สโนว์ไวท์กับคนแคระทั้งเจ็ด 01 cop

jor686868

Once Upon A Time...กาล ครั้งหนึ่งนานมาแล้ว...ณ เมืองที่สงบสุขแห่งหนึ่ง มีพระราชา นามว่า 'จอร์จ' และพระราชินีผู้ที่มีสิริโฉมงดงาม นามว่า 'ซาร่า' ทั้งสองพระองค์ปกครองเมืองและครองรักร่วมกันมาอย่างยาวนาน...แต่ก็น่าแปลก ที่พระราชินีซาร่าไม่มีทีท่าว่าจะประสูติพระโอรสหรือพระธิดาให้เป็นที่ชื่น ชมแม้แต่พระองค์เดียว ทั้งๆ ที่พระราชาจอร์จก็ทรงขยันทำการบ้านไม่ได้ขาด นำมาซึ่งความโทมนัสแก่พระราชินีซาร่าเป็นอันมาก
พระราชินีซาร่าได้แต่ เฝ้าภาวนาและอ้อนวอนขอบุตรจากพระผู้เป็นเจ้าไม่เว้นแต่ละวัน .. จนกระทั่งเช้าวันหนึ่งพระนางได้ทอดพระเนตรเห็นหิมะสีขาวบริสุทธิ์ที่ตกพร่าง พรายลงมาจากท้องฟ้าจนเต็มสวนหลวง พระราชินีซาร่าทรงพึงพอพระทัยในความงดงามของหิมะต้นฤดูเป็นอันมาก
"ข้า แต่พระผู้เป็นเจ้า... ฉันอยากได้ลูกสาวที่มีผิวขาวสะอาดดั่งหิมะ ขอให้มีริมฝีปากสีแดงเหมือนดอกกุหลาบ มีผมดำขลับดุจไม้มะเกลือ สลวยเหมือนเส้นไหม ไว้ชื่นชมสักคน...ถ้าหากฉันยังมีบุญวาสนาอยู่ ขอให้ฉันได้สมหวังด้วยเถิด.."
คำอธิษฐานของพระราชินีซาร่าได้แว่วดัง ขึ้นไปถึงพระเนตรพระกรรณของพระผู้เป็นเจ้าซึ่งเป็นใหญ่ในสรวงสวรรค์ พระผู้เป็นเจ้ารู้สึกเห็นใจ จึงได้ประทานพรให้พระนางสมหวังตามที่ประสงค์...คืนนั้นพระราชาจอร์จทรง คึกคักเป็นพิเศษ องคชาตแข็งโด่ไม่รู้ล้มถึงแม้ว่าจะหลั่งน้ำกามออกมาไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ ครั้งก็ตาม.. พระองค์ทรงยินดีเป็นอันมาก จึงฉวยโอกาสทองนี้ร่วมรักกับพระราชินีซาร่าอย่างเมามันส์ตลอดทั้งคืนจวบจน รุ่งสาง...

หลังจากนั้นไม่นาน พระราชินีซาร่าก็ทรงพระครรภ์ และประสูติพระธิดา สมตามความปรารถนาและคำอธิฐานของพระนาง...ด้วยพระธิดาองค์น้อยนั้นช่างสวยงาม น่ารัก ผิวกายขาวดุจดั่งหิมะ ริมฝีปากรูปกระจับน้อยๆ เป็นสีแดงเหมือนมีชาดมาเติมแต้มเอาไว้ เรือนผมก็สลวยดำขลับดุจสีนิล เป็นมันเงาเหมือนเส้นไหม ...พระราชาจอร์จ และพระราชินีซาร่าทรงปิติยินดีเป็นอย่างมาก ทรงตั้งชื่อให้กับเจ้าหญิงองค์น้อยว่า 'สโนว์ไวท์' ซึ่งมีความหมายว่า หิมะสีขาว ตามผิวกายของพระธิดาที่ขาวสล้างดุจดั่งหิมะต้นฤดู
แต่ความสุข โสมนัสก็เกิดขึ้นเพียงชั่ววูบเหมือนไฟที่ไหม้ฟาง..หลังจากที่พระราชินีซาร่า ประสูติพระธิดาได้ไม่นาน พระนางก็ทรงพระประชวรด้วยโรคร้ายอย่างกะทันหัน ด้วยมิได้พักผ่อนพระวรกายเพียงพอ และได้ทรงสิ้นพระชนม์ ในเวลาไม่นานหลังจากนั้น.....

พระราชาจอร์จทรงโศกเศร้าเสียพระทัย เป็นอันมาก เบื้องแรกพระองค์ตั้งใจว่า เพื่อระลึกถึงพระราชินีคู่พระทัย พระองค์จะไม่อภิเษกสมรสใหม่อย่างเด็ดขาด... แต่เมื่อเวลาผ่านไปนานวัน ความเหงากับความเงี่ยนตามประสาหนุ่มใหญ่ซึ่งมีพลังมากล้น จากที่เคยอิ่มเอมได้เสพสุขทุกวันคืน กลับต้องมาทนอยู่อย่างอดๆ อยากๆ..พระราชาจอร์จจึงกลับคำ ยอมกลืนน้ำลายตัวเอง พระองค์ทรงอภิเษกสมรสใหม่อีกครั้ง กับ 'แอนนา' หญิงสาวแสนสวยหุ่นเซ็กส์ซี่นางหนึ่งที่ได้ช่วยเหลือพระองค์ให้พ้นภัยเมื่อ ครั้งที่พระองค์เสร็จประพาสป่าล่าสัตว์...
แต่พระราชาจอร์จไม่ได้รับรู้ เลยว่า แอนนานั้นถึงจะมีความงามเป็นเลิศ บทรักบนเตียงก็เร่าร้อน รองรับความหื่นของพระองค์ได้เป็นอย่างดี แต่แท้ที่จริงแล้ว แอนนาเป็นนางแม่มดใจร้ายซึ่งปลอมตัวมา เพราะนางต้องการครอบครองเมืองที่สวยงามแห่งนี้ เพื่อใช้เป็นรากฐานในการขยายอำนาจ
นางแม่มดแอนนาเป็นผู้ที่หลงใหลในความ งามของตนเองอย่างที่สุด นางมีกระจกวิเศษบานใหญ่บานหนึ่ง ทุกๆ เช้านางแม่มดแอนนาจะไปยืนอยู่หน้ากระจกวิเศษนั้นเพื่อชื่นชมกับความงามของ ตัวเอง และทุกครั้งนางก็จะตั้งคำถามกับกระจกวิเศษบานนั้นว่า
"โอ...กระจกวิเศษเอ๋ย บอกข้าเถิด ว่าใครงามเลิศในปฐพี"
"โอ พระนางผู้งามเลิศ..ทั่วปฐพีนี้ ..จะหาผู้ใดมีความงามเทียบเท่าพระนางเป็นไม่มี.." กระจกวิเศษตอบกลับมาในทันใด และคำตอบก็จะเป็นเช่นนี้เรื่อยมา..สร้างความพึงพอใจให้กับนางแม่มดแอนนายิ่ง นัก....

