โลกสีเทาๆของไม้เอก ตอนที่ 1

อาจิณ

เสียงนกบนต้นหูกวางริมสนามหญ้าแว่วมาแต่ไกล บ่ายวันศุกร์ในมหาวิทยาลัยเต็มไปด้วยความคึกคัก กลุ่มนักศึกษาพากันเดินไปมา บ้างก็ถือแฟ้ม บ้างก็กำลังรีบไปเรียนคาบบ่าย แต่ตรงสนามบอลกลับเป็นอีกโลกหนึ่ง
เสียงลูกบอลกระแทกพื้นดังก้องเป็นจังหวะ

“เฮ้ เอก! สุดยอดเลยว่ะ!”
“โห ลีลาดีชิบหาย!”

ไม้เอกยืนเด่นอยู่กลางสนาม ร่างสูงโปร่งแต่แน่นไปด้วยกล้ามเนื้อกำลังเลี้ยงบอลทะลุกลางสนามเหมือนนักเตะอาชีพ เส้นผมสีดำเปียกชื้นจากเหงื่อแนบหน้าผาก กล้ามแขนที่ตึงแน่นสะท้อนแดดจนเงาวับ
แม้แดดจะร้อน แต่เขากลับดูมีแรงไม่รู้จักหมด
ผิวแทนแบบเด็กเล่นกีฬากลางแจ้งมาตลอดชีวิต กล้ามขาแน่นจนเห็นชัดแม้จะใส่แค่กางเกงบอลธรรมดา รองเท้าสตั๊ดสีดำกระแทกพื้นสนามทุกครั้งที่เขาวิ่งลากลูกบอลหนีจากฝั่งตรงข้าม
บนอัฒจันทร์ มีนักศึกษาหญิงชายกลุ่มหนึ่งยืนเชียร์ และเกือบทุกคนกำลังมองหาแค่คนเดียว

ไม้เอก เขาเป็นนักกีฬาฟุตบอลมหาวิทยาลัย ที่พาทีมได้ถ้วยรางวัลกลับมาแทบทุกเทอม

"เอ๊ะ ใช่คนที่เป็นพรีเซนเตอร์คณะมั้ยอะ รูปใหญ่เบ้อเริ่มที่หน้าตึกนั้นอะ"
"ใช่แล้ว หล่อขนาดนี้จะไม่ใช่ได้ไงล่ะ"
"หุ่นแน่นมาก…อยากลองจับจริง"
ทุกคนพูดกันแบบกระซิบกระซาบ แต่เขาไม่ได้สนใจอะไรพวกนั้นเลย หูเขาได้ยินแต่เสียงลูกบอล เสียงฝีเท้า และจังหวะหัวใจของตัวเองเท่านั้น
ไม่นานเขาก็เตะลูกสุดท้ายเข้าสู่ประตูแบบเนียนกริบ เสียงเชียร์ดังกระหึ่มทั้งสนาม
ไม้เอกหยุดหอบเบา ๆ ยกชายเสื้อขึ้นเช็ดเหงื่อบนหน้า แล้วปล่อยให้ชายเสื้อเปียกชื้นจากเหงื่อลู่ไปกับลม เผยให้เห็นแผ่นท้องแน่นเป็นลอน

“พักได้ 10 นาที” โค้ชตะโกนจากข้างสนาม

ไม้เอกพยักหน้าเบา ๆ ก่อนเดินออกจากสนามผ่านกลุ่มเพื่อนที่เข้ามาตบหลังและแซวกันเสียงดัง
เขาเดินไปนั่งตรงม้านั่งใต้ต้นไม้ ยกขวดน้ำขึ้นดื่มช้า ๆ เหงื่อยังไหลซึมตามแนวกราม
สายลมยามบ่ายพัดเอากลิ่นกายเขากระจายออกมา กลิ่นแบบนักกีฬาแท้ ๆ ที่เพิ่งผ่านศึกหนักมาไม่นาน
แต่สำหรับเขา มันก็แค่ วันธรรมดาอีกวัน ที่มีบอล... กับเหงื่อ และแดดร้อน ๆ
หลังจากจิบน้ำจนหมดขวด ไม้เอกก็เช็ดเหงื่อที่คอแล้วลุกขึ้นจากม้านั่งใต้ต้นไม้
เขาสะพายกระเป๋าเป้แล้วเดินตรงไปหาโค้ชที่ยืนคุยกับผู้ช่วยอยู่ริมสนาม

“โค้ชครับ วันนี้ผมขอเลิกซ้อมเร็วหน่อยนะครับ ต้องไปจัดของย้ายหอ”

