"มาโซคิสม์ที่รัก"

tanya

(คัดลอกมา ขออภัยเจ้าของเรื่องนะครับถ้าหากว่าซ้ำ)
-บทนำ-
ผมไม่เคยคิดว่าตัวเองจะตายยังไง เพราะที่แล้วมานี่ชีวิตของผมก็อยู่กับ“ความเจ็บปวด” มานานจนเคยชินเกือบตายมาแล้วหลายต่อหลายครั้ง
แต่ความเจ็บครั้งนี้มันยากที่จะรับมาบันเทิงใจได้ ผมยอมรับว่าผมเป็น“มาโซคิสม์” กลุ่มคนที่ชอบถูกทรมานชอบความเจ็บปวด นอกจากนั้นผมก็เป็นเกย์ด้วย ความวิปลาสของรสนิยมของผมนั้นแฝงเร้นอยู่ภายใต้ใบหน้าอันอ่อนหวานใสซื่อดูเหมือนหนุ่มมหาลัยทั่วไป แต่เบื้องลึกภายในของผมแล้วมันช่างน่าสลดหดหู่ความน่าชังที่สยดสยองเกินมนุษย์
แม้ว่าผมจะคุ้นเคยและเชยชินกับความเจ็บต่างๆนานามานับไม่ถ้วนแล้วถึงอย่างนั้นความเจ็บปวดในรูปแบบนี้มันทำให้ผมร้อนรน ร้อนใจไปหมด
เป็นความเจ็บเจียนตายที่อยู่ในอกของผมมันทรมานจนน่าเจ็บใจที่ตัวผมไม่ยอมรับความสุขจากความเจ็บนี้ไปด้วยมันไม่ใช่ความเจ็บทางกาย
มันฝังรากลึกลงไปในจิตใจ จิตใต้สำนึกของผมสร้างรอยแผลเป็นที่ใหญ่และลึกกว่ารอยแผลที่โดนแส้ฟาด หรือหวายโบยจนเนื้อเปิด เลือดอาบ
ตอนที่ 1 เมื่อแรกพบ
ผมคิดถึงเมืองไทยใจจะขาด คิดถึงอากาศที่อบอุ่นจนถึงร้อนอบอ้าวเดือนพฤศจิกายนนี้เมืองไทยมีอากาศที่สบายๆ กำลังดี ผมอยากกลับไปแต่ตอนนี้ผมต้องรอจนกว่าพายุหิมะที่พัดกระหน่ำหยุดเสียก่อน แม้ผมจะชอบอะไรที่มันทรมาน แต่ยังไงความเหน็บหนาวก็เป็นหนึ่งในข้อยกเว้นของผม ตอนนี้ผมอยู่ที่ญี่ปุ่น มาพักอยู่ที่บ้านของคุณย่าที่โตเกียวแถวย่านชินจุกุ เป็นเมืองที่แสนจะวุ่นวาย แต่ก็เข้าทางผมเพราะย่านนี้เป็นอะไรที่เด่นในเรื่องเทคโนโลยีจนเกินงาม ผมไม่รู้ว่าที่อื่นจะมีอะไรที่ดีไปกว่านี้อีกไหม แต่ที่ทำให้ผมติดใจก็คือร้านเหล้าร้านหนึ่งที่เปิดบริการให้กับบุคคลทั่วไป แต่หลังร้านนั้นเป็นที่ของพวกโสเภณีทั้งชายและหญิง กระเทยหรือเกย์ หลังร้านนั้นมีทุกอย่างที่พร้อมสรรพ
