|
สวัสดีครับ เรื่องที่จะเล่าต่อไปนี้ สำหรับผมมันออกจะดูเกินจริงไปซะหน่อย ถึงแม้จะเป็นอย่างนั้น ผมก็ยังอยากจะแบ่งปันให้คนที่ติดตามผมฟังอยู่ดี ก่อนอื่นต้องขอบอกเลยว่า เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ผมรับฟังมาอีกทีนะครับ ผมได้ฟังมาและแปลจากคำพูดของเขามาอีกทีหนึ่ง ดังนั้น …. ก็ตามนั้นนะครับ
ปล. เรื่องราวนี้คุณอาจจะเคยเจอ เคยเห็น หรือเคยอ่านเจอมาแล้ว… ก็… เป็น… ได้….
. . .
เช้าวันต่อมา 10.38 น.
เค็นลืมตาตื่น ยังคงทอดร่างนิ่ง มองเพดานห้องอย่างไร้จุดหมาย เสียงนกร้องขับขาน ลอดผ่านหน้าต่างเข้ามาแผ่วเบา เค็นเหลือบมองนาฬิกาข้างเตียง (สิบโมงครึ่ง… สายขนาดนี้แล้วหรือ) เขาขยับกาย ดึงผ้าห่มขึ้นคลุมโปง ทว่าภาพเมื่อคืน ก็พลันหวนคืน ฉุดรั้งความคิด ให้หวนคำนึงถึง ก่อนเค็นจะดีดตัวลุกจากที่นอนอย่างเร่งรีบ ก้าวเท้าไปยังประตูห้องทันที แนบหูฟังเสียงจากภายนอก ก่อนจะตัดสินใจเปิดประตูออกอย่างแผ่วเบาที่สุด เค็นย่องไปแนบหูที่ประตูห้องเร็นอีกครั้ง แม้จะรู้แก่ใจ ว่าเวลาสายแบบนี้บ้านทั้งหลังคงว่างเปล่า…เร็นคงออกไป โลดแล่น กับเพื่อนฝูงตามประสา แต่ถึงกระนั้น ความระแวง ระมัดระวัง ก็ยังคงฝังลึก เกินกว่าจะวางใจ ถึงแม้จะไม่ได้ยินเสียงใดๆ ลอดออกมาจากภายในห้องเร็นก็ตามที เค็นค่อยๆ แง้มประตู ชะโงกหน้าเข้าไปสำรวจ ห้องว่างเปล่า ไร้เงาเจ้าของ เขาไม่รอช้า รีบสาวเท้าเข้าไปด้านใน ตรงไปยังตู้เสื้อผ้าของเร็นโดยไม่ลังเล ลิ้นชักเก็บชุดชั้นใน…เค็นเปิดลิ้นชัก พลิกค้นหา ราวกับคนคุ้นเคย ทว่าในที่สุด ก็ต้อง ขมวดคิ้ว ผิดหวัง… ไร้สิ่งที่ต้องการ สุดท้าย จึงจำต้อง จำใจ หยิบเพียงกางเกงบ๊อกเซอร์สีส้มลายตารางหมากรุก ติดมือกลับมา ราวกับเป็นของที่ระลึก
เค็นรีบกลับเข้าห้อง ปิดประตูลงกลอน ทิ้งตัวลงบนเตียงอย่างอ่อนแรง กางเกงบ๊อกเซอร์ในมือถูกกำแน่น ภาพใบหน้ายามหลับใหลของเร็นยังคงวนเวียนอยู่ในหัว ความรู้สึกบางอย่างที่ยากจะอธิบาย ก่อตัวขึ้นในใจ ความปรารถนาที่ไม่อาจควบคุมได้… เค็นปลดเปลื้องพันธนาการ ระบายอารมณ์ใคร่ที่คั่งค้าง ลงบนผืนผ้า จนเปรอะเปื้อนหยาดน้ำกราม ก่อนจะเช็คคราบราคะ เท่าที่จะทำได้ ทว่ากลิ่นกายจางๆ ยังคงติดอยู่ไม่เลือยหายไปไหน ก่อนจะพับเก็บเข้าลิ้นชักข้างเตียงอย่างมิดชิด และลุกขึ้นมานั่งโต๊ะ มุ่งมั่นกับการ หารายได้ เพื่อ สานต่อแผนการ ต่อไป...
14.21 น.
