|
ตอนที่ 3: สัญญาณเตือน
เซนก้าวออกมาจากคลับด้วยความลังเล ใจหนึ่งอยากกลับเข้าไปหาเพื่อน ๆ อีกใจหนึ่งก็อยากรู้ว่าคนที่โทรมาหาเขาคือใคร
'หรือจะเป็นหมอภาคิน?' เขาคิดในใจ แต่นั่นมันก็ไม่สมเหตุสมผลนัก หมอภาคินไม่ใช่คนที่จะเล่นเกมอะไรแบบนี้หรอก...หรือว่าใช่?
เสียงฝีเท้าดังขึ้นจากด้านหลัง เขาหันไปทันที แต่กลับพบเพียงเงาของใครบางคนที่กำลังเดินลับหายไปในมุมมืด
เซนขมวดคิ้ว ‘ทำไมรู้สึกแปลก ๆ เหมือนกำลังถูกจับตามอง’
เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อจะโทรกลับไปยังเบอร์ที่โทรเข้ามาเมื่อครู่ แต่ไม่มีสัญญาณตอบรับ
ทันใดนั้นเอง เสียงข้อความแจ้งเตือนก็ดังขึ้น
[ถ้าอยากรอด...อย่าไว้ใจใคร แม้แต่หมอภาคิน]
เซนเบิกตากว้าง ‘นี่มันหมายความว่ายังไง?’
หัวใจของเขาเริ่มเต้นแรงขึ้น ความสนุกที่เขารู้สึกก่อนหน้านี้เริ่มถูกแทนที่ด้วยความหวาดระแวง
ภาคิน…นี่หมอกำลังเล่นเกมอะไรอยู่กันแน่?
เซนยืนตัวแข็งทื่ออยู่หน้าคลับ ขณะที่สายลมยามค่ำคืนพัดผ่านจนขนลุกซู่ ดวงตาของเขากวาดมองไปรอบ ๆ อย่างระแวดระวัง เสียงเพลงจากภายในคลับยังคงดังก้องอยู่ข้างหลัง แต่บรรยากาศรอบตัวกลับเงียบสงัดอย่างน่าประหลาด เขาตัดสินใจเดินเร็วขึ้น มุ่งหน้าไปยังลานจอดรถ แต่ความรู้สึกว่ามีใครบางคนกำลังตามหลังยังไม่หายไป
‘อย่าคิดมากไปเองสิ’ เขาพยายามบอกตัวเอง แต่ความหวาดระแวงยังคงเกาะกินหัวใจ
ทันใดนั้นเอง มือของใครบางคนคว้าจับข้อมือเขาแน่น!
“อ๊ะ!” เซนสะบัดตัวสุดแรงแล้วหันไปเผชิญหน้า
ใบหน้าของคนตรงหน้าปรากฏขึ้นใต้แสงไฟสลัว—เป็นหมอภาคิน!
“หมอ?” เซนอุทานอย่างตกใจ “หมอมาทำอะไรที่นี่?”
ภาคินยิ้มบาง ๆ แต่แววตาของเขากลับดูเย็นชา “ฉันควรเป็นคนถามเธอมากกว่าว่าออกมาคนเดียวแบบนี้...ไม่กลัวเหรอ?”
เซนขมวดคิ้ว ความรู้สึกไม่ไว้วางใจเริ่มแผ่ซ่านไปทั่วร่าง “หมายความว่าไง?”
ภาคินไม่ตอบ เขาเพียงแต่จ้องมองเซนราวกับกำลังพิจารณาบางอย่าง ก่อนจะก้าวเข้ามาใกล้อีกก้าว
“กลับบ้านได้แล้ว ดึกแล้ว” ภาคินพูดเสียงเรียบ แต่กลับฟังดูเหมือนคำสั่งมากกว่าคำขอ
เซนกำโทรศัพท์แน่น ใจหนึ่งอยากต่อต้าน แต่อีกใจก็เต้นรัวอย่างประหลาดเมื่ออยู่ใกล้คนตรงหน้า
เขาไม่รู้เลยว่า การพบกันคืนนี้เป็นเพียงจุดเริ่มต้นของบางสิ่งที่อันตรายยิ่งกว่า…
เซนจ้องมองภาคิน ดวงตาของเขาฉายแววสับสนและลังเล "หมอพูดเหมือนรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น...หรือหมอเป็นคนส่งข้อความนั่นมา?" ภาคินหัวเราะเบา ๆ แต่แววตาของเขายังคงนิ่งสนิท "ข้อความอะไร? เธอกำลังพูดถึงเรื่องอะไรอยู่?"
เซนกัดริมฝีปาก ก่อนจะตัดสินใจเปิดโทรศัพท์ให้ภาคินดูข้อความปริศนาที่เขาได้รับ ‘ถ้าอยากรอด...อย่าไว้ใจใคร แม้แต่หมอภาคิน’
ภาคินกวาดตามองข้อความนั้น ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองเซนด้วยรอยยิ้มที่อ่านไม่ออก "แล้วเธอคิดว่ายังไงล่ะ? เธอไว้ใจฉันได้ไหม?"