โค้ชพยักหน้าเข้าใจทันที “เออ ได้เลยเอก ไปเถอะ เดี๋ยววันจันทร์มาเพิ่มรอบก็แล้วกัน”
“ขอบคุณครับ”
จริง ๆ แล้ว เอกไม่ได้อยากเลิกซ้อมเร็วเท่าไหร่
แต่ก็จำเป็น เพราะวันนี้เขาต้องย้ายของขึ้นห้องใหม่ที่เพิ่งหาได้
ตอนนี้เขาเป็นนักศึกษาปีสามแล้ว
ตามกฎของมหาวิทยาลัย หอพักในจะให้สิทธิ์อยู่แค่ปีหนึ่งกับปีสองเท่านั้น
แม้เขาจะเป็นนักกีฬามหาลัยก็ไม่มีข้อยกเว้น
เอกใช้เวลาว่างช่วงหลังเลิกซ้อมอาทิตย์ก่อนเดินหาหอพักแถวๆ มหาลัย
เขาไม่ได้เรื่องมาก ขอแค่เดินทางสะดวก ไม่ไกลจากสนามบอล และปลอดภัยในระดับหนึ่ง
ในที่สุดก็เจอหอพักราคาถูกอยู่ในซอยห่างจากประตูหลังมหาลัยไม่มาก
ตึกสูงสามชั้น ทาสีขาวปนหม่น ๆ แบบที่ดูแล้วรู้เลยว่าหอนี้สร้างมานานแล้ว
แต่เขากลับชอบ เพราะมันเงียบ
เขาเข้าไปดูห้องมาแล้วเมื่อสองวันก่อน ห้องไม่ใหญ่มาก มีเตียง โต๊ะ ตู้เย็นพอประทังชีวิต
ที่สำคัญมีระเบียงใหญ่ ที่ออกไปรับลมและตากผ้าได้สบายๆ
เขามัดจำไว้เรียบร้อยแล้ว วันนี้เป็นวันย้ายของจริงจัง
ของทั้งหมดถูกขนย้ายส่งไปไว้รอใต้ตึกตั้งแต่เช้าแล้ว
หลังจากล่ำลาเพื่อนร่วมทีมและเปลี่ยนชุดเสร็จ เขาก็เดินออกจากสนามพร้อมกระเป๋าเป้หนึ่งใบ
เสื้อกล้ามสีขาวธรรมดากับกางเกงขาสั้นสบาย ๆ และรองเท้าแตะ
หุ่นแน่น ๆ ใต้เสื้อกล้ามรัดนั้นดึงสายตาคนเดินผ่านไปมาอยู่พอสมควร แม้ว่าเขาจะไม่ได้ตั้งใจเลยก็ตาม
หอพักเงียบเชียบ มีต้นไม้สองต้นข้างตึกที่โตจนใบย้อยคลุมเกือบครึ่งรั้ว
กระเป๋าใบใหญ่ กล่องสามสี่ใบ รวมทั้งถุงใส่ของจิปาถะอีกสองสามถุงถูกวางไว้ข้างเสาใต้ตึก
ไม้เอกเดินมองมันแล้วถอนหายใจเบา ๆ ก่อนจะยืดไหล่ สูดลมหายใจลึก

“… วอร์มไปในตัวละกัน”

เสียงกล่องกระทบพื้นห้องดังขึ้นเป็นจังหวะ ไม้เอกยกกล่องใบสุดท้ายเข้าไปวางข้างตู้เย็น ก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งบนพื้น เหงื่อไหลซึมตามไรผมจากการขนของด้วยตัวเอง
เขาหอบเบา ๆ แล้วหัวเราะกับตัวเอง

“เหนื่อยกว่าซ้อมบอลอีกมั้งเนี่ย…”

บรรยากาศในห้องใหม่ยังมีเสียงว่างเปล่า สัมผัสของพื้นที่ที่ยังไม่มีอะไรเป็นของตัวเองเต็มร้อย
เตียงเดี่ยวชิดหน้าต่าง โต๊ะเล็กกับเก้าอี้วางตรงผนัง ของใช้ส่วนตัววางกองรอการจัดระเบียบ
แต่ที่ทำให้ไม้เอกชอบห้องนี้จริง ๆ  นอกจากความเงียบและเป็นส่วนตัว
ก็คือ ระเบียงกว้างกับหน้าต่างกระจกบานใหญ่ติดเตียง
เขาเดินไปเปิดม่านออก ปล่อยให้แสงแดดบ่ายสาดเข้ามาในห้องจนพื้นกระเบื้องร้อนวาบ
แสงทองจับบนผิวแทนของเขา เงาแขนกล้ามแน่นทอดยาวไปตามแสง
ไม้เอกดึงกลอนประตูระเบียง เปิดออกช้า ๆ ลมเอื่อย ๆ จากด้านนอกพัดมาปะทะใบหน้า
เขาสูดลมหายใจลึก ปล่อยให้ลมสัมผัสผิวกาย กลิ่นแดด กลิ่นฝุ่น
ระเบียงยาวเกือบเท่าความกว้างห้อง พื้นกระเบื้องเย็น ๆ มีราวเหล็กพ่นสีขาวเรียบง่าย
เขายืนเหยียบบนระเบียง มองออกไปข้างนอก
ทัศนียภาพ… ก็ไม่ได้สวยงามเท่าไหร่
ตึกตรงข้ามตั้งตระหง่านอยู่ใกล้ ๆ จนแทบมองเห็นกันได้จากระเบียงถึงระเบียง
แต่ละชั้นก็มีระเบียงของตัวเองหันเข้าหากันเหมือนภาพสะท้อน

"ถ้ามีคนยืนที่ระเบียงฝั่งโน้น ก็คงเห็นกันชัดเลยแหละ..."

