แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย NOOFONG เมื่อ 2025-1-16 13:06
16
ยามวิหคเรไรร่ำแสง หวีดร้อง ดังแสงทองส่องฟ้าค่ำกลางไพร ลมแผ่วเบาพัดผ่านราตรีไป ฝากหัวใจฝากฝันถึงจันทร์งาม ดาวระยับประดับนภาไกล เหมือนฝากใจผ่านฟ้าถึงคนข้าม แม้ห่างไกลใจยังคิดตาม หวังเพียงยามที่ได้พบสบตา ราตรีนี้จักจบลงเมื่อใด จันทร์จะคล้อยจะลอยไปถึงฟ้า หวังเพียงฝันจะนำทางนำพา กลับมาหาคนที่รอเคียงข้างกัน ******* “นั่นกลอนหรือพี่ขวัญ”เด็กสาววัย 14 เอ่ยถาม ขณะที่ขวัญกำลังเรียงร้อยถ้อยคำจากความรู้สึกชบาสังเกตเห็นใบหน้าของพี่ชายไม่ค่อยสดชื่นจึงแกล้งหยอกหวังให้ขวัญมีรอยยิ้มขึ้นมาบ้าง
“ฮั่นแน่!แอบแต่งกลอนให้ใคร”
“....”
“กลอนหวานขนาดนี้คงไม่ใช่อย่างที่ชบาคิดใช่มั้ย” เธอออกปากแซวพี่ชายแต่กลับถูกสายตาดุๆส่งมาแทนคำตอบ “ว้า ไม่สนุกเลย” ชบาพูดก่อนจะลุกออกไป อาการแบบนี้เหมือนโดนอะไรเข้าสักอย่างเรื่องนี้ชบาจะไม่ยุ่ง แล้วก็เผ่นแนบกลับเรือนใหญ่ทันที
ขวัญได้แต่ถอนหายใจอารมณ์บูดบึ้งของเขาในตอนนี้ไม่อยากพูดคุยกับใครเลยจริงๆ อยากจะอยู่กับตัวเองในมุมเงียบๆให้พอได้พักหายใจบ้าง เรื่องบางเรื่องถึงพูดออกไปก็ใช่ว่าจะมีคนเข้าใจ
การรอคอยที่ไม่มีวันจบสิ้นนี้ช่างทรมานจิตใจคนรอ เหมือนเรือที่ลอยเคว้งอยู่กลางทะเล มองไม่เห็นฝั่ง
“หากพี่บอกให้รอ น้องก็จะรอ”
ความคิดนับพันบุกเข้ามาในความรู้สึกที่ล่องลอยของเด็กหนุ่มที่ปีนี้เพิ่งจะอายุขึ้นเลขสองมาหมาดๆไม่ทันไรก็มีเรื่องให้คิดให้ปวดหัว หลับตาลงยังยากหากไม่ไปใช้แรงงานหนักๆก็เกรงว่าจะหลับไม่ลงเสียแล้ว
ขวัญนั่งไล่ความคิดก่อนจะตั้งสติว่าตัวเองควรทำอย่างไรต่อไปจริงสิ เดือนหน้ากำลังจะมีงานรับขวัญคู่แต่งงานใหม่ คงจะยุ่งไม่น้อยเขาเองก็ต้องลงแรงช่วยจัดเตรียมงาน อีกกี่วันนะ?ขวัญนับนิ้วก่อนจะทำหน้าเหมือนนึกอะไรออก
“อีกไม่กี่วันแล้วนี่นา!”
ขวัญที่กำลังเตรียมจะเก็บของเพื่อไปช่วยบ้านงานแต่แล้วเสียงชบาที่วิ่งมาแต่ไกลก็ทำให้เขาชะงัก
"พี่ขวัญ! ฉันได้ยินคนที่ตลาดพูดกันว่าพี่ทัพกลับมาแล้ว!"