เร็นกลับมาถึงบ้าน จากอากาศอบอ้าวภายนอก ร่างเล็กๆ หายลับเข้าไปในห้องนอนได้ไม่นาน เค็นก็ลุกจากโต๊ะ ตรงไปยังประตูห้องเร็นทันที เคาะประตูเบาๆ สองสามครั้ง
เร็น : มีอะไร !? เค็น : วันนี้ไปเล่นอะไรมาหรอ เร็น : ทำไม !? (ตอบห้วนๆ) เค็น : ก็แค่… อยากรู้ เฉยๆ เร็น : ก็เล่นเกมทั่วไป แต่แกไม่ต้อง รู้หรอก ว่าเกมอะไร! เพราะฉันไม่มีวัน เล่นกับแก ให้เสียเวลา อยู่แล้ว!! เค็น : งั้นหรอ… ถ้ามีอะไรให้ช่วยก็บอกได้นะ (มองเค็นเหยียดหยัน) เร็น : งั้นก็มีอยู่.. (เค็นรอฟังคำตอบ) รีบๆกลับไปของแกไปซะ!!!
ปัง!!! เสียงประตูห้องปิดกระแทก ดังลั่น บ่งบอกความกราดเกรี้ยว เค็นทอดถอนใจ หันหลังเดินกลับห้อง เขาไม่ได้มีความรู้สึกโกรธหรือโมโหเร็นเหมือนอย่างเหมือนก่อน เขากลับมีความรู้สึกพอใจที่ เร็นคุยกับเขา…ถึงแม้จะด้วยถ้อยคำหยาบคาย แต่ นั่น ก็คือ สัญญาณ... สัญญาณแห่ง ความเปลี่ยนแปลง... หากวันใด ท่าทีแข็งกระด้างนั้น แปรเปลี่ยนเป็นความ อ่อนโยน... แผนการ ของเขา… ก็คง คืบหน้า ไปอีกขั้น…
16.57 น.
เค็นก้าวเท้าไปยังประตูห้องเร็นอีกครั้ง เคาะประตูเบาๆ เป็นจังหวะ
แกร๊ก! ร่างเร็น ปรากฏขึ้น ผ่านซอกประตูเล็กๆ เค็น : ไง รู้จัก ยอคโอนะ ไหม ? เร็น : มันคืออะไร…? แต่ถ้าแกเป็นคนถาม… คงไม่ใช่เรื่องดี… แน่นอน (เสียงลอดประตู)
ไม่ทันให้เค็นได้เอ่ยคำ เร็นก็เงื้อมมือ หมายปิดประตู ตัดบทสนทนา เค็นไหวตัวทัน รีบใช้มือยันประตูไว้
เค็น : เดียวสิ ! เร็น : แกจะทำอะไร อีก !? เค็น : เย็นนี้อยากกินอะไรเป็นพิเศษไหม (เร็นอยู่ออกแรงเพื่อปิดประตู) เร็น : แม่ไม่อยู่บ้านหรือไง… งั้นสิ่งพิซซ่ามาให้หน่อยดิ แต่แกต้องเป็นคนจ่ายเอง ทั้งหมด! เค็น : อือ (เร็นจะกำลังปิดประตูอีกครั้ง) เร็น : อะไร อีก !! (เริ่มโมโห) เค็น : เล่นเกม โมบ้า ด้วยหรือ แรงค์ อะไรแล้วล่ะ เร็น : โกลด์ แล้ว! อีกไม่นาน… ก็ แพลทินัม แล้ว! ถ้าไม่มีใคร กวนใจ เหมือน ตอนนี้!!! (ปัง!!!)
เสียงประตูห้องปิดกระแทก ดังสนั่น ตัดขาดทุกความสัมพันธ์ เค็นถอนหายใจ ระบายความเหนื่อยหน่าย หันหลังเดินกลับห้องแต่โดยดี หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา สั่งพิซซ่าแต่โดยพลัน ไม่นานนัก พนักงานส่งพิซซ่าก็มาถึง เค็นรับพิซซ่า เดินกลับเข้าห้อง เค็นฉีกหน้ากระดาษ หนังสืออีโรหน้าต่อ ที่เคยฉีก วางรองบนจาน กระดาษไข จากนั้นจึงค่อยๆ วางพิซซ่าลงบนกระดาษไขอีกที พิซซ่า กับ จานรอง สุดพิเศษ… เค็นประคองจานพิซซ่า เดินกลับไปหาเร็นอีกครั้ง
เร็น : แค่สามชิ้น !! ทำไมมี แค่นี้ !! เค็น : อยากกิน มากกว่านี้… ก็ ควักกระเป๋า จ่ายเองดิ เร็น : ไม่มีทาง!!! (ปัง!!!)
