ราตรีประดับดาว

tanya

. E" Z  B, a2 f) T0 q( P  B- O1 ~
3 t  c1 v0 A# U/ ^4 q3 D


8 w& n. w, z. ]% J. t3 Aราตรีประดับดาว 1
เงาไม้ใกล้เรือนแผ่ปกจนเมื่อเด็กหนุ่มมองฟ้ายามค่ำผ่านบานหน้าต่างก็ชวนให้คิดถึงความอ่อนหวานละมุนของใครบางคนแสงจันทร์คืนนี้นวลตาดูงามนัก แสงที่ฉายบางนั้นดูอ่อนบางตามธรรมชาติของแสงเดือนเหมือนนิสัยของใครบางคนที่คุ้นเคย
& q  n- L% Z# F* `+ c' x& [1 _“ วา...เจ้าอยู่ไหน ? ”
* p8 U- ^. s* J. Z& Q/ zเสียงทุ้มละมุนเอ่ยจากด้านนอก พร้อม ๆ กับเสียงย่างเท้าย่ำเบาให้ได้ยินวะแว่วมา
3 }/ R8 B& N+ }0 ^- L0 }0 C& t9 P“ คุณพี่... ”
เสียงน้อย ๆ ยินดีก่อนที่จะขยับลุกขึ้นช้า ๆ พร้อม ๆ กับที่คนตัวสูงกว่าจะเปิดประตูเข้ามาในห้องพร้อมรอยยิ้มบางๆ พร้อมกับอ้าแขนออกกว้างขวางเตรียมกอดน้องชายของตน
“ วันนี้ทำไมวาไม่ไปเรียนหือ ? พี่แวะรับก็ไม่เจอ...ตกใจเสียแทบแย่”
“ ก็...คุณพี่ไม่บอก ไม่งั้นจะได้... ”
ฟังเพียงนั้น...คนพี่ก็เอ็ดเอาเบา ๆ
“ บอกกี่หน...ไม่ให้เรียกคุณพี่ ให้เรียกพี่สนไง...วา ”
ทิวาน้อยทำหน้าเศร้า...เมื่อคิดถึงความไม่ถูกไม่ควรหากเรียกคุณสนธยาของคนในบ้านเป็นคำอื่นถึงอยากเรียกเพียงไหนก็ไม่อาจทำได้ดังที่ใจต้องการ ได้แต่เพียงเรียกขณะอยู่เพียงลำพังพี่น้องเท่านั้น
“ วันนี้พี่เด็ดดอกมะลิมา...วาชอบไหม? ”
เป็นที่รู้ว่า...คุณสนธยาตามใจก็แต่ทิวา รักใคร่ก็แต่ทิวาสนใจ...ก็แต่ทิวา เพียงแค่นึกถึงมาลิ เขาก็ช่างสรรหามาให้ อยากทานอะไร...เขาก็ช่างไปหามาให้ทานโดยที่ดวงตาที่นิ่งสงบแลฉ่ำเย็นไม่มีแม้แต่ร่องรอยบอกว่าเดือดร้อนรำคาญใจ
“ พี่สน...วาไม่อยากไปโรงเรียนเลยจ้ะ วาไม่ไปได้ไหม? ”
ทิวาก้มหน้าลงน้อย ๆ เมื่อนึกถึงยามที่เพื่อนร่วมเรียนพูดแปลก ๆพาให้ไม่สบายใจอยู่เสมอ
“ วา...ไม่ได้นะ เด็กดี...อดทนนะวานะ หากใครทำให้เจ้าต้องรู้สึกเสียใจขอให้บอกพี่มาเท่านั้นแต่วาต้องไปเรียน...ไม่อย่างนั้นแล้วคนเขาจะหาได้ว่าน้องของพี่เป็นคนไม่มีความรู้ ”
ทิวาหยิบดอกมะลิจดปลายจมูกค่อยยิ้มให้คนตัวสูง กลิ่นหอมอ่อนหวาน ไม่ฉูดฉาด...เพราะเหตุนี้จึงได้นึกชอบดอกมะลินักหนาจะว่าไป...นิสัยใจคอของสนธยาก็เย็นระเรื่อย อ่อนหวานเหมือนน้ำลอยมะลิ ใบหน้าคมมักมีรอยยิ้มบางๆ พร้อมกับดวงตาสีเข้มประกายคมแต่แลดูอ่อนหวาน
; M( y2 X# n1 s, `8 n“ พี่สน...คืนนี้นอนกับวาได้ไหม? ”
“ เอาสิ...พี่ก็ตั้งใจอย่างนั้นอยู่ นี่ก็บอกคนที่บ้านโน้นไว้ว่าคืนนี้จะมานอนเป็นเพื่อนวา”
ความหอมอ่อนหวาน กลิ่นตัวและกลิ่นแป้งผสมกลิ่นเหงื่อลอยจางบางเบาในบรรยากาศในขณะที่พี่ชายค่อย ๆ จูงมือนุ่มนิ่มของน้องเดินพาขึ้นไปนอนบนเตียงไม้ก่อนที่จะเอนกายลงไปบ้าง
“ พี่สน...ตอนเช้าปลุกวาได้ไหม ? ”
คนเป็นพี่ได้แต่มองดวงหน้าของน้องนิ่งนานพร้อมกับรอยยิ้มบางเบาโดยไม่เอ่ยตอบก่อนที่เจ้าตัวจะใช้มือลูบหลังของน้องไปพร้อม ๆ กับที่น้ำเสียงทุ้มเย็นร้องเพลงกล่อมไปเบาๆ
ลมเย็น ๆ ...พร้อมกลิ่นมะลิลอยอวลเบาบางจางเจือในห้วงคำนึงเป็นความสงบสุขที่หาไหนไม่ได้
แต่ถ้าหากว่า...มันจะยืนยงอยู่เนิ่นนานนาน...กว่าแค่กาลหนึ่งก็คงจะดี
ราตรีประดับดาว 2
/ ^4 }. `- D3 K" o1 F; z4 yเด็กหนุ่มตื่นขึ้นพร้อมกับเสียงนกร้องในตอนเช้า...ในห้องว่างเปล่าที่ไม่มีเงาคนตัวสูงที่คุ้นเคยตื่นขึ้น...ในห้องที่ผนังปูนเต็มไปด้วยภาพนก ภาพต้นไม้ ใส่กรอบรายเรียงเป็นทิวแถว แล้วตนเองก็นอนอยู่บนเตียงโครงเหล็ก