ขวัญใจรู้สึกใจเต้นแรงทั้งตื่นเต้นและดีใจที่กำลังจะได้พบหน้าคนที่เฝ้ารอมาตลอด แต่เพียงประโยคต่อมาความยินดีทั้งหมดกลับแปรเปลี่ยนเป็นความปวดร้าวในใจอย่างฉับพลัน
"แต่ดูเหมือนพี่ทัพจะพาใครมาด้วยฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่หน้าตาดีเชียวล่ะ เห็นว่าดูสนิทกันมากกอดแขนพี่ทัพไม่ปล่อยเลย"
ของในมือขวัญหล่นลงพื้นชบาตกใจรีบเข้ามาประคองพี่ชาย พลางลูบหลังเบา ๆ เพื่อปลอบใจ“ฉันเองก็ไม่แน่ใจเหมือนกันค่ะพี่ ว่าเป็นใคร อย่าเพิ่งคิดไปไกลเลยรอให้พี่ทัพมาก่อน เดี๋ยวเขาจะถามให้รู้เรื่องเอง”
ขวัญตกอยู่ในความเงียบงันนานแล้วที่ไม่ได้รู้สึกเช่นนี้ ความรู้สึกคล้ายกับภาพฝันทั้งหมดพังทลายลงอย่างไม่ทันตั้งตัว
ไม่นานนักคนที่ถูกกล่าวถึงก็ปรากฏตัวขึ้น เสียงเด็กหนุ่มที่ดูร่าเริงดังขึ้นตลอดทางขณะพูดคุยกับเจ้าทัพที่เดินเคียงข้าง เด็กคนนั้นกอดแขนเจ้าทัพแน่น ไม่ยอมปล่อยขวัญเองไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมอง
“พี่ทัพ นี่บ้านที่พี่เคยอยู่เหรอครับ?สวยจังเลย” เด็กหนุ่มยังคงพูดไม่หยุด ราวกับคนที่สนิทสนมกันมานาน
เมื่อทั้งคู่มาถึงกลับไม่มีการกล่าวทักทายหรือการต้อนรับใดๆ จากเจ้าของเรือน เจ้าทัพแปลกใจเล็กน้อยแต่ก็พอจะดูสถานการณ์ออก
“เจ้าขวัญของพี่ ไม่คิดถึงพี่แล้วหรือ”เจ้าทัพเอ่ยถามคนที่นั่งนิ่งอยู่กับที่ ไม่ยอมสบตาเขา เจ้าทัพรู้ได้ทันทีว่าอีกฝ่ายรู้สึกอะไรอยู่แต่ก็หมายจะแกล้งเล่น จึงลอบเข้าไปกอดจากทางด้านหลังก่อนจะสูดดมกลิ่นกายคนน้องเสียเต็มปอด
“พี่ทัพ ปล่อยขวัญนะ”ขวัญพยายามดิ้นเล็กน้อยแต่เจ้าทัพกลับยิ่งกอดแน่นขึ้น
“ใครใช้ให้เมินพี่กัน”
“ปล่อยเลย อายเขาคนอยู่เยอะแยะ”ขวัญพูดเสียงเบาพลางพยายามผลักออก แต่เจ้าทัพไม่ยอมปล่อย
“อายทำไม คนกันเองทั้งนั้น”เจ้าทัพยิ้มเล็กน้อยกอดขวัญแน่นขึ้นอย่างไม่ยอมให้หนีไปไหน ดวงตาของเขาฉายแววขบขัน ไม่สนใจว่ามีใครมอง
ทัพยังคงกอดขวัญแน่น ไม่อยากปล่อยให้หลุดมือไปก่อนที่ขวัญจะอ่อนลงไม่ดิ้นขัดขืนเขาแล้ว จึงยอมคลายกอดนั้น
“เป็นอะไร หืม บอกพี่มา” เจ้าทัพเอ่ยถามแต่ขวัญยังคงก้มหน้า “มองหน้าพี่” ทัพเริ่มทำเสียงดุ ขวัญเลยต้องทำตามไม่ใช่เพราะกลัว แต่...เพราะอะไรก็ไม่รู้
“.......” เจ้าทัพมองหน้าขวัญเห็นคนน้องน้ำตาคลอเบ้าเลยทำใจแกล้งต่อไม่ลง
