ราตรีประดับดาว

tanya

2 o1 k2 D' c6 R$ K




6 B$ g" _0 d: x. U5 z- `ราตรีประดับดาว 1
เงาไม้ใกล้เรือนแผ่ปกจนเมื่อเด็กหนุ่มมองฟ้ายามค่ำผ่านบานหน้าต่างก็ชวนให้คิดถึงความอ่อนหวานละมุนของใครบางคนแสงจันทร์คืนนี้นวลตาดูงามนัก แสงที่ฉายบางนั้นดูอ่อนบางตามธรรมชาติของแสงเดือนเหมือนนิสัยของใครบางคนที่คุ้นเคย
2 g, J% H' r" {' W; @( y6 u“ วา...เจ้าอยู่ไหน ? ”
. j6 L. I# f% ?3 C7 Rเสียงทุ้มละมุนเอ่ยจากด้านนอก พร้อม ๆ กับเสียงย่างเท้าย่ำเบาให้ได้ยินวะแว่วมา
, H+ H! l0 l: H' o% l, w' u“ คุณพี่... ”
* R, u! T$ b  O' ]เสียงน้อย ๆ ยินดีก่อนที่จะขยับลุกขึ้นช้า ๆ พร้อม ๆ กับที่คนตัวสูงกว่าจะเปิดประตูเข้ามาในห้องพร้อมรอยยิ้มบางๆ พร้อมกับอ้าแขนออกกว้างขวางเตรียมกอดน้องชายของตน
9 _9 _/ o1 R( h8 ]* v! N“ วันนี้ทำไมวาไม่ไปเรียนหือ ? พี่แวะรับก็ไม่เจอ...ตกใจเสียแทบแย่”
3 @  V7 ]* p" w  ~+ l“ ก็...คุณพี่ไม่บอก ไม่งั้นจะได้... ”
7 g/ l5 f; p0 `, W+ O" y8 u8 Bฟังเพียงนั้น...คนพี่ก็เอ็ดเอาเบา ๆ
( V* @$ \) p' f* F“ บอกกี่หน...ไม่ให้เรียกคุณพี่ ให้เรียกพี่สนไง...วา ”
' [8 B! Q2 L7 A+ c) h( d, C8 aทิวาน้อยทำหน้าเศร้า...เมื่อคิดถึงความไม่ถูกไม่ควรหากเรียกคุณสนธยาของคนในบ้านเป็นคำอื่นถึงอยากเรียกเพียงไหนก็ไม่อาจทำได้ดังที่ใจต้องการ ได้แต่เพียงเรียกขณะอยู่เพียงลำพังพี่น้องเท่านั้น
“ วันนี้พี่เด็ดดอกมะลิมา...วาชอบไหม? ”
เป็นที่รู้ว่า...คุณสนธยาตามใจก็แต่ทิวา รักใคร่ก็แต่ทิวาสนใจ...ก็แต่ทิวา เพียงแค่นึกถึงมาลิ เขาก็ช่างสรรหามาให้ อยากทานอะไร...เขาก็ช่างไปหามาให้ทานโดยที่ดวงตาที่นิ่งสงบแลฉ่ำเย็นไม่มีแม้แต่ร่องรอยบอกว่าเดือดร้อนรำคาญใจ
“ พี่สน...วาไม่อยากไปโรงเรียนเลยจ้ะ วาไม่ไปได้ไหม? ”
ทิวาก้มหน้าลงน้อย ๆ เมื่อนึกถึงยามที่เพื่อนร่วมเรียนพูดแปลก ๆพาให้ไม่สบายใจอยู่เสมอ
( S. Q8 e. c- n9 d6 @& @“ วา...ไม่ได้นะ เด็กดี...อดทนนะวานะ หากใครทำให้เจ้าต้องรู้สึกเสียใจขอให้บอกพี่มาเท่านั้นแต่วาต้องไปเรียน...ไม่อย่างนั้นแล้วคนเขาจะหาได้ว่าน้องของพี่เป็นคนไม่มีความรู้ ”
ทิวาหยิบดอกมะลิจดปลายจมูกค่อยยิ้มให้คนตัวสูง กลิ่นหอมอ่อนหวาน ไม่ฉูดฉาด...เพราะเหตุนี้จึงได้นึกชอบดอกมะลินักหนาจะว่าไป...นิสัยใจคอของสนธยาก็เย็นระเรื่อย อ่อนหวานเหมือนน้ำลอยมะลิ ใบหน้าคมมักมีรอยยิ้มบางๆ พร้อมกับดวงตาสีเข้มประกายคมแต่แลดูอ่อนหวาน
+ f4 E& _' {9 r$ e1 o  w: Q“ พี่สน...คืนนี้นอนกับวาได้ไหม? ”
% E4 p+ |  Q6 r4 I  u! k  a“ เอาสิ...พี่ก็ตั้งใจอย่างนั้นอยู่ นี่ก็บอกคนที่บ้านโน้นไว้ว่าคืนนี้จะมานอนเป็นเพื่อนวา”
ความหอมอ่อนหวาน กลิ่นตัวและกลิ่นแป้งผสมกลิ่นเหงื่อลอยจางบางเบาในบรรยากาศในขณะที่พี่ชายค่อย ๆ จูงมือนุ่มนิ่มของน้องเดินพาขึ้นไปนอนบนเตียงไม้ก่อนที่จะเอนกายลงไปบ้าง
. v6 F4 P1 @, |- Y3 `“ พี่สน...ตอนเช้าปลุกวาได้ไหม ? ”
# b# w( m7 H+ ~# oคนเป็นพี่ได้แต่มองดวงหน้าของน้องนิ่งนานพร้อมกับรอยยิ้มบางเบาโดยไม่เอ่ยตอบก่อนที่เจ้าตัวจะใช้มือลูบหลังของน้องไปพร้อม ๆ กับที่น้ำเสียงทุ้มเย็นร้องเพลงกล่อมไปเบาๆ
4 z) h& i! v- }/ J) hลมเย็น ๆ ...พร้อมกลิ่นมะลิลอยอวลเบาบางจางเจือในห้วงคำนึงเป็นความสงบสุขที่หาไหนไม่ได้
/ R- ?5 L# B/ d9 \, aแต่ถ้าหากว่า...มันจะยืนยงอยู่เนิ่นนานนาน...กว่าแค่กาลหนึ่งก็คงจะดี
