บุษราคัมเหนือน้ำ: นักว่ายน้ำทีมชาติหน้าหล่อกับเสน่ห์ลึกลับของแม่บ้านวัยทอง - EP.8 การกลับสู่รั้วมหาวิทยาลัย

Porschekub

คำเตือนเนื้อหา: เรื่องนี้ไม่เหมาะสำหรับผู้อ่านที่มีอายุต่ำกว่า 20 ปี ประกอบด้วยฉากเพศสัมพันธ์ที่โจ่งแจ้ง การบังคับจิตใจ การข่มขืน ความสัมพันธ์ที่ไม่ยินยอม และการยอมจำนน เรื่องนี้ท้าทายความเชื่อเกี่ยวกับความงาม ความปรารถนา และอำนาจ เมื่อชายหนุ่มผู้สมบูรณ์แบบถูกดึงเข้าสู่ความสัมพันธ์ที่ขัดต่อบรรทัดฐานของสังคม ตัวละครที่สังคมอาจมองว่า “ไม่น่าดึงดูด” ยังมีความปรารถนาและแรงต้องการเช่นเดียวกับคนอื่น การใช้ภาพเหมารวมในเรื่องมีจุดประสงค์เพื่อชี้ให้เห็นประเด็นที่มักถูกมองข้าม โดยไม่ได้มีเจตนาสร้างความเกลียดชังหรือลดคุณค่าของตัวละครใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน


ตอนที่ 8 การกลับสู่รั้วมหาวิทยาลัย

ภายใต้แสงแดดยามสาย วิคเตอร์ก้าวลงจากรถยนต์หรูสีดำ สายตาของนักศึกษาที่เดินผ่านไปมาทั้งชายและหญิงสะดุดอยู่ที่เขาทันที ร่างสูงสง่าในชุดนักศึกษาที่เรียบเนี้ยบ เสื้อเชิ้ตสีขาวรีดจนไร้รอยยับเผยให้เห็นไหล่กว้างสมส่วน กางเกงสแล็คสีดำตัดเย็บอย่างดีรับกับสะโพกแน่นและขาที่เรียวยาว ทุกท่วงท่าการก้าวเดินของเขาดูเหมือนจะมีแรงดึงดูดที่บังคับให้คนรอบข้างหยุดมองอย่างไม่อาจหลีกเลี่ยงได้


ใบหน้าหล่อเหลาของวิคเตอร์เปล่งประกายด้วยผิวที่เรียบเนียน ริมฝีปากได้รูปสีระเรื่อ และคิ้วเข้มที่ดูเหมือนถูกวาดด้วยพู่กันช่างชำนาญ ดวงตาสีน้ำตาลเข้มที่แฝงความเฉยเมยกลับยิ่งดึงดูดความสนใจมากขึ้นไปอีก ราวกับว่าเขากำลังมองผ่านทุกสิ่งโดยไม่ใส่ใจอะไรเลย ทว่ากลับทำให้ทุกคนที่สบตารู้สึกว่าตนเองเป็นคนสำคัญในชั่วขณะนั้น


เสียงกระซิบกระซาบดังมาจากทุกทิศ "นั่นวิคเตอร์ใช่ไหม?" "โอ้โห หล่อกว่าที่คิดอีก" "ไม่น่าเชื่อว่าเขาจะกลับมาเรียนหลังจากหายไปนานขนาดนี้" แม้กระทั่งคนที่ไม่รู้จักเขาก็อดไม่ได้ที่จะถามไถ่คนข้างๆ ว่าหนุ่มคนนี้เป็นใคร


วิคเตอร์ไม่ได้ตอบรับหรือปฏิเสธคำถามจากสายตาและเสียงเหล่านั้น เขาเดินอย่างสำรวมและสง่างาม แม้จะมีประกายแห่งความหยิ่งในแววตา แต่มันไม่ได้ดูหยาบคาย กลับกัน มันเป็นความหยิ่งในแบบของสุภาพบุรุษผู้ที่รู้จักค่าของตัวเองและไม่ได้ต้องการลดตัวลงเพื่อเอาใจใคร แต่กระนั้น เขายังคงหยุดเมื่อมีเพื่อนนักศึกษาสาวร่างอ้วนคนหนึ่งเข้ามาทักอย่างสุภาพ


"วิคเตอร์ ใช่ไหมคะ? เรา...เอ่อ...ติดตามเธอจากโซเชียลมานานแล้วค่ะ ไม่คิดว่าจะได้เจอตัวจริง"


เขาหยุดเดินเล็กน้อย เงยหน้าขึ้นเล็กน้อยเพื่อสบตาเธอ ก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล "ครับ ขอบคุณมากนะครับที่ติดตาม" รอยยิ้มบางๆ ปรากฏขึ้นบนใบหน้า สายตาของเขาไม่ได้แสดงอาการรำคาญหรือเบื่อหน่าย แต่กลับแฝงความสุภาพอ่อนโยนที่ทำให้สาวน้อยแทบละลายอยู่ตรงนั้น


แต่ทุกสายตาที่จ้องมองวิคเตอร์ก็ยังไม่อาจละความสนใจไปจากสาวแก่ในชุดเรียบง่ายที่ยืนอยู่ไม่ไกล เธอเฝ้าดูวิคเตอร์ด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความภาคภูมิใจและความรู้สึกบางอย่างที่ยากจะอธิบาย ใครเล่าจะรู้ว่าภายใต้ความสมบูรณ์แบบของเขา มีเธอคนนี้ที่รู้จักทุกมุมของชีวิตเขาอย่างลึกซึ้ง และสายตาของเธอนั่นเองที่ทำให้ใครหลายคนอดรู้สึกอิจฉาขึ้นมาไม่ได้


หนึ่งเดือนที่ผ่านมา วิคเตอร์แทบไม่ได้ก้าวออกจากบ้านหลังใหญ่นอกจากช่วงเวลาที่ต้องไปซ้อมว่ายน้ำที่สนามกีฬาระดับชาติ การซ้อมว่ายน้ำอย่างเข้มงวดกลายเป็นกิจวัตรประจำวันที่ถูกกำหนดโดยยายแป๊ดอย่างแนบเนียน เธอไม่เพียงแค่จัดตารางการฝึกซ้อมที่หนักหน่วง แต่ยังควบคุมทุกแง่มุมของชีวิตเขา ตั้งแต่อาหารที่เขารับประทาน การพักผ่อน ไปจนถึงการตัดขาดเขาจากโลกภายนอก โดยอ้างว่าเพื่อปกป้องสมาธิและสุขภาพจิตของเขา


การตัดสินใจพาวิคเตอร์กลับมามหาวิทยาลัยเกิดขึ้นเพียงหนึ่งสัปดาห์ก่อนช่วงมิดเทอม ยายแป๊ดให้เหตุผลว่าเขาจำเป็นต้องเข้าสอบเพื่อรักษาสถานะนักศึกษาที่ดี แต่แท้จริงแล้ว เธอวางแผนและจัดการทุกอย่างล่วงหน้า ไม่ว่าจะเป็นการติดต่ออาจารย์เพื่อจัดการตารางสอบ การจัดหาอุปกรณ์การเรียน และแม้กระทั่งการดูแลชุดนักศึกษาให้เขาเรียบเนี้ยบไร้ที่ติ


ในระหว่างการเตรียมตัว ยายแป๊ดยังไม่ละเว้นที่จะสอดแทรกคำสอนที่สะท้อนความคิดและความหวังของเธอที่มีต่อวิคเตอร์ เธอย้ำถึงความสำคัญของความสำเร็จ ความมีระเบียบวินัย และภาพลักษณ์ที่ต้องรักษาเพื่ออนาคตที่สดใส ราวกับว่าเธอไม่ได้เพียงแค่ดูแลเขาในฐานะแม่บ้าน แต่กำลังสร้างเขาให้เป็นบุคคลที่สมบูรณ์แบบในสายตาของเธอ


