เด็กอะไรว่ะ...น่ารักเป็นบ้า!!(10)

tanya

(คัดลอกมา ขออภัยเจ้าของเรื่องนะครับถ้าหากว่าซ้ำ)
ตอน ปากไม่ดี
“เดี๋ยวอาทิตย์หน้ากูต้องไปดูงานที่ญี่ปุ่นนะ”ผมบอกมันขณะที่นอนเกือกกลิ้งเล่นอยู่ในห้องซ้อมกับมันสองคน
“กี่วัน”
“สามวัน...อยากได้อะไรมั้ย”
“คิดเองสิ กูอยากรู้เหมือนกันว่ามึงจะซื้อของถูกใจกูมั้ย”
“ได้!! ไม่มีปัญหาแต่ถ้ากูซื้อมาแล้วมึงชอบ ต้องมีรางวัลให้กูนะ”
“อะไรวะ จะทำดีทั้งทีต้องมีของมาแลกตลอด”
“เค้าเรียกว่าแรงจูงใจโว้ย”
“ไม่ใช่หรอกกูว่ามันอยู่ที่สันดานหื่นๆของมึงมากกว่า”
“ก็อาจจะจริงนะ อย่างตอนนี้ก็เริ่มหื่นแล้วว่ะ”แล้วผมก็แกล้งกลิ้งตัวไปนอนตักมัน
“อะไรของมึงเนี่ย เดี๋ยวคนอื่นเห็น”
“ไม่!! จูบกูก่อนกุถึงลุก”
“ไอ้เชี่ย ไอ้บ้ากาม มึงหนิ”
“ยิ่งด่า ก็ยิ่งไม่ลุก”หน้าด้านสุดๆเลยผมให้มันรู้ไปว่ามันจะกล้าหือกับผมแล้วมันก็ทำโน้มตัวลงมาใกล้หน้าผมผมก็หลับตาพริ้มเตรียมจูบกับมันแต่… ทำไมรู้สึกเจ็บแปลกๆอ่ะ
“เฮ้ย กัดหูทำไมว่ะ”ผมรีบสดุ้งตัวลุกขึ้นทันที  ผมเห็นมันหัวเราะสะใจนึกหมั่นไส้ผมเลยโถมตัวทับมันเล่นซะเลย
“เฮ้ย หนัก…คิดว่าตัวมึงเบาหรอ…ลุกสิ ไอ้สัด”มันเริ่มโวยวายแต่ผมก็ไม่ยอมหรอกครับ แกล้งกลิ้งตัวไปมาหมุนตัวเล่นบนตัวมัน สะใจครับแต่เล่นไปสักพักเห็นเท้าคนๆยื่นนิ่งอยู่ห้อง ผมเลยเหงยหน้าดู ปรากฏว่าเป็นพี่เข้นั่นเอง
“ไอ้พวกเวร ไม่มีไรทำหรอว่ะมาเล่นเป็นเด็กไปได้”
“พี่มีไรหรอ”ผมพุดพลางลุกขึ้นจากตัวไอ้เกี้ยง
“ไม่มีแต่กูร้อนกะจะมานั่งตากแอร์เล่น”
“ไอ้เชี่ย ทับมาได้ ตัวกูก็เท่านี้ย เครื่องในกูจะไหลออกมาอยู่และ”มันไม่โวยเปล่าแต่ยังเอาเท้ามายันก้นผมอีก นี่มึงยังไม่หยุดใช่มั้ย ผมเลยล๊อคคอมันซะ
“พวกมึงเนี่ยสนิทกันแปลกๆนะ”พี่เข้พูดขึ้นระหว่างที่มานั่งในห้องทำเอาผมชะงักปล่อยมือจากคอมัน
“ก็ไม่เห็นมีไรแปลกเลยหนิพี่ พี่น้องกันธรรมดา”ไอ้เกี้ยงพูดขึ้นหลังจากอ้ำอึ้งกันอยู่
“แต่ที่บ้านกูพี่น้องเค้าไม่จูบกันนี่หว่า”อ้าว นี่มันมายืนดูตั้งแต่เมื่อไรฟะ
“ไอ้เกี้ยง ขึ้นไปอัดซาวน์ไป”
“ไอ้หมูยังอัดอยู่เลย”
“ก็ไปช่วยเค้าฟัง เดี๋ยวเฮียก็มาถามหามึงอีก กุขี้เกียจฟังแกบ่น”มันก็ยังนั่งเฉยไม่ยอมลุก
“กูบอกให้ไปไง ”มันเลยยอมเดินออกไปด้วยตามุ่ยๆของมัน
