จากใจครูน้อย... ครูผู้ให้ ของลูกศิษย์เด็กพิเศษ

vera

  

  "ครูจะทำไปเรื่อย ๆ ถ่ายทอดความรู้ทั้งหมด สอนทุกอย่างให้เต็มที่ ครูเคยรับมาแบบไหน ครูจะนำประสบการณ์ที่ดีมาบ่มเพาะให้กับลูกศิษย์แบบนั้น เพราะครูเชื่อว่าคุณค่าเหล่านี้ มันยิ่งกว่าทุกสิ่งทุกอย่างบนโลก เพราะเป็นสิ่งที่เงินซื้อไม่ได้"

             คำพูดข้างต้น เป็นคำมั่นสัญญาที่ "ครูน้อย" ดาราน้อย จันดี คุณครูสอนภาษาอังกฤษ ประจำโรงเรียนศรีสังวาลย์ (ปากเกร็ด) บอกกับพวกเรา...

             เมื่อได้ยินชื่อ "โรงเรียนศรีสังวาลย์ (ปากเกร็ด)" ก็คงจะพอทราบว่า โรงเรียนแห่งนี้เป็นโรงเรียนที่ให้การศึกษากับเด็กพิเศษที่มีความหลากหลาย แต่คงไม่มีใครคาดคิดว่า แม้แต่ "ครูน้อย" ที่ทำหน้าที่เป็นเรือจ้างสอนสั่งลูกศิษย์ในโรงเรียนแห่งนี้ ก็ยังเป็นคนที่มีความพิเศษด้วยเหมือนกัน นั่นเพราะครูน้อยเป็นโรคโปลิโอมาตั้งแต่อายุ 3 ขวบ ต้องใช้ชีวิตอยู่บนรถเข็นมาตั้งแต่วัยเยาว์ จนเมื่อโตขึ้นมาหน่อย ชีวิตของครูน้อยก็ยังต้องเจอกับนาทีแห่งความเฉียดตาย เมื่อเธอจำเป็นต้องเข้ารับการผ่าตัดสมองถึง 2 ครั้ง

             "ตอนนั้นคิดเหมือนกันว่าจะไม่รอด ต้องเรียนไม่จบแน่ ๆ คุณหมอยังบอกกับพ่อของครูให้มาร่ำลา เพราะบางทีลูกคุณอาจจะจำอะไรไม่ได้ คุณหมอเกรงว่าหลังจากผ่าตัดแล้วจะมีผลกระทบกระเทือนเรื่องความทรงจำ และการเคลื่อนไหวของเรา ตอนแรกเตรียมใจไว้เหมือนกัน เพราะผ่าตัดครั้งแรกหมอทำ MRI ก็เจอก้อนเนื้อที่ท่อน้ำเลี้ยงสมอง ทุกคนลงความเห็นหมดว่า ผ่านมาได้อย่างไร เพราะมันเสี่ยงมาก" ครูน้อย เล่าถึงวินาทีแห่งความเป็นความตาย
  นับเป็นโชคดีที่การผ่าตัดครั้งนั้นของครูน้อยผ่านพ้นไปได้ด้วยที ทำให้ทุกวันนี้ "ครูน้อย" จึงได้มีโอกาสทำหน้าที่แม่พิมพ์ของชาติด้วยความรัก และความเข้าใจที่มีต่อลูกศิษย์ของเธอ ครูน้อยบอกว่า การสอนเด็กพิเศษไม่ใช่เรื่องยาก เพียงแต่ต้องให้ความสนใจ และทำความเข้าใจในตัวเด็ก ๆ แต่ละคน ที่สำคัญต้องใช้ความอดทนสูงมาก เพื่อรอให้เด็กค่อย ๆ เข้าใจ ค่อย ๆ ปรับตัว และต้องพูดดี ๆ กับเขา ชมเขาบ้าง ให้รางวัลตอบแทนเขาบ้าง

             นอกเหนือจากการสอนสั่งทางวิชาการแล้ว ครูน้อยยังเป็นผู้เข้าไปเติมเต็มเรื่องการใช้ชีวิตให้กับเด็ก ๆ และสอนให้เด็ก ๆ ช่วยเหลือตัวเอง เพื่อมีชีวิตอยู่ในสังคมให้ได้ โดยครูน้อยเชื่อว่า สิ่งเหล่านี้มีความสำคัญไม่ยิ่งหย่อนไปกว่าการให้ความรู้ทางวิชาการเลย นั่นเพราะเมื่อใดที่เด็กพิเศษกลุ่มนี้ไม่สามารถช่วยเหลือตัวเองได้ หรือไม่สามารถยอมรับในสิ่งที่ตัวเองเป็นได้ ความเป็นวิชาการจะไม่แสดงผลลัพธ์ใด ๆ แต่ถ้าเด็กพร้อมจะเปิดรับในวันใดวันหนึ่ง เด็กและคุณครูก็จะได้เรียนรู้ไปด้วยกัน และมีศักยภาพเพียงพอที่จะพัฒนาเด็กแต่ละคน

