ช่วยผมด้วย..ผมโดนมาเฟียรุมข่มขืน!? Chapter 3

NOOFONG

Chapter 3

เมื่อเจ้าพ่อยากูซ่า อยากลองเป็นนักรัก

7:00 AM
ลอนดอน, อังกฤษ

เสียงนาฬิกาปลุกจากโทรศัพท์ดังขึ้นซ้ำ ๆ ติ๊ด ติ๊ด... ดังก้องอยู่ในห้องพักเงียบสงัด แสงแดดที่ลอดผ่านม่านสีหม่นทอดตัวเป็นลำแสงจาง ๆ บนผ้าปูที่นอนที่ยังคงยับย่น ผมค่อย ๆ ลืมตาขึ้น ความหนักอึ้งในศีรษะยังคงกดทับ ความเหนื่อยล้าจากการเดินทางข้ามทวีปยังไม่คลายลง อาการเจ็ทแล็กทำให้ทุกอย่างดูเชื่องช้าไปหมด แม้แต่การยกแขนขึ้นปาดใบหน้าก็ยังรู้สึกเหมือนใช้แรงมากเกินไป

ผมขยับตัวขึ้นนั่งพิงหัวเตียง สูดหายใจลึกก่อนจะเอื้อมมือไปคว้าขวดน้ำเย็นที่วางอยู่ข้างเตียง กระดกดื่มอึกใหญ่เพื่อปลุกให้สติกลับมาเต็มที่ สายตาเหลือบมองไปยังนาฬิกาบนผนัง เวลาล่วงเลยไปไกลกว่าที่คิด ผมไม่มีเวลามากนัก ลุกจากเตียงอย่างเร่งรีบ เดินเข้าห้องน้ำ อาบน้ำและแต่งตัวโดยไม่ต้องใช้ความคิด ทุกอย่างเป็นเหมือนกลไกที่ถูกฝังอยู่ในร่างกาย ผมไม่จำเป็นต้องไตร่ตรอง ไม่ต้องเสียเวลามองตัวเองในกระจก ผมรู้ดีว่าใบหน้าของตัวเองคงไม่ได้ต่างจากทุกวัน

เสร็จจากทุกอย่าง ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดปลดล็อก หน้าจอแสดงข้อความที่ยังไม่ได้อ่านหลายรายการ ผมกวาดตามองผ่าน ๆ ก่อนจะสะดุดเข้ากับข้อความจาก ฮันแจ

📩 Han Jae

07:15 AM
"เจบี นายโอเคไหม?"

"ถ้าถึงที่หมายแล้ว บอกด้วย"

"อย่าหายไปแบบนี้อีก"



ข้อความสั้น ๆ แต่เรียงต่อกันราวกับเจ้าตัวพยายามส่งมาในจังหวะที่ไม่มั่นใจ ผมเม้มปากแน่น กดเข้าไปอ่านข้อความเหล่านั้นทีละบรรทัด ความกังวลในน้ำเสียงของฮันแจแทบจะสัมผัสได้ แม้จะมีเพียงตัวอักษรก็ตาม
นิ้วผมเลื่อนขึ้นกำลังจะกดตอบกลับ แต่สายตากลับไปสะดุดเข้ากับอีกข้อความที่ไม่มีชื่อกำกับ



📩 Unknown

06:45 AM
"Morning, kid" (อรุณสวัสดิ์ เจ้าหนู)

"Hope you slept well. 😊" (หวังว่านายจะนอนหลับสบายดีนะ 😊)

"Guess who?" (เดาสิว่าใคร?)

ผมขมวดคิ้ว ก่อนจะกดเข้าไปดูรายละเอียดของเบอร์โทรศัพท์ที่ส่งมา เบอร์แปลก? ไม่ใช่ฮันแจ แล้วใครกัน…

ในขณะที่ยังคงสงสัย เครื่องโทรศัพท์ในมือก็สั่นครืดขึ้นมา สายเรียกเข้า ปรากฏตัวเลขที่ไม่คุ้นเคย แวบแรกผมลังเลว่าจะกดรับหรือปล่อยให้มันตัดไปเอง ทว่าปลายนิ้วกลับแตะลงไปโดยไม่รู้ตัว



📞 Unknown Caller

เสียงปลายสายดังขึ้นแทบทันที ราวกับเจ้าตัวนั่งรอให้ผมกดรับอยู่แล้ว

"ในที่สุด เจ้าหนูก็รับสายซะที ฉันต้องทักไปกี่รอบกันนะ?"

