เด็กอะไรวะ....น่ารักเป็นบ้า ตอนที่ 16

freesex

ตอน  กลับมาได้หรือเปล่า??
จากวันที่เกิดเรื่อง ผมตัดสินใจบินมาออสแทนเอก ทั้งงานใหม่ เพื่อนร่วมงานใหม่ ที่อยู่ใหม่
  
ในแต่ละวันต้องทำอะไรหลายๆอย่างเพราะเป็นโปรเจคด่วน งานทุกอย่างเลยดูเร่งรีบไปหมด   

บางวันงานเร่งจนไม่ได้นอน

บางวันต้องฟังนายบ่นหลายชั่วโมง

บางวันก็ไปงีบที่ทำงาน  Z z z

บางวันก็กลับมานั่งแก้งานจนเช้า


บางวันก็แอบเลิกงานก่อนเวลาเพื่อไปเที่ยว

บางวันลูกค้าก็ยังมาอารมณ์สียใส่อีก


ชีวิติดูวุ่นวายไปหมด
แต่ถึงอย่างงั้น ผมก็ยังมีเวลาว่างพอที่จะคิดถึงเกี้ยงในทุกๆวัน


“เฮ้ย คืนนี้มึงจะไปงานโอเว่อร์ไนท์ป่าววะ”ไอ้เอกถามระหว่างที่ผมนั่งอยู่ในรถซึ่งผมมันบังคับมให้มันมารับที่สนามบิน
เหอๆ

“เออว่ะ งานรับน้อง กูลืมไปเลยนะเนี้ย”

“ที่ถามไม่ใช่อะไรเห็นมึงเลิกกะเบลล์แล้ว ก้อเลยไม่รู้ว่าจะยังไปด้วยกันไหม”

“อื้มม….กูคงไม่ไปหรอกว่ะ อยากพักผ่อน”

หนึ่งปีแล้วหรอ เวลาผ่านไปหนึ่งปีแล้ว ที่ผมได้เจอมัน

งานรับน้องที่ผมต้องไปทุกปีเพราะต้องไปเป็นเพื่อนเบล

วันนี้เราเลิกกันแล้ว

ผมก็ไม่มีเหตุผลที่จะไปอีก

ความจริงมันควรเป็นเช่นนั้น

แต่ก็ไม่รู้ทำไมผมถึงทนอยู่ห้องแกล้งทำเป็นนอนหลับต่อไปไม่ไหว
รู้ตัวอีกที ผมก็มาอยู่ที่งานแล้ว

ที่ๆเราได้เจอกันครั้งแรก

มันยังจะจำได้ไหมนะ

ผมจำได้ทุกๆอย่าง

ทุกคำพูด

ทุกความรู้สึก


ไม่รู้ว่าทำไมตัวเองมายืนอยู่ตรงนี้

แต่สายตากลับมองหาใครบางคนอย่างมีความหวัง

เราอาจจะได้เจอกัน

แค่อยากเห็นหน้า

รู้ว่าไม่ควรคิดแบบนั้น

แต่ก็ยังหวัง

ผมยืนดูคอนเสิตร์จนจบ แต่ก็ไม่มีวงของมัน

ฮ่าๆ นึกแล้วก็ตลกตัวเอง บ้าแท้ๆที่ทำตัวแบบนี้


รู้ดีว่าผมเป็นคนปล่อยมือมันไปเอง และตอนนี้มันก็คงมีคนอื่นดุแลมันอยู่
ผมไม่ได้อยากมาทำให้มันลำบากใจ แค่อยากเห็นหน้า อยากรู้ว่ามันมีความสุขดี แล้วผมก็จะมีชีวิตของผมต่อไป


แต่มันก้อเท่านั้นแหละครับเพราะแค่ความหวังเล็กๆนี้มันยังเป็นจริงไม่ได้เลย

ปี้ดๆๆ….ปี้ดดดดดดดดดดด

ผมหันไปมองเสียงแตรที่ดังจนรู้สึกรำคาญระหว่างที่กำลังหากุญแจจะเปิดประตูรถ
   แม่งบีบทำห่าอะไรว่ะ
กำลังจะอ้าปากด่าเท่านั้นแต่ก้อต้องชะงักเมื่อเห็นว่าคนบีบคือ…..