             "อยากให้ทุกคนมองเป็นเรื่องปกติ เพราะเด็ก ๆ เขาช่วยเหลือตัวเองได้ทุกอย่าง ไม่ต้องแปลกใจกับสิ่งที่เด็กเหล่านี้ทำ วางเฉยเป็นกลางก็พอ เหมือนไปโรงเรียนอื่นปกติ อยากให้สังคมมองแบบนี้" ครูน้อย บอก
  และบุคคลหนึ่งที่ทำให้ครูน้อยมีแรงกายแรงใจที่จะทำเพื่อเด็ก ๆ ก็คือ สมเด็จพระเจ้าพี่นางเธอ เจ้าฟ้ากัลยาณิวัฒนาฯ ซึ่งครูน้อยเคยมีโอกาสได้เข้าเฝ้าฯ ต่อหน้าพระพักตร์ ครั้งนั้น สมเด็จพระเจ้าพี่นางเธอได้ทรงรับครูน้อยมารักษาตัวที่มูลนิธิอนุเคราะห์คนพิการ โดยพระองค์ได้มอบเงินก้อนหนึ่งไว้ให้เด็กพิการนำไปใช้พัฒนาด้านการศึกษา การกีฬา หรือกิจกรรมที่จะช่วยพัฒนาคุณภาพชีวิต ในตอนนั้น ครูน้อยได้ตัดสินใจขอทุนพระราชทานจากเงินส่วนนี้ นำไปศึกษาต่อระดับปริญญาโท ด้านครุศาสตร์ เพื่อนำความรู้ที่เล่าเรียนมากลับมาสอนเด็กพิเศษที่โรงเรียนศรีสังวาลย์ (ปากเกร็ด) เพื่อเป็นการตอบแทนบุญคุณสถานที่อบรมบ่มนิสัยของครูน้อยมาตั้งแต่เล็ก ๆ

             "ที่ครูมีทุกวันนี้ได้ เพราะได้รับโอกาสจากสมเด็จพระพี่นางฯ นอกจากท่านจะเมตตา ท่านยังสอนให้เป็นคนดี และปลูกฝังเรื่องการตอบแทนพระคุณให้กับเด็ก ๆ" ครูน้อย เล่าถึงบุคคลในดวงใจ

             เมื่อถามครูน้อยว่า รู้สึกเหนื่อยบ้างไหมที่สภาพร่างกายของตัวเองไม่เหมือนคนทั่วไป และยังมีภาระหนักอึ้งที่ต้องทำ ครูน้อย บอกทันทีเลยว่า ไม่รู้สึกเหนื่อยอะไรกับสิ่งที่ทำอยู่ทุกวันนี้ เพราะยังมีผู้ปกครองหลายคนที่ต้องดูแลลูกซึ่งเป็นเด็กพิเศษลำบากลำบนว่าเธอหลายเท่านัก อีกทั้งเด็ก ๆ หลายคนยังมองครูเป็นต้นแบบที่ดีในอนาคตของพวกเขาด้วย

             "มีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งเป็นเด็กพิเศษเรียนจบไปแล้ว แม่ของเขาบอกกับเราว่า ลูกเขาอยากเป็นครูเหมือนครูน้อย จะรับปริญญาแบบครูน้อย น้องบอกกับแม่เขาเสมอว่า หนูจะต้องทำให้ได้ หนูยังฝันอยู่ว่าอยากเป็นเหมือนครูน้อย ย่าของเขาเคยถามว่าโตขึ้นอยากเป็นอะไร เขาตอบว่าอยากเป็นครู ย่าเขาบอกว่าจะเป็นได้เหรอนั่งรถเข็น น้องเขาตอบทันทีว่า เป็นได้สิ ครูดาราน้อยเขาก็นั่งรถเข็นเหมือนกัน... เราก็รู้สึกภูมิใจนะ ว่าอย่างเราก็สามารถเป็นต้นแบบที่ดีให้เด็กคนหนึ่งได้" ครูน้อย บอกด้วยความภาคภูมิใจ

             แม่พิมพ์ของชาติผู้นี้ยังบอกอีกด้วยว่า ทุกวันนี้ เธอไม่เคยคิดเรื่องจะกลับมาเดินได้อีกแล้ว เพราะสามารถช่วยเหลือตัวเองได้ช่วยเหลือลูกศิษย์ได้ แค่นี้เธอก็มีความสุขมากพอแล้ว ที่สำคัญ เธอยังภูมิใจมากที่ความมุ่งมั่นตั้งใจของเธอยังเป็นกำลังใจให้พ่อแม่ของเด็กหลาย ๆ คนได้อีกด้วย

             "ถ้าถามว่าวันนี้เหนื่อยไหม เราคิดว่าไม่เลยนะ เพราะสิ่งที่ผ่านมาลำบากกว่านี้มาก แต่ผ่านมาได้ก็คือที่สุดแล้ว วันนี้คือวันที่ฉันผ่อน ฉันคลาย ฉันทอดไป วันนี้คือวันที่วิเศษที่สุดแล้ว" คำพูดทิ้งท้ายของครูน้อยที่บ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่า ณ เวลานี้ เธอได้ทำหน้าที่แม่พิมพ์ของชาติอย่างสมเกียรติ และเต็มความภาคภูมิของชีวิตแล้ว

bolero

ขอบคุงมากๆคร้าบ

natazaza

ขอบคุณมากนะครับ

อยากจะบอกว่า ครู คืออาชีพ ที่น่ายกย่องมาก

เปรียบได้เสมือน แม่ , พระ , ผู้อบรมบ่มนิสัย