จีเอ็มรู้สึกตัวเมื่อถูกใครบางคนสะกิด พอขยับเปลือกตาขึ้นก็เห็นว่ามีคนมุงจ้องมาที่เขาจนแขนขาชะงักเพราะความเกร็ง
“เจ็ม มึงโอเคไหม”
เป็นภูที่ถามคนแรก คนอื่น ๆ เมื่อเห็นว่าจีเอ็มฟื้นแล้วก็เลิกสนใจหันหน้าออกไปมองรอบกายแทน
สิ่งที่พวกเขากำลังเผชิญทำเอาตลึงงันไปชั่วขณะ เพราะบัดนี้สภาพแวดล้อมมีเพียงเสาไม้ผุ ๆ กับตัวบ้านร้างทีร่อแร่จะพังแหล่ไม่พังแหล่
“ไอ้แมนมึงตื่นคนแรก เกิดอะไรขึ้นกันแน่วะ”
สกายที่ถูกเพื่อนปลุกเป็นคนแรกเอ่ยถาม พอเขาได้สติก็เจอกับสภาพนี้แล้ว
“ไม่รู้ว่ะ กูรู้สึกตัวก็เห็นพวกเราหลับอยู่บนโต๊ะกันหมด”
แม้จะช่วยกันเค้นความทรงจำแต่ไม่มีใครนึกอะไรได้เลย ยกเว้นเสียแต่...
“เจ็ม มึงเป็นอะไรหรือเปล่า ไม่สบายหรอ”
ทันทีที่โรอาเห็นเพื่อนซี้หน้าแดงก็รีบเข้ามาดู เขาเอาหลังมือแตะหน้าผากเพื่ออังวัดอุณหภูมิ
แปะ!
ทันทีที่มือของโรอาสัมผัสกับหน้าผาก จีเอ็มปัดออกทันควันอย่างไม่ตั้งใจ
“โทษที กูไม่เป็นอะไร”
ทุกคนมองท่าทางของจีเอ็มอย่างงง ๆ แต่ก็ปล่อยผ่าน ยกเว้นเพียงคนเดียวที่รู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลง แต่เขาเก็บเงียบไม่พูดอะไรต่อ
สมาชิกทั้งหมดพากันเดินออกจากตัวอาคารเพื่อความปลอดภัย บริเวณรอบ ๆ นั้นเป็นป่ารกทึบ ทำให้ยิ่งแปลกใจ
“หลอนสัส พวกเรามีใครโดนของปะวะ โอ๊ย!”
จู่ ๆ สกายก็พูดเชิงหยอกล้อแบบไม่ดูสถานการณ์จนถูกภูหยิกแขน
“กูนึกออกละ เหมือนจะจำได้ว่าฝนตกหนักมาก พวกเราเลยเข้ามาหลบฝนที่นี่”
กัฟเหมือนจะจำความได้เลยบอกเล่าให้ฟัง
“บ้านโทรมขนาดนี้ หลบอยู่ในรถไม่ปลอดภัยกว่าหรอวะ”
สกายหาข้อขัดแย้ง
“ก่อนอื่น พวกเราไปจากที่นี่กันก่อนดีกว่า”
เมื่อแมนพูดขึ้นทุกคนเห็นด้วยโดยไม่มีข้อสงสัย พอขึ้นรถกันครบก็ขับรถกลับมหาวิทยาลัยได้อย่างราบรื่น
แม้จะไม่รู้ว่าเกิดเหตุอะไรกันแน่แต่ทุกคนพากันแยกย้ายไปพักผ่อนหลังเจอเรื่องแปลกประหลาด ยกเว้นเพียงจีเอ็มคนเดียวที่เขาสับสนอยู่ว่าสิ่งที่เจอนั้นเป็นเรื่องจริงที่เกิดขึ้นหรือความฝันแบบคิดไปเอง
แต่ไม่ว่าเป็นแบบไหนก็แย่ทั้งสองทางเพราะหากจีเอ็มฝันจริงก็เป็นฝันที่วิปริตพิสดารที่สุดที่เคยเจอ จะมองหน้าเพื่อนยังไงหากรู้ว่าเขาฝันทุเรศแบบนั้น
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
จีเอ็มลุกไปเปิดประตูห้องของตัวเอง แต่เมื่อเห็นว่าใครเป็นคนเคาะก็แทบจะอยากปิดใส่หน้า
“เจ็ม มึงเป็นอะไร มีอะไรบอกกูได้นะ”
คนที่มาคือโรอา เขารับรู้ถึงความเปลี่ยนแปลงของจีเอ็ม มีหลายจังหวะที่เหมือนจะถูกมองแต่พอหันกลับจีเอ็มก็หลบหน้าไปแล้ว แถมตอนที่เดินกลับรถรู้สึกเหมือนอีกฝ่ายจะบิดหนีไม่กล้าถูกตัว
“กูกำลังจะอาบน้ำ ไว้เดี๋ยวค่อยคุยนะ”
จีเอ็มยังไม่พร้อมจะเผชิญหน้า แต่ไม่ทันจะปิดประตูก็ถูกคนตัวสูงขวางเอาไว้ เมื่อแขนโรอาที่ยื่นมาสกัดสัมผัส จีเอ็มรีบสะบัดแขนออกอย่างไม่ทันตั้งตัวจนข้อมืออีกฝ่ายฟาดเข้ากับผนัง
“โอ๊ย!!”
