..........บางสิ่งที่หายไป........กับใจบางคน....... ตอน 21

โอ๊ต

ตอนที่ 21 “เพื่อนใหม่”
วันที่สองของวันเปิดเทอมวันนี้คุณชายแม็คคนเดิมมาปลุกผมเวลาเดิม แต่วันนี้ไม่มีอะไรๆ แบบวันก่อน อิอิ วันนี้ผมจะตั้งใจไปเรียนแล้วครับ แม็คพาผมไปหาอะไรกินที่ตลาดก่อนแล้วมันก็ไปส่งผมที่โรงเรียน
“เลย์…ลืมอะไรรึเปล่า” ไอแม็คมันถามผมในขณะที่ผมกำลังจะเปิดประตูรถ
“ไม่นิ…” ผมตอบอย่างมั่นใจ
“เราว่านายลืม…” ผมก็คิดอยู่นานจนผมคิดออก
“เออ…ลืม…ขอบใจนะ” ผมขอบใจมันแล้วยิ้มให้มันไปทีนึง
“ไม่ใช่…” แม็คทำท่างอแง แล้วพองแก้มข้างซ้ายให้ผม
ผมก็งงดิครับ ใจคอมันจะให้ผมหอมแก้มมันจริงๆ หรอ แล้วนี้หน้าโรงเรียนด้วยนะ
“แม็คถึงนายจะไม่ได้เรียนที่นี้แล้ว…แต่เรายังเรียนอยู่นะ” ผมพยายามต่อรองแม็ค
“เราไม่สน…อะ…” มันตอบแล้วมันก็พองแก้มให้ผมอีกที
“เออ…เออ…จุ๊บ…” ผมก็เลยต้องหอมมันไป นี้ถ้ามันมาส่งผมทุกวันผมไม่ต้องหอมมันทุกวันเลยหรอเนี๊ย
“ที่รัก…ตอนเย็นรอแถวนี้นะ…จะมารับ” แม็คตะโกนร้องเรียกผมในตอนที่ผมเดินลงจากรถไปแล้ว
“…………(เงียบ)” แม็คขับรถกลับไปแล้วครับ มันวางระเบิดลูกโตเอาไว้ให้ผม ตอนนี้คนทีได้ยินไอแม็คตะโกนเมื่อกี้ยืนมองผม แล้วยิ้มแปลกๆ กันใหญ่
“ห่าเอ้ย…” อันนี้ผมด่ามันในใจ
ถึงโรงเรียนแล้วผมก็เลยเดินไปดูห้องเรียนผมว่าจะมีใครมาบ้างรึยัง เผื่อจะได้เพื่อนตั้งแต่วันแรกๆ พอเข้าไปถึง เงียบครับ ยังไม่มีใครมาเลย ก็แหงดิ ตอนนี้มันพึ่ง 7 โมงเช้า ใครมันจะรีบมาเรียนกันหล่ะ สงสัยผมต้องปรับเวลามาเรียนแล้วหล่ะมั้ง
เมื่อเป็นแบบนี้ทางเดียวของผมคือ ไปเดินเล่น ไปไหว้อาจารย์หรืออะไรก็แล้วแต่ที่ทำให้ผมไม่เบื่อ มาเรียนแบบนี้โดยที่ไม่มีเพื่อนอย่างไอแม็คอยู่เคียงข้างมันน่าเบื่อแบบนี้เอง
“อ้าว…,มรึง…มาอยู่บนอาคารกีฬาได้ไงวะเนี๊ย” ครับผมเดินมาจนถึงอาคารกีฬาได้ไง นี้ผมเหม่อขนาดนี้เลยหรอเนี๊ย
ตอนนี้ที่อาคารกีฬายังพอมีคนอยู่บ้าง แต่ส่วนใหญ่เป็นเด็ก ม.1 ที่พึ่งเข้าใหม่ทั้งนั้น เพราะผมสังเกตุจากจุดที่ปกเสื้อ ผมเลยตัดสินใจเดินขึ้นไปนั่งบนอัฒจรรย์ แล้วมองลงมาข้างล้าง
ผมใช้เวลาอยู่ที่นี้นานมาก ไม่รู้ทำไม ที่ตรงนี้มันมีความหลังของผมเยอะเหมือนกัน ตอนนี้คนเริ่มเยอะขึ้นแล้ว แต่ก็ไม่มีวี่แววของคนบางคนที่ผมกำลังมองหาอยู่เลย
ครับคนที่ผมกำลังมองหาอยู่ก็คือไอบาส ตั้งแต่คืนวันอำลา ผมก็ไม่เคยเจอมันอีกเลย คนเราก็แบบนี้อะครับ “ของบางอย่างพออยู่กับตัวเราเราไม่เคยเห็นคุณค่า แต่พอเราเสียงของสิ่งนั้นไปเรากลับเรียกร้องให้มันกลับมา” และตอนนี้ผมก็เป็นแบบนี้จริงๆ
“เราคิดถึงนายหว่ะ…บาส” ผมพูดขึ้นมาลอยๆ
เวลานี้ผมไม่มีความสุขเลยครับ มันมีเรื่องอะไรเยอะแยะไปหมดให้ผมคิด จริงๆ ในวันอำลาผมไม่ปฏิเสธไอบาสก็ได้ถ้าผมจะทำ แต่นี้ผมเลือกที่จะไม่ทำ ผมยังสามารถเป็นเพื่อนกับมันได้ แต่ผมไม่เลือก ผมกลับยืนยันที่จะอยู่ห่างมัน
