กระบี่รักข้ามชาติ

tanya · โพสต์ 2011-10-1 11:42:21

(copy)

กระบี่รักข้ามชาติ
ลิ้นชักของโต๊ะตัวหนึ่งถูกดึงให้เลื่อนออกมา ภายในนั้นมีหนังสือนวนิยายปกเข็งวางอยู่เล่มหนึ่งซึ่งหน้าปกของหนังสือมีชื่อว่า กระบี่รักมือปราบ
เจ้าของมือที่ดึงลิ้นชัก ได้เอื้อมลงไปหยิบหนังสือเล่มนั้นขึ้นมาก่อนจะเปิดไปยังหน้าที่เขาอ่านค้าง และใช้ที่คั่นหนังสืออันใหญ่คั่นเอาไว้
เจ้าของดวงตาที่กำลังอ่านหนังสืออยู่นี้เป็นชายหนุ่มหน้าตาดี ชื่อว่า พงศ์ เขาเป็นคนหนึ่งที่ชื่นชอบนวนิยายจีนกำลังภายในเป็นชีวิตจิตใจและนวนิยายเรื่อง กระบี่รักมือปราบที่เขากำลังตั้งใจอ่านอยู่นี้ก็เป็นเรื่องที่เขาโปรดปราณ และติดอกติดใจเป็นที่สุด
เขาอ่านมันจบไปหลายรอบจนจดจำเนื้อเรื่อง ตัวละคร และคำสนทนาต่างๆได้จนหมดสิ้น แต่กระนั้นเขาก็ยังคงหยิบมันขึ้นมาอ่านเป็นประจำอย่างไม่รู้จักเบื่อหน่าย ราวกับว่ามันเป็นส่วนหนึ่งในชีวติของเขา
ครู่หนึ่ง ประตูห้องของพงศ์ ก็เปิดออกโดยชายหนุ่มรูปหล่อหุ่นล่ำซึ่งอยู่ในชุดเครื่องแบบนายตำรวจยศสัญญาบัตร เขาผู้นี้มีชื่อว่า วินสายตาของวินทอดมอง พงศ์ ซึ่งกำลังใจจดใจจ่ออ่านนวนิยายจีนอยู่โดยไม่สนใจสิ่งรอบข้างวินกล่าวไปยังพงศ์ว่า
   " อ่านอยู่นั่นแหละ ***นวนิยายเรื่องนี้น่ะนายไม่เบื่อบ้างหรือไงวะ ? "
พงศ์ ไม่ตอบอะไร เขายังคงอ่านมันต่อไปจนวินอดไม่ได้ที่จะเดินมาหยุดยืนอยู่ข้างหน้าแล้วหยิบนวนิยายเล่มนั้นขึ้นมาจากมือของพงศ์
   " เฮ้ย...! อะไรวะ กำลังมันๆ "
พงศ์มองหน้าวิน เขาเห็นรอยยิ้ม และแววตาอันกรุ้มกริ่มบนใบหน้าของนายตำรวจหนุ่มผู้นี้
   " มือปราบในเรื่อง จะมาสู้มือปราบอยางชั้นได้ไงวะ มาหาอะไรทำแก้เซ็งกันดีกว่า"
กล่าวจบ วินโน้มศีรษะเข้าหาพงศ์พลางพรมจูบไปทั่วใบหน้าอันหล่อเหลาของเพื่อนรักทั้งสองต่างแสวงหาความสุขกันอย่างเนิ่นนาน ก่อนจะมานอนแนบชิดอยู่บนที่นอน ภายใต้ผ้าห่มสีขาวสะอาดตาและหนานุ่ม
พงศ์แนบศีรษะอิงแอบอกอุ่นๆของวินไว้พลางถามว่า
   " มีคำสั่งให้นายไปช่วยราชการที่ต่างจังหวัดเหรอ ? "
   " ใช่ "
   " นานแค่ไหน ? "
   " ก็ยังไม่รู้ "
   " แล้วนายจะกลับมาอีกไหม ? "
ไม่มีคำตอบใดๆหลุดออกมาจากปากของวิน พงศ์กอดก่ายนายตำรวจหนุ่มกระชับแน่นราวกับไม่อยากให้ร่างนี้นั้นผละจาก
หลายเดือนผ่านไป...
พงศ์ นั่งอ่านหนังสือนวนิยายจีน กระบี่รักมือปราบอยู่ภายในห้องของเขาเพียงผู้เดียว ครู่หนึ่ง เขาละสายตาจากตัวหนังสือแล้วหันไปมองที่นอนอันหนานุ่มซึ่งเขากับวิน เคยมีความสุขร่วมกันอย่างดูดดื่มหลายครั้งหลายครา