ไม้เอกเดินไปยันราวระเบียง ปล่อยแขนพาดกับเหล็กเย็น ๆ มองสำรวจรอบ ๆ
บางห้องฝั่งตรงข้ามยังมีผ้าม่านปิด บางห้องเปิดม่านรับแดดเหมือนเขา
ที่น่าตลกคือ ระเบียงของแต่ละห้องในสองตึกนี้ อยู่ใกล้กันมากกว่าที่เขาคิด
เรียกว่า ถ้าใครออกมายืนตรงระเบียงพร้อมกันก็คุยกันได้แบบไม่ต้องตะโกน
เขาหันกลับเข้าไปในห้อง แดดที่สาดผ่านกระจกทำให้ห้องสว่างไปทั่ว
ไม้เอกยิ้มมุมปากกับบรรยากาศใหม่ ๆ

“จะยังไงก็แล้วแต่... ห้องนี้ก็เหมาะกับเราดี”

เขาเดินกลับเข้าไปในห้อง เปิดเพลงเบา ๆ ก่อนจะค่อย ๆ แกะของออกจากกล่อง จัดเสื้อผ้า แขวนผ้าเช็ดตัว หยิบของใช้เข้าที่
หลังจากจัดของไปได้ครึ่งห้อง ไม้เอกก็ถอดเสื้อออก ปาไว้ข้างเตียง
เหงื่อยังซึมตามแผ่นหลังจากที่เขาขนของเข้าออกระหว่างบ่ายแดดจัด เขาลุกขึ้น เดินไปหยิบเสื้อผ้าเตรียมเข้าห้องน้ำ
เสียงน้ำฝักบัวกระทบพื้นห้องน้ำดังก้อง
ร่างของไม้เอกเปียกชุ่มไปทั้งตัว หยดน้ำเกาะตามหน้าอก กล้ามหน้าท้อง และแนวไหล่ที่เต็มไปด้วยเส้นกล้ามเนื้อ
เขาใช้เวลาพอประมาณ ล้างเหงื่อ ล้างฝุ่น และปล่อยให้ไอน้ำอุ่นๆ ละลายความเหนื่อยของวัน

“โห ห้องนี้น้ำแรงดีแฮะ…”

เขาหัวเราะเบาๆ ก่อนปิดน้ำ แล้วเดินออกมาจากห้องน้ำแบบที่ไม่ได้คิดอะไร
เปลือยเปล่าทั้งตัว
ร่างแน่น ๆ เปียกน้ำ เดินผ่านแสงไฟที่ส่องสว่างทั่วห้องแบบไม่หลบไม่ปิด
เขายืนเปิดกระเป๋าเสื้อผ้าข้างเตียง หาผ้าขนหนู

“อ้าว… ผ้าอยู่ไหนวะ”

เขาคุ้ยไปมาอยู่พักนึงก่อนจะเจอผ้าขนหนูพับอยู่ด้านล่างของเสื้อบอลเก่า
ดึงออกมาคลี่แล้วก็เริ่มเช็ดตัวช้า ๆ
จากต้นคอ
ไหล่
แขนข้างหนึ่ง
เรื่อยไปถึงอกแน่น ๆ
แผ่นท้อง
และค่อย ๆ เลื่อนต่ำลง
กล้ามเนื้อกระเพื่อมตามจังหวะมือที่ไล่ซับน้ำ หยดน้ำที่ค้างอยู่ตรงแนวขาหนีบไหลลงตามต้นขา
เขาเดินไปเช็ดต่อหน้ากระจกยาวที่ติดอยู่ข้างตู้เสื้อผ้า
ร่างกายสะท้อนชัดในกระจก ใต้แสงไฟขาวที่สว่างทั่วห้อง
แผ่นอกที่แน่น เส้นเลือดที่นูนบนต้นแขน
ผิวแทนเปียกชื้น
สะโพกแน่นเป็นก้อน
และกล้ามขาที่เรียงตัวเป็นเส้นแนวเป๊ะ
เขามองตัวเองครู่หนึ่ง แล้วก็ขยับยืดไหล่เบา ๆ เหมือนเช็กความฟิต

“โอเคอยู่…”

แต่จังหวะที่เขากำลังจะหันกลับ เขาก็ชะงักเล็กน้อย
ในมุมสายตาที่สะท้อนจากกระจก
เขาเห็นระเบียงฝั่งตรงข้ามที่เปิดไฟไว้ก่อนหน้านี้ ตอนนี้กลับมืดสนิท

“เมื่อกี้ยังเห็นเปิดไฟอยู่นี่…”

เขามวดคิ้วนิดหนึ่ง มองไปนอกหน้าต่างที่ยังเปิดอ้าอยู่เต็มบาน
ม่านยังไม่ถูกดึงปิด
แสงจากห้องเขาส่องสว่างชัดเจนจนเห็นอะไรต่อมิอะไรได้สบายถ้ามองจากฝั่งตรงข้าม
ไม้เอกยืนนิ่ง
แต่แค่ไม่กี่วินาที เขาก็ถอนหายใจ แล้วส่ายหน้าเบา ๆ
เขาก้มหน้าลง เช็ดปลายขาที่ยังเปียก แล้วเดินกลับไปที่เตียง
ไม่มีเสียงอะไรจากด้านนอก ไม่มีอะไรเคลื่อนไหว
แต่ระเบียงฝั่งตรงข้ามก็ยังอยู่ใกล้… จนเหมือนรู้สึกได้ว่า มีอะไรบางอย่างอาจจะมองเขาอยู่
แม้จะไม่มีแสงไฟเปิดอยู่แล้วก็ตาม

