ผม, พี่, พี่พี, แล้วก็ใครอีกนะ?? ตอนที่ 8

Peaze

ต่อจากตอนที่แล้ว

           เอาล่ะ เหมือนว่าชีวิตผมมันจะดราม่าเกินไปหน่อย จนหลายคนสงสัยว่านี่ฉันกำลังอ่านอะไร? นิยายบ้านี่มันควรจะเป็นเรื่องเสียวสิ ไงก็เถอะ! ผมเคยเกริ่นเอาไว้ตั้งแต่ตอนที่สามของภาคนี้แล้ว ว่าพี่แบงค์จะเป็นคนที่ทำชีวิตผมอยู่ในจุดตกต่ำพอ ๆ กับพ่อ
          บางทีผมอาจจะพูดเวอร์ไปนิด แต่ก็นะ... เอาเป็นว่าขอให้เตรียมใจ เพราะตอนนี้จัดเต็มความดราม่า


          วันเวลาล่วงเลยมาจนถึงช่วงกีฬาสีก่อนสอบปลายภาค ผมพยายามปล่อยวางเรื่องพี่แบงค์เพื่อให้ตัวเองโฟกัสกับการอ่านหนังสือสอบมากขึ้น คิดมากไปก็เท่านั้น เพราะพี่แบงค์ทำตัวไม่รู้ไม่ชี้ ยังคงวนเวียนมานอนค้างและมีอะไรกันกับผมบ่อย ๆ มันคงไม่คิดว่าผมจะได้ยินคำพูดเหล่านั้นของมันแล้ว ผมว่าต่อให้มันรู้ มันก็คงไม่แคร์ผมซักเท่าไหร่หรอก

          และอย่างที่ทุกคนรู้... ไอ้นิน มันก็คือ ไอ้นิน

          ผมใจอ่อนทุกครั้งตอนที่พี่แบงค์ทำตัวออดอ้อนใส่ ยอมกลับไปเป็นตุ๊กตายางมีชีวิต เพื่อตอบสนองความต้องการทางเพศอันล้นเหลือของมัน มีบางครั้งบางทีผมก็สงสัยว่าตัวเองเป็นใคร? กำลังทำอะไร? และสิ่งเหล่านี้เป็นสิ่งที่ผมถนัดจริง ๆ เหรอ? ทุกครั้งที่พี่แบงค์เอาผมจนน้ำแตกแล้วกลับบ้านไป ผมก็ตั้งคำถามเหล่านั้นกับตัวเองซ้ำ ๆ
          โชคดีที่ช่วงนี้พี่ทีนกลับบ้านทุกอาทิตย์ มันเหมือนผมได้รับการเยียวยาจากอ้อมกอดของพี่ และพี่เป็นคนที่ทำให้ผมรู้ว่าผมมีคุณค่ากับมันเสมอ

          ความสัมพันธ์กับทองเอกที่ตอนแรกเหมือนจะดีขึ้นก็กลับไปลงรอยเดิม ผมบอกแล้วว่าผมทำเป็นไม่รู้สึกอะไรไม่ได้หรอก ผมจึงถอยห่างจากทองเอก ปฏิเสธทุกครั้งตอนที่มันชวนผมมาโรงเรียนด้วยกัน เพราะผมเบื่อเวลามีปัญหา อย่างน้อยตอนนี้พวกอีจี๋และชีเบลก็ไม่มายุ่งอะไรกับผมแล้ว ผมแฟร์พอที่จะไม่ไปยุ่งวุ่นวายกับทองเอกเหมือนกัน


          ถึงช่วงสัปดาห์กีฬาสี โรงเรียนผมจัดกิจกรรมกีฬาสีช่วงก่อนสอบปลายภาคเทอมแรก เพื่อให้รุ่นพี่ม.6 มีเวลาโฟกัสเรื่องสอบและหาที่เรียนต่อตอนเทอมสอง นักเรียนส่วนใหญ่เฝ้ารอเวลานี้กันมาตลอดทั้งเทอม ส่วนผม... กีฬาสีมันก็แค่กิจกรรมที่มีไว้ให้พวกบ้าพลังมีพื้นที่สำหรับอวดความสามารถของตัวเอง อ้อ... ผมได้อยู่สีแดง สีเดียวกับไอ้บอสและทองเอก ส่วนพี่แบงค์อยู่สีน้ำเงิน ผมเกลียดตัวเองชะมัดตอนที่เห็นพี่แบงค์สวมเสื้อกีฬาสีน้ำเงินแล้วเกิดมีอารมณ์ขึ้นมาฮ่า ๆๆ

          จริง ๆ มันก็ไม่มีอะไรให้เล่าถึงมากนัก งานกีฬาสีในโรงเรียนชนบทมันไม่ได้เว่อร์วังอลังการแบบสมัยนี้ ที่ต้องมีการขึ้นแสตนเชียร์หรืออะไรแบบนั้นหรอก เพราะงั้นผมจะเล่าข้ามไปถึงวันสุดท้ายเลย

          วันสุดท้าย การแข่งขันที่จัดเป็นไฮไลท์คือ ฟุตบอล เป็นการแข่งชิงชัยกันระหว่างสีแดงและสีน้ำเงิน แน่นอนว่าผมก็ต้องเชียร์สีแดงอยู่แล้ว ถึงแม้อีกฝั่งจะเป็นทีมของพี่แบงค์ก็ตาม และผลการแข่งขันจบลงโดยทีมสีน้ำเงินเป็นฝ่ายชนะ แต่อันดับเหรียญรวมสีแดงครอบครองที่หนึ่งไป
          เมื่อพิธีประกาศผลแพ้ชนะจบ ทางโรงเรียนก็จะปล่อยนักเรียนกลับบ้าน ทุกคนดีใจกันมากเพราะพิธีมันจบตั้งแต่ยังไม่เที่ยง แถมพรุ่งนี้ผอ. ก็ประกาศเป็นวันหยุดให้ 1 วันเพื่อให้ทุกคนได้พักผ่อน เสียงพูดคุยอื้ออึงไปทั่ว ทุกคนต่างพากันพูดถึงการแข่งขันต่าง ๆ กันอย่างสนุกสนานเพราะอารมณ์ยังค้างกันอยู่ ตัวผมที่แทบจะไม่ได้ทำอะไรเลย พอสีตัวเองชนะก็พลอยได้อานิสงส์ไปด้วย ได้ขนมปี๊บมากินเป็นลัง ๆ

