แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย NOOFONG เมื่อ 2025-2-20 10:45
ตอนที่ 2
: Part เพลิงภพ ผมยืนพิงราวระเบียง มองตามแผ่นหลังเล็กที่รีบเดินออกจากร้านไปท่ามกลางแสงแดดยามเช้า
ยัยหนูเด็กร่านเมื่อคืน...เด็ดชิบหาย
ก่อนหน้านี้เห็นว่าเป็นเด็กในร้านเลยไม่คิดจะยุ่งด้วย ดูภายนอกก็ไม่ได้มีอะไรสะดุดตา ท่าทางเรียบๆ แถมชอบไว้ผมยาวปิดหน้า ดูไม่มีเสน่ห์เอาเสียเลย
แต่พอเมื่อคืนได้เปิดหน้ามองชัดๆ...
ให้ตายเถอะ น่าฟัดฉิบหาย
ตัวเล็ก ซ่อนรูป แถมเซ็กส์จัดถึงใจ ไม่รู้ไปฝึกมาจากไหนแต่ลีลาโคตรเร่าร้อน ผิวขาวนวลจนอยากฝากรอยไว้ทุกตารางนิ้ว สะโพกกลมแน่นขยับรับจังหวะอย่างเป็นงาน เสียงครางหวานๆ ยังคงดังก้องในหัว
แค่คิดถึงภาพเมื่อคืน...
หึ่มม…แข็งขึ้นมาอีกแล้ว
ผมกลืนน้ำลายลงคอ มองดูรอยจิกเล็บที่ยังฝังอยู่บนแขนตัวเองอย่างนึกขำ เมื่อคืนเล่นเอาหอบไปหลายยก เด็กนี่ไม่รู้จักพอจริงๆ แถมร้อนแรงซะจนเหมือนจงใจจะฆ่ากันให้ตายคาอก
แต่ผมก็ไม่ใช่คนที่จะปล่อยให้ตัวเองเป็นฝ่ายพ่ายแพ้
สงสัยคงต้องหาเวลาเข้าฟิตเนสไปออกกำลังกายบ้างแล้ว จะได้มีแรง จับน้องขย่มให้หนักกว่าเดิม
นึกแล้วก็อดยกยิ้มไม่ได้ ยัยหนูเมื่อคืนรีบหนีออกจากร้านเหมือนกลัวว่าตัวเองจะทำเรื่องผิดพลาด ทั้งที่เมื่อคืนเป็นคนร้องขอให้เอาหนักๆ เองแท้ๆ
ที่น่าสนใจกว่านั้นคือ...
เด็กนี่ดูเหมือนจะจำหน้าผมไม่ได้เลยด้วยซ้ำ
หึ…
ไม่เป็นไรหรอก...เพราะพี่จะหาเราเจอเอง 😏
ไม่กี่วันต่อมา...
ผมหยิบมือถือขึ้นมา เอนหลังพิงกับพนักเตียง ปลายนิ้วไถหน้าจอเลื่อนไปยังแอปฯ ที่ผมรู้จักดี แล้วแตะเข้าไปยังบัญชีที่คุ้นเคย
"DarkLily99 กำลังไลฟ์"
ริมฝีปากผมยกยิ้มบาง ดวงตาจ้องมองชื่อบัญชีที่ขึ้นสถานะออนไลน์อยู่ในตอนนี้
ผมนั่งอยู่ในห้องนอนสีดำที่ตกแต่งในสไตล์ของตัวเอง เรียบ เท่ มีเสน่ห์ และเข้มขรึมเหมือนเจ้าของ สายตาไม่ได้ละจากหน้าจอ ขณะที่เสียงหวานดังขึ้นจากอีกฝั่งของไลฟ์
"คืนนี้มีห้องล็อคสำหรับคนพิเศษนะครับ...เฉพาะสายเปย์ตัวจริงเท่านั้น"
เสียงนั้นนุ่มลึกแต่เต็มไปด้วยแรงยั่วเย้า ผมกระตุกยิ้ม จ้องมองภาพในหน้าจอ
ร่างเล็กนั่งอยู่กลางเตียง ผิวขาวจัดตัดกับไฟสลัวในห้อง ไลฟ์สดของน้องเหมือนทุกครั้ง ปิดไฟเน้นบรรยากาศมืดสลัว มีเพียงแสงสีนวลที่สาดเข้ากระทบร่างกายเนียนละเอียดของตัวเอง ทุกอย่างบนเรือนร่างเปลือยเปล่าปรากฏให้เห็นชัดเจน
"คนนี้...แม่งโคตรน่าหม่ำ"
ผิวขาวอมชมพูราวกับขนมหวานที่เคลือบน้ำผึ้ง…ไม่ใช่แค่บางจุด แต่ชมพูไปทั้งตัว
แต่ถึงจะเปิดเผยเรือนร่างขนาดไหน ก็ยังไม่เคยเผยหน้าให้ใครเห็น เวลาขึ้นไลฟ์ทีไร ใบหน้าหวานจะถูกปกปิดไว้ภายใต้หน้ากากแฟนซีทุกครั้ง
แต่ก็ไม่ใช่ปัญหา...เพราะผมติดตามน้องคนนี้มานาน รู้ดีว่าอะไรคือจุดขายของเขา
ลีลาแม่ง...เด็ดสัส
ไม่ต้องเห็นหน้า แค่เสียงครางหวานๆ เวลาถูกของเล่นกระตุ้นความสุขก็ทำให้คนดูคลั่งไปตามๆ กัน
และผมเองก็เป็นหนึ่งในนั้น
เผลอกดเปย์ไปไม่น้อย เพื่อให้ได้ฟังเสียงครางที่คลอชื่อผมออกมา
และทันทีที่ของขวัญจำนวนไม่น้อยถูกกดส่งเข้าไป น้องที่นั่งอยู่หน้ากล้องก็แอ่นตัวเล็กน้อย เปล่งเสียงครางหวานออกมาอย่างเชื้อเชิญ
"พี่เพลิง…อ๊ะ...อ๊าา..."
เสียงนั้นลากยาวชวนให้สติขาดสะบั้น ขณะที่ปลายนิ้วเล็กไล้ผ่านแผ่นอกของตัวเอง ลิ้นเล็กแลบออกมาแตะริมฝีปากราวกับกำลังเชิญชวน
ผมกัดฟันแน่น นั่งนิ่งมองภาพตรงหน้า สายตาไล่ไปตามเรือนร่างที่บิดเร่าอยู่กลางเตียง
"แม่ง...ยั่วเก่งจริงๆ"
ปลายนิ้วกดเข้าไปที่ "เข้าร่วมห้องล็อค" ทันที
เสียงครางหวานยังคงดังแว่วลอดออกมาจากลำโพงโทรศัพท์ ผมมองภาพตรงหน้าด้วยแววตาลุกวาว ร่างเล็กที่บิดเร่าบนเตียง ขาเรียวถูไถกันเบาๆ มือบางลากไล้ผ่านผิวเนียนที่เป็นประกายภายใต้แสงไฟสลัว
"อ๊ะ...พี่เพลิง...แรงอีกสิครับ..."
แม่ง...แค่ได้ยินเสียงเรียกชื่อก็เสียววาบไปทั้งตัว
ผมนั่งอยู่บนเตียงในห้องของตัวเอง แสงไฟเหนือหัวดับลง เหลือเพียงแสงหน้าจอที่ส่องกระทบกับใบหน้าของผม ลมหายใจหนักหน่วงขึ้นเมื่อภาพตรงหน้าขยับเร่าร้อนขึ้นทุกวินาที
ไอ้เด็กนี่...แม่งยั่วไม่เลิก
มือเล็กคว้าของเล่นบางอย่างขึ้นมา กล้องไลฟ์ขยับเล็กน้อยก่อนจะจับภาพได้พอดี
"คืนนี้...อยากให้ผมใช้มันดีไหมครับ?"
เสียงหวานกระซิบผ่านหน้าจอ ปลายนิ้วเรียวลูบไล้ผ่านของเล่นในมือ ดวงตาหลังหน้ากากแฟนซีจับจ้องมาที่กล้องอย่างท้าทาย
ผมกระตุกยิ้ม กดเปย์ของขวัญเข้าไปอีกหลายเท่าตัว
เสียงแจ้งเตือนดังขึ้นพร้อมกับข้อความเด่นหราที่ขึ้นว่า
" P _Phoenix เปย์ให้คุณ 50,000"
ผมอยากรู้เหมือนกัน ว่าถ้าจ่ายหนักขนาดนี้...น้องจะยอมอะไรให้ผมได้บ้าง
และผมก็ไม่ผิดหวัง
"หึ...พี่เพลิงนี่ใจดีจังเลยนะครับ..."
เสียงหวานพูดกลั้วหัวเราะเบาๆ ปลายนิ้วกรีดไล้ผ่านริมฝีปากแดงฉ่ำก่อนจะค่อยๆ เลื่อนต่ำลง
"ถ้าพี่ชอบ...ผมก็จะทำให้พี่พิเศษกว่าคนอื่น"
ผมนั่งดูโชว์เร่าร้อนของยัยเด็กนี่ไปเกือบครึ่งชั่วโมง สายตาแทบไม่ละไปจากหน้าจอ ขณะที่ตัวเองก็พยายามสะกดอารมณ์ที่พลุ่งพล่าน
ให้ตายเถอะ...แม่งเก่งขนาดนี้ไปทำอะไรอยู่ที่ไหนมาทั้งชีวิต
เสียงครางแผ่วหวาน ผิวขาวที่เปลี่ยนเป็นสีชมพูเรื่อใต้แสงไฟ ทุกอย่างมันกระตุ้นความดิบเถื่อนในตัวผมไปหมด
แต่สิ่งที่ติดอยู่ในใจมากกว่านั้นคือ...