บ่ายวันถัดมา
สนามบอลกลางมหาวิทยาลัยยังมีเสียงจากโค้ชดังเป็นระยะ บ่งบอกถึงการซ้อมที่ยังไม่จบง่าย ๆ
ไม้เอกเพิ่งเรียนเสร็จ เขาเปลี่ยนชุดบอลแล้วลงสนามทันที
เสียงสตั๊ดกระทบพื้นดังกึก ๆ ตามจังหวะการวิ่งรอบสนามที่เขาทำจนชิน
เหงื่อเริ่มซึมตั้งแต่รอบแรก กล้ามเนื้อขาแน่นดึงทุกจังหวะย่างเท้า
กล้ามแขนสะบัดเบา ๆ ไปตามการวิ่งของร่างสูง
เสื้อบอลรัดแนบอกแน่น จนเห็นได้ชัดว่าหุ่นเขาดีขนาดไหน
ริมสนามมีกลุ่มแฟนคลับมารอเชียร์เหมือนเคย ผู้หญิงสองสามคน กับพี่สาวกระเทยแต่งตัวเปรี้ยว ๆ
มีขนม มีน้ำดื่ม ยื่นส่งเสียงทักเวลาที่ไม้เอกวิ่งผ่าน

“พี่เอกคะ! น้ำค่ะ ”
“วันนี้เหงื่อเยิ้มเลยพี่เอก ขอกัดแขนได้มั้ยย~ ฮิ้ววว!”

ไม้เอกแค่ยิ้มเบา ๆ ให้ ไม่เคยพูดอะไรเยอะ เขาชินกับการถูกตามเชียร์แบบนี้แล้ว
แต่สายตาเขาเหลือบไปอีกมุม มุมที่ค่อนข้างเงียบกว่า ไม่มีเสียงแซว ไม่มีการโบกมือ
มีผู้ชายคนหนึ่งนั่งข้างกระเป๋าใบใหญ่ ใส่เสื้อชุดนักศึกษาแบบถูกระเบียบทุกตรารางนิ้ว
มีผู้ชายรูปร่างอ้วนๆ ผิวขาวซีด ใส่แว่นหนา
กล้อง DSLR ตัวใหญ่ค่อย ๆ เลื่อนภาพที่ถ่ายไว้

“เขามาทุกวันเลยแฮะ…”