ราตรีประดับดาว 2
2 Y  Y; C* w& x; i& {เด็กหนุ่มตื่นขึ้นพร้อมกับเสียงนกร้องในตอนเช้า...ในห้องว่างเปล่าที่ไม่มีเงาคนตัวสูงที่คุ้นเคยตื่นขึ้น...ในห้องที่ผนังปูนเต็มไปด้วยภาพนก ภาพต้นไม้ ใส่กรอบรายเรียงเป็นทิวแถว แล้วตนเองก็นอนอยู่บนเตียงโครงเหล็ก
- ^5 m6 K! |2 U' ^. N% Xไม่มีกลิ่นมะลิ...ไม่มีดวงจันทร์ทอประกายนวลตา ไม่มี...พี่สนธยาของทิวาอยู่เลยเมื่อยามเช้ามาเยือนทิวาลุกขึ้นเหม่อมองไปนอนกหน้าต่างซึ่งติดเหล็กดัดแน่นหนาแล้วถอนใจเบาบาง เมื่อนึกเปรียบกับหน้าต่างไม้ในเรือนเดิมที่มองดูปลอดโปร่งเสียกว่าในความเป็นจริงพี่สนไม่เคยปลุกทิวาเลย ทุกคืนที่ขอ...จะไม่ได้รับคำตอบ และเมื่อเช้า...ก็จะต้องตื่นโดยไม่มีพี่สนธยาอยู่ข้างๆ
“ หลงรัก...เงาของดวงจันทร์ ”
: p) j) t% `: I& wตั้งแต่อ่านหนังสือเล่มนั้นแล้วทิวาก็ได้แต่ฝันเห็นคนในรูปถ่ายสีขาวดำรูป...ที่ถ่ายแล้วสอดไว้ในสมุดเล่มนั้น ทำให้รู้ว่าคุณสนธยานั้นจริง ๆ หน้าตาเป็นแบบไหนอ่อนหวานเหมือนดังที่หนังสือกล่าวเท่าไหน ทิวายิ้มบาง ๆ เมื่อเปิดหน้าแรกซึ่งมีรอยลายมือใครบางคนตวัดสวยไว้บางๆ
8 I5 H: S! z! y1 bเขาถูกเตือนตั้งแต่เพียงแรก...หน้าแรกที่เปิดอ่านด้วยข้อความสั้น ๆง่าย ๆ ซึ่งเมื่อแรกที่อ่านประโยคนั้นทิวาไม่เคยเข้าใจ แต่วันนี้เข้าใจแล้ว และก็ไม่รู้จะทำอย่างไรกับสิ่งที่ไม่อาจลบเลือนได้...ไม่รู้จะลบอย่างไร
6 m" u# A$ A7 p0 C& Z“ อ่านได้...แต่อย่าหลงรักเงาของดวงจันทร์ ”
แต่ทว่า...ถึงคำเตือนจะย้ำในอก ทิวาก็ยังฝันเห็นคุณสนธยาทุกคืนได้ยิน...เสียงที่เรียกชื่ออ่อนหวาน เหมือนคนที่ติดใจในรสหวานของน้ำผึ้งหรือน้ำตาลหวาน...จนผละไปไหนไม่ได้
“ ช่างเถิด...อย่างน้อยว่าก็มีพี่สน ถึงในยามตื่นจะไม่มีใครเลยก็ตาม”
เจ้าตัวแนบรูปถ่ายใบเก่าลงก่อนจะปิดหนังสือเก็บไว้ในลิ้นชักข้างเตียงอย่างถนอมพราะสำหรับทิวาแล้ว...สนธยาคือฝันที่สวยงามที่เขาไม่ต้องการให้ใครทำให้แปดเปื้อน
0 r  I# l0 N6 D/ d/ qนั่นเพราะ...เขายังลบมันไม่ได้ เขายังติดใจ ติด...ในเสียงอ่อนหวานและเอาใจยามเรียกชื่อเขา
/ f/ S1 x7 ^& g// วา...วา...วาเจ้าอยู่ไหน ? //
  G' w% [+ }' ?8 Q) f1 pรู้...ทั้งรู้ว่าไม่ใช่ความจริง แต่ก็ยังไม่รู้จะทำอย่างไรให้ลบภาพอ่อนหวานนั้นได้ลงเพราะ...ตอนนี้สิ่งที่ทำให้ทิวารู้สึกดีที่สุด อบอุ่นที่สุดคือยามที่อยู่กับสนธยาในเรื่อนเก่ายามกลางคืนที่ลมพัดเย็นเอื่อยเรื่อยและอ่อนหวาน
“ วา!! ไอ้วา!!!! ไปโรงเรียนได้แล้ว เดี๋ยวสายนะโว้ย!! ”
2 r6 Y, e0 T- G! t5 tเสียงเพื่อนข้างห้องเคาะเรียก ก่อนที่ฝีเท้าย่ำหนักโครมครามจะค่อย ๆไกลออกไป ในขณะที่ทิวาได้แต่สายหน้าพร้อมรอยยิ้มน้อย ๆ
6 I( g2 s* N; a- y( F1 E// เทียบไม่ได้เลย...กับความอ่อนหวานของพี่สน พี่สนเดินเบาเสมอ //
& c5 n3 A' p4 P1 \" j0 pเด็กหนุ่มลุกขึ้นอาบน้ำไปโรงเรียนพร้อมกับเสียบหูฟัง และเปิดเพลงเบาๆ ดวงตากลมค่อนไปทางหวานในกรอบแว่นมองไปตามทางที่มีแต่สายตากลับไม่เคยแลเห็นพี่สนของเขาในแสงสว่างยามกลามวันที่แสนเจิดจ้าเลยสักครั้ง
“ พี่สนเป็นดวงจันทร์จริง ๆ น่ะแหละ หึ ๆ ๆ ๆ ”
// หอม...หอมดอกชมนารถ กลิ่นไม่...ฉูดฉาด แต่...เอ๋ย หอม...ยวนใจ //
6 l1 \  N: y  |& Eเสียงนุ่ม ๆ เย็น ๆ ดังขึ้นในสมอง พร้อม ๆกับรอยยิ้มกว้างขวางเป็นสุข
สุขทุกครั้งที่นึกถึงเสียงที่ร้องกล่อมด้วยน้ำเสียงทุ้มเย็นทุกคืน...ทุกคืนอย่างอ่อนหวาน