บรรยากาศดูเป็นกันเอง ราคาก็เป็นกันเอง ไม่แปลกที่จะมีลูกค้าประจำอย่างแน่นหนาล้นหลาม แม้จะดูเหมือนเป็นสิ่งที่ผิดกฎหมาย ผมไม่อยากเชื่อในแรกพบที่เจ้าของร้านชี้ให้ดู “ใบอนุญาตเปิดซ่อง” แต่ตำรวจที่มักจะเข้ามาตรวจและขอใช้บริการอยู่เป็นประจำ นั่นจึงเป็นสิ่งที่ยืนยันทำให้ผมมั่นใจได้ว่าจะไม่เกิดเรื่องอะไรให้ต้องถึงกับขึ้นโรงขึ้นศาลให้เป็นที่น่าอับอายของชาวบ้านเขา แล้วทำให้ผมไม่ได้กลับมาเยี่ยมย่าอีก
กรมอุตุฯ ประกาศว่าวันพรุ่งนี้ฟ้าจะโปร่ง การเดินทางคงจะเป็นไปด้วยดีผมจึงโทรจองตั๋วเครื่องบินกลับบ้านโดยทันที ตกเย็นผมออกจากบ้านเดิน
ทางไปที่ร้านเหล้าร้านประจำของผม จุดประสงค์ไม่ได้มาดื่มเหล้า ผมจึงเดินไปที่หลังร้าน แต่ระหว่างทางมีคนมาเดินชนผมอย่างแรงจนตัวผมเซ
“เฮ้ย! คนญี่ปุ่นนี้ทำมายยชอบมาเดินนชนคนอื่นจังเลยยว้า!!!” ชายเมาแอ๋คนนี้พูดไทยซะลากยาว สงสัยจะเมาจนไม่ได้สติแล้วมั่ง “ขอโทษครับ”
ผมเอ่ยแล้วกำลังจะเดินหนี แต่ถูกเขาจับมือไว้ “นายเป็นนนคนไทยเหรอ?”
เขาจ้องหน้าผม หน้าของเขาดูคมสันเรียบง่าย คิ้วเข้ม ขนตายาว ไว้ผมทรงรากไทรยุ่งเหยิงกระเซอะกระเซิง แม้ตอนเมายังเหลือเค้าของความหล่อไว้
หน้าแดงๆ ของเขาเปลี่ยนเป็นม่วงเขียวเหลืองและซีดดูพะอืดพะอม ผมรีบพยุงเขาไปเข้าห้องน้ำ ทันเวลาพอดี อ้วกชุดใหญ่พุ่งพรวดออกจากปาก เขา
โกงคออ้วกอยู่หลายกองแล้วล้างปาก ผมลูบหลังเขาเป็นพักๆ ดูเหมือนว่าเขาจะเริ่มดีขึ้นแล้วที่ได้อ้วกออกมา เขาหันหลังให้อ่างล้างหน้ายืนพิงแล้ว
พูดกับผม
“นายมาเที่ยวญี่ปุ่นเหรอ?” เสียงของเขาดีขึ้น
“ก็ไม่เชิง...” เขาจ้องหน้าผมเอาเป็นเอาตาย
“หน้านายยังกะคนญี่ปุ่นแท้ๆ เลย” เขาพูดขึ้น
ก็ไม่แปลก เพราะพ่อผมเป็นคนญี่ปุ่นนะสิถามได้...นั้นทำให้ผมนึกถึงเรื่องที่แสนจะแทงใจดำขึ้นมา ผมสะดุ้งไปกับสิ่งที่กำลังจะคิดถึงขึ้นมา ผมหยุด
ไม่คิดเรื่องนั้นแล้วหันพูดกับชายคนนี้ต่อ
“ดีขึ้นแล้วนี่ งั้นผมไปก่อนนะ”
ผมกำลังจะออกเดินแต่ก็ถูกจับเอาไว้ก่อน ผมมองไปที่มือของเขาที่กำลังกำรอบข้อมือผมอยู่แล้วมองหน้าเขาประมาณว่ากล้าดียังไง เขาปล่อยมือผมออก
“โทษที คือว่า...ผมไม่ค่อยจะได้เจอคนไทยแถวๆ นี้สักเท่าไหร่ ยังไงก็ไปดื่มกับผมหน่อยไหมครับ?” เขาก้มหน้าพูดแล้วเกาหัว
