โทษที..ทำไงได้กูรักมึงไปแล้ว (33-34)

tanya

ขออภัยนะครับวันนี้มาต่อช้าไปหน่อย เน็ตช้ามาเลยครับ เรามาต่อกันดีกว่าครับคราวนี้ 2 ตอนเลยครับ
(คัดลอกมา ขออภัยเจ้าของเรื่องนะครับถ้าหากว่าซ้ำ)    
ตอนที่ 33 มากกว่ารัก
“กูถามว่าของใคร” นี้มึงไม่เชื่อกูหรอ
“กูซื้อเอง”
“ของใคร” มันยังย้ำคำถามเดิมเสียงเย็นและโหดขึ้น
“แล้วมึงจะมาตะคอกกูทำไมเนี้ยะ” ผมว่ามันกูไม่ชอบนะเว้ย
“กูขอโทษ” เสียงมันอ่อนลง ทำไมๆมึงถึงต้องยอมกูด้วยวะ
“กูขอถามมึงนะว่า มึงยอมทนเห็นคนที่มึงรักมีคนอื่นได้มั้ย” ผมถามมันอย่างจริงจัง
“สำหรับกูไม่ได้  คนที่กูรักก็ต้องรักกูคนเดียวเช่นกันต้องเป็นของกูคนเดียว”
“มันจะไม่เป็นคำตอบที่เห็นแก่ตัวไปหน่อยหรอวะ”
“ไม่อะกูให้เค้าเต็มที่สิ่งที่กูหวังคือเค้าต้องรักกูมากกว่าหรือเท่ากับที่กูรักมันอาจจะฟังดูเห็นแก่ตัวนะ แต่ถ้ามึงได้ลองรักใครอย่างเต็มหัวใจมึงคงไม่มีความสามารถมานั่งทนคนที่มึงรักมีคนอื่นหรอก”  มึงคิดอย่างงั้นจริงๆหรอวะ      
“แล้วทำไมมึงถึงรักคนที่เค้าไม่ได้รักมึงล่ะ มึงทนได้ไง” ผมถามประเด็นต่อไป
“กูบอกแล้วไง ถ้าได้ลองรักใครอย่างเต็มหัวใจ กูก็อยากได้เค้ามาเป็นของกูคนเดียว” สรุปว่ามึงจะไม่เลิกยุ่งกับกูว่างั้น
“โชว์กูนับถือในความรักของมึงนะ ถึงมันจะดูเห็นแก่ตัวก็เหอะ มึงก็ยังรักอย่างเต็มหัวใจ”
“แล้วถ้ามึงได้รักใคร มึงจะมีใครอื่นนอกจากเค้าคนนั้นมั้ย”
“ไม่ ถ้ากูเลือกที่จะรักเค้าแล้ว กูจะรักเค้าคนเดียว รักให้ถึงที่สุด” มีคนอย่างงี้อยู่ในโลกอยู่อีกหรอวะ
“แล้วกูขอถาม ว่าทำไมคนๆนั้นต้องเป็นกู”
“ก็กูคิดว่าคนคนนั้นต้องเป็นมึงไง มันฟังดูเหมือนกูโง่นะ ไปรักคนที่เค้าเกลียดตัวเองมาก แต่ถ้ามึงได้ลองเจอคนที่มึงคิดว่าใช่ มึงจะรู้ว่า สิ่งที่กูทำมันไม่ได้โง่เลย ที่จะทำทุกอย่างเพื่อจะได้ใจของคนที่เรารัก” เยอะไปป่าวว่ะ
“อืม”
“แล้วกูขอถามมึงกลับว่า คนที่มึงเกลียดจะกลายเป็นที่มึงรักได้รึป่าวหละ” เจอคำถามนี้เข้าไป ผมอดเงินล้านเลยครับ ต้องตอบใช่ไหม
“กูไม่รู้นะ แต่กูคิดว่า คำว่าเกลียดกับคำว่ารักมันเป็นคำตรงกันข้ามกันก็จริง แต่มันก็สามารถเปลี่ยนจากเกลียดเป็นรัก จากรักเป็นเกลียดได้”  มันดูยิ้มๆเล็กน้อย