สร้อยข้อมือบุษราคัมที่ยายแป๊ดมอบให้ยังคงอยู่บนข้อมือของวิคเตอร์ มันไม่ใช่แค่เครื่องประดับ แต่ดูเหมือนจะเป็นสิ่งที่กุมอำนาจบางอย่างไว้ สร้อยนี้ถูกอ้างว่ามี "พลังพิเศษ" ที่ช่วยเสริมสร้างความมั่นใจและพลังใจในการแข่งขัน แต่สิ่งที่วิคเตอร์เริ่มสังเกตได้ คือทุกครั้งที่เขาลังเลหรือพยายามขัดขืนต่อคำสั่งของยายแป๊ด ความอบอุ่นจากสร้อยข้อมือจะเพิ่มขึ้น ราวกับมันมีชีวิตและต้องการชักนำเขากลับสู่เส้นทางที่ถูกกำหนดไว้


ในระหว่างเดือนนี้ ยายแป๊ดใช้ทุกโอกาสเพื่อปลูกฝังแนวคิดเรื่องการเชื่อฟังและความสำเร็จที่มาจากการทำตามคำแนะนำของเธอ ความสัมพันธ์ที่เธอสร้างขึ้นระหว่างเธอกับวิคเตอร์เต็มไปด้วยความซับซ้อน—ทั้งความภาคภูมิใจในตัวเขา และการครอบงำที่ดูเหมือนไม่มีที่สิ้นสุด ยิ่งนานวัน วิคเตอร์ก็ยิ่งรู้สึกเหมือนถูกดึงเข้าสู่โลกที่ยายแป๊ดสร้างขึ้นโดยไม่มีทางออก


การกลับมาสู่มหาวิทยาลัยหลังจากหนึ่งเดือนที่เงียบงันนี้ จึงเป็นเหมือนการก้าวออกจากเงามืดสู่โลกที่เต็มไปด้วยสายตาและความคาดหวังอีกครั้ง แต่วิคเตอร์เองก็ไม่แน่ใจ ว่าเขายังคงเป็นคนเดิมที่เคยเดินอยู่ในรั้วมหาวิทยาลัยนี้ หรือว่าเขาได้กลายเป็นคนใหม่ ที่ถูกหล่อหลอมด้วยพลังที่เขาไม่อาจเข้าใจจากสร้อยข้อมือที่อยู่บนข้อมือของเขา


เมื่อสายตาผู้คนจับจ้องวิคเตอร์ ยายแป๊ดกลับรู้สึกพึงพอใจที่ได้ยืนมองเขาในมุมที่พิเศษที่สุด เขาคือภาพลักษณ์ของความสมบูรณ์แบบ แต่เธอรู้ดีว่ามีอีกหลายอย่างที่คนอื่นไม่มีวันเข้าใจ


บรรยากาศเปลี่ยนไปทันทีที่วิคเตอร์ก้าวเข้ามาในห้องเรียนวิชา "เศรษฐศาสตร์ธุรกิจระดับโลก" ซึ่งเป็นวิชาหลักของคณะคณะบริหารธุรกิจที่ขึ้นชื่อว่าเป็นแหล่งรวมของนักศึกษาจากครอบครัวที่มั่งคั่งที่สุดในประเทศ ห้องเรียนตกแต่งอย่างหรูหราด้วยโต๊ะไม้สักและเก้าอี้หนังที่สั่งทำพิเศษ กลิ่นหอมอ่อนๆ ของน้ำมันหอมระเหยที่กระจายอยู่ทั่วห้องยิ่งเสริมบรรยากาศให้ดูหรูหราราวกับอยู่ในห้องประชุมของบริษัทระดับโลก


นักศึกษาคนอื่นในห้องล้วนแต่งกายด้วยเสื้อผ้าราคาแพง ไม่ว่าจะเป็นนาฬิกาแบรนด์ดัง กระเป๋า Hermes ที่วางอย่างไม่ใยดีบนโต๊ะ หรือรองเท้าหนังสั่งตัดที่ดูเหมือนจะไม่เคยสัมผัสพื้นดิน ความหรูหรานี้ไม่ได้ดูโอ้อวด แต่สะท้อนออกมาในท่าทีที่ทุกคนดูเหมือนจะคุ้นเคยกับการเป็นศูนย์กลางของความสนใจ


ทันทีที่วิคเตอร์เดินเข้ามา การพูดคุยที่เคยดังในห้องเรียนเงียบลงอย่างช้าๆ ทุกสายตาหันมาที่เขา ราวกับถูกดึงดูดด้วยแรงแม่เหล็กที่ไม่อาจต้านทานได้ เสื้อเชิ้ตนักศึกษาสีขาวที่รีดเรียบจนไร้รอยยับ พอดีตัวราวกับออกแบบมาเพื่อโอบรับกล้ามเนื้อที่แน่นตึงของเขา กางเกงสแลคสีดำเข้ารูปเน้นให้เห็นสะโพกที่ได้รูปและขายาวที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อสมบูรณ์แบบ


วิคเตอร์เดินอย่างมั่นคงไปที่โต๊ะตัวเดิมของเขา แม้ไม่ได้เร่งรีบ แต่ทุกก้าวของเขาดูเหมือนจะสะกดทุกสายตาให้จับจ้อง เสื้อผ้าที่เขาสวมแม้จะเป็นเครื่องแบบนักศึกษาเรียบง่าย แต่เมื่ออยู่บนตัวเขากลับดูราวกับชุดที่หลุดออกมาจากแฟชั่นโชว์ ความมั่นใจในท่วงท่าของเขาไม่ได้ดูโอ้อวด แต่กลับสร้างบรรยากาศที่ทำให้ทุกคนในห้องรู้สึกถึงแรงกดดันที่มองไม่เห็น


เสียงกระซิบเริ่มดังขึ้นเบาๆ จากมุมห้อง “นี่คือวิคเตอร์จริงๆ ใช่ไหม?” “ฉันเห็นเขาในข่าวกีฬาเมื่ออาทิตย์ก่อน” “ตัวจริงหล่อกว่าในทีวีอีก” นักศึกษาหญิงหลายคนแอบลอบมองเขา ส่วนผู้ชายในห้องก็มองเขาด้วยสายตาที่แฝงทั้งความอิจฉาและชื่นชม


วิคเตอร์นั่งลงที่โต๊ะของเขาอย่างผ่อนคลาย สายตาของเขามองตรงไปยังหน้ากระดาน ท่ามกลางบรรยากาศที่เต็มไปด้วยแรงกดดันอันละเอียดอ่อน เขาดูเหมือนไม่รับรู้ถึงสายตานับสิบที่จับจ้องมาที่เขา แต่ในความนิ่งนั้นกลับแฝงไปด้วยออร่าที่ทำให้ทุกคนในห้องไม่อาจละสายตาได้


นี่ไม่ใช่แค่ห้องเรียนธรรมดา แต่เป็นสนามแสดงสถานะของลูกหลานชนชั้นนำ และในวันนี้ วิคเตอร์ได้กลายเป็นจุดศูนย์กลางที่ทุกคนต้องการเอื้อมถึง แม้ว่าเขาจะไม่ได้ตั้งใจทำเช่นนั้นเลยก็ตาม...


