แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Porschekub เมื่อ 2025-3-14 02:00
คำเตือนเนื้อหา: เรื่องนี้ไม่เหมาะสำหรับผู้อ่านที่มีอายุต่ำกว่า 20 ปี ประกอบด้วยฉากเพศสัมพันธ์ที่โจ่งแจ้ง การบังคับจิตใจ การข่มขืน ความสัมพันธ์ที่ไม่ยินยอม และการยอมจำนน เรื่องนี้ท้าทายความเชื่อเกี่ยวกับความงาม ความปรารถนา และอำนาจ เมื่อชายหนุ่มผู้สมบูรณ์แบบถูกดึงเข้าสู่ความสัมพันธ์ที่ขัดต่อบรรทัดฐานของสังคม ตัวละครที่สังคมอาจมองว่า “ไม่น่าดึงดูด” ยังมีความปรารถนาและแรงต้องการเช่นเดียวกับคนอื่น การใช้ภาพเหมารวมในเรื่องมีจุดประสงค์เพื่อชี้ให้เห็นประเด็นที่มักถูกมองข้าม โดยไม่ได้มีเจตนาสร้างความเกลียดชังหรือลดคุณค่าของตัวละครใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน
แสงไฟระยิบระยับส่องประกายทั่วห้องจัดเลี้ยงหรูในโรงแรมห้าดาว เสียงดนตรีคลาสสิกแผ่วพลิ้วลอยอวลในอากาศ ผสานกับเสียงสนทนาแผ่วเบาและเสียงแก้วกระทบกันเป็นครั้งคราว กลิ่นดอกไม้นานาพรรณผสมกับน้ำหอมราคาแพงของแขกผู้มีเกียรติลอยละมุนไปทั่วห้อง
ทันทีที่ประตูใหญ่เปิดออก เสียงสนทนาค่อยๆ เงียบลง สายตาทุกคู่หันไปยังร่างสูงสง่าที่ก้าวเข้ามา กลิ่นน้ำหอมกลิ่นวู้ดดี้ผสมซิตรัสอ่อนๆ แผ่ซ่านไปทั่วบริเวณใกล้เคียง วิคเตอร์ในชุดทักซิโดสีดำสนิทที่ตัดเย็บอย่างประณีตก้าวเข้ามาในห้อง ความสูง 188 เซนติเมตรทอดเงายาวบนพื้นหินอ่อน
เสื้อเชิ้ตสีขาวสะอาดตาแนบกระชับกับแผงอกกำยำ กลิ่นแป้งซักผ้าหอมสะอาดผสมกับกลิ่นเหงื่ออ่อนๆ ที่เป็นเอกลักษณ์ของนักกีฬา – กลิ่นที่สะอาดสะอ้านแต่แฝงความเป็นชาย ทำให้สาวๆ หลายคนในงานต้องสูดลมหายใจลึกโดยไม่รู้ตัว ผิวสีน้ำผึ้งอ่อนของเขาเปล่งประกายใต้แสงไฟคริสตัล เสื้อสูทรัดรูปขับเน้นเอวคอดกิ่วและสะโพกแข็งแรง กางเกงทรงสลิมฟิตยาวลงไปถึงรองเท้าหนังมันวาว
"แม่จ๋า..." เสียงกระซิบของสาวน้อยในชุดราตรีดังขึ้น "นั่นวิคเตอร์ไม่ใช่เหรอคะ? หล่อกว่าในทีวีอีก!" เสียงกระซิบกระซาบดังขึ้นรอบห้อง พร้อมกับกลิ่นความตื่นเต้นที่แทบสัมผัสได้ วิคเตอร์เดินด้วยท่วงท่าสง่างาม แต่สายตาเฉียบคมสังเกตเห็นว่าเขาขยับตัวอย่างระมัดระวังผิดปกติ มีความเกร็งแฝงอยู่ในทุกย่างก้าว เหงื่อผุดพรายที่ขมับเล็กน้อย แม้อากาศในห้องจะเย็นสบายด้วยเครื่องปรับอากาศ กลิ่นน้ำหอมอีกกลิ่นหนึ่งลอยตามหลังเขามา – กลิ่นหวานฉุนที่ดูขัดแย้งกับบรรยากาศหรูหรา ยายแป๊ดเดินตามหลังวิคเตอร์มาไม่ห่าง ในชุดเรียบร้อยสุภาพ ใบหน้ามีรอยยิ้มบางๆ ที่แฝงความเจ้าเล่ห์ที่มีเพียงวิคเตอร์เท่านั้นที่รู้ความหมาย "วิคเตอร์!" เสียงทุ้มต่ำของประธานสมาคมว่ายน้ำดังขึ้น "ดีใจมากที่คุณมา เชิญ เชิญมานั่งโต๊ะนี้กับพวกเรา!" สองชั่วโมงก่อนหน้านั้น... ห้องแต่งตัวของวิคเตอร์ถูกจัดแต่งด้วยแสงสลัว กลิ่นไม้จันทน์และกลิ่นน้ำมันมวยโบราณลอยอวลในอากาศ ผสมกับกลิ่นน้ำหอมหวานฉุนของยายแป๊ดที่กำลังจัดเตรียมชุดทักซิโดสีดำสนิทราคาแพงที่แขวนอยู่บนราวหรู "คุณวิคเตอร์คะ" เสียงแหบพร่าของยายแป๊ดดังขึ้น "เวลาไม่มากแล้วนะคะ" วิคเตอร์ยืนนิ่งกลางห้อง กลิ่นเหงื่อหลังการอาบน้ำอุ่นยังคงลอยอ่อนๆ จากผิวกาย ผมเปียกหมาดสีดำสนิทยังมีหยดน้ำเกาะพราว สะท้อนแสงไฟสลัวเป็นประกาย เขาสวมเพียงกางเกงในสีขาวรัดรูป เผยให้เห็นร่างกายแข็งแรงที่ผ่านการฝึกฝนมาอย่างดี "ถอดกางเกงในออกค่ะ" ยายแป๊ดสั่งเสียงเรียบ "ครับ!?" วิคเตอร์หันขวับ ใบหน้าคมสวยเต็มไปด้วยความตกใจ กลิ่นอะดรีนาลีนพุ่งสูงขึ้นทันที "คืนนี้คุณจะไม่ใส่กางเกงในค่ะ" ยายแป๊ดตอบพลางยื่นกางเกงสแล็คสีดำให้ "มันจะทำให้ชุดดูเรียบไม่มีรอยย่น" เสียงลมหายใจที่ถี่ขึ้นของวิคเตอร์ดังในความเงียบ กลิ่นความหวาดหวั่นและตื่นเต้นผสมปนเปในอากาศ "แต่ยาย... ผมจะไปงานเลี้ยงนะครับ" เสียงทุ้มนุ่มสั่นเล็กน้อย "จะแบบนั้นได้ยังไง?" "ได้สิคะ..." ยายแป๊ดยิ้มบาง สายตากวาดมองร่างกายสมส่วนตรงหน้า "แป๊ดจะหันหลังให้ค่ะ" กลิ่นความตื่นเต้นและความหวาดหวั่นผสมกันจนแทบสัมผัสได้ในอากาศ วิคเตอร์ยืนนิ่ง คำพูดของยายแป๊ดทำให้หัวใจเต้นแรง ลมหายใจของเขาร้อนผ่าวกระทบใบหน้าเหี่ยวย่นของเธอ "คุณเข้าใจที่แป๊ดพูดไหมคะ?" ยายแป๊ดถามเสียงแผ่ว มือเหี่ยวย่นยังคงอยู่ที่เนคไท "เข้าใจครับ" วิคเตอร์ตอบเสียงสั่น กลิ่นกายของเขาเริ่มเปลี่ยนไปเล็กน้อย กลิ่นเหงื่อเริ่มผสมกับกลิ่นฮอร์โมนแห่งความตื่นเต้น แห้งและร้อนกว่าเหงื่อปกติ ยายแป๊ดพยักหน้า พอใจกับคำตอบ เธอหยิบเสื้อสูททักซิโดสีดำสนิทขึ้นมา ผ้าเนื้อดีส่งเสียงถูกัน เมื่อค่อยๆ คลี่เสื้อออก กลิ่นน้ำยาซักแห้งคุณภาพดียังคงติดอยู่เล็กน้อย ผสมกับกลิ่นน้ำยาปรับผ้านุ่มชั้นดี "ยกแขนขึ้นค่ะ" ยายแป๊ดสั่ง วิคเตอร์ยกแขนขึ้นอีกครั้ง ให้ยายแป๊ดช่วยสวมเสื้อสูทให้ เสียงเนื้อผ้าสวมผ่านเสื้อเชิ้ตดังแผ่วเบา ปลายนิ้วของยายแป๊ดไล้ผ่านไหล่กว้างของวิคเตอร์เบาๆ ทุกการสัมผัสส่งกระแสความร้อนไปทั่วร่างของเขา ทำให้เขากลืนน้ำลายเอื๊อก เสียงนั้นดังชัดในความเงียบของห้อง "ดูสิคะ..." ยายแป๊ดพูดเบาๆ พาวิคเตอร์ไปยืนหน้ากระจกบานใหญ่ "นักกีฬาทีมชาติของเรา... หล่อเหลาเพียบพร้อมทุกกระเบียดนิ้ว..." ภาพสะท้อนในกระจกคือชายหนุ่มรูปงามในชุดทักซิโดสีดำสนิท เสื้อเชิ้ตสีขาวสะอาดตัดกับผิวสีน้ำผึ้งอ่อนอย่างลงตัว เนคไทไหมสีเงินเงาวาวพาดผ่านอกแกร่ง เสื้อสูทขับเน้นไหล่กว้างและเอวคอดกิ่ว ทุกรายละเอียดสมบูรณ์แบบ ยกเว้นความเกร็งเล็กน้อยที่แฝงอยู่ในท่ายืน และดวงตาที่ฉายแววหวาดหวั่นปนตื่นเต้น "มีแต่แป๊ดเท่านั้นที่รู้ว่า..." ยายแป๊ดกระซิบ มือลูบแผ่นหลังกว้างของวิคเตอร์ผ่านเนื้อผ้า "ใต้ชุดหรูนี้... คุณเปลือยเปล่า... และร่างกายของคุณทำงานเพื่อความสุขของแป๊ด" วิคเตอร์หลับตาลง ลมหายใจของเขาติดขัดเล็กน้อย เสียงหัวใจเต้นดังในอกราวกับกลอง กลิ่นเหงื่อผสมกับน้ำหอมและเครื่องแต่งกายใหม่สร้างกลิ่นที่เป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัวเขา ยายแป๊ดสูดมันเข้าไปอย่างลึกซึ้ง ดวงตาเธอหรี่ลงด้วยความพึงพอใจ "เรียบร้อยแล้วค่ะ" เธอกล่าว ถอยออกมาหนึ่งก้าว "แต่ก่อนไป... แป๊ดมีอีกอย่างให้คุณ" เธอเดินไปหยิบขวดเล็กๆ ในกระเป๋าของเธอ กลิ่นน้ำหอมหวานผสมกลิ่นสมุนไพรลอยออกมาเมื่อเธอเปิดฝา "ดื่มนี่ก่อนค่ะ" "นี่คืออะไรครับ?" วิคเตอร์ถามอย่างระแวง จมูกโด่งเป็นสันขยับเล็กน้อยเมื่อได้กลิ่นสมุนไพรผสมกับกลิ่นหวานจัด "น้ำสมุนไพรสูตรพิเศษของแป๊ดค่ะ" ยายแป๊ดตอบ ยื่นขวดให้เขา "จะช่วยให้คุณมีพลังงานตลอดคืน และช่วยให้คุณ... ไวต่อความรู้สึกมากขึ้น" วิคเตอร์รับขวดมาอย่างลังเล นำขึ้นจรดริมฝีปาก กลิ่นหวานอมเปรี้ยวผสมกลิ่นสมุนไพรแปลกๆ โชยเข้าจมูก ก่อนที่เขาจะดื่มมันลงไปในคำเดียว รสชาติหวานอมเปรี้ยวผสมกับรสขมของสมุนไพรแผ่ซ่านในปาก ตามมาด้วยความร้อนที่แล่นลงไปตามลำคอ วิคเตอร์กลืนมันลงไป รู้สึกถึงความร้อนที่แผ่ซ่านไปทั่วร่าง "รู้สึกยังไงบ้างคะ?" ยายแป๊ดถาม เก็บขวดกลับไปในกระเป๋า "ร้อนครับ" วิคเตอร์ตอบตามตรง กลิ่นสมุนไพรยังคงติดอยู่ในลมหายใจของเขา ผสมกับกลิ่นเหงื่อที่เริ่มผุดซึมออกมาเป็นเม็ดเล็กๆ ที่ขมับ "ดีค่ะ" ยายแป๊ดยิ้มพอใจ "เดี๋ยวคุณจะรู้สึกดีขึ้นเรื่อยๆ... แต่พร้อมๆ กับความรู้สึกที่... ไวขึ้นด้วย" วิคเตอร์ขมวดคิ้ว แต่ไม่ได้ถามอะไรต่อ เขาเพียงยืนนิ่ง รอคำสั่งต่อไปจากยายแป๊ด "คุณรู้ไหมคะว่าในอีกสองเดือนจะมีการคัดเลือกตัวรอบสุดท้ายสำหรับโอลิมปิก" ยายแป๊ดเอ่ยขึ้น ขณะที่จัดเนคไทให้เขา "และคุณเป็นตัวเต็งอันดับหนึ่งของประเทศ" "ครับ ผมทราบ" วิคเตอร์ตอบ น้ำเสียงแฝงความภูมิใจ "ผมตั้งเป้าจะทำลายสถิติแห่งชาติในท่าฟรีสไตล์ 100 เมตร" "คุณต้องการแป๊ดใช่ไหมคะ?" ยายแป๊ดถามกะทันหัน ดวงตาจ้องมองวิคเตอร์อย่างเข้มข้น "ต้องการแป๊ดเพื่อช่วยให้คุณไปถึงเป้าหมายนั้น?" วิคเตอร์ชะงัก แต่แล้วก็ตอบอย่างไม่ลังเล "ต้องการครับ" เขาตอบ "ผมต้องการยาย" ยายแป๊ดยิ้มพอใจ "งั้นก็จำไว้นะคะ... คืนนี้ไม่ว่าแป๊ดจะสั่งให้คุณทำอะไร คุณต้องเชื่อฟังโดยไม่โต้แย้ง... เข้าใจไหมคะ?" "เข้าใจครับ" วิคเตอร์พยักหน้า แม้จะรู้สึกกังวลกับคำพูดของยายแป๊ด "ผมจะเชื่อฟังยาย" "เด็กดี" ยายแป๊ดพึมพำ มือลูบแก้มของวิคเตอร์เบาๆ "ลุงสมชายรออยู่ข้างล่างแล้วค่ะ... ลงไปกันเถอะ" "และในค่ำคืนพิเศษนี้..." เสียงประธานสมาคมว่ายน้ำดังก้องผ่านไมโครโฟน "ผมขอเชิญขึ้นมาบนเวที นักกีฬาว่ายน้ำดาวรุ่งของไทย เจ้าของเหรียญทองเอเชียนเกมส์ และความหวังของประเทศในโอลิมปิกที่กำลังจะมาถึง... วิคเตอร์!"
เสียงปรบมือดังกึกก้องไปทั่วห้อง วิคเตอร์ลุกขึ้นยืนอย่างช้าๆ เสียงผ้าเสียดสีดังแผ่วเบา แต่ในโสตประสาทของเขา มันดังราวกับฟ้าผ่า ความรู้สึกเสียดสีของกางเกงกับผิวกายทำให้เขาต้องกัดฟันแน่น เพื่อไม่ให้ความรู้สึกนั้นแสดงออกมาทางสีหน้า
กลิ่นเหงื่อของเขาเริ่มชัดเจนขึ้น ผสมกับกลิ่นน้ำหอมราคาแพง สร้างกลิ่นเฉพาะตัวที่ทำให้หลายคนในห้องสูดลมหายใจลึกโดยไม่รู้ตัว เหงื่อผุดพรายที่ขมับมากขึ้น แต่ไม่มีใครสังเกตเห็นความผิดปกติ พวกเขาเห็นเพียงนักกีฬาหนุ่มรูปงามที่ดูมีเสน่ห์มากขึ้นด้วยความชื้นเล็กน้อยบนใบหน้า
วิคเตอร์ก้าวขึ้นบันไดเวทีอย่างช้าๆ เสียงรองเท้าหนังกระทบพื้นไม้ดังเป็นจังหวะ ทุกย่างก้าวกระตุ้นความรู้สึกผ่านกางเกงที่เสียดสีกับผิวกาย ร่างสูงพยายามเดินให้สง่างามที่สุด แต่ความระมัดระวังกลับยิ่งทำให้เขาดูน่าค้นหามากขึ้น
แสงสปอตไลท์ส่องตรงมาที่เขา ทำให้ร่างสูงในชุดทักซิโดดูโดดเด่นยิ่งขึ้น ความร้อนจากแสงไฟทำให้เหงื่อออกมากขึ้น กลิ่นกายของเขายิ่งชัดเจน โชยไปในอากาศรอบตัว ผสมกับกลิ่นน้ำหอมและเครื่องแต่งกาย
ประธานสมาคมยื่นไมค์ให้วิคเตอร์ เขารับมาด้วยมือที่สั่นเล็กน้อย เสียงไมค์สัมผัสกับฝ่ามือดังแผ่วเบาผ่านลำโพง เสียงลมหายใจของเขาเข้าไมค์ทำให้ทุกคนได้ยินเสียงหายใจที่หนักเล็กน้อยของเขา
"ขอบคุณครับ" วิคเตอร์กล่าวเข้าไมโครโฟน เสียงทุ้มนุ่มดังก้องไปทั่วห้อง "ผมรู้สึกเป็นเกียรติอย่างยิ่งที่ได้เป็นส่วนหนึ่งของสมาคม..."