& e/ ^5 `& y% o5 D& ~0 k: Y( m0 u: sไม่มีกลิ่นมะลิ...ไม่มีดวงจันทร์ทอประกายนวลตา ไม่มี...พี่สนธยาของทิวาอยู่เลยเมื่อยามเช้ามาเยือนทิวาลุกขึ้นเหม่อมองไปนอนกหน้าต่างซึ่งติดเหล็กดัดแน่นหนาแล้วถอนใจเบาบาง เมื่อนึกเปรียบกับหน้าต่างไม้ในเรือนเดิมที่มองดูปลอดโปร่งเสียกว่าในความเป็นจริงพี่สนไม่เคยปลุกทิวาเลย ทุกคืนที่ขอ...จะไม่ได้รับคำตอบ และเมื่อเช้า...ก็จะต้องตื่นโดยไม่มีพี่สนธยาอยู่ข้างๆ
" O0 C% }6 W. c( s“ หลงรัก...เงาของดวงจันทร์ ”
8 L$ Y5 W4 x$ v& \. ]ตั้งแต่อ่านหนังสือเล่มนั้นแล้วทิวาก็ได้แต่ฝันเห็นคนในรูปถ่ายสีขาวดำรูป...ที่ถ่ายแล้วสอดไว้ในสมุดเล่มนั้น ทำให้รู้ว่าคุณสนธยานั้นจริง ๆ หน้าตาเป็นแบบไหนอ่อนหวานเหมือนดังที่หนังสือกล่าวเท่าไหน ทิวายิ้มบาง ๆ เมื่อเปิดหน้าแรกซึ่งมีรอยลายมือใครบางคนตวัดสวยไว้บางๆ
" Q7 \  I7 O- `9 H, y( mเขาถูกเตือนตั้งแต่เพียงแรก...หน้าแรกที่เปิดอ่านด้วยข้อความสั้น ๆง่าย ๆ ซึ่งเมื่อแรกที่อ่านประโยคนั้นทิวาไม่เคยเข้าใจ แต่วันนี้เข้าใจแล้ว และก็ไม่รู้จะทำอย่างไรกับสิ่งที่ไม่อาจลบเลือนได้...ไม่รู้จะลบอย่างไร
“ อ่านได้...แต่อย่าหลงรักเงาของดวงจันทร์ ”
8 p$ Q0 {' g- g$ Z! r1 Y4 cแต่ทว่า...ถึงคำเตือนจะย้ำในอก ทิวาก็ยังฝันเห็นคุณสนธยาทุกคืนได้ยิน...เสียงที่เรียกชื่ออ่อนหวาน เหมือนคนที่ติดใจในรสหวานของน้ำผึ้งหรือน้ำตาลหวาน...จนผละไปไหนไม่ได้
“ ช่างเถิด...อย่างน้อยว่าก็มีพี่สน ถึงในยามตื่นจะไม่มีใครเลยก็ตาม”
เจ้าตัวแนบรูปถ่ายใบเก่าลงก่อนจะปิดหนังสือเก็บไว้ในลิ้นชักข้างเตียงอย่างถนอมพราะสำหรับทิวาแล้ว...สนธยาคือฝันที่สวยงามที่เขาไม่ต้องการให้ใครทำให้แปดเปื้อน
$ L; N; t( U) h' v9 vนั่นเพราะ...เขายังลบมันไม่ได้ เขายังติดใจ ติด...ในเสียงอ่อนหวานและเอาใจยามเรียกชื่อเขา
$ n; E' S. t% s( b# O6 r6 s! n/ S// วา...วา...วาเจ้าอยู่ไหน ? //
0 ~- U$ P, e  D  g. \รู้...ทั้งรู้ว่าไม่ใช่ความจริง แต่ก็ยังไม่รู้จะทำอย่างไรให้ลบภาพอ่อนหวานนั้นได้ลงเพราะ...ตอนนี้สิ่งที่ทำให้ทิวารู้สึกดีที่สุด อบอุ่นที่สุดคือยามที่อยู่กับสนธยาในเรื่อนเก่ายามกลางคืนที่ลมพัดเย็นเอื่อยเรื่อยและอ่อนหวาน
. E  W& N8 `# u0 X; k“ วา!! ไอ้วา!!!! ไปโรงเรียนได้แล้ว เดี๋ยวสายนะโว้ย!! ”
# q) v- C7 y: h! P5 A* U2 f1 ]3 Aเสียงเพื่อนข้างห้องเคาะเรียก ก่อนที่ฝีเท้าย่ำหนักโครมครามจะค่อย ๆไกลออกไป ในขณะที่ทิวาได้แต่สายหน้าพร้อมรอยยิ้มน้อย ๆ
// เทียบไม่ได้เลย...กับความอ่อนหวานของพี่สน พี่สนเดินเบาเสมอ //
6 O& i$ K3 X# [, l; J$ Pเด็กหนุ่มลุกขึ้นอาบน้ำไปโรงเรียนพร้อมกับเสียบหูฟัง และเปิดเพลงเบาๆ ดวงตากลมค่อนไปทางหวานในกรอบแว่นมองไปตามทางที่มีแต่สายตากลับไม่เคยแลเห็นพี่สนของเขาในแสงสว่างยามกลามวันที่แสนเจิดจ้าเลยสักครั้ง
# d7 O2 J2 e( O$ f“ พี่สนเป็นดวงจันทร์จริง ๆ น่ะแหละ หึ ๆ ๆ ๆ ”
// หอม...หอมดอกชมนารถ กลิ่นไม่...ฉูดฉาด แต่...เอ๋ย หอม...ยวนใจ //
เสียงนุ่ม ๆ เย็น ๆ ดังขึ้นในสมอง พร้อม ๆกับรอยยิ้มกว้างขวางเป็นสุข
สุขทุกครั้งที่นึกถึงเสียงที่ร้องกล่อมด้วยน้ำเสียงทุ้มเย็นทุกคืน...ทุกคืนอย่างอ่อนหวาน
7 o/ [2 n4 l& ~* B/ a“ ขอเวลาสักหน่อยก่อนเถอะ ขอรู้สึกมีความสุขอีกสักนิดเถอะ แล้วค่อยกลับมาอยู่ในโลกของความเป็นจริง”