“นินอย่าเพิ่งกลับนะ ไปช่วยกูที่โรงยิมก่อน!” พี่แบงค์ตรงปรี่มาคุยกับผมตอนที่ผมสะพายกระเป๋ากำลังจะเดินกลับบ้าน “เดี๋ยวกูไปส่ง”
ผมรีบปฏิเสธเพราะรู้ว่าถ้าไปโรงยิมจะต้องเจอครูกันต์แน่นอน แม้ผมจะไม่ค่อยเจอแกแต่ก็ยังรู้สึกหวาดหวั่นอยู่ พี่แบงค์กอดคอผมอย่างออดอ้อน และเมื่อถูกตื้อมากๆ ผมก็อีหรอบเดิมใจอ่อนยอมตามมันไปทั้งที่ไม่เต็มใจ

          ลักษณะโรงยิมที่ว่า มันคืออาคารอเนกประสงค์ชั้นเดียวที่เป็นทั้งสนามวอลเลย์บอล บาสเก็ตบอล และตะกร้อรวมอยู่ในห้องโถงใหญ่ รอบอาคารมีประตูเหล็กม้วนด้านละสามบาน ตอนที่ผมไปถึง มันเหลือประตูเปิดอยู่แค่บานเดียว ทำให้ภายในอาคารค่อนข้างมืด

          ผมคิดว่าพี่แบงค์ให้ผมมาช่วยเก็บอุปกรณ์กีฬาต่าง ๆ แต่ที่นี่กลับว่างเปล่า พี่แบงค์จูงแขนผมแล้วพาไปยังห้องน้ำในอาคาร มันดันตัวผมติดผนังแล้วเริ่มจูบ “กูเงี่ยน!” มันกระซิบแล้วซุกไซร้ใบหน้าไปตามซอกคอผมอย่างหื่นกระหาย “อืออ พี่! เดี๋ยวมีคนมา”
“ไม่มีใครมาหรอก กลับบ้านกันหมดแล้ว มีแค่มึงกับกูนี่แหละ!”
“แต่เราไปทำกันที่บ้านผมก็ได้นี่”
“กูอยากทำที่นี่” มันถลกเสื้อผมขึ้นแล้วดึงออกอย่างง่ายดาย เหวี่ยงลงไปที่พื้น หันขบกัดไปตามร่างกายแล้วใช้ลิ้นโลมเลียที่หัวนมผมอย่างเร้าอารมณ์ ผมตัวอ่อนระทวย พยายามดันหัวมันออกแต่พี่แบงค์กลับรุกหนักยิ่งขึ้นจนผมไม่อาจต้านทานอารมณ์ของมันได้เลย
“อมควยให้หน่อยนะครับที่รัก” หัวใจวาบหวิวเมื่อได้ยินคำนั้น
พี่แบงค์ถอดกางเกงตัวเองออก ลำควยที่แข็งเป็นหินกระดกทักทาย มันกดไหล่ผมให้นั่งลง ผมยอมทำตามแต่โดยดี
“โอยยย ซี้ดด แบบนั้นแหละ ดี อมลึก ๆ เลย อูยยย” พี่แบงค์ร้องครางขณะที่เอวก็โยกเนิบ ๆ เย็ดปากผมไปด้วย “มึงสุดยอดเลยนิน ปากมึงแม่งเสียวที่สุดแล้วเท่าที่กูเคยโดนดูดควยมา”
จากที่ตอนแรกผมไม่ค่อยอยากแต่ตอนนี้ผมเริ่มมีอาการมณ์ร่วมแล้ว “อือ อืมมม” ผมห่อปากสูบสวบควยพี่แบงค์เข้าไปทั้งลำรูดเม้มด้วยริมฝีปาก
เมื่อทำไปได้สักพัก ไม่แน่ใจว่าผมหูแว่วหรือยังไงที่ได้ยินเสียงคล้ายกับพื้นรองเท้าเสียดสีกับพื้นกระเบื้องเสียงดัง เอี้ยด จึงคายควยมันออก “พี่แบงค์! มีคนมา!”
“ไม่มีหรอก!”
“ผมได้ยินเสียงจริง ๆ นะ” ผมบอก พี่แบงค์ส่ายหน้าแล้วจับควยจ่อปากเพื่อให้ผมอมต่อ

แต่แล้วระหว่างที่ผมกำลังอมควยพี่แบงค์อยู่ ก็มีมือคู่หนึ่งลูบไล้ที่สะโพกของผมแล้วลากลงไปถึงแก้มก้นทั้งสอง
ผมตกใจพยายามดิ้นเพื่อหันหลังไปมองแต่พี่แบงค์ล็อคคอผมเอาไว้ กดหน้าผมแนบแน่นอัดลำควยเข้ามาจนมิดกระแทกคอหอย

ผมจำกลิ่นนั้นได้... กลิ่นน้ำหอมแนวสปอร์ตที่ผสมกับกลิ่นเหงื่อ เจ้าของมือคู่นั้นดึงกระชับเอวผมแนบชิดกับวัตถุทรงยาวที่ทั้งแข็งและอุ่น มือหนาคู่นั้นดึงกางเกงผมลงไปกองที่พื้น ก่อนจะยัดนิ้วสอดเข้ามา ผมดิ้นสุดแรง ผลักพี่แบงค์ออกจนเราล้มลงทั้งคู่ หันกลับไปมอง ครูกันต์ตัวดำทะมึนยืนเปลือยท่อนล่างอยู่ ลำควยยาวใหญ่ไซซ์แอฟริกาแกว่งไกว แกแสยะยิ้มอย่างชั่วร้ายให้ผม “ไม่เอา! ผมจะกลับบ้านแล้ว!” ผมร้องออกมาแต่พี่แบงค์ล็อคตัวไว้ ผมขืนดิ้นสุดแรง รู้สึกผิดหวังในตัวพี่แบงค์อย่างบอกไม่ถูก “ถ้ามึงไม่ยอมดี ๆ กูปล่อยคลิปมึงนะ!”