ขณะที่เขากำลังกล่าว การปรากฏตัวของยายแป๊ดบนเวทีทำให้เขาชะงักเล็กน้อย เธอเดินขึ้นมาอย่างเงียบๆ ไม่มีใครในห้องสังเกตเห็นความผิดปกติ เพราะทุกคนจับจ้องอยู่ที่วิคเตอร์ เสียงรองเท้าส้นเตี้ยของยายแป๊ดแทบไม่ได้ยินในเสียงดนตรีแผ่วเบาและเสียงพูดของวิคเตอร์ผ่านไมค์
กลิ่นน้ำหอมหวานฉุนของยายแป๊ดลอยมาถึงจมูกของวิคเตอร์ ทำให้เขารู้ว่าเธออยู่ใกล้ แต่เขาไม่กล้าหยุดพูดหรือหันไปมอง
"ผมต้องขอบคุณทุกคนที่ให้การสนับสนุน" วิคเตอร์พูดต่อ พยายามไม่แสดงความตกใจ "โดยเฉพาะทีมงาน โค้ช..."
มือเหี่ยวย่นของยายแป๊ดวางลงบนแผ่นหลังของเขา ก่อนจะเลื่อนลงต่ำช้าๆ วิคเตอร์กัดฟันแน่น เสียงลมหายใจของเขาติดขัดเล็กน้อย ผ่านไมค์ไปยังลำโพงทั่วห้อง เสียงนั้นทำให้หลายคนรู้สึกหวั่นไหวโดยไม่รู้สาเหตุ
"และแม่บ้านของผม... ที่คอยดูแลทุกอย่าง..." เขากล่าวต่อ เสียงสั่นเล็กน้อย กลิ่นเหงื่อของเขาผสมกับกลิ่นน้ำหอมของยายแป๊ด สร้างกลิ่นเฉพาะที่ทุกคนบนเวทีสามารถรับรู้ได้
มือของยายแป๊ดเลื่อนต่ำลงเรื่อยๆ จนถึงสะโพกของเขา เสียงกระซิบแผ่วเบาของเธอแทบไม่ได้ยิน "พูดต่อค่ะ" คำพูดนั้นราวกับคำสั่งที่วิคเตอร์ไม่อาจขัดขืน "บอกทุกคนว่าใครทำให้คุณมาถึงจุดนี้ได้..."
"ผมต้องขอบคุณ... คุณแป๊ด..." วิคเตอร์กล่าวเสียงสั่น "สำหรับการดูแลผมอย่างดี... ทั้งเรื่องอาหาร การซ้อม..."
มือของยายแป๊ดบีบเบาๆ ที่สะโพกของเขา ความร้อนจากสัมผัสนั้นแล่นปราดไปทั่วร่าง เสียงสูดปากแผ่วเบาหลุดออกจากริมฝีปากของวิคเตอร์โดยไม่ตั้งใจ ไมค์ขยายเสียงนั้นเล็กน้อย ทำให้หลายคนในห้องสะดุ้งเล็กน้อย แต่ไม่มีใครเดาได้ถึงสาเหตุที่แท้จริง
"แป๊ดเป็นคนสำคัญที่ทำให้ผม... ยืนอยู่ตรงนี้ได้..." วิคเตอร์พูดต่อ เสียงสั่นมากขึ้น กลิ่นเหงื่อของเขาผสมกับกลิ่นฮอร์โมนแห่งความตื่นเต้น โชยแรงขึ้นเรื่อยๆ ยิ่งเขาพยายามควบคุมตัวเอง เหงื่อก็ยิ่งออกมาก
มือของยายแป๊ดเลื่อนขึ้นมาด้านหน้า สัมผัสเบาๆ ที่หน้าท้องของเขาผ่านเนื้อผ้า "เก่งมากค่ะ" เธอกระซิบ "ตอนนี้... ให้ทุกคนเห็นว่าคุณเป็นของแป๊ด..."
วิคเตอร์หายใจถี่ขึ้น ขมับชื้นด้วยเหงื่อที่ผุดขึ้นมาใหม่ น้ำเสียงแทบไม่เป็นตัวเอง ดวงตาสีน้ำตาลเข้มเปียกชื้น สะท้อนแสงสปอตไลท์ "และผม... ผมจะทำทุกอย่างที่คุณแป๊ดบอก..." เขากล่าวด้วยเสียงที่แทบไม่เป็นตัวเอง
เมื่อได้ยินคำพูดนั้น ยายแป๊ดยิ้มอย่างพึงพอใจ "เด็กดี..." เธอกระซิบ
"ผม... ผมจะไม่ทำให้ทุกคนผิดหวัง..." วิคเตอร์พยายามจบสุนทรพจน์โดยเร็ว "ขอบคุณทุกท่านสำหรับการสนับสนุน"
เสียงปรบมือดังกึกก้องทั่วห้อง แต่วิคเตอร์แทบไม่ได้ยิน สติของเขาจดจ่ออยู่ที่ความรู้สึกที่กำลังพลุ่งพล่านในร่างกาย สัมผัสของยายแป๊ดทำให้เขาแทบทนไม่ไหว กลิ่นน้ำหอมของเธอที่ผสมกับกลิ่นเหงื่อของเขา สร้างบรรยากาศบนเวทีที่เต็มไปด้วยความตึงเครียด
"อดทนอีกนิดค่ะ" ยายแป๊ดกระซิบตอบ "คุณทำได้ดีมาก แต่ยังไม่จบ" เธอจับแขนเขาเบาๆ "ประธานกำลังจะมอบเข็มเชิดชูเกียรติให้คุณ ต้องขึ้นเวทีอีกครั้ง"
เสียงถอนหายใจยาวดังขึ้นจากวิคเตอร์ กลิ่นลมหายใจอุ่นๆ ที่ผสมกับกลิ่นอาหารอ่อนๆ และน้ำยาบ้วนปากลอยออกมา สะท้อนความทรมานภายในใจของเขา ใบหน้าหล่อเหลาบิดเบี้ยวเล็กน้อยด้วยความทรมาน ทุกย่างก้าวกลายเป็นความพยายามที่จะรักษาภาพลักษณ์ แม้ว่าใต้กางเกงจะชื้นแฉะและกำลังแข็งขืนอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
"และตอนนี้" เสียงประธานสมาคมดังขึ้นอีกครั้ง "ผมขอเชิญคุณหญิงพรทิพย์ ประธานคณะกรรมการโอลิมปิกแห่งประเทศไทย มอบเข็มเชิดชูเกียรตินักกีฬาดีเด่นประจำปีให้กับ วิคเตอร์!"
เสียงปรบมือดังกึกก้องอีกครั้ง เสียงฝ่ามือกระทบกันดังจนแทบกลบเสียงหัวใจเต้นระรัวในอกของวิคเตอร์ หญิงวัย 60 ในชุดราตรีสีม่วงหรูก้าวขึ้นเวที กลิ่นน้ำหอมแบรนด์ดังราคาแพงลอยตามหลังเธอมา ใบหน้าที่ผ่านการศัลยกรรมมาอย่างดียิ้มกว้างให้กล้อง
วิคเตอร์สูดลมหายใจลึก เสียงอากาศผ่านรูจมูกดังในโสตประสาทของเขาราวกับลมพายุ ก่อนจะก้าวกลับขึ้นบันไดเวทีอีกครั้ง เสื้อทักซิโดเปียกชื้นด้วยเหงื่อที่ซึมออกมาไม่หยุด เสียงผ้าเนื้อดีเสียดสีกับผิวกายที่ชุ่มเหงื่อดังแผ่วเบา แต่กลับทำให้เขาดูยิ่งเซ็กซี่ ร่างสูงในชุดหรูยังคงเคลื่อนไหวอย่างสง่างาม แม้จะมีความตึงเครียดซ่อนอยู่ในทุกก้าว
กลิ่นเหงื่อของวิคเตอร์ผสมกับกลิ่นน้ำหอม ลอยไปทั่วบริเวณใกล้เคียง กลิ่นนั้นชวนมึนเมา – กลิ่นของชายหนุ่มที่กำลังตื่นเต้น ผสมกับความเย้ายวนของน้ำหอมราคาแพง แม้แต่หญิงสูงวัยอย่างคุณหญิงพรทิพย์ยังไม่อาจเพิกเฉยต่อกลิ่นนั้นได้ เธอสูดลมหายใจลึกเมื่อวิคเตอร์เข้ามาใกล้
"คุณวิคเตอร์" คุณหญิงพรทิพย์กล่าวเสียงดัง เสียงสูงของหญิงสูงวัยผ่านไมโครโฟนดังก้องไปทั่วห้อง "ในนามของคณะกรรมการโอลิมปิกแห่งประเทศไทย ดิฉันขอมอบเข็มเชิดชูเกียรตินี้ เพื่อเป็นกำลังใจในการแข่งขันที่จะมาถึง"
วิคเตอร์ยิ้มสุภาพ แก้มแดงก่ำด้วยความร้อนที่แผ่ซ่านในร่างกาย โค้งตัวลงให้คุณหญิงติดเข็มที่ปกเสื้อ กลิ่นน้ำหอมแรงฉุนของหญิงสูงวัยปะทะจมูกของเขา ทำให้เขารู้สึกชาเล็กน้อย คุณหญิงใช้เวลานานเกินจำเป็น มือสวมถุงมือลูบแผงอกของเขาเบาๆ ขณะติดเข็ม เสียงนิ้วเสียดสีกับเนื้อผ้าดังแผ่วจนแทบไม่ได้ยิน
"หล่อมาก..." คุณหญิงกระซิบเบาๆ ให้เขาได้ยินคนเดียว กลิ่นลมหายใจที่ผสมกับกลิ่นน้ำหอมและไวน์ชั้นดีโชยมาปะทะใบหน้าของวิคเตอร์ "ถ้าอยากมีโอกาสมากขึ้น คุณหญิงมีงานส่วนตัวที่บ้านบ่อยๆ นะคะ"
เสียงกลืนน้ำลายเอื๊อกดังในลำคอของวิคเตอร์ ร่างสูงยืนแข็งทื่อ กลิ่นความวิตกกังวลผสมกับความอายแผ่ซ่านออกมาจากร่างกายของเขา แต่เขายังคงยิ้มตอบอย่างสุภาพ "ขอบพระคุณครับ"
"ดิฉันอยากขอให้คุณวิคเตอร์พูดอะไรสักหน่อย" คุณหญิงเอ่ยเสียงดัง ส่งไมค์ให้เขา เสียงไมค์เสียดสีกับนิ้วเรียวยาวของวิคเตอร์ดังผ่านลำโพง "ในฐานะเจ้าของเหรียญทองเอเชียนเกมส์และตัวแทนนักกีฬาไทย"
วิคเตอร์รับไมค์มา นิ้วชื้นด้วยเหงื่อทำให้ไมค์เกือบหลุดจากมือ ขณะที่จากมุมอีกด้านของเวที ยายแป๊ดย่องขึ้นมาอีกครั้ง เธอยืนซ่อนอยู่เบื้องหลังม่านเวที แต่พร้อมจะสร้างความวุ่นวายได้ทุกเมื่อ
เสียงหัวใจเต้นดังกึกก้องในหูของวิคเตอร์ เขารู้ว่ายายแป๊ดกำลังคอยจับตาดูเขาอยู่ กลิ่นความหวาดกลัวและความตื่นเต้นผสมปนเปกับกลิ่นเหงื่อและน้ำหอม
"ผมขอขอบพระคุณทุกท่านสำหรับเกียรตินี้" วิคเตอร์เริ่มพูด พยายามควบคุมน้ำเสียงไม่ให้สั่น แต่เสียงทุ้มของเขาก็ยังมีความสั่นไหวเล็กน้อย ที่ทำให้หลายคนหลงใหลโดยไม่รู้ตัว "ผมจะพยายามอย่างเต็มที่เพื่อนำชัยชนะมาสู่ประเทศไทย"
เขาพยายามให้คำพูดสั้นกระชับที่สุด เพื่อจะได้ลงจากเวทีเร็วๆ ด้วยความกังวลว่ายายแป๊ดจะทำอะไรเขาอีก
"มีใครที่คุณอยากขอบคุณเป็นพิเศษไหมคะ?" คุณหญิงถามต่อ นิ้วมือที่ผ่านการศัลยกรรมแตะข้อศอกของวิคเตอร์เบาๆ "อย่างเช่น... ครอบครัว? แฟนสาว? หรือว่า..."
"ผมอยากขอบคุณแม่ของผม" วิคเตอร์รีบตอบ เสียงของเขาดังชัดผ่านไมค์และลำโพง "และทีมงานทุกคน รวมถึงสมาคม..."
ยายแป๊ดขมวดคิ้ว สายตาเย็นชาจับจ้องไปที่วิคเตอร์ เธอค่อยๆ ก้าวออกมาจากหลังม่าน ยืนห่างออกไปทางด้านข้างของเวที แต่อยู่ในระยะที่เขามองเห็นได้ชัดเจน กลิ่นน้ำหอมหวานฉุนของเธอลอยมาถึงจมูกของวิคเตอร์แม้จะอยู่ไกล เธอส่ายหน้าช้าๆ เป็นสัญญาณว่าเขากำลังทำผิดข้อตกลง
วิคเตอร์สะดุดคำพูดเล็กน้อย เมื่อสบตากับยายแป๊ด เสียงของเขาติดขัดไปชั่วขณะ เหงื่อเย็นๆ ไหลลงมาตามแผ่นหลัง เสียงหัวใจเต้นแรงดังกึกก้องในกระดูกหู "และ... โดยเฉพาะอย่างยิ่ง... คุณแป๊ด แม่บ้านที่คอยดูแลผมทุกอย่าง... ถ้าไม่มีเธอ ผมคงไม่ได้ยืนอยู่ตรงนี้"
คุณหญิงพรทิพย์เลิกคิ้วเล็กน้อย นิ้วที่แต่งเล็บอย่างสวยงามเคาะเบาๆ ที่ไมค์ เสียงเคาะนั้นดังผ่านลำโพงไปทั่วห้อง "แม่บ้าน? น่าสนใจจังค่ะ"
"เธอดูแลผมทุกอย่างจริงๆ ครับ" วิคเตอร์กล่าวต่อ รู้สึกถึงความกดดันจากสายตาของยายแป๊ด น้ำเสียงของเขาสั่นเครือเล็กน้อย กลิ่นเหงื่อยิ่งแรงขึ้นเมื่อความกดดันเพิ่มขึ้น "ทั้งอาหาร การซ้อม... และเธอคือคนที่เข้าใจผมมากที่สุด"
ยายแป๊ดยิ้มพอใจ สายตาอ่อนลง กลิ่นความพึงพอใจแผ่ซ่านออกมาจากร่างเล็กของเธอ เธอพยักหน้าให้เขาเล็กน้อยเป็นสัญญาณว่าทำได้ดี
"คืนนี้ผมจะไม่อยู่ที่นี่ ถ้าไม่มีเธอ" วิคเตอร์พูดต่อ เสียงสั่นเครือ เหงื่อไหลลงมาตามขมับชัดเจน ในแสงสปอตไลท์ เม็ดเหงื่อนั้นส่องประกายราวกับเพชร ทำให้ใบหน้าคมคายยิ่งดูเซ็กซี่ "และผมจะทำทุกอย่างที่เธอบอก... เพราะเธอคือคนสำคัญของผม"
คุณหญิงพรทิพย์ยิ้มเจ้าเล่ห์ เข้าใจว่านี่เป็นเพียงมารยาท "น่ารักจังค่ะ แม่บ้านโชคดีมากนะคะ" เธอกล่าว ก่อนจะหันไปทางผู้ชม น้ำเสียงสูงของเธอดังก้องผ่านไมค์ "เชิญทุกท่านปรบมือให้กับวิคเตอร์อีกครั้งค่ะ!"
เสียงปรบมือดังกึกก้อง ผสมกับเสียงแก้วเครื่องดื่มกระทบกันเบาๆ และเสียงเพลงคลาสสิกที่ดังขึ้นอีกครั้ง ขณะที่วิคเตอร์ค้อมศีรษะขอบคุณ ร่างสูงในชุดทักซิโดยังคงดูสง่างามในสายตาทุกคน ผมที่เคยจัดทรงอย่างเรียบร้อยเริ่มยุ่งเล็กน้อย เส้นผมบางเส้นตกลงมาปรกหน้าผาก ยิ่งเพิ่มความเซ็กซี่ให้ใบหน้าคมคาย แม้ว่าใต้เนื้อผ้านั้น จะมีความทรมานและความต้องการที่ซ่อนอยู่
หลังงานเลี้ยงจบลง … วิคเตอร์เดินฝ่าฝูงชนในงานเลี้ยง ด้วยท่าทางสง่างามแม้จะรู้สึกอึดอัดแทบขาดใจ ทุกย่างก้าวกลายเป็นความพยายามที่จะปกปิดความรู้สึก แก่นกลางความเป็นชายที่แข็งขืนซ่อนอยู่ใต้กางเกงเสียดสีกับผ้าในทุกการเคลื่อนไหว ความเปียกชื้นที่ซึมออกมาทำให้กางเกงเริ่มแนบกับผิวเนื้อ แต่สีดำของผ้าช่วยปกปิดความผิดปกติไว้ได้
เขาถูกคนในงานทักทายไม่หยุด หญิงชายหลายวัยต่างเข้ามาขอถ่ายรูปและพูดคุย บางคนแตะเนื้อต้องตัวเขาแบบไม่มีพิธีรีตอง ทุกการสัมผัสส่งผลโดยตรงต่อความรู้สึกของเขาที่ถูกกระตุ้นด้วยน้ำสมุนไพรของยายแป๊ด
"คุณวิคเตอร์!" เสียงเรียกดังขึ้น วิคเตอร์หันไปพบกับคุณนิภา ภรรยาของนายกสมาคม เสียงส้นรองเท้าสูงของเธอกระทบพื้นดังเป็นจังหวะขณะเดินเข้ามาหา เธอยืนอยู่กับกลุ่มสตรีวัยกลางคนในชุดราตรีหรูหรา "มาทางนี้สิคะ!"