“อืม กูถามตรงๆเลยละกัน มึงจะรักกูบ้างได้ไหม” เอางี้เลยหรอ  กูจะเอาไงดีละ จะเอาท่าไหนดี เฮ้ยย ไม่ใช้อย่านอกเรื่องดิ อิอิ
“บางครั้งคนเราก็ตัดสินอนาคตอะไรไม่ได้ กูอยากไม่อยากให้มึงมานั่งมาหวังอะไรจากกู เพราะกูก็ไม่รู้ว่ามันจะเป็นยังไง” ผมก็ตอบเท่าที่ผมคิดได้  
“กูจะรอมึงแล้วกัน” มันพูดแค่นั้นแล้วมันก็เดินออกจากห้องผมไปเลย  ผมสับสนกับความคิดผมไปหมด ทำไมมึงต้องรอกูด้วย  แล้วที่โป้งทำกับผมคืออะไร ทำไมสิ่งทั้งหลายนี้ต้องเกิดขึ้นกับผม ผมคิดแล้วปวดหัวจนผมหลับไปพร้อมความคิดอันหนักอึ้ง ตื่นขึ้นมาผมรู้สึกหนักหัว หน้ามืด ลุกไม่ไหว ผมจำต้องนอนลงอย่างเดิม ผมปวดหัวมาก ผมรู้สึกว่าตัวเองมีไข้ขึ้น
ก๊อกๆๆๆๆๆๆๆ
ผมจะลุกไปเปิดแต่ก็ลุกไม่ไหว  เสียงเคาะประตูเคาะอยู่นาน แต่ผมมันใจว่าเมื่อคืนตอนมันออกไปไม่ได้ล๊อกประตูห้องให้ผม สักพักก็ได้ยินเสียงเปิดประตูเข้ามา
“ทำไมต้องให้เคาะนานๆ ด้วยว่ะ แล้วนี้ทำไมยังไม่ลุกไปอาบน้ำ” ผมไม่ตอบ ไม่มีแรงทะเลาะ
“นี้จะกวนตีนกูใช่ไหม” สาส เออ กูไม่สบาย
“โชว์มึงไปเหอะ ไม่ต้องรอกู” ผมตอบไปเสียงเรียบๆ
“เป็นเชี่ยไรของมึงเนี้ยะ ลุกเร็ว” แล้วมันก็มาจับแขนผมฉุดขึ้น
“เฮ้ย!! ตุลย์มึงไม่สบายหรอ ตัวร้อนมาก” สาสกูนอนผิงไฟมั้งตัวถึงร้อน ถามโง่ๆ
“งั้นไปโรงพยาบาล” มันจะพาผมไปโรงพยาบาล
“ไม่ไป เดี๋ยวกินยาแล้วเดี๋ยวนอนพักก็หายแล้ว”  ผมไม่ชอบโรงพยาบาลครับ ก็คงไม่มีใครชอบทั้งนั้นแหละ จะชอบก็ต่อเมื่อหมอหล่อ อิอิ
“เอางั้นหรอ” แล้วมันก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทร
“ป้าจิตรครับ เดี๋ยวป้าตักข้าวต้มให้ผมชุดนึงนะ เดี๋ยวผมไปเอาตรงกำแพง อ่อป้าหายาแก้ไข้ให้ผมด้วย” มันโทรสั่งข้าวป้าจิตรให้ผม
“เดี๋ยวกูไปเอาข้าวมาให้”
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวกูไปหากินเองได้”
“อย่าเรื่องมากได้ป่ะ” มึงรู้ว่ากูไม่มีแรงเถียงนี้ข่มกูจังนะ แล้วมันก็เดินออกไปสักพัก แล้วกลับมาพร้อมถาดข้าวต้ม
“อะ กินข้าวก่อน จะได้กินยา” ผมจะลุกมากิน แต่มันกลับเอาช้อนมาจ่อปากผม
“กุกินเองได้ มือกูไม่ได้เป็นอะไร” ผมบอกมัน
“อย่าเรื่องมากได้ปะ กินกินไปเหอะ”  สั่งกูอีกแระ ถ้าวันนี้ไม่ติดกูไม่สบายนะ กูจะไล่ให้กลับบ้านไม่ทันเลย สาสส กร่างจริงนะมึง ผมจำต้องกินไป กินไปได้นิดเดียว เจ็บคอมาก