ผมน้ำตาไหล คิดในใจว่าเวรกรรมที่ผมเคยทำพี่พีเอาไว้ย้อนกลับสนองตัวผมเองแล้ว

ครูกันต์เปิดคลิปที่ผมกำลังใช้ปากให้พี่แบงค์ในห้องน้ำปั้มเพื่อย้ำเตือนสติและบีบบังคับ “กูติดใจตั้งแต่ครั้งก่อนแล้ว แม่งไม่มีโอกาสซะที วันนี้แหละกูเย็ดให้สะใจหน่อย!” คำพูดน่ารังเกียจไม่เทียบเทียมรอยยิ้มของทั้งสองคน ทีแรกผมเข้าใจว่าพี่แบงค์คงโดนครูกันต์ใช้คลิปนั่นบังคับมาเหมือนกัน แต่รอยยิ้มและแววตาของมันบอกกับผมว่าไม่ใช่ มันดูเต็มใจ

“ฮึก” ผมกลืนก้อนความเสียใจ มองหน้าพี่แบงค์อย่างสิ้นหวัง ภาวนาขอให้มันยังมีเยื่อใยหลงเหลืออยู่บ้างแล้วเลิกล้มความตั้งใจนี้ แต่คงเป็นไปไม่ได้ แววตาคู่นั้นสิ้นไร้ประกายความรักหลงเลือกอยู่เลย หรือบางทีมันอาจไม่มีอยู่แล้วตั้งแต่แรกก็เป็นได้

ผมยอมจำนน ยอมให้พี่แบงค์จับนอนแผ่ราบลงบนพื้นกระเบื้องเย็นเฉียบด้วยความรู้สึกปลง “ให้ผมเย็ดก่อน รูมันจะได้พร้อมรับควยครู!” มันบอกแล้วเดินอ้อมมาจับขาผมยกขึ้น ครูกันต์ยื่นเจลล์หล่อลื่นให้มัน ผมไม่มองหน้าทั้งสองคน แหงนมองเพดาน จนกระทั่งควยพี่แบงค์ดันเข้ามา

ครูกันต์จับหัวผมยกขึ้นแล้วเสิร์ฟควยดุ้นเขื่องมาถูไถริมฝีปาก “อ้าปาก” แกออกคำสั่ง ผมน้ำตาคลอ อ้าปากออกแล้วสมยอมให้แท่งเอ็นขนาดแปดนิ้วกว่า ๆ สอดดันเข้ามา “อ้ากว้าง ๆ ถ้ากัดควยกูมึงโดนนะ!”
ไม่ถึงสิบนาที พี่แบงค์ก็น้ำแตกคารูผม มันเข้าไปล้างตัวในห้องน้ำ ส่วนครูกันที่งุ่นง่านเต็มทนก็จับผมลุกขึ้นแล้วจัดท่าจัดทางให้ผมนั่งตักแก ใช้สองแขนแกร่งเกี่ยวขาผมแล้วยกขึ้นจนผมตัวลอย แกจ่อหัวควยบานทะโร่ของตัวเองที่ปากรูแล้วทิ้งตัวผมลง ให้แรงโน้มถ่วงเป็นผู้สมรู้ร่วมคิดในการชำเราผมในครั้งนี้ “อู้วว ไอ้สัตว์! ฟิตจริง ๆ อย่างที่มึงบอกเลยไอ้แบงค์! รูมันแม่งตอดควยกูตุบ ๆ เลย”
“ขนาดผมเย็ดมันมาหลายเดือนแล้วนะ รูมันยังแน่นเหมือนเดิมอยู่เลย” พี่แบงค์สำทับ
“กูถึงว่าสิทำไมมึงติดใจนัก จากนี้ไปกูคงต้องมาขอใช้บริการเมียมึงบ่อย ๆ แล้ว”
“โดนควยครูบ่อย ๆ รูมันคงหลวมพอดี”

ลำควยเก้านิ้วสอดแทรกเข้ามาทีละหน่อย ผมรู้สึกเจ็บและจุกจนพูดไม่ออก ถึงแม้รูของผมมันจะขยายจากการเย็ดของพี่แบงค์แล้ว แต่มันไม่มากพอจะรับควยขนาดใหญ่ของครูกันต์ได้หรอก
ผมหอบหายใจพยายามปล่อยตัวผ่อนคลายเพื่อลดทอนความเจ็บ ครูกันต์ชักแขนที่คล้องขาผมออก ตั้งใจจะปล่อยให้ผมทิ้งน้ำหนักตัวนั่งอยู่บนตักแก โดยมีควยดุ้นเชื่องมุดเข้ามาจนสุดลำแต่ผมโหย่งตัวขึ้น แกจึงเหนี่ยวบ่าผมกดลงพร้อมสวนควยขึ้น “อึก!!” สิ่งเดียวที่ผมรู้สึกคือความคับแน่นภายใน มันเจ็บปวดราวกับร่างกายจะปริแตกออก “อ่าาห์ อูยย เสียวฉิบหาย!” หน้าตาแกเหยเกด้วยความเสียวสอด มือเข้ามารองก้นผมแล้วยกตัวผมลอยขึ้นแล้วปล่อยให้ผมนั่งลงขย่มแกแบบนั้นอยู่สองสามทีเพื่อให้รูผมผ่อนคลายและขยายมากพอจะรับแรงกระแทกจากควยดุ้นโตของแก “อูยยย ไอ้สัตว์ แม่งโคตรฟิตเลย” ครูจับที่เอวผมแล้วโยกขึ้นลง เมื่อความเจ็บปวดทุเลาความเสียดเสียวก็ค่อย ๆ ผุดขึ้นมา แท่งเอ็นน้อย ๆ ของผมเกิดแข็งขึ้นมาอย่างน่ารังเกียจ หักหลังความเจ็บปวดทั้งกายและใจของเจ้าของมันได้อย่างหน้าด้าน ๆ “ชอบควยกูละสิ! มึงถึงแข็งแบบเนี้ย!” ครูกันต์แสยะยิ้มอย่างผู้ชนะ ผมเบือนหน้าหนีด้วยความอับอาย แกจับหน้าผมให้หันจ้องตาแกพร้อมกับถามคำถามนั้นอีกครั้ง “ตอบมาว่าชอบควยกูมั้ย?” ผมน้ำตาไหลส่ายหน้าตอบ แกถามย้ำพร้อมกับเร่งเอวส่งแรงกระเด้าแรงขึ้น “ตอบมา!!”
“ไม่! ผมไม่!! อุ๊บ” แกล็อกคอผมเข้าไปจูบ สอดลิ้นชอนไชเข้ามา แกสูดปากดูดกลืนน้ำลายผมอย่างตะกละ ผมสะบัดหน้าหนีเพราะเหม็นกลิ่นบุหรี่จากปากแก แกจึงเลื่อนใบหน้าลงแล้วขบกัดที่ลำคอผมอย่างรุนแรง มันไม่ใช่การซุกไซร้ในแบบที่กระตุ้นอารมณ์ หากแต่เป็นการขบกัดที่สร้างความเจ็บปวดจริง ๆ
ผมใช้สองมือดันหัวครูออก น้ำลายแกยืดตามเป็นสาย พี่แบงค์เดินเข้ามาสมทบพร้อมกับรูดควยที่กลับมาแข็งอีกครั้งจ่อปากผม ผมอ้าปากรับอย่างไม่เต็มใจนัก แต่อย่างน้อยก็น่าจะช่วยให้ผมหลุดโฟกัสจากครูกันต์ได้
ครูหยุดจับตัวผมขย่มแล้วเปลี่ยนเป็นโยกบดเอวแทนเพื่อให้ผมสามารถอมควยพี่แบงค์ได้สะดวกขึ้น “อือ อืออ” ผมเผลอส่งเสียงครางออกมา มันช่วยไม่ได้ ถึงจะไม่ชอบสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นแต่ผมก็บังคับร่างกายที่ตอบสนองสิ้งนี้โดยอัตโนมัติไม่ได้ “ถ้ามันจบเร็ว ๆ ก็คงดี” ผมคิดในใจแบบนั้น