  _& c* v: u. g* H' Y6 Nดวงตาคมหวานเศร้าลง เพราะแม้รู้ว่าต้องทำ...แต่ก็อดไม่ได้ที่จะใจหาย
( W7 ]* S; S5 c: m, D// ถ้าไม่ได้เห็นพี่สน...ไม่ได้รับความอ่อนหวานอบอุ่นนั้น...เราจะไปหาได้จากใครที่ไหน ? //
+ B/ Z4 o+ s6 c/ g, S/ Uเป็นคำถามที่ค้านในหัวใจของทิวาทุกครั้งทุกครายามคิดว่า...ไม่นานก็คงต้องออกจากโลกของความฝัน!!
) [2 q7 D" Z0 d/ o& ^3 C9 y. fราตรีประดับดาว 3
เปิดเทอมใหม่...ทิวาก็ยังเป็นทิวาที่ไม่ใส่ใจอะไรมากมายไปกว่าการจับจองที่นั่งในห้องตรงริมหน้าต่างนอกเหนือจากนั้นก็มีเพียงนั่งฟังเพลงให้รื่นใจเพียงคนเดียว ปากก็ร้องเบา ๆ โดยไม่รับรู้ว่าคนที่ได้ยินจะวิจารณ์อันใด
# H. q7 j: g) O' Rเพลงที่สนธยาร้องให้ฟังทุกคืน...เพลงที่เขาไม่รู้จักเลยสักนิด แต่เมื่อได้ฟังชายหนุ่มร้องก็รู้สึกติดในใจ...พยายามหามาฟังแล้วก็ฟังวนเวียนซ้ำแทบตลอดเวลา
// เพลง...ราตรีประดับดาว //
เพลงเก่าโบราณ...ที่แม้จะไม่สามารถทำให้ฟังเป็นเสียงของสนธยาได้ทุกเวลาแต่ว่าก็ยังดีที่มีฟัง พลงไทยที่ไม่เคยนึกอยากฟัง...กลับทำให้ทิวารู้สึกอ่อนหวานและเนื้อร้องก็ติดในใจ
  N' ?" f" N2 _) Q% Nในขณะที่ทิวาเหม่อออกไปนอกหน้าต่าง ใครคนหนึ่งก็ค่อย ๆ ทรุดตัวลงนั่งลงยังโต๊ะตัวข้างๆ ...เด็กหนุ่มจึงค่อยหันไปมอง กะว่าจะมองเพียงเล็กน้อยเพื่อรู้จักใบหน้าของคนที่จะนั่งข้างกันในชั้นเรียน
แต่ดวงตาของคนตัวเล็กกลับต้องหันไปจ้องนิ่งนาน...
คนตัวสูง...ใบหน้าที่เคยคุ้นแต่อ่อนวัยกว่ามากนั้นแลมาทางทิวา ก่อนจะขมวดมุ่นคิ้วอย่างไม่พอใจเมื่อรู้ตัวว่าถูกจ้องหน้านิ่ง
! ~6 [7 ^5 W5 W" i, D" B& i4 Sมองทำไม...ประสาทเหรอไงไอ้แว่น!! ”
0 d) ^, F. p% n- Nให้เหมือน...ให้คล้ายเพียงไหนแต่ก็คงแค่เปลือกกระมัง แต่เนื้อแท้ภายในคงไม่ใช่คนเดียวกันเพราะสนธยา...พี่สนของวาไม่เคยพูดทำร้ายคนอื่นเช่นนี้ ไม่เคยดูถูกเหยียดหยามใคร ไม่เคยต่อว่าหรือมองด้วยแววตาฉุนเฉียวเช่นนี้เลย
ทิวาหันหนีก้มลงมองมือที่สั่นระริกของตนก่อนที่หูจะได้ยินเสียงเพื่อนคนอื่นเรียกคนที่นั่งเคียงข้างชัดถนัดหู
6 ]9 M" ^/ ~* [* w! e3 n, t“ เฮ้ย!! ไอ้สน แกจะบ้าเหรอมานั่งกับไอ้แว่นน่ะ มันเพี้ยน ๆ อยู่นะเว้ย...มึงไม่กลัวรึไง”
/ l2 m' |! E* b; `) d//สน... คน ๆ นี้ก็ชื่อสน หรือว่า...ชื่อจะเหมือนกันจะเป็นไปได้ขนาดนี้เชียวหรือ !?//
" t* {+ _) h- O: b# lเหมือนเค้าลาง เหมือนความเป็นจริงกำลังบดบังความฝัน...ทิวาจิกนิ้วกับฝ่ามือจนแน่นหวาดกลัว...ว่าความเป็นจริงมันกำลังฟ้องถึงเวลาที่ใกล้จะหมด
, c7 l2 s! ?, k% J( B+ @ความฝัน...ค่อย ๆ ถูกความเป็นจริงที่โหดร้ายทาบทับแล้ว...พี่สนของวาก็จะหายไปกระนั้นหรือ ?
ยามกลางคืนเหมือนเมื่อวันก่อน ๆ ที่ทิวาถูกกล่อมด้วยเสียงทุ้มเย็น...แต่คืนนี้คนตัวเล็กนอนน้ำตาซึมหลับตาในอ้อมกอดของสนธยาที่ลูบหลังน้องเบา ๆ ด้วยความสงสาร
“ วา...วาของพี่ เจ้าจะร้องไปใย ? พี่อยู่นี่แล้ว...ใครมันทำร้ายวาขอเพียงให้วาบอกพี่มาสักคำ ”
5 E& }4 G5 E! s+ P. F$ d. I' A" mทิวาซบหน้ากับอกสนธยาพร้อมกับสะอื้นเบา ๆ ...ได้แต่ส่ายหน้าโดยไม่ยอมเอ่ยเล่าว่าเกิดอะไรขึ้นในวันที่ผ่านมา
, J% n9 p+ f/ `( u/ `: J“ วา... ”
' I) i  H# l4 @! M+ h; xสนธยามองน้องด้วยแววตาหมองพลางลูบหลังลูบไหล่น้องด้วยความใจหาย เมื่อแลเห็นดวงตาน้องเต็มไปด้วยหยาดน้ำตาแพขนตาหรือก็เปื้อนเปียกเสียจนเห็นแล้วใจหายนัก
