|
1
โจรลักพาตัว
ย้อนกลับไปในสมัยที่บ้านเมืองกำลังเผชิญหน้ากับยุคข้าวยากหมากแพงผู้คนต่างเริ่มอดอยาก และพากันผันตัวมาเป็นโจร ปล้นฆ่า ชิงทรัพย์หรือแม้แต่กระทั่งลักพาตัวลูกคนมีศรี และหนึ่งในนั้นก็คือเด็กชายวัยเพียงแค่ห้าขวบเศษที่ต้องตกเป็นเหยื่อโจรอุ้มเรียกค่าไถ่
เมื่อทันได้สติเด็กชายก็ถูกพวกมันจับยัดใส่กระสอบโยนขึ้นรถเป็นที่เรียบร้อยความรู้สึกหวาดกลัวถาโถมเข้ามาในจิตใจแต่ด้วยความที่ถูกสอนมาให้เป็นคนเข้มแข็งไม่ยอมแพ้อะไรง่ายๆจึงได้แต่ปิดปากเงียบไม่ส่งเสียงร้องโวยวายให้พวกโจรมันได้ยินเพราะกลัวว่าจะเจ็บตัวเปล่า นอกเหนือจากสิ่งใดคือ เวลาที่ท้องร้องด้วยความหิวมันเป็นอะไรที่สุดจะทานทนได้จริงๆ สำหรับเด็กตัวเล็กๆอย่างเขาที่อยู่ในวัยกำลังกินกำลังนอน
แสงอาทิตย์ค่อยๆลาลับขอบฟ้า ก่อนจะถูกปกคลุมด้วยความมืด มีเพียงเสียงล้อเกวียนเคลื่อนที่ไปตามเส้นทางที่เป็นป่ารกชัฏกระโดกกระเดกไปมาเมื่อตกหลุม จนตัวเด็กช้ำไปทั่งร่างก่อนจะหลับไปด้วยอาการอ่อนเพลียจากการเดินทางตลอดทั้งคืน
"ไอ้เด็กนี่มันจะราคาเท่าไหร่กันเชียว"
"คงจะมากโขอยู่กระมังลูกพี่บ้านช่องใหญ่โตยังกะวัง เห็นทีต้องเรียกค่าตัวแพงๆแล้วอย่าลืมส่วนแบ่งของฉันด้วยนะจ๊ะ"
"เออกูรู้แล้ว พวกมึงรีบไปจัดการให้เรียบร้อยคืนนี้กูมีนัดเจรจาเรื่องแบ่งเขตเก็บค่าคุ้มครองอย่าให้มีเรื่องเดือดร้อนมาถึงกูเป็นอันขาด"
เมื่อสิ้นเสียงสนทนาก็เปลี่ยนเป็นเสียงฝีเท้าหนักๆ ที่ย่างกรายเข้ามาใกล้ เด็กชายตัวสั่นด้วยความกลัวมันจับเชือกแล้วคลายปากกระสอบออก ให้พอได้มีอากาศหายใจเขารีบสูดหายใจเฮือกใหญ่เพื่อรับอากาศเข้าเต็มปอดแต่ก็เกือบสำลักฝุ่นที่ลอยคลุ้งอยู่ในอากาศที่สูดเข้ามาด้วย
ทั้งกลิ่นอับชื้นและรู้สึกคันคาย ตามเนื้อตัวเด็กชายเริ่มมีผื่นแดงขึ้นมาเป็นพืดแต่ก็ต้องฝืนทนพยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมาว่าภายในเขาอ่อนแอมากแค่ไหนจึงได้รวบรวมความกล้าแล้วตะโกนถามออกไปพวกโจรมันหยุดชะงักก่อนจะเบนความสนใจมาที่เขา
"พวกน้าเป็นใครกันจ๊ะจับหนูมาทำไม"น้ำเสียงใสซื่อเอ่ยถามออกไป
"พวกข้าก็จับเอ็งมาเรียกค่าไถ่สิวะ"พวกมันว่า
"เรียกค่าไถ่คืออะไรหรอจ๊ะ"แม้แต่คำว่า 'เรียกค่าไถ่' เด็กวัยไร้เดียงสาอย่างเขาหรือจะเข้าใจ
"บ่ะไอ้เด็กนี่ ถามมากเสียจริง เอ็งไม่ต้องรู้หรอก ถึงเวลาเอ็งก็รู้เองแหละ"พวกมันทำน้ำเสียงหงุดหงิดใส่เขา
"น้าจ๊ะหนูหิว วันนี้หนูยังไม่ได้กินข้าวเลย"เด็กชายลูบท้องพลางร้องขอด้วยสีหน้าอ้อนวอน อย่างน้อยๆก็ขอเพียงข้าวสักมื้อให้พอได้ประทังความหิว
"เอ็งคิดว่าที่นี่คือที่ไหนบ้านเอ็งรึไงจะมาถามหาของกิน รีบๆ นอนเข้า ประเดี๋ยวก็ลืมเอง"