“ไหนๆแล้ว กุก็ขอสอดหน่อยแล้วกัน กูก็ไม่ได้จะว่าอะไรนะถ้าพวกมึงจะคบกัน แต่ว่ามึงเอาใครก็เลือกๆไปไม่ได้หรอวะ”
“ไม่รู้วะพี่ ผม….”
“เลือกไม่ได้”พี่แกพูดดักคอผมขึ้น ผมก็ไม่มีไรจะพูดต่อเลยได้แต่นั่งเงียบ
“ผมยอมถูกมองเห็นแก่ตัวที่สุดแค่ผมไม่อยากให้คนที่เค้ารักผมต้องมาเจ็บเพราะผม ไม่ว่าคนไหนก็ตาม”
“กูเข้าใจ สิ่งที่มึงทำมันอาจทำให้รู้สึกดีที่ไม่ต้องทำร้ายใคร แต่จริงๆแล้วมึงก็รู้ดีหนิว่าสิ่งที่มึงทำอยู่มึงกำลังทำให้ใครเจ็บบ้าง  มึงอาจจะวิ่งหนีปัญหาได้นะเว้ย แต่ปัญหามันจะไม่มีทางจบหรอก ถ้ามึงไม่เผชิญหน้ากับมันตนงๆ”
ผมพูดอะไรไม่ออกครับ อินกับสิ่งที่พี่เข้พูด
“ความรักของมึงไม่ได้ทำร้ายใครหรอก แต่ความขี้ขลาดของมึงนั่นแหละที่ทำให้ทุกอย่างมันยากขึ้น เชื่อกู”
มันก็อาจจะจริงอย่างที่พี่แกว่า
“ขอบคุณพี่”
“เออ กูก็ช่วยมึงได้แค่นี้แหละ”
และแล้วก็ถึงวันที่ผมต้องบินไปดูงานอยู่ที่นั้นสามวันไม่ได้ติดต่อใครเลยครับเพราะแค่ตารางงานก็กินเวลาไปเกือบวันแล้วแทบจะไม่ได้พักผ่อนเลย วันที่ผมกลับมาเบลล์เค้าก็ไปรับผมครับแล้วอยู่ๆเฮียแกก็โทรมาให้ไปก๊งกัน ผมรึจะพลาดผมเลยชวนเบลล์ว่าจะไปด้วยไหมคือในใจคิดว่ายังไงเบลล์เค้าก็ไม่ไปอยู่แล้วแต่คราวนี้มาแปลก เบลล์เค้าขอไปด้วย ผมก็งงแต่ก็ไม่คิดอะไรไปก็ไป พอไปถึงเห็นไอ้ลิงแห้งกระดกเหล้าเข้าปากอย่างหน้าระรื่น ผมก็ตกใจสิครับเพราะมันบอกว่าวันที่ผมกลับมันต้องไปเปิดหมวกกับชมรมผมเลยไม่ได้โทรบอกมันว่าจะกลับตอนไหนยังไง
“อ้าว เบลล์มาด้วยหรอ”เอียถามเบลล์ เฮียเองก็คงนึกไม่ถึงว่าเบลล์จะมาด้วย
“พอดีไปรับพี่บอมที่สนามบินอ่ะคะ พี่บอมชวนมาก็เลยมา พี่ๆไม่ว่าอะไรนะคะ”
“ใครจะไปว่าน้องเบลล์คร้าบ พวกพี่อ่ะนั่งแดกแต่กะไอ้เกรียนพวกนี่จนเบื่อ มีคนสวยๆมานั่งด้วยเนี่ยพวกพี่เปรมจะตาย”พี่เล็กแซวเบลล์
“ลูกพี่มึงมาน่ะ จะไม่ทักมันหน่อยหรอ”พี่เข้แกเริ่มชง
“พี่เบลล์หวัดดีครับ พี่บอม…หวัดดี”มันยิ้มให้เบลแต่กับผมมันพูดส่งๆแล้วแล้วเนียนกินเหล้าต่อ เหอๆ
“เออ ลืมไปเลย ของฝากๆ อ่ะๆนี่ คนละอันนะเว้ย”บรรยากาศน่ากลัวมาก ผมก็เลยแกล้งเปลี่ยนเรื่องเอาของฝากมาล่อนี่น่าจะได้ผลนะ