ครูกันต์จับตัวผมลุกขึ้น ถอนควยดุ้นเขื่องออกจากรู ผมรู้สึกโล่งหวิวอย่างบอกไม่ถูก คิดว่ามันจบแล้ว แต่เปล่าเลย แกกับพี่แบงค์ช่วยกันจัดท่าทางให้ผมยืนโก้งโค้ง จากนั้นก็ยัดควยของแกเข้ามาพรวดเดียว ผมถึงกับเซถลาเข่าอ่อนไปกอดพี่แบงค์ที่ยืนอยู่ข้างหน้า มันพยุงตัวผมแล้วจับควยยัดปากผมอีกครั้ง
ครูกันต์เริ่มเร่งจังหวะจากที่ค่อย ๆ โยกเอวช้า ๆ ก็ทวีความรุนแรงขึ้นจนเสียงก้นผมกระทบกับหน้าขาแกเสียงดังสนั่นลั่นก้องไปทั่วห้อง “อ่า! อ่าส์! อูยยส์ เย็ดมันส์ควยจัด ๆ อ่าห์! ซี๊ดดส์!!”
ตัวผมโยกจนต้องคายควยพี่แบงค์ออกจากปาก เพราะแรงกระแทกทำให้ผมกลืนมันลึกเกินไป “อืออ ครูกันต์ครับ...พอ...แล้ว!! ผมเจ็บ” ผมโอดครวญ หันไปเจอตัวเองในกระจกหน้าอ่างล้างมือ ภาพที่เห็นช่างน่าสมเพชเสียเหลือเกิน ชั่วแว้บหนึ่งผมเห็นใบหน้าของพ่อซ้อนทับบนหน้าของครูกันต์
“เออะ!! ฮึก!!” ผมรู้สึกเหมือนหายใจไม่ออก จากนั้นขาทั้งสองข้างก็อ่อนแรงจนเกือบจะล้มลง ครูกันต์ซ้อนตัวผมเหนี่ยวรั้งเอวแล้วกระแทกกระทั้นอย่างไร้ความเห็นใจ “โอว... ไม่ได้เย็ดใครสุดควยแบบนี้มานานแล้ว!” แกเร่งเอวกระแทกเน้นแต่จังหวะยังเร็วไม่ตก หัวควยของแกกระทุ้งเข้าไปในลำไส้ของผมจนจุกท้อง “ครู...ผมเจ็บ!! พอแล้ว!!” ผมอ้อนวอนทั้งน้ำตาทั้งที่รู้ว่ามันไร้ความหมาย ครูกันต์ยังคงซอยควยรัวไม่ยั้งจนรูผมร้อนฉ่า “อูยย...ซี็ดส์! ปากบอกให้พอ แต่รูมึงตอดควยกูไม่หยุดเลยนะ!”
พี่แบงค์โน้มตัวลงไปดูดหัวนมของผม มันใช้ปลายลิ้นตวัดหมุนวนรอบ ๆ ก่อนจะรัวลิ้นใส่จนผมกลับมารู้สึกเสียวซ่านอีกครั้ง
“อืออ... พี่...อ่าา” ผมเกลียดตัวเองที่ตอนนี้กำลังจะน้ำแตกออกมา “โอ้วว!! กูจะแตกแล้ว ขอแตกข้างในเลยนะ!” ครูกันต์คำราม ใช้สองแขนรัดตัวผมแน่น กระแทกควยใส่ในจังหวะสุดท้าย แกแอ่นตัวยกผมลอยขึ้นเหนือพื้นขณะส่งบรรดาลูก ๆ สีขาวขุ่นของแกพุ่งทะยานเข้ามาในท้องผม “อ่าาส์ แตกแล้วโว้ย!! น้ำควยกูออกมาแล้ว!! อ่าาห์” แกกระตุกตัว น้ำควยร้อนฉ่าท่วมท้นในลำไส้จนร้อนวูบวาบ เป็นจังหวะเดียวกันผมก็น้ำแตกออกมาเหมือนกัน มันพุ่งเป็นสายออกไปด้านหน้าจนเลอะผนังที่กลืนเป็นสีเดียวกัน ส่วนหนึ่งกระเด็นไปโดนตัวพี่แบงค์นั่นทำให้มันยิ่งมีอารมณ์ มันดึงตัวผมออกจากควยครูกันต์ ผลักผมนอนแผ่หงายไปบนพื้นห้องน้ำ จับขาผมยกขึ้นแล้วเสียบควยตัวเองเข้ามากระแทกรัว ๆ ไม่ถึงนาทีมันก็น้ำแตกออกมาอีกครั้ง “อ่าา แตกแล้ว แตกแล้ว!!”
มันฟุบตัวลงบนตัวผม ครูกันลุกขึ้นยืนลำควยของแกดำมะเมื่อมยังคงแข็งกระดกหงึก ๆ อยู่ คราบน้ำอสุจิและเจลล์หล่อลื่นเคลือบติดจนมันวาว ผมใจหล่นวูบเพราะคิดว่าแกจะต่ออีกยก “ไอ้แบงค์ ครูฝากล็อกประตูโรงยิมให้ดีด้วยนะ ครูไปก่อน” พี่แบงค์พยักหน้ารับ “นี่ถ้าไม่ติดว่ามีธุระ กูต่ออีกน้ำแล้วเนี่ย”
“วันหลังก็ได้ครู แต่ผมไม่ให้ครูเย็ดมันบ่อยนะ เดี๋ยวหลวมหมด ควยอย่างกับควยม้าฮ่า ๆๆ”
“ควยมึงมันเล็กไงฮ่า ๆๆ”
“ของผมมันสมส่วนหรอกของครูนั่นแหละผิดปกติ ฮ่าๆๆ”
ผมสับสนเหลือเกินที่ทั้งสองคนหัวเราะหัวใคร่กันอย่างสนุกสนานราวกับว่าสิ่งที่เพิ่งทำกับผมนั้นเป็นเรื่องที่ตกลงกันมาก่อนแล้ว ก็นะ...ถ้าผมไม่โง่ก็คงจะดูออกตั้งแต่แรกนั่นแหละ