เสียงประตูห้องปิดกระแทก ดังกระหึ่ม ตอกย้ำความสัมพันธ์ที่ ไม่ลงรอย... ทิ้งไว้เพียงเค็น ที่ยืนยิ้มขำ ถึงแผนที่ดำเนินไปโดยที่เร็นไม่รู้ตัว
02.12 น.
ความเงียบสงัดของรัตติกาลถูกปลุกด้วยเสียงจากนาฬิกาในห้องเค็น ทันทีที่เสียงนั้นดังขึ้น สติของเขาก็คืนกลับมาอย่างรวดเร็ว ราวกับถูกกระแสไฟฟ้าช็อต เขาชิงกดหยุดเสียงรบกวนนั้น ก่อนที่มันจะเล็ดลอดไปปลุกใครบางคนที่พักอยู่ในห้องตรงข้าม เค็นไม่รอช้า ร่างกายที่กระหายใคร่อยากทำในบางสิ่งบางอย่างเขาไปยังประตูห้องของเร็นในทันที…
กลอนประตูยังคงไร้การป้องกันไม่เปลี่ยนแปลง ราวกับยินยอมให้ผู้มาเยือนที่ไม่ได้รับเชิญย่างกรายเข้าไป เค็นค่อยๆ บรรจงเปิดประตูให้เบาที่สุดก่อนจะแทรกตัวเข้ามาในอาณาเขตส่วนตัวของเร็น กลิ่นหอมอ่อนๆ ของสบู่และแชมพูที่เร็นใช้ประจำลอยคลุ้งแตะจมูกเขา ราวกับเป็นสัญญาณที่ปลุกเร้าอารมณ์ที่หลับใหลให้ตื่นขึ้น เค็นเองก็รู้สึกประหลาดใจกับความรู้สึกพลุ่งพล่านที่ถาโถมเข้ามา
(รอก่อนนะ… “ของเล่น” ยังไม่สมบูรณ์)
เค็นก้าวเท้าอย่างแผ่วเบาไปยังเร็นที่หลับใหลอยู่บนเตียง เร็นยังคงสวมชุดนอนสีน้ำเงินลายรถคันเล็กๆ ชุดเดิม แสงจันทร์สีนวลที่ลอดผ่านผ้าม่านบางเบา สาดส่องลงมาต้องใบหน้าของเด็กชายผู้มีรอยยิ้มซุกซน ดวงตาที่ฉายแววดื้อรั้น แต่ในยามนี้กลับดูบริสุทธิ์และน่าทะนุถนอม เค็นไม่รอช้า เขาโน้มตัวลงไปยังเร็นที่นอนหลับอย่างมีความสุขในห้วงนิทราอันแสนสงบบ
เค็นถอดเสื้อผ้าส่วนล่างของเร็นออกอย่างง่ายดาย ราวกับเป็นกิจวัตรที่คุ้นเคย สายตาของเค็นจ้องมองไปยังส่วนจู๋น้อยๆนั้นอย่างยั่วยวนใจ เขาค่อยๆ ลูบไล้มันอย่างเบามือ ราวกับกลัวว่ามันจะแตกสลายหากออกแรงมากเกินไป เค็นรูดชักขึ้นลงอย่างแผ่วเบา ก่อนจะใช้นิ้วก้อยสอดเข้าไปในร่องแห่งความบริสุทธิ์ของเร็นอย่างช้าๆ ทันทีที่นิ้วสัมผัสเข้าไปร่องนั้นก็เริ่มบีบรัดราวกับเป็นกลไกป้องกันที่ทำงานโดยอัตโนมัติ ไม่นานการรัดตัวก็ค่อยๆ คลายลง เค็นสอดนิ้วเข้าไปอย่างนุ่มนวลจนสุดความยาวของนิ้ว
