fiction herry potter (เดรโก X แฮรี่ ) (2)

tanya

ในทุกๆวัน  แฮรี่ก็จะไปห้องสเนป  หลังจากนั้นเขาก็ต้องไปอาบน้ำให้มัลฟอย  ถึงมันจะต้องนอนดึกแต่เขาก็สุขใจที่ได้ทำได้อยู่ใกล้คนคนนั้น เขากับมัลฟอย  ไม่ค่อยจะทะเลาะกันแล้ว  แต่มีบางครั้งที่กัดกันบ้าง   และเขาก็ได้คุยเรื่องต่างๆ  กับมัลฟอย แลกเปลี่ยนประสบการณ์กันจนเขาคิดว่ามัลฟอยก็ไม่ใช่คนเลวร้ายอะไร  เวลาหนึ่งอาทิตย์ช่างผ่านไปรวดเร็ววันนี้เป็นวันสุดท้ายที่เขาจะได้มาห้องมัลฟอยแล้ว “วันนี้วันสุดท้ายแล้ว   ฉันอาบน้ำให้นายเอามั้ยพอตเตอร์””ไม่เอาอะ  ฉัน”แฮรี่หน้าแดงได้แต่ก้มหน้างุดๆ  “นายจะอายทำไม มะมานี่เลย””เฮ้ยๆมัลฟอย”  มัลฟอยจับเขาถอดเสื้อผ้าจนเหลือแต่กางเกงขาสั้นตัวเดียว  แล้วลากเข้าห้องน้ำจัดการสระผม  ถูหลังให้พร้อม แฮรี่ไม่ได้ขัดขืนอะไร  เขารู้สึกสบายนานทีจะมีคนอาบน้ำให้
“ดีมั้ยพอตเตอร์  อยากให้ฉันอาบให้ทุกวันมั้ยละ”เสียงมัลฟอยกระซิบข้างหูทำให้เขาขนลุกซู่รู้ตัวอีกที  มัลฟอยมาอยู่ในอ่างกับเขาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน  มัลฟอยใช้มือแตะบนหน้าท้องของเขาอีกข้างก็ลูบอยู่บนไหล่”ฉันชอบนายพอตเตอร์” แฮรี่ค่อยๆเห็นหน้ามามอง แล้วใบหน้ามัลฟอยก็ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ จนปากของทั้งสองสัมผัสกัน แฮรี่ไม่ขัดขืนเพราะเขาก็ต้องการสัมผัสนี้เหมือนกัน  มันเป็นสัมผัสที่โหยหามานาน  ทั้งลึกซึ้งและตื่นเต้นพวกเขาจูบกันร้อนขึ้นเรื่อยๆ มือของมัลฟอยเริ่มลูบไล้บนลำตัวลื่นของเขา และมาถึงบริเวณบั้นท้าย  สอดมือเข้าใต้กางเกงนั้น   นั้นทำให้เขาได้สติ   มันยังไม่ใช่ตอนนี้เร็วเกินไป แฮรี่จึงผลักมัลฟอยออก   “ทำไมพอตเตอร์””เออ  ฉันว่ามันเร็วเกินไป  นะมัลฟอย”แฮรีพูดก้มหน่าเพราะกลัวมัลฟอยเห็นหน้าที่แดงเป็นลูกตำลึงของเขา”ok ฉันขอโทษ””ไม่เป็นไร””แฮรี่”เขาเงยหน้าขึ้นมัลฟอยเรียกเขาว่าแฮรี่หรอ  “ที่บอกว่าชอบนายไม่ใช่เรื่องเล่นๆนะ  มันคือเรื่องจริงฉันอยากให้นายรับมันไว้  ถึงนายจะไม่ชอบฉันก็ไม่เป็นไรก็เข้าใจว่านานเกลียดฉันจะตายและฉันก็ขอโทษด้วย” “ไม่ใช่ มัลฟอย  ฉันก็รู้สึกดีกับนายเหมือนกัน  ฉันลังเลมานานแล้วแต่ฉันคิดว่าเราใจตรงกันนะ มัลฟอย””แฮรี่  นายพูดจริงๆนะ ฉันดีใจนะรู้ไหม””จริงสิมัลฟอย””อืม  เรียกเดรโกดีกว่ามั้ง””ดะ เดรโก”แฮรี่เขินจนหน้าแดงไม่รู้ทำไมก็แค่เรียกชื่อ คงเป็นเพราะมันเป็นชื่อที่เขาเรียกในฝันบ่อยๆมั้ง