เสียงทุ้มที่เต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์แฝงแววขี้เล่นดังขึ้น ผมถอนหายใจบาง ๆ ก่อนจะกรอกเสียงลงไป

"แคสเปอร์? ... ผมนึกว่าข้อความจากคนแปลกหน้า"

"โอ๊ย เจ็บนะ ฉันอุตส่าห์ห่วง รีบเช็คสถานะนายตั้งแต่เช้า นายจะไม่ซาบซึ้งสักนิดเลยเหรอ?"

ผมหลุบตาลง มองปลายนิ้วตัวเองที่แตะอยู่บนขอบเตียง ความเหนื่อยล้ายังคงหลงเหลืออยู่ในร่าง แต่สมองเริ่มตื่นตัวขึ้นทีละนิด

"คุณมีธุระอะไรกับผมกันแน่?"

แคสเปอร์หัวเราะเบา ๆ ในลำคอ ก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงสบาย ๆ ราวกับไม่คิดจริงจัง

"ก็แค่คิดถึงไง"

"..."

"อืม... ฉันโดนเงียบใส่จนชินแล้วล่ะ" เขาว่าพลางหัวเราะเบา ๆ แต่ก็ไม่ได้ติดใจอะไร "แล้วเป็นไง ดีขึ้นบ้างหรือยัง? ไว้เรานัดเจอกันอีกสิ เมื่อคืนฉันรีบจริง ๆ ขอโทษที่ไม่ได้ไปส่งนะ"

"ไม่เป็นไรแล้วครับ ขอบคุณ"

"นี่...ที่ฉันบอกว่าอยากนัดเจอ ฉันพูดจริง ๆ นะ"

"ผมไม่ว่างครับ"

"อ่าา... ไร้เยื่อใยชะมัด" เขาพึมพำ ทำเสียงเหมือนถูกใจแต่ก็แฝงความขบขันอยู่ลึก ๆ

"แค่นี้นะครับ ผมมีธุระ"

ผมไม่รอให้เขาตอบกลับ ตัดสายไปโดยไม่เสียเวลาฟังเสียงหัวเราะที่ดังไล่หลังจากปลายสาย ก่อนจะโยนโทรศัพท์ลงบนเตียง หยิบเสื้อแจ็กเก็ตขึ้นมาสวมแล้วก้าวออกจากห้องโดยไม่หันกลับมามอง

อากาศเช้านี้เย็นกว่าที่คิด ลมหายใจของผมกลายเป็นไอจาง ๆ เมื่อก้าวออกจากโรงแรม ลมหนาวพัดผ่านใบหน้าทำให้ผมกระชับฮู้ดให้แน่นขึ้น ปกปิดใบหน้าส่วนหนึ่งไว้โดยอัตโนมัติ ขณะเดียวกันก็เหลือบมองรอบตัวโดยไม่ให้ดูโจ่งแจ้งเกินไป

แม้จะเป็นวันธรรมดา แต่เมืองนี้ยังคงคึกคักเช่นเคย ผู้คนเดินสวนกันไปมา เสียงพูดคุยปะปนกับเสียงเครื่องยนต์จากรถแท็กซี่และเสียงบีบแตรดังขึ้นประปราย ผมเดินออกจากที่พักมาได้ราว 15 นาที ท่ามกลางความเร่งรีบของผู้คน ขณะเดียวกันก็คอยจับตาความเคลื่อนไหวรอบข้างโดยไม่ให้ผิดสังเกต

ที่หมายของผมคือ หอนาฬิกาบิกเบน สถานที่ที่ถูกกำหนดไว้ในแผน ผมหยุดยืนอยู่ตรงลานกว้าง ปล่อยให้สายตากวาดไปรอบ ๆ อย่างแนบเนียน แฝงตัวอยู่ท่ามกลางกลุ่มนักท่องเที่ยวที่หยุดถ่ายรูป แม้จะดูเหมือนไม่มีอะไรผิดปกติ แต่ความรู้สึกแปลก ๆ ก็ยังติดอยู่ในหัว

ขณะที่ผมกำลังพยายามอ่านบรรยากาศรอบตัว แรงกระแทกจากด้านข้าง ก็ทำให้ผมเสียการทรงตัวเล็กน้อย ชายไร้บ้านร่างผอมซูบที่สวมเสื้อคลุมเก่าขาดเป็นรูโผล่เข้ามาปะทะ ก่อนจะใช้มือที่สั่นเทาคว้าแขนผมแน่นแล้วกระซิบเสียงต่ำ

"ทางนี้"

ผมไม่ทันได้ขยับหนี ร่างนั้นก็ดันผมเข้าไปในตรอกแคบ ๆ ข้างอาคาร มันเกิดขึ้นเร็วมาก จนแทบไม่มีใครสังเกตเห็นท่ามกลางฝูงชนที่กำลังเดินขวักไขว่

