วิญญารณพี่สาว

ิbababorbor

เรื่องที่ผมจะเล่าต่อไปนี้ นอกจากจะเป็นเรื่องผีที่น่าขนหัวลุกแล้ว ผมว่ายังจะเป็นอุททาหรณ์สำหรับคุณผู้อ่านได้ด้วย

นั่นก็คือ ผมอยากจะบอกคุณๆ ว่า การเกิดเป็นต้นเหตุของความตาย และอันความตายนั้นไม่ใช่ว่าจะรอคอยเราอยู่ตรงบั้นปลายชีวิต เมื่อเราแก่เฒ่าร่วงโรยตามอายุขัยเสมอไปหรอกครับ

จริงๆ แล้วความตายอยู่กับเราๆ ท่านๆ ในทุกลมหายใจ หากเผลอไผลหรือประมาทพลาดพลั้งเมื่อไหร่ แม้เพียงเสี้ยววินาทีเราก็เสร็จมันแน่ๆ เราจะได้พบความตายที่มาจากอุบัติเหตุต่างๆ นานา ทางรถยนต์ ทางน้ำ ทางไฟฟ้า การพลัดตกจากที่สูง และสิ่งที่ไม่น่าจะเกิดแต่ดันเกิดขึ้นอีกร้อยแปดพันเก้า

ผมเป็นลูกคนเดียวของพ่อแม่ครับ จวนจบ ม.6 ในอีกไม่กี่เดือนที่จะถึงนี่แหละ

ผมไม่ใช่ลูกโทนโดยกำเนิด จริงๆ แล้วผมมีพี่สาวที่น่ารักมากอยู่คนหนึ่ง แต่น่าเสียดายที่สุดที่เธอตายไปเมื่ออายุเพียง 6 ขวบ ด้วยสาเหตุถั่วลิสงติดคอ! เฮ้อ...เรากำลังเล่นกันดีๆ แท้ๆ พริบตาเดียวความตายก็ได้เธอไปครอง!

คุณต้องระวังให้มากๆ นะครับ มันอาจจะเกิดขึ้นกับตัวคุณเอง ลูกเล็กๆ หรือคนที่คุณรักก็ได้

ตอนนั้นน่ะผมอายุแค่ 4 ขวบกำลังเรียนอนุบาล ส่วน "พี่แต" ของผมอยู่ชั้น ป.1 เธอเรียนเก่งมาก ชอบเลขคณิต ภาษาอังกฤษและวิทยาศาสตร์เป็นที่สุด นี่ถ้าหากยังอยู่ ป่านนี้ต้องได้เรียนเป็นหมอแน่ๆ ตรงข้ามกับผมเลยครับ ผมชอบเล่นมากกว่าชอบเรียน ทุกๆ เช้ากว่าจะไปโรงเรียนได้ แม่กับยายแทบประสาทกินเพราะผมโยเย ขณะที่พี่แตแต่งตัว ผูกหางเปีย ไปนั่งรออยู่ในรถแล้ว

วันที่เกิดเหตุเป็นวันเสาร์ พี่เลี้ยงซื้อถั่วลิสงต้มมาแกะกิน เราสองคนพี่น้องเห็นเข้าก็อยากกินมั่ง พี่เลี้ยงก็แกะให้...แหม! มันอร่อยหวานมัน หอมกรุ่นกินเพลินจริงๆ ครับ ถั่วลิสงต้มนี่น่ะ

พี่เลี้ยงของเรามีวิธีกินพิสดาร คือแกจะโยนเม็ดถั่วสูงขึ้นไปในอากาศแล้วอ้าปากรับ เราก็เอามั่งซิ สนุกดีนี่!

ได้เรื่องเลยครับ พี่แตแหงนคอรับถั่วไปหัวเราะไป เสียงหัวเราะของเธอสดใสเหลือเกิน ผมจำได้ไม่ลืม...เสียงหวานใสเหมือนระฆังแก้ว แต่แล้วก็หยุดชะงักทันใด

ผมหันไปดู เธอเอามือกุมคอหอย สีหน้างงงันและตกใจ แววตาตื่นกลัวสุดขีด ไม่มีเสียงใดๆ ออกจากปากที่อ้าค้าง เธอหายใจไม่เข้า มือตะครุบแขนพี่เลี้ยงขอความช่วยเหลือ ฝ่ายนั้นก็ตกใจถามอย่างเดียวว่าคุณแตเป็นอะไรๆ แล้วร้องกรี๊ดกร๊าดวิ่งพล่าน

ตอนนั้นไม่มีใครอยู่บ้านเลยครับ พ่อแม่ไปธุระ คุณยายไปหาเพื่อน ผมเองก็ยังเด็กเหลือเกิน ได้แต่ร้องไห้จ้า ขณะที่พี่แตล้มคว่ำหน้าลงกับพื้นซีเมนต์ เธอเขียวไปทั้งตัว จากผิวขาวอมชมพูกลายเป็นสีคล้ำดำมืด...

แล้วเธอก็จากพวกเราไปตลอดกาล!

ทว่า พี่แตจากไปแต่เพียงร่างเท่านั้น บ้านเราไม่เหมือนเดิมอีกเลย ทุกคนเศร้ามาก พ่อแม่กับคุณยายผลัดกันเป็นลมแล้วเป็นลมอีก ความเศร้าครอบงำพวกเราอยู่เป็นปี

วันหนึ่ง หลังจากพี่แตตายไปราวสามเดือน ผมเห็นเธอครับ เช้าวันนั้นผมโยเยตามเคย ก็มันไม่อยากไปโรงเรียนนี่นา แล้วผมก็เห็นพี่แตนั่งรออยู่ในรถ!

เธอดูเหมือนเดิมทุกอย่าง ผมโวยลั่น แม่วิ่งไปดู แม่ไม่เห็นแต่ร้องไห้เสียงดัง

ตั้งแต่นั้นมาผมเห็นพี่แตบ่อยมาก เห็นในบ้านเรานี่แหละครับ บางทีเธอก็นั่งดูทีวีอยู่ใกล้ๆ แม่ ผมชี้มือบอกว่าพี่แตมา! แม่ไม่กลัวแต่คนอื่นกลัวมาก อย่างพี่เลี้ยงที่ซื้อถั่วต้มมาให้กินถึงกับลาออกไปเลย เพราะคืนหนึ่งแกลืมตาขึ้นมาเห็นพี่แตยืนจ้องอยู่ข้างเตียง

คุณยายบอกว่าพี่แตยังไม่ถึงอายุขัย เธอตายกะทันหันด้วยอุบัติเหตุ วิญญาณยังห่วงและผูกพันกับชีวิตชาตินี้...ชีวิตที่ภายภาคหน้าทำประโยชน์ได้อีกมากมาย

ทุกวันนี้เราขายบ้านหลังนั้นไปแล้ว และมาซื้อคอนโดฯ อยู่กัน คุณยายก็ตายไปสวรรค์อยู่กับพี่แตแล้ว ผมยังคิดถึงสองคนอยู่เสมอ ผมเห็นพี่แตครั้งสุดท้ายเมื่ออายุราว 10 ขวบ ยอมรับว่ากลัวเหมือนกัน...

ตั้งแต่นั้นมาก็ไม่เห็นอีก นอกจากในฝันที่เธอเป็นสาวสวยน่ารักมากครับ!


เครดิต http://www.tlcthai.com/webboard/ ... id=1&cate_id=64

vera

ขอบคุณมากๆคับ