“น่ารัก”จบคำชมเดรโกก็ประคองหน้าแฮรี่มาแล้วประกบจูบเป็นการให้รางวัล
“คืนนี้นอนที่นี้นะครับ””ไม่เป็นไร  กลับหอดีกว่าเดี๋ยวรอนเป็นห่วง” เดรโกคุยกับเขาขณะที่เป่าผมให้ (ฮอกวอตไม่มีไฟฟ้านิ   ไดร์เวทมนต์ก็ได้เอ้า )”   งั้นไปส่งนะ””อืม”  คืนนี้ทั้งเดรโกและแฮรี่ต้องนอนยิ้มให้เพดานทั้งคืน   มันเป็นคืนที่มีความสุขที่สุด
จากวันนั้นเขากับเดรโกก็เจอกันทุกวัน  ต่างพูดคุยหยอกล้อกันไป    หวานกันบ้าง  แกล้งกันบ้างเป็นช่วงเวลาที่เขามีความสุขที่สุด   เจอกันตอนเดินสวนทาง  พวกเขาสองคนก็จะแอบหันหลังมายิ้มให้กัน  จนเฮอร์ไมโอนี่เริ่มแปลกใจ  ทำไมแฮรี่ร่าเริงนัก
“แฮรี่  หมู่นี่มีความสุขจริงนะ””ก็ธรรมดานะเฮริ์ม””ชอบหายไปตอนเย็นๆด้วยเท่าที่สังเกต มัลฟอย”    เฮริ์มมองอยากรู้ทัน”ก็ได้   จะเล่าให้ฟัง”เขาเล่าให้เฮริ์มฟังทุกอย่าง  ตั้งแต่ต้นจนจบ  “เธอไม่ว่าอะไรใช่มั้ย”
“ไม่หรอ  เห็นเธอมีความสุขก็ดีแล้วนี่  ถ้าอย่างที่บอกมัลฟอยก็ไม่ได้เลวร้ายอะไร””อืมขอบใจนะเฮริ์ม”  
“ไม่เป็นไรเธอคือเพื่อนรักแฮรี่””เฮริ์ม”  แล้วทั้งคู่ก็กอดกัน แฮรี่ลูบหัวเธอแล้วโยกไปมาเหมือนเด็ก  เฮอร์ไมโอนี่ก็ซบอยู่ที่อกแฮรี่  ดูเหมือนคู่รักยังไงยังงั้น  “เฮ้  แฮรี่น้อยๆหน่อยฉันยังไม่ค่อยจะได้กอดเฮริ์มเท่าไหร่เลยนะขนาดเป็นแฟนกัน เอ้า  เนี้ยมีคนฝากให้นาย ”รอนยื่นดอกกุหลาบสีแดงช่อหนึ่งให้กับแฮรี่  “ใครฝากให้อ่ะรอน””ไม่รู้สิ   เขียนที่การ์ดว่า  หวังว่าคงชอบแค่นั้น นายนี่ดีจริงๆ คนหล่อก็อย่างนี่ละน้า  อิจฉา””อิจฉาทำไม  นายมีเฮริ์มอยู่ทั้งคน”  “แฮรี่บ้าหรอ” เฮอร์ไมโอนี่ตีแขนแฮรี่ด้วยความเขิน  ส่วนรอนก็ทำเหมือนว่าไม่  มีอะไรแต่หน้าที่แดง  เกือบจะเท่าสีผมตัวเอง  มันตอบได้ทุกคำถาม   “นายสองคนนี่น้า555”  แฮรี่หัวเราะให้กับคนปากแข็งทั้งสองคน  ก่อนจะก้มมองดอกกุหลาบ  แล้วคิดถึงใครบางคน  เย็นนี้ต้องไปหาซะหน่อย  คิดถึง
ก๊อกๆๆ   “เดรโกครับ อยู่ไหม””อยู่ๆ   เข้ามาเลย”  แฮรี่เปิดประตูเข้าไปพบกับห้องที่คุ้นเคย  และเมื่อไหร่ที่เขาเข้ามา เขาก็จะมีความสุขเสมอไม่ใช่เพราะห้องสวยหรอก  แต่เป็นเพราะเจ้าของห้องต่างหาก ล่ะ  “วันนี้มาเร็วนะแฮรี่  ปกติต้องไปเรียกถึงจะมา”  มัลฟอยยิ้มให้ขณะที่นั่งอยู่บนเก้าอี้  “ก็  คิดถึง  ทำไมมาไม่ได้หรอ””โอ๋ๆๆๆ    แค่นี้ก็งอนไปได้  