“สิงหะ นี่ขวัญคนที่พี่เคยเล่าให้ฟังบ่อยๆ ไง” เจ้าทัพแนะนำ
“สวัสดีครับ” สิงหะยิ้มทักทายขยับเข้ามายืนข้างๆ ขวัญ “ผมชื่อสิงหะ เป็นน้องชายแท้ๆ ของพี่ทัพครับ” น้ำเสียงเขาฟังดูอ่อนโยนและเป็นมิตร
“น้องชาย?” เสียงนั้นไม่ใช่เสียงของเจ้าขวัญ แต่เป็นเสียงของชบาที่ยืนอ้าปากค้างอยู่ขณะที่สายตาของเขาจับจ้องไปที่สิงหะอย่างไม่อยากจะเชื่อ
“แล้วนี่ก็ชบา น้องสาวพี่อีกคน”ทัพหันไปมองทางชบาก่อนจะแนะนำให้สิงหะรู้จัก ชบาก้มหัวเล็กน้อยเป็นการทักทาย
“ไหว้จ้ะ” ชบาทักทายด้วยรอยยิ้มอ่อนหวานพร้อมยกมือไหว้
“ไม่ยักรู้ว่าพี่ทัพมีน้องชายน้องสาวน่ารักแบบนี้” สิงหะพูดด้วยน้ำเสียงแปลกใจ พลางมองทั้งคู่ด้วยสายตาอบอุ่น
เจ้าทัพยิ้มอ่อนก่อนจะหันไปบอกน้องสาวให้ช่วยเตรียมที่นอนให้สิงหะส่วนเขาจะนอนที่เรือนเล็กกับขวัญ "ช่วยเตรียมที่นอนให้สิงหะด้วยนะ"เจ้าทัพบอกเสียงเรียบ
ชบาพยักหน้ารับก่อนจะหันไปทำตามคำสั่งของพี่ชาย
สิงหะมองตามไปสักพักรู้สึกไม่อยากห่างจากเจ้าทัพ แต่ก็ต้องทำตามที่พี่ชายบอก"นอนที่ไหนก็คงหลับเหมือนกัน" สิงหะคิดปลอบใจตัวเองก่อนจะเดินตามชบาไปยังเรือนใหญ่
เมื่อปราศจากผู้ใดแล้วเจ้าทัพก็เข้ากอดขวัญเต็มที่ ด้วยความคิดถึงทั้งหมดที่มีแต่ขวัญยังอยู่ในอาการไม่ยินดียินร้ายเสียเท่าไหร่เพราะยังจัดการกับความรู้สึกของตัวเองไม่ได้
“อื้อ~พี่ทัพ” ขวัญพยายามขยับตัวนิดหน่อย แต่ก็ไม่อาจขัดขืนการกอดนั้น
“ให้พี่กอด พี่หอมให้หายคิดถึงได้หรือไม่”เจ้าทัพกระซิบเสียงเบา
“....”
ขวัญเงียบไปครู่หนึ่ง ไม่ตอบอะไรออกมา
เจ้าทัพยิ้มเล็กน้อยและถามต่อไป“หึงพี่เหรอ?” น้ำเสียงของเขาแฝงไปด้วยความขบขันอยากจะเห็นสีหน้าของคนขี้น้อยใจเมื่อครู่
ขวัญสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อเจ้าทัพเอาหน้าเข้ามาใกล้จนแก้มจะแนบกันเขาหลบสายตาเล็กน้อย ก่อนจะส่ายหัวเบาๆ
“ใครมันจะไปหึงพี่ล่ะ” ขวัญพูดออกมาเสียงเบาแต่ยังคงพยายามทำตัวเย็นชา
เจ้าทัพยิ้มขำ “หึงชัดๆ เลย”
“ไม่ได้หึงสักหน่อย”ขวัญตอบกลับเสียงขุ่นเล็กน้อย แต่น้ำเสียงก็ไม่แน่ชัดนัก