จวบจนเจ้าหญิงสโนว์ไวท์เติบโตขึ้น จากเจ้าหญิงตัวน้อยๆ น่ารักน่าชังกลับกลายเป็นเจ้าหญิงที่มีสิริโฉมงดงามหาใครเปรียบได้ สร้างความปลาบปลื้มปิติแก่พระราชาจอร์จเป็นอย่างยิ่ง แต่นั่นกลับทำให้นางแม่มดแอนนาแอบไม่พอใจอยู่ลึกๆ ด้วยเกรงว่าสักวันหนึ่ง สโนว์ไวท์จะเติบโตและงดงามยิ่งกว่า..
จนกระทั่งเช้าวันหนึ่ง ความวิตกกังวลของนางแม่มดแอนนาก็เป็นจริง..เมื่อนางได้เอ่ยถามกระจกวิเศษด้วยคำถามเดิมเฉกเช่นทุกวัน
"โอ...กระจกวิเศษเอ๋ย บอกข้าเถิด ว่าใครงามเลิศในปฐพี"
แต่ ครั้งนี้กระจกวิเศษไม่ได้ตอบกลับมาในทันทีเหมือนเช่นเคย กระจกวิเศษหยุดนิ่งคิดไปหลายอึดใจ ..นางแม่มดแอนนาอดทนรอไม่ไหว จึงกล่าวถามซ้ำ
"กระจกวิเศษ เจ้าบอกข้าเถิด ว่าใครกันที่งามเลิศในปฐพี..ยังคงเป็นข้า พระนางแอนนา ใช่หรือไม่?"
"หามิได้พระนาง...ทั่วปฐพีนี้ ..จะหาใครมีความงามเลิศเทียบเท่าเจ้าหญิงสโนว์ไวท์เป็นไม่มี"
"อุเม่..มันเป็นอย่างนั้นไปได้ยังไง!! .. นังสโนว์ไวท์ มันงามเลิศเหนือกว่าข้าอีกหรือนี่"
คำ ตอบของกระจกวิเศษนั้น ทำให้นางแม่มดแอนนาสบถออกมาอย่างเคียดแค้น...ใบหน้าอันงดงามของนางบึ้งตึง กราดเกรี้ยว..ความอิจฉาริษยาในความสวยความงามของเจ้าหญิงสโนว์ไวท์ที่แฝง อยู่ในใจแตกปะทุออกมาราวกับภูเขาไฟระเบิด..

นางแม่มดแอนนาครุ่นคิด วางแผนหาทางกำจัดเจ้าหญิงสโนว์ไวท์ เพื่อให้นางนั้นกลับมางามเลิศเหนือกว่าหญิงอื่นใดในปฐพีนี้... นางแม่มดใจร้ายได้วางยาพิษทำให้พระราชาจอร์จล้มป่วย และออกคำสั่งให้เจ้าหญิงสโนว์ไวท์ไปหาสมุนไพรในป่าเพื่อนำมารักษาอาการป่วย ของพระราชา... ด้วยความเป็นลูกกตัญญู เจ้าหญิงสโนว์ไวท์จึงรับอาสาทำหน้าที่นี้โดยไม่ลังเล..ถึงแม้ว่าในป่าแห่ง นั้นจะมีเสียงร่ำลือว่าเต็มไปด้วยสัตว์ร้ายก็ตาม

"ฆ่าเจ้าหญิงสโนว์ไวท์เสีย" นางแม่มดแอนนาออกคำสั่งกับนายพราน 'มอนตี้' ลูกน้องคนสนิท
"แก จะใช้วิธีไหนจัดการกับเจ้าหญิงก็ได้ แต่อย่าลืมนำหัวใจของนางมาให้ข้าด้วย" พระนางแอนนาสั่งสำทับด้วยน้ำเสียงที่เหี้ยมเกรียม ดวงตาถมึงทึงแดงก่ำแทบจะมีเปลวไฟพวยพุ่งออกมา
"เป็นไปตามพระประสงค์ของพระนาง พระเจ้าข้า" มอนตี้รับคำเสาวนีย์อย่างเต็มใจ..ใบหน้าเหี้ยมฉายแววหื่นกระหายออกมาจนเห็นได้ชัด..
มอน ตี้นั้นเป็นคนที่บ้าเซ็กส์ขึ้นสมอง เห็นลูกเมียใครสวยก็จะฉุดคร่าเข้ามาเก็บไว้ในฮาเร็มส่วนตัว เมื่อได้รับคำสั่งให้ลงมือฆ่าเจ้าหญิงสโนว์ไวท์ นายพรานบ้ากามก็รู้สึกเสียดาย ด้วยเจ้าหญิงสโนว์ไวท์นั้นสวยหยาดเยิ้มปานนางฟ้า..มอนตี้หัวร่อหึๆ อย่างคนลามกจกเปรต คิดอยู่ในใจว่า จะฆ่าทิ้งให้เสียของทำไมกันเล่า สู้เก็บตัวองค์หญิงเอาไว้ทำเมีย เอาไว้เย็ดสามเวลาหลังอาหารยังจะดีเสียกว่าอีก..