ช่วงพักกลางวันมาถึง วิคเตอร์ลุกจากโต๊ะเรียนอย่างสง่างาม เสียงฝีเท้าของเขาที่ดังบนพื้นหินอ่อนของตึกเรียนหรูทำให้นักศึกษาหลายคนหันมามองโดยไม่ตั้งใจ ร่างสูงใหญ่ของเขาก้าวเดินไปยังโรงอาหารคณะบริหารธุรกิจที่ขึ้นชื่อว่าเป็นศูนย์รวมของความหรูหราและความหลากหลายในมหาวิทยาลัย


เมื่อวิคเตอร์ก้าวเข้ามา เสียงพูดคุยในโรงอาหารค่อยๆ เบาลง ทุกสายตาหันมาที่เขาราวกับถูกดึงดูดด้วยเสน่ห์บางอย่าง เสื้อเชิ้ตนักศึกษาสีขาวที่ขับให้ผิวของเขาดูเนียนใสรับกับแสงไฟ กางเกงสแลคที่พอดีตัวเน้นให้เห็นสะโพกและขายาวที่เต็มไปด้วยมัดกล้าม ความสง่าของเขาราวกับนายแบบที่หลุดออกมาจากปกนิตยสารระดับโลก


“นั่นวิคเตอร์นี่!” เสียงกระซิบดังขึ้นจากโต๊ะกลุ่มนักศึกษาหญิงที่นั่งมุมห้อง “ดูสิ แค่เดินเข้ามายังทำให้คนทั้งโรงอาหารหยุดหายใจได้ขนาดนี้”


วิคเตอร์ก้าวเดินไปยังเคาน์เตอร์อาหาร เส้นผมที่ถูกเซ็ตไว้อย่างเป็นธรรมชาติสะท้อนแสงเล็กน้อย ทุกท่วงท่าของเขาดูเรียบง่ายแต่เต็มไปด้วยพลังดึงดูด เขาเลือกสลัดผักกับสเต๊กเนื้อสันใน เสียงเครื่องครัวที่เชฟกำลังเตรียมอาหารสำหรับเขาเหมือนจะกลายเป็นจังหวะดนตรีที่กลมกลืนกับบรรยากาศรอบตัว


เมื่อเขาเดินมานั่งที่โต๊ะกลางโรงอาหารที่เพื่อนรออยู่ เพื่อนร่วมโต๊ะพยายามทำตัวตามปกติ แต่ไม่สามารถซ่อนความตื่นเต้นและความภูมิใจที่ได้ร่วมโต๊ะกับเขาได้ “หายไปไหนมาวะวิค?” เพื่อนคนหนึ่งถามพร้อมรอยยิ้ม


วิคเตอร์ยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล “ช่วงนี้ซ้อมหนักมาก เพิ่งจะได้กลับมาจริงจังกับการเรียน”


คำตอบของเขาทำให้ทุกคนรอบโต๊ะพยักหน้าอย่างเข้าใจ แต่สายตาของพวกเขาแฝงไปด้วยความทึ่งในความสามารถของวิคเตอร์ที่สามารถบาลานซ์ชีวิตนักกีฬาระดับประเทศกับการเรียนในคณะสุดหินได้อย่างไร


ไม่เพียงแค่คนในโต๊ะเท่านั้นที่มองเขา ทุกสายตาในโรงอาหารยังคงจับจ้องมาที่เขา นักศึกษาหญิงที่นั่งอยู่ใกล้ๆ พยายามลอบถ่ายภาพของเขาด้วยโทรศัพท์มือถือ ขณะที่นักศึกษาชายบางคนมองเขาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความอิจฉา


“เขานี่มันเกิดมาเพื่อเป็นดาราจริงๆ” เสียงกระซิบจากโต๊ะใกล้เคียงดังขึ้น


วิคเตอร์ไม่ได้สนใจเสียงเหล่านั้น เขายังคงรับประทานอาหารอย่างสง่างาม แม้จะเป็นการใช้ส้อมและมีดตัดสเต๊กธรรมดา แต่ทุกการเคลื่อนไหวของเขากลับดูนุ่มนวลและมีเสน่ห์


เมื่อรับประทานเสร็จ เขาเช็ดริมฝีปากด้วยผ้าเช็ดปากสีขาวสะอาด สายตาของเขามองไปรอบๆ อย่างสงบ เขารู้ตัวดีว่าตนเองเป็นจุดศูนย์กลางของความสนใจ แต่เขาไม่ได้แสดงอาการว่าถูกกดดันหรือไม่สบายใจ กลับกัน เขายิ้มเล็กน้อยให้กับเพื่อนร่วมโต๊ะ ราวกับจะบอกว่าทุกอย่างอยู่ภายใต้การควบคุมของเขา


เมื่อเขาลุกขึ้นจากโต๊ะ ทุกคนในโรงอาหารเงียบลงอีกครั้งเหมือนรอคอยบางสิ่ง วิคเตอร์หยิบกระเป๋าของเขา เดินออกไปพร้อมกลิ่นหอมสะอาดที่ยังคงอบอวลในอากาศ ทิ้งไว้เพียงเสียงกระซิบกระซาบและสายตาที่ไม่อาจละออกจากร่างของเขาได้


เมื่อหมดชั่วโมงเรียน วิคเตอร์เดินออกมาที่ลานจอดรถ ความสง่างามของเขาในชุดนักศึกษาที่ไร้ที่ตินั้นยังคงเป็นจุดสนใจของทุกสายตาที่พบเห็น ร่างสูงโปร่งในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวเน้นลำตัวสมส่วน กางเกงสแลคสีดำที่ตัดเย็บอย่างดีรับกับสะโพกแน่นและขายาวทำให้เขาดูราวกับนายแบบเดินออกมาจากปกนิตยสาร ความหล่อเหลาของเขายังคงทำให้คนรอบข้างอดหันมามองไม่ได้


แม่บ้านสาวแก่ที่ยืนรออยู่ข้างรถยนต์หรูส่งยิ้มที่แฝงไปด้วยความพึงพอใจและความรู้สึกเหนือกว่าเล็กน้อย ก่อนจะเปิดประตูรถให้เขาด้วยท่าทางที่ดูเป็นมิตรแต่แฝงความมั่นใจ


“วันนี้เป็นยังไงบ้างคะ?” เธอถามด้วยน้ำเสียงสดใส แต่ดวงตาเธอเปล่งประกายเหมือนซ่อนความลับบางอย่าง


“ก็ดีครับ…” วิคเตอร์ตอบสั้นๆ ขณะก้าวขึ้นไปนั่งบนเบาะหนังอย่างเหนื่อยล้า แผ่นหลังเขาทรุดลงราวกับต้องการปลดปล่อยน้ำหนักทั้งหมดของวันที่ผ่านพ้นไป ใบหน้าหล่อเหลาของเขาแสดงความอ่อนล้าเล็กน้อย แต่ยังคงไว้ซึ่งความสง่างามที่ดึงดูดทุกสายตา


ภายในรถยนต์หรูที่กำลังมุ่งหน้ากลับบ้าน ลุงสมชายทำหน้าที่คนขับตามปกติ มือหยาบกร้านของเขาจับพวงมาลัยมั่นคง ดวงตาจดจ่อกับถนนเบื้องหน้า แต่กระจกมองหลังเล็กๆ นั้นเผยให้เห็นบางสิ่งที่เขาไม่สามารถเพิกเฉยได้


"คุณวิคเตอร์คะ พรุ่งนี้มีงานเลี้ยงสมาคมนักกีฬาว่ายน้ำนะคะ" ยายแป๊ดกระซิบเบาๆ ขณะที่ขยับเข้าใกล้ร่างสูงสง่าบนเบาะหลัง "คุณต้องเตรียมตัวให้พร้อม งานนี้สำคัญมาก"


วิคเตอร์นั่งนิ่ง ร่างกายกำยำในชุดนักศึกษาขับเน้นให้เห็นกล้ามเนื้อแน่นในทุกส่วน ใบหน้าคมคายหันมองออกนอกหน้าต่าง แต่สายตากลับเหลือบมองเงาสะท้อนของยายแป๊ดในกระจก เขาสังเกตเห็นเสื้อคอวีตัวเล็กของเธอที่เผยให้เห็นร่องอกเหี่ยวย่น ภาพที่ควรจะน่ารังเกียจกลับกระตุ้นความรู้สึกบางอย่างในตัวเขา