กลิ่นอับชื้นของตรอกเล็กตัดกับอากาศเย็นเฉียบของลอนดอน ผนังอิฐด้านข้างเย็นเฉียบเมื่อแผ่นหลังของผมกระทบกับมัน ผมจ้องชายตรงหน้าผ่านเงาหม่นของแสงแดดยามเช้า

"ขอโทษด้วย" ชายคนนั้นพูดขึ้นเบา ๆ ก่อนที่น้ำเสียงของเขาจะลดต่ำลงแทบเป็นเสียงกระซิบ "หอนาฬิกาเดินช้าไปหนึ่งวินาที"

ผมหรี่ตาลงทันที คำพูดนี้ไม่ใช่คำพูดธรรมดา แต่เป็นรหัสลับที่มีเพียงเครือข่ายของ คิมบอม เท่านั้นที่เข้าใจ

"...แต่เข็มนาฬิกายังคงเดินต่อไป" ผมตอบกลับไปตามที่ถูกสอนมา

ชายไร้บ้านพยักหน้าช้า ๆ ก่อนจะสอดมือเข้าไปในเสื้อคลุมเก่าของตัวเอง หยิบกระดาษพับใบเล็กยัดใส่มือผมอย่างรวดเร็ว

"อ่านแล้วทำลายซะ"

เขาเอ่ยเบา ๆ ก่อนจะถอยหลังกลับเข้าไปในเงามืดของตรอก ร่างนั้นหายไปในฝูงชนอย่างแนบเนียน ราวกับไม่มีตัวตนตั้งแต่แรก

ผมก้มลงมองกระดาษในมือ หัวใจเต้นแรงขึ้นนิดหน่อย แม้ว่าจะชินกับกระบวนการส่งข้อมูลแบบนี้แล้วก็ตาม

แต่สิ่งที่อยู่ข้างในนี่… จะเป็นแค่ข้อมูลธรรมดาหรือไม่ ก็ขึ้นอยู่กับว่า "คิมบอม" ต้องการให้ผมทำอะไรต่อจากนี้

ผมคลี่กระดาษออกช้า ๆ ขณะสายตายังคงจับจ้องบรรยากาศรอบตัว ไม่ให้ดูมีพิรุธ ตัวหนังสือที่ปรากฏบนแผ่นกระดาษเล็ก ๆ ถูกเขียนด้วยหมึกสีซีดจาง เนื้อความมีเพียง ตัวเลข เวลา และสถานที่

"21:00 | DOVER STREET | KEEP LOW"

ผมขมวดคิ้วเล็กน้อย โดเวอร์สตรีท? เป็นย่านที่เต็มไปด้วยบาร์หรูและคลับลับเฉพาะของเหล่าผู้ทรงอิทธิพลในลอนดอน นี่หมายความว่างานคืนนี้เกี่ยวข้องกับใครบางคนที่มีชื่อเสียงงั้นเหรอ?

ไม่มีรายละเอียดอื่น ๆ ไม่มีชื่อเป้าหมาย ไม่มีคำสั่งชัดเจน มีเพียงเวลานัดหมายและคำสั้น ๆ "KEEP LOW" ต่ำให้มาก นั่นหมายความว่าภารกิจคืนนี้อาจจะไม่ใช่การลงมือโดยตรง แต่เป็นการสอดแนมหรือสืบหาข้อมูลบางอย่าง

ข้อมูลที่คิมบอมต้องการ…

ผมพับกระดาษให้เล็กที่สุด ก่อนจะซุกมันลงในกระเป๋าเสื้อด้านใน และในจังหวะเดียวกัน นิ้วโป้งก็ค่อย ๆ ถูไปตามเนื้อกระดาษ ขยี้มันให้เปื่อยยุ่ย และในเวลาไม่กี่วินาที กระดาษแผ่นเล็กก็ค่อย ๆ เปื่อยสลายหายไป

ไม่มีหลักฐาน… ไม่มีร่องรอย

ผมเดินออกจากตรอก กลับเข้าสู่ฝูงชนที่พลุกพล่าน ลมหายใจยาวถูกระบายออกช้า ๆ ปรับจังหวะให้เป็นปกติ แม้ข้างในจะเต็มไปด้วยความคิดมากมาย

คืนนี้ต้องเตรียมตัวให้พร้อม



–


21:00 | DOVER STREET

แสงไฟนีออนสีอ่อนสะท้อนผ่านกระจกเงาของตึกสูง บรรยากาศย่านโดเวอร์สตรีทยังคงคึกคัก เสียงหัวเราะ เสียงแก้วกระทบกัน และเสียงดนตรีแจ๊สเบา ๆ ลอยมาตามสายลม อากาศเย็นของลอนดอนแตะผิว ผมซุกมือไว้ในกระเป๋าเสื้อโค้ต มองไปรอบ ๆ อย่างแนบเนียน