วิคเตอร์ยิ้มสุภาพ เดินไปหาด้วยท่าทางสง่างาม แม้ร่างกายจะอ่อนระโหยโรยแรง เสียงรองเท้าหนังกระทบพื้นดังเป็นจังหวะ ทุกย่างก้าวกระตุ้นความรู้สึกเสียวซ่านผ่านกางเกงที่เสียดสีกับผิวกายโดยตรง
"นี่คือวิคเตอร์ค่ะ" คุณนิภาแนะนำ เสียงหวานของเธอทำให้หลายคนในกลุ่มยิ้มตาม "นักว่ายน้ำเหรียญทองของเรา นี่คุณมนัสนันท์ คุณสุดารัตน์ และคุณวรัชยา เพื่อนสนิทของฉันจากสมาคมภริยานักธุรกิจค่ะ" กลิ่นน้ำหอมแพงหลากหลายยี่ห้อผสมปนเปกันจนแทบแยกไม่ออก ลอยมาปะทะจมูกของวิคเตอร์ ทำให้เขาแทบวิงเวียน ละอองกลิ่นโชยจากผิวกาย เสื้อผ้า และลมหายใจที่มีกลิ่นไวน์จางๆ ของสตรีทั้งสี่ ผสมกับกลิ่นอาหารในห้อง สร้างบรรยากาศที่อึดอัดสำหรับวิคเตอร์
วิคเตอร์ยกมือไหว้อย่างสุภาพ กล้ามแขนขยับใต้เสื้อทักซิโด ทำให้ทุกคนในกลุ่มสังเกตเห็นความแข็งแรงที่ซ่อนอยู่ภายใต้เสื้อผ้าชั้นดี "สวัสดีครับ"
"หล่อจริงๆ เหมือนที่เห็นในทีวีเลยค่ะ" คุณมนัสนันท์ชม สายตากวาดมองร่างสูงตั้งแต่ศีรษะจดปลายเท้า เสียงหวานอมเปรี้ยวของเธอทำให้วิคเตอร์รู้สึกไม่สบายใจ "แกได้ลูกเขยคนนี้มาได้ยังไงนิภา?" คุณนิภาหัวเราะเบาๆ เสียงหัวเราะใสกังวานราวกับระฆังแก้ว "เขาไม่ใช่ลูกเขยฉันค่ะ เป็นนักกีฬาในสังกัดสมาคมของสามีฉัน"
"น่าเสียดายจังเลยค่ะ" คุณวรัชยากล่าว น้ำเสียงแฝงนัยที่วิคเตอร์รู้สึกได้ เธอดื่มไวน์ในมืออึกใหญ่ กลิ่นแอลกอฮอล์ลอยเข้มข้นในลมหายใจ "ถ้าฉันมีลูกสาว ป่านนี้จัดให้แล้ว"
วิคเตอร์ยิ้มแห้งๆ พยายามสุภาพ แต่กลิ่นความอึดอัดแผ่ซ่านออกมาจากร่างของเขาชัดเจน โดยเฉพาะเมื่อสายตาของทุกคนในกลุ่มจับจ้องเขาราวกับเป็นเนื้อชิ้นโตในเขียง
"ว่ายน้ำมาหลายปีแล้วใช่ไหมคะ? กล้ามเนื้อคงแน่นมากสินะคะ?" คุณสุดารัตน์ถาม เสียงหวานเกินจริง สายตาของเธอไล่มองไปตามรูปร่างของวิคเตอร์อย่างไม่เกรงใจ
"ครับ ผมซ้อมทุกวัน" วิคเตอร์ตอบสั้นๆ น้ำเสียงแข็งขึ้นเล็กน้อย หยดเหงื่อไหลลงมาตามขมับ สะท้อนแสงไฟในห้องเป็นประกาย กลิ่นกายของเขายิ่งกำเริบเมื่อถูกกดดัน ลอยเข้มข้นขึ้นจนหลายคนในกลุ่มสูดลมหายใจลึกโดยไม่รู้ตัว
"ฉันเคยได้ยินว่านักว่ายน้ำมีความอดทนสูงมากเลยนะคะ" คุณมนัสนันท์กล่าว สายตาหยาดเยิ้ม เธอโน้มตัวเข้ามาใกล้จนวิคเตอร์ได้กลิ่นน้ำหอมฉุนจนแสบจมูก "ทั้งแขนแข็งแรง ขาก็แข็งแรง และที่สำคัญ... ปอดดีด้วย"
เสียงหัวเราะคิกคักดังขึ้นในกลุ่ม เสียงแก้วเครื่องดื่มกระทบกันเบาๆ ความหมายแฝงในคำพูดทำให้วิคเตอร์รู้สึกร้อนวาบขึ้นมาอีกครั้ง เหงื่อยิ่งออกมากขึ้น
"แล้วมีแฟนหรือยังคะ?" คุณวรัชยาถาม เสียงแหบเล็กน้อยด้วยแอลกอฮอล์ "หรือว่าโสด?"
"ผม..." วิคเตอร์ลังเล เสียงติดขัดในลำคอ นึกถึงมุกดา แต่แล้วก็นึกถึงยายแป๊ด ความสับสนทำให้เหงื่อยิ่งออกมาก กลิ่นเหงื่อผสมกับฮอร์โมนความตื่นเต้นลอยชัดเจนขึ้น "ผมทุ่มเทกับการซ้อมครับ"
"น่าสนใจจัง" คุณสุดารัตน์ยิ้มกว้าง ฟันขาวเรียงสวยเผยให้เห็นชัดเจน "แล้วนอกจากว่ายน้ำ มีงานอดิเรกอื่นไหมคะ?"
"ผมชอบอ่านหนังสือครับ" วิคเตอร์ตอบ พยายามรักษาบทสนทนาให้เป็นปกติ น้ำเสียงของเขาสั่นเล็กน้อย มือกำแก้วน้ำแน่น จนเห็นเส้นเลือดนูนขึ้นมาที่หลังมือ
"อ่อค่ะ ฉันก็ชอบอ่านเหมือนกัน" คุณวรัชยาตอบ น้ำเสียงเต็มไปด้วยความหมายแฝง "บางทีเราอาจจะอ่านด้วยกันบ้างก็ได้นะคะ ฉันมีห้องสมุดส่วนตัวที่บ้าน อยู่ริมทะเล เงียบสงบดี..."
กลิ่นเหงื่อของวิคเตอร์ยิ่งแรงขึ้น เมื่อรู้สึกถึงสายตาที่จับจ้องเขาจากทุกทิศทาง ขณะที่กำลังรู้สึกอึดอัดสุดขีด เสียงคุ้นหูก็ดังมาจากอีกมุมหนึ่งของห้อง
"วิคเตอร์!" มีเสียงเรียกจากอีกมุมหนึ่ง วิคเตอร์หันไปเห็นคุณสมบัติ ผู้สนับสนุนหลักของสมาคม โบกมือเรียก กลิ่นแห่งความโล่งใจพุ่งขึ้นมาในอกของวิคเตอร์
"ขอโทษนะครับ ผมคงต้องขอตัวก่อน" วิคเตอร์รีบฉวยโอกาส "ยินดีที่ได้รู้จักทุกท่านครับ"
เขาเดินออกจากกลุ่มสตรีวัยกลางคน เสียงรองเท้าหนังของเขากระทบพื้นหินอ่อนดังเป็นจังหวะ ได้ยินเสียงกระซิบกระซาบและหัวเราะตามหลัง "ก้นสวยจัง..." "น่าจับจริงๆ..." "ไม่รู้ว่าใหญ่แค่ไหน..."
วิคเตอร์รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นเนื้อในตลาด แต่แทนที่จะรู้สึกอึดอัด ร่างกายกลับตอบสนองกับคำพูดเหล่านั้น ความร้อนยิ่งแผ่ซ่านใต้กางเกง ทำให้เขารู้สึกอายกับตัวเองมากขึ้น ทุกย่างก้าวเต็มไปด้วยความทรมาน เสียงเสียดสีของเนื้อผ้ากับผิวกายดังชัดในโสตประสาทของเขา กลิ่นเหงื่อและความปรารถนาแผ่ซ่านออกมาจากร่างของเขาชัดเจนยิ่งขึ้น
"คุณวิคเตอร์ มานี่หน่อยค่ะ" ยายแป๊ดเดินเข้ามาขวาง ก่อนที่เขาจะไปถึงคุณสมบัติ กลิ่นน้ำหอมหวานฉุนของเธอปะทะเข้ากับจมูกของวิคเตอร์อย่างแรง "แป๊ดต้องการคุยกับคุณ... เป็นการส่วนตัว"
เธอพาเขาไปยังมุมเงียบของห้อง เสียงรองเท้าของทั้งคู่ดังเป็นจังหวะที่แตกต่าง – เสียงรองเท้าหนังของวิคเตอร์และเสียงรองเท้าส้นเตี้ยของยายแป๊ด ผสานกันเป็นจังหวะที่คุ้นหู สะท้อนความสัมพันธ์ที่ไม่เท่าเทียมระหว่างพวกเขา
"แป๊ดเห็นนะคะ ว่าพวกผู้หญิงพวกนั้นมองคุณยังไง" ยายแป๊ดกล่าวเสียงเข้ม กลิ่นน้ำหอมของเธอผสมกับกลิ่นโกรธเคืองที่แทบสัมผัสได้
"ผมไม่ได้ทำอะไรเลยนะครับ" วิคเตอร์รีบแก้ตัว น้ำเสียงสั่น กลิ่นความหวาดกลัวโชยออกมาจากร่างกายของเขา "พวกเธอแค่..."
"แป๊ดรู้ค่ะ" ยายแป๊ดตัดบท สายตาคมกริบ "แต่ที่แป๊ดไม่เข้าใจคือ... ทำไมคุณถึงตอบสนองกับพวกเธอ?"
"ผมไม่ได้..." วิคเตอร์อ้าปากค้าง หยดเหงื่อไหลลงมาตามขมับชัดเจน
"ไม่ต้องโกหกค่ะ" ยายแป๊ดกระซิบเสียงเข้ม มือเหี่ยวย่นชี้ไปที่กางเกงของวิคเตอร์ "แป๊ดเห็นหมดแล้ว... ทั้งสีหน้า แววตา และ..." เธอก้มมองลงต่ำ "ความเปียกชื้นที่เพิ่มขึ้น..."
วิคเตอร์หน้าแดงก่ำ ไม่กล้าสบตา กลิ่นความอายผสมกับความต้องการลอยชัดเจน "ผม... ผมควบคุมไม่ได้..."
"แป๊ดผิดหวังมากค่ะ" ยายแป๊ดส่ายหน้า ดวงตาฉายแววผิดหวังอย่างแท้จริง "แป๊ดคิดว่าคุณเป็นของแป๊ดคนเดียว... แต่ดูเหมือนคุณจะพร้อมให้ใครก็ได้"
"ไม่ใช่อย่างนั้นนะครับ!" วิคเตอร์รีบแก้ตัว เสียงสั่น กลิ่นความหวาดกลัวและความกังวลลอยชัดเจนขึ้น "มันเป็นเพราะน้ำที่ยายให้ผมดื่ม! ผมควบคุมไม่ได้จริงๆ!"
ยายแป๊ดยิ้มเย็น "นั่นไม่ใช่ข้อแก้ตัวค่ะ... แป๊ดคงต้องสอนบทเรียนคุณเมื่อกลับถึงบ้าน"
วิคเตอร์รู้สึกหวาดหวั่นกับคำพูดนั้น เหงื่อเย็นๆ ไหลลงมาตามแผ่นหลัง แต่ในขณะเดียวกัน ก็รู้สึกตื่นเต้นกับสิ่งที่จะเกิดขึ้น กลิ่นความตื่นเต้นผสมความหวาดกลัวลอยออกมาจากร่างกายของเขาชัดเจนยิ่งขึ้น "ผม... ผมขอโทษครับ"
"ไม่ต้องขอโทษตอนนี้ค่ะ" ยายแป๊ดตอบเย็นชา "ตอนนี้ให้คุณไปคุยกับคุณสมบัติ ทำตัวให้สมกับเป็นนักกีฬาทีมชาติ และอย่าให้แป๊ดเห็นคุณอยู่ใกล้ผู้หญิงพวกนั้นอีก... เข้าใจไหมคะ?"
"ครับ..." วิคเตอร์ตอบเสียงอ่อย กลิ่นความจำนนเผยให้รู้ว่าเขายอมจำนนอย่างสิ้นเชิง "เด็กดี" ยายแป๊ดตบแขนเขาเบาๆ "ไปเถอะค่ะ แป๊ดจะคอยดูคุณ..."
วิคเตอร์คนเก่งที่เคยเป็นดาวเด่นในงานเลี้ยงค่อยๆ จางหายไป เมื่อประตูรถเบนซ์สีดำปิดลง รถเบนซ์สีดำแล่นผ่านถนนราชดำริอันเงียบสงบในยามค่ำคืน เสียงเครื่องยนต์แผ่วเบาดังในความเงียบ ภายในรถ กลิ่นน้ำหอมหวานฉุนของยายแป๊ดผสมกับกลิ่นเหงื่อชายหนุ่มที่ผสมความตื่นเต้นและหวาดหวั่น ก่อตัวเป็นบรรยากาศแปลกประหลาดที่อัดแน่นด้วยความรู้สึกหลากหลาย ลุงสมชายคนขับรถประจำตระกูลไม่เคยถามอะไร แม้จะเห็นดวงตาแดงก่ำของชายหนุ่มในกระจกมองหลัง หรือได้ยินคำสั่งให้ขับตรงไปยังโรงแรมริมแม่น้ำ ที่ไกลสุดขอบฟ้าจากงานเลี้ยงที่เพิ่งจบไป
"คืนนี้คุณผิดคำสั่งแป๊ดหลายครั้งนะคะ" ยายแป๊ดกล่าวเสียงเรียบ "คุณลืมไปแล้วเหรอคะว่าคุณเป็นของใคร?"
"ไม่ลืมครับ" วิคเตอร์ตอบเสียงแผ่ว "ผมเป็นของยายแป๊ด..."
"แล้วทำไมคุณถึงไปสนใจผู้หญิงพวกนั้น?" ยายแป๊ดถามเสียงเข้ม "ทำไมคุณถึงมองพวกเธอด้วยสายตานั้น?"
