สวนลับสวนรักนายหัวกวิน1 By sharnon

sharnon

ท้องฟ้ายามเย็นถูกแต่งแต้มด้วยแสงสีส้มเจือจาง ทิวทอดสายตามองปล่องควันจากเมรุที่ลอยขึ้นไปบนฟากฟ้า ร่างกายของเขาผอมลีน ไหล่แคบและดูเปราะบาง ทว่าในดวงตายังเต็มไปด้วยความเจ็บปวดและสูญเสีย


เขายืนอยู่ตรงนี้—ในบ้านเกิดที่เขาจากไปเมื่อหลายปีก่อน บ้านหลังเก่าที่มีต้นมะม่วงต้นเดิม บ้านที่ยังคงกลิ่นอายของวันวาน บ้านที่เคยมีเสียงหัวเราะของพ่อ


แต่วันนี้...ไม่มีพ่ออีกแล้ว


ร่างโปร่งของทิวไผ่สวมใส่อาภรณ์สีดำ ยิ่งทำให้แลดูเพรียวบางในสายตาของผู้คนที่พบเห็น แม่ยืนอยู่ไม่ไกลจากเขา ดวงตาที่เคยอบอุ่นของเธอมีร่องรอยของความโศกเศร้า แววตาที่พยายามเข้มแข็งเพื่อเขา แต่ทิวรู้ดีว่าภายในใจของแม่เองก็คงเจ็บปวดไม่แพ้กัน


“พ่อไปสบายแล้วนะลูก” เสียงแหบพร่าของแม่ปลุกเขาจากภวังค์


“ครับ...” ทิวตอบเบา ๆ ไม่รู้จะพูดอะไรอีก ความรู้สึกสูญเสียยังตีตื้นขึ้นมาจนทำให้ลำคอของเขาจุกแน่น


เขาเพิ่งเรียนจบ เพิ่งก้าวเท้าออกมาสู่โลกกว้าง และเพิ่งจะคิดได้ว่าตัวเองอยากดูแลครอบครัว อยากให้พ่อภูมิใจ แต่ทุกอย่างก็สายเกินไป พ่อไม่ได้อยู่รอให้เขาทำสิ่งเหล่านั้นอีกแล้ว


ลมเย็นพัดแผ่วผ่านพาเอากลิ่นควันจาง ๆ มาด้วย ทิวสูดหายใจลึก พยายามกักเก็บทุกความทรงจำเกี่ยวกับพ่อเอาไว้ให้มากที่สุด


ต่อจากนี้เขาจะต้องอยู่ต่อไป... เพื่อแม่ เพื่ออนาคต และเพื่อทำให้พ่อภูมิใจ แม้ว่าพ่อจะไม่ได้อยู่เห็นด้วยตาตัวเองก็ตาม


“ทิว...เหนื่อยละสิเรา”
        เสียงเรียกอย่างอ่อนโยนของใบไผ่ ผู้เป็นพี่สาวส่งเสียงทักมาจากข้างหลัง ดวงตาที่แสดงออกถึงความห่วงใยเป็นล้นพ้นสะท้อนอยู่ในแววตาคู่นั้น ทิวยิ้มรับความรู้สึกที่พี่สาวถ่ายทอดมาให้เสมือนดังมารดาเขาอีกคน ด้วยอายุที่ห่างกันเกือบสิบปีทำให้ทิวไผ่และเคารพพี่สาวเพียงคนเดียวคนนี้มาก


        “พี่ก็เหมือนกันนั่นล่ะ”ชายหนุ่มใบหน้าขาวเข้าไปจับมือพี่สาวด้วยความรู้สึกหลากหลาย แต่แล้วก็ต้องรู้สึกตกใจกับแรงปะทะที่บริเวณช่วงขา


“อะ!…”


ร่างโปร่งตัวเซก่อนจะขยับเท้าตั้งหลักได้อีกครั้ง


“ตายแล้ว! เจ็บรึเปล่าหนู”


พี่สาวเขาร้องตกอกตกใจเมื่อสิ่งที่เข้ามาชนขาเขาคือเด็กชายวัยประมาณเจ็ดหรือแปดขวบล้มหน้าคะมำอยู่แทบเท้า ดูท่าจะเจ็บมาก เด็กชายถึงได้ทำท่าแบะปากตั้งท่าจะร้องไห้ ทิวไผ่จึงก้มลงไปฉุดเด็กน้อยลุกขึ้นยืน พลางสำรวจเนื้อตัวเด็กว่ามีบาดแผลเกิดขึ้นหรือไม่ เมื่อเห็นว่าไม่มีบาดแผลร่างเพรียวบางจึงยกยิ้ม