ไอ้ตั้ม!!




“เฮ้ย เกี้ยงเร็วดิว่ะ เดี๋ยวโต๊ะเต็ม”ไอ้วินตะโกนด่าใครบางคน


ใครบางคนที่ผมหวังจะเจอในวันนี้มากที่สุด

“ก็บอกแล้วว่ากูจะไม่ไปๆ มึงมาลากกุไปทำเชี่ยอะไรล่ะ”
แล้วผมเห็นเด็กคนหนึ่ง ผมยาวประบ่า สีผมดำสนิทตัดกับแก้มขาวๆ ตัวดูผอมบางใส่เสื้อสีแดงสด

ผมแทบจำไม่ได้เลยว่านั่นคือ…เกี้ยง ผมหน้าม้าตรงและความยาวผมที่ยาวเกือบถึงกลางหลังตอนนี้เปลี่ยนไปแล้ว

มีแค่แก้มป่องๆกับสีหน้ามุ่ยๆของมันที่ผมยังจำได้ดี

“อย่าบ่นได้ม่ะ รีบๆเดินมา”ไอ้ตั้มตะโกนบ้าง

แล้วเกี้ยงก็เดินแบกเบสกำลังเดินมาที่รถ เดาว่ามันคงสังเกตไม่เห็นผมที่ยืนมองมันอยู่





“เกี้ยง”





อยู่ๆปากผมหลุดคำพูดนั้นออกไปอย่างคนไม่รู้ตัว

ไม่รู้ผมเรียกมันทำไม

ไม่ได้ตั้งใจอยากให้มันรู้ว่าผมมา

แต่เหมือนสมองมันไม่สั่งการไปชั่วขณะ

แค่หลุดออกไปตามความรู้สึกเท่านั้นเอง

เกี้ยงหันมามอง

เราสบตากัน

ต่างคนต่างยืนนิ่ง

ผมไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรต่อไปดี

แล้วเกี้ยงก็หันหน้าไปพูดอะไรสักอย่างกับคนบนรถ

แล้วรถก้วิ่งออกไป

เหลือทิ้งไว้แค่เราสองคนที่ยืนอยุ่ตรงนั้น

ผมค่อยๆเดินเข้าไปหาอีกคนที่ยืนก้มหน้าอยู่อย่างใจสั่นๆ

ในหัวผมตอนนี้กำลังปั่นปวนมีความคิดเป็นแสนเป็นล้านผุดขึ้นมาจนรู้สึกมันมั่วไปหมดแล้ว


รู้สึกอยากจะพดกับมันในหลายสิ่งหลายอย่างจนลำดับสิ่งที่พูดไม่ถุก

“เกี้ยง สบายดีไหม”
แต่มีแค่คำๆนี้จริงๆที่ผมคิดว่าควรจะพูดออกไป

“อื้ม ก้อเรื่อยๆอ่ะ พี่บอมล่ะ”คนตรงหน้าตอบมาด้วยเสียงเบาอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

“ไม่ค่อยดีเท่าไร”ผมตอบ

แล้วเราก็เงียบกันไป ผมจ้องมันด้วยความที่ตัวสูงกว่า ส่วนมันก็เอาแต่ก้มหน้า


“ไม่คิดว่าจะมานะ”มันเหงยหน้าถามพร้อมยิ้มที่ดูเหมือนฝืน

“ก็ไม่รู้ทำไมเหมือนกันถึงมาแค่…”ผมอยากพุดต่อ แต่ไม่คิดว่าควรพูดออกไปเลยหยุดไว้แค่นั้น

“เกี้ยงตัดผมใหม่อ่ะ ดูเป็นไงบ้าง หล่อไหม”แล้วมันก็เปลี่ยนเรื่อง พุดด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

“แม่อ่ะชมใหญ่ เค้าดีใจอ่ะที่เกี้ยงตัดได้ซะที เค้าบอกว่า….อื้ม”

ผมแทบไม่รู้ว่ามันกำลังพูดอะไรอยุ่ รู้แค่ว่าผมแสแสร้งทำว่าไม่เป็นอะไรต่อไปอย่างมันไม่ไหว