“ของฝากอะไรของมึงว่ะ ทำไมติ๊งต๊องจัง”พี่เล็กพูดบ่น
“โห่ พี่เล็กงบมีแค่เนี้ยเอาไปเหอะ”
“แล้วของเกี้ยงล่ะ”แหม ทีนี้ทำเป็นพูดกับกูนะมึง งกชิบหาย
“ไม่ลืมหรอก”ผมยิ้ม แล้วก็ค้นๆของในถุง แล้วยื่นชุดดินสอไม้ให้มัน
“เฮ้ย น่ารักอ่ะพี่บอม”เบลล์พูดด้วยนัยน์ตาใสแป๋ว ทำหน้าเหมือนจะอยากได้บ้างผมได้แต่ยิ้มแห้งๆไป
“ชอบป่ะ”ผมหันไปคุยกับมันต่อ
“ก็งั้นๆ”ปากบอกงั้นแต่ผมก็ยังแอบเห็นยิ้มที่มุมปากเล็กๆของมัน
“เกี้ยงไม่ชอบหรอ พี่ว่าน่ารักออก เบลล์ไม่เห็นได้เลยอ่ะพี่บอม”เบลล์หันมาถามผม ผมก็ไม่รู้จะพูดออกไปยังไงว่าจริงๆแล้วผมตั้งใจซื้อให้มัน
“ถ้าพี่เบลล์อยากได้ เอาไปเลยก็ได้นะ” มึงพูดว่าอะไรนะ??
“เฮ้ย จะดีหรอ เหมือนพี่บอมเค้าตั้งใจซื้อมาให้เกี้ยงนะ”
“ไม่ใช่หรอก อีกอย่างเกี้ยงก็ไม่ได้ชอบด้วย” ทำไมมึงต้องทำแบบนี้ด้วยว่ะ
“งั้นพี่ขอกล่องหนึ่งก็พอ”
“เกี้ยงไม่เอาจริงๆ พี่เบลล์เอาไปทั้งหมดเหอะ”แล้วมันก็ยื่นของที่ผมตั้งใจซื้อให้มันกับเบลล์ ในใจผมโกธรมันมาก อยากถามว่ามันทำแบบนี้ทำไม แต่ก็ได้แต่ถามมันด้วยสายตาเท่านั้นแหละครับ ซึ่งก็รู้อยุ่แล้ว ว่ามันคงไม่กล้าสบตาผม แล้วมันก็ยังทำเป็นรั่วของมันต่อไป มันไม่คุยกับผมเลยเรียกว่าไม่มองหน้าด้วยซ้ำ ก็กินกันไปสักพัก
“เออ พี่บอม เรื่องที่เตี่ยเบลล์เค้าจะต่อเติมบ้านที่อุบลอ่ะ พี่บอมได้คุยกะป๊ายังอ่ะ”พอดีพ่อผมเค้าทำเกี่ยวกับรับเหมาสร้างบ้านที่อุบลอ่ะครับเบลล์เค้าเลยอยากให้บริษัทพ่อผมไปทำให้
“พี่ยังไม่คุยกับพ่อเลยอ่ะ แต่พี่ว่าป๊าคงไม่ว่างหรอกให้เตี่ยไปหาเจ้าอื่นเหอะ”
“ทำไมอ่ะ ก็เบลล์บอกเตี่ยไปแล้วนี่  ป๊างานยุ่งมากเลยหรอ”
“ก็เค้าไม่ว่างจริงๆหนิ”ผมพูดปัดด้วยเสียงที่บ่งบอกอารมณ์ว่าเริ่มรำคาญ
“เสียดายอ่ะ แต่จะว่าไปป๊าพี่บอมก็งานยุ่งตลอดเลยเน๊อะ ไม่ไหวอ่ะขนาดรับปริญญายังมาแค่วันซ้อมเลยอ่ะ
ถึงงานจะยุ่งแค่ไหนลูกก็ต้องสำคัญที่สุดสิ ถึงจะถูก”เซ็งครับ เวลาเบลล์ขุดเรื่องครอบครัวผมมาพูด
“แต่ว่าจริงๆแล้วป๊าแกคงอยากทุ่มเทเพื่อพี่บอมอ่ะแหละเค้าต้องรักพี่มากแน่ๆถึงได้ทำงานหนักจนาดนี้ แต่พี่บอมก็ต้องหัดพูดจาเอาแต่ใจบ้างสิ เช่นว่าผมอยากให้พ่อมานะ ไปนั่นไปนี่ด้วยกันนะพ่อ อะไรอย่างงี้ไง ถึงไงก็คงไม่มีพ่อคนไหนใจร้ายเมินลูกตัวเองได้หรอกจิงมั้ย” ก็พ่อกูนี่ไง เหอๆ