“แต่งตัว! เดี๋ยวกูไปส่ง!” พี่แบงค์บอกแล้วโยนเสื้อผ้าให้ผม
ผมหยิบกางเกงขึ้นสวม รู้สึกขยะแขยงจนไม่สามารถมองหน้าพี่แบงค์ได้อีก ถึงผมจะเป็นคนขี้ใจอ่อนแต่แบบนี้มันมากเกินกว่าจะรับไหว
ผมเดินออกจากโรงยิม แววตาเลื่อนลอย สวมเพียงกางเกงวอร์มขายาวสีดำเลอะฝุ่นและพาดเสื้อเอาไว้ที่บ่า มือยังคงสั่นไม่หาย แม้หัวใจถูกทำลายพังยับเยิน กลับไม่ปรากฏน้ำตาไหลซึมออกมาเลย
พี่แบงค์รีบวิ่งตามออกมาดึงแขนผมไว้ “มึงบ้าป่ะเนี่ย? เดี๋ยวก็มีคนเห็นหรอก” มันรั้งให้ผมกลับไปใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อย แต่ผมไม่สนใจแล้ว ผมอยากไปจากตรงนี้อยากกลับไปถึงบ้านให้เร็วที่สุด ก่อนที่ของเหลวที่เอ่อล้นอยู่ในลำไส้จะล้นทะลักออกมา แต่การย่างก้าวแต่ละครั้งสร้างความเจ็บปวดเหลือเกิน ผมไม่รู้ว่าของเหลวที่ไหลซึมออกมาจนเปรอะเลอะชุ่มหว่างขานั้นเป็นน้ำคาวกามหรือเลือดกันแน่
พี่แบงค์จับผมใส่เสื้ออย่างทุลักทุเล ผมหมดแรงจะต่อต้านแล้วจึงยอมให้มันมาส่งที่บ้าน

ผมเดินเข้าบ้านโดยที่ไม่หันกลับไปมองพี่แบงค์ แม้มันจะพยายามร้องเรียกผมก็ตาม จนในที่สุดมันทนไม่ไหวจึงโดดลงมาจากกรถแล้วดึงแขนผมไว้ “นิน! พรุ่งนี้กูกับพวกไอ้อ๊อฟจะไปเที่ยวน้ำตกกันมึงไปด้วยนะ”
“ไม่...”ผมปฏิเสธ เสียงแหบพร่า “ผมไม่ไป...”
“ทำไม? ไอ้พวกนั้นมันบอกให้ชวนมึงไปด้วย มึงไม่ต้องห่วงเรื่องเงินค่ากินค่าเที่ยว กูจ่ายให้”
“ผมไม่เอาแล้ว!  ผมพอแล้ว...” ผมเค้นเสียง รวบรวมความกล้าหันจ้องตาพี่แบงค์ “ผมพอกับพี่แล้ว!”
“อะไรวะ? มึงโกรธเรื่องเมื่อกี้หรอ?” พี่แบงค์ถามอย่างไม่รู้สึกผิด “มึงอย่าทำเป็นเรื่องใหญ่ได้ป่ะ? กูเห็นมึงก็ชอบนี่”
“เหอะ! พี่แม่ง...โคตรทุเรศเลย” ผมต่อว่าเสียงสั่น ที่เสียใจส่วนหนึ่งก็เพราะยังแอบหวังว่าพี่แบงค์จะหลงเหลือความห่วงใยให้ผมสักนิด “พี่ทำแบบนี้กับผมได้ยังไงวะ?”
พี่แบงค์ถอนหายใจ “เอาไว้ค่อยคุยกัน พรุ่งนี้ไปกับกูด้วย”
“ไม่มีพรุ่งนี้แล้ว! ผมไม่เอาอีกแล้ว จากนี้ไปพี่ไม่ต้องมายุ่งกับผมอีก”
“อะไร? มึงจะเลิกกับกูหรอ?”
“เลิกหรอ? เราไม่ได้เลิกกัน! เพราะพี่ไม่เคยมองผมเป็นแฟนด้วยซ้ำ! ที่ผ่านมาพี่สนใจผมอยู่แค่เรื่องเดียว ผมมันก็เป็นแค่รูเสียวที่พี่เอาไว้เย็ดได้โดยไม่ต้องกังวลว่าจะท้อง” น้ำตาผมไหลออกมาแม้จะพยายามกลั้นเอาไว้แล้วก็ตาม
“นิน...กู...”
“ผมน่าจะฟังพี่ทีน ไม่น่าโง่ไปเชื่อคนอย่างพี่เลย”
“นิน เรื่องครูกันต์เดี๋ยวกูคุยให้ก็ได้ แค่นาน ๆ ครั้งก็พอ มึงไม่กลัวเขาปล่อยคลิปเราหรอ?” พี่แบงค์เอาเรื่องคลิปมาอ้าง แต่ผมรู้ว่านั่นมันโคตรจะตอแหล บางทีมันกับครูกันต์อาจจะรวมหัวจัดฉากเรื่องนี้กันตั้งแต่แรก ก่อนหน้านี้มันก็ไม่ได้มีท่าทีทุกข์ร้อนซักนิด
“ผมไม่สน ถ้าพี่กลัวนักพี่ก็คงต้องเป็นคนให้ครูกันต์เย็ดแทนแล้วแหละ!”
“ไอ้นิน!!” พี่แบงค์บีบแขนผมแรงจนเจ็บ ผมจึงสะบัดทิ้งแล้วผลักมันออกไป
“พี่อย่ามายุ่งกับผมอีก!! ไม่งั้นผมจะเล่าให้พี่ทีนฟังหมดทุกอย่างเลยว่าพี่ทำอะไรกับผมไว้บ้าง!!” ผมขึ้นเสียงตวาดทั้งน้ำตา
“กูไม่กลัวหรอกพี่มึงอ่ะ!” พี่แบงค์ตะคอกกลับ “กูก็อยากรู้เหมือนกันถ้าคลิปมึงหลุดไปมันจะช่วยอะไรมึงได้”
ผมกำหมัดแน่นอยากจะเหวี่ยงใส่หน้าพี่แบงค์ซักหมัดแต่ก็ทำไม่ได้ “พี่แม่งโคตรเหี้ย! ผมจะเกลียดพี่ไปจนวันตาย ต่อให้ตายแล้วก็จะยังเกลียดอยู่!”
พี่แบงค์ชะงัก สีหน้าและแววตาอ่อนลง ผมปาดน้ำตา มองหน้ามันเป็นครั้งสุดท้าย ผมสาบานกับตัวเองเลยว่าจะมีวันหันมองใบหน้าหล่อเหลาอันเลวทรามนี้อีกต่อไป ในแววตาคู่นั้นสั่นคลอนไม่ว่ามันกำลังรู้สึกอะไรอยู่แต่ผมจะไม่ใจอ่อน


