รด.พี่ขอโทษ 2

choco

หลังจากที่ผมข่มขืนกระทำชำราวกับน้องโอ้ตไปแล้ว ก็รู้สึกสำนึกผิดขึ้นมา ผมเอาชุดนอนที่น้องเขายังไม่ได้ใส่มาสวมให้แล้วพาไปรพ. ผมทำแผลดูแลรักษาน้องเขาเป็นอย่างดี จนช่วงหัวค่ำของวันนั้นน้องเขาก็รู้สึกตัว(ผมไม่ได้ไปใหนอ่ะ เฝ้าน้องเค้าทั้งวัน) ตอนแรกที่น้องเค้าเห็นผมเค้าก็ตกใจแล้วยันตัวลุกขึ้นถอยหนีทันที “เดี๋ยว นอนลงก่อนครับ”   “...” ที่ตอบกลับมามีแต่ความเงียบจากน้องเค้า โอ้ตเค้ายังคงมองผมด้วยสายตาที่ทั้งผิดหวังทั้งรังเกียจและเสียใจ “พี่รู้ว่าพี่มันเลว พี่มันชั่ว พี่จะไม่ขอให้โอ้ตยกโทษให้ แต่โอ้ตให้พี่ดูแลเราก่อนได้ไหม” หลังจากนั้นน้องเค้าก้ถามคำตอบคำ ไม่แม้แต่มองหน้าผมด้วยซ้ำ โอ้ตนอนโรงพยาบาลอีก4-5วันก็กลับบ้าน ผมขับรถไปส่งโอ้ตที่บ้าน พ่อ-แม่ของน้องเค้าก็ยังไม่กลับมา “โอ้ต..พี่ขอโทษนะครับ พี่หวังว่าพี่คงได้เจอโอ้ตอีก” ผมพูด น้องโอ้ตฟังเงียบๆแล้วเปิดประตูลงจากรถเดินเข้าบ้านไป..

ปัจจุบัน..  “ไอ้หมอโอ้ตตต พรุ่งนี้แกจะไปสแตนบายด์งานกีฬาสีโรงเรียนน้องชายฉัน ด้วยกันนอ่ะป่าว โรงเรียนนี้เค้ามาขอความร่วมมือจากทีมแพทย์โรงพยาบาลเราน่ะให้ไปช่วยหน่อย เผื่อมีเหตุฉุกเฉินอะไร” อืมม..ชื่อโรงเรียนคุ้นๆเนอะ แต่นึกเท่าไรก็นึกไม่ออกทำไมถึงคุ้นชื่อโรงเรียนนี้  “ขี้เกียจอ่ะแก แดดร้อนว่ะ งานกีฬาสีเด็กมัธยมเนี่ยนะ.. น่าสนุกตรงใหน แกจะไปก็ไปเหอะ พรุ่งนี้ว่าจะกลับบ้านอ่ะ”ผมตอบเพื่อนสาวของผม เธอชื่อเดียร์ ก็น่ารัก นิสัยดี บ้านรวย แต่! คุณเธออาร์ทตัวแม่ถ้าเรื่องใหนใครทำอะไรไม่เข้าตาไม่ถูกใจเธอ เธอจะองค์ลงทันที “เฮ้ยแกกกก.. ไปดิ่ว่ะ แกไม่ไปแล้วชั้นจะไปเมาท์กับใคร พวกพยาบาลก็ไปกัน2คนเอง”เธออ้อนอีกแล้ว “เออๆๆ .. ไปก็ได้กี่โมงอ่ะ พรุ่งนี้”ผมจำต้องรับคำเพราะถึงยังไงยัยเดียร์ก็ต้องลากผมไปจนได้ “8โมงเช้าเจอกันที่โรงเรียนนะ^^ แตงค์กิ้วจ้า วันนี้ฉันกลับบ้านก่อนนะ”