มือหยาบกร้านของยายแป๊ดเลื่อนมาวางบนต้นขาแกร่งของเขา สัมผัสที่แผ่วเบาแต่เต็มไปด้วยอำนาจ "แป๊ดได้เตรียมชุดสูทไว้ให้แล้วค่ะ" เธอกระซิบ น้ำเสียงหวานแหลมแต่แฝงความเจ้าเล่ห์ "คุณจะดูหล่อเหลาจนทุกคนต้องจับตามอง"


วิคเตอร์กลืนน้ำลายเอื๊อก ความขัดแย้งในใจทวีความรุนแรง ส่วนหนึ่งรังเกียจการถูกควบคุมโดยหญิงชราที่ดูไม่น่าดึงดูดใจ แต่อีกส่วนกลับรู้สึกตื่นเต้นกับความต้องห้ามนี้ ผิวขาวเนียนของเขาเริ่มขึ้นสีแดงระเรื่อ เมื่อมือของยายแป๊ดเริ่มลูบไล้สูงขึ้นเรื่อยๆ


ลุงสมชายเหลือบมองผ่านกระจกมองหลังอย่างเนียนๆ รอยยิ้มมุมปากปรากฏขึ้นอย่างเจ้าเล่ห์ ราวกับกำลังสมคบคิดบางอย่างกับสาวแก่เพื่อนร่วมงานโดยไม่ต้องเอ่ยคำใด


วิคเตอร์นั่งอยู่บนเบาะหนังอย่างเงียบๆ ดวงตาของเขาจ้องไปยังวิวถนนด้านนอก แต่ในใจกลับรู้สึกถึงความกดดันที่แผ่ซ่านมาจากสาวแก่ที่นั่งข้างๆ เธอไม่ได้พูดอะไรมาก แต่มือหยาบกร้านที่วางอยู่บนต้นขาของเขานั้นทำให้ทุกอย่างชัดเจนกว่าคำพูดใดๆ


“คุณวิคเตอร์คะ” ยายแป๊ดเอ่ยเสียงหวาน พลางจับสายตาของเขาไว้ “กางเกงนักศึกษานี่ดูจะรัดไปหน่อยนะคะ คุณคงไม่อยากให้มันยับก่อนถึงบ้านใช่ไหม?”


วิคเตอร์หันมองเธอด้วยความงุนงงเล็กน้อยก่อนจะตอบ “ผมว่ามันก็โอเคนะครับ...”


แต่ยายแป๊ดกลับยิ้มเจ้าเล่ห์ และพูดต่ออย่างมั่นใจ “ไม่เป็นไรค่ะ แป๊ดดูแลให้เอง คุณถอดออกมาเถอะ จะได้สบายตัว” น้ำเสียงนั้นไม่ได้เปิดโอกาสให้เขาปฏิเสธ แม้จะรู้สึกแปลกๆ แต่แรงกดดันจากสายตาของเธอทำให้วิคเตอร์ถอนหายใจเบาๆ และพยักหน้ารับอย่างเสียไม่ได้


เขาค่อยๆ ปลดกระดุมกางเกงและเลื่อนมันลง เผยให้เห็นกล้ามเนื้อหน้าท้องที่เรียงตัวเป็นลอนชัดเจน และกางเกงในสีขาวรัดรูปที่โอบรับสะโพกและต้นขาที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อแน่น ทุกการเคลื่อนไหวของเขาดูเหมือนจะดึงดูดสายตาของยายแป๊ดให้จ้องมองไม่วาง


“ดีมากค่ะ แบบนี้คุณดูสบายขึ้นเยอะ” เธอพูดขณะเอื้อมมือไปแตะต้นขาแน่นด้วยท่าทีเหมือนเป็นเรื่องปกติ


รถแล่นไปเรื่อยๆ จนกระทั่งหยุดลงที่ไฟแดงใต้ทางด่วน บรรยากาศในรถเงียบสงัด ยกเว้นเสียงเครื่องยนต์ที่ยังคงดังเบาๆ ยายแป๊ดมองออกไปนอกหน้าต่าง ก่อนจะเห็นหญิงขายพวงมาลัยอายุมากในชุดมอซอกำลังเดินผ่าน


เธอเลื่อนกระจกลงเรียกหญิงคนนั้นเข้ามา “เอาพวงมาลัยมาหน่อยค่ะ”


หญิงขายพวงมาลัยเดินเข้ามาด้วยสีหน้าประหลาดใจเล็กน้อยเมื่อสายตาของเธอจับจ้องไปที่ร่างสูงใหญ่ในเบาะหลัง วิคเตอร์ในสภาพที่เหลือเพียงกางเกงในสีขาวนั้นเหมือนเป็นภาพที่ดึงดูดสายตาเธอให้มองโดยไม่สามารถละสายตาได้


“โอ้โห...” หญิงขายพวงมาลัยพูดออกมาโดยไม่รู้ตัว “หล่อจังเลยลูก”


ยายแป๊ดหันไปมองวิคเตอร์ด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบแต่แฝงความสะใจ “ป้าอยากลองแตะดูก็ได้นะคะ เขาไม่ว่าอะไร”


วิคเตอร์หันขวับไปมองยายแป๊ดทันที ดวงตาเต็มไปด้วยความตกใจและความลังเลที่ซ่อนอยู่ในประกายตา แต่เขากลับนิ่งเงียบ แม้ริมฝีปากจะแย้มเล็กน้อยเหมือนจะพูดบางสิ่ง ร่างกายที่แน่นตึงของเขาขยับเล็กน้อยอย่างประหม่า ความร้อนที่แผ่ซ่านบนใบหน้าสะท้อนความรู้สึกที่เขาเองก็ไม่สามารถปฏิเสธได้เต็มปาก ท้ายที่สุดเขาปล่อยให้เหตุการณ์ดำเนินไปโดยไม่ได้ขัดขืน


หญิงขายพวงมาลัยหัวเราะเบาๆ ด้วยความเขินอาย ก่อนจะยื่นมือมาสัมผัสต้นแขนของเขา นิ้วมือที่หยาบกร้านของเธอเลื่อนผ่านผิวเรียบลื่นและกล้ามเนื้อที่แน่นหนา เธอถอนหายใจออกมาเบาๆ “แม่เจ้า... หล่อจริงๆ” ยายแป๊ดยิ้มมุมปากด้วยความพึงพอใจ เธอหันไปพูดกับหญิงขายพวงมาลัยต่อ “เขาเป็นนักกีฬาน่ะค่ะ ทั้งหล่อทั้งเก่ง ทุกคนในประเทศก็ชื่นชมเขา”


หญิงขายพวงมาลัยพยักหน้าอย่างหลงใหล ก่อนจะหันไปพูดกับวิคเตอร์ “ลูก แม่ขอให้ได้เหรียญทองนะ แม่จะเชียร์สุดใจเลย”


วิคเตอร์ยิ้มเล็กๆ แต่ไม่พูดอะไร เขาเพียงแต่พยักหน้ารับ รู้สึกถึงความอึดอัดที่เพิ่มขึ้นในบรรยากาศ


เมื่อไฟเปลี่ยนเป็นเขียว ยายแป๊ดเลื่อนกระจกขึ้นและรถเคลื่อนตัวออกไป ทิ้งหญิงขายพวงมาลัยไว้ข้างหลังที่ยังคงมองตามด้วยสายตาหลงใหล


ยายแป๊ดนั่งพิงเบาะ พร้อมส่งสายตาอ่อนโยนแต่เต็มไปด้วยความแหลมคมมาทางวิคเตอร์ "คุณวิคเตอร์รู้ไหมคะ คนขายพวงมาลัยแบบนี้ชีวิตลำบากขนาดไหน?" เธอเอ่ยเสียงเรียบ แต่ในน้ำเสียงมีความตั้งใจที่จะสอน “บางคนต้องตื่นตั้งแต่ตีสาม ไปซื้อดอกไม้ มานั่งร้อยตั้งแต่เช้าจนถึงค่ำ ได้เงินแค่พอประทังชีวิต เธอคิดว่าง่ายไหม?”