ผมได้แต่ยิ้มเจื่อนๆไม่มีคำจะพูดไป
“ไอ้บอม น้ำแข็งหมดไปเอากะกูหน่อย”แล้วไอ้ใบ้ตรงข้ามผมก็พูดขึ้นมาพร้อมเขวี้ยงกระติกมาให้ผมถือ ทำเอาผมแปลกใจก็ก่อนหน้านี่มันงอนผมอยู่นี่น่า
“เออๆ”ผมก็รีบเดินตามมันไปที่ครัวทันทีเพราะรู้ดีว่าไอ้น้ำแข็งหมดอะไรนั่นน่ะไม่ใช่จุดประสงค์หรอก
“มีอะไรวะ”แสร้งทำไร้เดียงสาไปก่อน
“กูนั่นแหละต้องถามมึง มึงบ้ารึเปล่าปล่อยให้เบลล์ว่าพ่อมึงอยู่ได้”
“ว่าอะไรเค้าไม่ได้ว่าสักหน่อย”ผมแค่ไม่อยากเห็นมันโกธรแทนผมเลยพูดออกไปแบบนั้น
“กูรู้หรอกว่ามึงไม่พอใจ”
“แล้วไง”
“มึงมีอะไรมึงกูพูดออกไปดิ ทนทำไม เป็นควายหรอ”
“มากไปเกินไปแล้วนะมึง กูจะพุดอะไร รู้สึกยังไง ต้องให้มึงมาบอกด้วยหรอ”
“เออ!! กูลืมไป กูมันก็แค่เด็กที่มึงอยู่ด้วยตอนเหงาสินะ”แววตามันสะท้อนความเจ็บปวดที่ซ่อนอยู่
….ทำไมมันพูดกับผมแบบนี้
….มันคิดว่าที่ผมทำอยู่ผมแค่สนุกกับมันไปวันๆงั้นหรอ
“นั่นนะสิ แล้วมึงเป็นเชี่ยอะไรกับกูล่ะ ถึงมาเสือกเรื่องของกู”ปากเสียไปอีกแล้วครับ ผมน่ะไม่ได้รู้ตัวด้วยซ้ำ
ว่าพูดอะไรออกไป รู้แค่ว่าอยากให้มันจบประเด็นเรื่องพ่อไปสักที ผมไม่อยากพูดถึง ผมไม่อยากให้ขุดเรื่องนั้นขึ้นมาเลยคิดว่าพูดอะไรก็ได้ให้จบๆไปก็พอ
แต่แล้วผมต้องคิดผิดถนัดเมือเห็นหน้ามันที่ทำหน้ายังกับจะร้องไห้
“ออกไป”มันก้มหน้าต่ำไม่มองผม แต่ผมสังเกตได้ น้ำตาของมันเริ่มหยดลงพื้น
“เกี้ยงคือกู…”
“กูบอกให้มึงออกไป!!”มันตะคอกเสียงดังใส่ผมอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน
สุดท้ายผมเลือกที่จะเดินออกมาจากครัวตามที่มันพูด
มันก็โกธร
ผมก็โกธร
…ถ้ายื้อต่อไปก็มีแต่จะเลวร้ายลงกว่าเดิม
พอผมออกผมมาเลยไปส่งเบลล์ที่หอทันทีเพราะคิดว่ายังไงก็ต้องกลับมาเคลียร์กับไอ้เกี้ยงอีกยาว ถึงอย่างงั้นเบลก็ยังงอลเรื่องที่ผมไม่ยอมให้ป๊ารับงานจากเตี่ยเบล ผมเองก็สุดใจจะอธิบายเหมือนกัน พอกลับมาเฮียก็เรียกผมไปคุยในบ้านทันที ทำไมวันนี้งานเข้าผมเยอะจัง เริ่มปวดหัวแล้วแหะ
“ มึงไปด่าอะไรน้องห่ะ”เฮียพูดพร้อมตบหัวผม เจ็บนะครับเจ็บมากด้วย มือเฮียแกหนักยิ่งกว่าตีนควายอีกเรื่องนี้ใครๆก็รู้ดี
“ แล้วมันอยู่ไหนอ่ะเฮีย”