"ฮือ~"เมื่อไม่ได้ดั่งใจ เขาก็เริ่มกลัวพวกคนที่อยู่ตรงหน้าพร้อมทั้งปล่อยโฮลั่น ความรู้สึกที่อัดอั้นเริ่มประทุออกมาทีละน้อย ทั้งที่ไม่อยากให้ใครมาเห็นน้ำตาเลย
"เฮ้ยเงียบๆ สิวะ เอ็งจะร้องเอาอะไร"
"ฮึก...หนูอยากกลับบ้าน"
และนั่นคงจะเป็นคำพูดสุดท้ายก่อนที่เขาจะรู้สึกตัวขึ้นในป่า แต่เป็นป่าที่เต็มไปด้วยเลือด!......กลิ่นคาวคลุ้ง
คราบเลือดกระเซ็นไปติดตามยอดไม้ทุ่งหญ้าราวกับถูกย้อมไปด้วยสีแดงสดพร้อมกับคมมีดของชายคนหนึ่งที่กำลังจ้วงแทงหนึ่งในพวกโจรที่ลักพาตัวเขามา
"หลับตาซะไอ้หนูถ้าเอ็งไม่อยากเห็น"ชายคนนั้นกล่าว ก่อนจะหันไปสนใจมีดในมือแทนเด็กชายทำตามอย่างว่าง่าย เขาทั้งกลัวทั้งตัวสั่น เสียงกระอั่กเลือด ดังอั๊ก!ตามมาด้วยเสียงหายใจหอบเฮือกสุดท้าย
"เอ็งเป็นใครบ้านช่องอยู่ที่ไหนข้าจะพาไปส่ง"เด็กชายยังคงอยู่ในอาการตื่นกลัวคนแปลกหน้าที่กำลังยืนก้มหน้าเช็ดคมมีดเปื้อนเลือด "ตามใจเอ็งละกันแต่ถ้าไม่มีที่ไปมาอยู่กับข้าก่อนก็ได้นะ"
"บ้านน้ามีของกินมั้ยจ๊ะ"
"มีสิวะเอ็งจะกินเยอะเท่าไหร่กันเชียว" เมื่อได้ยินดังนั้นเด็กชายก็ยอมตามชายหนุ่มรูปร่างสูงกำยำไปในทันที เดินไปท้องร้องไปด้วยความเป็นเด็กตัวเล็กสูงยังไม่ถึงเข่าชายหนุ่มเลยคว้าตัวเด็กขึ้นขี่คอตัวเองแล้วเดินไปตามทางหญ้าเรียบเตียน
"น้าชื่ออะไรหรอจ๊ะทำไมน้าถึงเอามีดแทงคนพวกนั้น"
"ทำไมถ้าพวกมันไม่ตาย ก็คงจะเป็นเอ็งกระมังที่ถูกฆ่า"
"ทำไมเขาต้องฆ่าหนูละจ๊ะ"
"ไอ้พวกโจรกระจอกสันดานเสียแม้แต่เด็กมันยังคิดจะฆ่าได้ คงจะไปขัดผลประโยชน์พวกเดียวกันเองหรือไม่ก็คงจะมีตำรวจรู้แหล่งกบดานของพวกมัน เลยคิดที่จะทำลายหลักฐานโชคดีนะที่ข้าผ่านไปแถวนั้น ไม่งั้นเอ็งคงได้เป็นผีเฝ้าป่าไปแล้วเห้อ...ข้าชื่อขุนพล แต่ชาวบ้านรู้จักข้าในนามเสือสมาน เอ็งล่ะ"
"หนูชื่อเจ้าทัพจ๊ะหนูคิดถึงคุณแม่ แต่หนูไม่รู้ว่าทางกลับบ้านอยู่ไหน ฮึก..."
"โถ่วไอ้หนูพ่อแม่เอ็งคงจะเป็นห่วง เอาไว้ข้าจะสืบให้ว่าพ่อแม่เอ็งเป็นใคร ก่อนถึงเวลานั้นเอ็งก็อยู่กับข้าไปก่อนเข้าใจมั้ย"
เดินลัดเลาะป่าไปได้ไม่นานก็มองเห็นหมู่บ้านอยู่ไกลๆตั้งเรียงกันเป็นชุมชนเล็กๆ ปากทางเข้าหมู่บ้านมีธารน้ำเล็กๆไหลผ่านขุนพลปล่อยเจ้าทัพให้ลงเดินคนในหมู่บ้านพากันจับจ้องมาที่ตัวเด็กน้อยด้วยท่าทีประหลาดใจ
"นั่นเด็กที่ไหนน่ะ"เสียงซุบซิบเริ่มดังขึ้น
"พี่ขุนนั่นลูกใครหรอจ๊ะ"รัมภาเมียรัก เอ่ยถามผัวสีหน้าประหลาดใจเช่นกันเพราะกลัวว่าจะไปลักพาตัวลูกใครมา แต่นั่นไม่ใช่นิสัยของเสือสมานที่จะออกปล้นฆ่าคนคนบริสุทธิ์อย่างไร้คุณธรรม
"เอาล่ะๆฟังให้ดีนะทุกคนต่อไปนี้ไอ้ทัพมันจะมาเป็นลูกของข้า และข้าก็มีเหตุผลให้ต้องทำเช่นนี้"
--------------------------------------------- ฝากติดตามตอนต่อไปด้วยน้าา
| 
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 
โพสต์ 
โพสต์