หล่อนชื่อดาหวัน ตอน1 เรื่อง...ผี

Micconn

หล่อนชื่อดาหวัน ตอน1 เรื่อง...ผี
นำมาจากเรื่องจริงแต่ไม่ได้เกิดขึ้นกับตัวเอง
เมื่อเด็กๆ ดิฉันอยู่กับแม่เพียงสองคน เพราะพ่อเสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุ แม่เป็นครูโรงเรียนราษฎร์แห่งหนึ่งแถวบางซ่อน ได้เงินเดือน 750 บาทเพราะมีวุฒิครู สมัยนั้นถือว่ามากแล้ว เพราะครูที่จบม.6 จะได้เงินเดิน 450 บาทเท่านั้นเอง
เราเช่าบ้านอยู่ในซอยหลังวัดบางโพโอมาวาส แต่ชาวบ้านนิยทเรียกว่าวัดญวณบางโพ เป็นซอยแคบๆ สำหรับคนเดินเท่านั้น รถยนต์เข้าไม่ได้ ที่ปากซอยใกล้ๆ กับตึกแถวมีเพิงขายขนมและผลไม้ เช่น ขนมกล้วย ขนมใส่ไส้ ส้ม เงาะ กล้วยน้ำว้าและกล้วยหอม ขณะนั้นยังหวีละ 2-3 บาทเท่านั้น ขากลับจากโรงเรียน แม่มักจะแวะซื้อขนมให้ดิฉันบ่อยๆ กล้วยน้ำว้าหวีเดียวก็กินกันไปได้หลายวัน
บางวันเขาก็ทำข้าวต้มมัดขาย เพิ่งยกมาจากลังถึงในบ้านใหม่ๆ มีทั้งไส้กล้วยและไส้ถั่วดำ ราคากลีบละ 50 สตางค์ ตอนปลายเดือนเราก็ได้อาศัยข้าวต้มมัดนี่แหละค่ะให้อิ่มท้อง
ค่าเช่าบ้านสองชั้นที่อยู่สุดซอยเดือนละ 300 บาท มีเพื่อนแม่ที่เป็นครูอยู่โรงเรียนเดียวกันมาอยู่ด้วย ออกค่เช่าคนละครึ่ง บ้านนั้นชั้นบนมีสองห้องนอนกับระเบียงใหญ่ ชั้นล่างโล่งตลอด ต้องซื้อน้ำจากเจ้าของบ้านเช่าที่อยู่ริมคูข้างโรงเลื่อยตุ่มละ 1 บาท โดยใช้วิธีต่อสายยางมาที่ตุ่มข้างบันไดเตี้ยๆ สามชั้นใช้ระเบียงเป็นครัว เวลาอาบน้ำก็ยืนตักอาบข้างๆ ตุ่มนั่นแหละค่ะ ส่วนค่าไฟฟ้าคิดเหมาเดือนละ 10 บาท
ประตูห้องน้าแต๋วเพื่อนแม่อยู่หัวบันได ส่วนห้องเราถัดไปเข้าทางระเบียงที่ลูกกรงล้อมรอบ มีเก้าอี้ 2-3 ตัวสำหรับนั่งรับลมหันไปทางบ้านที่มีอาชีพทำขนมผิงขายส่งติดๆ กับเรือนไม้สองชั้นที่เป็นห้องเช่า
ตอนเย็นๆ ดิฉันชอบไปนั่งแกว่งขาเล่นที่เก้าอี้นั่น มองดูเด็กสาวๆ หลายคนที่เป็นลูกจ้างทำขนมผิงทำงานกันขวักไขว่ บางทีก็หยอกล้อทุบตีกันน่าสนุก เสียงหัวเราะร่าริงดูมีความสุข บางคนเงยหน้าขึ้นมามองดิฉันแล้วกวักมือเรียก บางคนก็ตะโกนเรียกลงไปกินขนม แต่แม่ห้ามดิฉันออกไปเล่นนอกบ้านเด็ดขาด
มีผัวเมียคู่หนึ่งเช่าอยู่ห้องชั้นล่าง ผัวชื่อทวน เป็นช่างตัดผมอยู่บางกระบือ รูปร่างสูงใหญ่ หน้าตาคมสันแบบแขกขาว เมียชื่อดาหวัน ร่างเล็กแต่อวบอัดสมส่วน เวลาผัวไปทำงานก็แต่งตัวฉุยฉายออกไปคุยบ้านนั้นบ้านนี้ บางทีก็เข้าวงไพ่ผสมสิบใกล้ๆ บ้าน ตกเย็นก็รีบเลิก ที่ดิฉันรู้เพราะตอนปิดเทอมได้เห็นพวกเขาทำกันแบบนี้แทบทุกวันค่ะ
พี่ดาหวันเดินผ่านบ้านดิฉันเป็นประจำ ไปซื้อของกินของใช้ที่ปากซอยบ้าง ไปคุยกับเพื่อนบ้านบ้าง แต่ส่วนมากมักจะเดินผ่านทางตุ่มน้ำไปเข้าวงผสมสิมากกว่า
ดิฉันชอบมองพี่ดาหวันคนสวยที่ชอบนุ่งโสร่งดอกโตรัดสะโพก สวมเสื้อสีสดใสเนื่อผ้าบางๆ จนเห็นยกทรง เวเลาเดินจะบิดสะโพกยักขึ้นยักลง หน้าอกกระเพื่อมๆ จนพวกผู้ชายจ้องมองตามัน
เราถูกชะตากันอย่างประหลาด เวเลาผ่านมาเธอจะหยุดยิ้มหวานทักทายว่าทำอะไรจ๊ะ คนสวย? หรือไม่ก็โตขึ้นหนูต้องเป็นคนสวยมากแน่ๆ เลย ดิฉันทั้งอายทั้งพอใจค่ะ
บางทีพี่ดาหวันก็จะเข้ามาจับแก้ม เชยคางดิฉัน ชวนไปเที่ยวด้วยกันดิฉันได้แต่ส่ายหน้า เธอก็หัวเราะเสียงหวาน กลิ่นแป้นน้ำมองเล่ย์หอมกรุ่น...น่าแปลกอย่างที่แม่ไม่ชอบพี่ดาหวันขนาดห้าม ดิฉันคลุกคลีด้วย ถามคำตอบคำก็พอ
วันหนึ่งก็เกิดเหตุสยองขวัญขึ้นกะทันหัน! ขาไพ่ไปตามพี่ดาหวันที่ห้อง เช้าในตอนสาย พอผลักประตูเข้าไปก็ร้องกรี๊ดๆๆ จนคนอื่นๆ ตกใจพากันวิ่งไปดู ภาพที่เห็นคือ
ติดตามชมต่อตอนสอง