“โรอากูขอโทษ”
ทันทีที่ร่างสูงร้องจีเอ็มลืมความคิดรีบเข้าไปดู ความรู้สึกผิดเข้าแทรกซึมพาโรอามานั่งบนเตียงแล้วทำแผลพร้อมกล่าวขอโทษอย่างจริงใจ
“มึงเจ็บมากไหม แล้วแบบนี้...”
“ไม่เป็นไรแล้ว แต่ทำให้มึงคุยกับกูได้ก็คุ้มแล้วล่ะ สรุปมึงเป็นอะไรกันแน่”
“เปล่า กูแค่ปวดหัว”
“ไม่ใช่ กูกับมึงคบกันมาตั้งนานมีหรอที่กูจะดูไม่ออก แต่ถ้ามึงไม่อยากพูดกูก็คงสำคัญตัวเองผิดไป”
โรอากล่าวเสียงอ่อนสีหน้าหม่นเหมือนจะน้อยใจ
“อย่าพูดแบบนั้นดิ สำหรับกู...มึงสำคัญมากนะ”
ตอนนี้ไม่กลัวแล้วที่จะมองอีกฝ่าย เขาจ้องไปที่โรอาแสดงความจริงใจ เมื่อเห็นว่าแววตาของจีเอ็มนั้นไม่โกหกก็ยอมปล่อยวาง
“อืม กูไม่กวนมึงแล้วพักผ่อนเหอะ”
โรอาลุกขึ้นเตรียมเดินออกจากห้อง แต่ยังไม่ทันก้าวเท้าก็ถูกรั้งแขนเอาไว้ เขาหันกลับไปมองคนที่นั่งอยู่บนเตียง
“ขอบใจนะ...”
แค่คำพูดคำเดียวกับรอยยิ้มที่สดใสก็ทำให้โรอาคลายกังวล เขาออกจากห้องจีเอ็มเตรียมจะกลับไปนอนต่อเพราะวันนี้เป็นวันหยุดกะจะหลับยาว ๆ
“อ้าวไอ้ภู มึงจะไปไหนวะ”
ยังไม่ทันจะเข้าห้องก็เห็นภูรีบร้อนเตรียมจะไปไหน
“ไปคณะอะดิ พอดีสโมมีงาน”
“มึงพึ่งกลับมาเองไม่พักสักหน่อยก่อน”
“เดี๋ยวไปพักอยู่โน่น กูไปก่อน”
“เค”
หลังจากลากันภูก็เดินทางมายังคณะ แม้จะเป็นวันหยุดแต่ก็มีนักศึกษาป.โทและอาจารย์ที่ทำงานอยู่บ้าง เขาตรงไปยังตึกสโมสรนักศึกษาประจำคณะหลังโรงอาหาร
“ภู มึงมาแล้ว โฮ ขอบใจมึงมากนะ”
ทันทีที่เข้ามาด้านในประธานสโมสรอย่างเชอรี่ก็ปรี่เข้ากอดเพราะงานเร่งแถมคนอื่น ๆ ก็เดินทางกลับบ้านต่างจังหวะในวันหยุดกันหมด
“แล้วเหลือใครบ้าง”
ระหว่างเดินทางภูคุยงานกันมาสักพักรู้ว่างานใหญ่เลยอยากประเมินแรง
“ก็มีมึง กู อีหนิง ต่อ ซีแล้วก็เม้ง”
เชอรี่ร่ายรายชื่อสำหรับคนที่สามารถมาร่วมงานได้ ภูถึงกับกุมขมับเพราะเมื่อเทียบกับงานแล้วช่างหนักหนาเอาการ
ไม่รอให้มัวเสียเวลาอันมีจำกัดเขารีบลงมือจัดการในจุดที่สามารถทำได้ในกำลังของตน ไม่นานนักคนที่เหลือก็เข้ามาเสริม
“ภู ไม่ให้พี่สกายมาช่วยอะ”
หนิงดาวคณะถามแกมแซว เพราะได้ข่าวว่าภูกับรุ่นพี่วิศวะคบหาดูใจกัน
“พี่เขาเหนื่อย ๆ อะ ไม่อยากรบกวน”
“แหม อยากเจอหนุ่มวิศวะอะดิมึง”
เชอรี่เอ่ยแซว ต่อที่เป็นแฟนหนิงหันขวับไปจ้องราวกับไม่พอใจ
“ทำไม หนุ่มมนุษย์ก็มีจะไปมองทำไมหนุ่มวิศวะ โถ่”