& Y& M9 _/ E5 g. r6 A“ ขอเวลาสักหน่อยก่อนเถอะ ขอรู้สึกมีความสุขอีกสักนิดเถอะ แล้วค่อยกลับมาอยู่ในโลกของความเป็นจริง”
$ d; s  p. ?/ L) C$ u1 w4 B; Fดวงตาคมหวานเศร้าลง เพราะแม้รู้ว่าต้องทำ...แต่ก็อดไม่ได้ที่จะใจหาย
- k% }& o! s% n) S// ถ้าไม่ได้เห็นพี่สน...ไม่ได้รับความอ่อนหวานอบอุ่นนั้น...เราจะไปหาได้จากใครที่ไหน ? //
, R1 T+ L9 }( f; j$ [เป็นคำถามที่ค้านในหัวใจของทิวาทุกครั้งทุกครายามคิดว่า...ไม่นานก็คงต้องออกจากโลกของความฝัน!!
ราตรีประดับดาว 3
เปิดเทอมใหม่...ทิวาก็ยังเป็นทิวาที่ไม่ใส่ใจอะไรมากมายไปกว่าการจับจองที่นั่งในห้องตรงริมหน้าต่างนอกเหนือจากนั้นก็มีเพียงนั่งฟังเพลงให้รื่นใจเพียงคนเดียว ปากก็ร้องเบา ๆ โดยไม่รับรู้ว่าคนที่ได้ยินจะวิจารณ์อันใด
เพลงที่สนธยาร้องให้ฟังทุกคืน...เพลงที่เขาไม่รู้จักเลยสักนิด แต่เมื่อได้ฟังชายหนุ่มร้องก็รู้สึกติดในใจ...พยายามหามาฟังแล้วก็ฟังวนเวียนซ้ำแทบตลอดเวลา
6 E1 `% [" i- D& h// เพลง...ราตรีประดับดาว //
4 R' D8 I: p. T4 F) yเพลงเก่าโบราณ...ที่แม้จะไม่สามารถทำให้ฟังเป็นเสียงของสนธยาได้ทุกเวลาแต่ว่าก็ยังดีที่มีฟัง พลงไทยที่ไม่เคยนึกอยากฟัง...กลับทำให้ทิวารู้สึกอ่อนหวานและเนื้อร้องก็ติดในใจ
4 @4 Q: n$ K8 qในขณะที่ทิวาเหม่อออกไปนอกหน้าต่าง ใครคนหนึ่งก็ค่อย ๆ ทรุดตัวลงนั่งลงยังโต๊ะตัวข้างๆ ...เด็กหนุ่มจึงค่อยหันไปมอง กะว่าจะมองเพียงเล็กน้อยเพื่อรู้จักใบหน้าของคนที่จะนั่งข้างกันในชั้นเรียน
- {' Y; ]4 o8 s, oแต่ดวงตาของคนตัวเล็กกลับต้องหันไปจ้องนิ่งนาน...
คนตัวสูง...ใบหน้าที่เคยคุ้นแต่อ่อนวัยกว่ามากนั้นแลมาทางทิวา ก่อนจะขมวดมุ่นคิ้วอย่างไม่พอใจเมื่อรู้ตัวว่าถูกจ้องหน้านิ่ง
9 Y9 V. M  w, Z2 sมองทำไม...ประสาทเหรอไงไอ้แว่น!! ”
- K3 z+ y4 a6 X8 N! yให้เหมือน...ให้คล้ายเพียงไหนแต่ก็คงแค่เปลือกกระมัง แต่เนื้อแท้ภายในคงไม่ใช่คนเดียวกันเพราะสนธยา...พี่สนของวาไม่เคยพูดทำร้ายคนอื่นเช่นนี้ ไม่เคยดูถูกเหยียดหยามใคร ไม่เคยต่อว่าหรือมองด้วยแววตาฉุนเฉียวเช่นนี้เลย
ทิวาหันหนีก้มลงมองมือที่สั่นระริกของตนก่อนที่หูจะได้ยินเสียงเพื่อนคนอื่นเรียกคนที่นั่งเคียงข้างชัดถนัดหู
“ เฮ้ย!! ไอ้สน แกจะบ้าเหรอมานั่งกับไอ้แว่นน่ะ มันเพี้ยน ๆ อยู่นะเว้ย...มึงไม่กลัวรึไง”
4 {) |* a& Y; Q1 ?, C2 p3 X; Q1 J& J//สน... คน ๆ นี้ก็ชื่อสน หรือว่า...ชื่อจะเหมือนกันจะเป็นไปได้ขนาดนี้เชียวหรือ !?//
* o' @3 g; A. K- i7 n6 {* Dเหมือนเค้าลาง เหมือนความเป็นจริงกำลังบดบังความฝัน...ทิวาจิกนิ้วกับฝ่ามือจนแน่นหวาดกลัว...ว่าความเป็นจริงมันกำลังฟ้องถึงเวลาที่ใกล้จะหมด
ความฝัน...ค่อย ๆ ถูกความเป็นจริงที่โหดร้ายทาบทับแล้ว...พี่สนของวาก็จะหายไปกระนั้นหรือ ?
ยามกลางคืนเหมือนเมื่อวันก่อน ๆ ที่ทิวาถูกกล่อมด้วยเสียงทุ้มเย็น...แต่คืนนี้คนตัวเล็กนอนน้ำตาซึมหลับตาในอ้อมกอดของสนธยาที่ลูบหลังน้องเบา ๆ ด้วยความสงสาร
2 a; a7 c- @' S$ F8 U8 q3 ]* }8 ~) d“ วา...วาของพี่ เจ้าจะร้องไปใย ? พี่อยู่นี่แล้ว...ใครมันทำร้ายวาขอเพียงให้วาบอกพี่มาสักคำ ”
2 v% m$ |6 I1 G8 z. U5 ?* E  Kทิวาซบหน้ากับอกสนธยาพร้อมกับสะอื้นเบา ๆ ...ได้แต่ส่ายหน้าโดยไม่ยอมเอ่ยเล่าว่าเกิดอะไรขึ้นในวันที่ผ่านมา
7 ~1 G- @; m$ ^“ วา... ”