"ผมไม่ได้ตั้งใจนะครับ" วิคเตอร์รีบแก้ตัว "มันเป็นเพราะน้ำที่ยายให้ผมดื่ม... ผมควบคุมตัวเองไม่ได้จริงๆ"
ยายแป๊ดเงียบไปครู่หนึ่ง เสียงลมหายใจของเธอดังเป็นจังหวะในความเงียบของรถ "วันนี้คุณจะต้องได้รับบทเรียนค่ะ... เพื่อให้คุณเข้าใจว่าร่างกายของคุณเป็นของใคร"
ระหว่างทาง ยายแป๊ดเล่าให้ฟังถึงตารางการซ้อมใหม่ที่จะเริ่มตั้งแต่พรุ่งนี้ "อีกสองเดือนก่อนการคัดเลือกรอบสุดท้าย คุณจะต้องทุ่มเททุกอย่างค่ะ" เธอกล่าว "แป๊ดเตรียมโปรแกรมพิเศษไว้ให้คุณแล้ว... โปรแกรมที่จะทำให้คุณทำลายสถิติแห่งชาติได้แน่นอน"
"โปรแกรมอะไรครับ?" วิคเตอร์ถาม
"แป๊ดจะเริ่มผสมน้ำมันบุษราคัมกับอาหารของคุณค่ะ" ยายแป๊ดตอบ น้ำเสียงเจ้าเล่ห์ "และจะมีการนวดพิเศษทุกคืน... ด้วยเทคนิคโบราณที่จะช่วยให้กล้ามเนื้อของคุณฟื้นตัวได้เร็วขึ้น"
วิคเตอร์พยักหน้า ไม่ได้ถามอะไรต่อ เขารู้ว่าไม่มีทางเลือกอื่น ถ้าเขาต้องการไปถึงฝัน และในใจลึกๆ เขาก็ยอมรับว่าร่างกายของเขาตอบสนองต่อการดูแลของยายแป๊ดอย่างไม่น่าเชื่อ
รถจอดลงที่ด้านหน้าโรงแรมหรูริมแม่น้ำเจ้าพระยา แสงไฟสว่างจ้าจากโรงแรมสะท้อนกับน้ำ สร้างภาพที่สวยงาม วิคเตอร์มองออกไปนอกหน้าต่างรถด้วยความสงสัย
"ทำไมเรามาที่นี่ครับ?" เขาถาม กลิ่นความสงสัยผสมกับความตื่นเต้นลอยออกมาจากร่างของเขา
"เพราะคืนนี้พิเศษค่ะ" ยายแป๊ดตอบ "แป๊ดจองห้องสวีทไว้แล้ว... สำหรับบทเรียนของคุณ"
พนักงานโรงแรมเปิดประตูรถให้ทั้งคู่ ยายแป๊ดก้าวลงจากรถก่อน ตามด้วยวิคเตอร์ ร่างสูงในชุดทักซิโดยังคงดูสง่างามแม้จะรู้สึกอึดอัด เขายืนตรง ปรับเนคไทเล็กน้อย ขณะที่ยายแป๊ดเดินนำเข้าไปในล็อบบี้โรงแรม
ล็อบบี้ตกแต่งอย่างหรูหรา พื้นหินอ่อนสะท้อนแสงไฟระยิบระยับ เสียงน้ำพุดังแผ่วเบาจากมุมหนึ่ง กลิ่นดอกไม้สดผสมกับกลิ่นไม้หอมลอยอวลในอากาศ หลายคนในล็อบบี้หันมามองวิคเตอร์ด้วยความสนใจ บางคนจำเขาได้และกระซิบกระซาบกัน แต่ไม่มีใครเข้ามารบกวน
ยายแป๊ดเดินตรงไปที่เคาน์เตอร์ต้อนรับ พูดคุยกับพนักงานเล็กน้อย ก่อนจะได้รับบัตรห้องและเดินกลับมาหาวิคเตอร์ "ไปค่ะ" เธอกล่าว ก่อนจะเดินไปที่ลิฟต์
ทั้งคู่ขึ้นลิฟต์ไปยังชั้นบนสุดของโรงแรม เสียงดนตรีคลาสสิกแผ่วเบาดังในลิฟต์ ความเงียบของพื้นที่แคบทำให้ทั้งคู่ได้ยินเสียงลมหายใจของกันและกัน และได้กลิ่นกายของอีกฝ่ายชัดเจนยิ่งขึ้น ห้องสวีทหรู
เมื่อประตูลิฟต์เปิดออก ทั้งคู่เดินตามทางเดินสั้นๆ ไปยังประตูห้องเพียงห้องเดียวบนชั้นนั้น ยายแป๊ดรูดบัตรและเปิดประตูเข้าไป
วิคเตอร์ก้าวเข้าไปในห้องสวีทหรู และต้องตกใจกับสิ่งที่เห็น ห้องขนาดใหญ่ตกแต่งด้วยกลีบกุหลาบสีเหลืองเข้มคล้ายบุษราคัมนับพันกลีบโปรยปรายอยู่ทั่ว เทียนหอมถูกจุดไว้รอบห้อง แสงสลัวจากเทียนทำให้บรรยากาศดูโรแมนติกและลึกลับ กลิ่นกุหลาบผสมกับกลิ่นวานิลลาจากเทียนหอมลอยอวลในอากาศ
จุดเด่นของห้องคือเตียงขนาดใหญ่ที่ปูด้วยผ้าไหมสีเหลืองเข้ม มีกลีบกุหลาบโปรยอยู่บนเตียง เสาเตียงทั้งสี่ด้านมีผ้าโปร่งสีขาวพลิ้วไหวเล็กน้อยตามลมจากเครื่องปรับอากาศ
อีกด้านหนึ่งของห้องเป็นผนังกระจกบานใหญ่ ที่มองเห็นวิวแม่น้ำเจ้าพระยายามค่ำคืนได้อย่างชัดเจน แสงไฟจากตึกและเรือที่ล่องผ่านสะท้อนกับผิวน้ำ สร้างภาพที่สวยงามราวกับภาพวาด
"ชอบไหมคะ?" ยายแป๊ดถาม กลิ่นความพึงพอใจลอยชัดเจนจากร่างของเธอ "แป๊ดจัดเตรียมไว้สำหรับคุณโดยเฉพาะ"
"สวยมากครับ..." วิคเตอร์ตอบเสียงแผ่ว ดวงตากวาดมองไปรอบห้อง ก่อนจะจับอยู่ที่วิวแม่น้ำเจ้าพระยา "ผมไม่เคยเห็นวิวแบบนี้มาก่อน" "ถอดเสื้อผ้าค่ะ" ยายแป๊ดสั่งอย่างไม่อ้อมค้อม "แป๊ดอยากเห็นร่างกายของคุณภายใต้แสงเทียน" วิคเตอร์ชะงัก แต่ไม่ได้ปฏิเสธ เขาค่อยๆ คลายเนคไทออก เสียงผ้าไหมเสียดสีดังแผ่วเบา ตามด้วยเสียงกระดุมถูกปลดทีละเม็ด เขาถอดเสื้อสูทออก แขวนไว้บนเก้าอี้ใกล้ๆ ก่อนจะเริ่มปลดกระดุมเสื้อเชิ้ต
ยายแป๊ดยืนมองด้วยความพึงพอใจ ดวงตาจับจ้องทุกการเคลื่อนไหวของวิคเตอร์ มือถือแก้วไวน์ที่พนักงานเตรียมไว้ให้ในห้อง เธอจิบไวน์ช้าๆ ขณะที่วิคเตอร์ค่อยๆ เปิดเสื้อเชิ้ตออก เผยให้เห็นแผงอกแกร่งภายใต้แสงเทียนสีส้มอ่อน
เมื่อเสื้อเชิ้ตถูกถอดออกและวางลงบนเก้าอี้เดียวกับเสื้อสูท ยายแป๊ดกลืนน้ำลายเอื๊อก ภาพตรงหน้าช่างน่าตื่นตา – ร่างของนักกีฬาทีมชาติ ท่อนบนเปลือยเปล่า กล้ามอกแกร่ง ไหล่กว้าง เอวคอดกิ่ว หน้าท้องเป็นลอนชัดเจน ผิวขาวเนียนเปล่งประกายใต้แสงเทียนราวกับถูกชโลมด้วยน้ำผึ้ง "ต่อค่ะ" ยายแป๊ดเอ่ย เสียงแหบพร่า วิคเตอร์ลังเลเล็กน้อย ก่อนจะค่อยๆ ปลดหัวเข็มขัด เสียงโลหะกระทบกันดังแผ่วเบา ตามด้วยเสียงซิปถูกรูดลง กางเกงสแล็คสีดำถูกปล่อยให้ร่วงลงสู่พื้น เผยให้เห็นขาแข็งแรงยาวเรียวและความเป็นชายที่ซ่อนอยู่ใต้ความเปียกชื้น ยายแป๊ดอ้าปากค้าง แก้วไวน์แทบหลุดจากมือ ภาพที่เห็นตรงหน้าเกินกว่าที่เธอคาดหวัง – ร่างกายสมบูรณ์แบบของนักกีฬาว่ายน้ำ เปลือยเปล่าอย่างสิ้นเชิง ท่อนควยขาวชมพูแข็งขืนชี้ตรงขึ้นฟ้า มีความชื้นเล็กน้อยที่ปลาย "หมุนรอบตัวค่ะ" ยายแป๊ดสั่ง เสียงสั่นเล็กน้อย "แป๊ดอยากดูร่างกายของคุณทุกส่วน" วิคเตอร์ยืนนิ่งครู่หนึ่ง ลมหายใจของเขาดังขึ้นเล็กน้อย ปลายนิ้วเท้าจิกลงบนพรมนุ่ม ก่อนจะค่อยๆ หมุนตัวช้าๆ เสียงเท้าเปล่าเสียดสีกับพรมแผ่วเบา แสงเทียนเต้นระริกบนผิวกายขาวเนียน กล้ามท้องแกร่งขยับเกร็งเป็นลอนตามจังหวะการหายใจ น้ำเล็กน้อยผุดพรายตรงขมับและแผ่นอก เสียงหัวใจเต้นแรงดังก้องในความเงียบ ดวงตาของยายแป๊ดจับจ้องแต่ละส่วนของร่างกายสมบูรณ์แบบตรงหน้า – ไหล่กว้างที่เกิดจากการว่ายน้ำนับพันชั่วโมง แผ่นหลังกว้างที่ลาดลงสู่เอวคอดกิ่ว ก้นกลมแน่นที่ดูแข็งแรงราวกับหินอ่อน ขายาวกำยำที่เรียวสวยราวกับถูกปั้นแต่ง ดวงตาเธอหยุดที่ส่วนกลางลำตัวของเขา จ้องมองควยที่แข็งขืนของวิคเตอร์อย่างไม่ปิดบัง "สวยมาก..." ยายแป๊ดพึมพำ เสียงแหบพร่า แก้วไวน์บนมือสั่นเล็กน้อย "คุณเป็นชิ้นงานศิลปะชั้นเลิศ วิคเตอร์..." ยายแป๊ดวางแก้วไวน์ลงบนโต๊ะข้างๆ เสียงแก้วกระทบกับผิวไม้ดังเบาๆ เธอค่อยๆ เดินเข้าไปหาวิคเตอร์ เสียงส้นรองเท้าเคาะพื้นดังเป็นจังหวะ กลิ่นน้ำหอมหวานฉุนลอยนำหน้า ผสานกับกลิ่นไวน์จางๆ จากลมหายใจ "คุณรู้ไหมคะว่าทำไมแป๊ดถึงพาคุณมาที่นี่?" ยายแป๊ดถาม เสียงแผ่ว ขณะที่เดินวนรอบร่างเปลือยเปล่าของวิคเตอร์ มือเหี่ยวย่นลูบไปตามผิวเนื้อของเขาเบาๆ สัมผัสไปตามกล้ามไหล่ แผ่นหลัง และเอว "ไม่ทราบครับ" วิคเตอร์ตอบ เสียงสั่นเล็กน้อย กล้ามเนื้อเกร็งตามจุดที่ถูกสัมผัส เหงื่อผุดพรายขึ้นมาใหม่ตามแนวกระดูกสันหลัง ส่งกลิ่นเฉพาะตัวลอยฟุ้งในอากาศ "เพราะแป๊ดอยากให้คุณเห็นภาพนี้" ยายแป๊ดตอบ มือชี้ไปที่ผนังกระจกบานใหญ่ "มองออกไปสิคะ..." วิคเตอร์หันไปมองตามที่ยายแป๊ดชี้ ภาพสะท้อนของเขาปรากฏบนกระจกใส – ชายหนุ่มร่างกำยำเปลือยเปล่า ยืนอยู่ข้างหญิงชราในชุดเรียบร้อย ภาพที่ดูขัดแย้งกันอย่างรุนแรง แต่กลับมีพลังบางอย่างที่ไม่อาจอธิบายได้ วิคเตอร์รู้สึกถึงความอายอย่างรุนแรง แต่ก็ไม่อาจละสายตาจากภาพนั้นได้ "คุณเห็นไหมคะ?" ยายแป๊ดกระซิบข้างใบหู เสียงแหบพร่า ลมหายใจอุ่นๆ ปะทะใบหู ส่งความรู้สึกวาบหวาม "นี่คือความจริง... คุณในสภาพที่แท้จริง... เปลือยเปล่า... ไร้ซึ่งการปกปิด... ไร้ซึ่งการป้องกัน... และเป็นของแป๊ดโดยสมบูรณ์" มือของยายแป๊ดไล้เบาๆ จากไหล่ลงมาตามแผ่นหลัง เสียงฝ่ามือลูบผิวเนื้อดังแผ่วเบา "แป๊ดช่วยให้คุณกลายเป็นนักกีฬาทีมชาติ... แป๊ดให้ทุกอย่างที่คุณต้องการ..." เธอกระซิบ ลมหายใจร้อนผ่าวกระทบผิวกาย "และแลกกับสิ่งเหล่านั้น คุณเป็นของแป๊ด... ร่างกายนี้... เป็นของแป๊ด..." วิคเตอร์ยืนนิ่ง เม็ดเหงื่อไหลรินลงตามขมับ ลูกกระเดือกขยับขึ้นลงเมื่อเขากลืนน้ำลายเอื๊อก ภาพสะท้อนในกระจกทำให้เขาเห็นความจริงที่ไม่อาจปฏิเสธ – เขา นักกีฬาทีมชาติ ชายหนุ่มอนาคตไกล ยืนเปลือยเปล่าต่อหน้าหญิงชรา เชื่อฟังทุกคำสั่ง ทำทุกอย่างที่เธอต้องการ "นี่เป็นครั้งแรกนะคะที่แป๊ดได้เห็นคุณแบบนี้..." ยายแป๊ดกระซิบ ดวงตาลุกเร่า มือขยับวนรอบร่างวิคเตอร์ จนกระทั่งยืนอยู่ตรงหน้าเขา สายตาจับจ้องที่ควยแข็งขืน "...เห็นทั้งหมด" วิคเตอร์หน้าแดงก่ำ ดวงตาหลบต่ำ ความรู้สึกอายผสมกับความตื่นเต้นแล่นพล่านในกระแสเลือด ควยของเขากระตุกเล็กน้อยภายใต้สายตาของยายแป๊ด สัมผัสอากาศเย็นบนผิวที่ไม่เคยเปิดเผยต่อสายตาใครมาก่อน ทำให้เขารู้สึกทั้งเปราะบางและตื่นเต้นในเวลาเดียวกัน "คุณรู้ไหมคะว่าแป๊ดรอมานานแค่ไหน..." เสียงของยายแป๊ดแผ่วต่ำ นิ้วเหี่ยวย่นค่อยๆ ลากผ่านขอบกล้ามเป็นลอนบนหน้าท้อง ลงมาใกล้กับโคนควย "รอที่จะได้เห็นว่าอะไรที่ทำให้คุณเป็นชายหนุ่มที่สมบูรณ์แบบ..." ลมหายใจของวิคเตอร์สะดุดเล็กน้อย ควยของเขากระตุกอีกครั้ง ตอบสนองต่อเสียงและสัมผัสของยายแป๊ด เหงื่อผุดพรายตามขมับและแผ่นหลัง สะท้อนแสงเทียนเป็นประกาย เผยให้เห็นเส้นสันกล้ามเนื้อที่ชัดเจนยิ่งขึ้น "มันสวยมากคะ..." ยายแป๊ดพึมพำ สายตาไม่ละจากควยที่แข็งขืนของเขา "สมกับเป็นนักกีฬาทีมชาติ... สมบูรณ์แบบทุกนิ้ว" วิคเตอร์หน้าแดงก่ำ ดวงตาหลบต่ำ ความรู้สึกอายผสมกับความตื่นเต้นแล่นพล่านในกระแสเลือด ควยนักกีฬาทีมชาติกระตุกเล็กน้อยภายใต้สายตาของยายแป๊ด "มองแป๊ดสิคะ" ยายแป๊ดสั่ง น้ำเสียงนุ่มนวลแต่แฝงคำสั่ง "แป๊ดอยากเห็นดวงตาคุณตอนที่แป๊ดสัมผัสคุณเป็นครั้งแรก" วิคเตอร์ค่อยๆ เงยหน้าขึ้นอย่างช้าๆ ขนตายาวกระพือเล็กน้อย ดวงตาสีน้ำตาลเข้มจ้องตรงไปที่ดวงตาของยายแป๊ด ในแววตาฉายความหวาดหวั่นปนความตื่นเต้น มือเหี่ยวย่นของยายแป๊ดค่อยๆ ยกขึ้น ลูบไปตามแผงอกกว้างของวิคเตอร์ ผิวเย็นของเธอสัมผัสกับผิวร้อนของเขา สร้างความรู้สึกขัดแย้งที่ชวนให้หวาดหวั่น มือนั้นไล้ลงต่ำช้าๆ ผ่านแผงอก ลงมาที่หน้าท้องเป็นลอน ซึ่งกระตุกเกร็งเล็กน้อยตามสัมผัส "ผิวคุณร้อนจัง..." ยายแป๊ดพึมพำ นิ้วเหี่ยวย่นลูบวนที่หน้าท้องเป็นวงกลม "และแข็งแรง... สมกับเป็นนักกีฬาทีมชาติ" เธอค่อยๆ ขยับมือลงต่ำกว่าเดิม วิคเตอร์สูดลมหายใจเฮือกใหญ่ มือกำหมัดแน่น พยายามทรงตัวให้นิ่ง ขณะที่นิ้วของยายแป๊ดไล้ไปตามแนวขนอ่อนใต้สะดือลงไปที่โคนควย "แป๊ดรอมานานมากนะคะ..." เสียงของยายแป๊ดแผ่วต่ำ "รอที่จะได้เห็นว่าอะไรที่ทำให้คุณเป็นชายหนุ่มที่สมบูรณ์แบบ..." มือของยายแป๊ดหยุดลงที่โคนควย ท่อนเนื้อแข็งขืนของวิคเตอร์กระตุกเล็กน้อย ตอบสนองต่อความใกล้ชิดกับมือของเธอ เหงื่อไหลรินลงตามขมับและแผ่นหลังของเขามากขึ้น สร้างเส้นทางชื้นเล็กๆ บนผิวกาย แสงไฟสลัวสะท้อนกับความชื้นบนผิว ทำให้ร่างกายเขาดูเหมือนถูกเคลือบด้วยน้ำมัน "ไปที่เตียงค่ะ" ยายแป๊ดสั่ง เสียงเข้ม "แป๊ดจะสอนบทเรียนให้คุณ... เป็นบทเรียนที่คุณจะไม่มีวันลืม" วิคเตอร์เดินไปที่เตียงอย่างช้าๆ เสียงเท้าเปล่ากระทบพื้นดังแผ่วเบา ตามด้วยเสียงเท้าเหยียบกลีบกุหลาบที่โรยอยู่บนพื้น เสียงกลีบดอกไม้ถูกบดขยี้ดังเบาๆ กลิ่นกุหลาบสดลอยฟุ้งขึ้นเมื่อกลีบดอกถูกเหยียบย่ำ ผสมกับกลิ่นเหงื่อและกลิ่นน้ำหอมของยายแป๊ด เมื่อวิคเตอร์ไปถึงเตียงหรู เขาหยุดยืนข้างเตียง ไม่แน่ใจว่าควรทำอย่างไรต่อไป มือไม้เกร็ง สายตาจับจ้องที่ผ้าไหมสีเหลืองเข้มที่ปูเตียง กลีบกุหลาบนับร้อยกลีบที่โรยอยู่บนนั้น ส่องประกายใต้แสงเทียนราวกับหยดเลือด "นั่งลงค่ะ" ยายแป๊ดสั่ง พลางเดินไปที่กระเป๋าของเธอที่วางอยู่บนโต๊ะข้างเตียง "แป๊ดมีอะไรพิเศษให้คุณ..." วิคเตอร์นั่งลงบนเตียง ผ้าไหมเย็นเฉียบสัมผัสกับผิวกายร้อนผ่าว ส่งความรู้สึกแปลกประหลาดไปทั่วร่าง เสียงผ้าไหมยับย่นดังแผ่วเบาเมื่อเขาขยับตัว กลีบกุหลาบบางส่วนติดอยู่กับผิวกายที่ชื้นด้วยเหงื่อ แต่เขาไม่สนใจที่จะปัดออก "คุณรู้ไหมคะว่าทำไมแป๊ดเรียกน้ำมันนี้ว่า 'บุษราคัม'?" ยายแป๊ดถามขณะค้นหาอะไรบางอย่างในกระเป๋า เสียงมือเหี่ยวย่นเสียดสีกับสิ่งของในกระเป๋าดังแผ่วเบา "ไม่ทราบครับ" วิคเตอร์ตอบ น้ำเสียงแผ่ว "เพราะว่าน้ำมันนี้มีสีเหลืองเข้มค่ะ... เหมือนกับพลอยบุษราคัม" ยายแป๊ดตอบ ขณะที่หยิบขวดแก้วใบเล็กขึ้นมาจากกระเป๋า ในขวดมีของเหลวสีเหลืองเข้ม "และเหมือนกับพลอยบุษราคัม... มันมีพลังพิเศษ... พลังที่จะเปลี่ยนแปลงคนที่ได้สัมผัสมัน..." เธอเปิดฝาขวด กลิ่นหอมหวานแต่แฝงความเผ็ดร้อนแปลกประหลาดลอยฟุ้งในอากาศ กลิ่นที่ไม่เหมือนกับสิ่งใดที่วิคเตอร์เคยได้กลิ่นมาก่อน กลิ่นที่ทำให้จมูกของเขาซ่านและร้อนวูบวาบขึ้นมาทันที "นอนลงค่ะ" ยายแป๊ดสั่ง เสียงแหบพร่า "แป๊ดจะทาน้ำมันนี้ให้คุณ... น้ำมันที่จะเปลี่ยนคุณให้เป็นของแป๊ดโดยสมบูรณ์" วิคเตอร์นอนลงบนเตียงอย่างช้าๆ ผ้าไหมเย็นเฉียบสัมผัสกับแผ่นหลังร้อนผ่าว เสียงผ้าไหมยับย่นดังเบาๆ ตามด้วยเสียงกลีบกุหลาบถูกบดขยี้ใต้ร่างกาย กลิ่นกุหลาบบดชิดลอยฟุ้งขึ้นมาเมื่อร่างหนักกดทับลงไป ยายแป๊ดเทน้ำมันสีเหลืองเข้มลงบนฝ่ามือเหี่ยวย่น เสียงของเหลวเทลงบนผิวหนังดังแผ่วเบา กลิ่นน้ำมันยิ่งเข้มข้นขึ้น เมื่อสัมผัสกับความร้อนจากฝ่ามือของเธอ "น้ำมันนี้ทำจากสมุนไพรหายากค่ะ" ยายแป๊ดกล่าว ขณะที่ค่อยๆ วางมือลงบนหน้าอกของวิคเตอร์ "สมุนไพรที่มีเฉพาะในป่าลึกทางตอนเหนือของประเทศ... เก็บได้เฉพาะในคืนเดือนเพ็ญ... และต้องปรุงด้วยพิธีกรรมโบราณที่คนไม่กี่คนรู้จัก" มือเหี่ยวย่นเคลือบน้ำมันสีเหลืองเข้มวางลงบนอกกว้างของวิคเตอร์ ความเย็นประหลาดจากน้ำมันตัดกับความร้อนจากฝ่ามือ สร้างความรู้สึกขัดแย้งที่แผ่ซ่านไปทั่วร่าง เสียงฝ่ามือลูบไปบนผิวเนื้อที่เคลือบน้ำมันดังแฉะๆ เล็กน้อย "คุณรู้สึกถึงมันไหมคะ?" ยายแป๊ดถาม ขณะที่มือค่อยๆ ลูบวนไปรอบๆ อกกว้าง "ความเย็นที่ค่อยๆ แทรกซึมเข้าไปในผิวกาย... ซึมลึกเข้าไปในกล้ามเนื้อ... และค่อยๆ เปลี่ยนเป็นความร้อน..." วิคเตอร์พยักหน้าเบาๆ ริมฝีปากเม้มแน่น เหงื่อผุดพรายตามขมับและหน้าผาก เสียงลมหายใจของเขาเริ่มติดขัด เมื่อความเย็นจากน้ำมันแทรกซึมเข้าไปใต้ผิวหนัง ก่อนจะค่อยๆ เปลี่ยนเป็นความร้อนวูบวาบที่แผ่ซ่านไปทั่ว "นี่เป็นแค่เริ่มต้นค่ะ" ยายแป๊ดกระซิบ เสียงแผ่ว มือลูบวนลงต่ำไปที่หน้าท้องเป็นลอน "คืนนี้คุณจะรู้จักความรู้สึกที่แท้จริง... ที่เกิดจากน้ำมันนี้" ยายแป๊ดเทน้ำมันเพิ่มลงบนฝ่ามือ ก่อนจะค่อยๆ ลูบไล้ไปที่ต้นขาแข็งแรงของวิคเตอร์ เสียงของเหลวเปียกแฉะดังขึ้นเมื่อมือเคลือบน้ำมันสัมผัสกับผิวเนื้อกำยำ ต้นขาของวิคเตอร์กระตุกเกร็งเล็กน้อยตามสัมผัส มือของยายแป๊ดค่อยๆ เลื่อนขึ้นไปใกล้ท่อนชมพูแข็งขืนของหนุ่มหล่อนักกีฬาทีมชาติขึ้นเรื่อยๆ แต่ยังไม่สัมผัสโดยตรง ทำให้วิคเตอร์รู้สึกหวิวในท้อง ควยของเขากระตุกรุนแรงด้วยความต้องการ "คุณรู้ไหมคะ..." ยายแป๊ดพูดเบาๆ "แป๊ดเคยนวดคุณมาหลายครั้ง... เคยเห็นผิวกายคุณแทบทุกส่วน... แต่ไม่เคยได้เห็นส่วนที่ซ่อนอยู่ใต้กางเกงว่ายน้ำของคุณเลย" ขณะที่พูด มือข้างหนึ่งของเธอไล้ขึ้นมาที่หน้าท้องส่วนล่างของวิคเตอร์ วนเป็นวงรอบสะดือ ก่อนจะค่อยๆ ลูบลงต่ำ ผ่านกลุ่มขนอ่อนใต้สะดือ จนมาถึงโคนท่อนควย "แป๊ดเคยถามตัวเองว่า... แก่นชายของคุณจะสมบูรณ์แบบเหมือนส่วนอื่นๆ ของร่างกายคุณไหม..." น้ำเสียงของยายแป๊ดแผ่วต่ำ ดวงตาจับจ้องควยตรงหน้าอย่างหิวกระหาย "และตอนนี้... แป๊ดได้คำตอบแล้ว" มือที่เคลือบน้ำมันเลื่อนไปจับควยงามของวิคเตอร์โดยตรงเป็นครั้งแรก ความเย็นของน้ำมันผสมกับความอุ่นของฝ่ามือสร้างความรู้สึกประหลาดที่แทบทำให้วิคเตอร์หยุดหายใจ เสียงครางแผ่วหลุดจากริมฝีปาก ควยของเขากระตุกแรงในมือยายแป๊ด "อ๊าาา..." เสียงครางของวิคเตอร์ดังขึ้น ร่างกายเกร็งแข็ง สะโพกกระตุกยกขึ้นเล็กน้อยโดยอัตโนมัติ "เงียบนะคะ..." ยายแป๊ดกระซิบ ขณะที่มือค่อยๆ รูดขึ้นลงช้าๆ บนควยที่ชุ่มน้ำมัน เสียงเปียกแฉะดังขึ้นตามจังหวะการเคลื่อนไหว "เด็กดีต้องเงียบ... และอดทน" วิคเตอร์กัดฟันแน่น พยายามกลั้นเสียงครางในลำคอ เม็ดเหงื่อผุดพรายทั่วร่าง ท่อนเนื้อแข็งเป็นหิน เส้นเลือดปูดโปนตามความยาวของท่อนควยนักกีฬาทีมชาติ ชีพจรเต้นแรงจนยายแป๊ดรู้สึกได้ผ่านฝ่ามือ "คุณชอบไหมคะ?" ยายแป๊ดถาม เสียงหวานเจือพิษ มือยังคงรูดขึ้นลงอย่างช้าๆ สม่ำเสมอ "ชอบที่แป๊ดสัมผัสคุณแบบนี้ไหม?" วิคเตอร์ไม่ตอบ เขาเพียงหลับตาแน่น ครางในลำคอเบาๆ ร่างกายสั่นเทาเล็กน้อยด้วยความต้องการที่ถูกปลุกเร้า "แป๊ดถามว่าคุณชอบไหมคะ?" ยายแป๊ดถามซ้ำ น้ำเสียงเข้มขึ้น มือหยุดการเคลื่อนไหว "ถ้าคุณไม่ตอบ แป๊ดจะหยุด..." "ชอบครับ..." วิคเตอร์ตอบเสียงแผ่ว ดวงตายังคงปิดสนิท ใบหน้าแดงก่ำด้วยความอาย "ชอบอะไรคะ?" ยายแป๊ดซัก น้ำเสียงอ่อนหวาน แต่แฝงไว้ด้วยความเฉียบคม "พูดให้ชัดเจนค่ะ ว่าคุณชอบอะไร" วิคเตอร์อ้าปากค้าง ลมหายใจติดขัดในลำคอ เขาไม่เคยต้องพูดคำเหล่านี้ออกมาตรงๆ เสียงหัวใจเต้นแรงดังก้องในอก กลิ่นความอายผสมกับความปรารถนาแผ่ซ่านจากร่างกาย "ผม... ผมชอบที่ยายแป๊ด..." เขาพยายามพูด เสียงสั่นเครือ "แป๊ดทำอะไรคะ?" ยายแป๊ดกระซิบเสียงเย้ายวน นิ้วเหี่ยวย่นลูบเบาๆ ที่ปลายควย สร้างความรู้สึกทรมาน "บอกแป๊ดสิคะว่าแป๊ดกำลังทำอะไรกับคุณ" "ยายแป๊ด... กำลังสัมผัสควยผมครับ" วิคเตอร์ตอบในที่สุด เสียงแผ่วเบาแทบไม่ได้ยิน ใบหน้าร้อนผ่าวด้วยความอับอาย ยายแป๊ดยิ้มพึงพอใจ มือเริ่มเคลื่อนไหวอีกครั้ง นิ้วรูดขึ้นลงช้าๆ บนควยที่เปียกชุ่มด้วยน้ำมัน "ดีมากค่ะ... คุณเป็นเด็กดี..." เธอเทน้ำมันเพิ่มลงบนมืออีกครั้ง เสียงของเหลวเปียกแฉะดังชัดในความเงียบของห้อง กลิ่นหอมฉุนของน้ำมันผสมกับกลิ่นเหงื่อและความปรารถนาของวิคเตอร์ลอยอบอวลในอากาศ "คุณเคยนึกภาพไหมคะ..." ยายแป๊ดกระซิบ มือยังคงเคลื่อนไหวช้าๆ สม่ำเสมอ "ว่าวันหนึ่ง ยายอย่างแป๊ดจะได้จับต้องควยของนักกีฬาทีมชาติรูปงามอย่างคุณ?" วิคเตอร์ส่ายหน้าเบาๆ ลมหายใจหอบแรงขึ้น เสียงลมหายใจดังในความเงียบ เขาไม่เคยนึกฝันถึงเรื่องเช่นนี้ แต่ร่างกายกลับตอบสนองอย่างน่าประหลาด องคชาตอันงดงามกระตุกแรงทุกครั้งที่ยายแป๊ดพูดคำว่า "ควย" "แป๊ดเคยนึกภาพนะคะ..." ยายแป๊ดสารภาพ น้ำเสียงแฝงความเจ้าเล่ห์ "นึกภาพตั้งแต่วันแรกที่เห็นคุณในชุดว่ายน้ำรัดรูป... นึกภาพว่าใต้กางเกงนั้นซ่อนอะไรไว้..." ขณะที่พูด เธอเร่งจังหวะมือเร็วขึ้นเล็กน้อย เสียงแฉะๆ ดังชัดเจนขึ้น วิคเตอร์ครางในลำคอ สะโพกขยับตามจังหวะมือโดยไม่รู้ตัว "แล้วตอนนี้..." ยายแป๊ดกระซิบ "แป๊ดได้เห็นแล้ว... ได้สัมผัสแล้ว... และมันสมบูรณ์แบบกว่าที่แป๊ดจินตนาการไว้เสียอีก" วิคเตอร์รู้สึกทั้งอับอายและภูมิใจในเวลาเดียวกัน คำชมของยายแป๊ดสร้างความรู้สึกประหลาดในอก ท่อนควยที่สาวๆ ต่างจินตนาการในฝันของเขาแข็งขืนยิ่งกว่าเดิม "ทำไมคุณถึงแข็งขนาดนี้คะ?" ยายแป๊ดถาม น้ำเสียงหวานเจือพิษ "เพราะชอบให้ยายอย่างแป๊ดสัมผัสหรือคะ?" "ผม..." วิคเตอร์อ้ำอึ้ง ไม่รู้จะตอบอย่างไร "หรือว่า..." ยายแป๊ดหยุดมือ จ้องมองใบหน้าวิคเตอร์อย่างเจ้าเล่ห์ "คุณกำลังคิดถึงผู้หญิงคนอื่น? กำลังคิดถึงมุกดาหรือคะ?" ชื่อของแฟนสาวดังขึ้นทำให้วิคเตอร์สะดุ้งเฮือก เขาลืมตาโพลง มองยายแป๊ดด้วยความตกใจ "ไม่ใช่ครับ!" เขาปฏิเสธเสียงหลง "ผมไม่ได้คิดถึงเธอเลย" "แล้วคุณกำลังคิดถึงใครคะ?" ยายแป๊ดซัก มือบีบควยของเขาเบาๆ "บอกความจริงมาค่ะ" "ผม... ผมกำลังคิดถึงยายแป๊ดครับ" วิคเตอร์ตอบเสียงเบา ดวงตาหลบต่ำด้วยความอาย "ผมไม่ได้คิดถึงใครอื่นเลย" ยายแป๊ดยิ้มพึงพอใจ "แป๊ดดีใจที่ได้ยินอย่างนั้นค่ะ" เธอกล่าว มือเริ่มเคลื่อนไหวอีกครั้ง "เพราะคืนนี้... คุณเป็นของแป๊ดคนเดียว" มือหยาบดำของยายแป๊ดขยับเร็วขึ้นเล็กน้อย ทำให้วิคเตอร์ครางลึกในลำคอ แท่งสวรรค์ขาวชมพูของเขากระตุกและพองใหญ่ขึ้น เส้นเลือดตามความยาวปูดโปนชัดเจนยิ่งขึ้น บ่งบอกว่ากำลังใกล้ถึงจุดสุดยอด "อดทนนะคะ" ยายแป๊ดสั่ง "ยังไม่ให้ปลดปล่อย... แป๊ดอยากสนุกกับคุณอีกหน่อย" มือของเธอชะลอลง รูดขึ้นลงช้าๆ แทน ทำให้วิคเตอร์ทรมานด้วยความต้องการที่ถูกยื้อไว้ เขากัดฟันแน่น พยายามควบคุมตัวเอง