เด็กอะไรว่ะ...น่ารักเป็นบ้า!!(8)

tanya

ผมขอนำเรื่อที่เสนอนี้เปลี่ยนมากระทู้นี้นะครับ(คัดลอกมา ขออภัยเจ้าของเรื่องนะครับถ้าหากว่าซ้ำ)
ตอน เด็กขี้งอน
“เกี้ยง พี่จะไปทำงานแล้วนะ”ผมเรียกไอ้เกี้ยงที่นอนแน่นิ่งอยู่ไม่มีที่ท่าว่าจะลุกสักที
“…”
“น้องเกี้ยงคร้าบบบ พี่จะไปแล้วน้า”
“พี่บอม…ปวดหัวอ่ะ”
“จริงดิ”มันพยักหน้า
“เจ็บคอด้วยอ่ะ”
“ทำไมอ่อนแอจังวะ”ผมบ่นลอยๆพลางนั่งลงข้างตัวมันที่นอนตัวคู้อยู่
“ไม่แฟร์เลยว่ะทำไมมึงไม่เป็นไรเลยอ่ะทั้งๆที่เมื่อคืนมึงก็นอนกอดกูซะแน่นเลย”
“อ้าวไอ้ตูดหมึก นี่ถ้าป่วยพร้อมกันสองคนก็ซวยสิวะ” คิดอะไรบ้าๆของมัน ผมเลยลงโทษด้วยเสยหัวมันไปครับ
“ป่วยอยู่นะเว้ย งดใช้ความรุนแรงกับคนป่วยหน่อยดิวะ”
“ช่วยไม่ได้วะ กูไม่มีนโยบายสงเคราะห์คนป่วยกวนตีนอย่างมึง”
“แล้วนี่มึงอยู่คนเดียวได้ใช่มั้ย”
“อือ น่าจะ”
“แล้วหิวมั้ยครับ”
ผมพูดแล้วลูบหัวมันมันส่ายหน้า ผมก็เลยปล่อยให้มันนอนไป แต่ดูจากสภาพแล้วมันคงหาอะไรกินไม่ได้ผมเลยลงทุนต้มข้าวให้มันกินก่อนไป ผมย้ำให้มันลุกขึ้นมากินข้าวกินยาด้วย แต่ไอ้ลิงแห้งนี่ก็เล่นนอนซมอย่างเดียว ห่วงมันก็ห่วงครับแต่วันนี้ต้องรีบเอางานไปส่งจริงๆ
ทำงานได้ถึงตอนเที่ยงผมก็ไม่ไปกินข้าวพร้อมคนอื่นเพราะเป็นห่วงไอ้ลูกหมาที่ห้องนี่แหละ เลยต้องรีบบึ่งรถมาดูมันก่อน กลับมาก็เป็นไปตามคาดครับ มันไม่แตะข้าวหรือยาเลย นอนนิ่งเป็นศพไม่กระดิก
“เกี้ยงครับ”
“หือออ”ส่งเสียงออกมาเหมือนครางแต่ตานี่ปิดสนิท ตัวมันยังร้อนอยู่เลย
“ลุกขึ้นมากินข้าวก่อนม่ะ”
“พี่บอม เลิกงานแล้วหรอ”มันพูดพร้อมกับพยายามลืมตา  นี่มึงหลับไม่รู้วันรู้คืนรู้เวลาเลยใช่ม่ะ
“ยัง แต่กลัวไอ้ลูกหมาบางตัวจะตายก่อนเลยกลับมาหา”
“เป็นห่วงเค้าอ่ะดิ ;)”ป่วย…แต่ยังกวนไอ้อีก
“ไม่ต้องมาพูดดี บอกให้ลุกมากินข้าวกินยา ดื้อทำไมเนี่ย”
“ก็มันลุกไม่ไหวอ่ะ”มันทำหน้ามุ่ย
“มึงเนี่ยจริงๆเลย นี่ถ้ารอจนกูเลิกงาน มึงคงเป็นศพแล้วมั้ง”ปากก็บ่นมันไปครับแต่ก็ยกข้าวยกน้ำมาเสริฟมันถึงเตียง