“ พี่สน...พี่สนอยู่กับวานะ พี่สนไม่ไปไหนใช่ไหม? ถึงไม่มีใคร...แต่มีพี่สนคนเดียวก็พอแล้ว ”
ทิวาเอ่ยทั้งที่ยังสะอื้นเบา ๆ ...เหมือนคนที่ขาดความมั่นคง เหมือนกลัวจะถูกทอดทิ้งให้เดียวดาย
“ วา...คนดี นอนเสีย...พี่จะร้องเพลงให้ฟัง ”
7 O' ]+ t( G$ N& Q" C( ]ทิวาน้อยของพี่ชายพยักหน้าทั้ง ๆ ที่ใบหน้ายังซุกแน่นอยู่ดุจเดิมดวงตากลม ๆ นิ่งฟังเพลงกล่อมที่ถูกขานขึ้นด้วยรอยเสียงสั่นไหวทุ้มนุ่ม และเต็มไปด้วยความฉ่ำเย็นเหมือนสายน้ำ
// วันนี้.................................................แสนสุดยินดีพระจันทร์วันเพ็ญ
: J/ s* v9 v$ J1 A" t. V8 Qขอเชิญสายใจเจ้าไปนั่งเล่น.................ลมพัดเย็นเย็นหอมกลิ่นมาลี
4 K. U7 c5 f4 r0 l! K& x; Zหอมดอกราตรี...................................แม้ไม่สดสีหอมดีน่าดม
เหมือนงามน้ำใจแม้ไม่ขำคม...............กิริยาน่าชมสมใจจริงเอย
ชมแต่ดวงเดือน.................................ที่ไหนจะเหมือนได้ชมหน้าน้อง
, i) v* P. v' \% N6 Wพี่อยู่แดเดียวเปลี่ยวใจหม่นหมอง.........เจ้าอย่าขุ่นข้องจงได้เมตตา
หอมดอกชำมะนาด.............................กลิ่นไม่ฉูดฉาดแต่หอมยวนใจ
; V6 y$ F7 V# |6 M( M  mเหมือนน้ำใจดีปราณีปราศรัย...............ผูกจิตสนิทได้ให้รักจริงเอย
ขอเชิญเจ้าฟังเพลงวังเวงใจ.................เพลงของท่านแต่งใหม่ในวังหลวงเอย
หอมดอกแก้วยามเย็น..........................ไม่เห็นใจพี่เสียเลยเอย
ดวงจันทร์หลั่นลดเกือบหมดดวง.........โอ้หนาวทรวงยอดชีวาไม่ปราณี
2 H2 i& t$ l  y  g1 Z5 ]* gหอมมะลิกลีบซ้อน...............................อ้อนวอนเจ้าไม่ฟังเอย
, e7 |/ p, z+ Q/ F% {จวนจะรุ่งแล้วนะเจ้าพี่ขอลา.................แสงทองส่องฟ้าสง่าศรี
หอมดอกกระดังงา.............................ชิชะช่างน่าเจ็บใจจริงเอย
หมู่ภมรร่อนหาช่อมาลี.......................แต่ตัวพี่จำจากพรากไปเอย
5 k* ~4 o% ~* z9 w% s+ `หอมดอกจำปี....................................นี่แน่ะพรุ่งนี้จะกลับมาเอยฯ //
0 H# U6 q& T+ C- K0 wเสียงทุ้มเย็นร้องเรื่อยระรินไหว ฉ่ำเย็นอบอุ่น กล่อมให้ทิวาน้อยคล้อยนอน...จนกระทั่งคนเป็นน้องหลับสนิทสนธยาก็ค่อยใช้ปลายนิ้วเกลี่ยเส้นผมของคนตัวเล็กในอ้อมแขนอย่างเบามือ ...ในดวงตา เคว้งคว้างแลเปลี่ยวเหงา
7 ~* [8 t0 _: e1 Y// จวนจะรุ่งแล้วนะเจ้าพี่ขอลา...นี่แนะพรุ่งนี้จะกลับมาเอยฯ //
“ วาน้อยของพี่เอย...ใยเจ้าจึงไม่เคยเหลียวหาทิวาวาร เหตุใดจึงมาจมกับยามค่ำยามคืนเช่นตัวพี่เช่นนี้หนอ? ”
1 H; G4 D3 p/ G! ?6 R2 }ราตรีประดับดาว 4
หอม...หอมเอยหอมดอก...ชำมะนาด กลิ่น...ไม่ฉูดฉาด แต่หอม...ยวนใจ ทิวาฟังเพลงเดิมเวียนวนซ้ำยายามไม่หันไปมองคนที่นั่งเรียนอยู่เคียงข้างราวกับจะทำให้หายไปราวกับธาตุใดก็ตามที่ตนมิต้องขายตาแลเห็นและทางด้านของสนธยาเองก็ไม่ได้แสดงทีท่าว่ารู้สึกถึงการหลบเลี่ยงนั้น
กลับกัน...จากที่ปรกติทุกคืนทิวาจะอ่านหนังสือเก่าเล่มนั้นพร้อมกับมองภาพคุณสนธยาไปเรื่อยๆ แต่พักหลัง ๆ กลับพยายามอ่านแค่ไม่กี่หน้าและก็ค่อย ๆ อ่านช้า ๆ โดยลดจำนวนหน้าต่อวันลงไปทีละน้อยๆ
: ~6 g% }2 X% T2 {& \: x// พี่สนของวา...ถ้าวาอ่านเรื่องของพี่จบแล้วพี่ก็อาจจะหายไปตลอดกาลก็เป็นได้ใช่ไหม? //