ห้วงแห่งความคิดคำนึงในอดีตนั้นหวนคืนกลับมาตอกย้ำความรู้สึกของเขาอีกครั้งอย่างทุกข์ระทมบัดนี้ เขาออกจะแน่ใจแล้วว่า วิน คงจะลืมตนเสียแล้ว ไม่มีข่าวคราวอันใดจากวินเลย ตราบกระทั่งวันนี้
ในที่สุด พงศ์ก็ตัดสินใจเดินทางไปหาวินยังจังหวัดที่เขาไปปฏิบัติราชการอยู่ พงศ์จัดเสื้อผ้าข้าวของเครื่องใช้ลงกระเป๋า และไม่ลืมที่จะพกเอานวนิยายจีนที่เขาชื่นชอบติดตัวไปด้วย
เขาขับรถคู่ใจไปตามทางหลวงที่ตัดผ่านภูเขา แม่น้ำ และลำธาร ทั้งวันทั้งคืนอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อยด้วยความหวังว่าจะได้พานพบนายตำรวจหนุ่มสุดที่รักอีกสักครั้ง ถึงแม้ว่าจะไม่สามารถดึงตัวเขากลับมาได้อีกต่อไปก็ตาม
และเมื่อพงศ์เดินทางถึงสถานีตำรวจที่วินไปปฏิบัติราชการเขาก็เดินเข้าไปข้างใน และสอบถามจ่าผู้สูงวัย แต่ยังไม่ทันที่พงศ์จะได้พูดอะไร เสียงชายผู้หนึ่งก็ดังขึ้นจากด้านหลังของเขา
   " มาหาชั้นเหรอ "
พงศ์หันกลับมาดู เขามองเห็นวินยืนอยู่ด้วยสีหน้าอันเคร่งเครียด วินโอบไหล่พงศ์เพื่อนรักพลางพาเขาเดินออกจากสถานีตำรวจแห่งนั้นระหว่างที่เดินไปด้วยกัน พงศ์ตัดพ้อกับวินไปว่า
   " ทำไมนายไม่ติดต่อหาชั้นเลย ? "
   " มีหลายเรื่องที่ชั้นต้องรับผิดชอบ และสะสาง ทุกอย่างเปลี่ยนไปจากเดิมแล้ว"
   " ไม่จริงหรอก อย่างน้อยก็ยังมีชั้น ที่ยังไม่เปลี่ยนใจไปจากนาย "
พงศ์กล่าวจบ วินพยายามเดินหนี พงศ์เดินตามประชิดพลางกล่าว
   " นายจะไปไหน วิน กลับมาคุยกันให้รู้เรื่องก่อน "
วินหยุดยืนอยู่ครู่พลางหันกลับมา แล้วกล่าวว่า
   " นายกลับไปเสียเถอะ พงศ์ ไม่มีประโยชน์อะไรที่นายจะติดตามชั้นขอให้ทุกอย่างระหว่างเราจบลงเพียงแค่นั้น ขอให้มันเป็นเพียงแค่ความทรงจำ "
   " ชั้นไม่เข้าใจ ช่วยอธิบายหน่อยได้ไหม ? "
พงศ์กล่าวกับวินด้วยสีหน้าอันขุ่นข้อง ครู่หนึ่ง มีหญิงสาวหน้าตาสดใสเดินมายืนอยู่เคียงข้างวินแล้วยิ้มให้เขาวินยิ้มตอบหล่อนไปก่อนจะหันมาทางพงศ์ พลางเอ่ยขึ้นว่า
   " นี่อ้อ แฟนของชั้น "
พงศ์มองดูหญิงสาวอยู่ครู่ก่อนจะหันกลับมายังวินอีกครั้ง พลางกล่าว
   " ชั้นพอจะเข้าใจอะไรขึ้นบ้างแล้ว "
วินหัวเราะด้วยสีหน้าอันแจ่มใส พลางยื่นมือมาตบไหล่พงศ์แล้วพูดว่า
   " ชั้นไปก่อนนะ "
พงศ์ยิ้มและมองดูชายหนุ่มเดินเคียงคู่กับหญิงสาว ออกจากสถานีตำรวจแห่งนั้นไป
   ตกดึกของคืนวันนั้น.....
พงศ์ขับรถคู่ใจมาตามเส้นทางอันคดเคี้ยว และมืดสลัว มีเพียงแสงไฟจากรถที่แล่นสวนทางมาเป็นระยะเท่านั้นที่นำทาง