3 D: z5 _$ s7 z5 `สนธยามองน้องด้วยแววตาหมองพลางลูบหลังลูบไหล่น้องด้วยความใจหาย เมื่อแลเห็นดวงตาน้องเต็มไปด้วยหยาดน้ำตาแพขนตาหรือก็เปื้อนเปียกเสียจนเห็นแล้วใจหายนัก
, ?- c% b0 ]! _; ~5 I8 s0 U“ พี่สน...พี่สนอยู่กับวานะ พี่สนไม่ไปไหนใช่ไหม? ถึงไม่มีใคร...แต่มีพี่สนคนเดียวก็พอแล้ว ”
1 e/ c! x+ l# t( lทิวาเอ่ยทั้งที่ยังสะอื้นเบา ๆ ...เหมือนคนที่ขาดความมั่นคง เหมือนกลัวจะถูกทอดทิ้งให้เดียวดาย
“ วา...คนดี นอนเสีย...พี่จะร้องเพลงให้ฟัง ”
ทิวาน้อยของพี่ชายพยักหน้าทั้ง ๆ ที่ใบหน้ายังซุกแน่นอยู่ดุจเดิมดวงตากลม ๆ นิ่งฟังเพลงกล่อมที่ถูกขานขึ้นด้วยรอยเสียงสั่นไหวทุ้มนุ่ม และเต็มไปด้วยความฉ่ำเย็นเหมือนสายน้ำ
// วันนี้.................................................แสนสุดยินดีพระจันทร์วันเพ็ญ
ขอเชิญสายใจเจ้าไปนั่งเล่น.................ลมพัดเย็นเย็นหอมกลิ่นมาลี
0 }% G5 X! t, Iหอมดอกราตรี...................................แม้ไม่สดสีหอมดีน่าดม
เหมือนงามน้ำใจแม้ไม่ขำคม...............กิริยาน่าชมสมใจจริงเอย
: L9 G" @% w0 B" x7 I1 f; e8 Xชมแต่ดวงเดือน.................................ที่ไหนจะเหมือนได้ชมหน้าน้อง
4 e. a* K+ r% ^$ {พี่อยู่แดเดียวเปลี่ยวใจหม่นหมอง.........เจ้าอย่าขุ่นข้องจงได้เมตตา
หอมดอกชำมะนาด.............................กลิ่นไม่ฉูดฉาดแต่หอมยวนใจ
เหมือนน้ำใจดีปราณีปราศรัย...............ผูกจิตสนิทได้ให้รักจริงเอย
7 L8 w; D& k0 x/ v5 b0 Q( Yขอเชิญเจ้าฟังเพลงวังเวงใจ.................เพลงของท่านแต่งใหม่ในวังหลวงเอย
หอมดอกแก้วยามเย็น..........................ไม่เห็นใจพี่เสียเลยเอย
- i, \4 F% o! p% h" l% P$ Sดวงจันทร์หลั่นลดเกือบหมดดวง.........โอ้หนาวทรวงยอดชีวาไม่ปราณี
3 x& c, g- h; `7 ^4 Wหอมมะลิกลีบซ้อน...............................อ้อนวอนเจ้าไม่ฟังเอย
จวนจะรุ่งแล้วนะเจ้าพี่ขอลา.................แสงทองส่องฟ้าสง่าศรี
หอมดอกกระดังงา.............................ชิชะช่างน่าเจ็บใจจริงเอย
% d5 x' J) q- F2 @) k& \9 ~$ ~( wหมู่ภมรร่อนหาช่อมาลี.......................แต่ตัวพี่จำจากพรากไปเอย
$ x/ t2 p+ s. o% kหอมดอกจำปี....................................นี่แน่ะพรุ่งนี้จะกลับมาเอยฯ //
เสียงทุ้มเย็นร้องเรื่อยระรินไหว ฉ่ำเย็นอบอุ่น กล่อมให้ทิวาน้อยคล้อยนอน...จนกระทั่งคนเป็นน้องหลับสนิทสนธยาก็ค่อยใช้ปลายนิ้วเกลี่ยเส้นผมของคนตัวเล็กในอ้อมแขนอย่างเบามือ ...ในดวงตา เคว้งคว้างแลเปลี่ยวเหงา
// จวนจะรุ่งแล้วนะเจ้าพี่ขอลา...นี่แนะพรุ่งนี้จะกลับมาเอยฯ //
“ วาน้อยของพี่เอย...ใยเจ้าจึงไม่เคยเหลียวหาทิวาวาร เหตุใดจึงมาจมกับยามค่ำยามคืนเช่นตัวพี่เช่นนี้หนอ? ”
ราตรีประดับดาว 4
- I& Y5 @7 Y7 B- h( oหอม...หอมเอยหอมดอก...ชำมะนาด กลิ่น...ไม่ฉูดฉาด แต่หอม...ยวนใจ ทิวาฟังเพลงเดิมเวียนวนซ้ำยายามไม่หันไปมองคนที่นั่งเรียนอยู่เคียงข้างราวกับจะทำให้หายไปราวกับธาตุใดก็ตามที่ตนมิต้องขายตาแลเห็นและทางด้านของสนธยาเองก็ไม่ได้แสดงทีท่าว่ารู้สึกถึงการหลบเลี่ยงนั้น
3 i5 |1 f/ z! Q# Q" h; q. Z- wกลับกัน...จากที่ปรกติทุกคืนทิวาจะอ่านหนังสือเก่าเล่มนั้นพร้อมกับมองภาพคุณสนธยาไปเรื่อยๆ แต่พักหลัง ๆ กลับพยายามอ่านแค่ไม่กี่หน้าและก็ค่อย ๆ อ่านช้า ๆ โดยลดจำนวนหน้าต่อวันลงไปทีละน้อยๆ
// พี่สนของวา...ถ้าวาอ่านเรื่องของพี่จบแล้วพี่ก็อาจจะหายไปตลอดกาลก็เป็นได้ใช่ไหม? //