“ป้อนหน่อยดิ”มันยิ้มพร้อมส่งสายตาเจ้าเล่ห์มาให้ผม
“เยอะนะเราเนี่ย”
“ก่อคนกำลังป่วยอ่ะ”ขี้เกียจล่ะไม่ว่า แต่นานๆทีมันจะอ้อนผมอย่างนี้ ก็ต้องยอมอยู่แล้วล่ะครับ
“ไอ้ตูดหมึกเอ้ย ”เขกหัวมันเบาๆนึงที ก่อนป้อนข้าวเข้าปากมัน
“อร่อยวะ”
“เป็นไง ฝีมือกู”
“ทำอาหารเก่งนะเนี่ย วันหลัง ทำอย่างอื่นให้กินบ้างดิ”
“ได้ แต่มึงออกเงินซื้อของนะ”
“งกวะ”
“งั้นถ้าไม่มีเงินกูคิดเป็นอย่างอื่นแทนก็ได้” ผมทำตาเจ้าเล่ห์ใส่มัน
“ไอ้หื่น”
“อะไร กูหมายถึงล้างจานหรอก…. ใครกันแน่วะที่หื่น ฮ่ะๆ ;D”ผมหัวเราะแกล้งมัน
“มึงอ่ะ ไม่กินแล้ว กูอิ่มและ”อ้าว แค่นี้ทำงอน
“โห่ พี่บอมล้อเล่นนะ กินอีกหน่อยดิ เดี๋ยวจะได้กินยา”
“ไม่กิน กลับทำงานเลยไป”นั่น ยังมาไล่กุอีกไม่ดูสภาพตัวเองเลยนะมึงเนี่ย
“ดื้ออีกแหละ แล้วจะหายไหมอ่ะป่วยเนี่ย”แล้วมันก็หันมาแลบลิ้นใส่ผม :-X
“อะๆไม่กินก็ไม่กิน งั้นกินยาหน่อยนะ”
“ไม่กิน”
“ไม่เอาดิครับ คนดีกินยาหน่อยหน่อยนะครับ นะ”
“เมื่อกี้พูดว่าไงนะ”
“กินยาหน่อยนะครับ”
“ก่อนหน้านั่นดิ” อะไรของมันก็ไม่รู้ครับ
“คนดีกินยาหน่อยนะครับ”แล้วมันก็ยิ้มกว้าง
“พูดเพราะก็เป็นนี่หว่า”มันพูด สงสัยมันจะชอบให้ผมเรียกมันว่าคนดี เหอๆ
“อะไรกูพูดออกจะบ่อย”
“หร๊า”มันทำเสียงประชดประชัน จะว่าไปผมก็อยากพูดเพราะๆกับมันเหมือนกันนะ ถ้าไม่เจอมันกวนซะก่อน เหอๆ
“แล้วหายงอนยังครับ”
“ก็ป้อนมาดิ”
“ทำไมวันนี้ขี้งอนจังวะ ไหนว่าเมียก็ไม่ใช่ ไง”ผมแกล้งบ่น
“ก็ไม่ได้ขอให้มาง้อนี่หว่า”มันทำหน้าน้อยใจ
“แต่ก็อยากให้ง้อใช่ไหมล่ะ”
“ทำมาเป็นรู้ดี”ผมยิ้ม มันก็ยิ้ม
“อยากไปหมอมั้ย”มันส่ายหน้า
“นอนอีกหน่อยก็หาย ได้กำลังใจดีซะอย่าง”แล้วมันก็ยักคิ้วให้ผม เจอมันพุดเอาใจอย่างงี้ ผมก็เขินเหมือนกันนะครับเนี่ย
“ตอนเย็นอยากกินไร”
“ไอติม”แล้วมันก็หน้ามีชีวิตชีวาขึ้นมาทันที
“พ่อมึงเหอะ” แล้วมันก้ตีแขน
“พูดไม่เพราะอีกแหละ”แล้วมันก็กลับมาทำหน้าบึ้งอีกครั้ง
“แล้วเกี้ยงจะกินได้ไง เกี้ยงป่วยอยู่กินไม่ได้หรอก”มันก็ตีหน้าเศร้า
“สัญญาๆ ถ้าทำตัวดีเดี๋ยวพาไปถล่มเลย อยากกินร้านไหนเดี๋ยวพาไป”