สายตาทั้งคู่ของพงศ์เริ่มอ่อนล้า เขาขับรถมาเป็นเวลานานมากควรแก่การพักผ่อนได้แล้ว แต่กระนั้น เขาก็อุตส่าห์กัดฟันทนฝืนขับรถต่อไปด้วยจิตใจอันครุ่นคิด
เรื่องราวมากมายลอยละล่องเข้าสู่จิตใต้สำนึกแห่งชายหนุ่มผู้นี้ เขารู้สึกสับสนระคนกับความผิดหวังในสิ่งที่เขานั้นได้ทุ่มเทลงไป ปัญหาอันหลากหลายสุมประดังเข้ามาจนสมองน้อยๆนั้นไม่สามารถรับรู้สิ่งใดได้อีกแล้ว
ดวงตาทั้งคู่ของพงศ์หลับลงในทันที ตามด้วยเสียงอันดังสนั่นของยานพาหนะที่ปะทะกันและเสียงกระจกที่แตกกระจาย ร่างของพงศ์นั่งสงบนิ่งอยู่บนที่นั่งคนขับใบหน้าอาบนองไปด้วยเลือด เขาลืมตาขึ้นอย่างช้าๆก่อนจะยกมือข้างหนึ่งขึ้นกุมศีรษะด้านขวาไว้ด้วยความเจ็บปวด ชายหนุ่มเหลือบไปเห็นหนังสือนวนิยายจีนที่นำติดตัวมาตกอยู่ข้างๆกายเขาจึงหยิบมันขึ้นมา ชายหนุ่มหลับตาลงอีกครั้งพลางปล่อยมือข้างนั้นลงข้างลำตัว แต่ยังคงกำหนังสือเล่มนั้นไว้แน่นเขาสลบไศล และตกอยู่ในภวังค์ ก่อนที่ภาพบางอย่างจะอุบัติขึ้นในหัวสมองของเขา
ท่ามกลางเทือกเขาอันทะมึนที่ทอดตัวยาวไปตามลำน้ำอันเชี่ยวกรากในมณฑลหนึ่ง บนแผ่นดินมังกรโบราณอันกว้างใหญ่ครากระนั้น พลันบังเกิดสองเสียงฝีเท้าม้าอันฉกาจฉกรรจ์ เหยียบย้ำผืนพสุธาหวดไล่กันมาแต่ไกล
บุรุษชุดดำปกปิดใบหน้า มือหนึ่งกุมกระชับกระบี่มั่น กำลังควบอาชาหลบหนีบุรุษหนุ่มผู้สวมชุดมือปราบซึ่งติดตามมาอย่างกระชั้นชิดบัดดล มือปราบผู้นั้นพลันถีบทะยานร่างขึ้นสู่ฟ้าด้วยวรยุทธ์อันล้ำเลิศก่อนจะควงร่างม้วนตัวข้ามบุรุษชุดดำไปพลางร่อนกายลงเหยียบพื้นแล้วหันมาแลเห็นใบหน้าอันงดงามคมคายสมชายชาตรี ซึ่งใบหน้านี้เหมือนกับ วิน ราวกับเป็นพิมพ์เดียวบุรุษชุดดำผู้ปกปิดใบหน้าบังคับม้าให้หยุดชะงัก ก่อนเพ่งพินิจไปยังมือปราบผู้นั้น มือปราบหนุ่มประสานมือคารวะพลางเอ่ยถามขึ้นว่า
   "มิทราบจอมยุทธ์ท่านนี้มีเรื่องด่วนอันใด จึงได้ฝ่าด่านตรวจของข้า หวังหมิง"
บุรุษชุดดำปลดผ้าที่ปกปิดใบหน้าอยู่นั้นออกเผยให้เห็นโฉมหน้าอันหล่อเหลาคมคาย เหมือนกับพงศ์ราวกับเป็นพิมพ์เดียว
   " อ๊ะ... ลู่อัน ที่แท้เป็นเจ้าเองหรือนี่ "
หวังหมิงรู้สึกประหลาดใจที่ได้ประสบมิตรผู้คุ้นเคยฝ่ายลู่อันผู้มีใบหน้าเหมือนกับพงศ์ได้เดินเข้ามาประชิดแล้วโอบกระชับกอดหวังหมิงไว้ราวกับเป็นคู่รักไออุ่นจากเรือนกายแห่งชายหนุ่มทั้งสองได้ถ่ายทอดสู่กันอย่างซ่านซ่า ลู่อันเอ่ยปากชวนขึ้นว่า
   " ไปหลังภูผานั่นเถอะ "
ณ ที่นั้น สองกายแกร่งต่างแสวงหาซึ่งสิ่งที่ตนเองปรารถนา จนห้วยเวลาแห่งความอภิรมย์ในรสรักทะยานขึ้นสู่จุดสูงสุดแห่งฝั่งฝันลู่อันเอนร่างอิงแอบหวังหมิงไว้พลางเอ่ยถามว่า