“อิ่มแล้ว”
“กินไปนิดเดียวเอง กินอีกนิดดิ ตัวแมร่งผอมจะตายห่าแล้ว แดกๆไป” มันยังเอาช้อนมาจ่อที่ปากผม ผมไม่ยอมเปิดปาก
“จะกินช้อนดีๆ หรือจะต้องให้ใช้ปากป้อน” สาสเอ้ย  ถ้าไม่ติดว่าเป็นปากมึงกูให้ป้อนแระ เลยต้องเปิดปากให้มันป้อนต่อไป อิ่มมากครับเพราะมันป้อนผมจนหมดชาม  
“อะนี้ยา อ้าปาก” มันก็ป้อนยาใส่ปากผม แล้วเอาน้ำมาตาม เฮอ ไอ้เชี่ยโชว์เอาแต่ใจชิบเป๋งเลย
“มึงไปเรียนได้แล้ว” ผมบอกมัน ไม่อยากให้มันขาดเรียนเพราะผม
“ไม่อ่ะ กูจะอยู่ดูแลมึง” โอ้ยกูละเบื่อมึงจริงๆ
“เออ ตามใจมึง” ตอนนี้ผมไม่รู้ว่าโป้งจะยังไง เพราะผมปิดมือถือไปตั้งแต่เมื่อวาน แล้วยาก็ออกฤทธิ์จนผมหลับไปอีกครั้ง  ตื่นขึ้นมามีคนมานอนกอดผมอยู่ไม่ต้องถาม ว่าใคร แต่ประเด็นไม่ได้อยู่ที่ตรงนั้น มันอยู่ที่ตอนนี้ไม่รู้ว่าโป้งมาจากไหน ยืนมองผมอยู่ในสภาพที่ผมนอนกอดกับไอ้โชว์  แล้วมันก็ค่อยๆหันหลังเดินกลับไป แล้วเดินออกไป  ผมเลยลุกตามออกไป
“โป้งรอกูก่อน” มันเดินไปไม่รอผมเลย ผมเลยวิ่งไปดึงมือมันไว้
“กูบอกให้รอ แล้วฟังกูก่อน”
“มีความสุขกันมากนะ คงจะรักมันจริงๆแล้วสิ”  ผมหน้าชาเลยครับ โป้งพูดกับผมอย่างนี้ได้ไง
“เฮ้ยมันไม่ใช่อย่างที่มึงคิดนะ”
“กูไม่ได้คิดแต่กูเห็น นอนกอดกันขนาดนั้น”
“มึงฟังกูกูไม่เคยรมีใครนอกจากมึง แล้วกับมันกูก็ทำตามที่มึงบอก”
“อืม จะทำเนียนไปรึป่าว”
“โป้งมึงอย่าพูดอย่างนี้นะ ทำไมที่กูยังเชื่อใจมึง มึงไม่เชื่อใจกูหรอ แล้วใครมันทำให้กูทำแบบนี้ มึงไม่ใช่หรอ แผนมึงไม่ใช่หรอ ถ้าได้คลิปเมื่อไหร่ กูก็จะเลิกยุ่งกับมันเลย โอเคมั้ย”
“ก็ได้ กูเชื่อใจมึง มึงก็ต้องเชื่อใจกูนะ”
“แล้วนี้ไม่มีเรียนหรอ”
“มีก็โทรหามึงไม่ติด ก็เลยมาหาเนี้ยะ แล้วก็มาเห็น เออๆ”
“เออช่างมันเหอะ กลับไปเรียนได้แล้ว”
“กูไปนะ แล้วเดี๋ยวมาหา ไปกินข้าวกัน”
ผมเดินกลับเข้าห้อง ไอ้โชว์ยังนอนอยู่ที่เดิม แต่หันหลังให้ผม ผมรู้สึกว่ามันสั่นๆ
“โชว์มึงเป็นไรวะ” ผมเห็นมันสั่นเลยถาม แต่มันไม่ได้ตอบผม ผมเลยชะโงกหน้าไปดู มันร้องไห้ครับ
“เฮ้ย!! มึงร้องไห้ทำไมวะ” มันเช็ดน้ำตาแล้ว เช็ดน้ำตาแล้วลุกขึ้น แล้วมันก็คว้ามือผมไปจับ