เพียงคิดดังนั้นก็ก่อให้เกิดความหวาดกลัวว่าคนที่เคยเคียงข้าง...คนเพียงคนเดียวที่เรียกชื่อด้วยหัวใจและน้ำเสียงที่อ่อนหวานจะไม่มีอีกแล้วนั่นยิ่งทำให้โลกรอบข้างแทบไม่มีคุณค่าจะเสียเวลานึกถึงสำหรับทิวา เด็กหนุ่มเลือกที่จะมองเมินคนที่นั่งเคียงข้างแล้วจมห้วงความคิดลอยลับไปในวนางดงามลอยรินระเรื่อยไปตามเสียงเย็นรื้นของบทเพลงที่เขาเปิดมัน...เวียน แลวนซ้ำ เหมือนสังหรณ์ถึงตอนจบที่ไม่อยากพบเจอไม่อยากไปถึง...จึงกลัวที่จะก้าว กลัวที่จะพลิกอ่านหน้าต่อไปกลัว...วันที่ต้องอ่านหน้าสุดท้ายเพื่อจากลา ลาจากสิ่งที่แสนจะอ่อนโยนซึ่งชั่วชีวิตนี้ที่ทิวาไม่เคยได้รับจากใครไหนไม่เคยได้พบได้เจอ...ได้สัมผัส ระหว่างที่ทิวาจมอยู่กับห้วงคำนึงหาที่ห่างไกลจากความเป็นไปรายรอบตัวสนธยาก็แอบเหลือบมองเจ้าแว่นตัวเตี้ยที่เหม่อไปนอกบานหน้าต่างโดยไม่ใส่ใจเพื่อนฝูงหรือใครอื่นเลยแม้แต่น้อยไม่สน...แม้กระทั่งตัวเขาที่นั่งอยู่ข้าง ๆ เสียด้วยซ้ำ!!
// ไอ้แว่นมันเป็นอะไรของมันนะ ไม่เคยพบเคยเห็นคนที่ไร้มนุษยสัมพันธ์ขนาดนี้เลย...ไม่มีใครคุยด้วยก็เหม่ออยู่คนเดียวได้ไม่ทุกข์ไม่ร้อนเฮอะ!!...สมแล้วที่มีแต่คนเขาหาว่าประหลาดคน //
คนตัวสูงกว่านึกค่อนในใจ...ลึกแล้วรู้สึกไม่ชอบใจเมื่อครั้งที่เห็นหน้ากันคราแรกเพราะถูกอีกฝ่ายจ้องไม่วางตา แต่ว่า...เมื่อหลังจากนั้นกลับไม่เคยเหลียวแลหรือแม้แต่จะชวนคุยด้วยสนธยาก็อดรู้สึกฉุนโดยไม่รู้สาเหตุไปเสียละไม่ได้!!
) B( V0 m1 w/ I  ]; e4 N// เอ...รึว่าเพราะเราไปด่าว่าไอ้แว่นประสาท ก็เลยโกรธ ? //
คนตัวสูงกว่าเริ่มตั้งข้อสงสัยเอาเอง ก่อนที่จะนั่งขมวดคิ้วครุ่นคิดอยู่อย่างนั้นเงียบๆ โดยที่ทิวาก็เอาแต่เสียบหูฟัง...เหม่อมองและทอดหัวใจไปไกลลิบ ไปยังบ้านไม้เก่า ๆที่อยู่ในเงารื้นแห่งความฝัน และคำนึงถึงร่างสูงและรอยเสียงเย็นชื้น แลรื่นหัวใจทุกคราที่ได้ยิน
ทิวาเอย...ทิวาน้อยของพี่เอย
1 J5 y! V1 D! I& `, T7 G4 r& ]7 y1 q2 vเพียงนึกถึงน้ำเสียงทุ้มต่ำและอ่อนหวานนั้น เจ้าแว่นของคนที่กำลังทำหน้ายุ่งก็ยิ้มหวานไปกับลมกับฟ้าโดยไม่รู้ว่าสนธยาคนที่นั่งอยู่เคียงข้างจะตกใจกับรอยยิ้มอ่อนหวานชื่นหัวใจนั้นสักเพียงไหน
$ a9 N' u! \2 z/ W% s, W) c% [// เจ้าเตี้ยมันยิ้ม...ยิ้มสวย ทำไมมันไม่ยิ้มให้บ้างนะ ? ถ้ามันยิ้มให้ละก็...จะไม่มีใจด่ามันสักคำเดียวแท้ ๆ //
สนธยาคนเดิมคิดในใจเช่นนั้น เพราะมั่นใจว่าหากไอ้เตี้ยของเขายิ้มให้สักหน...เขาลงไม่ใจดำด่าอีกฝ่ายได้ลงคอเลยคงไม่กล้าเลยแม้แต่นิดเดียว แต่ทว่า...ที่แล้ว ๆ มามันกลับเฉยใส่เขา กลับทำหน้าเย็น...นิ่งให้หนักหนากว่าก็คือทำสายตาเสมือนแลเลยเขาไปโดยไม่เหมือนแม้จะมองเห็นเขาในสายตา การกระทำเหล่านั้นทำให้เขารู้สึกโกรธเคืองจนต้องเผลอเอ่ยวาจากระทบแดกดันใส่ไปเสียละหลายหน
; n3 P* Y. F4 b& }7 b- Mสุดท้าย...เมื่อหลุดคำว่ากระทบออกไปคนตัวเล็กมักทำสายตามองเขาอย่างเจ็บปวด เหมือนกับคำพูดเหล่านั้นทำร้ายจิตใจของอีกฝ่ายอย่างไม่น่าเป็นไปได้
สนธยาคนนี้หรือจะรู้...ว่าวาจาดุว่าเพียงน้อยนิดนั้นก็มีผลเหมือนหัวใจของทิวาน้อยจะฉีกขาดออกจากกัน
! T3 j: L' Z$ ~" @' h7 Dใบหน้าที่คลา...คลับคล้าย
น้ำเสียงละม้าย...มิแม้นเหมือน
แต่คำกล่าวกลับทำร้าย...ให้ใจเตือน
; n% F4 I& H- \1 r2 oแม้แม้นเหมือน...แต่ดวงใจมิใกล้เคียง