“นายเพิ่งจะอ้วกเพราะเมาไปกองใหญ่แล้วจะมาชวนคนอื่นไปดื่มอีกเนี่ยนะ?” ผมถามเชิงตำหนิ
ผมหันกลับจะออกจากห้องน้ำแต่ชายคนนี้ช่างตื้อชะมัด เขาเดินมาขวางประตูผมเพิ่งจะสังเกตว่าตัวของเขาสูงใหญ่มาก เขาจ้องหน้าผมอยู่นาน
“ถอยไปนะ”
ผมพยายามผลักดันให้เขาถอยออกไปแต่เหมือนกับว่าผมกำลังผลักไสภูเขาหินที่แน่นิงไม่ไหวติงเลยแม้แต่น้อย
“นายกำลังจะไปที่หลังร้านนั่นใช่ไหม?” ผมสะดุ้งเล็กน้อยกับคำกล่าวนั้น ผมไม่ตอบเพราะมันเป็นความจริง
“นายไม่เกี่ยว!”ผมออกแรงดันตัวเขาอีกแต่ก็เหมือนเดิม...ไม่ขยับเลยแม้แต่นิดเดียว
“เกี่ยวสิ!”เขาพูดพรางดันผมกลับเข้าไปในห้องน้ำ ดูเหมือนเขาแค่ออกแรงเพียงปลายนิ้วผมเริ่มรู้สึกรำคาญขึ้นมาปนกับโมโหเล็กๆ ผมถอยออกห่างแล้วยืนกอดอกมองหน้าชายคนนี้ เขาทำให้ผมรู้สึกเหมือนฟิวส์จะขาด
“นายต้องการอะไร?”ผมชักจะเหลืออด
“ก็แค่อยากจะคุยกับเพื่อนคนไทยด้วยกันสักประเดี๋ยว...”เขาพูดแล้วทำท่ากอดอกเหมือนกับผม
“มีธุระ ไม่ว่าง” ผมตอบไปอย่างห้วนๆ
“ธุระตัณหาละสิ!” เขาพูดออกห้วนเหมือนผม ผมพยายามไม่พูดอะไรอีกได้แต่จ้องตาแล้วโกรธเป็นฟืนเป็นไฟอยู่ในใจ คนอะไรไร้มารยาทที่สุด!
ตอนนี้ก็มีคนมาเข้าห้องน้ำแล้ว คนที่เข้ามาก็งงๆ ที่เห็นเราสองคนยืนจ้องตากันในห้องน้ำ ผมเริ่มรู้สึกอายๆ ผมถอนใจแล้วเดินออกมา ชายคนนี้ก็เดินตามผมต้อยๆ
“นายจะตามมาทำไม?” ผมหันกลับไปตะคอกใส่ระหว่างทางเดินกลับบ้าน ผมหมดอารมณ์และกำลังจะกลับบ้าน
“อยากรู้จักกันไว้ ขอไปแวะนั่งเล่นที่บ้านหน่อยสิ”เขาพูดเสียงทุ้มๆ ก้มหน้าเล็กน้อยเผยอปากนิดนึงแล้วเหลือบมองตาผม แววตาฉายประกายแปลกๆ ออกมาจากม่านขนตาที่หน้าเป็นแพ ผมกระตุกวาบแต่ก็ฉุนขึ้นมา
“มันจะมากไปแล้วนะ กลับไปซะ!” ผมหันหลังออกเดินเร็ว เขาก็ตามผมมาติดๆ
ผมคิดว่าจะต้องหาทางทำให้เขาไม่รู้จักบ้านผมให้ได้ โดยการเดินไปซอยอื่นแต่ไม่นึกว่าย่าของผมจะเพิ่งกลับจากตลาดและอยู่ที่ประตูรั้วของบ้าน เขาเห็น
ผมพอดีก็เลยทัก เป็นอันว่าผมจะไม่ทักตอบก็ยังไงอยู่