ไม้เอกรู้จักคนนี้ ไม่ได้รู้จักชื่อหรอก แต่จำหน้าได้ดี
เขาเป็นหนึ่งในแฟนคลับที่เงียบที่สุด
ไม่เคยแซว ไม่เคยเข้ามากวน
แค่ยืนถ่ายรูปในมุมห่าง ๆ
และหลังซ้อมเสร็จ… เขาจะเป็นคนสุดท้ายที่ยังไม่กลับ
เสียงฝีเท้าของเอกดังเป็นจังหวะสม่ำเสมอขณะวิ่งรอบสนามในช่วงบ่าย
แสงแดดกระทบร่างกายกำยำที่เปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ เสื้อกีฬาสีขาวบางแนบสนิทไปกับกล้ามเนื้ออกแน่น
ขาเรียวยาวแกร่งมันวาวด้วยเหงื่อที่ไหลซึมผ่านลงมาตามต้นขา
ใบหน้าหล่อเหลาระเรื่อจากความร้อน ผมเปียกชื้นจนเส้นผมปรกหน้าผากเล็กน้อย
ระหว่างที่วิ่งผ่านบริเวณใกล้สนามเก็บของ เอกเห็นอาจารย์ที่เขาคุ้นเคยกำลังถือของพะรุงพะรังอยู่
อาจารย์คนนี้เป็นคนใจดี รูปร่างอวบๆ ใบหน้ากลมดูมีน้ำมีนวล แม้จะอายุมากแล้ว แต่ยังคงท่าทีเป็นมิตรทุกครั้งที่พบเจอ
เขาเคยมาเชียร์เอกตอนแข่งขันหลายครั้ง และชอบพูดชื่นชมเอกเสมอ
“อ้าว! ไม้เอก วิ่งอีกแล้วเหรอเนี่ย ขยันจริงเลยนะเรา” อาจารย์ทักด้วยน้ำเสียงร่าเริง
เอกหยุดวิ่งและเดินเข้าไปใกล้ ยิ้มอย่างสุภาพ
“ครับ อาจารย์ มันเป็นกิจวัตรประจำวันน่ะครับ ว่าแต่อาจารย์ถืออะไรเยอะแยะเลย ให้ผมช่วยไหมครับ?”
“อ๋อ... กำลังเอาของจากสนามไปเก็บที่รถน่ะ ขอบใจนะ” อาจารย์ตอบพร้อมกับส่งของบางส่วนให้เอก
เอกรีบรับมาไว้ในมือ กล้ามเนื้อแขนแน่นของเขาเกร็งขึ้นชัดเจนเพราะน้ำหนักของสัมภาระ
อาจารย์แอบเหลือบมองร่างของเอกที่เต็มไปด้วยเหงื่อซึมผ่านเสื้อผ้าบาง ๆ ที่แทบจะกลายเป็นส่วนหนึ่งของผิวกาย
“เอกนี่... ไม่ว่าจะมองกี่ครั้งก็สมบูรณ์แบบจริง ๆ นะ ทั้งรูปร่างทั้งหน้าตา เด็ก ๆ รุ่นหลังยังเอาเป็นตัวอย่างเลยรู้ไหม?”
“ขอบคุณครับอาจารย์ ผมแค่ทำตามหน้าที่นักกีฬาให้ดีที่สุดน่ะครับ'' เอกยิ้มบาง ๆ อย่างสุภาพ
ขณะเดินตามไปยังรถของอาจารย์ ตลอดทาง อาจารย์ยังคงพูดชื่นชมเรื่อย ๆ สายตาแอบกวาดมองร่างกายที่สมบูรณ์แบบของเอกด้วยความหลงใหล
ขณะที่เหงื่อยังคงไหลตามแนวลำคอและกล้ามเนื้ออก ละอองเหงื่อสะท้อนแสงแดดราวกับประกายวิบวับ
เมื่อถึงรถ เอกช่วยจัดสัมภาระใส่ท้ายรถจนเสร็จ
เอกก็ถอดเสื้อบอลเปียกชุ่มออกช้า ๆ
“โห... อากาศร้อนขนาดนี้ เหงื่อท่วมเลยนะเอก” อาจารย์ที่กำลังจัดของหลังรถหันมาเห็นเอก
ใบหน้าของเขาแสดงความตกตะลึงเล็กน้อยกับภาพที่เห็นตรงหน้า
ร่างกายเปลือยท่อนบนของเอกเผยให้เห็นกล้ามอกแน่นเปรี๊ยะ หัวนมหนาชูเด่น
ซิกแพ็คลอนชัดเจนมีหยาดเหงื่อไหลตามร่องกล้ามลงไปถึงขอบกางเกงกีฬา
“ครับ... มันเปียกไปหมดแล้ว ผมเลยต้องถอดออกน่ะครับ” เอกยิ้มหล่อให้ตามปกติ  
“สุดยอดไปเลย... เอกนี่มัน...” อาจารย์พูดแผ่วเบากับตัวเองราวกับหลุดออกมาจากความคิด
ขณะที่เอกยังคงยืนยิ้มให้
เขาค่อย ๆ ยกแขนขึ้นสูงทั้งสองข้าง ยืดเหยียดร่างกายอย่างช้า ๆ เพื่อคลายกล้ามเนื้อ บิดตัวไปมาทำให้แผ่นอกและหัวนมเด่นชัดขึ้นในสายตาของอาจารย์
ขนรักแร้สีเข้มเปียกเหงื่อเผยให้เห็นเมื่อเขายืดแขนขึ้น กลิ่นตัวหอมอ่อน ๆ จากเหงื่อธรรมชาติที่ลอยออกมาจากร่างเอกกระจายอบอวลไปทั่ว ไอความร้อนจากตัวเขาแผ่ผ่านอากาศจนรู้สึกได้
อาจารย์ที่กำลังจัดของพลุงพลังชะงักไปครู่หนึ่ง เขาแอบกลืนน้ำลายเมื่อเห็นเอกยืดตัวเผยให้เห็นทุกรายละเอียดของกล้ามเนื้อที่น่าหลงใหล
หัวนมเม็ดหนานั้นดูน่าลูบไล้มากกว่าเดิมเมื่ออกแกร่งขับเน้นมันให้ยื่นเด่น
อาจารย์มองตามทุกการเคลื่อนไหวอย่างหลงใหลโดยไม่รู้ตัว สายตากวาดไปทั่วตั้งแต่ลำคอที่เปียกเหงื่อ ไหล่กว้าง วงแขนแกร่ง ไปจนถึงซอกแขนที่มีหยาดเหงื่อซึมชุ่ม
“สมบูรณ์แบบจริง ๆ ...” เสียงอาจารย์บ่นพึมพำเบา ๆ ราวกับหลุดออกมาจากความคิด
เอกได้ยินเสียงนั้น แต่เขาทำเพียงยิ้มให้สุภาพ
“เสร็จแล้วครับอาจารย์ ผมช่วยขนต่อได้อีกนะครับ” เอกพูดด้วยน้ำเสียงเรียบ แสร้งทำเป็นปกติ ขณะเช็ดเหงื่อจากหน้าผากตัวเองเบา ๆ โดยไม่รู้เลยว่าสายตาของอาจารย์ยังคงจับจ้องทุกรายละเอียดของเขาไม่หยุด...