' I: @$ u' \8 h5 p. c" v# F2 R# aเพียงคิดดังนั้นก็ก่อให้เกิดความหวาดกลัวว่าคนที่เคยเคียงข้าง...คนเพียงคนเดียวที่เรียกชื่อด้วยหัวใจและน้ำเสียงที่อ่อนหวานจะไม่มีอีกแล้วนั่นยิ่งทำให้โลกรอบข้างแทบไม่มีคุณค่าจะเสียเวลานึกถึงสำหรับทิวา เด็กหนุ่มเลือกที่จะมองเมินคนที่นั่งเคียงข้างแล้วจมห้วงความคิดลอยลับไปในวนางดงามลอยรินระเรื่อยไปตามเสียงเย็นรื้นของบทเพลงที่เขาเปิดมัน...เวียน แลวนซ้ำ เหมือนสังหรณ์ถึงตอนจบที่ไม่อยากพบเจอไม่อยากไปถึง...จึงกลัวที่จะก้าว กลัวที่จะพลิกอ่านหน้าต่อไปกลัว...วันที่ต้องอ่านหน้าสุดท้ายเพื่อจากลา ลาจากสิ่งที่แสนจะอ่อนโยนซึ่งชั่วชีวิตนี้ที่ทิวาไม่เคยได้รับจากใครไหนไม่เคยได้พบได้เจอ...ได้สัมผัส ระหว่างที่ทิวาจมอยู่กับห้วงคำนึงหาที่ห่างไกลจากความเป็นไปรายรอบตัวสนธยาก็แอบเหลือบมองเจ้าแว่นตัวเตี้ยที่เหม่อไปนอกบานหน้าต่างโดยไม่ใส่ใจเพื่อนฝูงหรือใครอื่นเลยแม้แต่น้อยไม่สน...แม้กระทั่งตัวเขาที่นั่งอยู่ข้าง ๆ เสียด้วยซ้ำ!!
// ไอ้แว่นมันเป็นอะไรของมันนะ ไม่เคยพบเคยเห็นคนที่ไร้มนุษยสัมพันธ์ขนาดนี้เลย...ไม่มีใครคุยด้วยก็เหม่ออยู่คนเดียวได้ไม่ทุกข์ไม่ร้อนเฮอะ!!...สมแล้วที่มีแต่คนเขาหาว่าประหลาดคน //
คนตัวสูงกว่านึกค่อนในใจ...ลึกแล้วรู้สึกไม่ชอบใจเมื่อครั้งที่เห็นหน้ากันคราแรกเพราะถูกอีกฝ่ายจ้องไม่วางตา แต่ว่า...เมื่อหลังจากนั้นกลับไม่เคยเหลียวแลหรือแม้แต่จะชวนคุยด้วยสนธยาก็อดรู้สึกฉุนโดยไม่รู้สาเหตุไปเสียละไม่ได้!!
. a+ e! _" q9 k0 i. h6 C// เอ...รึว่าเพราะเราไปด่าว่าไอ้แว่นประสาท ก็เลยโกรธ ? //
3 B6 q5 ~2 z, _% ?- A' cคนตัวสูงกว่าเริ่มตั้งข้อสงสัยเอาเอง ก่อนที่จะนั่งขมวดคิ้วครุ่นคิดอยู่อย่างนั้นเงียบๆ โดยที่ทิวาก็เอาแต่เสียบหูฟัง...เหม่อมองและทอดหัวใจไปไกลลิบ ไปยังบ้านไม้เก่า ๆที่อยู่ในเงารื้นแห่งความฝัน และคำนึงถึงร่างสูงและรอยเสียงเย็นชื้น แลรื่นหัวใจทุกคราที่ได้ยิน
ทิวาเอย...ทิวาน้อยของพี่เอย
5 L# N$ h- W' y) P. V  |2 |เพียงนึกถึงน้ำเสียงทุ้มต่ำและอ่อนหวานนั้น เจ้าแว่นของคนที่กำลังทำหน้ายุ่งก็ยิ้มหวานไปกับลมกับฟ้าโดยไม่รู้ว่าสนธยาคนที่นั่งอยู่เคียงข้างจะตกใจกับรอยยิ้มอ่อนหวานชื่นหัวใจนั้นสักเพียงไหน
$ m! s& }: \2 `% B4 S4 @9 j// เจ้าเตี้ยมันยิ้ม...ยิ้มสวย ทำไมมันไม่ยิ้มให้บ้างนะ ? ถ้ามันยิ้มให้ละก็...จะไม่มีใจด่ามันสักคำเดียวแท้ ๆ //
สนธยาคนเดิมคิดในใจเช่นนั้น เพราะมั่นใจว่าหากไอ้เตี้ยของเขายิ้มให้สักหน...เขาลงไม่ใจดำด่าอีกฝ่ายได้ลงคอเลยคงไม่กล้าเลยแม้แต่นิดเดียว แต่ทว่า...ที่แล้ว ๆ มามันกลับเฉยใส่เขา กลับทำหน้าเย็น...นิ่งให้หนักหนากว่าก็คือทำสายตาเสมือนแลเลยเขาไปโดยไม่เหมือนแม้จะมองเห็นเขาในสายตา การกระทำเหล่านั้นทำให้เขารู้สึกโกรธเคืองจนต้องเผลอเอ่ยวาจากระทบแดกดันใส่ไปเสียละหลายหน
สุดท้าย...เมื่อหลุดคำว่ากระทบออกไปคนตัวเล็กมักทำสายตามองเขาอย่างเจ็บปวด เหมือนกับคำพูดเหล่านั้นทำร้ายจิตใจของอีกฝ่ายอย่างไม่น่าเป็นไปได้
; t( o$ u( b6 Y- W: [, b, [  b5 `( Bสนธยาคนนี้หรือจะรู้...ว่าวาจาดุว่าเพียงน้อยนิดนั้นก็มีผลเหมือนหัวใจของทิวาน้อยจะฉีกขาดออกจากกัน
  S* \$ [/ A; `- l; zใบหน้าที่คลา...คลับคล้าย
- w% |/ M. y; R9 A4 u  Nน้ำเสียงละม้าย...มิแม้นเหมือน
