"คำสั่งคือคำสั่ง..."

za_4566

"คำสั่งคือคำสั่ง..."เสียงเรียบเย็นกระซิบเข้าหูของร้อยโทธันวา สารวัตรทหารหนุ่มรูปร่างกำยำ หน้าคมดุดัน สวมเครื่องแบบเต็มยศ ยืนนิ่งเหมือนรูปปั้นในห้องสอบสวนลับใต้ฐานทัพเขาจ้องตาคนตรงหน้า—ชายแปลกหน้าในชุดคลุมสีดำ ที่เพิ่งเอ่ยคำบางอย่างเป็นภาษาลาตินโบราณ ก่อนที่ทุกอย่างในหัวเขาจะมืดวูบลง… และเสียงในหัวเริ่มกระซิบซ้ำ ๆ"นายเป็นทาส… ทาสที่ซื่อสัตย์…"หัวใจที่เคยแข็งแกร่งกลับเต้นแรงอย่างควบคุมไม่ได้ ร่างกายเริ่มตอบสนองต่อคำสั่งโดยไม่ผ่านเจตจำนงของตนเอง มือที่เคยใช้จับกุมผู้ต้องหา ตอนนี้ถูกสั่งให้ถอดเสื้อผ้าเครื่องแบบของตัวเองออกช้า ๆ ทีละชิ้น ราวกับกำลังโชว์ให้เจ้านายตรวจสอบ“ดีมาก ทหารตัวโตของฉัน… จากนี้ไป นายมีไว้เพื่อรับคำสั่ง… แค่คำสั่งเท่านั้น…”