เจ้าทัพขยับใบหน้าเข้าใกล้มากขึ้นรอยยิ้มของเขาฉายความเอ็นดูและขบขัน “หึงหน่อยน่า” เขากระซิบเสียงต่ำพร้อมกับโน้มตัวเข้าใกล้ขวัญมากขึ้น “ปากแข็งแบบนี้ ต้องโดนอะไรน้า”น้ำเสียงเขาแฝงไปด้วยความเล่นพรรคเล่นพวก ขณะที่สายตาจับจ้องไปที่ขวัญ ถ้าจับกินได้เขาคงกลืนลงท้องในคำเดียวเป็นแน่
เจ้าทัพไม่รอช้ารีบอุ้มขวัญเข้าสู่ห้องอย่างรวดเร็ว ก่อนจะปิดประตูลงกลอนแน่นหนาคำพูดที่เขาแอบคิดในใจนั้นสะท้อนออกมาในท่าทางและรอยยิ้มเจ้าเล่ห์
'ได้เวลาปิดประตูตีแมวคืนนี้คงได้ตีทั้งคืน'
เจ้าขวัญพยายามดิ้นขลุกๆอยู่ในอ้อมกอดของทัพแต่ไม่นานริมฝีปากอุ่นร้อนของเจ้าทัพก็ประทับลงมาอย่างไม่ทันตั้งตัวความรู้สึกนั้นทำให้ขวัญหยุดชะงัก รู้สึกถึงความร้อนที่แพร่กระจายไปทั่วร่างกาย
“อื้อ~” ขวัญพยายามร้องห้าม แต่เสียงนั้นกลับหลุดออกมาเบาๆไม่สามารถเล็ดลอดจากลำคอไปได้ดั่งใจความรู้สึกที่เกิดขึ้นทำให้เขารู้สึกทั้งตกใจและกระวนกระวายขณะที่ริมฝีปากของเจ้าทัพยังคงแนบแน่นอยู่ที่ของเขา ทำให้ขวัญไม่อาจขัดขืนได้
ลิ้นหนาของเขาค่อยๆสอดเกี่ยวเข้าไปในปากขวัญอย่างช้าๆ ราวกับว่ากำลังเก็บเกี่ยวความหวานฉ่ำจากข้างในนั้นก่อนจะถอนออกอย่างเชื่องช้า เพื่อให้อีกฝ่ายได้พักหายใจ
“คิดถึงพี่หรือไม่”
“อืม” ขวัญพยักหน้าตอบเบาๆ
“คิดถึงก็พูดว่าคิดถึง ไม่อย่างนั้นพี่จะรู้ได้อย่างไรพูดให้พี่ชื่นใจสักนิดเถิดหนา” เจ้าทัพยิ้มอย่างอ่อนหวานก่อนจะโน้มตัวเข้าใกล้เพื่อรอฟังคำตอบจากขวัญ
“คิดถึง” ในที่สุดขวัญก็พูดออกไปเสียงเบา
“น่ารักที่สุดเลย เมียพี่”เจ้าทัพยิ้มพอใจ ราวกับได้ยินคำที่รอคอยมาตลอด
ขวัญเผยใบหน้าเปื้อนยิ้มเล็กน้อยก่อนจะหน้าแดงขึ้นมาเพราะความเขิน เจ้าทัพเห็นแล้วไม่อาจทนความน่ารักได้จึงรวบตัวขวัญเข้ามาใกล้ ดึงใบหน้าเขาไปจูบและหอมจนเต็มแก้ม ข้าวปลาไม่ต้องกินกันแล้วมั้งเพราะกินน้องอร่อยกว่า
ตัดภาพมาที่สิงหะ ขณะที่กำลังก้าวเดินตามหลังชบาไปสิงหะก็เหลือบไปเห็นใครบางคนที่คุ้นตา ท่ามกลางป่าเงียบสงัดเขาสงสัยอยู่ในใจว่าคนคนนั้นมาทำอะไรที่นี่ หรือว่ามาเที่ยวค้างแรมเหมือนตัวเขาเอง?สิงหะยังคงสงสัยไม่หาย แต่ก็รู้สึกอยากเข้าไปพูดคุยมากขึ้นเพราะคนที่เขาเห็นคือผู้ที่เขาแอบชอบมานานแล้ว
เขาตัดสินใจไม่รอช้า จึงถามชบาว่า"เรือนใหญ่ไปทางไหนครับ?" หลังจากนั้นเขาจึงแยกจากชบาไปอย่างเงียบๆโดยมีหัวใจเต้นแรงกับความคิดที่จะได้พบกับคนที่เขาหมายปอง
