สะกดจิตนายทหาร

za_4566

เสียงฝีเท้ากระทบพื้นหินดังก้องในห้องโถงใต้ดินที่ไร้แสงสว่าง มีเพียงคบไฟที่ส่องสลัว ๆ นายทหารหนุ่มในเครื่องแบบเปื้อนฝุ่นยืนตัวแข็งทื่อกลางห้อง ดวงตาสีเทาแข็งกร้าวในตอนแรกค่อยๆ เลือนราง เมื่อแสงจากจี้คริสตัลสีดำแกว่งไปมาเบื้องหน้าเขา


"หลับตา..." เสียงกระซิบเย็นเยียบดังขึ้นในหัวเขาขมวดคิ้ว พยายามฝืนใจ แต่แขนขาราวกับถูกพันธนาการด้วยโซ่ที่มองไม่เห็น ทันทีที่เปลือกตาปิดลง สมองของเขาก็ถูกกลืนด้วยคลื่นคำสั่งอันนุ่มลึก"ตั้งแต่วินาทีนี้... เจ้าคือทาสของข้า เจ้าจะเชื่อฟังข้าแต่เพียงผู้เดียว"นายทหารกัดฟันแน่น แต่เสียงนั้นช่างอ่อนโยนและหนักแน่นเสียจนหัวใจที่แข็งดั่งเหล็กยังสั่นไหว เขาคุกเข่าลงช้า ๆ ดวงตาว่างเปล่า เงยหน้าขึ้นรอรับคำสั่งใหม่ผู้สะกดจิตยิ้มเย็น ก่อนจะเอื้อมมือไปเชยคางเขาขึ้น"ดีมาก... ทาสของข้า"
นายทหารกัดฟันแน่นจนสันกรามขึ้นนูน ดวงตาที่ว่างเปล่าเมื่อครู่ฉายแววขัดขืนขึ้นมาแวบหนึ่ง เขากำหมัดแน่น พยายามฝืนร่างกายที่กำลังคุกเข่าให้ลุกขึ้น"ข้า...ไม่...ใช่...ทาส..." เขาคำรามต่ำ ๆ ออกมา ราวกับสัตว์ป่าที่ถูกกดขี่ผู้สะกดจิตเพียงหัวเราะเบา ๆ ด้วยน้ำเสียงเย็นเฉียบ เขาแกว่งจี้คริสตัลตรงหน้าชายหนุ่มอีกครั้ง คราวนี้จังหวะช้าลง แต่เข้มข้นราวกับดึงเอาวิญญาณออกมาทีละเส้น"ต่อต้านงั้นหรือ?" เสียงกระซิบเหมือนแทรกซึมเข้าไปในทุกอณูของจิตใจ "ยิ่งเจ้าขัดขืน...เจ้าก็จะยิ่งจมลึกลง... ลึกลง... ไม่มีวันหนีได้..."นายทหารหลับตาแน่น สั่นเทาไปทั้งตัว สมองพร่าเลือน เหมือนถูกดึงจมหายไปในบึงโคลนแห่งความมืดที่ไม่มีทางปีนขึ้นมาได้ มือที่เคยแข็งแกร่งเริ่มอ่อนแรง หย่อนลงข้างลำตัว"ข้า...ไม่ยอม..." เสียงเขาเบาแทบไม่ต่างจากเสียงกระซิบผู้สะกดจิตโน้มตัวลงกระซิบชิดใบหู "เจ้าจะยอม... เพราะในใจเจ้าปรารถนาที่จะเชื่อฟังข้ามากกว่าสิ่งใด..."คำพูดนั้นเหมือนคลื่นที่ซัดกระแทกแนวต้านสุดท้ายของเขาจนแตกละเอียด ชั่ววินาทีนั้น นายทหารรู้สึกถึงความสุขสมอันแปลกประหลาดที่ไหลบ่าเข้ามาเมื่อเขาปล่อยวางการต่อต้านดวงตาสีเทาของเขาเบิกกว้างอีกครั้ง แต่น้ำเสียงในหัวเขาเงียบไปแล้ว เหลือเพียงความว่างเปล่า และความต้องการจะรับคำสั่งต่อไปเขาทรุดตัวลงก้มศีรษะกับพื้นด้วยความสมัครใจ รอคอยคำบัญชาใหม่จากเจ้านายอย่างว่าง่าย