เช้าวันต่อมา เจ้าหญิงสโนว์ไวท์พร้อมกับผู้ติดตามก็ออกเดินทางไปหาสมุนไพรในป่า โดยมีมอนตี้เป็นผู้นำทาง...ช่วงแรกของการเดินทางเจ้าหญิงรู้สึกรื่นรมย์ไป กับเดินทางไกล เนื่องจากสองข้างทางเต็มไปด้วยมวลหมู่ดอกไม้นานาพรรณ...ครั้นตกค่ำขบวนเสด็จ ของเจ้าหญิงก็มาถึงทางแยกในป่า มอนตี้ก็ออกอุบายหลอกให้ขบวนผู้ติดตามไปทางหนึ่ง ส่วนตัวเจ้าหญิงนั้น เขากลับพาไปอีกทางหนึ่ง โดยบอกกับเจ้าหญิงว่า นี่เป็นเส้นทางลัด
มอนตี้ เดินนำทางเจ้าหญิงเข้าไปในป่าลึกรกชัฏ เมื่อสบโอกาสได้อยู่กับเจ้าหญิงสโนว์ไวท์สองต่อสอง นายพรานจอมหื่นก็แสดงธาตุแท้ออกมาให้เห็น
"มอนตี้ นั่นเจ้าจะทำอะไร?" เจ้าหญิงสโนว์ไวท์เอ่ยถามมอนตี้ที่กำลังเดินสามขุม ก้าวย่างเข้ามาหาพระองค์อย่างช้าๆ อย่างหวาดหวั่น ด้วยในมือของมอนตี้นั้นถือมีดปลายแหลมอยู่
"ขอประทานอภัย พระเจ้าข้า องค์หญิงสโนว์ไวท์...พระนางแอนนามีรับสั่งให้ข้ากระหม่อมสังหารพระองค์เสีย ข้ากระหม่อมเสียใจ ข้ากระหม่อมขัดรับสั่งไม่ได้จริงๆ"
"ไม่จริง เป็นไปไม่ได้ เสด็จแม่ทรงรักฉันยิ่งกว่าสิ่งใด" เจ้าหญิงสโนว์ไวท์แทบไม่อยากจะเชื่อในคำกล่าวอ้างของมอนตี้ เพราะพระนางแอนนา แม่เลี้ยงของพระองค์นั้นก็ทรงรักใคร่ในตัวพระองค์ ไม่เคยแสดงออกเลยว่าจงเกลียดจงชังให้เห็นแม้แต่นิดเดียว
"ข้ากระหม่อมจะ เพ็ดทูลองค์หญิงไปทำไม พระเจ้าข้า พระนางแอนนารับสั่งให้ข้ากระหม่อมทำเช่นนั้นจริงๆ และยังรับสั่งให้ข้ากระหม่อมควักหัวใจของพระองค์ไปให้พระนางดูด้วยพระเจ้า ข้า" มอนตี้ยิ้มเยาะในความไร้เดียงสาของเจ้าหญิงที่ไม่เท่าทันเหตุเหลี่ยมของพระ นางแอนนา
"โอ้...ถ้าเป็นเช่นนั้นจริงๆ ... มอนตี้ เจ้าอย่าได้ฆ่าฉันเลย ปล่อยฉันไปเถิด นึกว่าสงสารฉันเถิดนะ"
"คง ไม่ได้หรอก พระเจ้าข้า...ถ้าข้ากระหม่อมปล่อยองค์หญิงไป ข้ากระหม่อมก็คงถูกพระนางแอนนาลงโทษอย่างหนักเป็นแน่...ยกเว้นแต่องค์หญิงจะ ..." มอนตี้ยิ้มอย่างมีเลศนัย
"เจ้าต้องการสิ่งใดเป็นการตอบแทน ก็ขอจงโปรดแจ้งให้ฉันทราบ.. ขอเพียงเจ้าปล่อยฉันไป ฉันยินดีจะตอบแทนเจ้าทุกอย่าง" เจ้าหญิงสโนว์ไวท์รีบถามกลับในทันใด ที่เห็นช่องทางรอดที่มอนตี้เผยแง้มให้ทราบ
"เรื่องที่ข้ากระหม่อมจะขอ นั้น ไม่เหลือบ่ากว่าแรงขององค์หญิงแน่นอนพระเจ้าข้า...ขอเพียงพระองค์หญิงยอมให้ ข้ากระหม่อมเย็ดเพียงหนึ่งคืน ข้ากระหม่อมก็จะปล่อยองค์หญิงไป พระจ้าข้า" มอนตี้เผยความต้องการออกมา .. ที่แท้เขาต้องการจะเก็บเจ้าหญิงเอาไว้ในฮาเร็มส่วนตัวนี่เอง จึงทำการต่อรอง ไม่ยอมฆ่าเจ้าหญิงตามคำสั่งที่ได้รับมา
"เจ้า...!!" เจ้าหญิงสโนว์ไวท์ตกพระทัย ด้วยไม่คาดคิดว่า มอนตี้ซึ่งเป็นแค่เพียงนายพรานธรรมดาๆ คนหนึ่งเท่านั้น จะต้องการเย็ดเธอ แทนที่จะเป็นทรัพย์สินเงินทองหรือยศถาบรรดาศักดิ์
"องค์หญิงทรงคิดให้ดี พระจ้าข้า ...แค่คืนเดียวเท่านั้น แล้วข้ากระหม่อมก็จะปล่อยองค์หญิงไป" มอนตี้เน้นย้ำ ขอมีความสัมพันธ์เพียงแค่คืนเดียว แลกกับการปลดปล่อยตัวเจ้าหญิงไป...
"ก็ได้...ฉันยอมเป็นเมียของเจ้า แต่เพียงแค่หนึ่งคืนเท่านั้นนะ" เจ้าหญิงสโนว์ไวท์ตกลงยอมรับข้อเสนอของมอนตี้ แต่ในพระทัยของพระองค์นั้นได้วางแผนที่จะหลบหนีไว้แล้ว ขอเพียงมีจังหวะเหมาะๆ เท่านั้น