“เลย์…ไอโง่เอ้ย” ผมคิดของผมอยู่คนเดียว
ในตอนนี้ผมเหงาครับ เหงามาก มันเหมือนผมอยู่ตัวคนเดียว ผมเป็นคนที่ไม่ค่อยจะไปยุ่งกับใครเท่าไหร่ จะยุ่งอยู่กับเพื่อนกลุ่มของตัวเองและนี้คือข้อเสียของผม มันก็เลยทำให้ผมไม่ค่อยได้รู้จักใครเท่าไหร่นัก ก็เลยทำให้ผมมีเพื่อนน้อย แต่เพื่อนผมก็ดีทุกคน
เสียงประชาสัมพันธ์โรงเรียนประกาศให้นักเรียนไปเข้าแถวหน้าเสาธงแล้ว แต่ผมไม่ไป ผมขอนั่งคิดอะไรเพลินๆ อยู่ที่อาคารกีฬาดีกว่า เผื่อผมจะได้เจอใครบางคน
ผมเดินลงไปเอาลูกบาสที่วางเกลื่อนอยู่แถนนั้นมาเดาะเล่น ฝีมือผมกับกีฬาพวกนี้มันไปกันได้ไม่ค่อยดีนัก แต่ผมก็พยายามเล่น
“บาสนายอยู่ไหนว่ะ” ผมพึมพำกับตัวเอง
“เราขอโทษ…”
ในวันอำลาผมบอกให้มันลืมผมซะ แต่ตอนนี้ผมกลับลืมมันไม่ได้ ไม่รู้ทำไม
“เฮ้ย…มรึงอะ…” มีใครคนหนึ่งเรียนผม ผมหยุดแล้วรีบหันหลังกลับไปดู
“………..(เงียบ)” ผมรู้สึกผิดหวังจากสิ่งที่ผมเห็น ผมคิดว่าไอบาส แต่มันไม่ใช่
“มรึงทำไมไม่ไปเข้าแถว” ไอเจ้าของเสียงมันทักผมครับ
“ไม่อ่ะ…ไม่อยากเข้า” ผมตอบมันไป พร้อมกับหันไปชูตบาส
“ตุบ…ตุบ…ตุบ…” อายสิครับผม ลูกบาสมันไม่ลงห่วง ไม่ใช่แค่ไม่ลง แต่มันไปคนละทางกันเลย
“ฮา…ฮา…ฮา…ฝีมือห่วยหว่ะ” มันหัวเราะ ทำไมกรูต้องโดนคนหัวเราะเยาะที่นี้วันมาโรงเรียนวันแรกทุกครั้งเลยว่ะ
“ดูxxxนิ…”แล้วมันก็วิ่งไปเอาลูกบาสมาชูตโชว์ผม
“………(อึ่ง)” ผมอึ้งครับ มันชูต 3 ครั้ง ลง 3 ครั้ง มันเก่งนะครับ ในความคิดผม
“มะ..มานี้กรูสอน” แล้วจู่ๆ มันก็เดินมาดึงมือผมเข้าไปใกล้ๆ มัน อะไรนิมรึง เป็นนางงามมิตรภาพรึไง ถึงต้องทำดีกับทุกคน
“จับแบบนี้” ครับมันเริ่มสอนท่าจับผมแล้ว
“ตั้งท่าแบบนี้” ผมก็เลยต้องทำตามมัน
“แล้วก็ส่งแรงออก” ครับได้ผล ถึงมันไม่เข้าห่วง แต่ก็ไกลเคียงขึ้นแล้ว
คราวนี้ผมก็ยิ้มดิครับ รู้สึกดียังไงไม่รู้แต่ไม่ได้รุ้สึกดีที่มีคนมาสอนให้นะครับ แต่รู้สึกดีที่ตัวเองก็เริ่มจะทำได้เหมือนกัน
“มรึงชื่ออะไร…” มันถามผมครับ
“เราชื่อ…เลย์” ผมตอบมันไป
“กรูชื่อ…ตั้ม” ครับ นั่นคือชื่อของมัน
“มรึงจำกรูได้ป่ะ” มันถามผมครับ
“……….(เงียบ)” ที่เงียบเพราะผมคิดนะครับ ว่าผมเคยเจอมันที่ไหน
“โทษนะ…เราจำไม่ได้” นี้แหละครับผม ไม่ค่อยได้สนใจชาวบ้าน
“ก็ตอนเข้าค่ายลูกเสือเราพักอยู่เซนเตอร์เดียวกันไง” มันร่ายยาวเลยครับ
“อ้าวหรอ…โทษทีนะ เราจำนายไม่ได้จริงๆ” ผมตอบ นี้แสดงว่า ไอนี้มันก็ห้องเดียวกับไอบาสอะดิครับ
“แต่กรูจำมรึงได้หว่ะ…มรึงทำของกินโคตรอร่อยเลย” มันชมผมตรงๆ เลยครับ ผมก็เลยยิ้มหน้าบานเลย
ใจจริงผมอยากจะถามถึงไอบาสนะครับ แต่คิดไปคิดมา ไม่ถามดีกว่า ผมจะเริ่มต้นใหม่