“กูยอมโง่ๆๆๆ เพื่อคนที่กูรัก” มันจ้องหน้าผม สายตาจริงจัง แต่ยังคงเหลือคร้าบน้ำตา ผมงงกับมันครับ แล้วมันก็ดึงผมเข้าไปกอด
“กูรักมึงนะ” แล้วมันก็คลายอ้อมกอดออก ทำไมผมรู้สึกถึงความอ่อนโยน ไม่เหมือนแต่ก่อนที่เจอหน้าผมกร่างตลอด ไอ้กร่างคนนั้นหายไปไหน
“มึงเป็นไรเนี้ยะ”
“ไม่มีไร มึงเดี๋ยวกูไปเอาข้าวมาให้นะ เมื่อกี้โทรบอกป้าจิตรแล้ว” มันบอกผม แล้วเดินออกไป ผมจะร้องห้ามก็ไม่ทัน ตอนนี้ประมาณบ่ายโมงกว่า เฮออ ผมเลยหยิบโทรศัพท์มาเปิด แล้วโทรหาไอ้ข้าว
“เออ วันนี้เรียนไรมั้ง”
“ไม่มีไรมากอ่า”
“แล้วทำไมมึงไม่มาเรียนวะ โทรไปก็ไม่ติด”
“กูไม่สบายอ่า”
“เฮ้ยเป็นไรมากป่าววะ”
“ไม่อ่า กินยาก็หายแล้ว เดี๋ยวพรุ่งนี้กูไปเรียน”
“เออ”
“แล้วนี้มึงอยู่ไหนวะ”
“ก็เพิ่งกลับมาถึงห้องเนี้ยะ”
“อยู่กับไอ้เจ๋งป่าวเนี้ยะ”  ขอแซวนิดนึง
“ป่าว อยู่คนเดียว”
“หรออออออออออออออออ”
“เออ”
“อย่าให้กูรู้นะ สาสส แค่นี้แหละแล้วเจอกัน” แล้วก็วางสายไป ผมอารมณ์ดีขึ้นมาอีกระดับหนึ่ง สักพักมันก็กลับมาพร้อม อาหาร น่ากินทั้งนั้น ป้าจิตรทำกับข้าวอร่อยครับ มันก็จะป้อนผมเหมือนเดิมแต่ผมไม่ยอม ผมขอกินเองแล้วให้มันกินของมัน
“ป้อนหน่อยดิ”  สาสส มึงป้อนกูไม่ได้จะให้กูป้อนมึงว่างั้น
“มือมึงด้วนรึไงวะ” ผมไม่ได้ป้อนมันหรอกครับ
“นะๆๆๆๆ”
“สาสส เดี๋ยวติดไข้ ต่างคนต่างกินเลย”
“เป็นห่วงกูละซิ”  สาสส หลงตัวเอง
“ไม่อ่า ไม่เคย” มันหุบยิ้มลงทันที แล้วกินในส่วนของมันเองต่อไป ก็กินกันจนอิ่ม มันก็เอายามาให้ผม ผมก็กินไป เฮออ เบื่อว่ะ ขี้เกียจนอนเฉยๆอ่า เลยเปิดทีวีดู ก็ไม่มีไรดู
“ตุลย์มึงอยากได้คลิปนั้นใช่ปะ” อยู่ดีๆมันก็พูดขึ้นมา
“แล้วถ้ามึงได้มันมึงจะทำไง” มันยังถามไม่เลิก
“กูก็จะทำลายมันทิ้ง”
“แล้วมึงจะเลิกคบกับกูมั้ย” เลิกดิ
“ไงก็เป็นเพื่อนกันได้” พูดดีๆ กับมันไว้
“อะ” มันยื่นแผนซีดีมาให้ผม ผมรีบมาอย่างดีใจ แต่ผมยังไม่อยากเปิดตอนมันอยู่ เพราะไงผมต้องเช็คให้แน่ใจก่อนว่าใช่
“แล้วไงเดี๋ยวกูมาใหม่นะ” มันพูดแล้วเก็บจานเดินออกจากห้องผมไป ผมรีบเปิดซีดีดู แล้วผมก็ต้องประหลาดใจ
“ผมรักคุณ” (ข้อความในซีดี” มันขึ้นมาในตอนแรก แล้วเป็นพาวเวอร์พอยด์ ประกอบรูปผมในหลากหลายอิริยาบถ เป็นภาพที่ผมเคยเปิดเจอในมือถือมัน ทั้งตอนนอน ตอนกิน เดิน พร้อมมีเพลงประกอบ