ผมก้าวเดินช้า ๆ ไปตามทางเท้า ก่อนจะหยุดอยู่หน้าบาร์หรูที่ถูกระบุไว้ในแผ่นกระดาษ "THE IVORY ROOM" บาร์ลับที่ขึ้นชื่อเรื่องลูกค้าระดับสูง ไม่ใช่ทุกคนจะเข้าได้ และแน่นอนว่าผมไม่มีสิทธิ์เข้าไปในฐานะ "ตัวเอง"

แต่ผมเตรียมการมาล่วงหน้าแล้ว

ผมเดินเลียบไปตามแนวอาคาร กระจกหน้าร้านสะท้อนภาพตัวเองในชุดสูทสีเข้มที่เข้ากับบรรยากาศของค่ำคืนนี้ ทุกอย่างดูเรียบหรู พอดี ไม่เด่นเกินไป และไม่จืดชืดเกินไปที่จะถูกมองข้าม นาฬิกาข้อมือแบรนด์ดัง กระดุมข้อมือทองคำขาว รองเท้าแต่งหนังเงาวาว ทุกจุดถูกคัดสรรมาอย่างพิถีพิถัน

การแฝงตัวเข้าที่แบบนี้ สิ่งแรกที่สำคัญที่สุดไม่ใช่การพกอาวุธ แต่คือการเลือกใช้ "ตัวตน" ให้เหมาะสม

ผมก้าวช้า ๆ ไปทางมุมมืดของตรอกด้านข้าง หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา กดเปิดข้อความที่ได้รับก่อนหน้านี้

📩 [Unknown] : "รหัสสำหรับคืนนี้: Lucien Moreau"

Lucien Moreau... ผมทวนชื่อนั้นในหัว มือข้างหนึ่งยกขึ้นจัดปกเสื้อโค้ตให้เข้าที่ ก่อนจะหยิบการ์ดเชิญสีดำออกมาจากซองในกระเป๋าเสื้อ

THE IVORY ROOM – Exclusive Guest Invitation

มันเป็นการ์ดที่มีแค่แขกพิเศษเท่านั้นถึงจะมีได้ และแน่นอนว่าของผมเป็นของปลอม

แต่เป็นของปลอมที่ ไม่มีใครจับได้

บัตรประชาชนฝรั่งเศสที่ใช้ชื่อเดียวกับรหัสที่ได้รับ ลายนิ้วมือที่ทำขึ้นใหม่แทนของเดิม ข้อมูลชีวประวัติที่ผ่านการปลอมแปลงมาอย่างละเอียด แม้แต่ลายเซ็นก็ถูกฝึกซ้อมจนเขียนได้เหมือนเป๊ะทุกตัวอักษร

ผมหยิบกล่องบุหรี่สีดำด้านจากกระเป๋าเสื้อโค้ต เปิดฝาพร้อมกับหยิบมวนบุหรี่ปลอมออกมาคาบไว้ ใช่ ‘ปลอม’ ไม่ใช่แค่พร็อพ แต่มันถูกดัดแปลงให้เป็นเครื่องดักฟังที่ซ่อนอยู่ในไส้ของมัน

การปลอมตัวระดับนี้ไม่ใช่แค่การแต่งชุดให้ดูดี แต่มันคือการแทรกซึมเข้าไปในโลกของพวกเขาให้แนบเนียนที่สุด

ผมหายใจเข้าลึก สูดอากาศเย็นจัดเข้าเต็มปอด ก่อนจะดีดบุหรี่ออกจากกล่อง เหลือบมองเงาสะท้อนของตัวเองในกระจกบานใหญ่หน้า THE IVORY ROOM อีกครั้ง

ผมปรับสีหน้าให้ดูผ่อนคลาย หย่อนการ์ดเชิญลงในกระเป๋าด้านในของเสื้อสูท ก่อนจะก้าวไปข้างหน้า มุ่งตรงไปยังประตูทางเข้า บอดี้การ์ดสองคนที่ยืนขนาบอยู่หน้าประตูมองมาทางผม พวกเขาสบตากันครู่หนึ่งก่อนจะยื่นมือออกมา

“Invitation, sir?” (มีบัตรเชิญไหมครับ?)