          เมื่อเข้ามาในบ้านได้ ผมเดินไปนั่งที่เก้าอี้ไม้กลางบ้านแล้วร้องไห้ออกมาอีกครั้ง ความผิดหวัง ความเสียใจ ถาโถมเข้ามาหนักเกินกว่าที่หัวใจดวงน้อย ๆ ดวงนี้จะรับไหว ผมเอนตัวนอนแล้วพลิกตัวหงาย ลืมตาเห็นขื่อกลางบ้านแล้วนึกถึงตอนนั้น “ไม่...” ผมไม่คิดจะทำแบบนั้นหรอก ต้องไม่ใช่เพราะคนเลว ๆ อย่างพี่แบงค์

          ผมใช้เวลาฟูมฟายไม่นาน เพราะรู้สึกเหนอะหนะตัว น้ำคาวกามของทั้งสองคนกำลังไหลย้อนออกมาทำให้ผมต้องรีบไปชำระล้าง พยายามจัดการมันออกให้หมดเพื่อไม่ให้เศษซากความเสื่อมทรามของคนระยำทั้งสองติดค้างอยู่ในตัวของผมอีก

          ผมใช้เวลาตลอดวันหยุดไปกับการจัดเก็บบ้านเพื่อให้ตัวเองไม่คิดฟุ้งซ่าน แทบจะไม่ได้ออกไปเจอแสงตะวัน จนกระทั่งวันต่อมาผมไปโรงเรียนด้วยสภาพอิดโรยและเหนื่อยล้าร่างกาย ผมเศร้ากับเรื่องพี่แบงค์เกินกว่าจะทันสังเกตเห็นว่าตั้งแต่ตอนที่เดินเข้ามาในรั้วโรงเรียนนั้น ผมถูกสายตาของเพื่อนนักเรียนจ้องมองมาตลอดทาง

          วันนี้ผมรู้สึกเบื่อ จึงคิดว่าจะไปขอใช้บริการห้องพยาบาลเพื่อแอบงีบ และเหมือนอย่างเคย ครูประจำห้องพยาบาลก็อนุญาตให้ผมง่าย ๆ โดยที่ไม่ถามอะไรมากมาย
“เดี๋ยวครูแจ้งครูสมยศให้นะ เธอก็นอนพักผ่อนไปจนกว่าจะหายดีแล้วกัน” ครูสาววัยทองกล่าวขณะวางยาพาราเซตามอลกับน้ำดื่มในแก้วใสเอาไว้ให้
          ผมตื่นขึ้นมาอีกทีตอนประมาณสิบโมงเช้า เริ่มรู้สึกสดชื่นขึ้นแล้วจึงตั้งใจจะกลับไปที่ห้องเรียน ผมล้วงมือไปหยิบตารางเรียนจากในกระเป๋าขึ้นมาเพื่อดูว่าตอนนี้เป็นคาบเรียนของวิชาอะไร “ภาษาอังกฤษ?” โอเค...ถือว่าโชคเข้าข้าง ครูลูกปลา ที่สอนวิชาภาษาอังกฤษค่อนข้างใจดี อย่างน้อยก็กับผมแหละ เพราะผมค่อนข้างทำได้ดีในวิชานี้ ก็เลยขึ้นแท่นเป็นศิษย์คนโปรดของแก

           ผมเดินเข้ามาในห้องเรียนที่ค่อนข้างวุ่นวาย ไร้วี่แววของครูสาว พวกเพื่อน ๆ เล่นกันในห้องอย่างสนุกสนาน แต่พอผมเดินเข้าไปทุกคนเงียบและหันมองผมเป็นตาเดียวกัน
ผมถอนหายใจออกมาแล้วเดินไปนั่งข้างไอ้บอส ทุกสายตายังคงจับจ้องมาที่ผมจนน่าอึดอัด
“นินมึงโอเคมั้ย?”
“อืม เมื่อเช้ารู้สึกเพลียนิดหน่อยก็เลยไปขอนอนที่ห้องพยาบาล”
“ไม่! กูไม่ได้หมายถึงเรื่องนั้น” ไอ้บอสสีหน้าเคร่งเครียดถามผม “นี่มึงรู้เรื่องรึยังเนี่ย?”
“อะไร?”
มันหยิบมือถือขึ้นมา เปิดเข้าคลังรูปภาพก่อนจะยื่นมาให้ผมดู “กูไม่ได้ตั้งใจจะเซฟเอาไว้ดูนะ แต่...” ไอ้บอสออกตัวเหมือนคิดว่าผมจะโกรธ แต่ก็สมเหตุสมผลแหละ

          ภาพที่ปรากฏบนจอทำผมแทบหยุดหายใจ หัวใจเต้นถี่ ปากสั่น มือสั่นราวกับไข้ขึ้นสูง ผมเข้าใจแล้วว่าทำไมวันนี้ทุกคนที่โรงเรียนถึงมองผมด้วยสายตาแปลก ๆ
คลิปวิดีโอความยาวเพียงแค่ 13 วินาที ปรากฏเป็นภาพของเด็กวัยรุ่นคนนึงนั่งเงยหน้าขึ้นมา และมีท่อนเอ็นดำมะเมื่อมกำลังฉีดน้ำคาวกามราดรดลงบนใบหน้าจนท่วมท้น ลำควยกระตุกหงึกถูไถบนหน้าของเด็กคนนั้นก่อนคลิปจะตัดจบไป

