ตายทั้งกลม

ิbababorbor

ดิฉันเขียนเรื่องนี้ตามคำบอกเล่าของ หนิง สาวใช้วัย 17 ของดิฉันเองค่ะ หล่อนมาจากตจว. หน้าตาดำกร้านเกินวัย...แหม! มาถึงก็โดนผีหลอกเลยค่ะ!

ก่อนมาอยู่ที่บ้านดิฉัน หนิงเคยทำงานที่บ้านหลังหนึ่งในซอยวัชรพล นั่นเป็นครั้งแรกในชีวิตที่ออกจากบ้านนามา แล้วได้เข้าอยู่ในบ้านหรูหราของนักธุรกิจผู้ร่ำรวยมาก

หล่อนตื่นเต้นเสียจนไม่ได้เอะใจว่า ทำไมเรือนคนใช้ที่มีห้องนอน 3 ห้องนั้น ไม่มีใครอยู่สักห้องเดียว แต่ละห้องมีพัดลม เตียง ตู้และทีวีเครื่องเล็ก สภาพก็ดูใหม่ดีแถมยังติดกับห้องครัว หิวตอนดึกก็ไปต้มมาม่ากินได้ทุกเมื่อ แบบนี้หนิงบอกว่าชอบจริงๆ

คุณผู้ชายให้เลือกอยู่ได้ตามใจชอบ หล่อนเลือกห้องด้านในเพราะอยู่ใกล้ห้องน้ำมากที่สุด ทุกวันตอน 7 โมงเช้า แม่ครัวจะมาทำงาน เช่นเดียวกับคนสวน คนขับรถและสาวรับใช้อย่างหล่อนอีก 2 คน

ตอนกลางวันบ้านนี้จะคึกคักมีคนเยอะแยะ แต่พอตกเย็นคนรับใช้ทั้งหลายก็จะแยกย้ายกันกลับไป คุณผู้ชายกลับจากทำงาน พอกินข้าวเย็นเสร็จ หนิงก็จะเก็บถ้วยชามลงมาล้างในครัว กว่าจะเสร็จก็สามทุ่มเศษทุกคืน

ระหว่างนั้น คุณผู้ชาย คุณผู้หญิง และคุณหนู ก็ปิดบ้านใหญ่ ล็อกประตูทิ้งหนิงไว้ที่เรือนคนใช้ตามลำพัง หนิงไม่รู้สึกกลัว กลับรู้สึกเป็นอิสรเสรีดีด้วยซ้ำ บางคืนก็ออกมานั่งชมจันทร์ บางทีคุณหนูทั้งสองก็ออกมาเล่นที่สนามหญ้าหน้าบ้านด้วย

พวกแกน่ารักดี เป็นเด็กผู้หญิงอายุ 12 ปี กับ 10 ขวบ ใจดี แบ่งขนมให้หนิงกินบ่อยๆ หล่อนไม่คิดจะถามว่า ทำไมบรรดาคนรับใช้ถึงมาเช้า-เย็นกลับ? ทำไมไม่มีใครนอนที่นี่เลยซักคน ทั้งๆ ที่ที่นี่แสนสะดวกสบาย

มีอยู่นิดเดียวเท่านั้นที่เหมือนการเริ่มต้นแปลกๆ ซึ่งหนิงไม่เคยเฉลียวใจเลย

หล่อนเล่าว่า วันแรกที่ขนของเข้าไปจัดอยู่ในห้องคนเดียวนั้น อากาศอบอ้าว แต่หนิงยังไม่กล้าเปิดพัดลมเพราะงงกับปลั๊กสามตา ไม่รู้อะไรเป็นอะไร? ไม่เป็นไรหรอก

ขณะกำลังก้มหน้าจัดของ หนิงก็รู้สึกมีลมเย็น...เย็นมาก พัดผ่านตัวหล่อนไป ลมเย็นนั้นเหมือนมันมาเป็น กลุ่มก้อน คือไม่ได้เย็นไปทั้งห้อง แต่เป็นก้อนมวลอากาศ เย็นเยือก กลางห้องที่ร้อนอบอ้าว...แม้จะประหลาดใจแต่หนิงก็ไม่สงสัย