เด็กนี่แม่งโคตรคุ้น
ตั้งแต่ครั้งแรกที่ผมดูไลฟ์ก็รู้สึกแปลกๆ เหมือนเคยเห็นท่าทางแบบนี้ที่ไหนมาก่อน แต่เพราะหน้ากากแฟนซีบังใบหน้าไว้ทุกครั้งเลยทำให้ผมไม่แน่ใจ
แต่เมื่อไม่กี่วันก่อน...
เด็กที่แอ่นสะโพกอยู่ใต้ร่างผม...เด็กที่บิดเร่าร้องขอให้ผมกระแทกแรงๆ...เด็กที่ตัวเล็กแต่เร่าร้อนเหมือนไฟ...
โครงร่างแบบนี้...ผิวขาวแบบนี้…
"หรือว่าน้องน้ำ...ลิลลี่ คนเดียวกัน?"
ผมกระตุกยิ้ม ลิ้นดุนกระพุ้งแก้มเบาๆ ก่อนจะกดพิมพ์ข้อความลงไปในไลฟ์
"ถ้าหนูอยากเล่นสนุกกว่านี้...พี่จะพาหนูออกจากจอเอง"
ข้อความถูกส่งเข้าไป ทุกคนในไลฟ์พากันตกใจเพราะผมเปย์หนักจนกลายเป็น Top Donator ของคืนนี้
แต่เจ้าของไลฟ์กลับชะงัก
ดวงตาหลังหน้ากากแฟนซีดูเหมือนจะเบิกกว้างขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะรีบพิมพ์ตอบ
"พี่เพลิงพูดอะไร...ผมไม่เข้าใจ..."
หึ...กลัวแล้วเหรอ?
ผมเลียริมฝีปาก กดพิมพ์ตอบกลับไป
"หนูเข้าใจดี...แต่ไม่เป็นไร...เพราะพี่จะทำให้หนูจำพี่ได้ตลอดชีวิต"
หลังจากนั้นไม่กี่วินาที...
DarkLily99 ปิดไลฟ์
ผมหัวเราะเบาๆ วางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะข้างเตียง ลุกขึ้นยืนเต็มความสูงก่อนจะยกมือขึ้นไล้ลำคอของตัวเอง
เมื่อคืน...น้องครางขอให้พี่กระแทกไม่หยุด
ก่อนที่ผมผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอีกครั้ง กดโทรหาคนสนิท
"หาข้อมูลเด็กที่ร้านคนเมื่อวานที่ชื่อธาราให้หน่อย"
"ครับคุณเพลิง ต้องการเร็วแค่ไหนครับ?"
"เร็วที่สุด"
ปลายสายเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะตอบกลับมา
"เดี๋ยวส่งข้อมูลให้ภายในคืนนี้ครับ"
ผมกระตุกยิ้ม
"ดีมาก...เพราะพี่เพลิงอยาก 'เปย์' ด้วยตัวเองแล้ว" 😏🔥
–
"เมี๊ยวว~"
เสียงร้องอ้อนดังขึ้นก่อนที่สัมผัสนุ่มๆ จะถูไถเข้ากับข้อเท้าผมเบาๆ น้ำขิงเดินเข้ามาออดอ้อน ก่อนจะลงไปนอนกลิ้งกับพื้น ร่างกลมๆ ของมันพลิกตัวหงายโชว์พุงขาวนุ่ม แววตากลมใสมองมาราวกับจะอ้อนขอให้ผมสนใจ
ผมหัวเราะเบาๆ ก่อนจะโน้มตัวอุ้มมันขึ้นมากอดแนบอก ฝังจมูกลงไปฟัดพุงนุ่มๆ จนน้ำขิงร้องประท้วงเบาๆ แต่ก็ยังซุกตัวอยู่ดี
"เป็นอะไรช่วงนี้ หืม? ไม่กินข้าวเลย ตัวก็ผอมลง"
ผมลูบหัวมันเบาๆ น้ำขิงเป็นแมวที่ผมเลี้ยงมาตั้งแต่สมัยเรียนมหาลัย ตอนนั้นมันเป็นแมวจรตัวเล็กๆ ที่ผมไปเจอแอบซ่อนอยู่ข้างตึก สภาพเปียกปอนจนดูไม่ได้ ตอนแรกก็แค่ตั้งใจจะช่วยชั่วคราว แต่สุดท้ายก็เก็บมาเลี้ยงจนได้
จนตอนนี้...มันก็อายุ 3-4 ปีแล้ว
แต่พักหลังๆ มันดูแปลกไป ไม่ค่อยกินข้าวเหมือนเมื่อก่อน แถมผอมลงจนผมเริ่มเป็นห่วง
"สงสัยต้องพาไปหาหมอแล้วมั้ง"
ผมพึมพำกับตัวเอง ลูบหัวน้ำขิงเบาๆ สัมผัสขนนุ่มทำให้ความคิดในหัวสงบลงเล็กน้อย
– เวลาล่วงเลยเข้าสี่ทุ่มกว่าแล้ว ผมนั่งเอนหลังพิงเตียง ปลายนิ้วไถหน้าจอโทรศัพท์ไปเรื่อยๆ อย่างไร้จุดหมาย แต่ในใจกำลังรอคอยบางอย่าง
ติ๊ง!
เสียงแจ้งเตือนดังขึ้น ข้อความหนึ่งถูกส่งเข้ามาพร้อมกับไฟล์แนบ
ผมเด้งตัวขึ้นจากเตียงทันที ดวงตาหรี่ลงก่อนจะรีบเปิดคอมพิวเตอร์ ปลายนิ้วลากเมาส์ไปยังไฟล์ที่เพิ่งถูกส่งมา คลิกเปิดมันขึ้นมาอย่างไม่รอช้า
ครืดด…
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ผมหยิบมันขึ้นมากดรับ
"อืม...ว่าไง"
"ผมส่งไฟล์ข้อมูลให้เรียบร้อยแล้วนะครับคุณเพลิง"
"อืม...ขอบใจมาก ไว้ฉันจะติดต่อไป"
ปลายสายเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะตอบรับเบาๆ "ครับ"
ติ๊ด
หลังจากวางสาย ผมก็จดจ่ออยู่กับจอคอมพิวเตอร์ ดวงตาสแกนข้อมูลตรงหน้าอย่างละเอียด
"นาย ธารา กิตติวาณิช นักศึกษาคณะสัตวแพทย์ ปี 2 มหาวิทยาลัยXXX"
ผมเลื่อนสายตาลงอ่านรายละเอียดอื่นๆ
ประวัติคร่าวๆ
-อายุ 19 ปี ครอบครัวทำธุรกิจขนาดเล็ก พ่อแม่ยังอยู่ครบ
-ใช้ชีวิตเรียบง่าย ไม่มีประวัติอาชญากรรม
-กำลังทำงานพิเศษที่คลินิกสัตวแพทย์แถว XXX
-มีบัญชีไลฟ์ส่วนตัวที่ใช้หาเงิน DarkLily99 (ไม่เปิดเผยตัวตน)
-ปกติใช้ชีวิตค่อนข้างเงียบ ไม่มีเพื่อนสนิทมากนัก
-ข้อมูลบัญชีธนาคาร (ซ่อนไว้บางส่วนเพื่อความปลอดภัย)
ผมกระตุกยิ้มเมื่อเห็นบรรทัดสุดท้าย
"ทำงานพิเศษที่คลินิกสัตวแพทย์แถว XXX"
หึ…
สงสัยต้องพาน้ำขิงไปหาหมอแล้ว
ผมเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ มุมปากยังคงยกยิ้มขณะเลื่อนสายตาดูข้อมูลต่อไป
ไอ้เด็กนี่...ช่างเป็นส่วนผสมที่โคตรน่าสนใจ ใบหน้าที่ดูเรียบร้อยเกินไปกับอีกด้านที่ร้อนแรงแบบเกินพิกัด คนภายนอกคงไม่มีวันนึกออกว่าเด็กหนุ่มที่ดูไร้พิษสงคนนี้ จะเป็นเจ้าของบัญชี DarkLily99 ที่ทำให้คนดูแทบคลั่งได้ทุกคืน
แต่ผมน่ะ...รู้หมดแล้ว
และผมก็ไม่ใช่คนที่จะปล่อยให้ "ความลับ" ของน้องน้ำหลุดรอดไปง่ายๆ
ผมหยิบมือถือขึ้นมา กดโทรออก
"เตรียมรถให้หน่อย ฉันมีธุระพรุ่งนี้เช้า"
"ครับคุณเพลิง จะไปที่ไหนครับ?"
"คลินิกสัตวแพทย์ XXX"
ปลายสายเงียบไปอึดใจ ก่อนจะตอบกลับมา "จะให้ผมนัดหมายล่วงหน้าไหมครับ?"