เป็นเพลงมากกว่ารัก ของพีท
คนเคยเหงา เคยรู้สึกเหว่ว้า
เคยมองหาความรักนั้นมันอยู่ที่ใด
โลกใบใหญ่เหลือเกิน
มีผู้คนอยู่มากมาย
แต่หัวใจมันกลับเหงาขึ้นทุกที
แต่เมื่อฉันได้พบกับเธอ
สิ่งที่เธอให้ฉันไม่รู้มันคืออะไร
โลกใบใหญ่ใบเดิม
กลับไม่เคยต้องเหงาใจ
แค่ฉันนั้นยังมีเธออยู่ตรงนี้
เธอเป็นมากกว่ารัก
เพราะเธอนั้นคือครึ่งชีวิต
ฉันใช้เวลาทั้งชีวิตเพื่อตามหา
และรอคอยเธอมาแสนนาน
และสุดท้ายก็เจอว่าเธอคือทุกอย่าง
ที่เติมเต็มหัวใจ
จากนี้ทุกลมหายใจฉันคือเธอ
หากว่าเธอนั้นคือความรัก
ก็เป็นรักที่ดีจนไม่มีคำบรรยาย
ฉันโชคดีเหลือเกินที่มีเธอเดินข้างกาย
ชีวิตนั้นได้เติมเต็มสิ่งที่ขาดหาย
เธอเป็นมากกว่ารัก
เพราะเธอนั้นคือครึ่งชีวิต
ฉันใช้เวลาทั้งชีวิตเพื่อตามหา
และรอคอยเธอมาแสนนาน
และสุดท้ายก็เจอว่าเธอคือทุกอย่าง
ที่เติมเต็มหัวใจ
จากนี้ทุกลมหายใจฉันคือเธอ
เธอเป็นมากกว่ารัก
เพราะเธอนั้นคือครึ่งชีวิต
ฉันใช้เวลาทั้งชีวิตเพื่อตามหา
และรอคอยเธอมาแสนนาน
และสุดท้ายก็เจอว่าเธอคือทุกอย่าง
ที่เติมเต็มหัวใจ
จากนี้ทุกลมหายใจฉันคือเธอ
จากนี้ทุกลมหายใจ...ฉันคือเธอ...
พอจบเพลง ก็ขึ้นเป็นวีดีโอที่เป็นหน้ามัน แล้วมันก็เริ่มพูด
“ตุลย์กูขอโทษกับสิ่งต่างๆ ที่กูได้ทำกับมึงไว้ กูรู้ว่ามันไม่ใช่สิ่งที่ดี กูมันเห็นแก่ตัว กูก็ไม่รู้ว่าทำไมกูถึงต้องทำเรื่องเลวๆกับมึง กูรู้แค่ว่ากูต้องการมึง กูอยากได้มึงมาเป็นของกูคนเดียว  กูไม่รู้หรอกนะว่าสิ่งที่กูทำมันจะทำให้มึงเจ็บปวดขนาดไหน แต่กูเจ็บปวดมากกว่า เพราะสิ่งที่กูได้รับจากมึงมีแต่ความเกลียดชัง จะต้องให้กูทำอย่างไรมึงถึงจะรักกูบ้าง กูทนแค่ไหนที่ต้องคอยฟังคำเกลียดชังจากปากคนที่กูรัก ตุลย์กูขอโทษ ขอโอกาสให้กูได้รัก และขอเพียงแค่ความรักสักนิดมอบคืนกลับมา ตุลย์กูรักมึง” แล้ววีดีโอก็ถูกตัดไป แล้วขึ้นข้อความมาว่า
ตอนที่ 34 หาดทราย สายลม ตะวัน สองเรา
“คลิปนั้นมันตายจากไปตั้งแต่วันที่กูให้มึงดูแล้ว เพราะกูก็ไม่อยากทำร้ายมึง แม่ของมึง เพราะกูรักมึง” แล้วซีดีก็จบ ผมอึ้งมาก ถึงกับกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ ทำไมๆ กูมีค่ากับมึงขนาดนั้นเลยหรอ ทำไมโชว์ มึงไม่เลือกคนที่เค้าพร้อมจะรักมึง กูสงสารมึงนะโชว์ แล้วผมจะเอายังไงกับชีวิต คลิปนั้นก็ไม่มีแล้ว ผมจะทำยังไงกับมันดี ความคิดผมตีกันสับสนไปหมด