เม้งผสมโรงเพราะเขาก็น้อยใจนิดหน่อยที่สาวมนุษย์พากันชื่นชมหนุ่มต่างคณะกันเสียหมด
“อีเชอรี่หาเรื่องให้กู เดี๋ยวก็ยุให้ซีหรอก เนอะซีเนอะ”
เธอหันไปพยักเพยิดกับเดือนคณะที่สนิทกันตอนประกวดดาวเดือน เจ้าตัวได้แต่อมยิ้มไม่ตอบโต้
“อย่ามา ซีรักกูหลงกูคนเดียว กูทำของไว้ไม่รู้หรอ”
ระหว่างที่ทุกคนกำลังพูดคุยสนุกมีเพียงภูที่ไม่พูดอะไรได้แต่นั่งฟังอย่างขำขัน
“ภูกินขนมไหม เราซื้อมาเยอะเลย”
ซีเห็นภูนั่งทำงานอย่างตั้งใจเลยเข้ามาถามพร้อมกับถุงขนมใบใหญ่
“อีเชอรี่ ผัวมึงโดนคาบไปแล้วค่า แหมซีเห็นเงียบ ๆ แบบนี้ไม่เบานะเรา”
เมื่อถูกหนิงแซวคนอื่น ๆ ก็พากันหันมามองทางทั้งคู่ ซีได้แต่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ เชอรี่ปรี่เข้ามาหาพร้อมกับกอดแขนของภู
“คนนี้เมียน้อยกูเองกูไม่หวง”
นอกจากเชอรี่จะเป็นประธานสโมเธอยังเป็นประธานกลุ่มสาววายเจ้าของเพจจิ้นหนุ่มในมหาลัยอีกด้วย
“เชอรี่นี่มึงจะเป็นผัวภูหรอ ฮ่า ๆ ภูแม่งเป็นเมียทั้งผู้หญิงทั้งผู้ชายเลย”
ต่อหัวเราะชอบใจ
“โห่ พวกมึงล้อกันไม่ไว้หน้ากูเลย”
เม้งหนุ่มโสดคนเดียวในห้องพูดด้วยท่าทางน้อยใจ ทุกคนพากันสงสารเลยเข้ามากอดปลอมแบบเล่นกันก่อนจะทำงานกันต่อ
…
..
.
ตกเย็น
หลังจากฟ้าเริ่มมืดแม่ของเชอรี่ก็มารับ หนิงอาศัยติดรถไปด้วยเพราะผ่านทาง ตามด้วยต่อกับเม้งที่อยู่หอใน
“ที่เชอรี่พูด อย่าเก็บไปคิดมากนะ”
ซีเดินสะพายกระเป๋าเข้ามาหาเตรียมพร้อมเดินทางกลับหอพัก
“เราไม่คิดมากหรอก กลับดี ๆ นะ เดินทางปลอดภัย”
“ภูเองก็กลับเหอะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยมาทำต่อ”
ซีเห็นคนอื่นกลับหมดมีแต่ภูที่ยืนส่งไม่มีวี่แววจะเก็บของ
“ยังเหลือเยอะอยู่เลย นายกลับกันเหอะเราว่าจะต่ออีกหน่อย”
“พักบ้างทำมาทั้งวัน เดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยมาต่อ”
ภูไม่ตอบรับเขาส่งยิ้มให้ก่อนจะโบกมือลาทุกคน เมื่อเหลือตัวคนเดียวภูก็กลับมานั่งทำงานต่อเพราะกลัวจะเสร็จไม่ทัน
ครืด ครืด
มือถือของเขาดังขึ้น ภูเลยหยิบขึ้นมาดู เป็นสกายที่โทรหา
“น้องภูพี่ไปหาที่บ้านโรอาบอกว่าน้องภูไม่อยู่”
“ครับ ผมมาทำงานคณะอะ พี่สกายมีอะไรหรอ”
“เปล่า แค่จะชวนไปกินข้าว จะกลับหรือยังให้พี่ไปรับไหม”
ภูหันมองข้าง ๆ เห็นถุงขนมที่ยังเหลือ
“ไม่เป็นไรครับ ผมมีของกินอยู่”