อันที่จริงแล้ว มีหรือที่คนลามกอย่างมอนตี้จะปล่อยให้เจ้าหญิงแสนสวยหลุดมือไปง่ายๆ..การบอก ว่า ขอเย็ดแค่คืนเดียวนั้นเป็นเพียงกลอุบายที่จะหลอกล่อให้เจ้าหญิงตายใจ ยอมเป็นของเขาเท่านั้นเอง แต่เจ้าหญิงสโนว์ไวท์ก็ใช่ว่าจะไร้เดียงสา อ่านดูแผนร้ายของมอนตี้ไม่ออก พระองค์จึงทรงแกล้งรับปากยอมรับข้อเสนอของนายพรานจอมหื่น แต่ในพระทัยนั้นก็กำหนดแผนในการหลบหนีขึ้นมาเช่นกัน....ต่างฝ่ายต่างวางกล ยุทธ ต่างปรับแผนเข้าหากัน ใครวางแผนได้เหนือชั้นกว่า..ก็จะเป็นฝ่ายชนะ..
"ถ้า องค์หญิงตัดสินพระทัยได้แล้ว เราก็มาเริ่มต้นกันเถอะ...ก่อนอื่นข้ากระหม่อมขอให้องค์หญิงทรงเปลื้องฉลอง พระองค์ออกเสียก่อน พระเจ้าข้า" มอนตี้ยิ้มอย่างยินดี..คิดในใจว่า ปลาติดเบ็ดแล้ว...
มอนตี้สั่งให้เจ้าหญิงสโนว์ไวท์เปลื้องผ้าจนเปลือย เปล่าล่อนจ้อน...พระวรกายที่ขาวผ่องปานหิมะ เต้านมที่อวบอิ่ม สะโพกที่โค้งเว้า เนินสวรรค์โหนกนูนที่มีขนไหมสีดำขลับแผ่คลุมบางๆ ก็ปรากฏต่อหน้าต่อตา..มอนตี้กลืนน้ำลายลงคอดังเฮือกใหญ่ หายใจแรงเฮือกๆ ลำควยกระดกหงึกๆ ด้วยความเงี่ยนสุดขีด
"สวย...สวยเหลือเกิน...เดินมาหา ข้ากระหม่อมพระเจ้าข้า องค์หญิง...ช้าๆ..ช้าๆ ไม่ต้องรีบ พระเจ้าข้า...ขอให้ข้ากระหม่อมได้ชื่นชมพระวรกายขององค์หญิงให้เต็มตา...อืม มม..สวยจริงๆ..."
"โอ้...องค์หญิงได้โปรดใช้มือนุ่มๆ ขององค์หญิงช่วยปลดปล่อยควยของข้ากระหม่อมออกมาที..มันแข็งโด่ดันกางเกงจน ข้ากระหม่อมปวดไปหมดแล้ว..โอ๊วววว...ดีจริงๆ...อู๊วววว..อุ้งมือขององค์หญิง นุ่มมากๆ พระเจ้าข้า...อู๊ยยยยสสส์..ข้ากระหม่อมเสียวควยจริงๆ...ซี๊ดดด์..ถอกควยให้ ข้ากระหม่อมด้วย พระเจ้าข้า...อูยยยยยสสส์.." มอนตี้ครางกระเส่าอย่างสุดเสียว เมื่อเจ้าหญิงสโนว์ไวท์ทรงใช้พระหัตถ์ปลดเปลื้องความใคร่ให้กับเขา..

นาย พรานลามกแทบไม่อยากจะเชื่อว่า นี่คือความจริง เมื่อเจ้าหญิงสโนว์ไวท์ทรงเดินมายืนหยุดต่อหน้าเขาตามคำสั่ง แล้วทรุดพระวรกายลง ใช้สองพระหัตถ์ดึงกางเกงที่เขาสวมใส่อยู่ลงมา..และในเสี้ยววินาทีที่ชายขอบ กางเกงหลุดพ้น เจ้าแท่งควยลำใหญ่ของเขาก็ดีดผึงขึ้นมาในทันที...เฉียดพวงแก้มอันแดงฝาดของ เจ้าหญิงไปนิดเดียว
หัวใจของพรานป่าจอมหื่นแทบจะกระดอนออกมานอกอก เมื่อเจ้าหญิงสโนว์ไวท์เอื้อมพระหัตถ์ขึ้นมากำลำควยของเขาเอาไว้ แล้วถอกขึ้นถอกลง ...โอ้...เพียงแค่ถูกอุ้งพระหัตถ์นุ่มกำๆ ถอกๆ ไม่กี่ครั้ง มอนตี้พรานป่าบ้ากามก็แทบหลั่งน้ำเสียวออกมาในทันใด
"โอย ยยย...อูยยยยย...เสียวควยเหลือเกิน พระเจ้าข้า...องค์หญิงทรงทำดี... อูยยยย..เห็นหงิมๆ อย่างนี้ ทำไมถึงเชี่ยวชาญเหลือเกิน...ซี๊ดดดด...ข้ากระหม่อม..จวนจะทนไม่ไหวแล้ว.... ซี๊ดดดดดด...เร็วๆ พระเจ้าข้า...โอ๊ววววว...ข้ากระหม่อม..จะ..จะถึงแล้ว....ซี๊ดดดดด...อะ.อ๊าก ..อ๊ากกกกกกกกกสสสส์"
แต่ก่อนที่มอนตี้จะถึงฝากฝั่งฝัน...น้ำกามที่กำลัง จะแตกก็มีอันสะดุดลง...นายพรานบ้ากามแหกปากร้องลั่นป่าด้วยความเจ็บปวดแสน สาหัส มือที่ถือมีดปลายแหลมอยู่พลันอ่อนแรง ปล่อยมีดให้ตกหล่นหลุดมืออย่างไม่ใยดี ด้วยเจ้าหญิงสโนว์ไวท์ทรงใช้พระหัตถ์บีบลำควยของเขาอย่างแรง..พระหัตถ์ที่ เคยอ่อนนุ่มชวนสยิวนั้น บัดนี้มอนตี้กลับรู้สึกว่ามันแข็งราวกับคีมเหล็ก
"ได้โปรด...องค์หญิง...ได้โปรดปล่อยมือ..ข้ากระหม่อมยอมแล้ว..ขอพระองค์ทรงได้โปรด"
คำ ขอร้องของมอนตี้ดูเหมือนจะไม่เป็นผล เพราะเจ้าหญิงสโนว์ไวท์สวมหัวใจนางสิงห์ร้ายออกแรงบีบควยเต็มเหนี่ยวสุดแรง เกิด..นายพรานบ้ากามถึงกับตาเหลือก น้ำลายฟูมปาก ดิ้นชักกระตุกหงึกๆ ทุรนทุรายอยู่หลายอึดใจ ก่อนที่จะสลบล้มทั้งยืนด้วยความเจ็บปวดเกินจะทน
"ฮึ..สม น้ำหน้า..คิดจะหลอกฉันทำเมียรึ..ฝันไปเถอะ..." เจ้าหญิงสโนว์ไวท์เหลือบตามองร่างของมอนตี้อย่างสมเพช ลำควยที่เคยตั้งโด่เป็นลำยาว บัดนี้หักหงิกงอไม่เหลือเค้าเดิม