“กูให้มันกลับไปแล้ว กูก็รู้…มึงไม่อยากพูดเรื่องพ่อกับใคร มึงจะสร้างกำแพงขึ้นมาเพื่อป้องกันตัวเองมันก็ไม่เป็นไรหรอกแต่มึงแน่ใจนะว่าสิ่งที่มึงทำไม่ได้ทำร้ายใครโดยเฉพาะคนที่เค้ารักมึงน่ะ”ผมเงียบเถียงอะไรไม่ออกเฮียแกเลยบิ้วต่อ
“ปัญหาของตัวมึงคือมึงไม่ยอมเปิดใจให้ใครจริงๆสักที กูว่ามึงกลับไปถามตัวเองก่อนดีกว่าว่ามึงพร้อมจริงๆรึเปล่าที่จะรับฟังเค้าและพร้อมที่ให้เค้ารับฟังมึง…ถ้าคิดว่าไม่ ก็อย่าสะเออะไปรักใครเลย เสียเวลากันป่าวๆ”
“เค้า…ที่พูดเนี่ยเฮียหมายถึงใคร”
“มึงถามตัวมึงดีกว่าไหม ว่าถ้าออกจากบ้านกูไปแล้วมึงอยากไปเคลียร์กับใครมากกว่ากัน”
ใครที่ยอมรับได้ในสิ่งที่เป็นเราและเรารับได้ในสิ่งที่เค้าเป็นใครที่รับฟังทุกเรื่องราวของเราและเราอยากฟังทุกเรื่องราวของเค้าใครที่พร้อมอยู่ข้างๆเราในวันคืนที่ผ่านไปได้อย่างยากเย็นและไม่ว่าวันคืนนั้นจะยาวนานแค่ไหนเราก็พร้อมจะเคียงข้างเค้าเช่นกันผมกำลังสับสนและเสียใจที่ไม่สามารถให้คำตอบกับตัวเองอย่างชัดเจนได้และเสียใจที่ผมกำลังทำให้คนที่เค้ารักผมทั้งสองคนต้องเจ็บปวด
“เบลล์หรอคะ”
“พี่บอม…มีอะไรป่าว”
“พี่อยากคุยอะไรด้วยหน่อย ให้พี่ขึ้นไปหาที่ห้องนะ”ผมตัดสินใจไปหาเบลล์เพื่อคุยอะไรบางอย่าง
ก๊อกๆ
“มีอะไร”
“ขอเข้าไปหน่อยดิ”
“กูมีงานต้องส่งจะรีบทำมึงมีอะไรก็รีบๆพูดมา”ไอ้เกี้ยงพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาจนผมกลัว
“มึง…ไม่อยากพูดกับกูขนาดนั้นเลยหรอ”
“ก็กูไม่ได้เป็นอะไรกับมึงนี่ แล้วมึงจะมายุ่งกับกูอะไรนักหนาล่ะ”
“มึงเข้าใจผิดเว้ย จริงๆแล้วกูไม่ได้ตั้งใจจะพูดให้มึงรู้สึกไม่ดีเลยนะ”
“พอเหอะวะ เลิกปั่นหัวกูเล่นสักที!!”เหมือนมันไม่อยากเห็นหน้าผมอีกแล้ว มันทำท่าจะปิดปะตูห้องแต่ผมก็ยังคงยื้อไว้ ผมหยิบกล่องชุดดินสอออกมาจากกระเป๋าเสื้อกันหนาว ผมคว้ามือมันมาจับแล้วให้มันถือไว้
“เมื่อกี้กูไปเอาไอ้นี้มาจากเบลล์คืนให้มึง”ครับ ที่จริงที่กลับไปหาเบลล์อีกครั้งก็เพราะเรื่องของไอ้เจ้านี่นี่แหละ ตั้งใจไว้ว่าอยากจะให้มันตอนที่มันหายโกธรผมแล้วแต่ว่าพอมาถึงตอนนี้ก็คงต้องเลยตามเลย
มันเหงยหน้ามองผมสลับกับชุดดินสอที่มือไปมา
“กูก็น้อยใจนะที่มึงยอมยกมันให้คนอื่นง่ายๆแบบนั้น”