( p. y$ Q* D( x) [. Qใบหน้าที่เหมือนคนเดียวกัน น้ำเสียงที่เหมือนพี่สนของวาคนนั้น แต่วาจากลับทำร้ายหัวใจยิ่งนักนั่นทำให้เจ็บปวดเสียกว่าถ้อยคำทำร้ายไหน ๆ ที่เคยพบเคยเจอในชีวิตที่มี คำร้ายใดใดจากใครก็เหมือนสายลมพัดมาแล้วก็ราแรงและผ่านไป... แต่เหตุใด...คำกล่าวให้เบาน้อยค่อยกระทบเสียแค่ไหน
หัวใจทิวาน้อยก็คอยจะจำ...ย้ำ...จนใจเจียนจะขาดรอน
“ วา... ”
/ s6 F/ D  ^5 S4 W; t# wเสียงทุ้ม...ลองเรียกเบา ๆ ให้คนข้าง ๆ หันมา ลอง...เรียกดี ๆ เผื่อว่าเจ้าแว่นตากลมจะหันมายิ้มบ้างแต่...ทิวาที่หันมากลับจ้องหน้าเขาปานว่าฟ้าได้ถล่มลงกับตาในครานั้น แล้วพลัน...ดวงตาก็เอ่อคลอด้วยหยดน้ำใสไหลรินลง
, I( {& H) Q$ c. z& T' ~“ ใจ...ใจร้าย ”
เพราะเพียงน้ำเสียงโทนเดียวกันนั้น...ภาพพี่สนของทิวาน้อยก็ถูกลบออกไปโดยพลัน!!
แล้วคนที่มาแทนที่นั้นกลับเป็นสนธยาคนใจร้ายตรงหน้าเสียแทน...นั่นจึงเหมือนยิ่งตอกยิ่งย้ำให้หวาดให้กลัวว่าซักวันความเป็นจริงที่โหดร้ายจะมาทาบทับความฝันที่แสนอ่อนหวานนี้
ทั้งที่กลัวแสนกลัวอยู่แล้ว...แต่คนตรงหน้าก็ยังแกล้งอีกเหรอ แกล้ง...ลบรอยของพี่สนทิวาที่ใบหน้าและดวงตากลม ๆ นั้นเปียกไปด้วยหยดน้ำตา ผลุดลุกขึ้นท่ามกลางความตกใจของเพื่อนฝูงก่อนที่จะวิ่งออกไปจากห้องเรียนโดยไม่เหลียวกลับมามองหน้าคนใจร้ายที่นั่งข้าง ๆ อีกเลย
9 T3 S! W0 A* y1 P$ E  ?ราตรีประดับดาว 5
อยาก...เขาอยากให้มันยิ้มดีใจ แต่ทว่ามันกลับร้องไห้แล้ววิ่งหนีไปคนเดียว...นี่เขาทำอะไรผิดไปล่ะนี่?
สนธยาขมวดคิ้วครุ่นคิด...พลางหมุนปากกาในมือไปมา พร้อม ๆ กับที่หลายคนตั้งคำถามกันอยู่ในใจว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ถึงทำให้คนเฉย ๆ เหมือนคนลืมโลกอย่างทิวาถึงกับร้องไห้ออกมาแล้ววิ่งจากไป
+ w4 p$ O4 u' Jหลายคนที่เคยหัวเราะเยาะเวลาที่ไอ้แว่น...ตัวผอมบางทำอะไรแปลก ๆนั้น ในตอนนี้กลับรู้สึกหัวเราะไม่ค่อยออกเนื่องจากที่แล้วมานั้น...จะให้แกล้งให้แหย่ อย่างไรก็ไม่มีช่วยให้คนหน้าตายแบบทิวารู้สึกรู้สาไปมากกว่าพูดแค่สั้นๆ เพียงคำว่า “หือ” กับคำว่า “อือ”
) V* q# l+ F+ P  e  V1 pพอหนนี้...มันร้องไห้ เพื่อน ๆ จึงเริ่มรู้สึกเหมือนเกิดเรื่องร้ายแรงขึ้นมาอย่างไรก็อย่างนั้น
# k9 X# I$ g% ]“ เฮ้ย...สน แกไปทำอะไรไอ้แว่นวามันวะ ? ”
9 H" J9 B9 @+ }& [/ z" q0 _เพื่อนคนหนึ่งขยับถาม...ในขณะที่ใครอีกคนหนึ่งเดินเข้ามาที่ตรงสนธยาแล้วทำหน้าแปลกใจที่คนซึ่งเคยนั่งข้างๆ คนตัวสูงกลับไม่ได้นั่งอยู่ในที่ ๆ เคยนั่ง
“ อ้าวสน ถามหน่อยดิ...ไอ้วาไปไหนเหรอ ยายมันโทรมาจากกาญจนบุรี นี่กูว่าจะมาเรียกมันไปที่ห้องธุรการซะหน่อยเพราะเห็นเค้าว่าประกาศมาสองหนมันก็ไม่ไปรับสายสักที ”
9 `/ o" r+ h4 @1 x' T6 L$ _ภูริซึ่งปีที่แล้วอยู่ห้องเดียวกับสนธยามาก่อนเอ่ยถาม ซึ่งสนธยาเองก็แปลกใจไม่น้อยที่คนขี้เล่นอย่างภูริจะมารู้จักมักคุ้นกับทิวาคนที่เรียกได้ว่าไร้มนุษยสัมพันธ์สุดขั่วแบบนี้
/ h- N0 P8 ~  f  b“ เฮ้ย!!! เวร...กูก็ว่าทำไมไอ้วาไม่เคยพูดถึงชื่อมึงสักคำ เพราะมึงไปแกล้งด่ามันไว้ใช่ไหมล่ะ? ”
ภูริเริ่มเดาออก...เพราะเคยอยู่ห้องเดียวกันและสนิทกันมากอยู่ จึงรู้ว่าสนธยาเองก็มีวาจาค่อนข้างแรงทีเดียวยิ่งเมื่อได้ฟังเรื่องที่ทิวาวิ่งออกไปจากห้องก็เริ่มนึกรู้ทันขึ้นมา

1 M- B0 T- H+ e: _( G“ ไปสนิทกันตอนไหนเหรอ ? ”
2 b5 r( w5 l, }7 h# E; s3 Z; Kสนธยาถามอย่างสงสัย ในขณะที่ภูริเพียงยักไหล่ก่อนจะเฉลย
“ ก็ที่หอพักน่ะ กูอยู่ห้องข้าง ๆ มันเพราะงั้นบางทีก็ได้คุยกันบ้าง...วามันเป็นคนเงียบๆ แต่จริง ๆ มันน่ะนิสัยดีนะมึง ทำไมไปทำกับมันยังงั้นล่ะ ? ”
“ ก็ตอนแรกที่เปิดเทอมน่ะ เรามาจะนั่งตรงนี้แล้วเขามองหน้าเราน่ะสิ...เราเลยว่าเขาไปว่าไอ้แว่นประสาทเพราะว่าเขามองเราจนเหมือนจ้องแบบมีปัญหาน่ะดิ ”
, j/ C& W8 [+ a* _สนธยาแก้ตัว...ในขณะที่ภูริพูดเหมือนเดา
“ แกคงเข้าใจผิดมั้งสน เพราะไอ้วามันไม่ค่อยพูดกะใคร อีกอย่าง...ถ้าคิดว่ามันเหมือนเพื่อนคนอื่นน่ะคงผิดไปหน่อยละเพราะมันได้ทุนเข้าโรงเรียนเรานะ แล้วบ้านจริง ๆ ของมันก็อยู่ที่กาญจนบุรีโน่น พ่อแม่ก็รู้สึกว่าจะไม่มีแล้วมีแค่ยายคนเดียวเอง...เด็กที่อยู่กับคนแก่มาตั้งแต่เด็กน่ะคงไม่ใช่พวกช่างโหวกเหวกโวยวายหรอกน่ะ”
/ [7 b. C; ^( yภูริเล่าก่อนที่จะขอตัววิ่งไปที่ห้องธุรการเพื่อรับสายจากย่าของทิวาแทนในขณะที่สนธยาก็พึ่งจะนึกรู้...ว่าตัวเองคงเดาผิดไปหน่อย
// ใครจะไปรู้...เพราะโรงเรียนนี้หรือก็มีชื่อแล้วเขาก็เห็นว่าเนื้อตัวขาวปานนั้น หน้าตาหรือก็สะอาดสะอ้านเหมือนลุกคนมีอันจะกินทั่วๆ ไป จนจะให้มองอย่างไรก็ไม่คล้ายเด็กจากต่างจังหวัดเอาเสียเลย //
$ [5 D# I) s3 T: K( r0 j" B9 Aคนตัวสูงบ่นในใจ...เริ่มรู้สึกผิดนิด ๆ ที่ตีค่าและประเมินผู้อื่นไปเองผิด ๆ
// จะว่าไป...ก็เคยได้ยินแว่ว ๆ ว่าเพลงที่ฟังแทบตลอดเวลานั่นไม่ยักใช่เพลงสติงสมัยใหม่ที่วัยรุ่นนิยมกันนักแต่กลับได้ยินเป็นเพลงไทยเอื้อนหวานลอยมาแว่ว ๆ เข้าหูเพียงเท่านั้น //
ที่เขาค่อนข้างแน่ใจก็เพราะ...บางทีไอ้เตี้ยมันก็เผลอร้องเบา ๆ และจำได้ว่าคราแรกที่ได้ยินก็รู้สึกประหลาดใจที่คนอายุเท่านี้เอื้อนเพลงไทยได้คล่องเสียงก็สวย เป็นการเอื้อนหวานยาวและนาน
3 |: k1 H" C7 _( v/ h( W; ^“ คงต้องขอโทษละมั้ง...ยังไงเรามันก็เอาแต่ใจ ตีค่าเขาไปฝ่ายเดียว คิดอย่างไรก็ผิดเสียเต็มประตูเจ้าตัวคงหาว่าเรากำลังจะไปแกล้งอะไรอีกละมัง ถึงได้ร้องไห้เอาอย่างนั้น ”
สนธยาถอนใจพลางสรุปง่าย ๆ ขณะที่ในหัวก็วางแผนว่าจะลองถามจากภูริดูว่าอีกฝ่ายชอบอะไรเป็นพิเศษเผื่อจะไปหาของมาขอโทษกันได้บ้าง
อันที่จริงแล้วสนธยาก็ไม่ใช่คนใจร้ายอะไรหนักหนา แต่คงเป็นเพราะการพบกันนั้นทำให้ต้องต่อปากต่อคำกันมาแต่แรกพบ...ความสัมพันธ์ของทั้งคู่จึงไม่ไปกันถึงไหนเหมือนเพื่อนคนอื่นๆ เขา
7 ~2 P2 C! m7 ~- H: oจะว่าไป...เมื่อรู้อย่างนี้เขาก็อดคิดไม่ได้ว่า ทิวาจะเหงาบ้างไหมเมื่อต้องอยู่เงียบๆ คนเดียวโดยที่ตัวเขาที่มานั่งข้าง ๆ ก็ดันทำตัวขวางเข้าให้ตั้งแต่วันแรกที่พบกัน
4 r0 o8 S2 s* X. E1 b/ _: xถ้า...คุยกันดี ๆ ตั้งแต่วันแรกเสียละก็คงจะดีหรอกเจ้าตัวคงไม่รู้สึกอึดอัดแบบนี้
4 P- U- t4 u" x, Z' jสนธยาคิดในใจอย่างเสียดาย...ก่อนจะหันไปมองกระเป๋าและข้าวของ ๆ เจ้าแว่นผอมของเขาจนมือใหญ่ ๆ เริ่มลงมือจัดเก็บให้โดยตั้งใจว่าจะเอาไปส่งคืนให้ที่หอพัก เพื่อจะได้ถือโอกาสขอโทษไปเสียด้วยเลยในคราวเดียว
8 m' J: m* M: k3 j# g1 ^: I
! f4 E! R! \! Q(ที่เหลือจะมาต่อภายหลังนะครับ)