วิคเตอร์นิ่งเงียบ ราวกับกำลังประมวลคำพูดของเธอ ดวงตาสีน้ำตาลเข้มของเขาหันไปมองหญิงขายพวงมาลัยที่ยังคงเดินเรียกขายของอยู่ข้างถนน สายตาของเขาแสดงถึงความรู้สึกที่ซับซ้อน ราวกับกำลังมองโลกใบใหม่ที่ไม่เคยใส่ใจมาก่อน


“แต่ก็แปลกนะคะ...” ยายแป๊ดหัวเราะในลำคอเบาๆ พลางเลื่อนสายตามาจับจ้องวิคเตอร์ “เห็นเมื่อกี้คุณดู... ตื่นเต้น” เธอจงใจลากเสียงคำว่า “ตื่นเต้น” ให้หนุ่มหล่อเขินเข้าไปอีก


วิคเตอร์เบือนหน้าหนีทันที ใบหน้าที่เรียบเฉยกลับขึ้นสีแดงเรื่อ “ผมไม่ได้ตื่นเต้น...มันก็แค่บังเอิญ...” เขาพูดช้าๆ ด้วยน้ำเสียงที่พยายามเก็บอาการ


ยายแป๊ดยิ้มอย่างพอใจ มือหยาบกร้านของเธอเอื้อมมาแตะเบาๆ ที่ต้นขาของเขา “คุณไม่ต้องปฏิเสธหรอกค่ะ บางทีความรู้สึกแบบนี้ก็ไม่ได้แปลกอะไร... มันก็แค่ธรรมชาติ” เธอหัวเราะเบาๆ ทิ้งท้าย พร้อมสายตาที่เต็มไปด้วยความเหนือกว่า


วิคเตอร์ถอนหายใจลึก พยายามข่มอารมณ์ แต่แววตาที่ลอบมองยายแป๊ดกลับเผยถึงความลังเล ความเป็นหนุ่มหล่อที่เคยอยู่บนจุดสูงสุดของสังคม กำลังถูกดึงเข้าสู่บทเรียนชีวิตที่เขาไม่เคยคาดคิด


วิคเตอร์ถอนหายใจยาว พลางเหยียดตัวเล็กน้อยในเบาะรถ ดวงตาสีน้ำตาลเข้มของเขาเหลือบมองไปยังถนนที่รถวิ่งผ่าน ริมฝีปากได้รูปสีแดงระเรื่อเม้มเข้าหากันก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงทุ้ม “ผมเรียนวิชาเศรษฐศาสตร์วันนี้...น่าสนใจดีครับ” เขาหยุดเล็กน้อยก่อนจะมองไปยังยายแป๊ดที่นั่งนิ่งรอคำพูดของเขาต่อ “อาจารย์พูดถึงเรื่องการกระจายรายได้ในระดับประเทศ แล้วก็ผลกระทบจากการเก็บภาษีแบบโปรเกรสซีฟ”


เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบนิ่ง แต่กลับแฝงความมั่นใจในเนื้อหา “มันทำให้ผมคิดนะครับว่า คนเราเกิดมาบนฐานะที่ต่างกันมากแค่ไหน ผม...เคยชินกับอะไรที่ดูหรูหราไปหมด แต่ก็ยังไม่เคยเห็นอะไรที่ลำบากจริงๆ” เขาหันมองยายแป๊ดเล็กน้อย น้ำเสียงของเขาเปลี่ยนเป็นจริงจังขึ้น “เหมือนวันนี้ตอนเห็นคนขายพวงมาลัย ผม...นึกถึงสิ่งที่อาจารย์บอกเลย”


ยายแป๊ดยิ้มบางๆ มือของเธอแตะเบาๆ บนต้นขาเขา ความหยาบกร้านของผิวเธอตัดกับความนุ่มเนียนของเขาอย่างชัดเจน “คุณวิคเตอร์คะ คนขายพวงมาลัยนี่นะ บางคนไม่มีโอกาสแม้แต่จะคิดเรื่องการกระจายรายได้แบบที่คุณเรียนมาหรอกค่ะ พวกเขามองแค่วันนี้จะได้กินข้าวหรือเปล่า”


วิคเตอร์นิ่ง เขาพยายามประมวลสิ่งที่เธอพูด ขณะมองออกไปนอกหน้าต่าง ใบหน้าคมคายเต็มไปด้วยแววครุ่นคิด “จริงครับ ผมไม่เคยนึกถึงเลย...แค่เห็นก็นึกไม่ออกว่าจะช่วยอะไรได้จริงๆ”


“คุณยังเด็กค่ะ คุณยังมีเวลาคิดและทำอะไรได้อีกเยอะ” ยายแป๊ดตอบ พลางมองวิคเตอร์ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความพึงพอใจ “แต่เมื่อกี้นะคะ แป๊ดว่า...คุณไม่ได้แค่คิดหรอก คุณรู้สึกบางอย่างใช่ไหม?”


คำพูดนั้นทำให้วิคเตอร์เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ใบหน้าที่เรียบเฉยกลับขึ้นสีแดงเรื่อ “ผมไม่ได้รู้สึกอะไร...มันก็แค่...บังเอิญครับ” เขาพยายามหลบสายตา แต่ริมฝีปากที่เผยอเล็กน้อยของเขากลับบ่งบอกถึงความไม่มั่นใจที่เขาไม่เคยแสดงให้เห็นมาก่อน


“คุณดูเหมือนคนที่เก็บความรู้สึกเก่งนะคะ แต่ไม่ต้องหลบแป๊ดหรอกค่ะ...” ยายแป๊ดยิ้มมุมปาก น้ำเสียงเธอเจ้าเล่ห์ขณะเอ่ย “เห็นกางเกงในคุณตึงๆ เมื่อกี้ก็พอรู้แล้วค่ะว่า คุณไม่ได้แค่ดู”


คำพูดของเธอทำให้วิคเตอร์นิ่งเงียบ ใบหน้าขึ้นสีจัดกว่าเดิม แต่เขายังคงนั่งตรงอย่างสง่างาม ไม่แสดงท่าทีลนลาน นัยน์ตาของเขาจ้องไปที่กระจกหน้าต่างตรงหน้า ราวกับกำลังสะท้อนตัวเองในมุมที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน ความเงียบในห้องโดยสารยิ่งทำให้บรรยากาศอึดอัดขึ้น ราวกับทุกคำพูดที่ถูกปล่อยออกมาก่อนหน้านี้ยังล่องลอยในอากาศ ยายแป๊ดมองเขาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความคาดหวัง ก่อนที่เธอจะเอนตัวเข้าใกล้เขา รอยยิ้มมุมปากของเธอเผยให้เห็นถึงความมั่นใจที่เขาไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้


ลมหายใจของสาวแก่ชื้นและเต็มไปด้วยกลิ่นบุหรี่จางๆ ริมฝีปากหนาและแห้งแตกของเธอเผยให้เห็นความกร้านชีวิตที่ผ่านมาหลายสิบปี ผิวหน้าที่เต็มไปด้วยริ้วรอยและสีผิวที่คล้ำเหมือนคนทำงานกลางแดดมานาน สะท้อนถึงความดิบที่ขัดกับความเพอร์เฟกต์ของหนุ่มหล่อลูกคุณหนูตรงหน้า