เป็นอันว่าไอตั้มกับผมเล่นบาสกันอยู่บนอาคารกีฬาในขณะที่เด็กคนอื่นๆ เข้าแถวตากแดดกันอยู่ข้างล้าง จนได้เวลาที่จะต้องเข้าห้องเรียน
“กรุกลับห้องก่อนนะ…” มันบอกผม แล้ววิ่งไปเลยครับ
“ไรวะ…มรึงจะมาก็มาจะไปก็ไป” ผมบ่นตามหลังมันออกไป
“เออ…แล้วกรูจะอยู่ทำไม” ว่าแล้วผมก็เดินลงจากอาคารกีฬา ในขณะที่ผมกำลังจะลง ผมก็ต้องรีบหยุดเพราะไอตั้มครับ ที่มันวิ่งลงมาเมื่อกี้ มันโดดอาจารย์ทำโทษ เพราะไม่ยอมลงไปเข้าแถวอยู่ แต่ผมแอบได้ยินประโยคที่อาจารย์ถามมันประโยคหนึ่งครับ ว่า
“ข้างบนยังมีอีกไหม” อาจารย์ถามมันครับ
“ไม่ครับ ข้างบนมีผมอยู่คนเดียว” มันตอบอาจารย์ครับ ผมก็เลยนึกขอบใจมัน ถ้ามันบอกว่ามีผมอยู่ด้วยผมก็คงจะโดนเหมือนมันอะครับ
ผมเดินกลับมาถึงห้องเรียน ตอนนี้ดูวุ่นวายกันไปหมด เพราะเพื่อนๆ ที่อยู่ในห้องกำลังแย่งที่นั่งกันอยู่ แล้วแบบนี้ผมจะได้นั่งไหนหล่ะเนี๊ย
“เฮ้ย…เลย์” ใครบางคนเรียกผมครับ ผมก็เลยต้องมองหาที่มาของเสียงเรียก
“กรูอยู่นี้…” อ่ะ…ผมเจอละ ไอตั้มครับ มันมาทำอะไรที่ห้องผม
“มรึงมาทำอะไรห้องนี้หรอ…” ครับมันถามผมก่อนที่ผมจะถามประโยคเดียวกันนี้กับมัน
“เราอยู่ห้องนี้” ผมตอบมันไป
“เฮ้ย…จริงดิ” มันทำหน้ายิ้มครับ
“กรูก็อยู่ห้องนี้เหมือนกัน” คราวนี้มันยิ้มใหญ่เลยครับ ผมสังเกตุดูดีๆ ไอตั้มมันหน้าตาดีนะครับ หล่อเลยเชียวแหละ หน้าตามันคมๆ เหมือนคนใต้ แต่ขาวนะครับ
“เออ…ดีๆ จะได้เป็นเพื่อนกัน” มันพูดเองเออเองหมดเลยครับ ส่วนผมก็ได้แต่เออออไปตามมัน
ในขณะที่เพื่อนในห้องกำลังจัดที่จัดทางกันอยู่นั้น
“กรูจะนั่งตรงนี้…” ไอตั้มครับมันเถียงเอาที่นั่งกับเพื่อนอีกคนหนึ่ง
“ตรงนี้ก็ไม่ได้…ตรงนี้เพื่อนกรูก็จะนั่ง” ครับมันเถียงใหญ่เลย
“เลย์…” มันเรียกผมครับ
“มานั่งนี้…” เอาแล้วไงกรู เถียงเอาที่นั่ง แล้วเอากรูไปรับเคราะห์ต่อ แบบนี้เค้าจะมองกรูไงเนี๊ย
ตอนนี้ผมพยายามมองหาเพื่อนที่เคยเรียนชั้น ม.3 ด้วยกันเผื่อจะเจอแล้วผมก็จะได้นั่งกับเพื่อนผมแทน คือบอกตรงๆ ครับ ผมไม่ค่อยชอบคนโวยวาย
“ไม่มีเลยมรึง…ไปอยู่ห้องไหนกันหมดว่ะ” ครับ ไม่มีเพื่อนตอน ม.3 เลยสักคนเดียว แสดงว่าผมต้องนั่งกับไอตั้มอะดิเนี๊ย
“มานั่งกะกรูซะดี…ดี…” ครับไอตั้มมันเดินลากมือผมไปเลยครับ
“ไม่ต้องห่วงนะ…กรูจะดูแลมรึงเอง” มันพูดครับ แต่ผมก็ไม่เข้าใจว่าทำไมมันถึงพูดแบบนี้ รู้แต่ว่ามันเป็นคำพูดที่ผมฟังแล้วอบอุ่นดีเหมือนกัน
ผมนั่งเรียนอยู่ในห้องกว่าจะผ่านไปแต่ละวิชา ทำไมมันนานแบบนี้ก็ไม่รู้ แต่ดูๆ เพื่อนใหม่ผมอะครับ มันตั้งใจเรียนมากๆ เลย มันจดตามที่อาจารย์พูดตลอด แล้วเวลามันเรียนมันก็ใส่แว่นตาด้วย ดูไปก็น่ารักดีเหมือนกัน อ่ะ…มรึง คิดอะไรกับมันนิ
“มรึงมองอะไร…” เอาแล้วครับ ไอตั้มมันสังเกตุเห็นผมมองมันได้ไง ทั้งๆ ที่มันยังก้มหน้าก้มตาจดอยู่
“เปล่า…” ผมตอบมันครับ