   " เจ้าจะไปราชการต่างเมืองใช่ไหม "
   " ใช่ "
   " นานสักเท่าใด "
   " ก็ยังไม่รู้ "
   " แล้วเจ้าจะกลับมาอีกหรือไม่ "
ไม่มีคำตอบใดๆหลุดออกมาจากปากของหวังหมิงลู่อันกอดก่ายหนุ่มมือปราบกระชับแน่น ราวกับไม่อยากให้ร่างนี้นั้นผละจาก
หลายเดือนผ่านไป
ลู่อันนั่งจับเจ่าอยู่ข้างภูผาริมแม่น้ำ อันเคยเป็นลานสวรรค์ที่เขากับหวังหมิงเคยมีความสุขร่วมกันอย่างดูดดื่มห้วงแห่งความคิดคำนึงในอดีตนั้นหวนคืนกลับมาตอกย้ำความรู้สึกอีกครั้งอย่างทุกข์ระทมบัดนี้ ลู่อันออกจะแน่ใจแล้วว่าหวังหมิงคงจะลืมตนเสียแล้ว ไม่มีข่าวคราวอันใดจากหวังหมิงเลยตราบกระทั่งวันนี้
" คอยเขาคนนั้นอยู่เหรอ "
น้ำเสียงนุ่มลึกของบุรุษผู้หนึ่งกล่าวขึ้นจากด้านหลังลู่อันหันไปมองเจ้าของเสียงผู้นั้น เขาแลเห็นชายหนุ่มแปลกหน้ายืนยิ้มอยู่
" ข้าชื่อเทียนหยาง "
ชายผู้นั้นกล่าวพลางเดินมานั่งเคียงข้างลู่อันก่อนจะยิ้มอย่างกรุ้มกริ่มจึงว่าต่อ
" เจ้าคงจะรักเขามากล่ะสิ "
ทันทีที่เทียนหยางกล่าวจบ ลู่อันก็ทำตาโตด้วยความแปลกใจ
" ข้าเคยเห็นเจ้ากับเขามีอะไรกันที่หลังภูผาแห่งนี้
เทียนหยางกล่าวจบ ลู่อันรู้สึกเขินอายพลางขยับกายออกห่างเล็กน้อยหากแต่เทียนหยางกลับขยับกายเข้าประชิดแล้วยื่นใบหน้าอันคมคายเข้ามาใกล้ๆก่อนกล่าวว่า
" บทรักของเจ้าเร่าร้อนสุดบรรยาย ข้าอยากทำเช่นนั้นบ้าง"
ลู่อันลังเลในตัวเทียนหยาง เนื่องจากไม่แน่ใจว่าชายหนุ่มแปลกหน้าผู้นี้นั้นจะมาไม้ไหนแต่กระนั้น ลู่อันก็มิได้หลบเลี่ยงแต่ประการใด ความห่างเหินจากหวังหมิงกลับทำให้ลู่อันต้องการไขว่คว้าหาความเข้าใจเพื่อมาตอบแทนในสิ่งที่ขาดหาย
ในที่สุด เรือนกายอันกำยำทั้งสองก็โอบกระชับกันและกันไว้อย่างอบอุ่นเทียนหยางพรมจูบไปตามใบหน้าอันเย้ายวนของลู่อันพลางลูบไล้ปลายนิ้วไปตามผิวกายอันสั่นระริกทั้งสองเอนกายลงใฝ่หาในรสปรารถนาอันรวยรื่นโดยใช้เนินหินริมแม่น้ำนั้นต่างลานสวรรค์อันบรรเจิด
เทียนหยางปลดเสื้อผ้าอาภรณ์ของตนลงพลางโลมไล้เรือนร่างของลู่อันอย่างหิวกระหายด้วยจิตใจอันสั่นสะท้านและร้อนรุ่ม ลู่อันทอดกายให้ชายหนุ่มรุมเร้าพลางหลับตาพริ้มเพื่อดื่มด่ำในรสเสน่หาอันรัญจวน
แต่แล้วในบัดดล...ลู่อันพลันลืมตาแล้วผุดลุกขึ้นอย่างฉับพลันก่อนจะผละกายออกห่างจากเทียนหยางทุกอย่างหยุดลงกลางคันทั้งๆที่ความหฤหรรษ์กำลังบังเกิด ลู่อันผละจากเทียนหยางมาอย่างไร้เยื่อใยเขาขึ้นขี่ม้าแล้วควบออกไปอย่างบ้าคลั่งด้วยน้ำตานองหน้า ในจิตใจของเขาขณะนี้ยังมีหวังหมิงอยู่เพียงผู้เดียวเท่านั้น