ห้องนี้ยินดีต้อนรับเสมอ”  เดรโกว่าพลางเดิมมาลูบหัวแฮรี่   “ไม่ได้งอน   ก็พูดไปงั้นแหละ” “อือ  จริงนะครับ”  ก่อนจะหอมแก้มแฮรี่ไปฟอดหนึ่ง   “เดรโก”  พูดได้แค่นั้น มือก็ลูบแก้มตัวเองเบาๆ  “มะมานั่งก่อน   เอ้ากินหนมมั้ย  อร่อยนา”  ว่าแล้วก็จับคุกกี้จ่อปากแฮรี่   แฮรี่ทำท่าจะจับมากินแต่เดรโกก็ประท้วง  “อือ   จะป้อน  กินเลย”  และแฮรี่ก็ยอมกินแต่โดยดี   ทั้งสองไม่ได้พูดอะไรต่อเพียงนั่งยิ้มให้กัน
“ เดรโก  เมื่อกี้ทำไรอยู่ครับ  ทำต่อก็ได้นะ  ”  แฮรี่พูดทำลายความเงียบ  “ไม่มีไรหรอกอ่านหนังสือนะ  ว่างๆๆ””อืม  ขยันจังนะ  ว่างๆก็ติวให้กันบ้างก็ได้” “อืม   ได้สิ   แฮรี่นี่หนา”  แฮรี่นั่งหน้าแดงไม่พูดอะไร   ก่อนเขาจะนึกขึ้นได้  “อืม   เดรโก  วันนี้ส่งดอกกุหลาบไปให้หรอ””รู้ได้ยังไง  ไม่ได้เขียนชื่อนะนั่น””ก็เดาๆเอาแล้วมันใช่ไหมล่ะ”  “อืม  ใช่แล้ว  แล้วตกลงชอบไหม””ชอบ    แต่ชอบสีขาวมากกว่า  ””’งั้นวันหลังจะให้อีกนะ   อือ  แฮรี่วันนี้มีอะไรจะให้ดู”แล้วเดรโกก็จูงมือแฮรี่ไปยังอีกห้องหนึ่ง   ซึ่งมันเป็นห้องโล่งๆ  มีเปียโนหลังหนึ่งตั้งอยู่  “มะมานั่งด้วยกัน  จะร้องเพลงให้ฟัง”  เดรโกร้องเพลงพร้อมกับเล่นเปียโนให้เขาฟังตั้งหลายเพลง  ไม่น่าเชื่อ  เดรโกก็มีอารมณ์ศิลปินเหมือนกันนะเนี้ย ร้องเพลงเพราะด้วย   “คนอย่างนาย  ก็โรแมนติกเหมือนกันนะเนี้ย””หือ   นายไม่รู้ฉันโรแมนติกกว่านี้อีก” เดรโกว่าพลางจับผมที่ยุ่งเหยิงที่ระตามแก้มเนียนๆของแฮรี่มาทัดหูเบาๆ   ก่อนจะยื่นหน้าเข้ามาใกล้เรื่อยๆ  จนรู้สึกสัมผัสนุ่มนวลที่ริมฝีปาก  ก่อนปากนุ่มๆนั้นจะเลื่อนมายังซอกคอของเขา  “อืออ  เดรโก” เขาไม่ได้  ปฏิเสธ  ปล่อยให้มันเป็นไป  ก่อนที่เสื้อผ้าของเขาจะหายไปจากตัวจนหมด  “ขอนะครับแฮรี่” เดรโกอุ้มเขาไปวางบนเตียงอย่างแผ่วเบา   เขาจูบตอบเดรโกและนี่คือคำตอบของคำถาม     ทั้งสองอยู่ในคืนแห่งความสุขท่ามกลางหอสลิธีลีน  และหลับในอ้อมกอดของกันและกัน
“ซี้ดดดดด    อุ้ยเจ็บจริงเลยโว้ย  เมื่อคืนไม่เห็นเจ็บ” แฮรี่บ่นขณะขยับตัวตื่นในตอนเช้าของวันใหม่   ก่อนจะคิดถึงเรื่องเมื่อคืน   เขาเสร็จเดรโกซะแล้ว  ถึงจะคิดอย่างนี้แต่เจ้าตัวก็หน้าแดงไปจนถึงหู   มองคนที่นอนอยู่ข้างๆ ก่อนจะเอื้อมมือไปเกลี่ยผมสีทองนั้น  “อืม  แฮรี่ตื่นเช้าจัง””อ๊ะ ขอโทษทำให้ตื่นหรอ””ไม่เป็นไร  จะตื่นพอดี ป่ะ ไปอาบน้ำกัน” พลางดึงแขนแฮรี่ให้ลุกขึ้น