ห้องมืดใต้ฐานทัพ — เสียงกุญแจล็อกดัง “คลิ๊ก”ร้อยโทธันวาในเครื่องแบบเต็มยศ ยืนตรงแบบอัตโนมัติ ใบหน้าไร้อารมณ์ ทั้งที่ภายในหัวเหมือนถูกพายุถาโถม… จิตใจของเขาไม่ได้อยู่กับตัวอีกต่อไปบนอกเสื้อยังติดเหรียญตรา เครื่องหมายยศประดับเต็มบ่า รองเท้าทหารขัดเงา แต่สายตาของเขาว่างเปล่า ไม่มีแววต่อต้านอีกแล้ว“ขยับไม่ได้เลยใช่ไหม ทหาร?” เสียงของเจ้านายคนใหม่เอ่ยขึ้นเบา ๆ“ครับ… นายท่าน” เขาตอบโดยอัตโนมัติ เสียงทุ้มของเขายังหนักแน่น แต่ไร้จิตต้านทานมือสองข้างวางแนบลำตัว — แทนที่จะยกขึ้นป้องกัน หรือออกคำสั่ง เขากลับยืนนิ่งให้ชายตรงหน้าลูบผ่านเนื้อผ้าบริเวณหน้าอก…ผ่านกระดุมเสื้อ…ช้า ๆ“เครื่องแบบนี่…มันยิ่งทำให้นายดูน่าสั่งยิ่งขึ้นไปอีก”“ขอบคุณครับ… นายท่าน”คำพูดหลุดจากปากเขาเอง ทั้งที่ในหัวมีเสียงสุดท้ายแว่วว่า ‘นี่ไม่ใช่เรา… เราเป็นนายทหาร…’ แต่เสียงนั้นค่อย ๆ เงียบไปในเงามืด
ห้องใต้ดิน กลิ่นอับและไฟสลัว ๆ ยิ่งขับบรรยากาศแห่งอำนาจ…ร้อยโทธันวาในเครื่องแบบทหารสภาพเรียบร้อยทุกระเบียบนิ้ว ยืนอยู่ตรงหน้า “เจ้านาย” อย่างไร้อารมณ์ ความแข็งแรงของร่างกายตัดกับแววตาเบลอเหมือนคนไร้สติ“ฉันจะทดสอบนาย… ว่าคำสั่งสำคัญกว่าวินัยแค่ไหน”
เสียงคลิกนิ้วดังขึ้น“คุกเข่า”เขาชะงักไปชั่ววินาที — ราวกับสัญชาตญาณทหารพยายามต่อต้านแต่หัวเข่าทั้งสองข้างกลับทรุดลงช้า ๆ ชนพื้นเย็นเยียบ โดยที่มือยังวางแนบลำตัว ใบหน้าเงยขึ้นรับคำสั่งต่อไป“ถ้าเป็นนายทหารจริง คงไม่ยอมให้คนอย่างฉันสั่งใช่ไหม?”“แต่ตอนนี้ นายคืออะไร?”“ทาส…ครับ… นายท่าน”เสียงตอบต่ำ แน่น เหมือนกลืนคำพูดของตัวเองเจ้านายหัวเราะเบา ๆ ก่อนเดินไปเปิดประตูด้านหลัง — พาชายแปลกหน้าอีกคนเข้ามา เป็นพลทหารหนุ่มในชุดเวร“คนนี้จะเป็นผู้ทดสอบ… นายจะรับใช้เขาเหมือนที่รับใช้ฉัน เข้าใจไหม?”“แม้ว่าเขาจะต่ำกว่ายศนายก็ตาม”ทันวากัดฟันแน่น หยาดเหงื่อผุดขึ้นที่ขมับ แต่เสียงในหัวดังก้อง“รับคำสั่ง… รับคำสั่ง…”เขาคุกเข่าเบื้องหน้าพลทหารหนุ่มทันที โดยไม่แม้แต่สบตาพลทหารตกใจ ถอยหลังไปนิด แต่เจ้านายเพียงพูดว่า“เขาเป็นของเธอคืนนี้… ทดสอบให้เต็มที่”