ยายแป๊ดเอนตัวเข้าใกล้วิคเตอร์ ลมหายใจของเธอชื้นและเต็มไปด้วยกลิ่นบุหรี่จางๆ ริมฝีปากหนาและแห้งแตกของเธอเผยให้เห็นความกร้านชีวิตที่ผ่านมาหลายสิบปี ผิวหน้าที่เต็มไปด้วยริ้วรอยและสีผิวที่คล้ำเหมือนคนทำงานกลางแดดมานาน สะท้อนถึงความดิบที่ขัดกับความเพอร์เฟกต์ของหนุ่มหล่อลูกคุณหนูตรงหน้า


วิคเตอร์ นั่งนิ่ง ราวกับรูปปั้นที่แกะสลักขึ้นมาจากหินอ่อน เขาคือภาพลักษณ์ของความสมบูรณ์แบบในทุกมิติ—ผิวขาวเนียนที่ไร้ตำหนิ ริมฝีปากบางได้รูปแดงระเรื่อ ดวงตาสีน้ำตาลเข้มที่เปี่ยมด้วยเสน่ห์ และร่างกายสูงสง่าที่สร้างขึ้นจากการฝึกซ้อมว่ายน้ำอย่างหนักหน่วง สถานะของเขาในฐานะนักกีฬาว่ายน้ำดาวรุ่งระดับประเทศ ยิ่งเพิ่มแรงดึงดูดและความลึกลับให้กับเขา ชายหนุ่มผู้เป็นความหวังของชาติ กลับนั่งอยู่ตรงนี้ กับผู้หญิงที่ต่างจากเขาทุกมิติ


"คุณวิคเตอร์..." ยายแป๊ดเอ่ยด้วยน้ำเสียงแหบพร่า น้ำลายเหนียวของเธอแทบติดอยู่ที่ริมฝีปากขณะพูด “ให้แป๊ด...สัมผัสความสมบูรณ์แบบของคุณหน่อยได้ไหมคะ?”


สายตาของวิคเตอร์เหลือบมองเธอเล็กน้อย ก่อนจะเบือนหน้าไปทางหน้าต่างรถ ใบหน้าหล่อเหลาของเขามีร่องรอยของความลังเล แต่ไม่ได้มีความรังเกียจเหมือนครั้งก่อน ราวกับว่าเขากำลังต่อสู้กับความรู้สึกในใจตัวเอง


“คุณจะไม่เสียอะไรเลยค่ะ” ยายแป๊ดย้ำ น้ำเสียงอ่อนลงแต่เต็มไปด้วยความมั่นใจที่เหมือนกร่อนหัวใจของวิคเตอร์ เขาหลับตา สูดลมหายใจลึก ก่อนจะหันกลับมามองหน้าเธอ ใบหน้าของเธอที่เต็มไปด้วยความหมองหม่นและความหยาบกระด้าง กลับสะท้อนถึงความพยายามที่จะเชื่อมโยงบางสิ่งที่แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง


“ก็ได้ครับ...” เขาตอบเบาๆ น้ำเสียงของเขาราบเรียบ แต่ในดวงตากลับมีความเข้าใจบางอย่างที่แม้แต่เขาเองก็ยังไม่แน่ใจ


ยายแป๊ดยิ้มกว้าง รอยยิ้มที่เผยให้เห็นฟันที่เริ่มเหลืองและไม่สมบูรณ์ เธอขยับใบหน้าเข้ามาใกล้จนลมหายใจของเธอสัมผัสกับผิวแก้มของวิคเตอร์ ความร้อนจากลมหายใจนั้นทำให้เขาชะงักเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้ขยับตัวหนี


ริมฝีปากหนาดำของเธอแตะที่ริมฝีปากของเขาเบาๆ ความหนาและหยาบของปากเธอตัดกับความนุ่มและอ่อนโยนของริมฝีปากเขาอย่างสิ้นเชิง  กลิ่นบุหรี่และเหงื่อที่มาจากเธอปะทะกับกลิ่นหอมสะอาดที่ติดตัวเขาตลอดเวลา ร่างกายที่ฟิตเปรี๊ยะจากการฝึกว่ายน้ำขยับเล็กน้อย ราวกับตอบสนองต่อสัมผัสที่ไม่คุ้นเคยนี้


"อือ..." ยายแป๊ดครางเบาๆ ในลำคอ เธอรู้สึกถึงความนุ่มเนียนและชุ่มชื้นจากริมฝีปากของชายหนุ่มผู้มีอำนาจในทุกมิติ ชั่วขณะหนึ่งเธอรู้สึกเหมือนโลกหยุดหมุน เหมือนเธอได้ชัยชนะครั้งใหญ่ที่สุดในชีวิต


ส่วนวิคเตอร์ แม้จะหลับตาลงขณะจูบ แต่ใบหน้าของเขากลับขึ้นสีแดงจัด เขาไม่ได้รังเกียจ แต่กลับยอมรับความจริงที่ว่าการจูบนี้ไม่ได้เกิดจากความรัก หากแต่เป็นการเผชิญหน้ากับตัวเอง การปล่อยตัวให้หลุดพ้นจากข้อจำกัดที่สังคมวางไว้


และในขณะที่รถหรูแล่นเข้าสู่คฤหาสน์หลังใหญ่ ยายแป๊ดมองวิคเตอร์ด้วยรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความหมาย—เธอเป็นคนที่ได้รับจูบนี้ ไม่ใช่หญิงสาวคนใดในโลกใบนี้


จูบนี้ไม่ได้ยาวนาน แต่ทิ้งความรู้สึกที่ลึกซึ้งไว้ในบรรยากาศ ยายแป๊ดหัวเราะเบาๆ เมื่อถอนตัวออก ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความภูมิใจและความรู้สึกเหนือกว่า


“แป๊ดโชคดีจริงๆ ที่ได้สัมผัสความสมบูรณ์แบบของคุณแบบนี้” เธอพูด ขณะมองเขาด้วยสายตาที่เปี่ยมไปด้วยความพึงพอใจ


วิคเตอร์ถาม ผมไม่เคยกับคนแก่แบบนี้เลย


ลุงสมชายซึ่งนั่งอยู่ที่เบาะคนขับ เงยหน้ามองผ่านกระจกมองหลัง รอยยิ้มบางๆ ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา ดวงตาเขาฉายแววเจ้าเล่ห์ที่ผสมระหว่างความรู้สึกตลกขบขันและการสมคบคิด “ถึงบ้านแล้วครับคุณวิคเตอร์” เขาพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แต่ฟังดูเหมือนมีนัย


ประตูบ้านใหญ่เลื่อนเปิดอัตโนมัติ เมื่อรถยนต์หรูจอดนิ่งในตัวบ้าน วิคเตอร์ถอนริมฝีปากออกอย่างช้าๆ สายตาเขาหันมองออกไปยังความมืดนอกหน้าต่าง รอยสีแดงบนแก้มที่ชัดเจนราวผลท้อสุกงอมสะท้อนถึงความรู้สึกที่เขาไม่อาจซ่อน ยายแป๊ดส่งยิ้มที่เต็มไปด้วยความหมาย พร้อมทั้งเอื้อมมือที่หยาบกร้านมาแตะเบาๆ บนแก้มที่เรียบเนียนของเขา สัมผัสนั้นดูขัดแย้งอย่างน่าประหลาด


“ขอบคุณนะคะ คุณวิคเตอร์” น้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยความอิ่มเอมและความพึงพอใจ “แป๊ดรู้ว่าคุณ...เข้าใจสิ่งที่เราเป็น”


วิคเตอร์มองแม่บ้านสาวแก่ครู่หนึ่ง ก่อนจะพยักหน้าเบาๆ โดยไม่พูดอะไร เขาเปิดประตูรถและก้าวออกไปอย่างแช่มช้า ทุกย่างก้าวของเขาเผยให้เห็นความสง่างามที่ขัดกับความรู้สึกภายใน ผิวขาวเนียนใต้กางเกงในและรองเท้าหนังสีดำเงาที่ต้องแสงไฟหน้าบ้านสะท้อนเป็นประกายดั่งงานแกะสลักชั้นเอก ยายแป๊ดเดินตามหลังเขาอย่างกระตือรือร้น มือของเธอถือชุดเสื้อผ้าที่วิคเตอร์ถอดออก ด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความภูมิใจ


"คุณขึ้นไปพักเถอะค่ะ เดี๋ยวแป๊ดจะจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อย" เธอกล่าวด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน แต่มันกลับแฝงไปด้วยความเหนือกว่าเล็กน้อย


วิคเตอร์หันมามองเธออีกครั้ง ก่อนจะพยักหน้า เขาก้าวขึ้นบันไดด้วยท่าทางที่เหนื่อยล้าผสมความลังเล แม้จะเป็นบ้านของเขาเอง แต่คืนนี้ ทุกอย่างกลับให้ความรู้สึกแปลกแยกไปจากเดิม


เมื่อเขาเดินเข้าห้องนอน แสงไฟอ่อนโยนจากโคมไฟหัวเตียงส่องสะท้อนร่างกายที่สมบูรณ์แบบของเขาในกางเกงในสีขาวตัวเดียวที่เน้นทุกสัดส่วน กล้ามเนื้อหน้าท้องที่แน่นปึกและแผ่นอกที่สมบูรณ์แบบดูราวกับภาพที่หลุดออกมาจากนิตยสาร วิคเตอร์นั่งลงที่เตียง ปลายนิ้วแตะริมฝีปากอย่างครุ่นคิด สัมผัสนั้นยังอบอวลไปด้วยความรู้สึกจากจูบที่เพิ่งผ่านไป


เขาเอนตัวลงนอนบนเตียง มือข้างหนึ่งจับอยู่ที่ริมฝีปาก อีกมือหนึ่งวางไว้บนหน้าท้องแน่นของเขา สายตาเหม่อมองไปยังเพดาน ราวกับกำลังตั้งคำถามถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในค่ำคืนนี้ ร่างกายของเขาเต็มไปด้วยปฏิกิริยาที่ไม่อาจอธิบายได้ ความร้อนที่แผ่ซ่านอยู่ภายในทำให้เขารู้สึกทั้งกระสับกระส่ายและปลดปล่อยในเวลาเดียวกัน


แสงจันทร์ลอดผ่านหน้าต่างกระทบใบหน้าหล่อเหลาของวิคเตอร์ที่ยังคงนอนนิ่งอยู่บนเตียง คิ้วเข้มของเขาขมวดเล็กน้อย ริมฝีปากแดงระเรื่อยังคงเปื้อนความลังเลในใจ แต่ร่างกายกำยำนั้นกลับสั่นสะท้านด้วยความต้องการที่ถูกปลุกเร้า


ขณะเดียวกัน ในห้องครัวที่มืดสลัว ยายแป๊ดนั่งอยู่ที่โต๊ะกลม มือเหี่ยวย่นของเธอกำลังหมุนแก้วไวน์แดงราคาแพงไปมาอย่างเชื่องช้า ดวงตาฉายแววเจ้าเล่ห์ขณะจ้องมองของเหลวสีแดงเข้มในแก้วคริสตัล


"หนุ่มหล่อระดับนี้...ต้องเป็นของอีแป๊ดคนเดียว" เธอพึมพำเบาๆ รอยยิ้มบางๆ อย่างผู้ชนะ ปรากฏบนริมฝีปากเหี่ยวย่นที่ได้จุมพิตหนุ่มหล่อดีกรีนักกีฬาทีมชาติ
เสียงหัวเราะแผ่วเบาดังออกมาจากลำคอ "เด็กดีของยาย...ไม่มีทางหนีไปไหนได้หรอก" เธอลุกขึ้นเดินไปที่ตู้เย็น หยิบขวดไวน์ออกมาเติม แสงสลัวจากโคมไฟเล็กๆ สะท้อนบนผิวขวดแก้ว ทำให้เงาของเธอทอดยาวบนพื้นครัว
"อีกไม่นาน...ทั้งร่างกายและจิตใจของเธอจะเป็นของยายโดยสมบูรณ์" เสียงน้ำในแก้วกระทบกันเบาๆ สายตาของเธอเหลือบมองขึ้นไปยังเพดาน ราวกับกำลังจินตนาการถึงร่างกำยำที่นอนอยู่บนชั้นบน รอยยิ้มอำมหิตค่อยๆ ปรากฏขึ้นบนใบหน้าเหี่ยวย่น


ความคิดของวิคเตอร์วนเวียนอยู่กับเหตุการณ์ที่เพิ่งผ่านพ้น จนเขาทนไม่ไหว ลุกขึ้นยืน เดินไปหน้ากระจกบานใหญ่ในห้องนอน มือขวาของเขาสั่นเล็กน้อยขณะสัมผัสตัวเอง ร่างกายกำยำที่เคยเป็นที่ชื่นชมของผู้คนตอนนี้กลับร้อนผ่าวด้วยความปรารถนาที่เขาไม่เคยรู้จัก ริมฝีปากอิ่มแดงระเรื่อเผยอขึ้นเล็กน้อย ฟันขาวเรียงสวยขบเม้มริมฝีปากล่างอย่างกังวล ขณะที่ความคิดของเขายังวนเวียนอยู่กับสัมผัสหยาบกร้านที่ยังคงติดตรึงอยู่บนผิวกาย มือขวาของหนุ่มหล่อลูบไล้แก่นกายที่แข็งขืนใต้กางเกงในสีขาว เส้นเลือดสีชมพูปูดโปนตามความยาวราว 8 นิ้ว ริมฝีปากอิ่มแดงระเรื่อเผยอขึ้นเล็กน้อย ฟันขาวเรียงสวยขบเม้มริมฝีปากล่างอย่างกังวล


มือขวาของวิคเตอร์เลื่อนสัมผัสแก่นกายที่แข็งขืนใต้เนื้อผ้าบางเบาของกางเกงในสีขาว ร่างกายของเขาเหมือนถูกจุดไฟด้วยอารมณ์ที่ไม่อาจควบคุมได้ แก่นกายที่เด่นชัดนั้นดีดผึงออกมาจากขอบกางเกงใน ราวกับต้องการปลดปล่อยตัวเองจากข้อจำกัดที่โอบล้อม เส้นเลือดสีชมพูที่ปูดโปนตลอดความยาวยิ่งขับให้เห็นถึงความสมบูรณ์แบบในสัดส่วน กล้ามเนื้อหน้าท้องแน่นปึกขยับเล็กน้อยตามจังหวะการหายใจที่ถี่ขึ้น ใบหน้าหล่อเหลาของเขาแดงจัด ขณะที่ดวงตาสีน้ำตาลเข้มเหลือบมองตัวเองในกระจกด้วยความสับสน ริมฝีปากแดงระเรื่อเผยอขึ้นเล็กน้อย ราวกับไม่อาจกลั้นคำพูดหรือเสียงที่อยู่ในใจได้


"ทำไม..." เสียงกระซิบแผ่วเบาหลุดออกมา ขณะที่มือขวาของเขากลับจับแก่นกายแน่นขึ้นเหมือนกำลังค้นหาคำตอบจากตัวเอง "ทั้งที่มันผิด...แต่ผมกลับ..." เขาพึมพำเสียงแผ่ว มือซ้ายลูบไล้ไปตามกล้ามอกแน่น "ทั้งที่ยายแก่ น่าเกลียด แต่ผมกลับ..."
แก่นกายของเขาแข็งขืนขึ้นเรื่อยๆ จนกางเกงในสีขาวเปียกชื้น ดวงตาคมฉายแววสับสนและหวาดหวั่น ขนตายาวงอนสั่นระริกยามกระพริบตาถี่