ลมเย็นๆ อาจพัดมาจากบ้านใหญ่ก็ได้ อากาศที่เหมือนก้อนเย็นๆ ยังลอยไปลอยมาอยู่ในห้องนอนเรือนคนใช้ของหล่อนเป็นประจำ บางวันหนิงก็เดินผ่านเข้า ไปในมวลอากาศ บางทีอากาศก็พัดมาปะทะตัวหล่อน แล้วก็เลยไป

ตอนกลางคืนหลับสบาย หล่อนชอบนอนและขี้เซา ด้วย เวลาที่อยู่บ้านนอกเคยนอนตั้งแต่สองทุ่ม แต่พอมากรุงเทพฯ ต้องทำหน้าที่ให้เสร็จก่อน เลยเลื่อนเวลานอนเป็นสี่ทุ่ม ดีเหมือนกัน ง่วงมากๆ จะได้หลับเร็วๆ ไม่ตาแข็งค้างเพราะแปลกที่

หนิงรู้สึกเหมือนเป็นคุณหนูกับเขาด้วย เมื่อได้มาอยู่ในบ้านนี้!

คืนหนึ่ง หล่อนตื่นขึ้นมาเฉยๆ กลางดึกสงัด มองนาฬิกาเห็นว่าเป็นตีสามสิบห้านาที ท่ามกลางความมืดนั้น หล่อนเห็นแสงสีเขียวๆ ส่องที่ผนังคล้ายแสงไฟฉาย...ตายละวา! ขโมยเข้าบ้านรึเปล่าเนี่ย? มันฉายไฟสำรวจว่ามีคนอยู่มั้ยแล้ว กะลักทีวีแน่ๆ

รีบชักผ้าห่มมาคลุมเหลือแต่ตา ยังไม่เห็นที่มาของแสงนั้น แต่แสงก็ลอยไปลอยมาช้าๆ บางทีก็ไปอยู่บนเพดาน แต่ที่น่าขนลุกคือบางทีมันมาลอยอยู่กลางห้องข้างเตียง...ลอยโดยไม่มีฉากรับแสงเลยด้วย!

ตอนเช้า หนิงคุยเรื่องนี้กับ ป้าบัวลอย แม่ครัวน่ะค่ะ ป้าบัวลอยดูจะตกใจเชียวละ แล้วหลุดปากว่า...แกเจอเข้าแล้วเหรอ? หนิงถามว่าป้าหมายถึงอะไร? แม่ครัวกระซิบว่าอย่าอยู่ที่นี่เลย ออกไปอยู่ห้องเช่ากับป้าดีกว่า หน้าปากซอยนี่เอง คนใช้บ้านนี้ไปเช่าที่นั่นไว้

หนิงได้ทีถามว่าทำไมล่ะ? เท่านั้นแหละ ความจริงก็หลุดจากปากป้าบัวลอย

เรื่องของเรื่องคือ เมื่อปีกลายมีสาวใช้สะสวยอวบอั๋นชื่อ อ้อน เป็นคนตจว. อ้อนเป็นคนเรียบร้อย ไม่ได้หลุกหลิกระริกระรี้เลย แต่อยู่ดีๆ ก็แพ้ท้อง...ไม่รู้ว่าท้องกับใคร?

หล่อนกลุ้มใจได้ไม่นานก็ผูกคอตายในห้องนั้นแหละ ผีหล่อนดุมาก...คิดดูแล้วกันค่ะ ผีตายท้องกลมเชียวนะคะ!

หนิงไม่กลัวผี ไม่อยากเชื่อเรื่องผี แต่เพื่อความปลอดภัย หนิงขอลาออกดีกว่า เมื่อลาแล้วป้าบัวลอยก็เอามาฝากไว้บ้านดิฉัน เพราะป้าบัวลอยเป็นเพื่อนกับคนเก่าคนแก่ของดิฉันด้วย

มาวันแรกน่ะ หนิงขอเข้าไปเยี่ยมๆ มองๆ ห้องคนใช้ แต่พอรู้ว่ามีเพื่อนสาวใช้นอนด้วยกันอีกคนหล่อนก็สบายใจ โล่งใจ บอกว่าจะอยู่กับดิฉันไปนานๆ เลยค่ะ

หวังว่าคงไม่สร้างปริศนาน่าขนลุกเหมือนสาวอ้อนบ้านเก่านะคะ! บรื๋อออ...





  เครดิต http://www.tlcthai.com/webboard/ ... id=1&cate_id=64

vera

ขอบคุณมากครับ

vera

ขอบคุณมากครับ

ธรรม

ขอบคุณมากนะครับ