เซนเม้มปากแน่น หัวใจเต้นแรงขึ้นโดยไม่รู้เหตุผล คำพูดของภาคินแฝงไปด้วยความนัยบางอย่างที่เขาไม่อาจเข้าใจได้
"ผม...ไม่รู้" เซนตอบตามตรง "แต่ผมไม่คิดว่าหมอจะทำอะไรแบบนี้"
ภาคินหัวเราะในลำคอ ก่อนจะเอื้อมมือมาแตะปลายคางเซนเบา ๆ “ดี...ที่เธอยังคิดแบบนั้น”
เซนสะดุ้งถอยหลัง หัวใจเต้นรัวราวกับกลองศึก "หมอ...!"
“แต่เซน...ฉันอยากให้เธอระวังตัวไว้จริง ๆ” ภาคินพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังขึ้น “เพราะบางที...อาจมีใครบางคนกำลังเล็งเป้าไปที่เธออยู่”
เซนกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก คำพูดของภาคินทำให้ความรู้สึกไม่ปลอดภัยในใจเขาทวีคูณขึ้น
‘ใครบางคน...กำลังเล็งเป้าหมายมาที่ฉันอย่างนั้นเหรอ?’
เซนกลับมาถึงคอนโดของตัวเองด้วยความรู้สึกหนักอึ้งในใจ เขาโยนโทรศัพท์ลงบนโต๊ะก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟา คำพูดของภาคินยังคงดังก้องอยู่ในหัว ‘บางที...อาจมีใครบางคนกำลังเล็งเป้าไปที่เธออยู่’
มันหมายความว่ายังไงกันแน่? และใครเป็นคนส่งข้อความปริศนานั่น?
เซนถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะลุกขึ้นเดินไปที่หน้าต่าง มองออกไปยังท้องถนนเบื้องล่าง ดวงไฟจากรถที่แล่นผ่านไปมาทำให้เขารู้สึกเหงาอย่างประหลาด
แม้ว่าเขาจะเป็นคนที่คุ้นเคยกับการใช้ชีวิตอิสระ ไม่ยึดติดกับใคร แต่ครั้งนี้...มันแตกต่างออกไป
เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เปิดดูข้อความปริศนาอีกครั้ง ก่อนจะตัดสินใจกดโทรหาหมายเลขที่ส่งมา
‘หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้...’
“บ้าชะมัด...” เซนพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะโยนโทรศัพท์ลงบนโต๊ะอีกครั้ง
ทันใดนั้นเอง...เสียงเคาะประตูดังขึ้น
เซนสะดุ้ง หัวใจเต้นแรงขึ้นทันที
เขาเดินไปที่ประตู มองผ่านตาแมวออกไป แต่กลับไม่เห็นใครอยู่หน้าห้อง
‘ใครกัน...?’
เสียงเคาะดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้แรงกว่าเดิม
เซนกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก ก่อนจะตัดสินใจเปิดประตูออกช้า ๆ
และทันทีที่ประตูเปิดออก...เงาของใครบางคนก็พุ่งเข้ามาหาเขาอย่างรวดเร็ว!
เซนผงะถอยหลังโดยอัตโนมัติ ขณะที่ร่างของใครบางคนพุ่งเข้ามาในห้องของเขาอย่างรวดเร็ว ประตูปิดลงพร้อมเสียงลมหายใจหนัก ๆ "เซน...นายต้องฟังฉัน" เสียงกระซิบเร่งรีบดังขึ้น
เซนเพ่งมองไปที่บุคคลตรงหน้า ก่อนจะเบิกตากว้าง "เอก?! นายมาทำอะไรที่นี่!?"
เอก หนึ่งในเพื่อนที่เขารู้จักจากกลุ่มสังคมเดียวกัน ดูเหนื่อยล้าและตื่นตระหนก ร่างของเขาสั่นเล็กน้อยราวกับเพิ่งผ่านเรื่องเลวร้ายมา
"ฉันไม่มีเวลาอธิบายมากนัก แต่ฉันรู้ว่าใครเป็นคนส่งข้อความนั้นมา... และมันไม่ใช่เรื่องล้อเล่น เซน นายต้องระวังตัวไว้!"
เซนขมวดคิ้ว "หมายความว่ายังไง? ใครเป็นคนส่ง?"
เอกหอบหายใจแรง ก่อนจะเอื้อมมือไปคว้าไหล่เซนแน่น
"มันเกี่ยวกับหมอภาคิน... ฉันรู้ว่านายยังไว้ใจเขา แต่นายต้องฟังฉัน! หมอภาคินไม่ใช่คนที่นายคิด!"