“คนอื่นที่ไหน นั่นน่ะแฟนมึงนะ”
“เอาเถอะ แต่ว่าไอ้นี่น่ะกูตั้งใจซื้อมาให้มึง มันก็ต้องเป็นมึง เรื่องอะไรมึงถึงต้องปล่อยมันไปอยู่กับคนอื่นง่ายๆด้วยล่ะ อย่าเอาความหวังดีของกูไปให้คนอื่นแบบนั้นอีกเข้าใจไหม”มันถือชุดดินสอแน่นไม่พูดอะไรเอาแต่ก้มหน้าอยู่แบบนั้น
“งั้นกูกลับล่ะ”ผมกำลังหันหลังเตรียมจะกลับเพราะผมคงทนเห็นมันทำเย็นชากับผมต่ออย่างนี้ไม่ไหว มันเหมือนน้ำตากำลังจะไหลออกมาและผมอายเกินไปที่จะให้มันเห็นความอ่อนแอของผมแต่มันดันมากอดผมไว้จากข้างหลังซะอย่างงั้น หัวใจผมตอนนั้นเต้นแรงยังกับจะระเบิดออกมา ทั้งตกใจและดีใจในเวลาเดียวกันอย่างน้อยมันก็รั้งผมไว้  อย่างน้อยมันก็ไม่คิดที่จะปล่อยผมไป
“อะไรครับ”ผมหันหน้าไปถามมันด้วยความสงสัย
“กูยังไม่หายโกธรเลยนะ มึงจะกลับได้ไงล่ะ”คำพูดที่ฟังดูอวดดีแต่ที่จริงแล้วมันแฝงไปด้วยความหวั่นไหวและความกลัว
“ก็กูนึกว่ามึงไม่อยากเห็นหน้ากูแล้ว”
“อะไร แค่นี้มึงก็จะไม่ง้อกูแล้วใช่มั้ย”มันพูดงอแงเหมือนเด็กๆ
“งั้นให้กูอธิบายนะ”มันก้มหน้าพร้อมพยักหน้าผมเลยรวบมือมันทั้งสองข้างมากุมไว้
“ที่กูไม่โกธรเบลล์ กูมีเหตุผล”
“กูรู้ มึงรักเค้าไง เค้าจะทำอะไรมึงก็ทนได้ กูเข้าใจ”
“ไม่ใช่สักหน่อย เบลล์ไม่เคยรู้เรื่องครอบครัวกู กูไม่เคยบอกเค้าว่ากูมีปัญหาครอบครัว กูไม่เคยพูดเรื่องครอบครัวกับใคร แม้แต่ไอ้เอกก็ไม่เคยพูด”
มันมองหน้าผมเหมือนอยากถามอะไรสักอย่างแต่ก็ไม่พูดออกมา
“กูไม่อยากให้ใครมาสมเพศกู กูรุ้สึกมันเป็นปมด้อย กูเลยอายที่จะพูด แต่วันนั้นที่กูเลือกที่จะบอกมึงเพราะกูไว้ใจมึง กูแค่รู้สึกว่าถ้าเป็นมึงคงไม่เป็นไร แต่กูก็ไม่กล้าที่จะพูดออกไปทั้งหมด กู…กูไม่รู้จะเริ่มยังไง แต่ช่วยเชื่อกูหน่อยเถอะ กูไม่เคยมองมึงเป็นคนอื่นเลย”ผมค่อยๆเดินเข้าไปกอดมัน
“แล้วมึงมาเหวี่ยงใส่กูทำไมล่ะ”เสียงมันฟังดูเหมือนสะอื้น แล้วผมก็เริ่มรู้สึกว่ามีน้ำอุ่นหยดลงตรงแถวๆอก
“กูเชี่ยเองที่ปากหมาใส่มึง กูไม่อยากขุดเรื่องพ่อมาคุยแค่กูนึกถึงเค้ากูรู้สึกเจ็บปวดแล้ว กูคงกลั้นน้ำตาไม่ไหวหรอกถ้าจะให้กูพูดเรื่องเค้าต่อหน้ามึงแบบนั้น”มันสะอื้นหนักกว่าเดิมแล้วกอดผมตอบ มือมันกำเสื้อผมแน่น ผมสูดหายใจเข้าลึกๆก่อนพูดต่อ