ลู่อันตัดสินใจมุ่งสู่เมืองที่หวังหมิงไปราชการเขาควบม้าคู่ใจไปตามเส้นทางที่ตัดผ่านภูเขา แม่น้ำ และลำธาร ทั้งวันทั้งคืนอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อยด้วยความหวังว่าจะได้พานพบมือปราบสุดที่รักอีกสักครั้ง ถึงแม้ว่าจะไม่สามารถดึงตัวเขากลับมาได้อีกต่อไปก็ตาม
และเมื่อลู่อันเดินทางถึงที่ว่าการอำเภอที่หวังหมิงไปปฏิบัติราชการเขาก็เดินตรงไปยังทหารรักษาการณ์ที่ยืนอยู่หน้าที่ว่าการอำเภอนั้น แต่ยังไม่ทันที่ลู่อันจะได้กล่าวอันใดเสียงชายผู้หนึ่งก็ดังขึ้นมาจากด้านหลังของเขา
" มาหาข้าเหรอ "
ลู่อันหันกลับมาดู เขามองเห็นหวังหมิงยืนอยู่ด้วยสีหน้าอันเคร่งเครียดหวังหมิงพาสหายรักเดินจากที่ว่าการอำเภอแห่งนั้น ระหว่างที่เดินไปด้วยกัน ลู่อันก็ตัดพ้อกับหวังหมิงไปว่า
" ทำไม่เจ้าไม่กลับไปหาข้าเลย"
" มีหลายเรื่องที่ข้าต้องรับผิดชอบและสะสางทุกอย่างเปลี่ยนไปจากเดิมแล้ว "
" ไม่จริงหรอก อย่างน้อยก็ยังมีข้า ที่ยังไม่เปลี่ยนใจไปจากเจ้า"
ลู่อันกล่าวจบ หวังหมิงพยายามเดินหนี ลู่อันเดินตามประชิดพลางเอ่ย
" เจ้าจะไปไหน หวังหมิง กลับมาคุยกันให้รู้เรื่องก่อน"
หวังหมิงหยุดยืนอยู่ครู่ พลางหันกลับมาแล้วกล่าวว่า
" เจ้ากลับไปเสียเถอะ ลู่อัน ไม่มีประโยชน์อันใดที่เจ้าจะติดตามข้าขอให้ทุกอย่างระหว่างเราจบลงเพียงแค่นั้น ขอให้มันเป็นเพียงแค่ความทรงจำ "
" ข้าไม่เข้าใจ ช่วยอธิบายหน่อยได้ไหม"
ครู่หนึ่ง มีหญิงสาวหน้าตาสดใสเดินมายืนอยู่เคียงข้างหวังหมิงแล้วยิ้มให้เขาหวังหมิงยิ้มตอบหล่อนไปก่อนจะหันมาทางลู่อัน พลางเอ่ยขึ้นว่า
" นี่หงเอ๋อ ฮูหยินของข้า "
ลู่อันมองดูหญิงสาวอยู่ครู่ก่อนจะหันกลับมายังหวังหมิงอีกครั้งพลางกล่าวว่า
" ข้าพอจะเข้าใจอะไรขึ้นบ้างแล้ว "
หวังหมิงหัวเราะด้วยสีหน้าอันแจ่มใส พลางยื่นมือมาตบไหล่ลู่อันแล้วพูดว่า
" ข้าไปก่อนนะ "
ลู่อันยิ้มและมองดูชายหนุ่มเดินเคียงคู่กับหญิงสาวจากไป
ตกดึกของคืนวันนั้น...
ลู่อันควบม้าคู่ใจมาตามเส้นทางอันคดเดี้ยวและมืดสลัวมีเพียงแสงสว่างจากดวงจันทร์อันกลมโตเท่านั้นที่นำทาง
สายตาทั้งคู่ของลู่อันเริ่มอ่อนล้า เขาขี่ม้ามาเป็นเวลานานมากควรแก่การพักผ่อนได้แล้ว แต่กระนั้น เขาก็ยังอุตส่าห์กัดฟันทนฝืนควบม้าต่อไปด้วยจิตใจอันครุ่นคิด
เรื่องราวมากมายลอยละล่องเข้าสู่จิตใต้สำนึกแห่งชายหนุ่มผู้นี้เขารู้สึกสับสนระคนกับความผิดหวัง ในสิ่งที่เขานั้นได้ทุ่มเทลงไป ปัญหาอันหลากหลายสุมประดังเข้ามาจนสมองน้อยๆนั้นไม่สามารถรับรู้สิ่งใดได้อีกแล้ว