“ปวดฉี่จัง...” เอกพูดขึ้นมาดื้อ ๆ ขณะยืนเช็ดเหงื่อที่หน้าผาก เขาเอื้อมมือข้างหนึ่งลงไปจับแก่นกายตัวเองสั่นไปมาเล็กน้อยเพื่อบรรเทาความรู้สึกปวด
อาจารย์ที่ยังคงมองร่างกายเปียกเหงื่อของเอกถึงกับสะดุ้งเล็กน้อย
“เอ่อ... ห้องน้ำใกล้ที่สุดก็อยู่ที่อาคารโน้นนะ แต่ว่าค่อนข้างไกล...”
อาจารย์พูดพลางชี้ไปทางอาคารที่อยู่อีกฟากสนาม  
เอกฟังแล้วถอนหายใจยาว
“อืม...ไกลไปครับ ผมไม่รอหรอก” พูดจบเขาก็เดินตรงไปที่ต้นไม้ใกล้ ๆ โดยไม่สนใจคำแนะนำของอาจารย์เลย
อาจารย์มองตามไปด้วยความตกใจเล็ก ๆ
เอกหันหน้าเข้าหาต้นไม้ แล้วค่อย ๆ ถกกางเกงบอลและกางเกงในลงมาใต้ก้น
เผยให้เห็นก้นแน่นๆของเขา แต่ที่สะดุดตายิ่งกว่าคือ...
แก่นกายขนาดใหญ่ที่ชูเด่นอยู่ในมือ หัวควยบานฉ่ำเป็นทรงดอกเห็ดสีแดงเข้ม ดูน่ามองอย่างประหลาด
ขนหมอยเรียงตัวสวยเปียกเหงื่อเล็กน้อยจากการออกกำลังกายหนัก
แสงแดดกระทบกับลำควยที่เป็นมันเงา ก่อนที่เอกจะปล่อยน้ำสีเหลืองอุ่น ๆ พุ่งออกมาเป็นสาย
เสียงน้ำกระทบพื้นดินใต้ต้นไม้ดังชัดในความเงียบ
อาจารย์ที่ยืนอยู่ตรงรถไม่ไกล มองภาพนั้นด้วยความตะลึง หายใจไม่เป็นจังหวะ ก่อนจะพูดขึ้นเบา ๆ
“แบบนี้... ก็ได้เหรอ? แต่ระวังคนเห็นนะ...”
เอกหัวเราะเบา ๆ อย่างผ่อนคลาย มือข้างหนึ่งจับโคนควยไว้มั่น ส่วนอีกมือเกาแผ่นหลังตัวเองอย่างสบาย ๆ เหมือนกับว่ามันเป็นเรื่องปกติ
เขาหันมาทางอาจารย์ทั้งที่ยังคงฉี่อยู่ ลำควยที่กำลังพ่นน้ำสะท้อนแสงแดดเต้นตุบ ๆ ตามจังหวะการปล่อยน้ำ
“ไม่มีใครอยากดูคนฉี่หรอกครับอาจารย์” เอกพูดพร้อมส่งยิ้มหล่อให้เหมือนทุกอย่างเป็นเรื่องธรรมดา
อาจารย์กลืนน้ำลายอย่างฝืดคอ ดวงตาไล่มองตั้งแต่ใบหน้าหล่อเหลา กล้ามท้องแน่นลอน ลงไปถึงแก่นกายที่กำลังฉี่เป็นสายยาวสว่างวาบตามแสงแดดที่ลอดผ่านต้นไม้มา
ร่างกายของเอกชุ่มไปด้วยเหงื่อจนเกิดไอร้อนรอบตัว สายตาของอาจารย์เหมือนจะไม่สามารถละไปจากภาพตรงหน้านั้นได้
เอกยืนหันหน้ามาคุยต่อกับอาจารย์อย่างไม่อาย กางเกงที่ถกลงมาใต้เอวทำให้ทุกอย่างเปิดเผยต่อสายตา
ขณะที่เขาพูดคุยต่ออย่างปกติ น้ำฉี่ยังคงพุ่งออกมาเป็นสายคงที่
เอกที่ยืนหันหน้ามาคุยกับอาจารย์ขณะฉี่เสร็จเรียบร้อยแล้ว ค่อย ๆ สะบัดลำควยใหญ่ที่ยังเปียกชุ่มน้ำเล็กน้อยเบา ๆ
สายตาของอาจารย์ที่ยืนมองอยู่ แทบไม่อาจละไปจากภาพนั้นได้ หัวควยบานฉ่ำสะท้อนแสงแดดเป็นประกายเหมือนกับภาพที่ติดตรึงอยู่ในความคิด ราวกับทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างช้า ๆ
“โล่งเลยครับ” เอกพูดลอย ๆ พร้อมหัวเราะเบา ๆ เหมือนเป็นเรื่องปกติ
เขาค่อย ๆ ยัดแก่นกายที่สวยงามกลับเข้ากางเกงใน ลำควยที่หนาและยาวค่อย ๆ ถูกดันเก็บเข้าไปช้า ๆ จนขนหมอยและหัวควยที่บานฉ่ำลับหายไปในผ้าสีเข้ม ก่อนที่เขาจะรูดกางเกงกีฬาให้เข้าที่
เอกจัดเสื้อผ้าให้เข้าที่เล็กน้อยก่อนจะเดินเข้ามาหาอาจารย์ที่ยังคงยืนอึ้งไปกับภาพตรงหน้า เขายกมือขึ้นเช็ดเหงื่อที่ต้นคอเบา ๆ กล้ามเนื้อแผ่นอกขยับขึ้นลงตามจังหวะลมหายใจที่เริ่มสงบลง
“อาจารย์ ผมคงต้องไปวิ่งต่อแล้ว ไว้เจอกันใหม่นะครับ” เอกกล่าวลาพร้อมรอยยิ้มสุภาพ ใบหน้าหล่อเหลาฉ่ำเหงื่อดูมีเสน่ห์อย่างน่าประหลาด
เขาพยักหน้าให้ก่อนจะเดินจากไปอย่างสง่างาม อาจารย์ยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น ดวงตายังคงจับจ้องไปที่แผ่นหลังเปลือยเปล่าที่ชุ่มไปด้วยเหงื่อและสะโพกสอบของเอกที่ขยับตามจังหวะก้าวเดิน กางเกงกีฬาแนบแน่นจนเห็นกล้ามต้นขาที่แข็งแรงเต็มไปด้วยเส้นเอ็นชัดเจน
“...ไม่คิดเลยว่าจะได้เห็นแบบนี้... หัวควยอย่างสวย” อาจารย์พึมพำกับตัวเองเบา ๆ อย่างหลุดออกมาจากความคิด ความรู้สึกหลงใหลที่มีต่อเอกท่วมท้นจนเขายืนมองตามร่างที่เดินลับหายไปจนสุดสายตา กลิ่นตัวหอมจาง ๆ จากร่างกายของเอกยังคงหลงเหลืออยู่ในอากาศ ทำให้บรรยากาศนั้นเต็มไปด้วยเสน่ห์ที่ยากจะลืมเลือน...