เสียงประตูปิดลง — พลทหารยืนงง ๆ มองร้อยโทที่คุกเข่าอยู่ตรงหน้าเขา“เอ่อ…ท่านครับ?” น้ำเสียงเขาสั่น ๆ มือยังแตะหมวกเกรียบอยู่เหมือนจะทำความเคารพร้อยโทธันวาเงยหน้าขึ้น สายตาว่างเปล่า แต่ร่างกายตึงเครียด — เขาเอ่ยด้วยเสียงทุ้ม“ผมเป็นของคุณ… คำสั่งคือที่สุด”พลทหารเม้มปากแน่น ใจเต้นแรง แววตาเริ่มเปลี่ยน — จากงุนงงกลายเป็นสนใจ ใคร่รู้ และ…กล้า“งั้น… ถ้าผมสั่งให้ท่าน… เอามือจับรองเท้าผม… แล้วเลียมัน…”เขาพูดด้วยเสียงแผ่ว เบาแบบไม่แน่ใจร้อยโทธันวาขยับทันที — มือทหารหนาที่เคยจับปืน กลับแตะลงบนรองเท้าคอมแบทของพลทหารอย่างอ่อนน้อม ก่อนโน้มตัวลงอย่างช้า ๆ“เดี๋ยวสิ… จริงดิ…”พลทหารพึมพำกับตัวเอง ก่อนยิ้มมุมปากเบา ๆ“โอเค… ลุกขึ้น ยืนตรงแบบทหาร… แล้วปลดเข็มขัดออกเองต่อหน้าฉัน”เสียงของเขาเริ่มมีพลังขึ้น สายตาเริ่มกวาดมองเรือนร่างนายทหารตรงหน้าแบบที่ไม่เคยกล้ามองมาก่อนทันวาลุกขึ้น ยืนตัวตรง ร่างสูงใหญ่มากกว่าพลทหารพอสมควร แต่มือกลับสั่นเบา ๆ ตอนเอื้อมไปปลดหัวเข็มขัด“เฮ้ย… นี่มันบ้าไปแล้ว…” พลทหารพูดเบา ๆ แต่รอยยิ้มเริ่มร้ายกาจเขาเดินวนรอบร่างร้อยโท เหมือนนักล่าเดินวนเหยื่อ“ตอนนี้ฉันมีทหารยศสูงกว่า… ใส่เครื่องแบบครบ… ยืนให้ฉันสั่งเล่นยังกับตุ๊กตา… ชอบว่ะ”
เข็มขัดโลหะหลุดออกจากร่างกำยำตรงหน้า…เสียงโลหะกระทบพื้นเบา ๆ ดังพอให้ใจเต้นแรงขึ้นอีกระดับพลทหารค่อย ๆ เดินเข้ามาใกล้ แล้วใช้นิ้วดึงเนคไทของทันวาออกช้า ๆ แบบที่ไม่ใช่เพื่อปลด แต่เพื่อ “ครอบครอง”“ยืนนิ่ง ๆ นะ อย่าขยับเว้ย… สั่งแล้ว”ทันวาไม่ตอบอะไร นอกจากยืนนิ่งเหมือนรูปปั้น — สารวัตรทหารร่างใหญ่นิ่งสงบ ใบหน้าดุดันแต่แววตาเบลอเหมือนถูกปิดสวิทช์จิตใจไปแล้ว“เออ… ชอบแบบนี้ว่ะ”พลทหารหัวเราะในลำคอ นิ้วลากผ่านอกเสื้อจนถึงกระดุม แล้ว “ตบเบา ๆ” บนแผงอกแน่น ๆ ที่ยังอยู่ในเสื้อเครื่องแบบ“เคยโดนลูกน้องสั่งไหม ท่าน?”ไม่มีคำตอบ มีแค่เสียงหายใจนิ่ง ๆ กับร่างที่ไม่ขัดขืนพลทหารเริ่มกล้าขึ้น — เขาเดินไปด้านหลัง แล้วเอื้อมมือลูบผ่านเสื้อไปตามแนวแผ่นหลังของทันวา“งั้นก้มลง… เอามือเท้าพื้น คุกเข่าหันก้นมาหาฉัน”เสียงสั่งเริ่มมีอารมณ์เจือชัดเจนทันวาทำตามทันที — ทั้งในชุดเครื่องแบบที่ยังติดกระดุมแน่นเอี๊ยด ยกเว้นแค่เข็มขัดที่ถูกรูดออกไปแล้ว… เขาอยู่ในท่าอัปยศที่สุดเท่าที่นายทหารคนหนึ่งจะเคยทำ“เดี๋ยวฉันจะ ‘สำรวจ’ นายแบบละเอียดเลย… ว่าเครื่องแบบที่นายหวงนักน่ะ จะปกป้องศักดิ์ศรีได้แค่ไหน”มือหยาบของพลทหารเริ่มลูบผ่านรอยพับของกางเกงทหาร แนบแน่นจนเกินเหมาะ