ดวงตาทั้งคู่ของลู่อันหลับลงในทันที ตามด้วยร่างอันไร้สติของเขาที่ร่วงหล่นลงจากหลังม้าและศีรษะด้านขวากระทบเข้ากับของแข็งอย่างหนึ่ง
ร่างของลู่อันนอนสงบนิ่งอยู่บนพื้น ใบหน้าอาบนองไปด้วยโลหิตเขาลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ ก่อนจะยกมือข้างหนึ่งขึ้นกุมศีรษะด้านขวาไว้ด้วยความเจ็บปวด
ช่วงเวลานั้นเอง ที่ดวงตาทั้งคู่ของเขามองเห็นบุรุษร่างใหญ่ผู้หนึ่งวิ่งมาประคองร่างเขาเอาไว้ซึ่งลู่อันจำได้อย่างสนิทใจว่าชายผู้นั้นคือ เทียนหยาง
ลู่อันหลับตาลงอีกครา และสลบไศลไปในบัดดล...
พงศ์ลืมตาขึ้นในเช้าวันหนึ่ง...เขาพบว่าตัวเองกำลังนอนอยู่บนเตียงคนไข้โดยมีสายน้ำเกลือระโยงระยางไปหมด แพทย์คนหนึ่งเข้าตรวจดูบาดแผลบนใบหน้าพงศ์อีกครั้งพลางถามว่า
" ยังรู้สึกเจ็บศีรษะอยู่ไหมครับ ?"
" นิดหน่อยครับ เอ่อ... เกิดอะไรขึ้นกับผมหรือครับคุณหมอ ? "
" คุณประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ สมองได้รับความกระทบกระเทือนทำให้หลับไปนายถึงสองอาทิตย์ครับ "
" สองอาทิตย์เชียวเหรอครับ !!"
" ใช่ครับ โชคดีขณะเกิดเหตุ ท่านสารวัตรยงยุทธ์ขับรถผ่านมาพอดีเลยพาคุณมาส่งโรงพยาบาลได้ทันการณ์ "
พงศ์หันไปมองยังนายตำรวจหนุ่มผู้หนึ่งซึ่งยืนอยู่ห่างๆและในทันทีที่เขาเห็นใบหน้าของสารวัตรผู้นั้น พงศ์ก็ถึงกับตะลึงงัน เพราะใบหน้าของสารวัตรยงยุทธ์เหมือนกับเทียนหยาง ราวกับแกะออกมาจากพิมพ์เดียว
สารวัตรยงยุทธ์เดินเข้ามาหยุดยืนอยู่ข้างเตียงคนไข้พลางยื่นมือมากุมมือของพงศ์ไว้อย่างอบอุ่นเขารับรู้ได้ถึงการสัมผัสอย่างเดียวกันนี้ในห้วงแห่งความฝันเมื่อเขาสลบไศล พงศ์ยังจำได้ดีถึงเหตุการณ์ที่ดูแจ่มชัดราวกับเป็นเรื่องจริงเรื่องของจอมยุทธ์หนุ่มที่มีใบหน้าเหมือนกับเขา มือปราบหนุ่มที่มีใบหน้าเหมือนกับวินและเทียนหยางที่มีใบหน้าเหมือนกับสารวัตรยงยุทธ์ผู้นี้
พงศ์ระลึกถึงห้วงเวลาแห่งความสุขระหว่างลู่อันและเทียนหยางซึ่งกำลังจะดำเนินไปด้วยดีถ้าลู่อันไม่ผละกายจากมาเสียก่อน เขาช้อนสายตาขึ้นมองนายตำรวจหนุ่มผู้นี้อีกครั้ง
สารวัตรยงยุทธ์ยิ้มก่อนยื่นของสิ่งหนึ่งให้กับพงศ์พลางถามว่า
" นี่ของคุณใช่ไหมครับ ? "
พงศ์ก้มลงมองของสิ่งนั้น มันคือหนังสือนวนิยายจีนกระบี่รักมือปราบ
" ครับ ของผมเอง "
" อ่านสนุกดีนะครับ ผมชอบ "
กล่าวจบ สารวัตรยงยุทธ์จ้องมองพงศ์พลางยิ้มด้วยสายตาอันกรุ้มกริ่มอย่างมีเลศนัยราวกับว่าเขาล่วงรู้ถึงความคิดภายในจิตใจของพงศ์อย่างดียิ่งและต้องการจะมาทวงสิ่งที่ยังทำค้างไว้เมื่อชาติก่อน