จิง

ขอบคุณคราฟ

asoda123

ขอบคุณมากครับพี่

anorio

ขอบคุณครับ

konba

กระผมชอบเรื่องนี้มากๆครับ ถึงจะต้องเสียคะแนนหรือเสียเงินซื้อก็น่าจะคุ้มฮ่าๆๆๆ เพราะมันสนุกมากๆครับผม ฝากถึงคนแต่งว่ายังไงก็เอามาเล่าสู่กันฟังอีกนะครับ เพราะเชื่อว่ามีคนมีแฟนคลับที่ติดตามและรอคอยอ่านอยู่อีกเปลียบเลยฮ่าๆๆ ยังไงก็อย่าลืมมาลงอีกนะครับ แล้วพวกกระผมจะรออ่านกันนะครับ ขอบคุุณครับ สวัสดีครับผม คุณคนแต่ง แต๊งกิ้วๆ คราบๆๆ ออ..เกือบลืมบอกไปครับ ว่า เรื่องนี้ต้องซื้อแพงครับ แต่ก็น่าจะคุ้มครับ เพราะสนุกจริงๆ คิดว่าคนอื่นๆก็น่าจะคิดเหมือนๆเรากันมั้งนะครับ คิๆๆ เอาละ...ไปละครับ ขอบคุณมากๆนะคราบๆๆ สวัสดีครับผม โชคดีครับ

sonniie

ขอบคุณครับ
: [, u' Y5 V3 C$ K5 i

kfabius

ขอบคุณมากครับ

kakespark

4 m" i0 h& E  T& Iขอบคุณครับ

Nutnaruk

GggHu