“จริงอ่ะ”
“ป๋าซะอย่าง แต่ต้องทำตัวดีๆจะได้รีบหาย เข้าใจมั้ยครับ”มันก็พยักหน้า
“งั้นพี่ไปทำงานก่อนนะ”ก่อนจะไปก็ไม่ลืมครับ จูบหน้าผากให้กำลังใจคนป่วยซะหน่อย ผมเห็นไอ้ลิงแห้งหน้าแดงไม่รู้ว่าเขินหรือเพราะพิษไข้กันแน่
ตกเย็นผมกับมามันก็เริ่มดีขึ้นบ้างแล้วครับ แต่มันก็ไม่ยอมดื้อไปอาบน้ำผมก็ต้องเช็ดตัวให้มันอีก คราวนี้บอกให้มันหลับก็ไม่หลับ นอนจ้องผมทำงานอยู่อย่างนั้น ผมก็งงดิ
“มองอะไรอยู่ได้  ไม่ง่วงรึไง”
“ให้นอนยังไงไหว นอนมาทั้งวันแล้วเนี่ย”
“แล้วเป็นไรมาจ้องพี่อยู่ได้”
“พี่บอม”
“ครับ”
“ร้องเพลงให้ฟังหน่อยดิ”ตกใจสิครับทำไมอยู่ๆมันก็มาขอให้ร้องเพลง
“ทำไม”
“เฮียตู่เคยบอกว่าพี่เคยร้องนำมาก่อนไม่ใช่หรอ”ครับ ตอนแรกผมร้องนำเพราะตอนนั้นฟอร์มวงเอามันส์เฉยๆเล่นกันแบบขำๆแต่ตอนหลังมีนักร้องคนใหม่เข้ามาซึ่งร้องเทพกว่าผมเลยโดยแตะไปเล่นเบสแทนจากที่เฉยๆก็เล่นจนชอบอ่ะครับ
“แล้วไง”
“ก็ร้องให้ฟังหน่อยดิ”
“ไม่เอา”
“ร้องหน่อย…นะ”
“น่ารำคาญว่ะ นอนไปเลยไป”
“กูป่วยอยู่ ตามใจกูหน่อยไม่ได้หรอ”ดูมันพูด นี่มันประโยคอ้อนวอนหรืออ้อนตีนกันแน่ครับจริงๆแล้วผมแค่เขินที่จะร้องต่อหน้ามันเท่านั้นเอง
“ไม่!!”
“ชิ!! เสียงเป็ดล่ะสิมึงอ่ะ ถึงไม่กล้าร้อง”
“…..”ผมเงียบ ขี้เกียจตอบโต้กับมัน เดี๋ยวไม่จบอีก
“เออ ไม่ร้องก็ไม่ต้องร้อง กะอีแค่ร้องเพลงให้ฟัง ทำให้ยากไปได้”แล้วมันก็เดินลุกหนีจากเตียงหายไปไหนก็ไม่รู้ ผมก็ไม่ได้ตามันไปเพราะไม่อยากง้อครับกลัวใจอ่อนต้องร้องให้มันฟังจริงๆ สักพักมันก็วิ่งเข้ามาในห้องนอน
“เกี้ยง บอกว่าอย่าเดินลงส้นไง”พูดไปก็เท่านั้นแหละครับเพราะมันไม่เคยทำตามสักที แล้วมันก็ยังวิ่งมานั่งข้างๆผม ว่าแต่อาการดีขึ้นหน่อยซนเป็นลิงเหมือนเดิมเลยนะมึง ช่วยป่วยนานๆหน่อยได้ไหมมึงเนี่ย
“เฮ้ย ตอนเด็กน่ารักนี่หว่าทำไมโตมามึงเถื่อนจังวะ”แล้วมันก้ยื่นรูปเก่าๆใบหนึ่งให้ผมดูเป็นรูปครอบครัวผมสมัยตอนที่ไปเที่ยวทะเลกัน ตั้งแต่ผมยังอยู่อนุบาลอยู่เลย
“สัด!! ไปรื้ออะไรของกูมาอีกล่ะ”