รุ่งเช้าของวันถัดมา นายทหารหนุ่มยืนเข้าแถวในกองร้อยตามปกติ ชุดเครื่องแบบสะอาดสะอ้าน ใบหน้าขรึมเงียบขรึมเหมือนเดิมไม่มีอะไรผิดแปลกแต่ภายในจิตใจของเขากลับว่างเปล่า...
ว่างเปล่า และพร้อมรับคำสั่งเพียงจากคนเดียว — เจ้านายของเขา
เสียงปืนซ้อมรบดังขึ้นเป็นระยะ หัวหน้ากองร้อยเดินตรวจแถวอย่างเคร่งขรึม ทว่าไม่มีใครรู้เลยว่าในขณะนี้ นายทหารหนุ่มผู้เคยหยิ่งผยองที่สุดของกองทัพ ได้กลายเป็นทาสในคราบนายทหารไปแล้วภายใต้หมวกเหล็กนั้น เครื่องสื่อสารขนาดเล็กแทบมองไม่เห็นแนบอยู่ข้างหู เสียงกระซิบอันนุ่มลึกดังขึ้นเบา ๆ"ไปที่คลังอาวุธ...ทำตามที่ข้าสั่ง..."เขากระพริบตาช้า ๆ รับคำสั่งอย่างว่าง่าย ไม่มีการลังเลเลยแม้แต่น้อย ขณะที่ก้าวเดินออกจากแถวอย่างแนบเนียน จนไม่มีใครทันสังเกตหัวใจเขาเต้นเป็นจังหวะช้าๆ ไม่หวั่นไหว ไม่มีความกลัว ไม่มีความลังเลอีกต่อไป ราวกับเป็นเครื่องจักรที่ถูกตั้งโปรแกรมใหม่ที่คลังอาวุธ เขาหยิบกุญแจสำรอง เปิดตู้เซฟลับตามคำสั่ง หยิบอุปกรณ์พิเศษออกมาแล้วเก็บซ่อนไว้อย่างแนบเนียนเสียงกระซิบดังขึ้นอีกครั้ง"ดีมาก... เจ้าคือทาสที่ยอดเยี่ยมที่สุดของข้า"มุมปากนายทหารกระตุกขึ้นเล็กน้อย...ราวกับรอยยิ้มที่เจ้าตัวไม่รู้ตัวเองด้วยซ้ำ
เสียงกระซิบในหูเงียบไปพักหนึ่ง ก่อนที่น้ำเสียงเย็นเยียบจะกลับมาอีกครั้ง"ทดสอบตัวเองให้ข้าดู... ถ้าเจ้าภักดีจริง จงทำตามโดยไม่มีข้อโต้แย้ง"นายทหารยืนนิ่ง ปลายนิ้วกระตุกเบา ๆ อย่างไร้เหตุผล ราวกับกำลังต่อสู้กับบางสิ่งในใจที่หลงเหลืออยู่คำสั่งแรกดังขึ้น"ทิ้งอาวุธของเจ้า... วางมันลงพื้นตรงหน้าเพื่อนร่วมกอง"เขากะพริบตา สองมือที่ฝึกจนแข็งแกร่งเผลอกำด้ามปืนแน่น ก่อนจะค่อยๆ คลายออก วางปืนพกลงกับพื้นเบา ๆ ท่ามกลางสายตาตกใจของเพื่อนร่วมกองที่เห็นเข้า"เฮ้ย! นายทำบ้าอะไร!?" เสียงหนึ่งร้องขึ้นทันทีแต่ในหัวเขาไม่มีคำตอบ ไม่มีแม้แต่ความรู้สึกตื่นตระหนก เขาเพียงมองตรงไปข้างหน้า ราวกับรอคำสั่งต่อไปเสียงกระซิบยังไม่จบ"ตอนนี้... ประกาศออกไปดังๆ ว่าเจ้าไม่คู่ควรกับตำแหน่งทหาร... แล้วคุกเข่าลง"นายทหารเม้มริมฝีปากแน่น เศษเสี้ยวสุดท้ายของศักดิ์ศรีในใจดิ้นรนราวกับสัตว์บาดเจ็บ แต่ถูกโซ่แห่งคำสั่งกระชากรั้งไว้แน่นเขาเปิดปาก เสียงแหบพร่าแต่หนักแน่นดังขึ้น"ข้า... ไม่คู่ควร... ข้า... เป็นแค่ทาสไร้ค่า..."