"ไม่ต้อง" ผมหัวเราะในลำคอ "ฉันไม่ใช่คนไข้...แต่แมวของฉันน่ะ ต้องการหมอ"
–
เห็นว่าไม่มาทำงานที่ร้านหลายวัน ก็นึกว่าเป็นอะไรไป ที่ไหนได้...แอบมารับจ็อบอยู่ที่นี่เอง
ผมยืนอยู่หน้าคลินิกสัตวแพทย์ พลางเหลือบมองป้ายชื่อด้านบน "คลินิกสัตวแพทย์ XXX" พร้อมกับเป้แมวที่สะพายอยู่ด้านหลัง ข้างในมีน้ำขิง แมวตัวโปรดของผมที่ช่วงนี้ซึมไป ไม่ค่อยกินข้าว
จริงๆ ก็คิดจะพามันมาตรวจอยู่แล้ว แต่ไหนๆ ก็ถือเป็นโอกาสดี ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว
ผมผลักประตูเข้าไปในคลินิก กลิ่นสะอาดของยาฆ่าเชื้อและน้ำยาทำความสะอาดลอยอวล พนักงานสาวที่เคาน์เตอร์เงยหน้าขึ้นยิ้มต้อนรับก่อนจะเอ่ยถามไถ่อาการของแมว ผมตอบไปตามตรง พลางปลดเป้แมวลงให้พวกเขาตรวจเช็ก
แต่ในขณะเดียวกัน สายตาก็สอดส่ายไปทั่วห้อง มองหาคนที่ผมตั้งใจมาเจอ
"หายไปไหนวะ..."
กวาดตามองดูรอบๆ ก็ไม่เห็นแม้แต่เงา เด็กนี่ทำงานอยู่ที่นี่แน่เหรอ หรือว่าหาข้อมูลมาผิด?
ผมนั่งลงที่โซฟารอผลตรวจของน้ำขิง มือกดเล่นมือถือไปพลาง แต่สายตายังจับจ้องความเคลื่อนไหวในคลินิกอย่างไม่ลดละ
ไม่นานนัก มีใครบางคนเดินออกมาจากประตูด้านใน
ผู้ชายในชุดกาวน์สีขาว สวมหน้ากากอนามัยปิดหน้าไว้ครึ่งหนึ่ง
ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนที่ผมจำได้ดี ชัดเจนแม้จะมีผมยาวปรกลงมาเล็กน้อย
ร่างเล็กตรงหน้าหยุดยืนตรงหน้าผม ดวงตาหลังหน้ากากสบตากับผมครู่หนึ่ง ก่อนจะเลื่อนสายตาไปมองน้ำขิงที่อยู่ในเป้
"คุณพ่อของน้องใช่มั้ยครับ?"
เสียงหวานทุ้มติดนุ่มนวลเอ่ยถาม น้ำเสียงสุภาพ ไม่มีท่าทีร้อนแรงหรือยั่วเย้าเหมือนคืนวันนั้น
ผมกระตุกยิ้มมุมปาก แกล้งทำเป็นไม่รู้จักกันงั้นสิ?
"ครับ น้ำขิงเป็นยังไงบ้างครับ?"
ผมตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง แต่ดวงตายังคงมองสำรวจคนตรงหน้า
ชัดเลย...
ไม่ผิดแน่ๆ
ไอ้เด็กที่บิดเร่าอยู่ใต้ร่างผมคืนนั้น ตอนนี้มายืนทำตัวใสซื่ออยู่ตรงหน้าผมเอง
"จากการตรวจเบื้องต้น ไม่พบอาการผิดปกติที่ชัดเจน แต่แมวมีภาวะเบื่ออาหารและน้ำหนักลด อาจเกิดจากความเครียด หรือภาวะสุขภาพอื่นๆ ที่ต้องตรวจละเอียดเพิ่มเติม"
มือเล็กเปิดสมุดจดโน้ต อ่านข้อมูลอย่างมืออาชีพ
"งั้นเหรอครับ" ผมตอบรับ สายตายังจับจ้องเด็กหนุ่มตรงหน้า
"ช่วงนี้มีอะไรเปลี่ยนแปลงในสภาพแวดล้อมของน้องแมวไหมครับ? ย้ายบ้าน มีสัตว์เลี้ยงใหม่ หรือมีความเครียดอื่นๆ ในบ้านหรือเปล่า?"
ธารายังคงพูดต่อไปเรื่อยๆ ราวกับนี่เป็นแค่การพบเจอกับเจ้าของแมวคนหนึ่งตามปกติ
แต่ผมน่ะ...ไม่ได้มองว่านี่คือการพบเจอแบบธรรมดาเลยสักนิด
"ไม่นะครับ ทุกอย่างเหมือนเดิม" ผมตอบกลับไปยิ้มๆ ก่อนจะเสริมขึ้นมาอย่างจงใจ
"มีแต่เจ้าของที่ช่วงนี้ไม่ค่อยอยู่บ้าน...อาจจะยุ่งเรื่องงานพิเศษบางอย่าง"
คำพูดของผมทำให้ธาราชะงักเล็กน้อย มือที่ถือปากกานิ่งไปแวบหนึ่ง ก่อนจะรีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติ
แต่แค่เสี้ยววินาทีนั้น...ผมก็จับได้นิดหน่อยแล้ว
กำลังตื่นเต้นใช่ไหม...ที่พี่จับได้?
"อืม...อาจจะต้องลองปรับพฤติกรรมดูนะครับ หรือถ้ายังไม่ดีขึ้น อาจต้องเจาะเลือดตรวจเพื่อความแน่ใจ"
น้ำเสียงกลับมาราบเรียบเช่นเดิม ธาราจดบันทึกลงในสมุด ปลายนิ้วเรียวขยับปากกาเขียนอย่างคล่องแคล่ว
ผมมองนิ้วมือเล็กนั่นแล้วก็อดคิดถึงคืนวันนั้นไม่ได้
มือคู่นี้เคยจิกลงบนแขนผม...เคยกำเสื้อผมแน่นตอนที่โดนกระแทกจนหมดแรง
"ครับ งั้นก็เอาตามที่หมอแนะนำเลย"
ผมเอ่ยตอบเสียงเรียบ ขณะมองร่างเล็กที่ยืนอยู่ตรงหน้า
"หมอชื่ออะไรครับ?"
ผมถามขึ้น ธาราชะงักเล็กน้อย ดวงตาหลังหน้ากากมองสบตาผม
"...ธาราครับ"
หึ...ได้พูดเองเลยนะว่าตัวเองเป็นใคร
"อ๋อ ธารา...ชื่อเพราะดีนะครับ"
ผมแสร้งพูดเหมือนไม่รู้อะไร แต่สายตากลับจับจ้องไปยังดวงตาที่ฉายแววระแวงเล็กๆ
"ขอบคุณครับ"
"ว่าแต่..." ผมเอนตัวไปข้างหน้าเล็กน้อย เสียงทุ้มต่ำเอ่ยช้าๆ
"หมอเคยทำงานร้านเหล้ามาก่อนรึเปล่า?"
ธาราชะงักทันที นัยน์ตาหลังหน้ากากอนามัยวูบไหวอย่างเห็นได้ชัด
ผมมองปฏิกิริยานั้นแล้วแทบอยากจะหัวเราะออกมา
"ใช่จริงๆ ด้วย..."
"ทำไมเหรอครับ?" เสียงของธารายังพยายามนิ่ง มือจับสมุดแน่นขึ้นเล็กน้อย
ผมแสร้งยิ้มมุมปาก
"ไม่มีอะไรหรอก แค่คุ้นๆ ว่าเคยเจอที่ไหนมาก่อน..."
ผมเอนหลังพิงเก้าอี้ มองเด็กตรงหน้าที่ยังคงยืนนิ่งไปครู่หนึ่ง
"แล้วช่วงนี้ไม่ไปทำงานที่ร้านเหรอครับ?" ผมเอ่ยถามต่อ รอดูว่าเจ้าตัวจะตอบกลับมายังไง
"ผมว่าจะเลิกทำงานตอนกลางคืนไปสักพักครับ" ธาราตอบเสียงเรียบ ก่อนจะเลื่อนสายตาลงไปที่สมุดบันทึกในมือเหมือนพยายามเลี่ยงไม่สบตา
"ใกล้เปิดเทอมแล้ว ผมคงยุ่งกับการอ่านหนังสือ..."
น้ำเสียงนั้นดูเป็นธรรมชาติ แต่มุมปากที่เม้มแน่นเล็กน้อยบอกให้รู้ว่าเขากำลังพยายามจบบทสนทนา
คิดจะตัดจบแล้วหนีอีกงั้นเหรอ?
"อ๊ะ ผมต้องขอตัวไปทำงานต่อแล้วนะครับ"
พูดจบ ธาราก็เงยหน้าขึ้นยิ้มบางๆ ให้ผม ดวงตาหลังหน้ากากยังคงนิ่งเรียบ แต่ก็ไม่อาจปิดบังความกระอักกระอ่วนเล็กๆ ที่ซ่อนอยู่ในนั้นได้
ผมมองภาพตรงหน้าแล้วอดไม่ได้ที่จะกระตุกยิ้ม
"อืม...งั้นก็ไปเถอะครับ" ผมตอบรับง่ายๆ รอยยิ้มจางๆ แต้มอยู่บนริมฝีปาก
ธาราพยักหน้าเล็กน้อย ก่อนจะหมุนตัวเตรียมเดินออกไป
แต่ไม่ทันที่เท้าจะก้าวพ้นประตู เสียงทุ้มต่ำของผมก็ดังขึ้นจากด้านหลัง
"ไว้เจอกันใหม่นะครับ...หมอธารา"
ร่างเล็กชะงักกึก นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนหลุบลงเล็กน้อย ก่อนจะรีบเดินออกจากห้องตรวจไปโดยไม่หันกลับมามอง
: Part ธารา ผมเดินกลับเข้ามาในห้องตรวจด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก หัวใจเต้นแรงไม่เป็นจังหวะ มือเผลอกำสมุดจดแน่นโดยไม่รู้ตัว
นี่ผมกำลังเผชิญหน้ากับอะไรอยู่กันแน่...?