“นั้นเพื่อนของหลานเหรอ?”ย่าถามด้วยสำเนียงภาษาญี่ปุ่นที่ดูกระปรี่กระเป่าดูอ่อนกว่าวัย ผมกำลังจะพูดแต่ก็ถูกชายคนนี้แย่งพูดขึ้นมาก่อน
“ใช่ครับ ผมชินโนะ ชินนิฮาระครับ” สำเนียงญี่ปุ่นของชินนิฮาระซัง* ฟังดูไม่ค่อยระรื่นหูสักเท่าไหร่ แต่ก็พูดคล่องถูกต้องดีผมหันไปมองหน้าฮาระซัง (ขอเรียกสั้นๆ ว่า “ฮาระ” ก็แล้วกัน) แล้วตีหน้าบึ้งใส่
“เข้ามาก่อนสิจ๊ะ” ย่าผมเชิญชวนโดยที่ไม่ได้ฟังผมเลยว่าคนคนนี้ไม่ใช่เพื่อนผมแค่บังเอิญพบกันก็เท่านั้นเอง! ฮาระซังหันมาอมยิ้มให้ผมแล้วเดินตามย่าผมเข้าไป
ผมอารมณ์เสียเดินกระทืบเท้าตามเข้าไปที่ห้องรับแขก บ้านของย่ายังเป็นบ้านแบบสมัยโบราณ ดูเหมือนจะเป็นบ้านโบราณที่เหลือไม่กี่หลังในระแวกชินจุกุแห่งนี้
“เดี๋ยวย่าไปยกน้ำชากับขนมโมจิมาให้นะจ๊ะ” ย่าพูดเสร็จก็ปล่อยให้เราสองคนนั่งจ้องตากันอยู่อย่างนั้น “นาย...ทำอย่างนี้ทำไม?” ผมกัดฟันกรอดๆ ถาม ฮาระซังยิ้มกว้างจนเห็นฟัน
“นายชื่ออะไรเหรอ?” ฮาระซังถาม “เป็นเพื่อนกันแล้วไม่รู้จักชื่อกันได้ยังไงละ!?” ผมประชด ฮาระซังหุบยิ้มไป
“อิซากิซัง ผมอยากรู้จักชื่อไทยของคุณ” ผมตกใจที่เขารู้ชื่อสกุลญี่ปุ่นของผม แต่ก็ไม่แปลกใจเพราะนึกขึ้นได้ว่าชื่อสกุลนี้ขึ้นป้ายไม้ใหญ่ไว้ที่หน้าบ้านของผม
“ขอแค่รู้จักกันไว้มันจะเสียหายอะไรนักหนา ผมดีใจมากเลยที่ได้เจอคนไทยที่ญี่ปุ่นแบบนี้” ฮาระซังเอ่ย ผมเองก็ค่อยๆ หายโกรธลงทีละน้อยเพราะเขาก็
ไม่ได้มีจุดประสงค์อะไรร้ายๆ กับผม “แล้วชื่อภาษาไทยของนายละชื่ออะไร?”
ผมถามกลับไปด้วยเสียงเรียบๆ แต่พอเงยหน้ามองเขาก็ต้องตกใจไปกับประกายยิ้มที่ส่องออกมาจากฟันขาวๆ ของเขา
“ในที่สุดก็ยอม...” ผมทำตาถลนใส่เขาเขาพูดไม่จบแล้วหุบยิ้มไป
“กรินทร์ชัย โฆษิตศรัยฤทัยสกุล เรียกชื่อเล่นว่าชิน
ก็ได้นะ” ผมหรี่ตามองหน้าเขา ผมขึ้นชื่อได้ว่าหัวสมองผมความจำสั้นเสียยิ่งกว่าปลาทองตัวไหนในโลก เขาหัวเราะเสียงดัง
“จำไม่ได้อะสิ ยาวใช่ไหมละ!”ผมเบะปากให้เขาที่มาว่าผมความจำสั้น (แต่ก็เรื่องจริง)
“แสงศิลา ศิริวราลัย”ผมบอกชื่อกับนามสกุลตัวเองไป
“แล้วชื่อเล่นละ?” เขาถามหน้าอมยิ้มเหมือนเด็ก