เพื่อนร่วมกองพากันหันขวับมามองด้วยสายตาตกตะลึงปนตกใจนายทหารทรุดตัวคุกเข่าลงกลางลานฝึก ร่างสูงใหญ่เหมือนเสาหินที่พังทลาย ท่ามกลางสายตานับสิบคู่ที่ไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นแต่เขากลับรู้สึกสงบลึกๆ อย่างประหลาดเพราะในใจเขา —ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าการเชื่อฟังคำสั่งของเจ้านายอีกแล้วเสียงกระซิบสุดท้ายดังขึ้นแผ่วเบา แฝงความพอใจอย่างล้นเหลือ"ดีมาก... เจ้าภักดีเกินกว่าที่ข้าคาดไว้... ต่อไป เจ้าจะได้ภารกิจที่ยิ่งใหญ่กว่าเดิม..."
หลังจากนายทหารคุกเข่าแสดงความภักดีจนหมดสิ้นในสนามฝึกแล้ว ตอนค่ำเขาถูกเรียกตัวออกมาเงียบๆ ผ่านข้อความสั้น ๆ ในเครื่องสื่อสารที่เจ้านายติดตั้งไว้เสียงกระซิบเจือความเย็นชาแต่เร้าเร่งดังขึ้นในหู"ภารกิจใหม่ของเจ้า... ออกไปนอกเขตกองทัพ คืนนี้... และทำตามที่ข้าสั่งทุกอย่าง"ไม่ต้องมีคำถาม นายทหารหยิบชุดพลเรือนธรรมดา ๆ มาเปลี่ยนอย่างรวดเร็ว แล้วมุดรั้วเขตทหารออกไปอย่างแนบเนียนใต้ความมืดของราตรีเสียงคำสั่งดังขึ้นอีกครั้งขณะเขาเดินลัดเลาะไปตามแนวป่า"ไปที่ลานโล่งข้างป่า... แล้วถอดเสื้อผ้าให้หมด"ปลายนิ้วเขาชะงักนิดหนึ่ง สมองที่เคยคิดไตร่ตรองกลับเงียบสงบ มีเพียงคำสั่งนั้นก้องกังวาน เขาหยุดที่ลานว่างกลางป่าเงียบๆ ไม่มีใครอยู่มือที่ผ่านการฝึกมาอย่างหนักค่อยๆ ถอดเสื้อเชิ้ตออก แล้วตามด้วยกางเกง กางเกงใน... จนกระทั่งร่างกายเปลือยเปล่าท่ามกลางอากาศเย็นเฉียบในยามค่ำคืนลมหายใจของเขาขาดห้วงเล็กน้อย ทั้งจากความเย็นและความรู้สึกเปลือยเปล่าแบบที่ไม่เคยสัมผัสมาก่อนแต่เสียงเจ้านายยังไม่หยุด"คุกเข่า... เอามือไขว้หลัง... หลับตา... แล้วรอคำสั่งต่อไป"นายทหารทำตามทันทีโดยไม่ลังเลแม้แต่นิดเดียว ร่างเปลือยเปล่าคุกเข่าอยู่กลางลานโล่ง มีเพียงแสงจันทร์สลัวๆ ที่ส่องลงมา ชวนให้รู้สึกทั้งอาย ทั้งตื่นเต้น ทั้งไร้การปกป้องเวลาผ่านไปหลายนาที... หรืออาจจะนานกว่านั้น เขาไม่แน่ใจ แต่ไม่มีคำสั่งใหม่เข้ามา มีเพียงเสียงลมหายใจของตัวเอง กับสายลมเย็นที่พัดผ่านกายเปลือยเปล่ากระทั่งในที่สุด...เสียงนุ่มต่ำที่เขาคุ้นเคยก็ดังขึ้นข้างหูโดยตรง"ดีมาก... เจ้าภักดีเหลือเกิน... เจ้าไม่ใช่ทหารอีกต่อไปแล้ว... เจ้าคือสมบัติของข้า"มือหนักๆ วางลงบนศีรษะเขา ลูบเบาๆ เหมือนกำลังสัมผัสสัตว์เลี้ยงตัวโปรดนายทหารไม่แม้แต่จะขยับ เขารู้แค่ว่าใจเขาสั่น