ผมโน้มตัวประกบปากจูบกับมัน

มันคือสิ่งที่ผมไม่ควรทำที่สุด
แต่ผมรู้สึกฝืนเก็บไว้ไม่ไหวจริงๆ

ดีใจ….ที่มันก็จูบตอบผม

“คิดถึงนะครับ พี่คิดถึงเกี้ยงมากจริงๆ”ผมพูดพร้อมกอดมันไว้ กอดแน่นมากเหมือนไม่อยากให้มันจากไปไหนอีก

“เกี้ยงก้อคิดถึงพี่ครับ”มันพูดเสีงคล้ายคนร้องไห้ ผมรีบผละมันออก แล้วก้อเห็นมันร้องไห้จริงๆ ทำผมตกใจมากเลย

“เกี้ยงเป็นอะไรครับร้องไห้ทำไม”

“พี่บอมไม่เกลียดเกี้ยแล้วหรอ”

“ใครเกลียดเกี้ยงครับ พี่หรอ บอกแล้วไงว่าพี่ไม่มีทางเกลียดเกี้ยง พี่จะไปเกลียดเกี้ยงเรื่องอะไรครับ”

“พี่บอม เกี้ยงขอโทษ”

“พี่ไม่ควรทำแบบนี้ใช่ไหม ขอโทษนะที่ทำให้ลำบากใจ”

ผมหันหลังกลับ เมื่อตั้งสติได้  
แต่มันมากอดผมไว้จากด้านหลัง

“พี่บอมอย่าไปนะ ผมรักพี่บอม รักพี่คนเดียว พี่บอมกลับมาหาเกี้ยงนะ“มันพูดเสียงสะอื้นพร้อมกอดผมแน่น

“เกี้ยงพูดเรื่องอะไรอ่ะ”ผมงงมากกับสิ่งที่มันพูด แต่ผมรุ้สึกดีใจมากๆที่ได้ยินแบบนั้น

“วันนั้นเกี้ยงโกหกพี่บอม เพราะพี่เบลมาขอร้องให้เกี้ยงเลิกยุ่งกับพี่ เกี้ยงไม่รู้ว่าควรทำยังไงดี เลยได้
แค่ทำตัวค่อยๆห่าง

ออกไปแต่ก้ยังใจอ่อนกับพี่อยู่ดี จนเกิดเรื่องเก้าเกี้ยงเลยใช้มันมาเป็นข้ออ้างเพื่ออยากทำให้เรื่องมันจบ เกี้ยงขอโทษ ขอโทษนะ พี่บอมให้อภัยเกี้ยงนะ”




เรื่องทั้งหมดนี่มันอะไรกัน

ในหัวผมตอนนี้ว่างเปล่าไปหมด




ผมคว้าคนตรงหน้าที่ยังร้องไห้ไม่หยุดเข้ามากอดพร้อมกับลูบหัวปลอบเบาๆ
เกี้ยงก็กอดผมตอบ

เรากอดกันอยุ่แบบนั้น

เราก็เหมือนคนที่กำลังวิ่งหนีหัวใจตัวเองมาจนเหนื่อยสุดท้ายก็ยังกลับมาที่เดิม

แต่อย่างน้อยเราก็ยังได้พบว่าคนๆนั้นก็กลับมาเหมือนกัน

จะไม่ยอมให้มันจากไปอีกแล้ว รู้แล้วว่ามันสาหัสขนาดไหน
ไม่ยอมอีกเด็ดขาด

“ไม่เป็นนะครับ ไม่เป็นแล้วนะ”ผมพูดอยู่ซ้ำ อยากให้คนในอ้อมกอดรุ้สึกดีขึ้น

“พี่บอม กลับมาได้ไหมครับ?เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ไหม??”

pattara2536

ชอบมากๆครับ สนุกมากๆ

maxum

ขอบคุณมากๆครับ

Greerapat

ขอบคุณครับ

4_NAY

กลับมาจุดเริ่มต้น เพื่อเริ่มใหม่ อีกครั้ง

sugarxxx

เกือบสายแล้วไหมละ

aumking

สงสารจับใจ