“เรย์” จากนั้นเราสองคนก็อยู่คุยกันจนดึก ย่าของผมเอาชากับขนมเข้ามาให้แล้วร่วมวงคุยไปกับเราด้วย ทำให้ผมได้รู้ว่าชินนั้นเป็นคนจังหวัดปทุมฯ
อายุมากกว่าผมตั้ง 3 ปี ผมอายุ 20 ชินอายุ 23 จบปริญญาตรีมาแล้วและกำลังต่อโทชินเรียนอยู่มหาลัยแพทย์ผิวหนังโดยเฉพาะ ซึ่งทำให้ผมรู้ว่าต้องเป็นคนที่
หัวดีเอาการเลยทีเดียว ชินบอกว่าเขาอยากช่วยคนที่เป็นสิวเป็นโรคผิวหนังแผลเป็นหรืออะไรเทือกๆ นี้ เขาก็เลยค้นคว้าและศึกษาอย่างเอาจริงเอาจัง
ตัวผมเองก็ได้ฟังแต่เรื่องของเขาจนผมเริ่มสะกิดใจตัวเองว่าควรจะพูดถึงเรื่องของตัวเองบ้างได้แล้ว และพอนึกถึงเรื่องของตัวเองขึ้นมาผมก็ไม่อยากจะพูด
อะไรออกไปซะแล้ว เรื่องของผมเป็นอะไรที่ไม่น่านำมาเล่าได้อย่างน่าภูมิใจเช่นชินนักหรอก
“เรียนอยู่แล้วมาญี่ปุ่นได้ไงละเนี่ย?” ชินเริ่มเป็นฝ่ายถามผม
“ก็ แค่โดดมาพักร้อนนิดหน่อย” ผมเริ่มพูดเป็นกันเองกับชินมากขึ้น แต่ก็ยังเหมือนกับว่าลองเชิงกันอยู่ “ถ้าได้กลับไปไทยเราจะยังเจอกันอีกไหม?” เขา
ถามเจือไปด้วยน้ำเสียงที่คาดหวัง
“ไม่รู้สิ คงไม่มั่ง” ผมตอบกลับ เขาทำหน้าเหยเกแล้วทำท่า
“ปิ๊ง” เหมือนมีหลอดไฟสว่างขึ้นบนหัวของเขา
“แลกเบอร์มือถือของไทยเอาไว้สิ จะได้ติดต่อกันได้!” ผมรู้สึกดีนะที่จะได้เพื่อนเพิ่มขึ้น
แต่ยังไงตัวผมเองก็เป็นคนที่ไม่ค่อยจะชอบสังคมสักเท่าไหร่ ชอบที่จะอยู่คนเดียวเงียบๆ เสียมากกว่า ก็เลยคิดว่าน่าจะบอกปัดไป ดูจากท่าทางไฮเปอร์
ของชินแล้วไม่น่าจะเป็นผลดีต่อตัวเราและตัวเขาสักเท่าไหร่
“ไม่ดีกว่า...”
ชินทำหน้าเหมือนหมาหงอย ผมหัวเราะคิก และก็ตกใจ! ตกใจที่ผมหัวเราะปกติผมไม่ค่อยจะยิ้มหรือหัวเราะ แต่ทำไมอยู่ดีๆ ผมถึงหัวเราะคิกแบบนี้ได้!
ชินยิ้มขึ้นมากับอาการกระตุกของผม
“น้าๆๆ ขอเบอร์หน่อยน้า!!!” ทีนี้เขาก็เลยเล่นใหญ่ ผมก็เลยให้เบอร์เขาไปซะ นึกดูแล้วก็ไม่เป็นไร ให้ๆ ไปเถอะ
“พรุ่งนี้นายจะกลับแล้วสินะ” ทีนี้เขาทำตาเศร้านิดๆ เหมือนกับเด็กที่ถูกผู้ใหญ่เรียกให้หยุดเล่นแล้วเข้านอน
“อืม เดี๋ยวเรียนไม่ทันเพื่อน” ผมตอบกลับไป