มือใหญ่ที่กดลงบนหัวเขาเลื่อนต่ำลงมา ลูบไล้ผ่านต้นคอแกร่ง ก่อนจะจับเขาที่ไหล่แล้วออกคำสั่งเสียงต่ำกังวาน"คลานตามข้ามา"นายทหารคุกเข่าคลานตามเสียงอย่างว่าง่าย โดยไม่เปิดตาแม้แต่นิดเดียว ร่างเปลือยเปล่าสัมผัสกับหญ้าเย็นชื้นของพื้นป่า ใบไม้แห้งและกิ่งไม้เล็ก ๆ ขูดไถผิวหนังเขาเป็นรอยจาง ๆ แต่เขาไม่ใส่ใจแม้แต่น้อยหลังจากคลานอยู่สักพัก เจ้านายหยุดเดินเสียงกระซิบดังขึ้นข้างหูอีกครั้ง"ลืมตาได้"นายทหารค่อย ๆ ลืมตาขึ้น และเห็นตัวเองอยู่ตรงกลางลานแคบ ๆ ที่ล้อมด้วยต้นไม้สูงชัน เสมือนกำแพงธรรมชาติที่ปิดบังจากสายตาคนภายนอกที่กลางลาน... มีเสาหินโบราณต้นหนึ่งตั้งอยู่ มันสูงประมาณระดับอกของเขา บนยอดเสามีเชือกเส้นหนาพันอยู่หลายรอบ ราวกับถูกเตรียมไว้สำหรับบางอย่างเจ้านายยิ้มบาง ๆ ที่มุมปาก สายตาคมกริบสั่งการ"ขึ้นไปพาดตัวกับเสา... เอามือไขว้ไว้ด้านหลัง"นายทหารเชื่อฟังทันที เขาก้าวไปพาดตัวทับเสา รู้สึกได้ถึงความเย็นเฉียบและหยาบกระด้างของหินที่เสียดสีกับผิวกายในพริบตา เจ้านายคว้าเชือกขึ้นมามัดข้อมือของเขาแน่นหนา ล็อกตัวเขาให้อยู่กับที่ ร่างสูงใหญ่เปลือยเปล่าถูกตรึงไว้ในท่าที่ยอมจำนนที่สุด ไม่มีทางหลบหนี ไม่มีทางปกป้องตัวเองเสียงเจ้านายกระซิบใกล้ใบหู ราวกับลมหายใจอันเร่าร้อนสัมผัสกับผิว"เจ้าจะต้องทน... แม้มีใครผ่านมาเห็น เจ้าก็ห้ามขัดขืน... เพราะตั้งแต่คืนนี้ เจ้าคือทรัพย์สินของข้า"นายทหารกลืนน้ำลายลงคอ รู้สึกได้ถึงหัวใจที่เต้นแรงจนแทบระเบิดทันใดนั้นเอง...
เจ้านายก็เริ่ม "ทดสอบ" ความภักดีของเขา ด้วยการลากปลายนิ้วไล้ไปตามแนวสันหลังช้า ๆ ก่อนจะกดแรงขึ้น ลูบไล้สำรวจเรือนร่างของนายทหารอย่างเจ้าของที่กำลังตรวจสอบสมบัติใหม่
เสียงกิ่งไม้แห้งหักดังขึ้นเบา ๆ ในความมืด ไม่ไกลจากที่เขาอยู่...นายทหารสะดุ้งในใจ — มีบางอย่าง หรือบาง คน อยู่ไม่ไกลนักเจ้านายหัวเราะเบา ๆ ข้างหู เหมือนจงใจเร่งเร้า"ทนเอาไว้... สมบัติที่ดีไม่หวั่นไหวต่อความอับอาย..."
เสียงกิ่งไม้หักเมื่อครู่ไม่ได้เป็นแค่ภาพหลอนเพียงชั่วอึดใจต่อมา ร่างของชายสองคนก็โผล่ออกมาจากแนวป่า เป็นชายหนุ่มแต่งกายง่ายๆ ดูเหมือนชาวบ้านหรือพรานป่า พวกเขาหัวเราะคุยกันอย่างออกรส ก่อนที่สายตาจะสะดุดเข้ากับภาพตรงหน้าภาพของนายทหารร่างสูงใหญ่ กำลังเปลือยเปล่า พาดร่างอยู่กับเสาหิน แขนทั้งสองถูกมัดไขว้หลังแน่นหนา กล้ามเนื้อแน่นเต็มไปด้วยรอยขีดข่วนจากการคลานกลางป่า ลมหายใจหอบถี่น้อย ๆ จากความตื่นเต้นและความหนาวเย็นชาวบ้านทั้งสองเบิกตากว้างด้วยความตกใจระคนตื่นเต้น"เห้ย นั่นมันอะไรวะ..." คนหนึ่งกระซิบกับเพื่อนเสียงตื่นๆอีกคนหัวเราะในลำคอ มองภาพตรงหน้าด้วยสายตาไม่เชื่อสายตาตัวเอง"บ้าเอ๊ย... ทหารมาเล่นอะไรแถวนี้วะ..."