ยายแป๊ดเทน้ำมันเพิ่มลงบนฝ่ามืออีกครั้ง น้ำมันไหลลงตามควยของวิคเตอร์ ลงไปที่ถุงอัณฑะ เธอใช้มืออีกข้างลูบไล้ที่ถุงอัณฑะเบาๆ สัมผัสนุ่มนวลแต่แฝงพลัง "ความเป็นชายของคุณอยู่ในมือแป๊ดแล้วนะคะ..." ยายแป๊ดกระซิบ ขณะที่มือทั้งสองปรนเปรอวิคเตอร์ "ทั้งร่างกาย จิตใจ และอนาคตของคุณ... อยู่ในมือแป๊ดหมดแล้ว" วิคเตอร์ครางเบาๆ รู้สึกทั้งหวาดหวั่นและตื่นเต้นกับคำพูดนั้น เขารู้ว่ามันเป็นความจริง ชีวิตของเขาตกอยู่ภายใต้อำนาจของยายแป๊ดอย่างสมบูรณ์ "ยายแป๊ดครับ..." วิคเตอร์ครางเรียก เสียงสั่นเครือ "ผม... ผมทนไม่ไหวแล้ว..." "ยังไม่ได้นะคะ" ยายแป๊ดตอบ น้ำเสียงเด็ดขาด มือหยุดเคลื่อนไหวทันที บีบควยของเขาแน่น เพื่อยับยั้งการปลดปล่อย "แป๊ดยังไม่อนุญาต" วิคเตอร์ครางด้วยความทรมาน ร่างกายสั่นเทาด้วยความต้องการที่ถูกยื้อไว้ เหงื่อไหลโชกทั่วร่าง ทำให้ผิวกายเปล่งประกายใต้แสงเทียนอ่อน "แป๊ดมีคำถามค่ะ" ยายแป๊ดกล่าว ขณะที่มือยังคงบีบควยของวิคเตอร์ไว้ "และคุณต้องตอบให้ตรงคำถาม ถ้าคุณตอบดี แป๊ดจะให้คุณปลดปล่อย" "ได้ครับ..." วิคเตอร์ตอบอย่างรวดเร็ว เขาจะทำทุกอย่างเพื่อให้ได้ปลดปล่อยความต้องการที่สุมอยู่ในร่างกาย "คุณเป็นของใครคะ?" ยายแป๊ดถาม น้ำเสียงจริงจัง "ผมเป็นของยายแป๊ดครับ" วิคเตอร์ตอบโดยไม่ลังเล "ทั้งร่างกายและจิตใจใช่ไหมคะ?" "ครับ ทั้งร่างกายและจิตใจผมเป็นของยายแป๊ด" เขายืนยัน เสียงสั่นเครือด้วยความต้องการ "แล้วควยของคุณล่ะคะ? เป็นของใคร?" วิคเตอร์ลังเลเล็กน้อย คำถามนี้ทำให้เขารู้สึกอับอายอย่างรุนแรง แต่เขาก็ไม่มีทางเลือก "เป็นของยายแป๊ดครับ... ควยผมเป็นของยายแป๊ด" "ทำไมคะ?" ยายแป๊ดซักต่อ มือบีบเบาๆ ที่ควยของเขา "ทำไมคุณถึงยอมให้ควยคุณเป็นของแป๊ด?" "เพราะ... เพราะยายแป๊ดทำให้ผมรู้สึกดี..." วิคเตอร์ตอบอย่างยากลำบาก "และยายแป๊ดดูแลผมดีกว่าใครทั้งหมด" "คุณเงี่ยนไหมคะตอนนี้?" ยายแป๊ดถามตรงๆ น้ำเสียงเรียบแต่เต็มไปด้วยอำนาจ วิคเตอร์อ้าปากค้าง เขาไม่เคยได้ยินคำนั้นจากปากของยายแป๊ดมาก่อน และไม่เคยต้องตอบคำถามแบบนี้ ความอับอายแผ่ซ่านไปทั่วร่างกาย แต่ควยของเขากลับกระตุกแรงในมือยายแป๊ด "ตอบมาค่ะ" ยายแป๊ดกดดัน "คุณเงี่ยนไหม?" "ครับ..." วิคเตอร์ตอบเสียงแผ่ว "ครับอะไรคะ?" ยายแป๊ดซัก "พูดประโยคเต็มๆ มาค่ะ" "ผม... ผมเงี่ยนครับ" วิคเตอร์ตอบ ใบหน้าแดงก่ำด้วยความอาย "เงี่ยนมากแค่ไหนคะ?" ยายแป๊ดยังไม่ปล่อย "บอกแป๊ดหน่อยค่ะว่าเงี่ยนมากแค่ไหน" "ผมเงี่ยนมากครับ..." วิคเตอร์ครางตอบ ความต้องการเอาชนะความอาย "ผมเงี่ยนมากจนทนไม่ไหวแล้ว" "ดีมากค่ะ..." ยายแป๊ดยิ้มพึงพอใจ "ตอนนี้... แป๊ดอยากให้คุณพูดดังๆ ให้ทั้งห้องได้ยิน... บอกว่าคุณเป็นของใคร และคุณรู้สึกยังไงตอนนี้" "ผมจะพูดอะไรครับ?" วิคเตอร์ถาม เสียงสั่น "พูดว่า 'ผมเป็นของยายแป๊ด และผมเงี่ยนมากครับ'" ยายแป๊ดสั่ง น้ำเสียงเด็ดขาด "พูดดังๆ นะคะ" วิคเตอร์สูดลมหายใจลึก หัวใจเต้นระรัวในอก เขาไม่เคยพูดอะไรแบบนี้มาก่อน แต่ความต้องการที่ถูกยื้อไว้ทำให้เขาทำทุกอย่างที่ยายแป๊ดสั่ง "ผม... ผมเป็นของยายแป๊ด" เขาพูดเสียงดังขึ้น แต่ยังไม่ดังพอ "ดังกว่านี้ค่ะ" ยายแป๊ดกระตุ้น มือเริ่มรูดขึ้นลงช้าๆ อีกครั้ง "ให้สมกับที่คุณเป็นนักกีฬาทีมชาติ" "ผมเป็นของยายแป๊ด!" วิคเตอร์พูดเสียงดังขึ้น ควยกระตุกแรงในมือยายแป๊ด "และผมเงี่ยนมากครับ!" "ดังกว่านี้อีกค่ะ!" ยายแป๊ดสั่ง มือเร่งจังหวะเร็วขึ้น "ให้ทั้งโรงแรมได้ยิน!" "ผมเป็นของยายแป๊ด!" วิคเตอร์ตะโกน เสียงทุ้มก้องไปทั่วห้อง ร่างกายสั่นเทาด้วยความต้องการที่ใกล้ถึงจุดสุดยอด "และผมเงี่ยนมากครับ!" "ดีมากค่ะ!" ยายแป๊ดชม มือเร่งจังหวะเร็วขึ้นอีก เสียงแฉะๆ ดังชัดเจนในห้อง "ตอนนี้คุณทำได้แล้วค่ะ... ปล่อยมันออกมา" วิคเตอร์ครางลึกในลำคอ ร่างกายแข็งเกร็ง สะโพกยกสูงขึ้นจากเตียง ก่อนที่เขาจะถึงจุดสุดยอดอย่างรุนแรง น้ำอสุจิพุ่งแรงออกจากควย กระเซ็นขึ้นไปถึงหน้าอก ความสุขสมรุนแรงแล่นพล่านไปทั่วร่าง "อ๊าาาาา...!" เสียงครางของเขาดังก้องไปทั่วห้อง ร่างกายกำยำสั่นเทาด้วยความสุขสม กล้ามเนื้อทุกมัดเกร็งแน่น ก่อนจะค่อยๆ คลายตัวลง ยายแป๊ดยังคงรูดมือขึ้นลงช้าๆ ต่อไป รีดน้ำอสุจิออกมาจนหมด น้ำสีขาวขุ่นผสมกับน้ำมันสีเหลืองเข้ม สร้างภาพที่ตรึงตา ท่อนควยอันเป็นที่ปรารถนาของวิคเตอร์ยังคงกระตุกเป็นจังหวะในมือของเธอ "ดีมากค่ะ..." ยายแป๊ดกระซิบ ดวงตาเป็นประกาย "คุณสุดยอดมาก วิคเตอร์..." วิคเตอร์นอนหอบหายใจแรง ร่างกายยังสั่นเทาจากความสุขสม เหงื่อไหลโชกทั่วร่าง น้ำอสุจิเปรอะเปื้อนบนหน้าอกและหน้าท้อง ผสมกับน้ำมันสีเหลืองเข้ม สร้างภาพที่ดูเหมือนงานศิลปะอันแปลกประหลาด แต่ยายแป๊ดยังไม่หยุดแค่นั้น เธอค่อยๆ ขยับตัวลงต่ำ จนใบหน้าอยู่ใกล้กับควยของวิคเตอร์ที่ยังคงแข็งขืนแม้จะปลดปล่อยไปแล้ว "คุณรู้ไหมคะ..." ยายแป๊ดกระซิบ ลมหายใจร้อนผ่าวปะทะผิวเนื้อที่ไวต่อความรู้สึก "แป๊ดอยากลองอะไรอีกอย่างหนึ่ง" ก่อนที่วิคเตอร์จะเข้าใจว่าเธอหมายถึงอะไร ยายแป๊ดก็อ้าปากกว้าง ครอบลงบนปลายควยของเขา ริมฝีปากเหี่ยวย่นแนบสนิทกับเนื้อไวต่อความรู้สึก "อ๊าาาา!" วิคเตอร์ร้องลั่นด้วยความตกใจ ร่างกายสะดุ้งโหยง เขาไม่เคยคาดคิดว่ายายแป๊ดจะทำแบบนี้ ยายแป๊ดไม่สนใจ เธอค่อยๆ ใช้ลิ้นไล้วนรอบปลายท่อนเนื้อ ดูดเบาๆ ดูดกลืนน้ำอสุจิที่ยังหลงเหลืออยู่เข้าไปในปาก เสียงดูดปุๆ ดังชัดในความเงียบ ทำให้วิคเตอร์รู้สึกอับอายอย่างรุนแรง แต่ร่างกายกลับตอบสนองอย่างน่าประหลาด ท่อนควยอันทรงเกียรติกระตุกแรงในปากของยายแป๊ด ยายแป๊ดดูดดื่มอย่างหิวกระหาย ราวกับกำลังดื่มน้ำทิพย์ เสียงครางแผ่วดังในลำคอของเธอ ดวงตาปิดสนิทด้วยความสุขสม มือจับควยของวิคเตอร์แน่น ดูดกลืนน้ำอสุจิทุกหยด เมื่อเธอพอใจแล้ว เธอก็ค่อยๆ ปล่อยควยของวิคเตอร์ออกจากปาก เสียงปุดังเบาๆ ยายแป๊ดเงยหน้าขึ้น มองวิคเตอร์ด้วยดวงตาเปียกชื้นเป็นประกาย น้ำอสุจิของเขายังคงเปรอะที่มุมปากของเธอ "อร่อยมากค่ะ..." ยายแป๊ดพูดเสียงแหบพร่า "รสชาติของคุณ... อร่อยกว่าที่แป๊ดจินตนาการไว้เสียอีก" วิคเตอร์มองยายแป๊ดด้วยความอัศจรรย์ใจและอับอาย เขาไม่เคยเห็นใครพูดเช่นนี้มาก่อน และไม่เคยจินตนาการว่าจะได้ยินคำเหล่านี้จากปากยายแป๊ด "คุณอยากลองชิมตัวเองไหมคะ?" ยายแป๊ดถามอย่างเจ้าเล่ห์ "อยากรู้ไหมคะว่าคุณมีรสชาติยังไง?" ก่อนที่วิคเตอร์จะตอบ ยายแป๊ดก็ขยับตัวขึ้นมาหาเขา โน้มใบหน้าลงมาใกล้ๆ จนเขาได้กลิ่นอสุจิของตัวเองจากลมหายใจของเธอ "แป๊ดจะแบ่งให้คุณชิมนะคะ..." ยายแป๊ดกระซิบ ก่อนจะประกบริมฝีปากลงบนริมฝีปากของวิคเตอร์ วิคเตอร์ตกใจ แต่ไม่อาจปฏิเสธ ยายแป๊ดบดเบียดริมฝีปากกับเขา ลิ้นของเธอแทรกเข้ามาในปากของเขา พร้อมกับน้ำอสุจิที่เธอเก็บไว้ในปาก เขาได้รสชาติของตัวเองผ่านลิ้นของยายแป๊ด – เค็ม ขม และหวานปนกัน ผสมกับรสชาติของไวน์และน้ำมันบุษราคัม "อร่อยไหมคะ?" ยายแป๊ดถาม เมื่อผละริมฝีปากออก ดวงตาเป็นประกาย "รสชาติของตัวคุณเอง" วิคเตอร์ไม่ตอบ เขาเพียงกลืนน้ำอสุจิของตัวเองลงคอไปอย่างว่าง่าย ดวงตาเบิกกว้างด้วยความตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น แต่ดวงตานั้นก็ฉายแววคล้ายติดใจในความแปลกใหม่ของประสบการณ์ "แป๊ดถามว่าอร่อยไหมคะ?" ยายแป๊ดถามซ้ำ น้ำเสียงเข้ม มือลูบแก้มของวิคเตอร์เบาๆ "ตอบแป๊ดสิคะ" "อร่อย... ครับ" วิคเตอร์ตอบเสียงแผ่ว ไม่แน่ใจว่าตัวเองพูดอะไรออกไป แต่เขารู้ว่าการตอบสนองยายแป๊ดคือสิ่งที่ร่างกายและจิตใจต้องการ ยายแป๊ดยิ้มพึงพอใจ ฟันเหลืองเล็กน้อยจากการดื่มชาและกาแฟมายาวนานเผยให้เห็น น้ำอสุจิของวิคเตอร์ยังคงเปื้อนที่มุมปากของเธอ สร้างภาพที่ขัดแย้งระหว่างความสูงวัยกับความเร้าอารมณ์ในแบบของเธอเอง "ดูสิคะ..." ยายแป๊ดพูดเบาๆ มือลูบไปตามร่างกายของวิคเตอร์ที่เปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำอสุจิผสมน้ำมันบุษราคัม "นักกีฬาทีมชาติอย่างคุณ... ถูกทำให้เป็นของแป๊ดอย่างสมบูรณ์แล้ว" เธอใช้นิ้วจิ้มน้ำอสุจิบนอกของวิคเตอร์ แล้วนำขึ้นมาชิมอีกครั้ง ลิ้นเลียนิ้วของตัวเองอย่างช้าๆ ดวงตาไม่ละจากใบหน้าของวิคเตอร์ "อร่อยจนแป๊ดอยากได้อีกค่ะ" ยายแป๊ดพูดเสียงแหบพร่า "แต่คืนนี้ยังไม่จบแค่นี้นะคะ..." เธอค่อยๆ ลุกขึ้นจากเตียง เดินไปที่กระเป๋าของเธออีกครั้ง เสียงส้นรองเท้าเคาะพื้นดังเป็นจังหวะ ก่อนที่เธอจะหยิบกล่องเล็กๆ กล่องหนึ่งออกมา "คุณรู้ไหมคะว่านี่คืออะไร?" ยายแป๊ดถาม ขณะที่เดินกลับมาที่เตียง กล่องในมือเธอเป็นกล่องไม้แกะสลักอย่างประณีต สีเหลืองเข้มคล้ายสีของพลอยบุษราคัม วิคเตอร์ส่ายหน้า ดวงตาจับจ้องไปที่กล่องด้วยความสงสัยและหวาดหวั่น เขาได้เรียนรู้แล้วว่าสิ่งใดก็ตามที่มาจากยายแป๊ดย่อมนำพาประสบการณ์ที่ทั้งน่าตื่นเต้นและน่ากลัวในเวลาเดียวกัน ยายแป๊ดนั่งลงข้างเตียงอีกครั้ง ค่อยๆ เปิดกล่องไม้ออก ภายในบุด้วยผ้าไหมสีเหลืองเข้ม และวางอยู่บนนั้นคือวงแหวนโลหะขนาดพอดีกับควยของชายหนุ่ม มีอักขระโบราณสลักอยู่โดยรอบ และมีพลอยสีเหลืองเข้มประดับอยู่ด้านบน "นี่คือมรดกตกทอดในตระกูลของแป๊ดค่ะ" ยายแป๊ดอธิบาย น้ำเสียงลึกลับ "ห่วงบุษราคัม... ทำจากโลหะผสมพิเศษ และประดับด้วยพลอยบุษราคัมแท้" วิคเตอร์จ้องมองวงแหวนโลหะนั้นด้วยความสงสัย ไม่เข้าใจว่ามันคืออะไรกันแน่ แต่บางอย่างในใจเขาตื่นตระหนกกับการมีอยู่ของมัน "มันคืออะไรครับ?" เขาถามเสียงแผ่ว "ห่วงบุษราคัมมีไว้สำหรับการควบคุมค่ะ" ยายแป๊ดตอบ ขณะที่หยิบห่วงโลหะออกจากกล่อง "ในสมัยโบราณ เจ้านายใช้มันกับทาสเพื่อควบคุมความเป็นชายของพวกเขา..." เธอหมุนห่วงโลหะในมือช้าๆ อักขระโบราณสะท้อนแสงเทียนเป็นประกาย "เมื่อสวมห่วงนี้ไว้... ชายหนุ่มจะไม่สามารถปลดปล่อยได้... เว้นแต่เจ้านายจะอนุญาต" วิคเตอร์กลืนน้ำลายเอื๊อก ลูกกระเดือกขยับขึ้นลง เขารู้สึกทั้งหวาดหวั่นและตื่นเต้นกับคำอธิบายนั้น "คุณยังแข็งอยู่นะคะ..." ยายแป๊ดสังเกต