“ชนเอง ล้มเอง แผลก็ไม่มี แล้วจะร้องไห้ทำไมครับ”
“ขอโทษด้วยครับ ลูกชายผมซนไปหน่อย”


เสียงทุ้มดังขึ้นจากทางด้านหลัง ทิวและใบไผ่หันไปมอง เห็นชายหนุ่มร่างสูงสมส่วน แต่งกายสุภาพ ใบหน้าคมคายดูอบอุ่นแฝงไปด้วยความอ่อนโยน ดวงตาของเขาสะท้อนความห่วงใยชัดเจนเมื่อก้าวเข้ามาหาลูกชายตัวน้อย ก่อนจะย่อตัวลงลูบศีรษะเด็กชายเบา ๆ


“พ่อมาช้าไปหน่อย ขอโทษนะครับที่ไม่ได้ดูแลให้ดี” เขากล่าวก่อนจะเงยหน้าขึ้นสบตากับใบไผ่และทิว “ขอบคุณมากนะครับที่ช่วยดูแลลูกชายผม”ชายหนุ่มผิวกายสีแทนออกคล้ำ ใบหน้าดูสะอาดตัดผมสั้น ใบหน้าไรหนวดเครา  ดวงตาโตจมูงโด่งเป็นสันแต่เจือไปด้วยความดุนัยย์ดวงตาคมนั้น ทิวลมหายใจสะดุดไปชั่ววินาสบตากับชายหนุ่มร่างโตกำยำ
        "ผมชื่อกวินนะครับ..."เขาสบตากับหนุ่มตัวขาวแต่ดวงตากลับเต็มไปด้วยความเศร้า ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าเขาคือลูกชายของเจ้าของสวนลุงจิตเป็นคุณลุงจิตใจดี  คนในหมู่บ้านจึงมารวมตัวส่งแกขึ้นสวรรค์ กวินจับหัวลูกชาย  เขาเป็นพ่อม่ายเนื้อหอม ด้วยความสูงกว่า180 ซม. ร่างกายแข็งแรงกำยำ มีกล้ามเนื้อแต่ไม่ได้ล่ำจนเกินไป ดูสุขุมและอบอุ่น ผิวสองสี ดวงตาคมลึกแฝงความอ่อนโยน ริมฝีปากได้รูปมักจะกดเป็นเส้นตรง ทำให้ดูสุขุมแต่ก็น่าค้นหา ผมหยักศกเล็กน้อย มีไรเคราบาง ๆ ที่เพิ่มเสน่ห์แบบผู้ชายวัยสี่สิบ
        "ไม่เจ็บแน่นะไอ้ตัวแสบ"กวินยกมือลูบหัวลูกชายเบาๆ"เจ้าลิงน้อยของผมหมอนี่ซนเกินไปหน่อย"กวินยิ้มสบตากับใบหน้าขาวที่เริ่มมีรอยยิ้มขึ้นมา