ความรู้สึกเหมือนถูกจับตามองมาตลอดหลายวันเริ่มชัดเจนขึ้น นับตั้งแต่คืนที่ผมเผลอไปมีอะไรกับคนแปลกหน้าในสภาพไม่ได้สติ เรื่องแปลกๆ ก็เกิดขึ้นกับผมไม่เว้นแต่ละวัน
เริ่มจากแอคเคาน์สายเปย์ปริศนา
ช่วงหลังๆ มีคนใช้ชื่อ P_Phoenix เข้ามาเปย์ผมในไลฟ์แทบทุกครั้ง ไม่ใช่แค่จำนวนเงินที่มากจนผิดปกติ แต่ข้อความที่เขาพิมพ์มา...มันไม่เหมือนแฟนคลับทั่วไป
"ถ้าหนูอยากเล่นสนุกกว่านี้...พี่จะพาหนูออกจากจอเอง"
"หนูเข้าใจดี...แต่ไม่เป็นไร...เพราะพี่จะทำให้หนูจำพี่ได้ตลอดชีวิต"
เขาพิมพ์แบบนี้มาในไลฟ์ล่าสุด ก่อนที่ผมจะตกใจจนต้องรีบปิดไลฟ์หนี
และตอนนี้…
ผมมาเจอเจ้าของแมวที่ชื่อเพลิงภพ
ชายหนุ่มที่จ้องผมเหมือนรู้จักกันมานาน
ตอนที่เขาถามว่า "ช่วงนี้ไม่ไปทำงานที่ร้านเหรอครับ?" ใจผมแทบหยุดเต้น นั่นหมายความว่าเขารู้ว่าผมเคยทำงานที่ร้านเหล้า งั้นก็แปลว่า…
"คืนนั้น...เราไม่ได้ไปกับคนแปลกหน้า...แต่เป็นเขา?"
ผมกัดริมฝีปากแน่น รู้สึกเหมือนหัวจะระเบิด ถ้าจำอะไรได้สักนิด คงไม่ซับซ้อนแบบนี้หรอก แต่ปัญหาคือ…
ผมจำหน้าเขาไม่ได้เลยสักนิด
คืนนั้นมันเลือนรางเกินไป มีเพียงสัมผัสเร่าร้อน เสียงครางต่ำแหบพร่า และแรงกระแทกที่ทำให้ผมขาสั่นไปหลายวัน แต่ใบหน้าของเขา...มันกลับว่างเปล่าในความทรงจำของผม
แล้วเขาต้องการอะไรจากผมกันแน่?
ทำไมถึงตามวนเวียนอยู่รอบตัวผมราวกับเงาแบบนี้...?
"หมอธารา"
เสียงของรุ่นพี่ที่ทำงานด้วยกันดังขึ้นจากประตู ทำให้ผมสะดุ้งเล็กน้อย รีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติ
"ครับพี่?"
"เป็นอะไรหรือเปล่า? เห็นเหม่อๆ ตั้งแต่เดินกลับมา"
"อ๋อ...แค่คิดอะไรเพลินๆ น่ะครับ" ผมฝืนยิ้มให้ก่อนจะรีบเปลี่ยนเรื่อง "ว่าแต่มีเคสอะไรต่อไปไหมครับ?"
"ยังไม่มีตอนนี้ เดี๋ยวถ้ามีเคสด่วนเดี๋ยวพี่เรียกนะ"
"ขอบคุณครับ"
ผมพยักหน้ารับเบาๆ แต่ในใจกลับยังว้าวุ่นไม่หาย
ผมควรจะทำยังไงกับเรื่องนี้ดี...?
หลบไปก่อนดีไหม? หรือว่าทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นไปเลย?
แต่ลึกๆ แล้ว...
ผมรู้สึกว่าเขาไม่ใช่คนที่จะปล่อยผมไปง่ายๆ
และที่แย่กว่านั้นคือ...
ผมไม่แน่ใจว่าตัวเองควรจะหนี หรือว่าควรจะเดินเข้าไปในเกมของเขากันแน่
–
ผมเป็นคนค่อนข้างเงียบ ไม่ได้ชอบสุงสิงกับใครมากนัก โลกของผมไม่ได้กว้างขวางเหมือนคนอื่นๆ ผมเลือกที่จะอยู่กับตัวเองมากกว่า
บ้านของผมไม่ได้รวย...แต่ก็ไม่ได้ขัดสน ผมสอบได้ทุนมาเรียนคณะสัตวแพทย์ มันเป็นความภาคภูมิใจของครอบครัว แต่การใช้ชีวิตที่นี่ไม่ง่ายเลย ค่าครองชีพสูงกว่าที่คิด ทำให้ผมต้องหาทางเอาตัวรอด
ช่วงปิดเทอม ผมทำงานแทบทุกอย่างที่พอจะทำได้ รับจ็อบหลายประเภท ทั้งกลางวันและกลางคืน
แต่เมื่อใกล้เปิดเทอม...ผมต้องเลือก
การเรียนของคณะสัตวแพทย์ไม่ใช่เรื่องเล่นๆ เวลาทุ่มให้กับการอ่านหนังสือน้อยลงทุกที ผมจึงตัดสินใจลดรายได้ช่วงกลางคืน แล้วมารับงานพิเศษที่คลินิกของรุ่นพี่ที่สนิทกันในช่วงเย็นแทน
แต่แค่นั้น...ยังไม่พอ
ผมต้องการเงินมากกว่านั้น เพื่อให้มีอิสระทางการเงิน โดยไม่ต้องรบกวนที่บ้าน ผมต้องหาทางที่ทำให้ได้เงินเร็ว...และมาก
จนกระทั่งผมได้รู้จักกับ ดาร์กเว็บไลฟ์
ผมใช้ร่างกายของตัวเองเป็นสินค้า...แลกกับเงินของสายเปย์ที่พร้อมจะจ่าย
เกมนี้ง่ายนิดเดียว ผมต้องทำให้พวกเขาอยากเปย์ให้ผมมากที่สุด ผมลองผิดลองถูก ทดลองหาของเล่นใหม่ๆ มาสร้างความพึงพอใจให้กับคนดู
แต่มีสิ่งหนึ่งที่ผมไม่มีวันยอมแลก แม้ใครจะเปย์หนักแค่ไหน
"ใบหน้า"
ผมใส่หน้ากากปิดบังมันตลอดเวลา เพราะนั่นคือเส้นแบ่งสำคัญระหว่างตัวตนในโลกออนไลน์กับชีวิตจริง
ไม่มีใครรู้ว่าผมเป็นใคร...และผมก็ไม่อยากให้ใครรู้
ผมก็แค่คนธรรมดาคนหนึ่ง มีด้านมืดเหมือนกับทุกคน
ภายนอกผมอาจจะดูเรียบร้อย อ่อนโยน แต่ข้างใน…
ผมเป็นคนเซ็กส์จัด
แค่ไม่ได้มั่วกับใครไปทั่วก็เท่านั้น ผมรู้ดีว่าตัวเองต้องการอะไร และผมก็พอใจกับการสร้างความสุขให้ตัวเองมากกว่าที่จะปล่อยให้ตัวเองถูกผูกมัดหรือเป็นของเล่นให้ใคร
ผมไม่อยากถูกครอบครอง
ไม่อยากให้ใครตามหึงหวงวุ่นวาย
อยู่คนเดียวก็ไม่ตาย
ผมเคยคิดแบบนั้นมาตลอด…
หลังจากกลับมาจากคลินิก ผมก็ทิ้งตัวลงบนเตียงทันที ถอนหายใจยาวก่อนจะซุกหน้าลงกับหมอน ถูไถใบหน้ากับเนื้อผ้านุ่มๆ ราวกับจะสลัดความคิดฟุ้งซ่านออกไป
แต่ยิ่งพยายามลืม...ภาพของเขากลับยิ่งชัดเจนขึ้นในหัว
"ไว้เจอกันใหม่นะครับ...หมอธารา"
เสียงทุ้มต่ำยังติดอยู่ในหู น้ำเสียงนั้นเต็มไปด้วยความหมายแฝงที่ทำให้หัวใจผมเต้นแรงอย่างห้ามไม่ได้
ผมพลิกตัวขึ้นมานอนหงาย สายตาจับจ้องเพดานห้องที่เงียบสงัด ความเงียบนี้...กลับทำให้ผมเริ่มหวนนึกถึงเหตุการณ์เมื่อไม่กี่คืนก่อน
คืนที่ผมเผลอปล่อยตัวปล่อยใจให้ใครบางคนในสภาพที่ไร้สติ
คืนที่ร่างกายถูกปรนเปรออย่างเร่าร้อน...แรงกระแทกที่ทำให้ขาสั่นไปหลายวัน
"อึก..."
เพียงแค่คิดถึงสัมผัสเหล่านั้น...ร่างกายกลับตอบสนองโดยอัตโนมัติ
ความร้อนพุ่งขึ้นมาจุกอยู่ที่ท้องน้อย ผมก้มลงมอง...เจ้าก้อนน้อยของผมตื่นตัวขึ้นมาแล้ว
เวรเอ๊ย...แค่คิดก็เป็นขนาดนี้เลยเหรอ?