เจ้า หญิงสโนว์ไวท์ฉวยโอกาสที่มอนตี้สลบ รีบสวมเสื้อผ้าอย่างลวกๆ แล้วหลบหนีเข้าไปในป่า..พระองค์คิดอยู่แต่เพียงอย่างเดียวเท่านั้นว่า จะต้องหนีไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้...หนีไปให้ไกล ไปให้ไกลจากพระนางแอนนา พระมารดาเลี้ยงของพระองค์ซึ่งอยู่เบื้องหลัง และออกคำสั่งต้องการเอาชีวิตของพระองค์...คืนนั้นเจ้าหญิงสโนว์ไวท์ได้อาศัย โพรงไม้ในป่าเพื่อหลบภัย และทรงผล็อยหลับไปด้วยความเหนื่อยอ่อน



[size=1.45em]รุ่ง เช้าวันต่อมา...เจ้าหญิงสโนว์ไวท์ตื่นจากบรรทมก็พบว่า พระองค์นั้นอยู่ท่ามกลางป่าใหญ่ ไร้ผู้คน... ต้นไม้ทุกต้นดูทะมึนทึนทึกราวกับอสูรกาย เสียงกู่ร้องของสัตว์ป่าดังระงมเซ่งแซ่อยู่รอบตัวเหมือนจะขับไล่ไสส่ง พระองค์..แต่ด้วยแรงใจที่สู้ชีวิต เจ้าหญิงผู้เลอโฉมกลั้นใจมุ่งหน้าออกเดินทาง ด้วยหวังว่า คงจะมีสักที่หนึ่งที่เธอสามารถพักผิงพึ่งอาศัยได้...จนกระทั่งบ่ายคล้อย พระองค์ก็ทรงพบกับกระท่อมหลังเล็กๆ กลางป่าหลังหนึ่ง[size=1.45em]
บ้านหลังนั้นดู เหมือนบ้านร้าง ไม่มีวี่แววว่ามีคนอาศัยอยู่ ..เมื่อเจ้าหญิงสโนว์ไวท์ทรงถือวิสาสะเข้าไปในบ้านหลังนั้น พระองค์ก็พบว่า มีร่องรอยการอาศัยอยู่ แต่ทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่ในบ้านหลังนั้นดูสกปรกเกินจะบรรยาย และขนาดก็เล็กเกินไปสำหรับพระองค์ ไม่ว่าจะเป็นโต๊ะ เก้าอี้ รวมถึงข้าวของเครื่องใช้ต่างๆ ..เหมือนกับว่าบ้านหลังนี้เป็นบ้านตุ๊กตา เป็นบ้านของเด็กตัวเล็กๆ มากกว่า
"โอ้...ช่างน่ารักจริงๆ...เจ้าของบ้าน หลังนี้คงจะเป็นเด็กน้อยที่ซุกซนแน่ๆ เชียว...พวกเขาคงขาดคนดูแล..ดูซิ..มีทั้งฝุ่น ทั้งหยากไย่ใยแมงมุมเกาะเต็มไปหมด..แถมจานชามก็ไม่ยอมล้าง"
เจ้าหญิงจึง ทรงทำความสะอาดบ้านเรือน และทำอาหารเอาไว้ เผื่อว่าเจ้าของกระท่อมจะเห็นใจและให้พระองค์พักด้วย...ตกเย็น เจ้าของบ้านหลังนี้ก็ยังไม่กลับมา...เจ้าหญิงสโนว์ไวท์ทรงรู้สึกเหน็ด เหนื่อยจากการทำงานมาทั้งวัน พระองค์จึงขึ้นไปสำรวจยังชั้นบน ที่นั่นพระองค์ทรงพบเตียงเล็กๆ เจ็ดเตียงมีชื่อสลักไว้
"ลัสตี้ กรัทโทนี่ อวาไลซี่ สลอธตี้ ราทตี้ เอ็นวี่ และวานิตี้...โอ้..ใครกันนะที่ตั้งชื่ออันแสนประหลาดนี้ให้กับพวกเขา" เจ้าหญิงสโนว์ไวท์อุทานออกมาด้วยความแปลกใจ ด้วยชื่อที่สลักบนเตียงนอนแต่ละเตียงนั้นเป็นชื่อเรียกของบาปเจ็ดประการ อันได้แค่ ราคะ ตะกละ โลภ เกียจคร้าน โทสะ ริษยา และยโส
แต่เจ้าหญิงทรง เหน็ดเหนื่อยเกินไป จึงไม่ได้ใส่พระทัย ..พระองค์นำเตียงเล็กๆ ทั้งเจ็ดเตียงมาต่อกัน แล้วล้มตัวนอน และหลับสนิทไปด้วยความอ่อนเพลีย

ครั้นพระ อาทิตย์ตกดิน..เจ้าของกระท่อมร่างเล็กทั้งเจ็ดคนก็กลับมา แท้ที่จริงแล้วพวกเขาไม่ใช่เด็กตัวเล็กๆ เหมือนที่เจ้าหญิงสโนว์ไวท์คาดคิดเอาไว้ แต่พวกเขาคือคนแคระทั้งเจ็ด พวกเขาเพิ่งกลับมาจากการทำเหมืองในหุบเขาใกล้ๆ นี้เอง...เมื่อมาถึงบ้าน คนแคระทั้งเจ็ดก็ตกใจที่เห็นบ้านช่องสะอาดตา ข้าวของเครื่องใช้ที่เคยวางระเกะระกะก็ถูกจัดวางไว้เป็นระเบียบ อีกทั้งบนโต๊ะก็มีอาหารที่ปรุงเสร็จวางทิ้งเอาไว้...
"ต้องมีคนเข้า มา...เอ่อ...เข้ามาอยู่ในบ้านของพวกเราอย่างแน่นอน...เอ่อ...พวกเรา...ช่วย กันหาเถอะ" คนแคระหนวดเคราเฟิ้มที่ดูเหมือนเป็นผู้นำพูดออกมาอย่างตะกุกตะกัก
"ใช่..พวกเราช่วยกันตามหาเถอะ" คนแคระอีกคนหนึ่งแสดงอาการฉุนเฉียว กล่าวเสริมขึ้น
คน แคระทั้งเจ็ดต่างพากันออกตามหาคนแปลกหน้าที่เข้ามาทำความสะอาดและจัดเตรียม อาหารไว้ เมื่อพวกเขาเข้าไปในห้องนอน พวกเขาก็พบกับหญิงสาวแสนสวย ร่างอรชร นอนหลับอยู่บนเตียงของพวกเขา ..คนแคระทั้งเจ็ดต่างพากันรุมห้อมล้อมเจ้าหญิงสโนว์ไวท์ซึ่งนอนหลับอุตุอยู่ บนเตียงของพวกเขาเอาไว้ พวกเขาหันหน้ามองซึ่งกันและกัน ต่างซุบซิบพูดจากันว่า เธอเป็นใครกันหนอ? ทำไมถึงสวยงามชวนมองอย่างนี้?