“ให้พี่ไปอยู่เป็นเพื่อนไหม”
“ผมอยู่ได้ ขอโทษน้าช่วงนี้ผมยุ่งมาก เอาไว้สร็จงานนี้เดี๋ยวชดเชยให้”
ภูนั่งทำงานต่อจนดึกรู้ตัวอีกทีก็ปาเข้าไปเกือบเที่ยงคืน รถมอที่คอยรับส่งนักศึกษาเที่ยวสุดท้ายก็มา 3 ทุ่ม เขาเลยตัดสินใจที่จะค้างตึกสโมสร
โชคดีที่ก่อนหน้านี้ตึกสโมสรรีโนเวทใหม่มีห้องน้ำในตัวที่ภูสามารถใช้ได้โดยไม่ต้องเดินฝ่าความมืดไปเข้าห้องน้ำคณะที่อยู่ใต้ตึกเรียน
ภูเดินเข้าห้องน้ำล้างหน้าล้างตาแต่รู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัว มองซ้ายมองขวาไม่มีใครเลยตัดสินใจถอดเสื้อผ้าออกแล้วชำระล้างร่างกาย
ระหว่างที่อาบน้ำเขาก็รู้สึกแปลก ๆ เพราะนี่คือครั้งแรกที่อาบน้ำในห้องน้ำสโมที่ที่เขาทำงานอยู่ทุกวัน ตึกที่เต็มไปด้วยผู้คนและเสียงเจี๊ยวจ๊าวบรรยากาศครึกครื้น
อยู่ ๆ มือไม้ของภูก็อยู่ไม่สุขยามที่เขาฟอกสบู่ ให้ความรู้สึกเหมือนกำลังทำอนาจารต่อหน้าคนรู้จักจำนวนมากหากเป็นเวลาปกติ
ทั้งความกลัวและความแปลกใหม่ภูตื่นเต้นเป็นอย่างมาก นี่ก็เกือบอาทิตย์แล้วที่เขาทำกับสกาย ตอนแรกวางแผนกันว่าหลังจากเดทกลุ่มที่ร้านประจำของแมนก็จะกลับมาจัดกันแต่เพราะเกิดเรื่องเลยไม่มีเวลาได้ปลดปล่อย
ภูยืนเปลือยรอตัวแห้งเพื่อจะสวมชุดเก่า แต่ตอนที่กำลังยืนนิ่งอยู่นั้นก็มีความคิดบางอย่างผุดขึ้นมา มันเป็นความตื่นเต้นแบบใหม่ที่ไม่เคยลอง
ร่างที่ไร้อาภรณ์เดินออกจากห้องน้ำพร้อมกำเสื้อผ้าในมือแน่นมุ่งไปยังห้องทำงาน ทันทีที่มาถึงที่หมายหัวใจเขาเต้นไม่เป็นจังหวะ แค่คิดว่าหากมีใครเห็นการกระทำเมื่อครู่ขนก็ลุกซู่ไปทั้งตัว
ด้วยความตื่นเต้นหัวใจสูบฉีด เลือดฝาดแผ่ไปทั้งตัวรวมไปถึงจุดที่ถูกหล่อเลี้ยงอย่างตรงนั้น
แก่นกายสีขาวสวยตั้งตรงขนานกับพื้น ภูตกใจกับสภาพการณ์ แต่จ้องมันไปก็รู้สึกเสียวเลยตัดสินใจทำในสิ่งที่ไม่เคยสัมผัส ซึ่งก็คือความเสียวแบบใหม่ แฟนตาซีที่ยากจะมีโอกาสได้เผชิญ
H7 o% k, e( q2 {& N, f, f
__________
" Y) j5 S2 v% j$ V: P
เอาแล้ว ๆ จะเกิดอะไรขึ้นเนี่ย >_<
ติดตามต่อในสัปดาห์หน้ากับตอนที่ 6 ภูกับเหตุไม่คาดฝัน(NTR)
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 2024-12-22 21:28:08
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 2025-3-1 21:32:32
โพสต์ 2025-2-28 17:37:32
โพสต์ 2025-2-21 13:00:51