ผมกลืนน้ำลายลงคอ หัวใจเต้นแรงขึ้นอย่างห้ามไม่อยู่
คืนนี้ผมต้องไลฟ์อีกเช่นเคย ผมใช้มันเป็นช่องทางหาเงิน เป็นที่ปลดปล่อยอารมณ์ และตอนนี้...มันคงช่วยให้ผมได้ระบายความอัดอั้นที่ก่อตัวขึ้นมาในหัวใจด้วย
ผมยันตัวลุกขึ้น เปิดคอมพิวเตอร์ ปลายนิ้วเลื่อนไปยังไอคอนแอปฯ ที่คุ้นเคย ก่อนจะล็อกอินเข้า DarkLily99
ติ๊ง! "คุณกำลังเข้าสู่โหมดไลฟ์"
ภาพจากกล้องสะท้อนร่างของผมในจอ เรือนร่างเปลือยเปล่าท่อนบน ผิวขาวเนียนเรื่อด้วยสีแดงระเรื่อเพราะความร้อนสะสม หน้ากากแฟนซีสีดำยังคงบดบังใบหน้าเอาไว้
ไม่ถึงเสี้ยวนาที...
แฟนคลับทยอยกันเข้ามาอย่างรวดเร็ว
[Mr.Devil69: คิดถึงจังเลย คืนนี้มีของเล่นใหม่มั้ยครับ?]
[CandyP: พระเจ้า...แค่เปิดมาก็เร่าร้อนแล้ว!]
[P_Phoenix: มาแล้วเหรอครับ...ยัยหนู?]
ดวงตาของผมหยุดอยู่ที่ชื่อสุดท้าย
P_Phoenix
อีกแล้ว...
รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของเขาผุดขึ้นมาในหัวอย่างห้ามไม่ได้
คืนนี้เขาก็มาดูอีกแล้ว...
ริมฝีปากผมยกยิ้มมุมปาก ก่อนจะขยับเข้าใกล้กล้องมากขึ้น เสียงหวานแหบพร่าดังลอดออกไป
"คืนนี้...ใครอยากเป็นเจ้าของผมบ้างครับ?"
ผมจงใจใช้ปลายนิ้วลากไล้ไปตามแผ่นอกเปลือย รอยสีย้อมเลือดฝาดบนผิวชัดเจนขึ้นใต้แสงไฟสลัว
เสียงแจ้งเตือนการ เปย์ ดังขึ้นรัวๆ
แต่สายตาผมยังคงจับจ้องอยู่แค่ชื่อเดียว...
P_Phoenix
คืนนี้...ผมอยากรู้เหมือนกัน ว่าเขาจะพิมพ์อะไรออกมาอีก
ผมนั่งเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ กล้องจับภาพช่วงบนของร่างกายได้พอดี แสงไฟสีวอร์มส้มช่วยขับเน้นผิวขาวที่ดูราวกับกำลังเรืองรองอยู่ในความมืด
แฟนคลับที่เข้ามาชมไลฟ์ส่งข้อความกันอย่างคึกคัก ของขวัญดิจิทัลเด้งขึ้นมารัวๆ บางคนส่งหัวใจ บางคนส่งกุหลาบ บางคนเปย์หนักจนยอดเงินพุ่งขึ้นไปไม่หยุด
แต่สิ่งที่ทำให้ผมต้องจ้องจอไม่วางตา คือข้อความของใครบางคน
[P_Phoenix: คืนนี้อยากลองอะไรใหม่ๆ มั้ยครับ?]
ดวงตาผมสะดุดอยู่ที่ชื่อของเขาอีกครั้ง
ผู้ชายคนนี้...ที่คอยวนเวียนอยู่ในชีวิตผมเหมือนเป็นเงา
ทุกครั้งที่ผมไลฟ์ เขาจะต้องโผล่มาดูเสมอ เปย์หนักกว่าคนอื่น และมักจะพิมพ์ข้อความที่ชวนให้ขนลุก
ราวกับว่าเขา รู้จักตัวตนจริงๆ ของผม
ริมฝีปากผมยกยิ้มมุมปาก ก่อนจะเลื่อนมือไปคว้าของเล่นที่เตรียมไว้มาถือไว้ในมือ
"หืม...คืนนี้อยากให้ผมลองอะไรใหม่ๆ เหรอครับ?"
เสียงแหบพร่าของผมดังลอดออกไปเบาๆ ผมเลียริมฝีปากเล็กน้อยก่อนจะลากปลายนิ้วไล้ไปตามลำคอ ไล่ต่ำลงมาที่แผ่นอก
เสียงแจ้งเตือนของขวัญดังขึ้นรัวๆ
[Mr.Devil69: พระเจ้า! ได้โปรด อย่าทรมานกันนานเกินไป]
[CandyP: โอ๊ย ฉันจะขาดใจ!]
[P_Phoenix: ใช่ครับ...คืนนี้พี่อยากเห็นหนู "ร่าน" มากกว่านี้]
ผมชะงักไปวินาทีหนึ่ง
คำพูดของเขาทำให้หัวใจเต้นแรงขึ้นโดยไม่รู้ตัว
"ร่านมากกว่านี้?"
ดวงตาผมฉายแววซับซ้อนขณะที่จ้องข้อความของเขา มันเหมือนเป็นคำสั่งมากกว่าคำขอ
ผมขบฟันแน่นเล็กน้อย
หมอนี่...แม่งต้องรู้อะไรบางอย่างแน่ๆ
แต่ถ้าเขาต้องการให้ผมร่านมากกว่านี้...
งั้นก็มาดูกันว่าผมจะทำให้เขาคลั่งได้แค่ไหน
ผมกระตุกยิ้ม ยกมือขึ้นไล้ปลายนิ้วผ่านริมฝีปากตัวเองเบาๆ ก่อนจะแอ่นตัวเข้าใกล้กล้อง ร่างกายท่อนบนเปลือยเปล่าแนบไปกับแสงไฟสลัว เผยให้เห็นสัดส่วนที่พอดีตัว แสงไฟขับเน้นกล้ามเนื้ออ่อนๆ และผิวขาวเนียนที่ขึ้นสีจางๆ
ของเล่นในมือถูกลากแนบไปตามผิว ไล้ผ่านแผ่นอกที่กระเพื่อมขึ้นลงตามแรงหายใจ ก่อนจะค่อยๆ เลื่อนต่ำลงไปทีละนิด
“งั้น...พี่ช่วยผมหน่อยสิครับ”
เสียงหวานแหบพร่าถูกส่งออกไป ปลายนิ้วเรียวลูบไล้ผ่านแผ่นอก ไล่ลงไปตามร่องกล้ามท้องตึงแน่นอย่างยั่วยวน ผมมองกล้องตรงหน้าอย่างรู้งาน ยกยิ้มมุมปากราวกับเชิญชวน
แต่ยังไม่ทันที่ผมจะขยับตัวต่อ
ติ๊ง!
เสียงแจ้งเตือนของขวัญดังขึ้นรัวๆ เป็นระลอก ตัวเลขบนหน้าจอพุ่งขึ้นอย่างรวดเร็ว
[Mr.Devil69 ส่งของขวัญพิเศษ 50,000]
[CandyP ส่งของขวัญพิเศษ 20,000]
[P_Phoenix ส่งของขวัญพิเศษ 100,000]
ดวงตาผมเบิกขึ้นเล็กน้อย สายตามองจำนวนเงินที่ปรากฏขึ้นบนหน้าจอ
หึ…
คืนนี้อารมณ์คนดูคึกคักกว่าปกติ อาจเป็นเพราะความท้าทายที่เกิดขึ้นระหว่างผมกับ P_Phoenix ที่ใครๆ ก็เริ่มจับตามอง
หมอนี่เปย์หนักเหมือนเดิม…หรืออาจจะมากกว่าทุกครั้งที่ผ่านมา
ผมแสยะยิ้มพลางขยับตัวให้กล้องจับภาพได้พอดี ก่อนจะเอ่ยเสียงหวานพร่าพร้อมแรงยั่วเย้าเต็มเปี่ยม
"งั้นคืนนี้...ผมจะเป็นของคนที่เปย์ผมเยอะที่สุดครับ"
ติ๊ง!
เสียงแจ้งเตือนของขวัญดังขึ้นไม่หยุด ราวกับทุกคนกำลังแข่งขันกัน แต่สายตาผมยังจับจ้องเพียงชื่อเดียว P_Phoenix
แล้วเขาจะว่าไง?
ผมกวาดลิ้นชื้นผ่านริมฝีปาก มองข้อความที่เด้งขึ้นมาจากเขาอย่างตั้งใจ
[P_Phoenix: แค่คืนนี้งั้นเหรอ?]
ผมหัวเราะในลำคอ แววตาฉายแววท้าทายขณะพิมพ์ตอบ
[DarkLily99: งั้นพี่อยากได้แค่คืนนี้...หรืออยากได้ผมตลอดไปล่ะครับ?]
ข้อความถูกส่งออกไป บรรยากาศในห้องไลฟ์เดือดขึ้นอีกระดับ ทุกคนต่างพิมพ์เชียร์กันไม่หยุด
แต่ข้อความถัดมาของ P_Phoenix ทำให้หัวใจผมหยุดเต้นไปชั่วขณะ
[P_Phoenix: ได้ทั้งชีวิตก็ไม่เลวเหมือนกันนะครับ]
ผมชะงัก...ปลายนิ้วที่กำลังไล้ไปตามร่างกายพลันหยุดลงชั่วขณะ
"หมอนี่...กำลังคิดอะไรอยู่?"