“ชอบกรูอะดิ” มันพูดประโยคนี้ออกจากปากมันได้ยังไงไม่รู้ครับ ผมก็งงดิ
“เปล่า…” ผมยังยืนยันคำเดิม
“ตอนเที่ยงกินข้าวกับกรูนะ” มันหันหน้ามาชวนผม
คิดดูดีๆ ตอนเที่ยวปกติของผมก็คงไม่พ้น นมขนมปังอะไรแบบนี้ แต่วันนี้ผมไม่มีเพื่อนกิน ไปกับไอตั้มก็ได้
“อืมก็ได้” ผมตอบมันครับ แล้วมันก็ยิ้มให้ผมใหญ่เลย ก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่ามันจะดีใจอะไรของมันนัก
“ตั้ม…” ผมเรียกมัน
“ครับ…” มันขาบรับ เวลามันพูด “ครับ” โคตรเท่ห์เลยครับ
“ขอบใจนะ” ผมขอบใจมันถึงเรื่องเมื่อเช้า
“เรื่องไร” มันถามกลับ
“ก็ที่นายบอกอาจารย์ว่าบนอาคารไม่มีใครอยู่ไง” ผมบอกเหตุผลมัน
“อ๋อ…ไม่เป็นไรหรอก” มันตอบครับ
“ก็บอกแล้ว…กรูจะดูแลมรึงเอง” ผมไม่เข้าใจความหมายของคำๆ นี้เท่าไหร่หรอกครับ แต่ผมก็ชอบนะ
ตอนเที่ยงไอตั้มมันลากผม มันลากจริงๆ ครับ มันดึงแขนเสื้อผมแล้วพาผมเดินมาที่โรงอาหาร คนเยอะครับ เยอะมาก แล้วแบบนี้ผมจะได้กินหรอเนี๊ย
“เอาไร” มันถามผมครับ
“ไปหาที่นั่งก่อนดีไหม” ผมท้วงมันครับ เพราะตอนนี้ที่นั่งมันจะเต็มแล้ว
เดินๆ ไปซักพัก
“เฮ้ย…พวกมีงอะ…แดกเสร็จก็ลุกให้คนอื่นนั่งมั่งดิ” ไอตั้มครับ มันเอาอีกแล้ว คราวนี้มันเอาเรื่องเด็ก ม.1 ครับ น้องเค้าก็น่าสงสารครับ หน้าซีดเลย คงกลัวจัด
“เลย์…นั่งนี้ก่อนนะ” ผมก็นั่งรอมันดิครับ
“อะ…” มันเดินมาพร้อมซื้อน้ำมาให้ผมด้วย
“เท่าไหร่” ผมถามราคามัน เพื่อที่จะจ่ายคืนมัน
“ไม่เป็นไร…” มันตอบครับ เออดี งั้นกรูไม่เกรงใจมรึงนะ
“กินไร” มันถามผมครับ ไอตั้มมันพูดจาไม่หวานหูเอาซะเลย
“นายไปซื้อก่อนเถอะ เรายังคิดไม่ออก” ผมตอบมันไปตามตรง ก็จะให้คิดออกยังไงครับ อยู่นี้มา 3 ปี เข้าโรงอาหารไม่ถึง 5 ครั้ง แล้วผมจะรู้ได้ไงว่า มันมีอะไรที่ผมกินได้มั้ง
“อะ…” มันกลับมาพร้อมยื่นข้าวหน้าไข่เจียวให้ผมครับ แล้วมันก็เดินเข้าไปในฝูงนักเรียนอีก เกือบ 10 นาทีมันก็ออกมา พร้อมกับถือจานข้าวมาอีกใบ คราวนี้เป็นข้าวราดแกงครับ
“นายกินที 2 จานเลยหรอ” ผมถามมัน
“เปล่า” มันตอบ
“แล้วนี้อะ” ผมชี้ที่ข้าวหน้าไข่เจียว
“ของกรู…” มันตอบผมมาครับ
“เอ้ย…ไม่เป็นไร” ผมตอบแบบเกรงใจมันครับ
“กินซะ…อย่าเรื่องมาก” มันมองหน้าผม
“กรูรู้ว่ามรึงอะ…คุณหนู” มันว่าผมครับ เวงเอ้ย
ไอตั้มมันก็แปลกครับ มันเอาใจผมจัง แต่ตามันดิครับ เวลามองผมนะ ผมอยากจะบ้าตาย ที่ว่าไอแม็คตามันเจ้าเล่ห์แล้วนะ ไอตั้มยิ่งกว่าหลายเท่า
“เลย์…กินเสร็จไปไหน” ไอตั้มมันถามผมครับ
“ไม่รู้ดิ…กลับห้องมั้ง” ผมตอบมัน
“ถ้างั้น…มรึงไปกับกรู” ดูมันดิครับ แบบนี้เค้าเรียกบังคับกันชัดๆ
“ไปไหน” ผมถามมันครับ
“เออนะ” มันทำหน้าดุใส่ผมครับ
แล้วผมสองคนก็กินข้าวเสร็จ จากนั้นไอตั้มมันก็เดินพาผมไปด้านหลังโรงเรียน นี้มันกำลังจะไปไหน ผมทำอะไรไม่ได้นอกจากคิดอยู่คนเดียว