เค็นขยับนิ้วเข้าออกตามจังหวะการรูดชักขึ้นลง ไม่นานอาการเกร็งตัวของเร็นก็หยุดลง และเริ่มปรับตัวได้ จู๋ที่เคยอ่อนนุ่มกลับแข็งขืนจนไม่สามารถกดให้ราบลงได้ เค็นเริ่มเปลี่ยนนิ้วที่สอดเข้าไป เพื่อค่อยๆ ขยายช่องทางนั้นให้กว้างขึ้น เขาใช้น้ำใสๆ ที่ไหลซึมออกมาเป็นสารหล่อลื่น ทุกอย่างดำเนินไปอย่างเงียบเชียบและควบคุมได้ ตอนนี้เค็นสามารถสอดนิ้วทั้งสามเข้าไปได้อย่างง่ายดาย โดยที่เร็นไม่มีอาการต่อต้านใดๆ เค็นรู้สึกถึงความพึงพอใจที่แผนการของเขากำลังดำเนินไปตามที่คาดหวัง อย่างไรก็ตาม เมื่อเค็นมองใบหน้าเร็นที่เปียมไปด้วยความสุข เขาก็อดสงสัยไม่ได้ว่า ใบหน้าที่เขากำลังจ้องมองอยู่ตอนนี้เป็นใบหน้าเปียมความสุขของเร็นจริงๆ หรือเปล่า
"อ๊ะ..." เร็นส่งเสียงครางออกมาเบาๆ ในลำคอ
( เฮ้ย... จะตื่นแล้วหรือ )
เค็นหยุดการกระทำทันที เร็นหายใจถี่ขึ้นเล็กน้อย ก่อนที่ลมหายใจจะกลับมาเป็นปกติ จู๋ของเร็นกระตุกเบาๆ ปลายยอดมีน้ำใสๆ ไหลซึมออกมาเล็กน้อย
( วันนี้คงต้องพอแค่นี้ก่อน... ยังมีเวลาเยอะ… )
เค็นยังคงกังวลว่าเร็นจะตื่น เขาแต่งตัวให้เร็นกลับสู่สภาพเดิม เพียงแต่ว่าคืนนี้ แทนที่เขาจะสวมกางเกงในสีขาวตัวเดิมคืนให้ เร็นกลับถูกสวมด้วยกางเกงบ๊อกเซอร์สีส้มลายตารางหมากรุกที่เขาใช้เป็น "เครื่องมือ" ในตอนเช้า ให้เร็นแทน ส่วนกางเกงในสีขาวที่เร็นสวมคืนนี้ เขาถือกลับไปด้วย ราวกับเป็นรางวัลสำหรับความพยายามในวันนี้…
เค็นแอบเข้าไปหาเร็นในทุกๆ คืนที่มีโอกาส เขาพยายามกระตุ้นเร็นให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่ทุกครั้งที่เร็นส่งเสียงครางออกมา แม้เค็นจะมั่นใจว่ามันเป็นเพียงการตอบสนองของเร็นเท่านั้นที่ไม่ใช่การตื่นแต่อย่างใด เค็นก็จะหยุดยั้งการกระทำของตนเอง เพราะความพึงพอใจที่แท้จริงของเขาคือการได้ครอบครองและควบคุมจิตใจของเร็น
เค็นเชื่อว่าการทำให้อารมณ์ค้างโดยไม่ได้รับการปลดปล่อยจะจะสร้างความสับสนและความเครียดที่ฝังลึกอยู่ในจิตใต้สำนึกของเร็น แม้เจ้าตัวจะไม่รับรู้ถึงสิ่งที่เกิดขึ้นก็ตาม แต่เค็นสามารถรับรู้ได้ถึงความเปลี่ยนแปลงเล็กน้อยจากการสนทนาในแต่ละวัน เค็นทำเช่นนี้ต่อเนื่องประมาณ 5 วันนับตั้งแต่วันแรกที่เริ่มแผนการ…
วันที่ 5 ของการฝึก เค็นยื่นมองเร็นที่หายใจหอบ แม้เขาจะแต่งตัวให้เร็นเสร็จไปแล้วพักใหญ่ การหอบและหายใจนั้นรราวกับเด็กน้อยคนนี้พร้อมแล้วสำหรับจุดสุดยอดของบทเรียนแรกที่เขาเตรียมไว้…
 ขอน้ำใจ  + เงิน  เล็กๆน้อยๆ ด้วยนะครับ
ขอบคุณครับ 
| 
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 
โพสต์ 
โพสต์ 
โพสต์