ผมกระพริบตา พยายามควบคุมสติ กดความตื่นเต้นลงไปให้มิด ก่อนจะคลี่ยิ้มให้กล้อง ราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“ถ้าพี่ทำให้ยัยหนูคนนี้พอใจได้...” ผมเอียงศีรษะเล็กน้อย ปลายนิ้วแตะริมฝีปากตัวเองช้าๆ ดวงตาฉ่ำเยิ้มส่งผ่านแรงยั่วยุไปยังหน้าจอ
"ผมจะลองคิดดูนะครับ"
เสียงแจ้งเตือนของขวัญเด้งขึ้นมาไม่หยุด แฟนคลับต่างพากันส่งของขวัญเข้ามาเป็นระลอก ตัวเลขในบัญชีของผมพุ่งสูงขึ้นเรื่อยๆ
ริมฝีปากผมยกยิ้มอย่างพึงพอใจ ในเมื่อเปย์มา ผมก็ต้องให้พวกเขาได้สิ่งที่ต้องการ
มือเล็กลากผ่านแผ่นอก ไล้ปลายนิ้วผ่านรอยสีแดงจางๆ ที่ฝากไว้กับตัวเองก่อนไลฟ์ เรียกเสียงเชียร์จากผู้ชมได้เป็นอย่างดี
[Mr.Devil69: โอ้โห!! น้องลิลลี่วันนี้ไฟลุกมาก!]
[CandyP: ฉันจะขาดใจ!! ยั่วเก่งเกินไปแล้ววว]
[DarkFang: ขอแรงกว่านี้อีก! ทำให้พวกเราคลั่งกันไปเลย!!]
เสียงแจ้งเตือนเปย์ของขวัญดังขึ้นไม่หยุด
ติ๊ง!
[P_Phoenix ส่งของขวัญพิเศษ 300,000]
[P_Phoenix: ถ้าอย่างนั้น...ครางชื่อพี่เพลิงหวานๆ ให้ชื่นใจหน่อยสิครับ]
ริมฝีปากผมเม้มเข้าหากันเล็กน้อย ปลายนิ้วชะงักกลางอากาศ ก่อนจะกะพริบตาถี่ๆ แล้วกลับมาควบคุมจังหวะของตัวเอง
"อืม...พี่เพลิง..."
เสียงหวานพร่าเอ่ยออกมาแผ่วเบา ทอดเสียงราวกับกำลังครวญครางจริงๆ
“พี่เพลิงครับ...”
เสียงยั่วเย้าถูกปล่อยออกไป พร้อมกับปลายนิ้วที่จิกลงบนต้นขาของตัวเองเบาๆ
ติ๊ง!
เสียงแจ้งเตือนของขวัญดังขึ้นรัวๆ ทันที
[Mr.Devil69: เชี่ย!! ฉันตายแล้ว!!]
[CandyP: น้องลิลลี่ แม่งเด็ดมาก!!!]
[DarkFang: ครางชื่อพี่เพลิงแรงๆ กว่านี้อีก!]
เสียงแจ้งเตือนเปย์ของขวัญเด้งขึ้นไม่หยุด ยอดเงินพุ่งทะลุเกินกว่าที่เคยได้ในไลฟ์ปกติ
แต่สิ่งที่ทำให้ผมต้องกัดริมฝีปากแน่น คือข้อความที่เด้งขึ้นมาอีกครั้งจากเขา...
[P_Phoenix: ดีมากครับ...แต่คราวหน้าพี่อยากฟังแบบนี้ต่อหน้ามากกว่า]
ดวงตาของผมเบิกกว้างเล็กน้อย
ไอ้หมอนี่...
เขาไม่ได้แค่เล่นเกมกับผม แต่เขากำลังบอกว่าเขาจะมาเจอผมจริงๆ
ผมสูดหายใจเข้าลึก พยายามสะกดอารมณ์ที่ปั่นป่วนในอก ก่อนจะส่งยิ้มหวานผ่านหน้ากากแฟนซี ร่างกายยังคงขยับไปตามจังหวะของตัวเอง สร้างความเร่าร้อนให้ห้องไลฟ์จนแทบลุกเป็นไฟ
เสียงแจ้งเตือนของขวัญยังคงดังขึ้นรัวๆ ความร้อนระอุที่ถูกปลุกเร้าโดยสายเปย์มากมายทำให้ผมต้องดำเนิน "กิจกรรม" ต่อไปให้ถึงที่สุด
"อึก...อ๊า..."
เสียงหวานครางแผ่วเบา ริมฝีปากเผยอขึ้นเล็กน้อย ขณะที่ปลายนิ้วกรีดไล้ไปตามเรือนร่าง กระตุ้นความเร่าร้อนให้ทะลักล้น
ติ๊ง!
เสียงแจ้งเตือนสุดท้ายดังขึ้น ก่อนที่ตัวเลขเงินในบัญชีจะพุ่งทะยานไปไกลเกินกว่าทุกครั้งที่ผ่านมา
[P_Phoenix ส่งของขวัญพิเศษ 500,000]
[P_Phoenix: คืนนี้หนูน่ารักมากครับ...ไว้เจอกันนะครับ]
หัวใจผมกระตุกวูบ
"ไว้เจอกัน?"
นี่มันไม่ใช่แค่การพูดเล่นแน่ๆ...
ผมกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก ก่อนจะรีบคลี่ยิ้มหวาน ปรับเสียงให้เป็นปกติแล้วเอ่ยทิ้งท้าย
“ขอบคุณทุกคนที่มาดูไลฟ์นะครับ...หวังว่าคืนนี้พวกคุณจะฝันดี” ติ๊ง! ไลฟ์สิ้นสุดแล้ว
: Part เพลิงภพ ผมนั่งเอนตัวพิงพนักเก้าอี้ ดวงตายังคงจับจ้องไปที่จอภาพที่ดับลงไปแล้ว ริมฝีปากยกยิ้มมุมปากอย่างพึงพอใจ
"พิมพ์ไปขนาดนั้น...จะจำกันได้หรือยังนะ?"
ผมไม่รู้ว่าการทำแบบนี้มันถูกต้องแค่ไหน แต่สิ่งที่แน่ใจคือ เด็กคนนั้นกำลังทำให้ผมรู้สึกอยากเอาชนะ
ภายนอกทำตัวเรียบร้อย วางมาดซื่อใส แต่หลังหน้ากากกลับเป็นอีกคนที่ต่างออกไปโดยสิ้นเชิง ลีลาการยั่วเย้าในไลฟ์ไม่ใช่เรื่องที่ใครก็ทำได้ มันต้องมาพร้อมกับความมั่นใจ และรู้ดีว่าตัวเองมี "อะไร" ที่ทำให้คนคลั่ง
และไอ้เด็กนี่...ก็รู้ตัวดีว่ามันมีเสน่ห์มากแค่ไหน
ผมหัวเราะเบาๆ พลางลูบปลายนิ้วไปตามขอบแก้วไวน์ สัมผัสเย็นของเนื้อแก้วทำให้สมองเย็นลง แต่ภายในกลับร้อนระอุด้วยความคิดที่วิ่งพล่าน
"อยากลองดูเหมือนกัน..."
เมื่อคืนที่เรามีอะไรกัน...มันเป็นครั้งแรกและเป็นครั้งเดียวที่เขาอยู่ตรงหน้าผมโดยไม่มีหน้ากาก ทุกสัมผัสเร่าร้อน ทุกเสียงครางหวาน ทุกอาการที่ตอบสนองกลับมา มันโคตรของโคตรดี
แต่ตอนที่อยู่หลังหน้ากากล่ะ?
คนเดียวกันจริงๆ เหรอ? หรือเป็นแค่บทบาทที่แสดงออกมาเพื่อหลอกคนดู?
"ถ้าใส่หน้ากากอยู่...จะร่านได้เท่าตอนถอดออกมั้ยนะ?"
ความคิดนี้ทำให้ผมยิ่งรู้สึกอยากลอง
ยังไงก็ต้องหาโอกาสไปเจออีกให้ได้
–
ผมไม่ใช่คนประเภทที่จะมีความสัมพันธ์แบบผูกมัดกับใคร ทุกครั้งที่ผ่านมา ความสัมพันธ์ของผมจบลงบนเตียง ไม่มีอะไรเกินเลยไปมากกว่านั้น
ผมไม่ได้ต้องการความรัก ผมแค่ต้องการ "ความพึงพอใจ" และเด็กคนนั้นก็เป็นคนที่มอบมันให้ผมได้ในแบบที่ไม่มีใครเคยทำ
ถ้าต่างคนต่างสนุก ก็ไม่มีใครเสียหาย
แต่สิ่งที่ผมสนใจที่สุดตอนนี้คือ...
"ถ้าเราเจอกันอีกครั้ง...หนูจะจำได้หรือเปล่า ว่าคนที่หนูเสนอตัวให้คือนักล่าคนนี้?"
วันต่อมา…
ผมนั่งมองน้ำขิงที่ขดตัวอยู่บนโซฟา แมวตัวแสบที่เคยอ้อนและดื้อไม่หยุด ตอนนี้กลับซึมกว่าปกติ แม้จะพาไปหาหมอมาแล้ว แต่ดูเหมือนอาการจะไม่ดีขึ้น
มันแทบไม่แตะอาหารเลยด้วยซ้ำ
ผมขมวดคิ้ว ลูบหัวมันเบาๆ อย่างอดไม่ได้ ความกังวลเริ่มก่อตัวขึ้น แม้ว่าปกติผมจะไม่ค่อยคิดมากเรื่องอะไร แต่ครั้งนี้มันต่างออกไป
“ตัวแค่นี้...จะเป็นอะไรไปก่อนไหมวะ?”
จะพามันไปที่คลินิกตอนนี้ก็กลัวว่าระหว่างทางมันจะทรุดลงไปก่อน ผมเลยตัดสินใจทางเลือกที่ดีที่สุด โทรหาคลินิกสัตวแพทย์ใกล้บ้าน ให้หมอมาดูอาการถึงที่
ค่าใช้จ่ายเท่าไหร่ไม่สำคัญ ขอแค่ช่วยให้มันดีขึ้นก็พอ
กริ๊ก...