“แม่กูเสียไปตั้งแต่มอห้ากูทำใจไม่ได้แต่ไม่นานพ่อกูก็ย้ายไปทำงานต่างจังหวัด ไม่ถึงปีพอกูก็แต่งงานใหม่ ทิ้งกูไว้อยู่กับพี่เลี้ยงสองคน นานๆทีพ่อถึงจะมาหา มาพร้อมกับครอบครัวใหม่ มึงเชื่อไหมพ่อไม่พูดหรืออธิบายอะไรให้กูฟังเลย พ่อทำเหมือนกับว่าทุกอย่างเป็นปกติ พ่อเรียกว่ากูว่าลูกเหมือนเดิมแต่เค้าก็ไม่เคยถามสักคำว่าเหงามั้ย กูก็ไม่ค่อยเข้าใจหรอกว่าพ่อทำแบบนี้ทำไม บางครั้งเค้าอาจจะรู้สึกผิดอยู่ก็ได้แต่กูว่าถ้าเค้าปล่อยกูไว้เลยอาจจะดีกว่าการที่กูต้องมานั่งทนดูว่าครอบครัวใหม่ของเค้ามีความสุขกันแค่ไหน”
“พอเหอะ กูไม่อยากฟังแล้ว”มันผละตัวเองออกจากกอดผม
“ทำไม สงสารกูหรอ ไม่ต้องหรอก กูน่ะอยู่แบบนี้มาจนเกือบชิน ถึงพ่อจะ…”
“กูบอกว่าให้พอไง”มันจ้องหน้าผมด้วยนัยน์ตาแดงกร่ำ  
“มึงบอกว่าเจ็บที่ต้องนึกถึงเค้าแล้วมึงจะพูดออกมาทำไม ถ้าบอกว่าอยากจะทำเพื่อกูก็ไม่ต้องหรอกในเมื่อมึงเจ็บต้องที่พูด กูก็ไม่อยากฟังแล้ว”มันพูดเสียงดังจนผมตกใจ
“กูตั้งใจจะเล่าเรื่องนี้กับมึงจริงๆนะ แต่กูยังไม่กล้าพอ กูขอบคุณที่มึงห่วงความรู้สึกกู”ผมเลือนมือไปลูบหัวมันเบาๆ
“มึง คืนนี้ค้างที่นี้ได้ไหม”
“แต่มึงต้องงานนี่”
“ก็นั่นแหละ นั่งอยู่เฉยๆเป็นเพื่อนกูได้ไหมล่ะ”มันยังคงดื้อต่อ
“ก็ได้ๆ แต่มึงหยุดร้องเหอะร้องไห้จนหมดหล่อแล้วนี่ย ดูสิ”ผมขยับหน้าเข้าไปใกล้มัน มือก็เช็ดน้ำตาที่เลอะ
แก้มขาวๆป่องๆของมัน เราสบตากันครู่นึงไม่มีใครพูดอะไร ผมยิ้มให้มัน แล้วจู่ๆมันก็รั้งคอผมเข้าไปจูบซะงั้น ตกใจครับเพราะถูกรุกไม่ค่อยชินแต่ชอบครับ
“ทำไรวะ”ผมถามมันทันทีหลังจากที่มันถอนจูบ
“ผมรักพี่นะ ถึงรู้ว่าไม่มีสิทธิ์แต่ก็ไม่คิดว่าจะเก็บคำนี้ได้นานนักหรอก”ผมยืนนิ่งเลยครับเหมือนร่างกายทั้งร่างกายแข็งไม่หมด ไม่รู้ว่าฟังผิดไปหรือเปล่าอยากให้มันพูดซ้ำแต่พอเห็นว่าหน้ามันแดงและก้มหน้าหลบตาผมก็พอจะเดาได้ว่าสิ่งที่ผมได้ยินมันคงเป็นคนพูดไม่ใช่ผมที่เออออไปเอง