มองไปที่ควยของวิคเตอร์ที่ยังคงแข็งขืนแม้จะปลดปล่อยไปแล้ว "ยังไม่นิ่มลงเลย... น่าจะเป็นผลจากน้ำมันบุษราคัม" เธอยิ้มอย่างพึงพอใจ ก่อนจะขยับเข้ามาใกล้ "แป๊ดจะสวมห่วงนี้ให้คุณค่ะ... เป็นสัญลักษณ์ว่าคุณเป็นของแป๊ดโดยสมบูรณ์" วิคเตอร์ตกใจ เขาอยากปฏิเสธ แต่ร่างกายไม่ยอมขยับ ความต้องการที่พลุ่งพล่านในเลือดทำให้เขาไม่อาจขัดขืน เขาเพียงพยักหน้าเบาๆ ยอมรับทุกสิ่งที่ยายแป๊ดต้องการ ยายแป๊ดค่อยๆ สวมห่วงโลหะลงที่โคนควยของวิคเตอร์ โลหะเย็นเฉียบสัมผัสกับผิวร้อนผ่าว ส่งความรู้สึกประหลาดไปทั่วร่าง วิคเตอร์ครางเบาๆ รู้สึกถึงแรงกดรัดเล็กน้อยรอบโคนควย แต่ไม่ถึงกับเจ็บ "พอดีเลยค่ะ" ยายแป๊ดชม ปลายนิ้วลูบวนรอบอักขระโบราณบนห่วงโลหะ "ราวกับถูกสร้างมาเพื่อคุณโดยเฉพาะ" วิคเตอร์มองลงไปที่ควยของตัวเอง ห่วงโลหะสีเงินวาวรัดอยู่ที่โคนอย่างพอดิบพอดี พลอยสีเหลืองเข้มส่องประกายวับวาวใต้แสงเทียน เขารู้สึกแปลกตากับภาพที่เห็น แต่ก็รู้สึกถึงความเป็นเจ้าของที่ยายแป๊ดมีต่อเขาอย่างสมบูรณ์ "ตอนนี้คุณเป็นของแป๊ดโดยสมบูรณ์แล้วค่ะ" ยายแป๊ดกระซิบ ปลายนิ้วลูบไปตามควยของวิคเตอร์ที่สวมห่วงโลหะ "ห่วงนี้จะทำให้คุณปลดปล่อยได้เฉพาะเมื่อแป๊ดอนุญาตเท่านั้น" วิคเตอร์พยักหน้าอย่างว่าง่าย เขาไม่รู้ว่าห่วงนี้จะทำงานได้จริงหรือไม่ แต่ในใจลึกๆ เขาก็ชอบความคิดที่ว่าตัวเองอยู่ภายใต้การควบคุมของยายแป๊ด "คุณรู้ไหมคะ..." ยายแป๊ดพูดเบาๆ มือยังคงลูบเล่นกับควยของวิคเตอร์ "มีความเชื่อโบราณว่า เมื่อชายใดสวมห่วงบุษราคัม เขาจะกลายเป็นสิ่งมีชีวิตที่อยู่ระหว่างมนุษย์กับสัตว์... มีพลังและความอดทนเหนือธรรมดา แต่จิตใจจะถูกครอบงำด้วยความปรารถนาอย่างไม่มีที่สิ้นสุด" วิคเตอร์ฟังด้วยความสนใจ ไม่แน่ใจว่าเรื่องราวนี้จริงหรือไม่ แต่ความคิดนั้นก็ปลุกบางอย่างในตัวเขา ทำให้ควยกระตุกเล็กน้อยในมือยายแป๊ด "และตำนานยังกล่าวอีกว่า..." ยายแป๊ดกระซิบต่อ "ชายที่สวมห่วงบุษราคัมจะมีควยที่แข็งแกร่งตลอดเวลา... พร้อมปรนเปรอความสุขให้กับเจ้านายของเขาได้ทุกเมื่อที่ต้องการ" วิคเตอร์สูดลมหายใจลึก ร่างกายสั่นเทาเล็กน้อยกับความคิดนั้น เขาสงสัยว่าตัวเองจะกลายเป็นอย่างที่ยายแป๊ดเล่าหรือไม่ แต่บางอย่างในตัวเขาก็ต้องการให้มันเป็นความจริง "แป๊ดจะทดสอบห่วงนี้ค่ะ" ยายแป๊ดประกาศ ก่อนจะแตะที่พลอยสีเหลืองบนห่วงโลหะเบาๆ "พลอยบุษราคัมจะเรืองแสงเมื่อถูกกระตุ้นด้วยคำสาปโบราณ" เธอกระซิบคำบางอย่างในภาษาที่วิคเตอร์ไม่เข้าใจ ปลายนิ้วยังคงแตะอยู่ที่พลอย ทันใดนั้น พลอยก็เริ่มเรืองแสงสีเหลืองอ่อนๆ ส่องสว่างขึ้นในความสลัว วิคเตอร์ตกใจ เขามองพลอยที่เรืองแสงด้วยความไม่เชื่อสายตา แต่สิ่งที่ทำให้เขาตกใจยิ่งกว่าคือความรู้สึกร้อนวูบวาบที่แผ่ออกจากห่วงโลหะ แล่นไปทั่วควยของเขา "รู้สึกอย่างไรบ้างคะ?" ยายแป๊ดถาม ดวงตาเป็นประกายใต้แสงพลอยสีเหลือง "มัน... มันร้อนครับ" วิคเตอร์ตอบ เสียงสั่นเครือ "และรู้สึกเหมือนมีกระแสไฟฟ้าอ่อนๆ แล่นไปทั่ว" "นั่นแสดงว่าห่วงทำงานแล้วค่ะ" ยายแป๊ดอธิบาย ยิ้มพึงพอใจ "ตอนนี้คุณจะไม่สามารถปลดปล่อยได้... เว้นแต่แป๊ดจะกล่าวคำปลดล็อค" วิคเตอร์กลืนน้ำลายเอื๊อก เขาไม่แน่ใจว่าควรรู้สึกกลัวหรือตื่นเต้น แต่ความรู้สึกร้อนวาบและสั่นสะท้านที่แล่นไปทั่วร่างกายก็ทำให้ควยของเขากระตุกแรงขึ้น "แป๊ดอยากให้คุณรู้ว่า..." ยายแป๊ดกระซิบ มือลูบไปตามหน้าอกของวิคเตอร์ "คืนนี้เป็นเพียงจุดเริ่มต้นเท่านั้น... ยังมีอีกหลายอย่างที่แป๊ดจะสอนคุณ" เธอโน้มตัวลงจูบที่หน้าผากของวิคเตอร์อย่างอ่อนโยน ลมหายใจอุ่นปะทะผิวเนื้อ "แต่คืนนี้... เราควรพักผ่อนก่อน พรุ่งนี้คุณต้องกลับไปซ้อมว่ายน้ำ... แป๊ดไม่อยากให้ใครสงสัยว่าเราทำอะไรกัน" วิคเตอร์พยักหน้า รู้สึกทั้งโล่งใจและผิดหวังในเวลาเดียวกัน เขาไม่แน่ใจว่าตัวเองต้องการให้คืนนี้จบลงหรือไม่ ความรู้สึกแปลกประหลาดในร่างกายยังคงแผ่ซ่านไม่หยุด "แป๊ดมีอีกอย่างจะทำให้คุณก่อนนอนค่ะ" ยายแป๊ดบอก พลางลุกขึ้นจากเตียง เธอเดินไปที่ห้องน้ำ เสียงน้ำไหลดังแผ่วเบาอยู่พักหนึ่ง ก่อนที่เธอจะเดินกลับออกมา คราวนี้มีความเปลี่ยนแปลงเล็กน้อย – เธอได้ถอดกระโปรงออกแล้ว เหลือเพียงเสื้อยาวลงมาถึงกลางต้นขา เผยให้เห็นขาเหี่ยวย่นอวบอ้วนเหมือนขาหมู วิคเตอร์จ้องมองด้วยความสนใจ เขาไม่เคยเห็นขาของยายแป๊ดมาก่อน แม้จะเห็นร่างเปลือยของเธอในเซสชั่นกับหมอกันต์ แต่ตอนนั้นภาพที่เห็นก็ไม่ชัดเจนเท่ากับตอนนี้ "คุณสนใจขาของแป๊ดเหรอคะ?" ยายแป๊ดถาม ยิ้มเจ้าเล่ห์ "คุณคิดว่าขาแป๊ดเป็นอย่างไรบ้าง?" วิคเตอร์ลังเลเล็กน้อย แต่ตอบอย่างจริงใจ "สวยครับ..." ยายแป๊ดหัวเราะเบาๆ เสียงหัวเราะที่ฟังดูอ่อนเยาว์กว่าวัย "ขอบคุณค่ะ... แป๊ดเคยเป็นนักเต้นมาก่อน... ขาเป็นจุดเด่นของแป๊ดเสมอ" เธอเดินเข้ามาใกล้เตียงอีกครั้ง แต่คราวนี้เธอไม่ได้นั่งลง เธอยืนอยู่ข้างเตียง มองลงมาที่วิคเตอร์ด้วยสายตาที่เปลี่ยนไป – มันฉายแววอำนาจและการควบคุมอย่างเต็มเปี่ยม "แป๊ดจะเจิมคุณด้วยบุษราคัมอีกชนิดหนึ่งค่ะ" เธอประกาศ น้ำเสียงเครียดขรึม "บุษราคัมที่มาจากร่างกายของแป๊ดเอง" วิคเตอร์ขมวดคิ้วด้วยความสงสัย ไม่เข้าใจว่าเธอหมายถึงอะไร แต่คำตอบก็มาถึงในไม่ช้า ยายแป๊ดค่อยๆ ยกชายเสื้อขึ้น เผยให้เห็นเนินหญ้าสีเทาอมขาวระหว่างขา เธอไม่ได้สวมกางเกงในใดๆ วิคเตอร์อ้าปากค้างด้วยความตกใจ นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็นจุดซ่อนเร้นของยายแป๊ดอย่างชัดเจน "นี่คือบุษราคัมที่แท้จริงค่ะ" ยายแป๊ดกล่าว ขณะที่แยกขาออกเล็กน้อย "น้ำศักดิ์สิทธิ์ที่จะเจิมคุณให้เป็นของแป๊ดตลอดไป" เธอค่อยๆ ขึ้นไปยืนบนเตียง ขาแยกออกสองข้างครอบลงเหนือใบหน้าของวิคเตอร์ ความใกล้ชิดทำให้เขาได้กลิ่นเฉพาะตัวของยายแป๊ด – กลิ่นที่แปลกประหลาด ทั้งหอมหวานและเค็มคาว ผสมกับกลิ่นสมุนไพรประหลาดบางอย่าง "วิคเตอร์คะ..." ยายแป๊ดเรียกชื่อเขาเสียงนุ่ม "กราบหีแป๊ดค่ะ" คำหยาบจากปากของยายแป๊ดทำให้วิคเตอร์ตกใจ เขาไม่เคยได้ยินเธอพูดคำนี้มาก่อน น้ำเสียงหวานของเธอขัดแย้งกับความหยาบคายของคำพูด แต่กลับสร้างความตื่นเต้นบางอย่างในตัวเขา วิคเตอร์ไม่พูดอะไร เขาเพียงยกศีรษะขึ้นเล็กน้อย จรดริมฝีปากลงบนเนินเนื้อเหี่ยวย่นตรงหน้า จูบเบาๆ อย่างอ่อนโยน "อู้ยยยย ดีมากค่ะ" ยายแป๊ดชม ปลายนิ้วลูบผมของวิคเตอร์อย่างรักใคร่ "ตอนนี้... แป๊ดจะเจิมคุณด้วยบุษราคัมของแป๊ด" เธอค่อยๆ ย่อตัวลงต่ำกว่าเดิมเล็กน้อย ประกบจุดซ่อนเร้นลงบนใบหน้าของวิคเตอร์โดยตรง เขาสูดกลิ่นเข้าไปเต็มปอด กลิ่นที่ไม่เคยได้สัมผัสมาก่อน ทันใดนั้น เขาก็รู้สึกถึงความชื้นอุ่นที่ไหลลงมาบนใบหน้า ยายแป๊ดกำลังปล่อยน้ำปัสสาวะอุ่นลงบนใบหน้าเขา! "อื้ออ!" วิคเตอร์ส่งเสียงตกใจ พยายามขยับหนี แต่ยายแป๊ดกดศีรษะเขาไว้แน่น "อยู่นิ่งๆ ค่ะ" ยายแป๊ดสั่งเสียงเข้ม "นี่คือพิธีกรรมศักดิ์สิทธิ์... น้ำบุษราคัมกำลังชะล้างความเป็นคนอื่นออกจากคุณ... ให้คุณเป็นของแป๊ดโดยสมบูรณ์" วิคเตอร์หยุดดิ้น ยอมจำนนต่อสถานการณ์ น้ำอุ่นไหลลงบนใบหน้าเหล่อของคุณชายนักว่ายน้ำ ผมที่เคยจัดทรงอย่างดีเปียกชุ่ม บางส่วนไหลเข้าปากของเขา รสชาตเปรี้ยวอมเค็มแผ่ซ่านบนลิ้น ใบหน้าหล่อเหลาที่เคยสง่างามในงานเลี้ยง บัดนี้เปื้อนไปด้วยของเหลวสีเหลืองอ่อน ตาที่เคยสดใสเบิกกว้างด้วยความตกใจปนยอมจำนน ริมฝีปากที่เคยยิ้มสุภาพบัดนี้เปียกชุ่มด้วยน้ำปัสสาวะของหญิงชรา แต่สิ่งที่น่าประหลาดที่สุดคือ ท่อนเนื้อแห่งชาติของวิคเตอร์ที่สวมห่วงบุษราคัมกลับแข็งขืนยิ่งกว่าเดิม กระตุกรุนแรงเป็นจังหวะตามสายน้ำที่ไหลลงมา ราวกับมันพึงพอใจกับการถูกทำให้อับอาย เมื่อสายน้ำหยุดไหล ยายแป๊ดถอยออกเล็กน้อย มองลงมาที่ผลงานของเธอด้วยความพึงพอใจ ใบหน้าหล่อเหลาของวิคเตอร์เปียกชุ่มเงาวาว เส้นผมสีดำเปียกแนบลงกับหน้าผาก ดวงตาสีน้ำตาลเข้มเปล่งประกายแปลกตาใต้ความชุ่มฉ่ำ "หล่อมากค่ะ..." ยายแป๊ดชม น้ำเสียงเต็มไปด้วยความเคารพบูชา "ใบหน้าที่ถูกเจิมด้วยบุษราคัมของแป๊ด..." เธอใช้ปลายนิ้วป้ายน้ำบนใบหน้าของวิคเตอร์ ลากเป็นสายจากหน้าผากลงมาถึงคาง "ดูสิคะ... คุณกลายเป็นงานศิลปะชิ้นเอกของแป๊ดแล้ว" วิคเตอร์ไม่ตอบ เขาเพียงแต่มองขึ้นไปที่ยายแป๊ดด้วยดวงตาที่เปลี่ยนไป – ไม่ใช่ดวงตาของนักกีฬาทีมชาติผู้สง่างามอีกต่อไป แต่เป็นดวงตาของสัตว์เชื่องที่ยอมจำนนต่อเจ้านาย "ลิ้มรสชาติของบุษราคัมสิคะ" ยายแป๊ดกระซิบ นิ้วเหี่ยวย่นแตะที่ริมฝีปากเปียกชื้นของวิคเตอร์ "ลิ้มรสความเป็นเจ้าของที่แป๊ดมีต่อคุณ" วิคเตอร์เลียริมฝีปากตัวเองช้าๆ ลิ้มรสเค็มอมเปรี้ยวของน้ำปัสสาวะยายแป๊ด เขาไม่รู้สึกรังเกียจอีกต่อไป มีเพียงความยินดีที่ได้รับสิ่งที่มาจากร่างกายของเธอ "รสชาติเป็นอย่างไรบ้างคะ?" ยายแป๊ดถาม "เปรี้ยวอมเค็มครับ..." วิคเตอร์ตอบเสียงแผ่ว "มี... มีรสชาติเฉพาะตัว" ยายแป๊ดยิ้มพึงพอใจ "นั่นเป็นเพราะแป๊ดดื่มชาสมุนไพรพิเศษค่ะ... ทำให้น้ำของแป๊ดมีคุณสมบัติพิเศษ" เธอค่อยๆ ก้าวลงจากเตียง ยืนข้างๆ มองดูวิคเตอร์ที่เปียกชุ่มด้วยความภูมิใจ "แป๊ดคิดว่าเราพอสำหรับคืนนี้ค่ะ... คุณควรพักผ่อนได้แล้ว" วิคเตอร์พยักหน้า รู้สึกอ่อนล้าอย่างประหลาด แต่ร่างกายยังคงตื่นตัว ส่วนแข็งขืนยังคงชูชันแม้จะผ่านการปลดปล่อยและถูกทำให้อับอายมาแล้ว "แต่ยังมีปัญหาหนึ่งนะคะ..." ยายแป๊ดกล่าว มองไปที่ควยของวิคเตอร์ "ดูเหมือนคุณจะยังไม่พร้อมนอน" เธอกดที่พลอยบนห่วงบุษราคัม ทำให้มันเรืองแสงสีเหลืองอ่อนๆ อีกครั้ง "ห่วงนี้จะทำให้คุณยังคงแข็งตัวอยู่ตลอดคืน... เว้นแต่แป๊ดจะปลดล็อค" วิคเตอร์มองลงไปที่ควยของตัวเอง รู้สึกทั้งตื่นเต้นและกังวลในเวลาเดียวกัน "แล้วผมจะนอนได้อย่างไรครับ?" "ไม่ต้องกังวลค่ะ" ยายแป๊ดปลอบ "แป๊ดจะช่วยให้คุณนอนหลับสบาย" เธอเดินไปที่กระเป๋าของเธออีกครั้ง หยิบขวดเล็กๆ อีกใบหนึ่งออกมา ในขวดมีของเหลวสีม่วงอ่อน "นี่คือน้ำดอกอัญชันผสมกับสมุนไพรลับบางอย่างค่ะ" ยายแป๊ดอธิบาย