เจ้า หญิงสโนว์ไวท์รู้สึกตัวตื่นขึ้นจากเสียงคุยซุบซิบ ครั้นเห็นเหล่าบรรดาคนแคระเจ็ดตนรุมล้อมเธออยู่ เธอก็ตกใจมาก ด้วยแววตาของคนแคระแต่ละตนนั้นดูหื่นไม่ผิดจากแววตาของมอนตี้ไม่มีผิด
"ไม่ ต้องกลัวสาวน้อย...เอ่อ.. พวกเรา...เอ่อ...ไม่ทำอะไรเธอหรอก...เอ่อ...ว่าแต่เธอเถอะ เป็นใครมาจากไหน?" หัวหน้าคนแคระ พูดปลอบใจหญิงสาวตรงหน้าไม่ให้ตกใจกลัว
"ใช่ ...เธอเป็นใคร? มาจากไหน? มาที่นี่ได้ยังไง?.." คนแคระที่มีหน้าตาขึงขัง ราวกับโกรธใครมาเป็นร้อยปี กล่าวซักถามเจ้าหญิงราวกับเธอเป็นนักโทษ
"ฉันคือ เจ้าหญิงสโนว์ไวท์"
"เธอ คือเจ้าหญิง ??" เหล่าบรรดาคนแคระต่างทำเสียงเอ็ดตะโร พวกเขาทั้งเจ็ดตนไม่อยากจะเชื่อเลยว่า จะมีเจ้าหญิงเสด็จมาถึงบ้านของพวกเขา แถมยังนอนบนเตียงของพวกเขาอีกด้วย
"ใช่แล้วจ๊ะ...ฉันคือเจ้าหญิงสโน ว์ไวท์ ฉันถูกพระนางแอนนา พระมารดาเลี้ยงของฉันสั่งให้คนตามฆ่า โชคดีที่ฉันหนีได้ทัน... ตอนนี้ฉันไม่มีที่พึ่งที่ไหน ขอให้ฉันได้อาศัยอยู่ด้วยคนนะจ๊ะ"

เหล่าบรรดาคนแคระเมื่อได้ฟังคำ บอกเล่าของเจ้าหญิงสโนว์ไวท์ ก็ทำสีหน้าอ่อนลง และต่างก็รู้สึกสงสารเจ้าหญิงเป็นอันมาก อีกทั้งพวกเขาก็รู้สึกชื่นชอบในความสวยใสของเจ้าหญิง เหมือนกับพวกผู้เฒ่าหัวงูทั้งหลายที่หมายจะเคี้ยวหญ้าอ่อน...เหล่าคนแคระ ทั้งเจ็ดวิ่งปราดไปที่มุมห้อง จับกลุ่มล้อมเป็นวง สุมหัวปรึกษาหารือกันถึงคำขอของพระองค์ ส่งเสียงดังซุบๆ ซิบๆ ฟังแทบไม่ได้ศัพท์ บางครั้งก็ชะโงกหน้าขึ้นมา เหลียวหันมามองเจ้าหญิงสโนว์ไวท์เป็นระยะๆ ..จนในที่สุด เหล่าคนแคระทั้งเจ็ดตนก็ได้ข้อสรุป พวกเขาวิ่งกลับมาห้อมล้อมเจ้าหญิงเอาไว้เช่นเดิม
"พวกเราทั้งเจ็ดคนได้ คุยกันแล้ว... เจ้าหญิง...เอ่อ...จะอยู่กับพวกเราก็ได้ ...เอ่อ...แต่พวกเราทั้งเจ็ดคนมีข้อแม้...." หัวหน้าคนแคระที่มักพูดติดอ่างเป็นประจำ บอกข้อสรุปของพวกเขาให้เจ้าหญิงฟัง
"ว่ามาเลยจ๊ะ ฉันยินดีรับฟัง" เจ้าหญิงสโนว์ไวท์ตอบรับ
"ข้อที่หนี่ ง เจ้าหญิงจะต้องเชื่อฟังคำสั่งของพวกเราทุกคน ห้ามขัดขืน ห้ามโต้แย้ง" คนแคระตัวเตี้ยที่สุด แต่มีจมูกโตที่สุด กล่าวนำขึ้นมาก่อน
"ข้อที่สอง เจ้าหญิงจะต้องทำงานบ้าน และทำอาหารให้พวกเรากิน" คนแคระหุ่นอ้วนท้วนที่มีสีหน้ายิ้มแย้มตลอดเวลา บอกข้อแม้ข้อที่สอง
"ข้อสุดท้าย เป็นข้อที่สำคัญที่สุด... ทุกๆ คืน เจ้าหญิงจะต้องจูบพวกเราทั้งเจ็ดคนก่อนเข้านอน" คนแคระที่ทั้งผอมทั้งสูง แจ้งข้อแม้ข้อสุดท้ายออกมา
"โอ้..." เจ้าหญิงสโนว์ไวท์อุทานออกมาอย่างตกพระทัย พระองค์ไม่คาดคิดเลยว่า ข้อแม้ข้อสุดท้ายของเหล่าคนแคระก็คือ พวกเขาต้องการให้พระองค์จุมพิตพวกเขาก่อนเข้านอนทุกคืน ราวกับเด็กตัวเล็กๆ ที่ต้องการความอบอุ่น..สองข้อแม้แรก ถึงพวกเขาไม่ขอ เจ้าหญิงก็คิดว่าพระองค์ก็จะทำให้อยู่แล้ว เพื่อตอบแทนความมีน้ำใจของพวกเขา แต่ข้อแม้ข้อที่สามนั่นซิ เป็นปัญหา..พระองค์รู้สึกกระดากใจยังไงพิกลที่จะต้องจุมพิตพวกเขาก่อนนอน เพราะพวกเขาหาใช่เด็กตัวเล็กๆ ไม่ ดูหน้าตาของแต่ละคนนั้นก็สูงวัย แถมยังไว้หนวดไว้เครารุงรังอีกต่างหาก
"ถ้าเจ้าหญิงลำบากใจ ทำไม่ได้.. ก็ไม่เป็นไร... เพียงแต่..." คนแคระคนเดิมที่บอกข้อแม้ที่สามกล่าวอย่างช้าๆ เขาพูดค้างไว้เพียงแค่นั้น..เหมือนจะบอกกลายๆ ว่า ถ้าเจ้าหญิงสโนว์ไวท์ไม่ยอมทำตามที่พวกเขาขอ พวกเขาก็จะไม่ยอมให้พระองค์พำนักพักพิงอยู่ที่นี่...
"ได้จ๊ะ...ฉันตกลงจ๊ะ..." เจ้าหญิงสโนว์ไวท์รีบตอบตกลง ด้วยเกรงว่าจะถูกพวกคนแคระขับไล่...
"ฉันยินดีที่จะจุมพิตพวกเธอทุกคนก่อนนอน" เจ้าหญิงสโนว์ไวท์ยืนยันเสียงหนักแน่น...