“เดี๋ยวๆ  เดรโก ””เร็วๆแฮรี่มะ””เดี๋ยวๆ  เจ็บอยู่””เฮ้ย  แฮรี่เป็นอะไร  เจ็บตรงไหน”พลางสำรวจตัวแฮรี่  “ก็เมื่อคืน  นะสิ ฉันยังไม่เคยนะ”แฮรี่หน้าแดงก้มหน้าก้มตาพูด  “อะเออ  ฉันก็ลืมไป  มะเดี๋ยวอุ้มดีกว่า”  “มะไม่เป็นไร””เถอะน้า  มา ” แล้วแฮรี่ก็ยอมทำตามเป็นเพราะสายตาอ้อนๆนั้น  พวกเขาลงมาทานข้าวพร้อมกันแต่ตอนนี้ไม่ค่อยจะมีใครแล้ว  ทั้งสองจึงนั่งกินข้าวด้วยกัน
วันนั้นเป็นวันที่แฮรี่มีความสุขที่สุด ได้ตื่นขึ้นมาเจอหน้ากัน  กินข้าวด้วยกัน ได้อยู่ด้วยกันทั้งวัน  มืดแล้วกว่าเขาจะกลับมาหอกริฟฟินดอร์ “แฮรี่   นายหายไปไหนตั้งแต่เมื่อวานแล้ว”รอนตะโกนเมื่อเห็นเขาเดินเข้ามา   “เขาก็อยู่กับแฟนเขานะสิรอน”เฮอร์ไมโอนี่พูดขึ้น   แฮรี่เดินมาถึงแล้วนั่งข้างๆรอน “นายมีแฟนแล้วหรอแฮรี่  ใครล่ะ””เออ ”  เขาจะบอกรอนดีไหมนะ  รอนจะว่าอะไรเขาไหมนะ  ออกจะเกลียดเดรโกซะขนาดนั้น เขาหันหน้าไปมองเฮริ์ม ก่อนที่เธอจะตอบเขาอย่างรู้ใจ  “แล้วแต่นายสบายใจแฮรี่” เขาคิดแว๊บหนึ่งก่อนจะตัดสินใจ ยังไงรอนก็ต้องรู้อยู่ดี  “เออ คือ ว่าเป็น  แฟนฉัน คือเดรโก  เดรโก มัลฟอย”” อะไรนะแฮรี่ นายเป็นแฟนกับมัลฟอย” รอนตะโกนสาบานเลยว่าคนทั้งห้องนั่งเล่นต้องได้ยินทุกคน  “แฮรี่นายกับมัลฟอยจริงๆหรอ”  เนวิลถามแฮรี่เบาๆ “เออ  มัน ””แฮรี่  จริงหรอ  แฮรี่ ไม่จริงใช่ไหม ฉันจองนายไว้นะ แฮรี่” และอีกหลายคำถามมากมายจากสมาชิกในบ้าน  “หยุด  หยุด  ก็ได้ฉันเป็นแฟนมัลฟอย  เดรโก มัลฟอย”
แฮรี่ตะโกนเสียงดัง   ทุกคนเงียบ “เราคบกันอยู่”  แค่นั้นทุกคนก็กลับไปทำงานตัวเองอย่างเดิมแล้วเสียงซุบซิบก็ดังขึ้นตามมา
แฮรี่ซบหน้าลงกับฝ่ามือ  ก่อนเงยหน้าขึ้นแล้วถอนหายใจ “เออ แฮรี่ฉะ ฉันขอโทษนะ ที่ ฉัน””ไม่เป็นไรรอน ช่างมันเถอะ”  จากนั้นไม่มีเสียงใครพูดอีกเลย  จนกระทั้งทั้งสามแยกย้ายไปนอน   เฮ้อ เดรโกจะว่ายังไงบ้างนะ  จะโกรธมั้ย คืนนั้นเขาคิดแต่เรื่องนี้จนหลับไป
“แฮรี่ตื่นได้แล้วสายแล้ว” แฮรี่สะดุ้งก่อนจะตื่นขึ้นมา“อีกหน่อยรอน””เร็ววันนี้มีเรียน เช้านะแฮรี นี่ก็ เจ็ดโมงกว่าแล้ว””โอเคๆ”“เร็วเลย”รอนว่าพลางดันหลังแฮรี่ให้เข้าห้องน้ำไป
“จะมีวันไหนบ้างมั้ยที่พวกเธอสองคนจะตื่นแต่เช้า  แล้วไม่ต้องให้ฉันรอ”เฮอร์ไมโอนี่บ่นกับสองหนุ่ม”เธอไม่รอก็ได้นะไม่ว่า” รอนพูดออกมา  “รอนเธอพูดแบบนี้ได้ไง   ฉันตั้งใจมารอนะเธอต้องพูดว่าขอโทษหรือ อะไรแบบนี้  ไม่ใช่อย่างนี้””อ้าวหรอ”  เฮอร์ไมโอนี่ไม่ได้พูดอะไรได้แต่ทำท่าทางทำตาลอยฟ้าแล้วทานอาหารต่อไป