นายทหารก้มหน้าหลบตาแน่น ความอับอายแผดเผาไปทั่วร่าง แต่เชือกที่มัดแน่นทำให้เขาขยับไม่ได้แม้แต่นิดเดียว กฎมีเพียงข้อเดียวในหัวเขาเวลานี้ — ห้ามต่อต้านเจ้านายยืนอยู่ด้านหลังเขา สังเกตสถานการณ์ด้วยสายตาเย็นเฉียบก่อนจะกระซิบเบา ๆ"นิ่งไว้นะสมบัติ... อย่าทำให้ข้าผิดหวัง"ชาวบ้านสองคนลังเลอยู่สักครู่ ก่อนที่ความอยากรู้อยากเห็นจะชนะใจ พวกเขาค่อย ๆ เดินเข้าไปใกล้หนึ่งในนั้นยกมือจะสัมผัสร่างเปลือยที่ถูกตรึงไว้ แต่เจ้านายก้าวขึ้นไปยืนขวางหน้าเขาเสียก่อน"เขาเป็นของข้า" เจ้านายเอ่ยเสียงต่ำ หนักแน่นจนสองคนนั้นชะงักไปเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนที่เจ้านายจะหันมามองนายทหารด้วยรอยยิ้มแฝงความหมายบางอย่าง"แต่คืนนี้... ข้ายอมให้พวกเจ้า 'ทดสอบ' สมบัติของข้าได้ ถ้าอยาก..."นายทหารได้ยินดังนั้นก็รู้สึกขนลุกวาบ แต่ก็ไม่กล้าขัดขืนแม้แต่น้อย มือที่ถูกมัดแน่นกำแน่น ร่างกายสั่นน้อยๆ ด้วยความรู้สึกที่ท่วมท้นทั้งความอาย ความเสียว และความตื่นเต้นสุดขีดชายสองคนนั้นสบตากันอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง ก่อนจะค่อย ๆ ยื่นมือมาสัมผัสเรือนร่างแกร่งของนายทหารเบา ๆ อย่างสำรวจ ทดลองทุกสัมผัส ทุกสายตา ทุกเสียงหัวเราะเบาๆ ที่ลอดออกมา ทำให้นายทหารรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังถูกย่ำยีอย่างสมบูรณ์ — และเขาก็ทำได้แค่... ทนยอมให้ทุกอย่างเกิดขึ้นตามที่เจ้านายอนุญาตยอมเป็น "สมบัติ" ที่ดีเยี่ยงทาสสั่งได้โดยสมบูรณ์แบบและนั่น... เพิ่งเป็นแค่ จุดเริ่มต้น ของค่ำคืนแห่งการทดสอบเท่านั้น
หลังจากถูกมือแปลกหน้าสัมผัสและสำรวจร่างเปลือยเปล่าอยู่นาน เจ้านายก็ก้าวเข้ามาหยุดทุกอย่างด้วยการยกมือขึ้นเบาๆ"พอแล้ว" เสียงเรียบนิ่งนั้นทรงพลังจนชาวบ้านทั้งสองรีบถอยห่างเจ้านายปลดเชือกที่มัดนายทหารออกช้าๆ แต่ไม่ใช่เพื่อปล่อยเขาเป็นอิสระ ตรงกันข้าม — เจ้านายโยนบางอย่างมาตรงหน้าเขามันคือ เครื่องแบบทหารเต็มยศ ของเขาเอง — เสื้อเชิ้ตติดเครื่องหมาย, กางเกงรีดเป๊ะ, หมวก, รองเท้าบู๊ตดำเงาวับ ทุกชิ้นยังคงดูสง่างามเหมือนตอนที่เขายืนหยัดในฐานะนายทหารผู้ทรงเกียรติ"ใส่ซะ" เจ้านายสั่งเสียงเย็นนายทหารสั่นน้อยๆ แต่ก็ก้มลงเก็บเครื่องแบบขึ้นมาสวมใส่อย่างเชื่องๆ แม้เนื้อตัวจะเปรอะเปื้อน มีรอยขีดข่วนเต็มไปหมด แต่เขาก็พยายามแต่งตัวให้เรียบร้อยที่สุดอย่างที่เคยถูกฝึกสอนมาเมื่อแต่งตัวเสร็จ เขายืนตัวตรงโดยสัญชาตญาณของทหาร... แต่มันดู น่าเวทนา เสียจนชาวบ้านสองคนที่ยืนมองอยู่หลุดหัวเราะออกมาเสียงดังเสื้อที่เคยรีดเรียบตึงมีรอยยับยู่ยี่ กางเกงมีคราบเปื้อนจากโคลน หมวกเอียงเบี้ยว รองเท้าบู๊ตก็เปื้อนดินไม่มีชิ้นดีเจ้านายเดินเข้ามาช้าๆ วนรอบตัวนายทหารพลางพ่นลมหายใจเย็น ๆ"ดูตัวเองสิ..." เขาพูดเสียงเย้ยหยัน "เครื่องแบบที่ควรแสดงเกียรติ กลับทำให้เจ้าดูน่าสมเพชยิ่งกว่าเดิม..."ชาวบ้านอีกคนเสริมเสียงหัวเราะ"ฮ่าๆๆๆ ดูเหมือนหมาข้างถนนใส่เครื่องแบบเลยว่ะ!"นายทหารก้มหน้าแน่น ความอายแผดเผาในอก เขารู้ดีว่าเขาไม่มีสิทธิ์โต้แย้ง ไม่มีสิทธิ์หนีไปไหน สิ่งที่เขาทำได้มีแค่...ยืนอยู่อย่างนั้นในสภาพที่น่าสมเพชที่สุดในชีวิตเจ้านายจับคางเขาเชิดขึ้น บังคับให้
เสียงหัวเราะของชาวบ้านยังคงดังอยู่ ขณะที่เจ้านายกอดอกมองดูเหยื่อของตัวเองด้วยสายตาเย็นชา"หมอบลง" เจ้านายออกคำสั่งสั้นๆนายทหารลังเลเพียงเสี้ยววินาที ก่อนจะค่อยๆ ย่อตัวลงคุกเข่ากับพื้นโคลนอย่างเชื่องๆ เครื่องแบบทหารที่ควรจะสง่างามบัดนี้เปื้อนดินจนดูไม่ต่างจากเศษผ้า"ต่ำกว่านั้น"เขาสั่นน้อยๆ ก่อนจะทรุดตัวลงจนหน้าอกแนบกับพื้น มือทั้งสองข้างกางออกเหมือนสัตว์สี่เท้าเสียงตบเบาๆ บนบู๊ตดังขึ้นเมื่อเจ้านายเดินเข้ามาใกล้"ตั้งแต่วันนี้ไป..." เจ้านายพูดช้าๆ ชัดๆ "เจ้าจะคลานด้วยสี่เท้าเท่านั้นต่อหน้าข้าและทุกคนที่เห็นเจ้า ใครเห็นเจ้าลุกขึ้นยืน มีสิทธิ์ลงโทษเจ้าได้ทันที"ชาวบ้านสองคนตบมือหัวเราะด้วยความสะใจหนึ่งในนั้นเอื้อมเท้ามาเตะนายทหารเบาๆ ที่สีข้าง"ไปสิ หมาคลาน!"นายทหารสูดหายใจลึก หลับตาแน่น แล้วเริ่ม คลาน ไปบนพื้นดินโสโครก เสื้อเครื่องแบบขาวสะอาดถูครูดไปกับโคลนจนเลอะมอมแมมเจ้านายเดินตามหลังเขาช้าๆ กระทืบปลายบู๊ตลงที่กลางหลังเบาๆ เป็นการบังคับให้เคลื่อนที่ไปข้างหน้าทุกครั้งที่เขาชะงัก ชาวบ้านก็กระตุกเข็มขัด หรือเหยียบส้นรองเท้าใส่เขาอย่างไม่ปรานี"เก่งมาก หมาทหาร" เจ้านายพูดเสียงเย็น "เจ้าจะได้พิสูจน์ตัวเองว่าสมควรเป็นแค่ทาสที่ไร้เกียรติอย่างแท้จริง"เมื่อคลานไปจนถึงลานกว้างหน้าหมู่บ้าน กลุ่มชาวบ้านเริ่มมุงดู นายทหารในเครื่องแบบที่เคยสง่างาม บัดนี้กลายเป็นเพียง สัตว์คลานสี่ขา ที่ทั้งเลอะโคลนทั้งเปื้อนเหงื่อเสียงหัวเราะเยาะ เสียงเย้ยหยัน เสียงขว้างเศษดินเศษหญ้าเข้ามากระทบเขาดังรัวๆเจ้านายยิ้มเย็น ๆ แล้วตะโกนประกาศให้ทุกคนได้ยิน"ตั้งแต่วันนี้ไป... ใครอยากใช้งานมัน หรือทำอะไรก็ได้กับมัน เชิญตามสบาย ถือว่าเป็นหมาทหารของหมู่บ้าน!"เสียงเฮดังขึ้นทันทีและนายทหาร ก็ได้แต่นอนคุกเข่าเปื้อนโคลนอยู่ตรงนั้น ในสภาพที่ต่ำต้อยกว่าสัตว์เดรัจฉาน รอคอยชะตากรรมอย่างหมดสิ้นศักดิ์ศรี