“ตุลย์กูรักมึง” คำพูดนี้วนเวียนอยู่ในหัวผม ทำไมผมมีอะไร ทำไมมันต้องมารักคนอย่างผม  น้ำตาผมไหลออกมาไม่หยุด ทำไมมึงต้องทน ทำไมๆๆ ผมไม่คิดว่าจะมีใครที่มันรักผมถึงเพียงไหน แต่จะให้ทำไงในเมื่อผมก็มีคนที่ผมรักอยู่แล้ว โชว์กูไม่ได้รังเกียจหรือเกลียดมึงแล้ว แต่กูยังไม่พร้อมที่จะรักมึง กูขอโทษนะ ที่กูรักมึงไม่ได้
“โป้ง มารับหน่อยดิ” ผมโทรหาโป้งให้โป้งมารับ
“มีไรรึป่าวตุลย์ เดี๋ยวโป้งไปรับนะ”
“ป่าว แค่อยากออกไปข้างนอกอ่า เบื่อ” ไม่อยากอยู่แล้วครับ ในห้อง เดี๋ยวฟุ้งซ่าน ออกไปข้างนอกดีกว่า เลี้ยงโชว์เอาไว้ก่อน ผมก็อาบน้ำแต่งตัว สักพักโป้งก็มารับ
“ไปไหนดีตุลย์”
“ตามใจโป้งดิ พาไปเที่ยวหน่อย” ตอนนี้ประมาณบ่ายสองโมงครึ่งครับ
“เป็นไรป่าวเนี้ยะ หน้าซีดๆ” คือผมยังไม่หายดีครับ แต่ค่อยยังชั่วแล้วครับ
“ป่าว นะๆ โป้งพาไปหน่อยดิ กูอยากเที่ยว”  อ้อนมันหน่อยครับ อิอิ
“ปะ งั้นไปกัน ไปโลด” มันดึงผมแล้วเดินออกไปเลย เฮอ ไอ้นี้ คิดจะก็ไป ผมล๊อคห้องแทบไม่ทัน  ก้อเดินไปขึ้นรถมันข้างล่างแหละครับ ตอนรถจะออก ไม่รู้ผมคิดไปเองรึป่าว รู้สึกว่าไอ้โชว์มันมองออกมาจากบ้านของมัน ผมใจวูบไปแป็บนึง แต่คิดว่าคงไม่ใช่หรอก
“ไปไหนอ่า” ผมถามโป้ง
“เดี๋ยวถึงก็รู้เองแหละ”  อืม มึงอยากพากูไปไหนก็ไปเหอะ ตอนนี้กูไม่อยากคิดอะไร มันก็ขับรถไปเรื่อย แต่ผมไม่รู้หลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่
“ตุลย์ๆ ถึงแล้ว” ผมรู้สึกตัวเมื่อมันเรียกแล้วเขย่าตัวผม
“หาถึงแล้วหรอที่ไหนอ่า” ผมค่อยๆลืมตาขึ้นมา  แล้วมองไปเบื้องหน้าเป็นหาดทรายสีขาว ใช่ครับที่นี้คือทะเล ทะเลที่เงียบไม่ค่อยมีคน สงบ
“สัตหีบ”  มันขับมาถึงชลบุรีเลยหรอเนี้ยะ  ตอนนี้ก็สี่โมงกว่าแระ
“อืม ปะ ลงไปกัน” ผมสองคนก็ลงไปกัน ลมเย็นๆ เสียงคลื่นกระทบฝั่ง ทำให้ผมลืมความคิดทุกอย่างไป ผมปล่อยทุกอย่างไปกับบรรยากาศรอบข้าง ผมเหนื่อย ผมไม่อยากคิดอะไร
“ตุลย์ หิวมั้ย” โป้งถามผม
“ยังอ่ะ เดี๋ยวค่อยกินนะ” ผมบอกไปยังไม่อยากกินอะไร  ขอเสพบรรยากาศให้เต็มอิ่มก่อน ตอนนี้พระอาทิตย์ก็กำลังจะจบหน้าที่ของมัน เป็นภาพที่น่ามองและสวยมาก แดดอ่อนๆ พระอาทิตย์กำลังจะรับขอบฟ้า