ผมพูดอะไรไม่ออก ความอับอายแผ่ซ่านไปทุกอณูรูขุมขน เพราะใบหน้าของคนในคลิปนั้นคือผมเอง
“นิน...มันเกิดอะไรขึ้นวะ? แล้ว...ใครทำกับมึงแบบนั้น?” ทองเอกเดินเข้ามาตอนไหนไม่รู้ มันวางมือลงบนบ่าผมอย่างเป็นห่วง ผมรู้สึกอายจนแทบจะแทรกแผ่นดินหนี
“จะอะไรล่ะ? มันก็ร่านไปให้คนอื่นเย็ดจนถูกแอบถ่ายคลิปเอาไว้ไง!!” เสียงเจื้อนแจ้วของอีจี๋ดังขึ้นอย่างน่ารำคาญ น้ำเสียงเอ่อล้นไปด้วยความสะใจ
“อีจี๋มึงอย่าเสือก!” ไอ้บอสตวาด
“ดูจากขนาดควยแล้ว ป่านนี้กูว่าอีนินคงขี้ไม่ต้องเบ่งแล้วมั้งฮ่า ๆๆๆ”
“จี๋มึงพอได้แล้ว!” ทองเอกตะคอก
“หึ! สะใจกูเหลือเกิน! ดูจากทรงควยในคลิปแล้ว กูว่าคงเป็นกรรมกรก่อสร้าง ไม่ก็คนงานต่างด้าวแหละ! นี่มึงร่านขนาดไหนถึงไปแหกดากให้คนพวกนั้นเย็ดล่ะอีนิน? ฮ่าๆๆ”
“อีเหี้ยจี๋!!”ไอ้บอสลุกพรวด กำหมัดแน่นเดินตรงปรี่ไปหาอีจี๋
“ไอ้บอส! จี๋มันก็แค่พูดเล่นเอง จะซีเรียสทำไม?” ชีเบลออกโรงปกป้องเพื่อนรัก
“จะล้อเล่นก็ให้มันมีขอบเขตบ้าง นี่มันไม่ใช่เรื่องเล่น ๆ แล้วนะ” ทองเอกว่าตำหนิ ชีเบลหน้าจ๋อยเมื่อเห็นว่าแฟนของตนโมโหใส่
“เบล...มึงว่าป่ะ? เมื่อปีก่อนที่ว่ามันโดนพ่อข่มขืนน่ะ! กูว่ามันน่าจะแหกหีให้พ่อมันเย็ดเองนั่นแหละ!!”
“เฮ้ย! มึงมากไปแล้วนะ!” ทองเอกตวาด ตรงไปหาอีจี๋ แต่ผมดึงแขนมันเอาไว้ ก่อนจะเหวี่ยงหมัดใส่หน้าอีตุ๊ดปากหมาจัง ๆ จนมันล้มชนโต๊ะเรียนล้มระเนระนาด เกิดเสียงดังโครมคราม ตามมาด้วยเสียงกรีดร้องของเพื่อน ๆ ในห้อง มีบางคนส่งเสียงเชียร์เฮฮากันลั่น
อีจี๋ลุกขึ้น คว้าหัวผมแล้วง้างมือตบเข้าที่หน้าหน้าฉาดใหญ่ ทั้งแสบ ทั้งชา มันใช้มือข้างเดิมตบซ้ำจนผมรับรสชาติของเลือดในปากได้ ผมโต้กลับโดยใช้เล็บจิกแขนมันจนเลือดไหลซิบ ๆ มันเหวี่ยงตัวผมปลิว รู้สึกแสบที่หนังหัว ผมของผมคงหลุดติดมืออีจีไปเป็นกำ ทองเอกเข้ามาจับไหล่ผมเพื่อห้ามแต่ผมสะบัดออก พุ่งตัวถลาไปชกอีจี๋เข้าที่เบ้าตา มันหงายท้องไปชนกับคนข้างหลังที่เข้ามามุง พวกนั้นก็ผลักมันกลับเข้ามา หมายจะให้เราตีกันต่อ ผมเสียเปรียบนิดหน่อยเพราะอีจี๋มันชอบไว้เล็บยาว มันใช้มือมันตะปบใบหน้าผมแล้วข่วนอย่างแรง เกิดรอยแผลยาวเป็นทางทั้งหน้าผม ไม่ยอมแพ้ กระโดดไปคว้าคอมันด้วยมือข้างขวา แล้วเหวี่ยงมือซ้ายตบหน้ามันอย่างแรง ก่อนจะง้างเท้าถีบเข้าไปที่ท้องของอีจี๋จนตัวเราทั้งคู่กระเด็นออกจากกัน
เสียงโหวกเหวกโวยวายของเพื่อนนักเรียนเรียกครูที่อยู่ห้องข้าง ๆ เข้ามา
“เฮ้ย! นักเรียน! หยุด!!” ครูหนุ่มถือไม้เรียวตรงเข้าห้ามทัพ จากนั้นก็วงแตก ไอ้พวกที่เชียร์กันก่อนหน้าต่างพากันถอยกรูด เพราะครูคนนี้แกขึ้นชื่อเรื่องความดุ “มันเกิดอะไรขึ้น?”
ทองเอกกับไอ้บอสเข้ามาพยุงตัวผม จังหวะนั้น ครูสมยศก็เข้ามาพอดี แววตาของแกทำผมรู้สึกผิด แกมองผมอย่างผิดหวัง เมื่อสติกลับมาผมก็ทรุดตัวลงแล้วร้องไห้ออกมาอย่างกับเด็ก

          ผมกับอีจี๋ถูกพาตัวไปที่ห้องปกครองเพื่อสอบสวน โดยครูสมยศและครูฝ่ายปกครองอีกสองคน เพื่อนนักเรียนในห้องถูกเรียกตัวมาถามและให้เล่าถึงเหตุการณ์ทั้งหมด พวกนั้นเล่าตามที่เห็น
ครูสมยศเห็นคลิปดังกล่าว แกถอนหายใจ มองผมแววตาละห้อย “ชนินทร์ ทำไมเรื่องแบบนี้ถึงเกิดขึ้นกับเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า?” ครูสมยศกล่าว “ส่วนเธอ...ปิยะภัทร... ตอนที่เกิดเรื่องปีก่อน เธอก็เห็นสภาพชนินทร์แล้วนี่ ทำไมถึงยังพูดกับเพื่อนแบบนั้น?”

          ข้ามรายละเอียดทั้งหมดไปแล้วกันเพราะตอนนั้นผมหูดับเพราะความโกรธและเสียใจ สรุป ทั้งผมและอีจี๋โดนเรียกผู้ปกครอง เราถูกพักการเรียนกันคนละหนึ่งอาทิตย์
ผมเครียดมาก เพราะรู้ว่าเดี๋ยวครูสมยศจะต้องโทรหาพี่ทีน และพี่คงผิดหวังที่ผมทำตัวแบบนี้ ทั้งที่อีกแค่อาทิตย์เดียวก็จะสอบแล้ว ผมกลับต้องมาถูกพักการเรียนแบบนี้

          ครูให้เรานั่งรอผู้ปกครองมารับ แม่อีจี๋เป็นแม่ค้าขายผักอยู่ที่ตลาด แกมาถึงก็ด่าลูกตัวเองยกใหญ่ ทั้งสองคนเข้าไปในห้องปกครองอีกครั้ง ผ่านไปราว ๆ สิบนาทีถึงจะออกมา แม่อีจี๋ง้างมือตบหน้ามันฉาดใหญ่ ตัวอีจี๋เซถลาไปตามแรง น้ำตาคลอจ้องหน้าตัวเองด้วยความเสียใจ ตอนนั้นผมโคตรรู้สึกผิด ถึงผมจะไม่ชอบมัน แต่ผมไม่ได้อยากเห็นมันต้องโดนอะไรแบบนี้ ภาพของคนเป็นพ่อเป็นแม่ตบตีลูกตัวเองอย่างไร้ปราณี เจ็บปวดเสมือนคมมีดกรีดแผลบาดลึกลงไปในหัวใจของผมเสมอ