- - - - - - - - -จบ- - - - - - - - -

kangped · โพสต์ 2012-2-8 19:33:31

ขอบคุณครับ

noonat · โพสต์ 2013-6-4 08:38:00

ขอบคุณนะคับ

wiput · โพสต์ 2014-7-5 17:59:17

ขอบคุณครับ

takeshi · โพสต์ 2014-7-5 19:36:34

ขอบคุณครับ

jinjin23 · โพสต์ 2014-7-13 05:23:33

หนุกดีครับ ขอบคุณครับ

616161 · โพสต์ 2014-7-13 06:38:01

ขอบคุณครับ

siriwutjoe · โพสต์ 2014-7-13 07:19:54

ขอบคุณครับ

minone · โพสต์ 2015-1-25 23:34:28

ขอบคุนคับ

Armza101 · โพสต์ 2016-10-30 06:23:10

ขอบคุณคับ

Storyj · โพสต์ 2016-11-3 00:21:20

อิวินนี่แล้วตั้งแต่ชาติก่อนยันชาตินี้เลย
สนุกมาก
น่าจะมีต่อ
ขอบคุณครับ

shinecaraff · โพสต์ 2016-11-3 02:19:27

สนุกดีครับ น่ามีภาคต่อเนาะ

kridty75 · โพสต์ 2016-11-3 05:43:54

ขอบคุณครับ

jinjin23 · โพสต์ 2016-12-5 16:17:45

ขอบคุณครับ

Gopayx · โพสต์ 2016-12-6 08:46:06

จบ?????

616161 · โพสต์ 2016-12-6 11:37:27

ขอบคุณครับ

auto101 · โพสต์ 2016-12-6 14:58:35

ขอบคุณครับ

SunDay345 · โพสต์ 2016-12-6 23:56:23

ขอบคุณครับ

2936 · โพสต์ 2016-12-7 01:06:47

The ABCs of Death 2

luckypaulo · โพสต์ 2016-12-7 01:19:47

ชอบมาก ขอบคุณครับ

บัญชี		จำการเข้าสู่ระบบไว้	ลืมรหัสผ่าน
รหัสผ่าน			สมัครเข้าเรียน

กระบี่รักข้ามชาติ

สมาชิกจีโฟกาย 100%

สมาชิกระดับเพชรคู่

สมาชิกระดับตรีเพชร

สมาชิกระดับเพชรบริหาร

สมาชิกระดับมงกุฎ

สมาชิกระดับทับทิม

สมาชิกระดับแพลตตินั่ม

สมาชิกระดับไพลิน

สมาชิกระดับมรกต

สมาชิกระดับเพชร