“จ้องอยู่ได้ ไปอาบน้ำไป กูจะทำงานแล้ว เดี๋ยวก็ส่งไม่ทัน หัวฟูด่ากูอีกล่ะ เหนื่อยจะเคลียร์อีก…”แล้วมันก็บ่นของมันไปเรื่อยเข้าใจว่ามันกำลังแก้เขิน (หัวฟูที่ว่าคืออาจารย์ที่คณะมันนะครับ) ผมก็ไม่อยากกวนมันต่อ แค่ได้ยินแบบนั้นก็ชื่นใจแล้ว ยอมทำตัวเป็นคนดีอาบน้ำแล้วก็มานั่งเป็นเพื่อนมันทำงาน มันก็ทำงานของมันไปผมก็นั่งมองมันไปชวนมันคุยบ้างแต่ก็ไม่ได้พูดเรื่องวันนี้อีกเลย จนตีสามกว่ามันจะทำงานเสร็จถึงได้นอนกันแต่ไอ้ลิงแห้งก็ยังไม่หลับอยู่ดี เอาแต่มองชุดดินสอไม้ที่ผมซื้อให้มือก็ลูบกล่องไปมาอยู่นั่น
“ชอบป่ะครับ”ผมถามมัน
“ชอบดิ แพงป่ะ”
“ถูกๆพอดีมันกำลังเซลล์รุ่นนี่ที่นู้นขายไม่ออกน่ะ”ผมแกล้งพุด มันเลยกระทุ้งศอกเข้าที่ท้องผม
“ล้อเล่น”มันพลิกตัวหันมาทางผมแล้วโน้มตัวมาหอมแก้มผมฟอดใหญ่
“ขอบคุณคร้าบบบบ”มันยิ้มหวานหลังจากพุดแล้วก้จ้องหน้าผมสักพักก่อนพูดต่อ
“กูขอโทษนะ”
“อะไรอีกล่ะ เรื่องวันนี้เหรอ ช่างมันเถอะ”ผมไม่อยากให้มันต้องคิดมากไม่อยากพุดเรื่องวันนี้อีกแล้ว แต่มันกลับเอามาดึงชายเสื้อผมไว้
“ไม่ได้…ฟังกูก่อนสิ”มันทำหน้าเหมือนจะไม่ยอมแล้วมันก็หลบตาต่ำก่อนพูดต่อ
“ที่ผ่านมากูน้อยใจมาตลอดเลยที่มึงไม่ยอมเล่าอะไรเกี่ยวกับครอบครัวมึงให้กูฟังกูคิดว่ามึงคงมองกูว่าเป็น
คนอื่นกุเสียใจแต่ก็รู้ว่าไม่สิทธิ์พูดอะไรพอวันนี้เห็นเบลล์พูดถึงพ่อมึงแบบนั้นก็ก็รู้สึกทนไม่ได้และกูก็โกธรมึงที่ไม่ตอบโต้อะไรเลย แต่กูลืมไปว่ากูกำลังล้ำเส้นอยู่”แล้วมันก็เหงยหน้าที่หลบตาผมอยุ่เมื่อครู่มาจ้องหน้าผม
“แต่กูก็เพิ่งรู้ว่ากูทำเรื่องที่ผิดกว่านั้นอีกกูมันก็คิดถึงแค่ตัวเองไม่เคยคิดว่ามึงจะรู้สึกยังไงไม่คิดถึงใจมึงว่าต้องเจ็บแค่ไหนกูขอโทษนะ”บ้าเอ้ย ทั้งๆที่ทั้งหมดที่มันทำหรือรู้สึกก็เพราะเป็นห่วงผมแท้ๆแม้กระทั่งตอนนี้มันก็ยังโทษตัวเองเพราะผมอยู่อีกไม่เคยคิดเลยจริงๆว่าจะมีคนมารู้สึกเป็นห่วงผมขนาดนี้
“เกี้ยงไม่ผิดสักหน่อย แค่เป็นห่วงพี่ใช่มั้ยล่ะ”ผมพูดพลางลูบหัวมัน
“รักเหมือนกันนะครับ”ผมกระซิบข้างหูมันเบาๆแล้วมันก็ยิ้มกว้างก่อนจะซบหนามันที่อกผม ถ้าเป็นฝันมันคงเป็นฝันดีที่สุดที่เคยมีมาเลยก็ได้
แต่ที่น่าดีใจกว่านั้นคือมันคือเรื่องจริง

MaximusRavi

ขอบคุนนะครับผมม

dekratisri

ขอบคุณครับ

mind19mindPSU

ขออ่านต่อนะครับ

imanaji

ขอบคุณมากๆครับ

SecretP

รีบๆๆเคลียร์เถอะๆๆ

toochi001

ขอบคุณมากๆครับ ชอบมาก

woonpw

ขอบคุณมากครับ