“ฮัลโหล ทินกร...” ผมได้ยินเสียงครูสมยศแว่ว ๆ แค่แกเอ่ยชื่อพี่ทีนผมก็น้ำตาไหลแล้ว ผมไม่อยากอยู่รอจนแกคุยเสร็จจึงเดินหลบออกมาก่อน

ผมหยิบกระเป๋านักเรียนตัวเองขึ้นสะพาย เดินหลบเลี่ยงผู้คนออกมา แอบปีนข้ามรั้วกำแพงโรงเรียน แล้ววิ่งกลับบ้านด้วยความรู้สึกที่พังทลาย “ทำไมเรื่องแบบนี้ถึงเกิดขึ้นกับเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า...” คำถามที่ครูถาม ครูครับ... ผมก็อยากรู้คำตอบนั้นเหมือนกัน

          นานแค่ไหนไม่รู้ที่ผมหลับไปบนเตียงนอนของตัวเอง ผมไม่อยากลืมตาตื่น อยากนอนหลับไปยาว ๆโดยที่ไม่ต้องรับรู้อะไร หรือถ้าผมต้องตื่น ก็ขอให้ทั้งหมดที่เกิดขึ้นเป็นเพียงความฝัน แต่ความจริงมันไม่ใช่อย่างนั้น

          ผมงัวเงียพลิกตัวไปกอดคนที่นอนอยู่ข้าง ๆ ซุกหน้าตัวเองบนอกอุ่นของใครบางคน ก่อนจะนึกได้ว่าผมนอนอยู่คนเดียว...

          ตอนนั้นแหละ... ผมขนลุกเกรียวไปทั้งตัวด้วยความตื่นตระหนก คิดว่าโดนเข้าแล้ว... โดนผีหลอกแน่นอน ผมลืมตามองอย่างหวาดระแวง แต่ใบหน้าของคนที่อยู่ข้าง ๆ ฉีกยิ้มให้เล็กน้อย แววตาอ่อนโยนที่คุ้นเคย ทำผมอ่อนแอลง น้ำตาที่กักเก็บไว้เอ่อล้นออกมาทันที ผมซุกหน้าลงเหมือนเดิมแล้วร้องไห้ออกมา

          ทองเอกขยับแขนมาโอบกอดผมเอาไว้ จูบที่หน้าผากผมพร้อมกับพูดด้วยเสียงแผ่วเบา “ไม่เป็นไรแล้ว กูอยู่กับมึงแล้ว”

--------------------------------------------------------

สัญญาว่า หลังจากนี้จะไม่มีดราม่าหนัก ๆ ชีวิตรันทดของนินอีกแล้ว

นอกจากจะสงสารนินแล้ว ยังสงสารคนอ่านด้วย 5555

ปล. ตอนนี้ขอกำลังใจเยอะ ๆ เพราะหลังจากพิมพ์แก้เสร็จแล้ว หลังจากนี้คนแต่งต้องกลับไปทำโอทีต่อยัน 4 ทุ่ม ร่างกายจะพัง 555

และสำหรับใครที่ไม่รู้จะอ่านอะไร ผมขอฝากนิยายแนวอื่น ๆ ที่เขียนเอาไว้แล้วกันนะครับ โดยทั้งสองเรื่องหาอ่านได้ทาง รี้ดอะไรท์

เรื่องแรก

Human Being : เมือง-คน-ดิบ  แนวไวรัส ซอมบี้ เอาตัวรอด อ่านเพลิน ๆ เขียนจบแล้ว กำลังอยู่ในช่วงรีไรท์

เรื่องที่สอง

Hot n' Cold Coffee  เพราะกาแฟมันขม ผมจึงต้องหวาน  เรื่องนี้เป็นแนวฟีลกู้ด ยังเขียนไม่จบ ดองอยู่ 555

ฝากตามไปคอมเม้นต์ทั้งสองเรื่องกันด้วยนะครับ ทางนั้นก็ต้องการกำลังใจเหมือนกัน

มันอ้อย

เฮ~ (และก็แอบเศร้าในเวลาเดียวกัน) ในที่สุดตอนที่ 8 ก็มาแล้ว เขียนดีเกิน อ่านแบบไม่อยากให้จบไวไวอ่ะ เห้อ.. ต้องรออีกแล้ว ขอบคุณมากครับ สนุก ดีงามเหมือนเดิมเลยครับ ใดใดคือ โคอินซิเด้นมาก นิยายของผมก็มีตัวละครหลักชื่อ ชนินทร์ เหมือนกันเลย 555

xoman

ขอบคุณมากครับ

sukmongkon

คุณเป็นคนที่เขีบนนิยายดราม่าได้ถึง รู้สึกตามตีวละคร
ชีวิตนินรันทดจริง 5555 เจอแต่คนเฮงซวย
ถ้าเป็นนี่จะแฉให้หมด พังให้หมด แต่นิรคนดีอะเนาะ

natthaphat.sam

ขอบคุณครับ

youfme

อ่านไปใจสั่นไป ร้าวรานมากๆ อยากรู้ว่าทั้งอีครูอีแบงค์ จะโดนอะไร แล้วตอนปัจจุบันอีแบงค์ก็ดูจะรอดตัวอยู่นะ หวังว่ามันจะโดนอย่างสาสม อ่านแล้วแค้น 55

Pal

รู้สึกร้าวไปทั้งตัวเลย

kuminum

ขอบคุณมากครับ

premakung

เห้อ....ได้แต่เห้อ....พอสักทีเหอะ

Aquarius_Camu

ขอบคุณครับ

uthe1

ขอบคุณครับ

montree254

รอติดตามตอนต่อไปครับ

hamster_beboys

ขอบคุณมากครับบบ

nuangnut1996

สนุกมากครับ

abc55

ขอบคุณที่สปอยล์ว่าตอนหน้าจะไม่ดรามาหนักแล้ว
ตอนอ่าน ก็อยากอ่านให้ครบทุกคำเหมือนปกติ แต่ก็อยากให้จบไวๆมากกว่า
เลยต้องรีบอ่าน

thai_boys

สนุกมากขอบคุณครับ

being2be

ขอบคุณมากครับ

Lukpla7

ขอบคุณครับ

Jessiblossom

อยากจะมองบนใส่ทองเอง กว่าจะมาทำดีด้วยได้ นินหมดเคราะห์แล้วนะหนูลูก

iHNONG

ขอบคุณมากครับ