หลังซ้อมเสร็จ ไม้เอกก็เดินออกจากสนามช้า ๆ
เหงื่อเปียกจนเสื้อบอลแนบลำตัว
คนเริ่มทยอยกลับบ้าน
แต่เขายังเห็นร่างอ้วน ๆ คนนั้นนั่งอยู่ที่เดิม
ยังก้มเช็กรูปในกล้อง
เหมือนยังไม่รู้ตัวว่าไอดอลของเขา…กำลังเดินเข้ามาใกล้

“ยังไม่กลับหรอครับ?”

เสียงทุ้มชัดดังขึ้นข้างตัว
แฟนคลับสะดุ้งเฮือก กล้องแทบหลุดจากมือ
เขาเงยหน้าขึ้นมา มองเจอใบหน้าของไม้เอกชัด ๆ ในระยะไม่ถึงหนึ่งเมตร
ตาเบิกกว้าง ใจเต้นแรงอย่างห้ามไม่อยู่

“อะ…อะ ใช่ครับพี่… ผมกำลังดูรูปอยู่…”

ไม้เอกยิ้มนิด ๆ แล้วก้มลงเหมือนจะดูหน้าจอกล้องในมือเขา
เอกทำเหมือนอยากดูรูปในกล้อง แต่ไม่ได้ก้มลง
กลับยกเสื้อบอลที่เปียกแนบตัวขึ้นเช็ดหน้าผากแทน
ชายเสื้อถูกดึงขึ้นช้า ๆ เผยให้เห็นกล้ามหน้าท้องแน่น ๆ ที่ขึ้นเป็นลอนชัดเจน
หยดเหงื่อยังค้างบนผิว
ผิวแทนใต้แสงยามเย็นดูอบอุ่นแต่เร้าอารมณ์แปลก ๆ
แฟนคลับคนนั้นชะงัก มือที่ถือกล้องสั่นน้อย ๆ
ภาพตรงหน้าชัดเจนยิ่งกว่าทุกช็อตในกล้อง
เขาได้แต่มอง…
ได้กลิ่น…
และได้อยู่ใกล้ขนาดที่หัวเขาแทบชิดหน้าท้องของไม้เอก
หัวใจเต้นแรงจนแทบได้ยิน
ริมฝีปากแห้งผาก กลืนน้ำลายลงคออย่างลำบาก
เอกเอื้อมมือข้างหนึ่งจับชายเสื้อ
จากนั้น…
เขาก็ค่อย ๆ ถอดเสื้อออก
ชายเสื้อถูกดึงขึ้นช้า ๆ
ผ่านหน้าท้องแน่น ๆ
ลากเลยยอดอกสีน้ำตาลอ่อนที่เปียกเหงื่อ
จนในที่สุด เสื้อบอลก็หลุดพ้นหัวเขาอย่างนุ่มนวล

ฟึ่บ…

เส้นผมชื้น ๆ สะบัดเล็กน้อยตามแรงถอด
เหงื่อไหลช้า ๆ จากซอกคอลงมาที่แผ่นอก
วงแขนที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อเผยออกอย่างชัดเจน
แฟนคลับคนนั้นตาค้าง
เขาเงียบงัน
เหมือนโลกทั้งใบหยุดหมุนชั่วขณะ

“พี่…สุดยอดเลย” เสียงเขาแหบเล็ก ๆ เพราะกลืนน้ำลายไม่ทัน
“ถ้าเอารูปลงเพจนะ คนถล่มกดไลค์กันเยอะแน่ ๆ เลยครับ!”

ไม้เอกไม่ได้พูดอะไรทันที
เขาเพียงแค่หันกลับไปมองคนพูด
แล้วยิ้มนิดหนึ่ง

“ขนาดนั้นเลย?”