9 p9 s$ x6 a. I  m- N( G  B5 Bแต่คำกล่าวกลับทำร้าย...ให้ใจเตือน
แม้แม้นเหมือน...แต่ดวงใจมิใกล้เคียง
5 s7 `" w9 s! V) K# mใบหน้าที่เหมือนคนเดียวกัน น้ำเสียงที่เหมือนพี่สนของวาคนนั้น แต่วาจากลับทำร้ายหัวใจยิ่งนักนั่นทำให้เจ็บปวดเสียกว่าถ้อยคำทำร้ายไหน ๆ ที่เคยพบเคยเจอในชีวิตที่มี คำร้ายใดใดจากใครก็เหมือนสายลมพัดมาแล้วก็ราแรงและผ่านไป... แต่เหตุใด...คำกล่าวให้เบาน้อยค่อยกระทบเสียแค่ไหน
หัวใจทิวาน้อยก็คอยจะจำ...ย้ำ...จนใจเจียนจะขาดรอน
“ วา... ”
เสียงทุ้ม...ลองเรียกเบา ๆ ให้คนข้าง ๆ หันมา ลอง...เรียกดี ๆ เผื่อว่าเจ้าแว่นตากลมจะหันมายิ้มบ้างแต่...ทิวาที่หันมากลับจ้องหน้าเขาปานว่าฟ้าได้ถล่มลงกับตาในครานั้น แล้วพลัน...ดวงตาก็เอ่อคลอด้วยหยดน้ำใสไหลรินลง
“ ใจ...ใจร้าย ”
2 d) N  ]& R9 @% o& kเพราะเพียงน้ำเสียงโทนเดียวกันนั้น...ภาพพี่สนของทิวาน้อยก็ถูกลบออกไปโดยพลัน!!
4 G- O: h$ W5 ]2 y) Vแล้วคนที่มาแทนที่นั้นกลับเป็นสนธยาคนใจร้ายตรงหน้าเสียแทน...นั่นจึงเหมือนยิ่งตอกยิ่งย้ำให้หวาดให้กลัวว่าซักวันความเป็นจริงที่โหดร้ายจะมาทาบทับความฝันที่แสนอ่อนหวานนี้
) G  y2 n  }5 B' e* sทั้งที่กลัวแสนกลัวอยู่แล้ว...แต่คนตรงหน้าก็ยังแกล้งอีกเหรอ แกล้ง...ลบรอยของพี่สนทิวาที่ใบหน้าและดวงตากลม ๆ นั้นเปียกไปด้วยหยดน้ำตา ผลุดลุกขึ้นท่ามกลางความตกใจของเพื่อนฝูงก่อนที่จะวิ่งออกไปจากห้องเรียนโดยไม่เหลียวกลับมามองหน้าคนใจร้ายที่นั่งข้าง ๆ อีกเลย
ราตรีประดับดาว 5
: q1 r+ E6 G' Y+ qอยาก...เขาอยากให้มันยิ้มดีใจ แต่ทว่ามันกลับร้องไห้แล้ววิ่งหนีไปคนเดียว...นี่เขาทำอะไรผิดไปล่ะนี่?
" i$ ?' i  s. A/ @: Nสนธยาขมวดคิ้วครุ่นคิด...พลางหมุนปากกาในมือไปมา พร้อม ๆ กับที่หลายคนตั้งคำถามกันอยู่ในใจว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ถึงทำให้คนเฉย ๆ เหมือนคนลืมโลกอย่างทิวาถึงกับร้องไห้ออกมาแล้ววิ่งจากไป
หลายคนที่เคยหัวเราะเยาะเวลาที่ไอ้แว่น...ตัวผอมบางทำอะไรแปลก ๆนั้น ในตอนนี้กลับรู้สึกหัวเราะไม่ค่อยออกเนื่องจากที่แล้วมานั้น...จะให้แกล้งให้แหย่ อย่างไรก็ไม่มีช่วยให้คนหน้าตายแบบทิวารู้สึกรู้สาไปมากกว่าพูดแค่สั้นๆ เพียงคำว่า “หือ” กับคำว่า “อือ”
' C0 P6 \7 F# gพอหนนี้...มันร้องไห้ เพื่อน ๆ จึงเริ่มรู้สึกเหมือนเกิดเรื่องร้ายแรงขึ้นมาอย่างไรก็อย่างนั้น
& {0 H! G4 ]+ J* H* J3 z3 s“ เฮ้ย...สน แกไปทำอะไรไอ้แว่นวามันวะ ? ”
เพื่อนคนหนึ่งขยับถาม...ในขณะที่ใครอีกคนหนึ่งเดินเข้ามาที่ตรงสนธยาแล้วทำหน้าแปลกใจที่คนซึ่งเคยนั่งข้างๆ คนตัวสูงกลับไม่ได้นั่งอยู่ในที่ ๆ เคยนั่ง
7 K& q4 a7 Z  P5 O' q+ K+ `“ อ้าวสน ถามหน่อยดิ...ไอ้วาไปไหนเหรอ ยายมันโทรมาจากกาญจนบุรี นี่กูว่าจะมาเรียกมันไปที่ห้องธุรการซะหน่อยเพราะเห็นเค้าว่าประกาศมาสองหนมันก็ไม่ไปรับสายสักที ”
ภูริซึ่งปีที่แล้วอยู่ห้องเดียวกับสนธยามาก่อนเอ่ยถาม ซึ่งสนธยาเองก็แปลกใจไม่น้อยที่คนขี้เล่นอย่างภูริจะมารู้จักมักคุ้นกับทิวาคนที่เรียกได้ว่าไร้มนุษยสัมพันธ์สุดขั่วแบบนี้
% N9 R5 w+ x: q5 a“ เฮ้ย!!! เวร...กูก็ว่าทำไมไอ้วาไม่เคยพูดถึงชื่อมึงสักคำ เพราะมึงไปแกล้งด่ามันไว้ใช่ไหมล่ะ? ”
ภูริเริ่มเดาออก...เพราะเคยอยู่ห้องเดียวกันและสนิทกันมากอยู่ จึงรู้ว่าสนธยาเองก็มีวาจาค่อนข้างแรงทีเดียวยิ่งเมื่อได้ฟังเรื่องที่ทิวาวิ่งออกไปจากห้องก็เริ่มนึกรู้ทันขึ้นมา