8 โมงเช้า ณ โรงเรียน..  เฮ้อออ..ผมมาทำอะไรโรงเรียนนี้เนี่ย..เพราะยัยเดียร์แท้ๆเลย  ผมคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย บ่นกับตัวเองนิดหน่อยขณะขับรถเข้าไปในโรงเรียน กีฬาสีของเด็กมัธยมนี่มันก็สงครามนักเรียนดีๆนี่เอง สมัยรุ่นผมก็ต้องช่วยเพื่อนทำสแตนด์เชียร์ พาเหรด บลาๆๆๆ งานยุ่งไปหมด ผมจึงเข้าใจว่าทุกอย่างที่คิดและที่ทำต้องออกมาอลังการงานสร้างเสมอ ห้ามผิดพลาด เห็นภาพแล้วก็คิดถึงเพื่อนๆสมัยอยู่ม.ปลายT^T    ผมจอดรถแล้วเดินไปหาซุ้มของยัยเดียร์ที่ตั้งอยู่ข้างสนามฟุตบอล “มานานยังวะแก?”ผมทักเดียร์ “ก็ไม่เท่าไรอ่ะ นี่ๆดีนะที่ชั้นบอกให้แกมาเร็วมาทันพาเหรดพอดีเลยเค้ากำลังจะเริ่มแล้ว ประธานเพิ่งกล่าวเปิดงานไปเมื่อกี้ น้องชั้นเป็นดรัมเมเยอร์สีฟ้าด้วยแหละ^^”ท่าทางคุณเธอภูมใจเหลือเกิน = =” “หรอ..อื้ม”ผมแสดงการรับรู้ ไม่นานนักพาเหรดของสีแรกก็เดินลงมาในสนาม เป็นสีเขียวคอนเสปคงจะเกี่ยวกับประเทศฝรั่งเศษ อะไรทำนองนั้น ต่อมาก็สีชมพู สีเหลือง สีฟ้า “นี่ไงแกน้องชายชั้น หล่อมั้ยๆๆๆ” ยัยเดียร์เกิดอาการกรี๊ดดก๊าดอีกแล้ว ถ้าเธออกอาการนี้เมื่อไรแสดงว่าสิ่งนั้นเธอพอใจเป็นอย่างมาก(กุล่ะเหนื่อยกะมัน) น้องชายของเดียร์ก็ดูน่ารักดีครับตัวผอมๆสูงๆ ใส่ชุดไทยสวมเสื้อสีขาวแขนกระบอก โจงกระเบนสีน้ำเงิน สวมถุงเท้าสีขาว รองเท้าหนัง(ชุดราชประแตนอ่ะครับ) ถือคมานำพาเหรดและดรัมเมเยอร์อีก2คนของสีฟ้าเดินผ่านไป “เอ่ออ..แก ชั้นว่าน้องแกคงจะตาลายเพราะแสงแฟรชจากกล้องแกนี่แหละ”ได้ทีผมก็หันไปล้อยัยเดียร์5555 “ย่ะ.. แกไม่มีน้องนิ่แหม..”  แล้วสิ่งต่อมาที่ทำให้ผมแทบจะเป็นลมเลือดกำเดาพุ่งก้จะเป็นอะไรไปไม่ได้นอกจาก .. ดรัมเมเยอร์ไม้หนึ่งของสีส้ม สีสุดท้าย คอนเสปคงจะเกี่ยวกับประวัติศาสตร์หรืออนุรักษ์วัฒนธรรมไทย ดรัมเมเยอร์ที่เดินนำมาใส่โจงกระเบนลายไทยสีแดงอมส้มคาดเข็มขัดทองขับผิวให้ขาวมากยิ่งขึ้นไปอีกด้านหน้ามีชายผ้าห้อยยาวถึงพืน ไม่สวมเสื้อ ใส่กรองศอแล้วมีทับทรวงห้อยคอยาวถึงอก บนศรีษะมีรัดเกล้าทรงสูง ใส่กำไรแขนถือคทาเดินนำ “โอ้ต!!!”ผมอุทาน “ฮึ..