ผมหยิบการ์ดเชิญออกมา ยื่นให้โดยไม่แสดงพิรุธ ปลายนิ้วสัมผัสแผ่นกระดาษเนื้อดีอย่างมั่นใจ

ชายร่างใหญ่หยิบการ์ดไปตรวจดู ก่อนจะเลื่อนสายตามองผมแวบหนึ่ง

3 วินาที นั่นคือเวลาที่พวกเขาต้องใช้เพื่อประเมินว่าผมเป็นใคร และผมทำให้พวกเขาเชื่อได้โดยไม่ต้องพูดอะไร

บอดี้การ์ดพยักหน้า ก่อนจะขยับตัวเปิดทางให้

“Bienvenue, Monsieur Moreau.” (ยินดีต้อนรับ คุณโมโร)

ผมคลี่ยิ้มบาง ๆ ไม่ให้ดูเป็นมิตรเกินไป และไม่เย็นชาเกินไป ให้พอดีกับภาพลักษณ์ของ นักธุรกิจที่มากด้วยเสน่ห์และเงินตรา

“Merci.” (ขอบคุณ)

ผมเดินผ่านประตูเข้าไป เสียงดนตรีแจ๊สเบา ๆ ดังคลออยู่ภายใน บรรยากาศของ THE IVORY ROOM ตัดกับโลกภายนอกโดยสิ้นเชิง

อุณหภูมิด้านในอุ่นกว่าอากาศเย็นด้านนอกแต่ก็ยังเย็นพอให้รู้สึกผ่อนคลาย เสียงเครื่องแก้วกระทบกันแผ่วเบาผสานกับเสียงดนตรีแจ๊สที่ลอยคลอไปทั่วห้อง บรรยากาศภายในเต็มไปด้วยกลิ่นเหล้าชั้นดีและซิการ์ราคาแพง ทุกอย่างในที่แห่งนี้ถูกออกแบบมาเพื่อรองรับแขกพิเศษเท่านั้น คนที่มีอำนาจพอจะอยู่ตรงนี้ได้

ผมปรับสีหน้าให้เรียบเฉย ก้าวเดินไปยังบาร์ไม้โอ๊คที่อยู่ด้านในสุดของห้อง ดวงตาสอดส่องไปรอบ ๆ อย่างแนบเนียน ผมจดจำหน้าตาของแต่ละคนในนี้โดยอัตโนมัติ แยกแยะว่าใครเป็นเจ้าถิ่น ใครเป็นแขกจากต่างแดน และใครอาจเป็นปัญหา

บาร์เทนเดอร์ในชุดสูทดำก้มศีรษะให้เล็กน้อยเมื่อผมนั่งลงที่เคาน์เตอร์

"Bonsoir, monsieur. คุณต้องการอะไรดีครับ?"

ผมยิ้มบาง ๆ ก่อนจะเอ่ยเสียงเรียบ

"Macallan 25 ปี โรยน้ำแข็งบาง ๆ"

"แน่นอนครับ"

เขาพยักหน้า หันไปจัดเตรียมเครื่องดื่ม ส่วนผมละสายตาจากบาร์ มองไปยังมุมห้องที่มีโต๊ะ VIP จัดเรียงอยู่ ม่านกำมะหยี่สีแดงเข้มกั้นพื้นที่ส่วนตัวเอาไว้ แขกที่อยู่ในนั้นต่างก็เป็นบุคคลระดับสูงที่ไม่ต้องการให้ใครเข้าไปยุ่ง

บาร์เทนเดอร์วางแก้ววิสกี้ตรงหน้าผม ผมหยิบมันขึ้นมา หมุนของเหลวสีทองอำพันในแก้วเบา ๆ เสียงกระทบกันของน้ำแข็งและของเหลวในแก้วดังกังวานแผ่วเบา ผมยกมันขึ้นแตะริมฝีปาก จิบอย่างใจเย็น ปล่อยให้รสขมของวิสกี้ไหลลงคออย่างเชื่องช้า ประสาทสัมผัสค่อย ๆ ตื่นตัวขึ้นตามกลไกของมัน ผมยังคงวางตัวเป็นเพียงแขกคนหนึ่งที่มาดื่มตามปกติ แต่นัยน์ตากลับจับจ้องทุกการเคลื่อนไหวของคนในบาร์

รอบตัวมีเสียงพูดคุยของนักธุรกิจระดับสูง กลุ่มมาเฟียที่นั่งรวมกันกระซิบกระซาบราวกับกำลังตกลงอะไรบางอย่าง หรือแม้แต่พวกนักการเมืองที่มีอำนาจในเงามืด ทุกคนต่างอยู่ในโลกของตัวเอง ข้อมูลทุกอย่างไหลเวียนในบาร์แห่งนี้โดยที่คนธรรมดาไม่มีทางล่วงรู้

และนั่นทำให้ผมแทบไม่ได้สนใจเด็กหนุ่มที่เดินเข้ามาใกล้ จนกระทั่งเสียงกระทบกันของน้ำแข็งในแก้วดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้ไม่ได้เกิดจากตัวผมเอง

"ขอโทษครับ!"