“ใช่ครับพี่! ในคอมเมนต์รูปพี่มีแต่คนอยากเห็นหุ่นพี่อะ ทุกคนพูดเหมือนกันหมดเลย…”
ไม้เอกยกมือขึ้นเกาศีรษะแบบเนือย ๆ
แต่มือเขาชูสูงจนวงแขนเปลือยเปล่า
กล้ามแขนแน่น ๆ กับ วงรักแร้เปียกชื้น โชว์ชัด
เงาแสงของยามเย็นขับให้ผิวเขาดูอบอุ่นและน่าลูบไล้
แฟนคลับตาโต ใจเต้นแรง มือเกร็งจนแทบลั่นชัตเตอร์เอง

“อย่างกับนายแบบเลยพี่…”

ไม้เอกเลิกคิ้วนิด ๆ

“อยากถ่ายไหม?”

“…ได้หรอพี่?” น้ำเสียงสั่น ๆ แบบไม่กล้าหวัง

“ได้สิ” เอกตอบเสียงเรียบ

เท่านั้นแหละ
เสียงกล้องก็ดัง แชะๆๆๆ รัว ๆ ทันที
FC อ้วนสั่นนิด ๆ ขณะพยายามจับโฟกัสทุกจุดบนร่างของนักกีฬาหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงหน้า
แสงแดดสุดท้ายของวันขับให้ทุกหยดเหงื่อดูเงาวาว
ลอนกล้าม และแผ่นท้องที่ยังเปียกอยู่ เหมือนมีเงาวับไล้ไปตามแนวแสง
แต่พอจะเปลี่ยนมุมถ่ายอีกมุม เอกกลับพูดขึ้นเบา ๆ

“ตรงนี้มันน่าอายไปหน่อย…”

แฟนคลับอ้วนชะงัก ยกกล้องลงอย่างอัตโนมัติ
เขาหันมองรอบสนาม ใช่ มันเปิดโล่ง
ตรงนี้ใครเดินผ่านมาก็เห็นได้
และเอกก็เป็นนักกีฬามหาลัยด้วย
“เย็นแล้วด้วยครับพี่ แสงก็ไม่ค่อยดีแล้ว… ผมไม่ได้เอาอุปกรณ์มาด้วย ไฟอะไรพวกนี้…อยู่ที่ห้องหมดเลย”
ไม้เอกมองไปที่เขา แล้วถามด้วยน้ำเสียงสนใจ

“มีอุปกรณ์ถ่ายภาพเยอะเลยหรอ?”

แฟนคลับยืดตัวขึ้นเล็กน้อย ตอบด้วยน้ำเสียงภูมิใจ

“เยอะเลยครับพี่! ห้องผมจัดแสงได้แบบมืออาชีพเลย ไฟขาว ไฟเหลือง มีครบเลย!”

เขาหยุดไปนิดนึง ก่อนจะพูดเหมือนหยั่งเชิง

“...หรือพี่จะมาห้องผม?”

ไม้เอกมองหน้าเขานิ่ง ๆ
แล้วเอียงหัวเล็กน้อย

“จัดไฟแล้ว… รูปจะออกมาดีกว่านี้ใช่ไหม?”

“ใช่ครับพี่ ดีกว่าเยอะเลย!”
ไม้เอกพยักหน้าเบา ๆ
หันหลังเดินออกไปพร้อมเสื้อในมือ
กลิ่นเหงื่อยังลอยตามอากาศ

“งั้น... ไว้พี่ไปนะ”

เขาพูดแค่นั้น แล้วเดินออกจากสนาม
ทิ้งแฟนคลับที่ยืนช็อกเหมือนหัวใจหล่นลงไปในเลนส์
กล้องยังสั่นเล็กน้อยในมือ มีแต่รอยยิ้มบนหน้าที่กดไว้แทบไม่มิด


ฝากผลงานเรื่องใหม่ด้วยนะครับ ในนี้กับใน รี้ดอะไร้ต์ จะลงไม่เหมือนกันนะครับในบทต่อๆไป

muumix

ไต่ระดับความเสียว

lekthai

อ่านเพลินอ่านเสว

mojimaru

ขอบคุณครับ

guide01

ขอบคุณมากๆเลยครับ

nuangnut1996

สนุกมากครับ

buaphan

สนุกครับ​ ยิ่งอ่านยิ่งลุ้น

tantan0340

ขอบคุณครับ

Yaiyra

ดีๆๆๆ

i_pong.z

รอคอนต่อไปครัย

Navar

ขอบคุณครับ

3009

งงมากไปหาในr&rไม่เจออะ

uhoh_jojo

ลุ้นมาก เสวมาก

2936

ขอบคุณครับ

Verginea

ขอบคุณมากเลยครับทรออ่านอยู่ตลอดเลย
แต่พยายามตามหาในรี้ดอะไร้ต์แล้ว แต่หาไม่เจอเลยอ่ะคับ

zigma_virus

ขอบคุณครับ

DonoVana

สุดยอดเลยครับ น่าติดตามมาก ชอบที่เป็นแบบไล่ระดับความเสียว
รอติดตามนะครับ ขอบคุณครับ

อาจิณ

Verginea ตอบกลับเมื่อ 2025-4-20 21:59
ขอบคุณมากเลยครับทรออ่านอยู่ตลอดเลย
แต่พยายามตามหาในรี้ดอะไร้ต์แล้ว แต่หาไม่เจอเลยอ่ะคับ

ต้องยืนยันอายุ 18+ ในแอพก่อนนะครับ ถึงจะเสิทเจอ

risingmoons

ขอบคุณครับ

tonghiran

ขอบคุณ​มาก​ครับ​