ขณะที่เดินกลับมาที่เตียง "มันจะช่วยให้คุณหลับลึก แม้ว่าร่างกายจะยังคงตื่นตัว" เธอเปิดฝาขวด กลิ่นหอมหวานลอยออกมา "ดื่มเถอะค่ะ" วิคเตอร์รับขวดมาอย่างว่าง่าย เขามีความไว้วางใจยายแป๊ดอย่างสมบูรณ์แล้ว เขายกขวดขึ้นดื่มในคำเดียว รสชาติหวานอมขมแผ่ซ่านในปาก "ดีมากค่ะ" ยายแป๊ดชม รับขวดเปล่ากลับคืน "ตอนนี้... ให้แป๊ดทำความสะอาดใบหน้าให้คุณก่อนนอนนะคะ" เธอเดินไปที่ห้องน้ำอีกครั้ง กลับมาพร้อมกับผ้าเปียกชุ่ม ค่อยๆ เช็ดใบหน้าของวิคเตอร์อย่างอ่อนโยน ปัดเส้นผมเปียกออกจากหน้าผาก น้ำอุ่นชะล้างคราบน้ำปัสสาวะออกไป "คุณหล่อเหลามากค่ะ..." ยายแป๊ดกระซิบ ขณะที่เช็ดใบหน้าวิคเตอร์ "แป๊ดโชคดีมากที่ได้คุณมาเป็นของแป๊ด" เธอโน้มลงจูบที่หน้าผากของเขาอีกครั้ง สัมผัสอ่อนโยนแฝงความเป็นเจ้าของ "พักผ่อนนะคะ... พรุ่งนี้จะเป็นวันใหม่ที่ยอดเยี่ยม" วิคเตอร์รู้สึกง่วงซึมลงทุกขณะ ยาในน้ำดอกอัญชันเริ่มออกฤทธิ์ เปลือกตาของเขาหนักอึ้ง แต่ควยยังคงแข็งขืนอย่างน่าประหลาด สร้างความรู้สึกขัดแย้งในร่างกาย "ยายแป๊ดครับ..." เขาเรียกเสียงแผ่ว ก่อนที่จะหลับใหล "ผม... ผมเป็นของยาย..." "แป๊ดรู้ค่ะ" ยายแป๊ดตอบ รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าเหี่ยวย่น "นอนเถอะค่ะ เด็กดีของแป๊ด" วิคเตอร์หลับตาลง จมดิ่งสู่ห้วงนิทราอย่างรวดเร็ว ร่างกายกำยำนอนแผ่บนเตียงหรู ท่อนควยที่สาวทั้งประเทศอยากครอบครองยังคงชูชันใต้แสงเทียนที่เต้นระริก ห่วงบุษราคัมเรืองแสงสีเหลืองอ่อนๆ ในความมืด ยายแป๊ดยืนมองวิคเตอร์ที่หลับใหลด้วยความพึงพอใจ ชายหนุ่มรูปงามนอนเปลือยเปล่า พร้อมด้วยอวัยวะเพศที่แข็งขืนอย่างน่าประหลาด – ภาพที่ขัดแย้งกันอย่างชัดเจน ระหว่างความสงบของใบหน้าที่หลับใหลกับร่างกายที่ยังคงตื่นตัว เธอค่อยๆ ดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมร่างของวิคเตอร์ แต่ปล่อยให้ควยโผล่พ้นผ้าห่มออกมา เหมือนเป็นการย้ำเตือนว่าแม้ในยามหลับ เขาก็ยังคงเป็นของเธอ ยายแป๊ดเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดนอนบางๆ ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เธอเปิดโซเชียลมีเดีย ตรวจสอบแฮชแท็ก #วิคเตอร์นักว่ายน้ำ ที่กำลังเป็นกระแสหลังจากงานเลี้ยงคืนนี้ รูปถ่ายของวิคเตอร์ในชุดทักซิโดปรากฏทั่วหน้าฟีด พร้อมกับคำชมมากมาย – "หล่อมาก" "นักกีฬาทีมชาติที่น่าจับตามอง" "ความหวังเหรียญทองโอลิมปิก" แม้กระทั่งการสัมภาษณ์สั้นๆ ของเขาก็ถูกแชร์ไปทั่ว ยายแป๊ดยิ้มอย่างพึงพอใจ นิ้วเหี่ยวย่นปัดหน้าจอขึ้นลง ดวงตาเป็นประกายด้วยความภาคภูมิใจ ไม่มีใครรู้ว่าชายหนุ่มที่ทุกคนชื่นชมนั้น บัดนี้นอนเปลือยเปล่าอยู่บนเตียงเดียวกับเธอ ไม่มีใครรู้ว่าใบหน้าหล่อเหลานั้นเพิ่งถูกชะล้างด้วยน้ำปัสสาวะของเธอเมื่อไม่กี่นาทีก่อน ยายแป๊ดยืนมองวิคเตอร์ที่นอนเปลือยกายหลับใหลบนเตียง น้ำอสุจิยังไม่แห้งสนิทเปรอะที่หน้าอกกว้าง ห่วงบุษราคัมรัดควยที่ยังแข็งขืนอย่างประหลาด แสงพลอยเรืองรองสีเหลืองในความมืด ใบหน้าหล่อเหลาที่เปียกชื้นเล็กน้อยจากน้ำศักดิ์สิทธิ์ของเธอ ทุกอณูของร่างกายเขาล้วนถูกเธอครอบครองแล้ว ความพึงพอใจแผ่ซ่านในอกของเธอ รอยยิ้มกักขฬะปรากฏบนใบหน้าเหี่ยวย่น สิ่งที่เธอรอคอยมานานกว่าสามเดือนสำเร็จลงแล้ว ไม่มีทางย้อนกลับอีกต่อไป ยายแป๊ดเดินไปที่ระเบียงห้อง เปิดประตูกระจกบานใหญ่ออก อากาศยามดึกของกรุงเทพฯ พัดเข้ามาปะทะใบหน้า เย็นสบายกว่าในห้องที่อบอวลด้วยกลิ่นกาย กลิ่นน้ำมัน และกลิ่นกามารมณ์ที่ผสมปนเปกันอย่างมึนเมา เธอยืนพิงราวระเบียง มองออกไปยังแม่น้ำเจ้าพระยาที่ทอดยาวเบื้องล่าง แสงไฟจากตึกและเรือสะท้อนกับผิวน้ำ เมื่อสายลมพัดผ่าน เส้นผมสีเทาของเธอปลิวไหวเล็กน้อย กลิ่นน้ำหอมหวานฉุนยังคงติดตัว แม้จะผ่านกิจกรรมอันเหนื่อยล้ามาทั้งคืน มือเหี่ยวย่นล้วงเข้าไปในกระเป๋าเสื้อ หยิบโทรศัพท์ออกมา นิ้วกดหมายเลขที่เธอท่องจำได้ขึ้นใจ แม้จะเป็นเวลาเกือบตีสาม แต่ปลายสายก็ยังรับสายอย่างรวดเร็ว "ค่ะ คุณพิมชนก" ยายแป๊ดกล่าวเสียงนอบน้อม ไม่มีร่องรอยใดของความกักขฬะที่เพิ่งแสดงออกในห้อง "ใช่ค่ะ แป๊ดจัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว" เสียงพูดทางโทรศัพท์ดังแผ่วเบา แต่ฟังออกว่าเป็นเสียงของหญิงสาวผู้มีอำนาจ "มันสำเร็จแล้วใช่ไหม?" เสียงปลายสายถาม "งานเลี้ยงเป็นอย่างไรบ้าง วิคเตอร์แสดงตัวได้ดีไหม?" "ดีมากค่ะ" ยายแป๊ดตอบ "วิคเตอร์ทำได้ดีเยี่ยม ทุกคนชื่นชมกันมาก จนคุณสมบัติเอ่ยปากว่าอยากสนับสนุนเพิ่มเป็นสองเท่า" "ดี" เสียงตอบกลับสั้นๆ "แล้วเรื่องผู้หญิงคนนั้น... มุกดา... เธอจัดการแล้วใช่หรือไม่?" "เรียบร้อยค่ะ คุณพิมชนก" ยายแป๊ดตอบ น้ำเสียงเย็นชา "เธอไม่มีทางมายุ่งกับวิคเตอร์ได้อีกแล้ว แป๊ดบล็อกเธอจากทุกช่องทางการติดต่อ และกำลังวางแผนให้วิคเตอร์เลิกกับเธอเร็วๆ นี้" "ดีมาก" เสียงของพิมชนกฟังดูพอใจ "ลูกชายฉันไม่ควรเสียเวลากับผู้หญิงไร้ค่าอย่างนั้น มันควรโฟกัสกับการเป็นแชมป์โอลิมปิกเท่านั้น" ยายแป๊ดกดโทรศัพท์แน่นขึ้น รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏบนใบหน้า "คุณไม่ต้องกังวลเลยค่ะ แป๊ดจะดูแลวิคเตอร์อย่างดี... ตามที่คุณต้องการ" "เธอคิดว่าฉันควรส่งอะไรให้เธอเพิ่มไหม?" พิมชนกถาม "ฉันอยากแน่ใจว่าทุกอย่างเป็นไปตามแผน" "ไม่ต้องหรอกค่ะ" ยายแป๊ดตอบ ลูบนิ้วที่ห่วงสร้อยข้อมือทองคำราคาแพงที่ข้อมือ ของขวัญจากพิมชนกเมื่อเดือนก่อน "สิ่งที่แป๊ดได้รับอยู่แล้วมากพอ... แป๊ดได้ทำตามในสัญญาแล้ว" "ดี" พิมชนกตอบ "ฉันวางใจเธอนะ แป๊ด... เธอเป็นคนเดียวที่ฉันไว้ใจได้ในเรื่องนี้" "แป๊ดจะไม่ทำให้คุณผิดหวังค่ะ" ยายแป๊ดตอบ น้ำเสียงนอบน้อม ก่อนจะกดวางสาย เมื่อวางสายแล้ว ใบหน้าของยายแป๊ดก็เปลี่ยนเป็นแววเหี้ยมเกรียมทันที เธอหัวเราะเบาๆ เสียงหัวเราะที่ฟังดูแปลกประหลาด – ทั้งอ่อนหวานและน่ากลัวในเวลาเดียวกัน "โง่จริง พิมชนก..." เธอพึมพำกับตัวเอง "คิดว่าจ้างฉันมาแค่ทำให้ลูกชายเธอโฟกัสกับการซ้อม... คิดว่าตัวเองฉลาดนักที่ให้ฉันช่วยกำจัดมุกดา... ป้องกันไม่ให้มีเรื่องรักๆ ใคร่ๆ มาวอกแวกการซ้อม" ยายแป๊ดหันกลับไปมองวิคเตอร์ที่นอนหลับใหลบนเตียง "แต่เธอไม่รู้หรอกว่าฉันต้องการอะไร..." เธอกระซิบ "เธอไม่มีวันรู้ว่าเมื่อครั้งแรกที่ฉันเห็นเขา ... ฉันตกหลุมรักเขาทันที" ยายแป๊ดลูบแหวนโบราณที่นิ้วมือ แหวนที่สืบทอดมาในตระกูลของเธอหลายชั่วอายุคน "งานแม่บ้านที่น่าจะน่าเบื่อ... กลับกลายเป็นโอกาสทอง... วิคเตอร์... ชายหนุ่มที่สมบูรณ์แบบที่สุดที่ฉันเคยเห็น... ในวันนั้น ฉันรู้เลยว่าต้องได้เขามาเป็นของฉัน" ยายแป๊ดหลับตาลง สูดอากาศลึกเข้าปอด รู้สึกถึงพลังที่แล่นพล่านในร่างกายเหี่ยวย่น ราวกับเธอได้ดูดกลืนพลังหนุ่มสาวจากวิคเตอร์มาสู่ตัวเอง "พิมชนกคิดว่ากำลังใช้ฉัน..." ยายแป๊ดพูดเสียงเย็น "แต่ความจริงฉันกำลังใช้เธอต่างหาก... เธอจ่ายเงินให้ฉันเพื่อเข้าถึงลูกชายเธอ... เธอไว้ใจให้ฉันอยู่กับเขาตามลำพัง... ช่างโง่อะไรเช่นนั้น" "บุษราคัมเหนือน้ำ..." เธอพึมพำกับตัวเอง มองไปที่แม่น้ำเจ้าพระยาที่ไหลเอื่อยอยู่เบื้องล่าง "เพชรพลอยที่ทรงคุณค่า... ลอยอยู่เหนือผิวน้ำ... รอให้ฉันเก็บมาครอบครอง" เธอหันกลับมามองวิคเตอร์ที่นอนหลับใหลบนเตียง รอยยิ้มแห่งชัยชนะปรากฏบนใบหน้าเหี่ยวย่น ยายแป๊ดครุ่นคิดถึงชีวิตที่ผ่านมา เส้นทางอันคดเคี้ยวที่นำพาเธอมาถึงจุดนี้ จากเมียเช่าฝรั่งชาวุโรป แล้วกลายเป็นคนไร้ค่าหลังการหย่าร้าง "ฉันเคยมีทุกอย่าง แล้วเสียทุกอย่าง..." เธอพึมพำกับตัวเอง "จากภรรยาเศรษฐี กลายเป็นหญิงชราไร้ค่า ถูกมองข้าม ถูกทอดทิ้ง... แต่แล้ววันหนึ่ง โชคชะตาก็เปิดโอกาสให้ฉันได้พบเขาอีกครั้ง" เมื่อเห็นประกาศรับสมัครแม่บ้านในบ้านของพิมชนก มารดาของวิคเตอร์ เธอรู้ว่านี่คือโอกาสที่รอคอย "คนเราไม่เคยเห็นค่าของสิ่งที่มีอยู่ตรงหน้า..." เธอพึมพำกับตัวเอง "พิมชนกมีทุกอย่าง – เงิน อำนาจ ตำแหน่ง และลูกชายที่สมบูรณ์แบบ... แต่เธอกลับมองไม่เห็นค่า ทิ้งลูกชายไว้กับแม่บ้านอย่างฉัน หลงคิดว่าเงินจะซื้อทุกอย่างได้" เธอหันกลับไปมองวิคเตอร์ที่นอนหลับใหลบนเตียง "ในสังคมที่คนแก่ถูกทอดทิ้ง... ที่ผู้หญิงวัยกลางคนถูกมองเป็นเพียงเงา... ฉันค้นพบความจริงที่น่าตื่นตา – แม้ร่างกายจะร่วงโรย แต่สติปัญญาและเล่ห์เหลี่ยมกลับแข็งแกร่งขึ้นทุกวัน" ลมยามดึกพัดแรงขึ้น สะบัดเส้นผมสีเทาของเธอ สัมผัสเย็นจากลมเรียกความคิดใหม่ในใจเธอ ยายแป๊ดเดินกลับเข้ามาในห้องยืนมองร่างสูงใหญ่ที่นอนแผ่หมดแรงอยู่บนเตียง ผิวกายเปลือยเปล่าชื้นเหงื่อ สะท้อนแสงไฟสลัวเป็นประกาย กล้ามเนื้อแน่นตึงกระตุกเป็นระยะจากแรงเสียดสีที่ผ่านไปไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้านี้ ท่อนควยยังแข็งขืนภายใต้ห่วงบุษราคัมที่เปล่งแสงเรืองรอง แม้ร่างกายจะอ่อนล้าสุดขีดจากเกมกามอันเร่าร้อน แต่สิ่งนี้เตือนให้รู้ว่า เขายังคงเป็นของเธอ... แม้ในยามหลับใหล เธอไล้ปลายนิ้วผ่านแนวกรามคมสันของเขา "แต่นี่เพียงแค่จุดเริ่มต้น" เธอกระซิบกับตัวเอง ห้องทั้งห้องยังอบอวลด้วยกลิ่นกามารมณ์ เธอสูดมันเข้าเต็มปอดก่อนจะละสายตาจากร่างสมบูรณ์แบบนั้น หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา รูปของวิคเตอร์จากงานเลี้ยงคืนนี้ยังคงอยู่บนหน้าฟีด ข่าวกีฬาเต็มไปด้วยภาพนักว่ายน้ำดาวรุ่งแห่งชาติที่ทั่วโลกจับตามอง ไม่มีใครรู้ว่าแชมป์โอลิมปิกในอนาคตที่ทุกคนเทิดทูน... บัดนี้เป็นเพียงของเล่นแสนวิเศษในมือเธอ เธอยิ้ม ดวงตาวาววับด้วยความพึงพอใจ ก่อนจะมองกลับไปยังใบหน้าหล่อเหลาของนักกีฬาหนุ่มที่หมดสภาพบนเตียง "และตอนนี้... บุษราคัมเป็นของอีแป๊ดแล้ว"
| 
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 2025-3-14 01:48:43
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 2025-3-14 04:54:18
โพสต์ 2025-3-14 06:47:11
โพสต์ 2025-3-14 07:22:12