ในท่าคุกเข่า มือยันพื้น ร่างสูงใหญ่ในชุดสารวัตรทหารยังคงนิ่งสนิทกางเกงยังอยู่ แต่ตึงแนบกับส่วนนูนด้านหลังจนเห็นเป็นรูปร่างชัดเจนพลทหารย่อตัวลง ใช้ฝ่ามือบีบแน่นเบา ๆ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเหยียดหยันปนหื่น“นี่สินะ…นายทหารตัวโต ที่คนทั้งกองเคารพ”มืออีกข้างควักมือถือออกมา —“อยู่เฉย ๆ นะ…ฉันอยากเก็บโมเมนต์นี้ไว้ดูเล่น”เสียงชัตเตอร์ดังเบา ๆคลิก…คลิก…ภาพของร้อยโทธันวาในเครื่องแบบเต็มยศ กำลังอยู่ในท่าหมอบต่ำ คุกเข่าหันหลังแบบอัปยศ ถูกเก็บไว้อย่างไม่มีทางลบได้จากโลกนี้“เอาล่ะ… ได้เวลา ‘เปิดเผย’ นายให้มากขึ้น”พลทหารพูดขณะคว้ากระดุมกางเกงของทันวา แล้วปลดลงอย่างรวดเร็วเนื้อผ้าหนัก ๆ รูดลงไปถึงหัวเข่า เผยให้เห็นชั้นในสีดำเรียบตึง ที่บีบแน่นกับเรือนร่างแน่น ๆ ของนายทหารผู้เคยหยิ่งผยอง“ไม่ดิ้นเลยแฮะ… ฉันเริ่มเชื่อจริง ๆ แล้วว่านายคือทาส”“พูดออกมาดัง ๆ สิ ว่านายเป็นทาสของใคร”เสียงทันวาออกมาเบา ๆ แต่ชัดเจน“ผม…เป็นทาสของคุณครับ นายท่าน…”เสียงหัวเราะของพลทหารดังขึ้นในความเงียบเขาเอื้อมมือไปตบเบา ๆ บนก้นกล้าม ๆ ของอีกฝ่าย รัว ๆ เหมือนสั่งสอนสุนัข“ดีมาก… แล้วเดี๋ยวจะให้รับใช้อะไรมากกว่านี้”
ในห้องใต้ดินที่เงียบงัน มีเพียงเสียงหายใจหนัก ๆ ของพลทหารเขายืนจ้องมองร่างสูงใหญ่ที่ยังคุกเข่าท่าหมาอยู่ตรงหน้า — ครึ่งล่างเปลือยเปล่า ครึ่งบนยังเต็มยศเครื่องแบบทหารทำให้ภาพตรงหน้ายิ่งขัดแย้ง — ทั้งอำนาจ ทั้งศักดิ์ศรี แต่กลับยอมจำนนหมดสิ้น“นายดูภูมิใจในเครื่องแบบนี้มากใช่มั้ย?”“แต่จากนี้ไป…มันจะกลายเป็นเครื่องหมายของ ‘ทาส’ ที่ฉันใช้เล่น”เขาเดินวนรอบช้า ๆ ก่อนหยิบเนคไทของทันวาที่หลุดออกเมื่อครู่ แล้วใช้มัน “คล้องคอ” ของอีกฝ่ายเบา ๆ ดึงให้เงยหน้า“เงยหน้าขึ้น มองตาฉัน…”ทันวาทำตาม ดวงตาไร้แววชีวิต จ้องสบกับสายตาที่เริ่มเต็มไปด้วยความลุ่มหลงในอำนาจมือพลทหารสั่นเล็กน้อย… แต่ไม่ใช่เพราะกลัว — เป็นเพราะตื่นเต้น“ตอนนี้ นายไม่ต้องพูด… ใช้แค่ร่างกายรับคำสั่งก็พอ”“ฉันจะสอนให้นายรู้ ว่าทาสที่ดี…ไม่จำเป็นต้องมีเสียง”เขากระซิบข้างหู พลางกดปลายนิ้วแน่นบนท้ายทอย — ทันวาสะดุ้งเล็กน้อย แต่ไม่หลบไม่มีเสียงปฏิเสธ ไม่มีแม้แต่ความอับอาย เหลือแค่การยอมรับโดยสมบูรณ์จากชายผู้เคยสั่งคนทั้งกองร้อยวันนี้กลับรอคำสั่งจากลูกน้อง…ในท่าหมอบ…ด้วยเครื่องแบบที่ยังสะอาดหมดจด

nuangnut1996

สนุกมากครับ

lekthai

ชอบมาก ขอบคุณ

warin69

ขอบคุณครับ

art91

ขอบคุณครับ`

ta102

ขอบคุณครับ

tidchoo2

เพลินเลย ขอบคุณนะครับ