เจ้า หญิงสโนว์ไวท์ทรงวางพระทัยในตัวเหล่าคนแคระทั้งเจ็ด ด้วยเห็นว่าพวกเขาเหล่านั้นดูน่ารัก ไม่มีพิษมีภัย นิสัยก็ออกจะซุกซนเหมือนเด็กตัวเล็กๆ คนหนึ่ง แต่พระองค์หารู้ไม่ว่า พวกคนแคระทั้งเจ็ดตนนี้ ถึงจะตัวเล็กก็เล็กเพียงแต่ตัวเท่านั้น แต่อย่างอื่นไม่ได้เล็กตามตัวไปด้วย
เหล่าบรรดาคนแคระทั้งเจ็ดตนยิ้ม อย่างดีใจ ร้องรำทำเพลง เต้นรำไปรอบๆ ตัวเจ้าหญิงสโนว์ไวท์อย่างสนุกสนาน แต่ถ้าสังเกตสายตาของพวกเขาที่จ้องมองเจ้าหญิงผู้เลอโฉมให้ดีจะเห็นได้ว่า มันฉายแววลิงโลด ดีใจ ไม่แตกต่างไปจากแววตาของมอนตี้นายพรานจอมหื่นแม้แต่น้อย ...โอ้..นี่เจ้าหญิงสโนว์ไวท์ทรงหนีเสือปะจระเข้เสียแล้วหรือนี่...

"พวก เธอทั้งเจ็ดคนก็ได้รู้จักฉันแล้ว แต่ฉันยังไม่รู้จักพวกเธอทุกคนเลย...ไม่ทราบว่าพวกเธอจะแนะนำตัวเองให้ฉัน ได้รู้จักหรือไม่?" เจ้าหญิงสโนว์ไวท์สอบถามเหล่าคนแคระทั้งเจ็ดด้วยสีหน้าที่ยิ้มแย้ม
"โอ้...ต้องขอประทานอภัย ...เอ่อ...ที่พวกเรา...เอ่อ...ลืมแนะนำตัวเอง ..ข้าชื่อ วานิตี้..."
คน แคระที่มีหนวดเคราเฟิ้ม ดูอาวุโสสุด แต่ชอบพูดติดอ่าง แนะนำตัวเองเป็นคนแรกเขา ชื่อของเขา คือ 'วานิตี้' มีความหมายว่า ความยโส... คนที่สองหุ่นผอมสูง ดูอารมณ์ดี ชื่อ 'เอ็นวี่' มีความหมายว่า ความริษยา... คนที่สามหน้าตาดุ หุ่นบึกบึน แถมหัวล้านเลี่ยนเตียนโล่ง ชื่อ 'ราทตี้' มีความหมายว่า ความโกรธ.... คนที่สี่ดูซึมเซา ทำท่าง่วงตลอดเวลา ชื่อ 'สลอธตี้' มีความหมายว่า ความเกียจคร้าน... คนที่ห้ามักจามเสียงดัง ชื่อ 'อวาไลซี่' มีความหมายว่า ความโลภ... คนที่หกหุ่นอ้วนท้วน หน้าตายิ้มแย้มตลอดเวลา ชื่อ 'กรัทโทนี่' มีความหมายว่า ความตะกละ และคนสุดท้ายตัวเล็กที่สุด แต่มีจมูกโตที่สุด ชื่อ 'ลัสตี้' มีความหมายว่า ความกำหนัด
"ฉันยินดีที่ได้รู้จักพวกเธอทุกๆ คนจ๊ะ..." เจ้าหญิงสโนว์ไวท์ย่อตัว ผงกศีรษะทักทายคนแคระทุกคน

หลัง จากที่แนะนำตัวเองจนครบหมดทุกคนแล้ว..พวกเขาก็ชวนเจ้าหญิงสโนว์ไวท์ลงมาทาน อาหาร..เหล่าคนแคระรับประทานอาหารที่เจ้าหญิงสโนว์ไวท์ได้เตรียมทำไว้ให้ แล้วอย่างเอร็ดอร่อย เมื่อพวกเขารับประทานอาหารจนอิ่มหนำสำราญ เจ้าหญิงสโนว์ไวท์ก็ร้องเพลงขับกล่อมที่หน้าเตาผิง พร้อมกับชักชวนพวกเขาทั้งเจ็ดให้เต้นรำ...คนแคระทั้งเจ็ดต่างพึงพอใจเป็นที่ สุด นานเท่าไหร่แล้วที่พวกเขาไม่ได้สนุกสนานเช่นนี้...

"โอ้...นี่ก็ ดึกมากแล้ว...ฉันคิดว่า วันนี้เราสนุกกันเพียงแค่นี้เถิด..." เจ้าหญิงสโนว์ไวท์ทรงร้องเพลง และเต้นรำจนรู้สึกเหน็ดเหนื่อย ด้วยพวกคนแคระทั้งเจ็ดตนนั้นต่างผลัดกันชวนพระองค์เต้นรำ ไม่ยอมให้พระองค์ได้พัก
"ก็ดีเหมือนกัน..พวกเราก็อยากจะนอนแล้วเหมือน กัน..." คนแคระทั้งเจ็ดตนพูดออกมาพร้อมๆ กัน ..สายตาทั้งเจ็ดคู่จ้องมองไปที่เจ้าหญิงสโนว์ไวท์อย่างไม่วางตา เหมือนตั้งใจจะมองให้ทะลุเสื้อผ้าเข้าไปอย่างไงอย่างงั้น
"ถ้าอย่างนั้น..ก็ราตรีสวัสดิ์จ๊ะ"
"เจ้าหญิง...พระองค์ทรงลืมอะไรไปหรือปล่าว?..." ลัสตี้เอ่ยทัก
"อะไรหรือจ๊ะ?..." เจ้าหญิงสโนว์ไวท์ทำหน้างุนงง เพราะไม่ทราบว่าพระองค์นั้นลืมอะไร ตามที่คนแคระลัสตี้เอ่ยทัก
"ก็สัญญาข้อที่สามไงละ..พระองค์สัญญาว่า จะจุมพิตพวกเราก่อนนอนทุกคืน"
"โอ้...ฉัน ขอโทษด้วยจ๊ะ...ฉันลืมไปเสียสนิทเลย...เอ้า..ใครจะเป็นคนแรกจ๊ะ..." เจ้าหญิงสโนว์ไวท์ตบอกตัวเองเบาๆ พระองค์ลืมสัญญาข้อนี้ไปเสียสนิท...พระองค์จึงทรุดพระวรกายนั่งบนเก้าอี้ แล้วออกปากเชิญ...