น้ำสีอำพันในแก้วสาดกระเซ็นออกจากขอบ เสื้อโค้ตสีเข้มของผมเปียกเป็นวงกว้างจากเหล้าที่หกใส่ ผมหรี่ตาลง มองเด็กหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงหน้า ใบหน้าของเขาดูอ่อนกว่าแขกคนอื่นในบาร์ ผมสีดำสนิทเข้ากับดวงตาเรียวเฉี่ยวที่แฝงแววขี้เล่น

เขาก้มศีรษะขอโทษอย่างรวดเร็ว ก่อนจะพูดเป็นภาษาญี่ปุ่นคล่องแคล่ว “すみません！ (ขอโทษครับ!) ”

ผมถอนหายใจ ยกมือขึ้นปัดหยดเครื่องดื่มบนเสื้ออย่างไม่ใส่ใจ ความสนใจของผมไม่ได้อยู่ที่เขา แต่อยู่ที่เป้าหมายที่ผมต้องจับตาดู ผมไม่อยากเสียเวลาไปกับเรื่องไร้สาระ

“ไม่เป็นไร”

ผมวางแก้วลง ลุกออกจากบาร์ ก่อนจะดันประตูห้องน้ำเข้าไปเพื่อล้างคราบเหล้าออกจากเสื้อ เปิดก็อกน้ำปล่อยให้ของเหลวเย็นไหลออกมา หยิบกระดาษทิชชู่มาซับรอยเปื้อน โชคดีที่เป็นผ้าสีเข้ม คงไม่มีใครสังเกตเห็นได้ง่าย

เสียงประตูถูกผลักเข้ามาอีกครั้ง ผมเหลือบมองผ่านกระจกเงา เห็นภาพสะท้อนของเด็กหนุ่มคนเดิมที่เดินตามมาหยุดอยู่ข้างหลัง

เขากระพริบตา ใบหน้ายังคงระบายรอยยิ้มจาง ๆ แต่ดวงตากลับเป็นประกาย คล้ายกับเจอของเล่นชิ้นใหม่ที่ถูกใจ

"อ่า... แต่เสื้อนายเปียกหมดเลยนี่นา ให้ฉันชดใช้ยังไงดี?"

“ไม่จำเป็น” ผมตอบเสียงเรียบ

เขาหัวเราะเบา ๆ ขณะที่พิงตัวกับเคาน์เตอร์ล้างมือ ยกแขนขึ้นไขว้กัน "แต่ไหน ๆ ก็ชนกันแล้ว ขอถือโอกาสทำความรู้จักเลยละกัน"

“ไม่ได้อยากรู้จัก” ผมพูดห้วน ๆ

เขาหัวเราะในลำคอ คล้ายกับไม่ได้ใส่ใจกับท่าทางเย็นชาของผมเลยแม้แต่นิด "โห ใจร้ายจัง"

ผมเงียบ ปล่อยให้เขาพูดไปตามใจชอบ ขณะที่ตัวเองยังคงตั้งใจลบคราบเหล้าบนเสื้อ โชคดีที่สีเข้มช่วยอำพรางรอยเปื้อนเอาไว้ได้ระดับหนึ่ง

"ฉันชื่อเรน นายล่ะ?"

ผมหยุดมือไปชั่วครู่ ก่อนจะเหลือบมองเขาผ่านกระจก ดวงตาคู่นั้นเต็มไปด้วยความสนใจ คล้ายกับนักล่าที่จับจ้องเหยื่อ แต่กลับดูสนุกมากกว่าจริงจัง

แต่ก่อนที่ผมจะพูดอะไร เสียงโทรศัพท์ของเรนก็ดังขึ้น เขม่นมองหน้าจอครู่หนึ่งก่อนจะกดรับ

เสียงของเขาเปลี่ยนไปทันที ไม่มีเค้าโครงของเด็กหนุ่มขี้เล่นเมื่อครู่

"ああ、今すぐ片付けろ。 (Aa, ima sugu katadzukero.) "

(อืม... จัดการซะตอนนี้เลย)

"五分だ。遅れたら、お前の指がなくなるぞ。 (Gobun da. Okuretara, omae no yubi ga nakunaru zo.) "

(ห้านาที ถ้าช้ากว่านี้ นิ้วแกอาจจะหายไป)

เขาวางสาย เสียงปิดโทรศัพท์แผ่วเบาในห้องน้ำเงียบสงัด รอยยิ้มกลับมาปรากฏบนใบหน้าอย่างเป็นธรรมชาติราวกับเมื่อครู่ไม่มีอะไรเกิดขึ้น

"เอาล่ะ..." เรนหันกลับมามองผม รอยยิ้มกลับมาเป็นขี้เล่นเหมือนเดิม "เมื่อกี้เราคุยถึงไหนแล้วนะ?"