เสียงประตูหน้าห้องดังขึ้นหลังจากผ่านไปไม่นาน
ผมลุกขึ้นไปเปิดประตู และทันทีที่เห็นว่าใครยืนอยู่ตรงหน้า แววตาของผมก็พลันเป็นประกาย
"หืม..."
หมอที่ถูกส่งมาดูอาการของน้ำขิง เป็นคนเดียวกับที่เคยตรวจมันมาก่อน
เด็กคนนั้น...ธารา
เขายังคงสวมหน้ากากอนามัยปิดบังใบหน้าเหมือนเดิม แม้จะเห็นเพียงแค่ดวงตาคู่สวย แต่ผมจำมันได้ดี
แววตานิ่งสงบเหมือนเคย แต่ผมจับได้ถึงความลังเลในนั้นเพียงเสี้ยววินาที
“เชิญครับ”
ผมเปิดทางให้อีกฝ่ายเข้ามา ธาราพยักหน้าเล็กน้อยก่อนก้าวเข้ามาในห้อง ร่างโปร่งเดินตรงไปยังโซฟาที่น้ำขิงนอนขดตัวอยู่
: Part ธารา ทันทีที่ผมก้าวเข้ามาในห้อง กลิ่นอ่อนๆ ของน้ำหอมและกลิ่นบุหรี่จางๆ ก็ลอยเข้ามากระทบจมูก
บรรยากาศแบบนี้...เป็นห้องของเขาแน่นอน
ผมยกมือขึ้นแตะหน้ากากเบาๆ สูดหายใจเข้าเรียกสติ แม้ว่าจะทำเป็นไม่รู้จัก แต่ลึกๆ แล้ว...ผมรู้ดีว่าเจ้าของห้องนี้คือใคร
และเขาก็จงใจให้มันเป็นแบบนี้
ผมไม่ได้เตรียมใจว่าจะต้องมาเจอเขาอีก แต่เมื่อคลินิกได้รับการติดต่อขอให้ไปดูอาการแมวที่ห้องพัก ผมก็แค่รับหน้าที่โดยไม่ทันได้คิด
จนกระทั่งเห็นชื่อเจ้าของแมวในใบจอง
เพลิงภพ
ตอนแรกผมลังเลว่าจะเปลี่ยนเวรกับรุ่นพี่ดีไหม แต่สุดท้ายก็เลือกที่จะมาเอง
ผมไม่ได้กลัว...ผมแค่อยากรู้ว่าเขาคิดจะทำอะไรต่อไป
“อาการไม่ดีขึ้นเลยเหรอครับ?” ผมถามเสียงเรียบ ก่อนจะนั่งลงข้างโซฟา ใช้ปลายนิ้วแตะตัวน้ำขิงเบาๆ
“อืม...มันไม่กินข้าวเลยตั้งแต่เมื่อคืน”
เพลิงภพตอบ ขณะที่ทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาอีกฝั่ง จับจ้องมาที่ผมไม่วางตา
ผมพยายามไม่สนใจสายตาคู่นั้น ก่อนจะตรวจอาการของน้ำขิงต่อไปอย่างตั้งใจ
: Part เพลิงภพ ผมนั่งไขว่ห้างบนโซฟา มองเด็กหมอที่กำลังตั้งใจตรวจน้ำขิง สีหน้าจริงจัง ดวงตาฉายแววเป็นกังวล
หึ...ตอนทำงานก็ดูน่ารักดีเหมือนกัน
แม้ว่าภายใต้หน้ากากนั้นจะเป็นคนที่ทำให้ห้องไลฟ์แทบลุกเป็นไฟเมื่อคืนนี้ก็ตาม
“แยกตัวตนเก่งเหมือนกันนี่”
“มันเป็นอะไรครับ?” ผมถามเสียงเรียบ
ธาราลูบตัวน้ำขิงเบาๆ ก่อนตอบ “มันอาจจะมีความเครียดสะสม ต้องเช็กละเอียดกว่านี้ แต่ถ้าไม่กินอะไรเลย เดี๋ยวผมจะจ่ายยากระตุ้นความอยากอาหารให้”
“อืม...งั้นฝากด้วย”
ผมมองเขาทำงานต่อไปเงียบๆ
มือของเขาเรียวเล็กกว่าที่ผมจำได้ นิ้วเรียวยาวนั้นกำลังจับขาน้ำขิงเพื่อตรวจชีพจรอย่างเบามือ
ปลายนิ้วที่เคยจิกลงบนไหล่ของผมในคืนนั้น...ปลายนิ้วที่เคยเกาะกุมเสื้อผมแน่น ตอนที่ร่างกายแนบชิดกัน
ภาพในหัววาบขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่
และผมก็อยากรู้เหลือเกิน...ว่าใต้หน้ากากนั้น ตอนนี้กำลังคิดอะไรอยู่
"เดี๋ยวผมจะจัดยาให้ครับ คุณเพลิงภพ"
เสียงเรียบนิ่งดังขึ้น เรียกให้ผมหลุดออกจากความคิด
“เรียกชื่อผมแบบนี้...เหมือนไม่รู้จักกันเลยนะครับ”
ผมยกยิ้ม ขยับตัวเอนหลังพิงพนักโซฟาอย่างผ่อนคลาย
ธาราชะงัก มือที่กำลังบันทึกข้อมูลลงสมุดจดนิ่งไปเล็กน้อย แต่เพียงชั่วอึดใจ เขาก็ปรับสีหน้าให้เป็นปกติ
“เราพบกันที่คลินิกอยู่แล้ว ผมก็ต้องจำชื่อคุณได้”
คำตอบฉลาดดี
แต่ผมรู้ว่าเด็กนี่กำลังพยายามหนี
หึ...แต่น้องลิลลี่ครับ พี่ไม่ได้ให้หนูหนีพี่ไปง่ายๆ นะ
“ว่าแต่…” ผมลากเสียงต่ำ มองลึกเข้าไปในดวงตาคู่นั้น
“หนูหายเหนื่อยจากเมื่อคืนแล้วเหรอครับ?”
: Part ธารา มือที่กำลังบันทึกข้อมูลลงสมุดชะงักกึก หัวใจเต้นโครมครามจนแทบหลุดออกจากอก
หมอนี่…!
ผมเงยหน้าขึ้นสบตากับเพลิงภพ นัยน์ตาสีนิลของเขาฉายแววบางอย่างที่อ่านไม่ออก
“...คุณหมายถึงอะไรครับ?” ผมพยายามถามกลับด้วยน้ำเสียงปกติ
ริมฝีปากของเขายกยิ้มมุมปากก่อนจะเอนตัวไปข้างหน้า วางข้อศอกลงบนเข่า ค่อยๆ โน้มตัวเข้าใกล้ผมมากขึ้น
"เมื่อคืนไลฟ์ดุเดือดดีนะครับ"
เวรเอ๊ย!
ผมกำปากกาที่ถืออยู่แน่นขึ้นเล็กน้อย หัวสมองประมวลผลอย่างรวดเร็ว
เขาแค่แซะเล่นๆ...หรือเขารู้จริงๆ ว่าผมเป็นใคร?
ผมพยายามเก็บสีหน้าให้เรียบนิ่ง ก่อนจะหลุบตาลงกลับไปมองน้ำขิงที่ยังนอนซึมอยู่
"ผมไม่เข้าใจว่าคุณหมายถึงอะไร" ผมตอบเสียงเรียบ
"หืม?" เพลิงภพเลิกคิ้ว แต่รอยยิ้มที่ริมฝีปากนั้นบอกให้รู้ว่าเขากำลังสนุก
“ผมหมายถึง..." เขาพูดต่อ "เสียงครางของหนูเมื่อคืน น่าฟังมากเลยนะครับ"
ชัดเลย!
นี่มันไม่ใช่แค่การแซะเล่นอีกต่อไปแล้ว
ผมเผลอกัดริมฝีปากแน่น ควบคุมสีหน้าของตัวเองไม่ให้สะท้อนอะไรออกไป
หัวสมองคิดหาทางออก เขารู้แค่ไหนกัน? รู้จากอะไร? หรือแค่เดาสุ่ม?
แต่ถ้าผมแสดงพิรุธไป เขาอาจจะยิ่งมั่นใจว่ามันเป็นเรื่องจริง
ผมสูดหายใจเข้าลึกก่อนจะเงยหน้าขึ้นสบตาเขา ดวงตาภายใต้หน้ากากนิ่งสนิท
"คุณกำลังพูดเรื่องอะไรครับ?"
"อืม..." เพลิงภพเอนหลังพิงพนักโซฟาอีกครั้ง ท่าทีสบายๆ ของเขาทำให้ผมยิ่งระแวง
“ก็เรื่องที่หนูเล่นสนุกผ่านหน้าจอทุกคืนไงครับ”
“หรือถ้าจะให้พูดตรงๆ" เขาหยุดเล็กน้อย ก่อนจะแสยะยิ้ม
"เรื่องที่หนูใช้ชื่อ 'DarkLily99' หาเงินจากสายเปย์แบบพี่"
ติ๊ก...!
เสียงปากกาหลุดจากมือของผม กระแทกลงบนพื้นเบาๆ
ผมเบิกตากว้าง ก่อนจะรีบก้มลงเก็บ รู้สึกได้ถึงเหงื่อเย็นที่เริ่มซึมออกมาตามไรผม
แม่ง...!