“กูไม่ได้รื้อนะ กูแค่ชนโต๊ะแล้วลิ้นชักมันก็ล้มแล้วรูปมันหล่นมาเอง”
“หรอ??”ผมถามมันเสียงสูง
“อืม” ::)มันพยายามทำหน้าตาใสซื่อ ผมจะเชื่อมันดีไหมเนี่ย
“เฮ้ย นี่พ่อมึงหรอ”มันชี้ไปที่รูปผู้ชายคนนึงที่อุ้มผมอยู่
“อือ”
“โคตรหล่อเลย ไม่เหมือนมึง”
“พอแหละ สนุกมากมั้ยเนี่ย”แล้วผมก็กระชากรูปมาจากมือมัน
“อยากเห็นตัวจริงว่ะ พ่อมึงคงเฟี้ยวน่าดู”
“มึงจะไปอยากเห็นเค้าทำไม!”
“อ้าว แล้วมึงเป้นไรมาตะคอกใส่กู”ผมเงียบไม่พูดอะไร
“จะว่าไปกุไม่เคยเห็นมึงกลับบ้านไปหาพ่อเลยนี่หว่า โทรศัพท์ก็ไม่เคยเห็นคุยกัน ระวังพ่อมึงเค้าจะน้อยใจนะยิ่งมีลูกชายคนเดียวอยู่”
“ครอบครัวกู อย่าเสือกได้มั้ยเกี้ยง” มันเปลี่ยนสีหน้าจากอารมณ์ดีๆเป็นอึ้งไปเลยเข้าใจว่ามันก็คงตกใจที่ผมพูดอะไรแบบนั้น
“เออ กูมันเสือก แล้วมึงจะทำไม”แล้วมันก็เอามือมาผลักหน้าอกผม อารมณ์ตอนนั้นก็ขึ้นนะครับแต่ขี้เกียจทะเลาะเลยตัดบทจบไป
“เกี้ยง มึงไปนอนไป อย่าวุ่นวาย กูจะทำงาน”
“กูทำมึงรำคาญมากเลยสินะ”
“เออ!!”ผมตะคอกมันไป สายตามันมองผมแทบจะกินผมเลยได้มั้ง
“มึงไม่ต้องมาไล่กูหรอก ถ้ากูจะไปกูไปเอง”
จังหวะที่เล่นสงครามประสาททางสายตาอยู่นั่นโทรศัพท์ผมก็ดังขึ้น  โทรมาโคตรได้จังหวะอ่ะครับ
“ครับ”ผมรับสายเบล
“ทำอะไรอยู่คะ”
“เปล่า เบลมีอะไรหรอ”แล้วผมก็หันหลังให้มัน ทำท่าคุยกับเบลต่อ มันเลยเดินแตะข้าวของออกไปจากห้องเสียงดัง
“พี่บอม เสียงไรอ่ะ”
“ห้องข้างๆอ่ะ”หน้าด้านโกหกไป แล้วผมก็คุยกับเบลต่อ ไม่ยอมไปง้อมันคืออารมณ์นั้นประชดมัน
ล้วนๆ จนคุยกันเสร็จก็แล้ว รอมันถึงห้าทุ่มมันก็ยังไม่ขึ้นมา ทีนี้ต่อมสำนึกผิดถึงเริ่มทำงานแล้วครับ  ผมเริ่มลงมาหามันที่ข้างล่างคอนโด ลานจอดรถก็ไม่มี ร้านขายของก็ไม่มี ที่ป้ายรถ เมย์ก็ไม่เห็นมัน…..เกี้ยง มึงหายไปไหนของมึงวะนี่ย
ผมโทรหามันมันก็ปิดเครื่อง สงสัยคราวนี้มันจะโกธรผมจริง บางทีมันอาจกลับหอไปแล้วก็ได้  คิดได้อย่างงั้นผมก็ขับรถไปที่หอมันทันที พอมาถึงสังเกตเห็นไฟห้องมันถูกเปิดอยู่ก็รู้แล้วว่ามันอยู่นี่จริงๆ