ผมไม่พูดอะไร เพียงแค่เช็คความเรียบร้อยของตัวเองอย่างรวดเร็ว ก่อนจะหมุนตัวเตรียมเดินออกจากห้องน้ำ แต่กลับถูกขวางไว้เสียก่อน

เรนยกแขนขึ้นพาดกั้นระหว่างผมกับทางออก ทำให้ผมต้องชะงัก รู้สึกได้ว่าเขาตัวสูงกว่าผมนิดหน่อย เส้นเลือดจาง ๆ บนแขนที่โผล่พ้นแขนเสื้อสูทเผยให้เห็นรอยสักสีหมึกลวดลายซับซ้อน ตัดกับผิวขาวสะอาดสะอ้าน

"อย่างน้อยก็บอกชื่อสักนิดก็ยังดี"

น้ำเสียงของเขาฟังดูผ่อนคลายเหมือนไม่ได้จริงจังนัก แต่สายตานั้นกลับจับจ้องมาไม่วาง คล้ายกำลังเล่นเกมอะไรบางอย่าง

"ฉันว่าเราไม่จำเป็นต้องรู้จักกันนะ" ผมตอบเสียงเรียบ ดวงตาประสานกับเขาชั่วครู่ ก่อนจะเบนไปทางอื่น

เรนกระตุกยิ้มมุมปากนิด ๆ ราวกับพอใจที่ผมตอบกลับ

"งั้นเหรอ" เขาลากเสียงต่ำ ก่อนจะลดมือลง ไม่ขวางผมไว้อีกต่อไป

"ก็ได้... ครั้งนี้จะยอมปล่อยไปก่อน"



----------------------------------------------------

เรื่องเล่าละครหลังข่าว

📲 GROUP CHAT: ‘3 Idiots & Trouble’
👑 เรน: [01:42 AM]
กิ๊งก่อง~ มีใครอยู่ไหม?

🐍 เสี่ยวไป๋: [01:42 AM]
มีอะไร? ว่าจะนอนแล้ว

👻 แคสเปอร์: [01:43 AM]
ฉันกำลังดื่มไวน์อยู่ ถ้านายจะชวนคุยเรื่องธุรกิจ เอาไว้พรุ่งนี้

👑 เรน: [01:43 AM]
ไม่เกี่ยวกับธุรกิจ

🐍 เสี่ยวไป๋: [01:44 AM]
งั้นก็เป็นเรื่องไร้สาระตามเคย

👻 แคสเปอร์: [01:44 AM]
แล้วเรื่องไร้สาระของนายวันนี้คืออะไร?

👑 เรน: [01:45 AM]
ฉันหงุดหงิด

🐍 เสี่ยวไป๋: [01:45 AM]
ทำไม?

👻 แคสเปอร์: [01:45 AM]
ไปมีเรื่องกับใครมาอีกล่ะ?

👑 เรน: [01:46 AM]
ไม่ใช่เรื่องนั้น!

👑 เรน: [01:46 AM]
ฉันไม่รู้จะทำยังไงดี!!!

🐍 เสี่ยวไป๋: [01:46 AM]
???

👻 แคสเปอร์: [01:46 AM]
แล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉัน?

👑 เรน: [01:47 AM]
ฉันอยากได้เขา!

🐍 เสี่ยวไป๋: [01:47 AM]
…

👻 แคสเปอร์: [01:47 AM]
เดี๋ยว… อะไรนะ?

👑 เรน: [01:48 AM]
ก็คนที่ฉันเจอวันนี้! ฉันอยากได้เขา!

🐍 เสี่ยวไป๋: [01:48 AM]
คำว่า ‘อยากได้’ นี่หมายถึงแบบไหน?

👻 แคสเปอร์: [01:48 AM]
ใช่ นายหมายถึงอยากฆ่าหรืออยากขึ้นเตียง?

👑 เรน: [01:49 AM]
ฉันก็ไม่รู้!!!

🐍 เสี่ยวไป๋: [01:49 AM]
เฮ้อ… นี่ฉันต้องมานั่งฟังนายบ่นเป็นเด็กขาดขนมก่อนนอนจริง ๆ ใช่ไหม?

👻 แคสเปอร์: [01:49 AM]
แล้วสรุปคือนายมีปัญหาอะไร?

👑 เรน: [01:50 AM]
ฉันไม่รู้จะเข้าหาเขายังไง!!!