เจ้านายยืนอยู่ข้างนายทหารที่ยังคงคุกเข่าต่ำต้อยบนพื้นโคลน เขาเหลือบมองรอบๆ ที่หมู่บ้าน คำสั่งสุดท้ายก็ลอยออกจากปากเขาด้วยเสียงต่ำแต่หนักแน่น"พวกเจ้าลองดูสิ..."ชาวบ้านสองคนเดินเข้ามาใกล้ ร่างของนายทหารที่ยังคงทรุดเข่าลง หัวต่ำเหมือนสัตว์ตัวหนึ่งที่ไม่สมควรได้รับการเคารพใดๆหนึ่งในชาวบ้านหยิบปลอกคอเหล็กขึ้นมา พลางมองหน้าเจ้านาย"นี่มันคือรางวัล" ชาวบ้านหัวเราะร้ายกาจ "ให้มันใส่ปลอกคอนี่แล้วเดินโชว์ทุกคน"ปลอกคอเหล็กหนักอึ้งถูกคล้องรอบคอของนายทหารทันที น้ำหนักของมันทำให้เขารู้สึกถึงการถูกควบคุมในทุกย่างก้าว เมื่อปลอกคอล็อกแน่น มันเหมือนกับการย้ำเตือนให้เขารู้ว่า เขาไม่ใช่ "มนุษย์" อีกต่อไปจากนั้น ชาวบ้านอีกคนก็ถือเข็มหมุดและป้ายเหล็กที่มีคำว่า "ทาส" สลักไว้อย่างชัดเจน มันถูกปักลงไปที่เครื่องแบบทหารของเขาโดยไม่ลังเล ทุกครั้งที่เขาเงยหน้าขึ้น มองไปที่ป้ายเล็กๆ บนเครื่องแบบ มันทำให้รู้สึกถึงความ ย่ำแย่ ที่จะไม่มีวันหวนกลับไปสู่เกียรติยศเดิมป้ายเหล็กถูกปักอย่างน่าเจ็บปวด มันทำให้ร่างกายของเขารู้สึกเสียดแทง แต่มันก็เป็นเครื่องหมายที่ยืนยันว่าเขากลายเป็น สมบัติ ของเจ้านาย และถูกทำให้เป็น ทาสในเครื่องแบบ แทนที่จะเป็น "ทหารผู้ทรงเกียรติ"เจ้านายยืนมองอย่างพึงพอใจ"ตอนนี้เจ้าก็มีป้าย 'ทาส' ติดตัวไปแล้ว เจ้าจะไม่ได้รับเกียรติใดๆ จากการเป็นทหารอีกต่อไป" เขาพูดอย่างเย็นชา "ทุกคนที่เห็นเจ้าจะรู้ดีว่าเจ้าคือ... ทาสของข้า"ชาวบ้านหัวเราะและโห่ร้องเสียงดัง คนหนึ่งกระทืบเท้าไปที่พื้นดินแล้วพูดด้วยเสียงที่บังคับให้ทุกคนฟัง"เจ้าคือทาสหมา... ทหารที่ไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะยืนตรงได้"นายทหารมองไปที่ปลอกคอและป้ายทาสที่ติดอยู่กับเขา แม้จะเต็มไปด้วยความอับอาย ความเจ็บปวดที่พุ่งขึ้นในใจ แต่เขาก็รู้ดี — เขาไม่สามารถขัดขืนหรือหนีไปได้ แม้จะอยากทำแค่ไหนก็ตาม