เขารู้แล้วจริงๆ
“ไม่คิดจะปฏิเสธหน่อยเหรอครับ?” เพลิงภพถามเสียงทุ้มต่ำ มองผมด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยแรงกดดัน
ผมกลืนน้ำลายลงคอ มือเผลอกำปากกาที่เพิ่งเก็บขึ้นมาแน่น
"คุณกำลังเข้าใจผิด..." ผมพยายามพูดให้เสียงคงที่
"เข้าใจผิด?" เขาหัวเราะเบาๆ ก่อนจะโน้มตัวเข้ามาใกล้อีกครั้ง
"หนูครับ..." เสียงของเขานุ่ม แต่แฝงไปด้วยแรงกดดัน "พี่ไม่ใช่คนโง่นะ"
"อย่าคิดว่าพี่จะปล่อยให้หนูโกหกแล้วรอดไปได้ง่ายๆ"
: Part เพลิงภพ ผมมองเด็กตรงหน้าที่พยายามควบคุมสีหน้าของตัวเอง
แม้ว่าจะพยายามทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ แต่ปฏิกิริยาของเขามันชัดเจนเกินไป
เขาตกใจ...
และนั่นก็เป็นคำตอบที่ชัดเจนที่สุดสำหรับผม
ผมโน้มตัวเข้าใกล้กว่าเดิมจนแทบสัมผัสได้ถึงลมหายใจของกันและกัน ก่อนจะกระซิบเสียงเบา
"แล้วถ้าพี่บอกว่า..."
ผมหยุดชั่วขณะ มองลึกเข้าไปในดวงตาของเขา ก่อนจะแสยะยิ้ม
"พี่อยากเห็น 'DarkLily99' แบบนอกจอดูสักครั้งล่ะ?"
ร่างเล็กชะงัก ดวงตาเบิกกว้างเล็กน้อย
“พี่เพลิง?”
เสียงนั้นเบาหวิวเต็มไปด้วยความลังเล ก่อนที่เจ้าตัวจะกัดริมฝีปากแน่น ดวงตาหลุบลงต่ำเหมือนพยายามเลี่ยงสายตาผม
ผมยกยิ้มพอใจ
“จำกันได้แล้วสินะ”
ธารายังเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะปรับสีหน้าให้เรียบนิ่งเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แล้วลุกขึ้นจากโซฟาทันที
“ผมไม่เล่นกับแฟนคลับหรอกนะครับ” น้ำเสียงเย็นชาเจือความหงุดหงิดเล็กๆ
เขากำลังพยายามดิ้นรนจะหลุดออกจากกรงของผม
“อีกอย่าง...นี่ก็เป็นเวลางานของผม ผมต้องไปแล้ว”
ร่างบางหมุนตัวเตรียมเดินออกจากห้อง แต่ยังไม่ทันได้แตะลูกบิด เสียงทุ้มต่ำของผมก็ดังขึ้น
"ถ้างั้น...พี่บอกคนอื่นดีมั้ยนะ ว่าตัวจริงของเราเป็นใคร?"
: Part ธารา ฝีเท้าของผมหยุดชะงัก ลมหายใจติดขัดไปชั่วขณะ
เขาขู่ผม...
มือที่กำสมุดบันทึกแน่นขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะหันกลับไปมองเขาด้วยสายตานิ่งเรียบ
"พี่ต้องการอะไร?" ผมถามเสียงเย็น พยายามกดอารมณ์ร้อนที่แล่นขึ้นมาอย่างฉับพลัน
“ผมไปทำอะไรให้พี่ไม่พอใจหรือเปล่า?”
เพลิงภพกระตุกยิ้ม มือยกขึ้นกอดอกขณะพิงพนักโซฟา สีหน้าเต็มไปด้วยความพึงพอใจราวกับกำลังเพลิดเพลินกับเกมที่เขาคุมอยู่
“หึ...พอใจสิ” เขาเอ่ยเสียงต่ำ นัยน์ตาลึกล้ำจ้องตรงมาที่ผม
“พอใจมากด้วย...”
ผมขบฟันแน่น ฝืนทำเป็นไม่สนใจ แต่หัวใจกลับเต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ
“คืนนั้นที่หนูขอร้องให้พี่ช่วย..."
เสียงของเขาแฝงด้วยแรงกดดันที่ทำให้ขนลุก
“ไม่คิดจะตอบแทนกันหน่อยเหรอ?”
คืนนั้น...?
คำพูดของเขาทำให้ภาพบางอย่างแวบเข้ามาในหัว
ริมฝีปากร้อน...เสียงหายใจหนัก...สัมผัสที่ร้อนระอุ
ผมหายใจสะดุด จู่ๆ หัวสมองก็ต่อจิ๊กซอว์เข้าด้วยกันอย่างสมบูรณ์
“พี่...จริงๆ สินะ?”
เสียงของผมเบาหวิวอย่างไม่อยากเชื่อ
คนที่จูบผมจนแทบขาดอากาศ ควบคุมเรือนร่างของผมทั้งคืน คนที่ผมไม่เคยจำหน้าได้เลย...
“ตอนนั้นผมเมายา สติไม่ครบดี...ยังไงผมก็ขอบคุณพี่ที่ช่วยนะครับ”
: Part เพลิงภพ ผมกระตุกยิ้มกับคำพูดของเขา
"แค่ขอบคุณเองหรือ?"
ผมลากเสียงต่ำ โน้มตัวไปข้างหน้าเล็กน้อย
“ว้า...แย่จังนะ”
“คนอุตส่าห์เปลืองตัวไปช่วย สุดท้ายได้แค่คำขอบคุณ”
: Part ธารา หัวใจของผมกระตุกวูบกับคำพูดนั้น
ผมกำมือแน่นจนเล็บจิกลงบนฝ่ามือ ดวงตาจ้องมองเขาด้วยอารมณ์ที่หลากหลาย
ผมรู้ว่าเขากำลังบีบผมให้จนมุม
"พี่ต้องการอะไรกันแน่?" ผมถามเสียงแข็ง น้ำเสียงนั้นเต็มไปด้วยแรงกดดันที่พยายามสกัดกั้นความหวั่นไหวของตัวเอง
เพลิงภพกระตุกยิ้ม ลุกขึ้นยืนช้าๆ ก่อนจะก้าวเข้ามาใกล้
ระยะห่างระหว่างเราลดลงเรื่อยๆ
"พี่แค่อยากให้หนู...ทำในสิ่งที่พี่อยากเห็น"
เขายกมือขึ้นเชยคางผมเบาๆ ดวงตาคมจับจ้องมองอย่างไม่ลดละ
"และพี่เชื่อว่า...หนูก็อยากให้พี่เห็นเหมือนกัน ใช่ไหมครับ?"
แผ่นหลังของผมแนบชิดกับประตู รู้สึกถึงความเย็นของไม้แข็งที่ตัดกับความร้อนที่กำลังแผ่ซ่านไปทั่วร่าง
ผมรู้ว่าสักวัน...ต้องมีอะไรแบบนี้เกิดขึ้น
ชีวิตของผมแต่ไหนแต่ไรมาก็ไม่ได้ง่าย การที่เลือกซ่อนตัวตนอยู่หลังหน้ากากในโลกออนไลน์ ไม่ใช่แค่เพราะมันปลอดภัยหรือสร้างรายได้ดี แต่เพราะผม กลัว
กลัวว่าวันหนึ่งผมจะโดนข่มขู่ กลัวว่าจะกลายเป็นของเล่นของใครสักคนที่ต้องการครอบครอง
และสุดท้าย...มันก็มาถึง
"ถ้าผมตอบแทน..." ผมเอ่ยเสียงเรียบ แววตานิ่งสนิทขณะที่จ้องมองเขา "พี่จะเลิกยุ่งกับผมมั้ยครับ?"
เพลิงภพกระตุกยิ้ม ดวงตาวาววับด้วยแววบางอย่างที่ทำให้ผมขนลุก
"ไม่อยากให้พี่ยุ่งด้วยขนาดนั้นเลยเหรอ?"
"ผมแค่ไม่ชอบให้ใครมาวุ่นวายกับชีวิตส่วนตัวของผมครับ"
น้ำเสียงของผมหนักแน่น พยายามรักษาระยะห่างที่เหลืออยู่อย่างสุดความสามารถ
แต่คนตรงหน้ากลับโน้มตัวเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ ดวงตาคมฉายแววสนุกสนานปนความพึงพอใจ
"แต่พี่ชักติดใจเราแล้วสิ..."
เขาเอ่ยเสียงทุ้มต่ำ "จะให้พี่เลิกยุ่งง่ายๆ เลยเหรอ?"
ผมกลืนน้ำลายลงคอ เวรเอ๊ย...เขาไม่มีทางปล่อยผมไปง่ายๆ แน่
ผมสูดหายใจเข้าลึก รวบรวมสติทั้งหมด
"ก็ถ้าพี่ไม่เลิกยุ่งกับผม ผมก็ไม่มีอะไรต้องคุย"
ว่าจบ ผมก็เอื้อมมือไปบิดลูกบิดประตู หวังจะหลุดออกจากสถานการณ์นี้ให้เร็วที่สุด
แต่ยังไม่ทันที่ผมจะได้เปิดประตูออก มือหนาของเพลิงภพก็กดลงบนบานประตูแรงๆ ขวางไม่ให้ผมหนีไปไหน
"เดี๋ยว..."
น้ำเสียงทุ้มต่ำของเขาเต็มไปด้วยแรงกดดัน ก่อนที่ริมฝีปากจะกระตุกยิ้ม
"ถ้าลีลาเร้าใจ...พี่จะลองคิดดูอีกที"
******************** น้องธาราของเราโดนไล่ต้อนจนได้ ฝากแวะให้กำลังใจหน่อยนะครับ
| 
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 
โพสต์ 
โพสต์