“งั้นคืนนี้ขอค้างที่บ้านนายได้ไหมละ?” เขาพูดเหมือนกับว่าสนิทกับผมมากมายผมเงียบไม่ยอมตอบ แต่ก็พยักหน้า ไม่รู้ทำไม แต่อยากอยู่คุยกับเขานานๆ
“ดีจังเลย จะได้คุยกันนานๆ หน่อย” เขาพูดออกมาได้ตรงกับใจผมดีแท้!
ผมถามเขาว่ามาทำอะไรที่ญี่ปุ่น แล้วมีใครมาด้วยหรือเปล่า เขาตอบว่ามาค้นคว้าและก็ลงเรียนหลักสูตรสั้นๆ เกี่ยวกับผิวพรรณที่มหาลัยโตเกียว
เขาตัวคนเดียว ครอบครัวของเขาอยู่ที่ประเทศไทย เขาก็เลยเหงาไม่มีเพื่อนเราสองคนคุยกันติดลมจนดึก เข้านอนและตื่นขึ้นในตอนเช้า ชินไปส่งผม
ที่สนามบินกับคุณย่า
“*ซัยโยนาระ *โอบะซัง” ผมโค้งให้คุณย่าทีนึงแล้วหันไปหานายชินเขาโค้งนิดๆ ให้ผมแล้วพูด“*ฮะจิเมะมาชิเตะ มาตะ ไออิมาโช”ชินยิ้มให้ผมทีนึงผมไม่ได้ยิ้มตอบได้แต่ก้มหน้าก้มตาแล้วเดินไปขึ้นเครื่อง
จากนั้นผมก็บินกลับมาที่ไทย ระหว่างที่อยู่บนเครื่องบินผมรู้สึกเหงาๆในแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อนรู้สึกอยากเจอชินจังเลย แม้จะแรกพบแต่ก็ทำ
ให้ผมเหงาขนาดนี้ นี่มันเป็นความรู้สึกอะไรของผมกันแน่นะผมเริ่มไม่ค่อยไว้ใจตัวเองเสียแล้ว...
merry★ 。 • ˚ ˚ ˛ ˚ ˛ •
•。★Christmas★ 。* 。
° 。° ˚* _Π_____*。*˚
˚ ˛ •˛•*/______/~＼。˚ ˚ ˛
˚ ˛ •˛• ｜田田｜門｜˚★。• ˚ ˚ ˛ ˚ ˛ •
Jaaaaaaaa \\(^^)//

supachote

ขอบคุณครับ แค่นำเรื่องก็น่าอ่านต่อแล้วครับ

เหล้า

ผมชอบลีลาการเขียนนี้ครับ^^และผมก็เคยเขียนเรื่องซาดิสต์และมาโซคิสต์เหมือนกัน....ยังไงก็เขียนต่อไปนะครับ

vid1c

ขอบคุณครับ

wsdonin

มีต่อมั้ยคับ ขอบคุณ

inc123456789

ขอบคุณครับ

songrobin

สุดยอดๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

Stone316

ขอบคุณมากคร้าบ

life-new

ขอบคุณครับ

sananooogame

ขอบคุณมากครับ

olesaran

ขอบคุณจากใจ

leopard2531

ขอบคุณมาก{:4_98:}

infi

ขอบคุนนะครับ

atomscience

ขอบคุณครับ

atomscience

ขอบคุณมากครับ

love56

ขอบคุณฮะ

goszila

ขอบคุณครับ

017359089

ขอบคุณครับ

princedavid

ขอบคุณครับ

princedavid

จบแค่นี้เองหรอ