ปังๆๆ
“เกี้ยง เปิดประตูให้กูหน่อย”
“……….”
ปังๆๆๆ
“เกี้ยง เปิดประตูดิ”
ปังๆๆๆๆๆ
ยิ่งไม่เปิดผมยิ่งทุบประตูดัง
“เสียงดังทำห่าอะไรว่ะ กูจะนอน สัด” อยู่ๆไอ้ห้องข้างๆก็โผล่หน้าออกมาด่าผม
“โทษทีครับ เผอิญทะเลาะกับแฟนนิดหน่อย”ผมตีหน้าสลด  มันส่ายหน้าแล้วปิดประตูเสียงดังใส่ผม
“เกี้ยง มึงจะไม่เปิดประตุให้กูจริงๆหรอ”ผมพุดเสียงอ่อยๆกับมัน แต่ดูเหมือนมันก็จะยังไม่ยอมเปิดให้ผมอยู่ดี
“งั้นกุจะนั่งรอมึงหน้าห้องนี่แหละ”ว่าแล้วผมก็นั่งรอมันหน้าห้องจริงๆ นานมากเลยครับ คนก็เดินผ่านไปผ่านมา อายก็อายนะครับ  นั่งอยู่เกือบชั่วโมงจนเกือบหลับอ่ะ แล้วก็รู้สึกประตูที่ผมพิ่งอยู่จะเปิดออก
“ไอ้บ้า นี่มึงนั่งรอกูจริงๆหรอ”
“หายโกธรพี่แล้วหรอครับ”
“ยัง”
“อ้าว แล้วเปิดทำไมอ่ะ”
“จะมาสมน้ำหน้าคนบางคนที่ถูกด่า ไม่รู้จักเกรงใจชาวบ้าน”
“ก็เมียไม่ยอมให้เข้าห้องอ่ะ”
“อย่ามาทำปัญญาอ่อน กูไม่เล่นด้วย”มาเต็มเว้ยเฮ้ย งานยากแล้วไหมกู
“ขอเข้าไปในห้องหน่อยดิ”ผมพุดพลางลุกขึ้น
“มึงกลับไปเหอะดึกแล้ว”
“เกี้ยงไม่เอาดิ ให้พี่พูดก่อนนะ”
“กุไม่มีอารมณ์จะพูดกับมึง”ผมรู้สึกเหมือนจมูกมันแดงๆนะ หรือว่ามันร้องไห้
“มึง…..ร้องไห้หรอ”มันหลบตา พร้อมทำท่าจะปิดประตู ผมก็ยื้อไว้สิครับ รีบดันตัวเองเข้ามาในห้องทันที เอาหลังชนประตูไว้แล้วก็ล๊อคประตูอย่างง่ายดาย
“พี่ถามทำไมไม่ตอบครับ”
“กูไม่ได้ร้องสักหน่อย”
“ไม่ร้องแล้วทำไม่จมุกแดงๆ”ผมจ้องหน้ามัน
“ก็มึงอ่ะจะพูด~ตัวเงินตัวทอง~อะไรออกมาแต่ละทีมึงเคยห่วงความรู้สึกกูบ้างมั้ย”
“ก็อารมณ์มันพาไปนี่ครับ แต่พี่ไม่ได้ตั้งใจจริงๆนะ”
“มึงเอาแต่บอกว่าอยู่กับกูแล้วสบายใจ กูเป็นคนที่เข้าใจมึง จริงๆแล้วไม่ใช่หรอกในตัวมึงมีแต่เรื่องที่กูไม่เข้าใจทั้งนั้น”