“ ไปสนิทกันตอนไหนเหรอ ? ”
3 Q- h1 V9 X' F9 F! xสนธยาถามอย่างสงสัย ในขณะที่ภูริเพียงยักไหล่ก่อนจะเฉลย
8 u* b  h# `, d, f“ ก็ที่หอพักน่ะ กูอยู่ห้องข้าง ๆ มันเพราะงั้นบางทีก็ได้คุยกันบ้าง...วามันเป็นคนเงียบๆ แต่จริง ๆ มันน่ะนิสัยดีนะมึง ทำไมไปทำกับมันยังงั้นล่ะ ? ”
( b  K/ P" I# g1 m8 {% q" D- d  j“ ก็ตอนแรกที่เปิดเทอมน่ะ เรามาจะนั่งตรงนี้แล้วเขามองหน้าเราน่ะสิ...เราเลยว่าเขาไปว่าไอ้แว่นประสาทเพราะว่าเขามองเราจนเหมือนจ้องแบบมีปัญหาน่ะดิ ”
/ F' g+ n) l8 @& G" k% Wสนธยาแก้ตัว...ในขณะที่ภูริพูดเหมือนเดา
& A) q( ~6 m0 Y( b' o- e“ แกคงเข้าใจผิดมั้งสน เพราะไอ้วามันไม่ค่อยพูดกะใคร อีกอย่าง...ถ้าคิดว่ามันเหมือนเพื่อนคนอื่นน่ะคงผิดไปหน่อยละเพราะมันได้ทุนเข้าโรงเรียนเรานะ แล้วบ้านจริง ๆ ของมันก็อยู่ที่กาญจนบุรีโน่น พ่อแม่ก็รู้สึกว่าจะไม่มีแล้วมีแค่ยายคนเดียวเอง...เด็กที่อยู่กับคนแก่มาตั้งแต่เด็กน่ะคงไม่ใช่พวกช่างโหวกเหวกโวยวายหรอกน่ะ”
5 o$ z' I+ ~5 C, m6 @8 T8 vภูริเล่าก่อนที่จะขอตัววิ่งไปที่ห้องธุรการเพื่อรับสายจากย่าของทิวาแทนในขณะที่สนธยาก็พึ่งจะนึกรู้...ว่าตัวเองคงเดาผิดไปหน่อย
! {1 ]  _, S5 |8 }' d* K" Y// ใครจะไปรู้...เพราะโรงเรียนนี้หรือก็มีชื่อแล้วเขาก็เห็นว่าเนื้อตัวขาวปานนั้น หน้าตาหรือก็สะอาดสะอ้านเหมือนลุกคนมีอันจะกินทั่วๆ ไป จนจะให้มองอย่างไรก็ไม่คล้ายเด็กจากต่างจังหวัดเอาเสียเลย //
คนตัวสูงบ่นในใจ...เริ่มรู้สึกผิดนิด ๆ ที่ตีค่าและประเมินผู้อื่นไปเองผิด ๆ
// จะว่าไป...ก็เคยได้ยินแว่ว ๆ ว่าเพลงที่ฟังแทบตลอดเวลานั่นไม่ยักใช่เพลงสติงสมัยใหม่ที่วัยรุ่นนิยมกันนักแต่กลับได้ยินเป็นเพลงไทยเอื้อนหวานลอยมาแว่ว ๆ เข้าหูเพียงเท่านั้น //
ที่เขาค่อนข้างแน่ใจก็เพราะ...บางทีไอ้เตี้ยมันก็เผลอร้องเบา ๆ และจำได้ว่าคราแรกที่ได้ยินก็รู้สึกประหลาดใจที่คนอายุเท่านี้เอื้อนเพลงไทยได้คล่องเสียงก็สวย เป็นการเอื้อนหวานยาวและนาน
“ คงต้องขอโทษละมั้ง...ยังไงเรามันก็เอาแต่ใจ ตีค่าเขาไปฝ่ายเดียว คิดอย่างไรก็ผิดเสียเต็มประตูเจ้าตัวคงหาว่าเรากำลังจะไปแกล้งอะไรอีกละมัง ถึงได้ร้องไห้เอาอย่างนั้น ”
' R' v, [% G9 t! a+ lสนธยาถอนใจพลางสรุปง่าย ๆ ขณะที่ในหัวก็วางแผนว่าจะลองถามจากภูริดูว่าอีกฝ่ายชอบอะไรเป็นพิเศษเผื่อจะไปหาของมาขอโทษกันได้บ้าง
อันที่จริงแล้วสนธยาก็ไม่ใช่คนใจร้ายอะไรหนักหนา แต่คงเป็นเพราะการพบกันนั้นทำให้ต้องต่อปากต่อคำกันมาแต่แรกพบ...ความสัมพันธ์ของทั้งคู่จึงไม่ไปกันถึงไหนเหมือนเพื่อนคนอื่นๆ เขา
( w% r9 ~# m8 A7 @จะว่าไป...เมื่อรู้อย่างนี้เขาก็อดคิดไม่ได้ว่า ทิวาจะเหงาบ้างไหมเมื่อต้องอยู่เงียบๆ คนเดียวโดยที่ตัวเขาที่มานั่งข้าง ๆ ก็ดันทำตัวขวางเข้าให้ตั้งแต่วันแรกที่พบกัน
7 ?) }6 Q! A; o1 u+ nถ้า...คุยกันดี ๆ ตั้งแต่วันแรกเสียละก็คงจะดีหรอกเจ้าตัวคงไม่รู้สึกอึดอัดแบบนี้
. ^* C! V% h* R/ n. v8 b' O& `สนธยาคิดในใจอย่างเสียดาย...ก่อนจะหันไปมองกระเป๋าและข้าวของ ๆ เจ้าแว่นผอมของเขาจนมือใหญ่ ๆ เริ่มลงมือจัดเก็บให้โดยตั้งใจว่าจะเอาไปส่งคืนให้ที่หอพัก เพื่อจะได้ถือโอกาสขอโทษไปเสียด้วยเลยในคราวเดียว