แกว่าไรนะ ดูดรัมเมเยอร์สีนี้สิ่อลังการมากกกก.. ...... ...... .....”ยัยเดียร์พึมพำอะไรซักอย่างผมไม่ได้ฟังแล้ว สติผมหลุดไปแล้ว สายตาจับจ้องอยู่แต่ที่ดรัมเมเยอร์ไม้หนึ่งของสีส้ม เหมือนทุกสิ่งรอบๆตัวมันจะหายไปในพริบตา ไม่ได้ยิน ไม่รับรู้ “ไอ้โอ้ตตตตตตตตตต... แกฟังฉันอยู่หรือเปล่าเนี่ย_*_”เดียร์แหวใส่ผม “อ๋อ.เอ่อ.. อืมม ใช่” “เฮ้ออ..เชื่อเค้าเลย เมื่อกี้ชั้นถามว่าแกคิดยังไงกับน้องคนนั้น” “ก็อื้ม..น่ารักดีอ่ะ”  เวลาผ่านไปสักพักพาเหรดก็เดินออกจากสนามไปหมดแล้ว แค่พริบตาเดียว..แค่ช่วงเวลาสั้นๆผมได้ทบทวนสิ่งต่างๆที่เหมือนจะลืมไปแล้ว เค้าจะเป็นยังไงบ้างนะ สบายดีหรือเปล่ายังโกรธเราออยู่มั้ย ถึงว่าสิ่ชื่อโรงเรียนมันคุ้นๆ  ตอนนั้นเองที่ผมกำลังคิดเพ้อเจ้ออยู่คนเดียว ก็มีเด็กผู้ชายคนนึงคงจะเป็นดรัมเมเยอร์ของสีส้ม สวมชุดพระราชประแตนเสื้อผ้าไหมสีครีม โจงกระเบนสีเขียวสดลายไทยมีผ้าคาดเอวสีแดงอมส้ม(นี่กรูยังมีเวลาดูรายละเอียดเค้าอีกเนอะ- -“)อุ้มดรัมเมเยอร์ไม้หนึ่งเข้ามาหาพวกผม พร้อมกับเพื่อนๆของน้องเค้าอีกสองสามคนที่ตามมาด้วย “พี่ครับ น้องผมเป็นลมครับ” “โอ้ต!! แกเหม่ออะไรมาช่วยกันก่อนนซิ่”เดียร์แทบจะกินหัวผมอยู่แล้วT3T “โอ้ตครับ โอ้ตได้ยินพี่หรือเปล่า”เด็กผู้ชายคนนั้นกุมมือของโอ้ตไว้แน่นมากๆ “เฮ้ยไอ้น้ำมน แฟนมึงก็มาถึงมือหมอแล้วออกมารอข้างนอกเหอะ”เด็กคนนึงในกลุ่มพูดขึ้น เด็กคนที่ชื่อน้ำมนจึงถอยออกมาดูห่างๆ “แฟน”คำนี้คำเดียว ทำผมหน้ามืด สิ่งรอบตัวเริ่ม

tanya

ขออ่านหน่อยครับ

tannacup

ขอบคุณมากคับ

kkkai

ขอบคุณครับ

pndu62

ขอบคุณครับ

noomtnoi

ขอบคุณครับ

MaximusRavi

ขอบคุณนะคราฟผมม

mayadeardana

ขอบคุณครับ

nunukung

ขอบคุณค้าบบบบ

cherryman155

ขอบคุนนะค้าฟ ผม ^^

man__Poon

ขอบใจมากมาย

jewel

ขอบคุณครับ

wwballer

น่าสนใจดีเหมือนกัน

jackjack9

ขอบคุณครับ
ที่หามาให้อ่าน

memory023

ขอบคุณครับ

manoy624

ขอบคุณมากคับ

abc55

ขอบคุณครับ

OOPSLININ

น่าสนใจดีจังเลยอ่ะอิอิ

badin

ขอบคุณน้าา

genie_oh

ขออ่านหน่อยนะฮะ