ส่วนแฮรี่ก็เอาแต่มองหาคนบางคนที่อยู่ทางโต๊ะสลิธีลีน
“เดรโก   นายเป็นแฟนแฮรี่จริงหรอ”กอยถามออกมาแบบเบา  “ใครบอกนาย กอย””ฉัน  ฉันรู้จากเด็กกริฟฟินดอร์ เขาลือกันนะถ้ามันไม่จริงฉันขอโทษ””อือ” เดรโกตอบแค่นั้น เขาคิดว่าพวกนั้นรู้ได้ยังไงเร็วจริงๆ  
วันนี้เดรโกส่งจดหมายมาให้เขาฉบับหนึ่งบอกให้ไปหาที่ห้อง เขาเริ่มจะใจไม่ดีกลัวว่าเดรโกจะโกรธเขาเอา
ก็อกๆๆๆ  “แฮรี่ครับ”แฮรี่ตะโกนออกไป “แฮรี่  เข้ามาเลย”แฮรี่เปิดเข้าไปในห้อง เขาเดินเข้าไปอย่างช้าๆทำตัวไม่ถูกกลัวจะโดนโกรธเอา  เขายิ่งง้อใครไม่เก่งด้วย “มานั่งสิ แฮรี่” เขาเดินช้าๆไปนั่งก่อนจะเริ่มพูด “เดรโกข่าวที่เราคบกัน  ฉะฉัน  ฉันเป็นคนบอกไปเอง  ฉันขอโทษ  ฉันรู้ว่านาย  นายคงไม่อยากให้ใครรู้แต่เพราะมันเป็นแบบนี้ฉันเป็นผู้ชายแล้วฉันก็ไม่ค่อยมีอะไรดีเลยฉัน ฉันเข้าใจนะ แต่ฉัน ฉันขอโทษจริงๆเดรโก” แฮรี่พูดซะยาวมันทำให้เดรโกหัวเราะ“555 แฮรี่  ฉันไม่ได้ว่าอะไรซะหน่อยแล้วก็ไม่ได้คิดแบบนั้นซะหน่อย เค้ารู้ก็ดีแล้ว จะได้ไม่มีใครมากล้าจีบนายอีก”  เดรโกพูดอย่างร่าเริง   มันทำให้แฮรี่หายกังวล“แล้วที่นี้เราก็จะได้  sweet  กันได้อย่างสบายใจทุกที่ทุกเวลาไงแฮรี่ดีออก ” แฮรี่ไม่ได้พูดอะไรได้แต่พยักหน้าแล้วยิ้มๆ
“’งั้นวันนี้ออกไปข้างนอกกันไปเดินเล่นป่ะ” เดรโกชวนพลางฉุดแฮรี่ให้ลุกขึ้น ทั้งสองพอกันเดินเล่นไปตามริมทะเลสาบ  จูงมือกัน ยิ้มหัวเราะอย่างมีความสุข  ถึงแม่ว่าจะมีคนกระซิบกระซาบบ้างเมื่อเห็นทั้งสองคน แต่เดรโกก็บอกเขาว่าไม่ต้องสนใจ   พวกเขาอิจฉาเราไง        นี่คือคำพูดของเขา  เดรโก  มัลฟอย

aonz

ขอบคุณครับ

gayininsindy

เป็นเรื่องที่สนุกจริงๆ

nine-9938

อย่างนี้คงไม่อยากจบจากโรงเรียน

BothloveTim

ขอบคุณครับ

boyandarm

ขอบคุณนะครับ

tokeeya

-ขอบคุณมากครับ

obmuj

ขอบคุณคร๊าฟฟฟ

vera

ขอบคุนมากคับ
จะรอนะ

ธรรม

ขอบคุณมากนะครับ

kengee

ขอบคุงมาก คับ

aomaomaom

ขอบคุณคราฟ

Po'Pe

ขอบคุณค๊าบบบ ^^

sensedevil

ขอบคุณล่วงหน้าคับ

BanK2413

ขอบคุณครับ

madmadz

ติดตามต่อครับ
ขอบคุณมากๆเลยนะคับ
สนุกมากเลยครับ

poppiezzz

kangped

ขอบคุณครับ

arzugima

ขอบคุณครับผม

dung

ขอบคุณครับ