หัวใจของเซนกระตุกวูบ คำพูดของเอกทำให้ความสงสัยที่ซ่อนอยู่ในใจเขายิ่งทวีคูณขึ้น
"นายกำลังพูดถึงเรื่องอะไร? หมอภาคินเกี่ยวอะไรด้วย?" เซนถามเสียงเข้ม
เอกลังเลเล็กน้อย ดวงตาฉายแววหวาดกลัว
"ฉัน... ฉันขโมยข้อมูลบางอย่างมา และมันเกี่ยวกับเขา ฉันไม่แน่ใจทั้งหมด แต่สิ่งที่ฉันพบอาจทำให้ฉันถูกไล่ล่า... ฉันต้องให้นายช่วย!"
เสียงโทรศัพท์ของเซนดังขึ้น ขัดจังหวะบรรยากาศตึงเครียด เซนหันไปมองหน้าจอ ก่อนจะพบว่าเป็นเบอร์ของหมอภาคิน...
เซนกลืนน้ำลายลงคอ รู้สึกเหมือนกำลังจะต้องเลือกข้างอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
เสียงโทรศัพท์ของเซนยังคงดังต่อเนื่อง ราวกับกำลังเร่งเร้าให้เขาตัดสินใจ เอกคว้าข้อมือของเซนแน่น ส่ายหน้าช้า ๆ ด้วยสีหน้าตื่นตระหนก "อย่ารับสาย! ถ้านายรับ หมอภาคินจะรู้ว่านายอยู่กับฉัน และนั่นอาจเป็นปัญหาใหญ่"
เซนจ้องมองหน้าจอโทรศัพท์ แสงไฟจากหน้าจอส่องสะท้อนเข้าดวงตาของเขา หัวใจของเขาเต้นรัว รู้ดีว่าการตัดสินใจครั้งนี้อาจเปลี่ยนทุกอย่างไปตลอดกาล
สุดท้าย...เขาปล่อยให้สายตัดไปเอง
ทันใดนั้นเอง ข้อความแจ้งเตือนเด้งขึ้นมาทันที
[ออกมาคุยกัน ฉันอยู่หน้าคอนโด]
เซนเบิกตากว้าง หันไปสบตาเอกที่ตอนนี้หน้าซีดเผือด "เขามาที่นี่แล้ว..."
เอกขบกรามแน่น "ฉันบอกแล้วไงว่าเขาต้องรู้!"
เซนเม้มปาก เขาไม่รู้ว่าเรื่องทั้งหมดมันเกี่ยวกับอะไร แต่ความรู้สึกหวาดหวั่นเริ่มเกาะกินหัวใจมากขึ้นเรื่อย ๆ
เสียงเคาะประตูดังขึ้น ก้องกังวานไปทั่วห้อง
เซนกับเอกหันไปมองประตูพร้อมกัน หัวใจเต้นระรัว
“เซน ฉันรู้ว่านายอยู่ข้างใน” เสียงทุ้มต่ำของหมอภาคินดังลอดเข้ามา
เซนกำมือแน่น เขาควรเปิดประตูหรือซ่อนตัวอยู่ในนี้?
แล้วความจริง...มันคืออะไรกันแน่?
เซนยืนนิ่งอยู่หน้าประตู หัวใจเต้นแรงจนแทบจะทะลุออกมา เอกมองเขาด้วยแววตาเป็นกังวล มือของอีกฝ่ายสั่นน้อย ๆ "เซน นายต้องตัดสินใจเดี๋ยวนี้ จะเปิดประตู หรือจะหนี?" เสียงเคาะประตูดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้แรงกว่าเดิม "เซน เปิดประตู ฉันไม่อยากใช้วิธีรุนแรง"
เซนสูดหายใจลึก เขารู้จักหมอภาคินดี แม้ภายนอกอีกฝ่ายจะดูสุขุม ใจเย็น แต่เขาก็เคยเห็นด้านที่เย็นชาและน่ากลัวของผู้ชายคนนี้มาแล้ว ถ้าเขาไม่เปิด...ภาคินจะทำอะไรต่อ?
เอกกระซิบเสียงเบา "เราต้องออกไปจากที่นี่ก่อนที่มันจะสายเกินไป ฉันรู้จักทางหนี นายต้องเชื่อฉัน!"
แต่ก่อนที่เซนจะตัดสินใจ มือของเขาก็เผลอแตะที่ลูกบิดประตูโดยไม่รู้ตัว
'ถ้าเปิดออกไป… ฉันจะเผชิญหน้ากับอะไร?'
เสียงของภาคินดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้เย็นเยียบจนทำให้ขนลุก "เซน...ฉันให้โอกาสนายครั้งสุดท้าย เปิดประตู"
เซนหลับตาลงแน่น หัวใจของเขาหนักอึ้ง
เขาจะเปิดประตูและเผชิญหน้ากับภาคิน หรือจะเลือกหนีไปกับเอก?
ทางเลือกของเขา...อาจเปลี่ยนทุกอย่างไปตลอดกาล
| 
อย่าอยู่ตรงนั้นให้เค้าบั่นทอนคุณค่า จงยอมเสียน้ำตาและออกมาหาพื้นทีที่เป็นของเรา
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 
โพสต์