🐍 เสี่ยวไป๋: [01:50 AM]
แล้วนายเคยต้องเข้าหาใครก่อนเหรอ?

👻 แคสเปอร์: [01:50 AM]
ถูกต้อง ปกติสาว ๆ ก็วิ่งเข้าหานายเองไม่ใช่หรือไง?

👑 เรน: [01:51 AM]
ใช่ไง! ปกติฉันไม่ต้องทำอะไรเลย! แต่คนนี้ไม่เหมือนใคร! เขาเย็นชา! เขาไม่สนใจฉัน!

🐍 เสี่ยวไป๋: [01:51 AM]
หึหึ... ทีนี้เข้าใจแล้วว่าทำไมนายถึงหงุดหงิด

👻 แคสเปอร์: [01:51 AM]
โอ้โห น่าสนใจจริง ๆ

👑 เรน: [01:52 AM]
พวกนายช่วยฉันหน่อยสิ!

🐍 เสี่ยวไป๋: [01:52 AM]
ให้ช่วยอะไร?

👑 เรน: [01:52 AM]
ฉันไม่รู้จะเริ่มตรงไหน! ฉันไม่รู้จะจีบเขายังไง! ฉันขู่เขาได้ไหม?

👻 แคสเปอร์: [01:53 AM]
นายคิดว่าการขู่เขาจะทำให้เขาสนใจนายในทางที่ดีเหรอ?

👑 เรน: [01:53 AM]
ฉันไม่ถนัดใช้สมอง! ฉันถนัดใช้กำลัง!!!

🐍 เสี่ยวไป๋: [01:53 AM]
แล้วจะไปใช้กำลังกับเขาหรือไง?

👑 เรน: [01:54 AM]
ไม่ได้เหรอ?

👻 แคสเปอร์: [01:54 AM]
ไม่!

🐍 เสี่ยวไป๋: [01:54 AM]
นายมันน่าปวดหัวจริง ๆ

👻 แคสเปอร์: [01:54 AM]
เรน นายต้องใช้วิธีที่ ‘ปกติ’ หน่อยสิ

👑 เรน: [01:55 AM]
ฉันจีบใครเป็นที่ไหนล่ะ

👻 แคสเปอร์: [01:55 AM]
งั้นก็เปย์หนัก ๆ สิ 💸

🐍 เสี่ยวไป๋: [01:55 AM]
หรือไม่ก็แบบของฉัน ตรงไปตรงมาเลย บอกไปเลยว่า ‘ฉันชอบนาย’

👑 เรน: [01:56 AM]
ไม่เอา! ฉันไม่อยากดูสิ้นท่าแบบนั้น!

👻 แคสเปอร์: [01:56 AM]
แล้วตกลงนายอยากได้วิธีไหนกันแน่?

👑 เรน: [01:57 AM]
ฉันอยากได้วิธีที่ทำให้เขาสนใจฉัน แต่ไม่ให้ฉันต้องพยายามมาก!

🐍 เสี่ยวไป๋: [01:57 AM]
นายมันน่าตีจริง ๆ

👻 แคสเปอร์: [01:57 AM]
ฉันว่ามันน่าสนใจนะ ดูจากอาการของนายแล้ว คงติดใจเขามากพอสมควร

🐍 เสี่ยวไป๋: [01:58 AM]
และฉันพนันได้เลยว่าสุดท้ายแล้ว นายจะเป็นฝ่ายที่ต้องวิ่งไล่เขาเอง

👑 เรน: [01:58 AM]
ไม่มีทาง!

👻 แคสเปอร์: [01:58 AM]
เราจะรอดู

🐍 เสี่ยวไป๋: [01:58 AM]
ใช่ ฉันพนันเลยว่าอีกไม่นาน นายจะมาบ่นอีกแน่ ๆ

👑 เรน: [01:59 AM]
ฉันจะบล็อกพวกนายดีไหม?

👻 แคสเปอร์: [01:59 AM]
ไม่ต้องทำตัวดราม่าไปเลย

🐍 เสี่ยวไป๋: [01:59 AM]
ฝันดีนะเรนน้อย~

👑 เรน: [02:00 AM]
หงุดหงิด!




********************************
เจอเด็กงอแง 1 อัตรา 5555
เจ้าเรนอยากได้อะไรต้องได้
แต่หารู้ไม่ว่า ดันไปชอบคนเดียวกับเจ้าสองคนนั่น
อะไรมันจะบังเอิญขนาดนั้น
แอบสงสารเจบี ที่ดึงดูดที่คนแปลกๆ

nuangnut1996

สนุกมากครับ

Killua

ขอบใจจ้า ชอบมากจ้า

lekthai

อ่านเพลินเลย