(ที่เหลือจะมาต่อภายหลังนะครับ)

จิง

ขอบคุณคราฟ

asoda123

ขอบคุณมากครับพี่

anorio

ขอบคุณครับ

konba

กระผมชอบเรื่องนี้มากๆครับ ถึงจะต้องเสียคะแนนหรือเสียเงินซื้อก็น่าจะคุ้มฮ่าๆๆๆ เพราะมันสนุกมากๆครับผม ฝากถึงคนแต่งว่ายังไงก็เอามาเล่าสู่กันฟังอีกนะครับ เพราะเชื่อว่ามีคนมีแฟนคลับที่ติดตามและรอคอยอ่านอยู่อีกเปลียบเลยฮ่าๆๆ ยังไงก็อย่าลืมมาลงอีกนะครับ แล้วพวกกระผมจะรออ่านกันนะครับ ขอบคุุณครับ สวัสดีครับผม คุณคนแต่ง แต๊งกิ้วๆ คราบๆๆ ออ..เกือบลืมบอกไปครับ ว่า เรื่องนี้ต้องซื้อแพงครับ แต่ก็น่าจะคุ้มครับ เพราะสนุกจริงๆ คิดว่าคนอื่นๆก็น่าจะคิดเหมือนๆเรากันมั้งนะครับ คิๆๆ เอาละ...ไปละครับ ขอบคุณมากๆนะคราบๆๆ สวัสดีครับผม โชคดีครับ
2 @( `' a" V  g8 D

sonniie

ขอบคุณครับ
) V6 B, Z/ X( w, B7 ?* c

kfabius

ขอบคุณมากครับ

kakespark

6 L) g1 Y9 w" D% g- C) K5 ^ขอบคุณครับ

Nutnaruk

GggHu