kayatokung

ขอบคุงคราฟ   ชอบมากๆ

momoo

ขอบคุณครับผม  .....หายไปนานจังเลยครับ....นึกว่าจะไม่มาเล่าต่อซะเเล้ว ขอบคุณมากครับผม

โอ๊ต

ต้นฉบับโพสต์โดย momoo เมื่อ 2011-8-5 11:14
ขอบคุณครับผม  .....หายไปนานจังเลยครับ....นึกว่าจะไม่มาเ ...

ขอโทดทีคับ พอดี ทำโปรเจคจบ พอผ่าน แล้วมีงานทำเรย เรยทำงานคับ

rubrub

เย้ๆๆๆๆ   ในที่สุดก็มาต่อจนได้

รอมานานจนใจจะขาดอยู่แล้ว

โอ๊ต

ต้นฉบับโพสต์โดย rubrub เมื่อ 2011-8-6 14:19
เย้ๆๆๆๆ   ในที่สุดก็มาต่อจนได้

รอมานานจนใจจะขาดอยู่ ...

คับผม ว่างๆๆจะมาลงให้น่ะ

bigzerotheera

ขอบคุณครับ

minone

ขอบคุนคับ

watsana

ขอบคุณนะครับ

sugarxxx

ตั้มพาเลย์ไปไหนนะ

Armoola

tidchoo2

น้องตั๋มมาใหม่

krittamm

ขอบคุณครับ

mario54101

ขอบคุณมากครับ

jumboa

ขอบคุณ​ครับ.

SEart

ขอบคุณครับ