"อ๊าาาา... ยายแป๊ด..." เสียงกระซิบแผ่วเบาของวิคเตอร์แผ่ออกมาราวกับคำสารภาพที่หลุดจากขอบปากแดงระเรื่อของเขา ริมฝีปากอวบอิ่มสั่นระริกในขณะที่ใบหน้าหล่อเหลาได้รูปของเขาแดงก่ำ ผิวเนียนขาวสะท้อนแสงไฟในห้องอย่างเจิดจ้า ผมสีดำเงางามที่ตัดแต่งอย่างมีสไตล์ตกลงมาปรกหน้าผากเล็กน้อย ขับให้ดวงตาสีน้ำตาลเข้มที่เปี่ยมเสน่ห์ดูเปล่งประกายมากยิ่งขึ้น ขนตายาวงอนงามปิดลงขณะที่เขาเผชิญกับความรู้สึกที่ปะทุขึ้นในร่างกาย


มือขวาของเขากำแน่นรอบแก่นกายที่เต้นตุบในอุ้งมือ กล้ามเนื้อที่เรียงตัวแน่นบนแผ่นอกและหน้าท้องขยับตามจังหวะหายใจที่หนักหน่วง เมื่อถึงจุดสุดยอด แรงกระตุกของร่างกายส่งให้น้ำขาวข้นพุ่งออกมาอย่างรุนแรง กระเซ็นไปทั่วกระจกใสที่สะท้อนเงาของเขา ทุกหยดเหมือนกำลังประกาศถึงความสมบูรณ์แบบของชายหนุ่มที่เพิ่งปลดปล่อยความต้องการที่สะสมไว้อย่างสุดขีด


กระจกใสนั้นเปื้อนไปด้วยหยดแห่งอารมณ์ที่เขาไม่อาจควบคุมได้ เงาของวิคเตอร์ในกระจกสะท้อนความหล่อเหลาราวรูปปั้นที่แกะสลักจากหินอ่อน ดวงตาของเขาฉายแววสับสนและอ่อนล้า แต่ริมฝีปากกลับเผยให้เห็นร่องรอยแห่งการปลดปล่อยที่น่าหลงใหลในความบริสุทธิ์และดิบเถื่อนของช่วงเวลานี้


วิคเตอร์ยืนมองภาพสะท้อนของตัวเองในกระจกอย่างนิ่งงัน ดวงตาคมสีน้ำตาลเข้มจ้องไปยังเงาของชายหนุ่มที่ราวกับเป็นภาพวาดจากจิตรกรเอก เรือนร่างสูง 185 เซนติเมตรที่สมบูรณ์แบบ กล้ามอกแน่นตึงและหน้าท้องที่เรียงตัวเป็นลอนชัดเจนดูราวกับแกะสลักจากหินอ่อน ผิวเนียนละเอียดเปล่งประกายใต้แสงสลัวในห้อง ยิ่งตอกย้ำให้ความหล่อเหลานั้นโดดเด่นจนแทบไม่อาจละสายตาได้


มือเรียวของเขาเลื่อนขึ้นลูบไล้ใบหน้าที่ร้อนผ่าว เส้นผมสีดำสนิทยุ่งเหยิงเล็กน้อยจากอารมณ์ที่พลุ่งพล่านเมื่อครู่ ท่ามกลางความเงียบงัน เสียงหัวใจเต้นกระหน่ำในอกของเขากลับดังก้องราวกับตอกย้ำถึงสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้น ริมฝีปากอิ่มแดงระเรื่อเผยอขึ้นเล็กน้อยเหมือนต้องการจะเอ่ยคำอะไรบางอย่าง แต่เขาทำได้เพียงพึมพำ


"ผมคงเสียสติไปแล้ว..." เสียงนั้นแผ่วเบาและสั่นเครือ ราวกับเขากำลังสารภาพต่อเงาสะท้อนในกระจก "แต่ผมก็ยอมรับว่า...ผมต้องการยาย"


ดวงตาคมฉายแววของความยอมจำนน ราวกับว่าความปรารถนาอันเร่าร้อนนี้ได้กลืนกินความคิดของเขาไปจนหมดสิ้น เขามองตัวเองด้วยความรู้สึกที่ปะปนกัน ทั้งหลงใหลในเรือนร่างสมบูรณ์แบบของตัวเอง และสับสนกับแรงกระตุ้นที่เกิดจากหญิงสาวที่ไม่ควรแม้แต่จะอยู่ในความคิด


เขาสูดหายใจลึก สายตาเลื่อนจากเงาสะท้อนในกระจกลงมาที่ร่างกายของตัวเอง ร่องรอยของความต้องการยังคงหลงเหลืออยู่ ทุกสัดส่วนบ่งบอกถึงความหล่อเหลาที่สมบูรณ์แบบ แต่ภายใต้ภาพลักษณ์นั้นคือชายหนุ่มที่กำลังต่อสู้กับสิ่งที่เกินจะควบคุม


"ทำไมเราทำตัวแบบนี้..." เขากระซิบเสียงแผ่ว ขณะที่มุมปากยกขึ้นเล็กน้อยเหมือนจะยิ้ม แต่แววตากลับเต็มไปด้วยความวุ่นวายภายใน หัวใจของเขายอมรับความรู้สึกนั้น แต่จิตใจยังคงสับสนในเส้นทางที่เขาถูกดึงเข้าไปอย่างไม่อาจหลีกเลี่ยงได้

---------------
ปีใหม่นี้ขอให้นักอ่านทุกท่านมีความสุขกับตอนนี้นะครับ และอย่าลืมว่านี่คือเรื่องแต่ง อย่าไปทำกับใครแบบนี้นะครับ และถ้าไม่เป็นการรบกวนอยากได้ความเห็นจากคุณผู้อ่านเยอะๆ เพื่อเป็นกำลังใจและแนวทางในการเขียนตอนต่อๆ ไปครับ

nuangnut1996

สนุกมากครับ

danzalion

ขอบคุณมากครับ

Peakky

ขอบคุณครับ ยังสนุกเหมือนเดิมเลย

jatuAAA

ค่อยๆข้นขึ้นเรื่อยๆเลย รอติดตามนะครับ

Takkin7419

สนุกมากครับ ขอบคุณน่ะคับที่มาต่อ
มาต่ออีกเร็วๆน่ะคับ

lekthai

หายไปนานเลย ขอบคุณ อ่านเพลินเสวดี

Nantawattt

ขอบคุณค่ะ

Tototong

เป็นเรื่องที่แต่งได้ดีมากๆครับ จะติดตามเรื่องนี้อยู่เสมอ

Pakatidtee

ขอบคุณมากครับ

krado

สนุกมากเลยตอนนี้

akarui_boy

เรื่องนี้สนุกมากฮะ ชอบที่ยายแป๊ดค่อยๆแทรกซึม และค่อยๆมีอำนาจเหนือวิคเตอร์ทีละน้อย มีอันส่วนตัวคือจริงๆชอบชช.มากกว่าเลยถ้ายายแป๊ดให้ลุงสมชายหรือเพื่อนกะเทยมาร่วมสนุกด้วยจะฟินมากเลยฮะ

ssspace

วิกเตอร์หายไปนานเลย กลับมาแล้วพร้อมกับรอยจูบยายแป๊ด

phitchapat2

ขอบคุณครับ

newyear0512

สมการรอคอยมากเลยครับ

Tongjo6969

ขอบคุณครับ จะรอติดตามต่อๆไปนะครับ

424940

ฟินมากเลยสมการรอคอยรอตอนต่อไปอยู่น่ะครับเริ่ม
ค่อยๆไต่ระดับความเสียวแล้ว

KAMINKK

ขอบคุณครับ

Dreamy

ดีใจที่กลับมาเขียนต่อนะครัย อยากให้วิคเตอร์เสียน้ำต่อหน้ายายแป๊ดจัง

KillerBee

เสียวมาก สนุกเหมือนเดิม