เมื่อได้รู้ว่าเรือนใหญ่อยู่ไม่ไกลจากตรงนี้สิงหะจึงตัดสินใจเดินย้อนกลับไปทางเดิม สู่ตลาดที่เต็มไปด้วยผู้คนพลุกพล่านเสียงพ่อค้าแม่ค้าเรียกลูกค้ากันอย่างคึกคัก เขาผ่านร้านค้าไปทีละร้านพยายามมองหาคนที่ตนตามหาจนในที่สุดสายตาของเขาก็ไปสะดุดที่อีกฝ่ายที่กำลังยืนพูดคุยกับคนในตลาด
สิงหะยิ้มออกมาอย่างดีใจก่อนจะก้าวไปข้างหน้าและร้องทักด้วยน้ำเสียงสดใส “พี่ชมผา!”น้ำเสียงนั้นเต็มไปด้วยความตื่นเต้น
"อ้าว สิง"ชมผาหันกลับมาเมื่อได้ยินเสียงทัก ก่อนจะเห็นว่าเป็น ‘สิงหะ’เด็กหนุ่มรุ่นน้องที่เรียนอยู่ในวิทยาลัยเดียวกันที่พระนคร รอยยิ้มของชมผาฉายแววแปลกใจและดีใจเล็กน้อยที่ได้เจอใครบางคนในสถานที่ที่ไม่คาดคิด
“พี่ชมผาจริงๆ ด้วย”สิงหะกล่าวด้วยน้ำเสียงเต็มไปด้วยความตื่นเต้น"แค่เห็นข้างหลังก็รู้แล้วว่าเป็นพี่"
ชมผาหันมามองก่อนจะยิ้มขำ“แล้วนี่มาทำอะไรที่นี่ล่ะ?”
สิงหะยักไหล่พร้อมกับยิ้มเล็กน้อย"สิงต้องถามพี่มากกว่ามั้งครับ ป่าลึกแบบนี้มีคนอาศัยอยู่ก็พิกลแล้วแถมยังมาเจอพี่ที่นี่อีก" สิงหะพูดพลางมองไปรอบๆ อย่างสนใจ
“พ่อพี่เป็นเจ้าของตลาดที่นี่ส่วนพี่ก็เป็นคนดูแล” ชมผาพูดออกมาด้วยท่าทางที่ไม่แสดงความลังเลเลยแม้แต่น้อย
“เรื่องจริงหรือเปล่า?หรือว่าพี่กำลังอำกันแน่” สิงหะถามด้วยน้ำเสียงที่ดูไม่ค่อยเชื่อ
“จริงสิ” ชมผาตอบกลับอย่างมั่นใจ“ไม่เชื่อก็ไปถามคนในตลาดดูได้เลย”
“ฉันเชื่อแล้ว” สิงหะตอบกลับอย่างง่ายดาย
ชมผาหัวเราะเบาๆ ก่อนจะถามต่อ“แล้วจะบอกพี่ได้หรือยัง ว่ามาทำอะไรที่นี่ แอบตามพี่มาหรือ?”
สิงหะส่ายหัวพร้อมกับยิ้มบางๆ“ถ้าสิงรู้ว่าพี่อยู่ที่นี่ สิงคงตามมานานแล้ว” เขาหยุดคิดเล็กน้อยก่อนจะบอกต่อ“สิงมานอนค้างที่บ้านคนรู้จักของพี่ชายน่ะ วันหยุดเลยว่าง คุณแม่เลยให้มาด้วย”
“คนรู้จักที่ว่านี่ใครพี่รู้จักหรือเปล่า?” ชมผาถามออกไปด้วยความสงสัย
“อืมม...” สิงหะทำท่าคิดก่อนจะตอบกลับอย่างไม่แน่ใจ “น่าจะชื่อขวัญนะ” --------------------------------------- แวะมาเสิร์ฟความหวาน สปอยเล็กน้อย **สิงหะถึงจะเด็กกว่าชมผาก็จริง แต่น้องโพผัวนะ เห็นใสๆแบบนี้ก็เจ้าแผนการไม่เบา** ฝากติดตามคู่นี้อีกคู่ด้วยนะ ฝากตอนต่อไปด้วยครับ
| 
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 
โพสต์ 
โพสต์ 