        "ไม่เจ็บฮะ แต่พี่ชายหน้าดูเศร้าจังเลย" พูดพลางชี้ไปที่ทิวไผ่ชายหนุ่มชะงักเล็กน้อย ก่อนหลุดหัวเราะออกมาเบา ๆ  ตัวของผู้เป็นพ่อก็อมยิ้มกับคำพูดของลูกชายก่อนจะเงยหน้ามองทิวไผ่ตรง ๆ
        "ผมเชื่อนะว่าวิญญาณของลุงโม่งต้องได้ไปในที่ ที่สงบ"กวินพูดค่อยคล้ายปลอมใจทิวไผ่
        "อย่าเศร้าไปเลยนะครับพี่ชาย"เด็กชายแก้มนุ่มนิ่มจับมือของทิวไผ่ตัวชายหนุ่มนิ่งไปเล็กน้อยกับคำพูดนั้น เขาไม่คิดว่าคนแปลกหน้าจะสังเกตเห็น
        "ขอบคุณนะครับคุณ"ทิวไผ่เอ่ยขอบคุณก่อนจะย่อตัวลงไปหาเด็กชาย จับแก้มนุ่มนิ้มนั้น "ขอบใจนะครับ โตไปต้องหล่อแน่ๆเลย"เจ้าเด็กแสบหน้าแดงแปร๊ด รู้สึกชอบใจกับคำชมอันตรงไปตรงมาของพี่ชายแปลกหน้าสุดๆ
        "ถูกใจน่าดู หน้าแดงเลยไอ้ตัวแสบ"กวินยิ้มกว้างอารมณ์สีเทาที่ก่อเกิดขึ้นมา ทิวไผ่คล้ายจะปลงตกและคล้ายความเศร้าสร้อยลงไปมากโข
        "ถ้ามีอะไรให้ช่วยก็บอกได้นะ ผมอยู่สวนข้าง ๆ"เขาพูดพลางพยักเพยิดไปทางสวนมะพร้าวที่อยู่ใกล้ ๆ ทิวไผ่ชะงักเล็กน้อย ไม่ค่อยชินกับความใจดีแบบนี้ แต่กลับรู้สึกว่ามันอบอุ่นแปลก ๆ
         "ขอบคุณครับ…" เขาเอ่ยเบา ๆ รู้สึกว่าความเหนื่อยล้าที่มีลดลงเล็ก
        ทิวไผ่มองตามแผ่นหลังกวินที่เดินจากไป ก่อนหันไปถามพี่สาวด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ แต่แฝงความสงสัย) "ใครเหรอครับ?" ใบไผ่มองหน้าน้องชายล้วยิ้มบาง ๆ ราวกับจับสังเกตอะไรบางอย่างได้
        "พ่อหม้ายข้างสวนไง... เจ้าของสวนมะพร้าวฝั่งโน้น"หญิงร่างท้วมยิ้มแย้มพยักพเยิดไปทางสวนข้าง ๆ
        "อ๋อ....เขาดูใจดีเนอะ"ทิวไผ่ขมวดคิ้วเล็กน้อย มองไปทางสวนมะพร้าวที่ใบไผ่บอก ก่อนพึมพำเบา ๆ
        "เมื่อกี้ยังดูกลัวๆ ไม่กล้าคุยกับเขาอยู่เลย"พี่สาวหัวเราะเย้าน้องชาย"เปลี่ยนใจแล้วเหรอ?"ทิวไผ่เบ้ปากเล็กน้อยรีบเบือนสายตาหนี "ผมก็แค่พูดตามที่เห็น"ทิวไผ่ตอบเสียงเรียบ แต่ใบหูเริ่มขึ้นสีจาง ๆพี่สาวยิ้มคล้ายจะมีความเบาใจที่เห็นน้องชายยิ้มออก เธอแอบสังเกตท่าทางของน้องชายแล้วอมยิ้ม แต่เลือกที่จะไม่แซวต่อ
         "เขาชื่อกวิน เป็นพ่อม่าย ลูกชายชื่อน้องกานต์  ส่วนหนุ่มน้อยที่วิ่งมาชนแก นั้นหลานชายของเขานั้นแหละ ชื่ออะไรนะ..เอ่อ..น้องม่อน อ่าใช่น้องม่อน ...อยู่ที่นี่มาหลายปีแล้ว"ทิวขมวดคิ้ว มองดูชายหนุ่มคมคายตรงหน้าดูไม่แก่เท่าไหร่ แต่มีหลานกลายเป็นคุณปู่ตั้งแต่ยังหนุ่ม "อึ้งอะดิ....ลูกชายแกก็หล่อเหมือนพ่อนั้นแหละ 17-18ฮอร์โมนมันพลุ่งพล่าน ไปเผลอทำสาวท้อง....แต่ก็ยังดีที่เขารับหลานชายมาเลี้ยงดูเอง  ส่วนคนเป็นแม่ก็หายไปไหนแล้วไม่รู้....ส่วนเจ้ากานต์ลูกชายแก ก็เหมือนจะรู้สึกผิดกลับตัว เห็นว่ากลับไปเรียน แล้วน่าจะปวช.หรือปวส.นี่แหละ พี่ก็ไม่รู้แล้ว"ทิวไผ่อึ้ง ขนาดไม่ค่อยรู้ของพี่สาวนะเนี่ย
        "อืม"ทิวไผ่พึมพำชื่อของอีกฝ่ายกับตัวเองเบา ๆ ก่อนพยักหน้าแม้จะไม่ได้พูดอะไรต่อ แต่สายตายังเหลือบไปมองทางที่กวินเดินไปอยู่ดี
คลังนิยายsharnon

xoman

ขอบคุณครับ

moonutdung

ขอบคุณครับ

ROSY712

ขอบคุณครับ

NineO

ขอบคุณครับ

Oscarbkk

น่าสนุก น่าติดตามครับ

nuangnut1996

สนุกมากครับ

mojimaru

ขอบคุณครับรอติดตามนะครับ

sengjit

ขอบคุณครับ

Bunbunkup

ขอบคุณครับ

Eakkadoor

เปิดเรื่องได้น่าสนใจสุดๆ เลยครับ

JJBBChp

ลุ้นนนนน ดูอบอุ่น

tjkung

ข อ บ คุ ณ ค รั บ

Bebou_260

ขอบคุณครับ

tttmk

ขอบคุณครับ

J.Scot

ขอบคุณมากครับ

axxo

ขอบคุณครับ เปิดเรื่องได้น่าสนใจดี

Dermos

ขอบคุณ

jor686868

น่าติดตาม

obchoeitoh

ขอบคุณครับ