เรื่องที่มันคิดไม่จริงหรอกครับสำหรับผมมันเป็นคนที่รู้เรื่องของผมมากคนนึงรองจากป้าและเฮีย แม้กระทั่งไอ้เอกเองผมยังมีบางเรื่องที่ผมไม่เคยพูดกับมันเบลล์เองก็ตามผมยังไม่เคยพูด แต่สามารถพูดกับไอ้เกี้ยงได้จะมีก็แค่เรื่องของพ่อเท่านั้นที่ผมเลี่ยงมาตลอด
“กูไม่อยากพูดเรื่องพ่อเพราะกูอายที่จะพูดปมด้อยของตัวเองมึงพอจะเข้าใจมั้ย”มันมองผมด้วยสีหน้าอึ้งๆ
“กูน่าจะบอกมึงดีๆใช่มั้ย แต่กูก็เสือกไปปากเสียใส่มึงขอโทษแล้วกันนะ”มันนิ่งไปสักพักก่อนพูดออกมา
“บอม ขอโทษนะที่กูวุ่นวายเรื่องของมึงเกินไป”
“อย่าคิดมากเลยกูไม่เป็นอะไร ว่าแต่มึงหายโกธรกูยังอ่ะ”ผมเอื้อมมือไปจับมือมัน
มันพยักหน้า
“จริงๆแล้วการมีมึงมาวุ่นวายในชีวิตกูเนี่ยมันทำให้กูมีความสุขมากขึ้นนะ”ผมพูดพร้อมยิ้มให้มัน จากนั้นมันก็ไม่ได้ถามเรื่องอะไรเกี่ยวกับพ่อผมอีกมันคงนึกเกรงใจ ผมเองก็ไม่ได้พูดอะไรเพราะยังไม่พร้อมด้วย สรุปว่าคืนนั้นผมก็นอนห้องมันส่วนไอ้เกี้ยงก็กลับมาไข้ขึ้นอีกครั้งและที่เลวร้ายไปกว่านั้นก็คือผมเองก็ติดไข้มันมาด้วยนี่สิTT^TT

methach

ขอบคุณมากครับ

MaximusRavi

ขอบคุนนะครับผมม

dekratisri

ขอบคุณครับ

mind19mindPSU

ขอบคุนนะครับ

imanaji

ขอบคุณมากๆครับ

red

ขอบคุณครับ

magemann

ขออ่านหน่อย

SecretP

เอาจริงๆๆน่ะ ถ้านี้ไม่ใช่นิยาย น่าจะคบไม่นาน โฮ้แม่งดาร์กมาก

SecretP

เอาจริงๆๆน่ะ ถ้านี้ไม่ใช่นิยาย น่าจะคบไม่นาน โฮ้แม่งดาร์กมาก

sakura_iwa

ขอบคุนครับ

natta0021

ขอบคุณครับ

natthaphat.sam

ขอบคุนคราบ

nong0987

ขอบคุณก๊าบบบบบบ

topto

ชอบๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

pikla

ขอบคุณครับ

mosaku8

ขอบคุณครับ

apinna

ขอบคุณครับ

sakura_iwa

ขอบคุณครับ

kobkob

ขอบคุณครับ