คนแคระทั้งเจ็ดตนเรียงแถวตามลำดับอาวุโส โดยมี วานิตี้ ผู้อาวุโสสุดอยู่ด้านหน้า ตามด้วย เอ็นวี่ , ราทตี้ , สลอธตี้ , อวาไลซี่ , กรัทโทนี่ และปิดท้ายด้วย ลัสตี้ ...เจ้าหญิงสโนว์ไวท์ทรงจุมพิตลงบนหน้าผากของเหล่าคนแคระทีละคน จนถึงคนสุดท้าย ลัสตี้...
ลัสตี้บ่ายเบี่ยงไม่ยอมให้เจ้าหญิงสโนวไวท์ จุมพิตที่หน้าผาก แต่เขากลับใช้นิ้วชี้จิ้มลงบนริมฝีปากอันหยาบกร้านของตนเอง เหมือนจะบ่งบอกว่า เขาต้องการให้เจ้าหญิงจุมพิตที่ตรงนี้...เจ้าหญิงสโนว์ไวท์สั่นศีรษะปฏิเสธ พระองค์ทรงใช้นิ้วชี้จิ้มตรงแก้มของพระองค์เอง เหมือนจะบอกว่า พระองค์จะจุมพิตที่แก้มให้แทน แต่คนแคระตัวน้อยก็ส่ายหน้าไปมา และยังคงใช้นิ้วชี้จิ้มที่ริมฝีปากของตนเอง ยืนกรานให้เจ้าหญิงจุมพิตเขาที่ริมฝีปากเท่านั้น
"ก็ได้จ๊ะ..ครั้งนี้แค่ ครั้งเดียวนะ.." เจ้าหญิงสโนว์ไวท์ทรงกล่าวตัดบท ด้วยพระองค์ทรงเหน็ดเหนื่อย อยากจะเข้าบรรทมเสียโดยเร็ว...พระองค์จึงตัดใจจำยอมจุมพิตตำแหน่งตามที่ลัส ตี้ต้องการ

เจ้าหญิงสโนว์ไวท์ก้มหน้าลงไปจนชิดใบหน้าของลัส ตี้...พระองค์รู้สึกได้ถึงลมหายใจอันร้อนผ่าวของเขาที่เป่ารดใส่ใบหน้า... พระองค์รู้สึกแปลกๆ อย่างไรพิกล หัวใจเต้นแรงถี่เร็ว เต้านมคัดตึงขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผล ...เจ้าหญิงสโนว์ไวท์ไม่คาดคิดเลยว่า การใกล้ชิดกับลัสตี้จะทำให้พระองค์รู้สึกตื่นเต้นถึงเพียงนี้มาก่อน ..แล้วทำไมก่อนหน้านั้น ตอนที่จับลำควยของมอนตี้ ทำไมถึงไม่รู้สึกตื่นเต้นเร้าใจดังเช่นขณะนี้...เจ้าหญิงสโนว์ไวท์ไม่เข้าใจ ในอาการของตนเองจริงๆ ..หรือว่าพระองค์จะเหน็ดเหนื่อยเกินไป...
เจ้าหญิง ผู้เลอโฉมเลิกใส่พระทัยในอาการซ่านเสียวที่เกิดขึ้นอย่างปัจจุบันทัน ด่วน..รีบๆ ทำให้เสร็จไวๆ ดีกว่า จะได้ขึ้นไปนอกพักเสียที...พระองค์จึงรีบจุมพิตตรงริมฝีปากของลัสตี้เบาๆ...
ใน วินาทีที่ริมฝีปากอันแดงสดของเจ้าหญิงสโนว์ไวท์สัมผัสกับริมฝีปากอันหยาบ กร้านของคนแคระลัสตี้..สติของพระองค์ก็หลุดลอย...เจ้าหญิงรู้สึกเหมือนกับ ถูกไฟฟ้าแล่นช๊อตไปทั่วร่าง สมองมึนชา สว่างขาวโพลนไปหมด..ความทรงจำครั้งสุดท้าย ที่เจ้าหญิงสโนว์ไวท์พอจะจำได้ ก็คือ พระองค์ได้กลิ่นหอมแปลกๆ จากลมหายของลัสตี้ และพระองค์ก็เผลอสูดดมมันเข้าไปจนเต็มปอด

ckoop

ถือว่าเป็นเรื่องราวดีๆที่เกิดขึ้นในวันนี้

nuangnut1996

สนุกมากครับ

Ejnn0226

ขอบคุณครับ

ball3225

ขอบคุณมากครับ

ball3225

ขอบคุณมากครับ

Alikesky280

สนุก

คำปุ้ย

สนุกน่าติดตามขอบคุนคับ

Khunphopkub

5555 ถือว่าเป็นความแปลกใหม่ของเว็บคับ ดัดแปลงมาให้อ่านอีกนะคับผม ❤️❤️

lekthai

treertreer67

ขอบคุณครับ

jojoezaza

นี่เอาเรื่องก่อนถูกดัดแปลงมาเป็นการ์ตูนป่าว555 เพราะเคยอ่านเรื่องที่แต่งจริงๆแนวๆนี้เลย

Tifny008

สโนวไว้ท์ก็มา

doothai

มาเล่าต่อนะ  น่าจะมัน

maejo

ขอบคุณครับ

tidchoo2

อ่านแล้วเพลิดเพลินมากครับ

theera

ขอบคุณ​ครับ​

dkh3ad

สนุกมากครับ ขอบคุณครับ

66beelee99

ขอบคุณครับ