วันถัดมารุ่งสางของวันใหม่ท่ามกลางหมู่บ้านที่เงียบสงบ นายทหารในเครื่องแบบ ทาส ยังคงถูกตรึงอยู่ในสภาพต่ำต้อยเช่นเดิม หลังจากเมื่อคืนที่ถูกเหยียดหยามและทำให้เสียเกียรติอย่างสมบูรณ์ปลอกคอเหล็กหนักอึ้งยังกดทับคอเขา ขยับไปไหนก็รู้สึกถึงการถูกควบคุมอย่างสมบูรณ์ ในขณะที่ป้าย "ทาส" ที่ติดอยู่บนเครื่องแบบก็เตือนเขาทุกครั้งให้รู้ว่าเขา ไม่มีสิทธิ์ อีกต่อไปชาวบ้านบางคนเริ่มเข้ามารวมกลุ่มอีกครั้ง ท่ามกลางหมู่บ้านที่ดูจะคึกคักขึ้น ด้วยความสนใจที่เพิ่มขึ้นจากเรื่องราวของนายทหารที่กลายเป็น ทาส ของเจ้านายเจ้านายยืนมองทหารที่คุกเข่าอยู่บนพื้นดินข้างหน้าเขา ก่อนจะยิ้มราวกับว่ามีอะไรที่สนุกสนานในใจ"วันนี้เราจะทดสอบความภักดีของเจ้ากัน" เจ้านายกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชานายทหารมองขึ้นอย่างเงียบๆ คำพูดนี้ทำให้เขารู้สึกถึงความกดดันที่หนักหน่วงกว่าเดิม เขารู้ว่าการทดสอบในครั้งนี้จะไม่ง่ายเลย"พวกเจ้าทุกคนที่มาที่นี่ในวันนี้... จะได้รับสิทธิ์ในการใช้ทาสของข้า" เจ้านายหันไปที่กลุ่มชาวบ้านที่เริ่มเดินเข้ามาใกล้ "ทดสอบความภักดีของมันในแบบของพวกเจ้า"หนึ่งในชาวบ้านยิ้มร้ายแล้วก้าวไปข้างหน้า ชายหนุ่มคนหนึ่งขยับมือขึ้นมาแตะคางนายทหารเบาๆ"มันจะรับใช้เราทุกคนใช่ไหม?"นายทหารไม่ได้ตอบออกเสียง แต่คุกเข่าลงต่ำกว่าเดิม หัวของเขาโน้มไปข้างหน้า "รับใช้ค่ะ" เสียงของเขาดังเบาๆ แต่ชัดเจน ไม่มีคำขัดขืนเจ้านายยิ้มอย่างพอใจ"ดี... ดีมาก"เขาหันไปที่ชาวบ้าน "ให้มันทำตามคำสั่งทุกประการ เพื่อพิสูจน์ว่ามันมีความภักดีต่อข้าอย่างแท้จริง"ชาวบ้านพยักหน้าก่อนจะเริ่มส่งคำสั่งต่างๆ ให้กับนายทหาร"คลานไปที่ต้นไม้ใหญ่ข้างนั้น!" เสียงหนึ่งตะโกนนายทหารค่อยๆ คลานไปตามคำสั่ง ลมหายใจยังคงหอบเบาๆ ขณะที่เขา เคลื่อนที่ ไปตามดินโคลนและเศษหินที่เจ็บแสบไปกับผิวหนัง บางครั้งเท้าของชาวบ้านก็เหยียบไปที่หลังของเขาเพื่อให้เขาเคลื่อนไหวเร็วขึ้นเมื่อถึงต้นไม้ใหญ่ เขาถูกบังคับให้ นั่งคุกเข่า อยู่ตรงนั้น นานแค่ไหนที่เขาจะต้องทนทานในสภาพนี้ เขาไม่รู้ แต่เขารู้ว่า ไม่มีทางเลือกเจ้านายยิ้มร้ายใจเย็นขณะเดินเข้ามาใกล้"ดีมาก ทาส... วันนี้เจ้าผ่านการทดสอบ แต่จงจำไว้นะ" เขาหยุดยิ้ม "มันไม่ใช่แค่การทดสอบเดียว มันจะมีต่อไปอีกเรื่อยๆ จนกว่าเจ้าจะได้เรียนรู้ว่าเจ้ามีค่าเพียงแค่ไหนในสายตาของข้า"เสียงของชาวบ้านดังขึ้นอย่างขบขันและสนุกสนาน"จะคลานไปไหน? จะทำตามคำสั่งไหม?"นายทหารก้มหน้าลงลึกจนเกือบแตะพื้น เสียงหัวเราะของชาวบ้านและเจ้านายที่มีอำนาจเหนือกว่า เขาไม่อาจหลีกหนีจากมันได้เลย

nuangnut1996

สนุกมากครับ

Charnan1

สนุกมากครับ

thai_boys

ขอบคุณมากๆครับ

ta102

ตัวหนังสือเล็กมากปวดตามาก

tidchoo2

เพลินเลย ขอบคุณนะครับ

Ta_nut1985

สนุกมากครับ