“ตุลย์” มันเรียกผม ผมหันไป มันก็กดชัตเตอร์ถ่ายรูปผม
“ทำไมไม่ขอถ่ายดีดีละ”
“เดี๋ยวมันไม่เป็นธรรมชาติ” เออ สาสส มึงต้องการธรรมชาติขนาดไหนละ ทำตัวเป็นปาปาราซซี่  แล้วมันก็ดึงตัมผมเข้าไปโอบ แล้วเอากล้องมาถ่ายรูปคู่กับผม
“ตุลย์ กูรักมึงนะ” ผมจับมือผม แล้วบอกกับผม ผมก็ได้แต่มองตามัน ที่จริงจัง มันค่อยๆ สวมแหวนที่นิ้วนางข้างซ้ายของผม เป็นแหวนเงินเรียบๆ ตอนนี้ผมพูดอะไรไม่ออก
“กูขอจองไว้ก่อนนะ” มันสวมเสร็จแล้วพูดกับผม ตอนนี้ผมรู้สึกเหมือนจะมีอะไรน้ำตามาคลอๆอยู่ที่ตา ขอบคุณนะโป้งที่มึงรักกู
“โป้งมึงแน่ใจนะว่า เป็นกู” ผมถามมันไป
“ทำไมถามอย่างนั้นละ กูชอบมึงมานานนะ แล้วทำไมๆวันนี้กูจะต้องเลือกอีก ในเมื่อกูคิดว่าคนๆนั้นต้องเป็นมึงตั้งแต่กูอยู่มอสี่ แล้วมึงไม่ต้องกลัวว่ากูจะมีนอกจากมึง ขอให้มึงเชื่อใจกู ว่ากูมีมึงเพียงคนเดียว” ผมมันพูดแค่นั้นแล้วก็กอดผมเอาไว้ ตอนนี้น้ำตาผมไหลออกมา ภาพพระอาทิตย์กำลังจะลับขอบฟ้า กับผู้ชายสองคนยืนกอดกัน ไม่ได้แคร์สายตาคนรอบข้าง
“กูก็รักมึงนะ กูเชื่อใจมึง มึงก็ต้องเชื่อใจกูนะ” ผมพูดในอ้อมกอดของมัน  หน้าจอขึ้น จบบริบูรณ์ กล้องแฟลนภาพสูง ผู้ชายสองคนยืนกอดกัน เบื้องหลังเป็นพระอาทิตย์กำลังจะลับขอบฟ้า  เสียงคลื่นกระทบฝั่ง โรแมนติก วิ๊ด วิ๊ว  
เฮ้ยย ไปกันใหญ่แระ เรื่องจะจบงี้ได้ไง เดี๋ยวโดนผู้อ่านด่าตาย เหอะๆๆ  ไม่ดีๆ  ให้ลุ้นต่อไปดีกว่า อิอิ
ตัดฉากมาที่ ร้านอาหารริมหาดที่เรามานั่งกินกัน ตอนนี้ผมรู้สึกหายป่วยเลยครับ ก็สั่งอาหารทะเลมากินกัน โป้งเลี้ยง อิอิ ของฟรี ก็นั่งกินกันไปคุยกันไป
“แล้วเรื่องไอ้โชว์อ่ะเอาไง”  อยู่ดีดีมันก็ถามผม เออเอาไงดีว่ะ คลิปก็ไม่มีแล้ว แล้วมันก็เสือกมาบอกรักผม ผมเงียบไปครู่นึง
“ไม่มีไรแล้วแหละ  เราก็ทำตัวปกติได้แล้ว”
“หมายความว่าไงอ่ะ”
“คลิปไม่มีแล้วแหละ” ผมก็บอกมันไป
“จริงดิ”
“อืม”
“ตุลย์ๆ ย้ายไปอยู่กะกูนะ”
“อ้าวแล้วห้องกูอ่ะ อย่าเพิ่งเลย กูอยู่ใกล้มออะดีแล้ว” ผมไม่อยากให้มันลำบาก
“นะๆ ไปอยู่กะกูเหอะ ไหนๆ ก็หมั้นกันแล้ว” มึงจะพูดเสียงดังทำไมวะ โต๊ะข้างๆหันมามองแล้ว   
“บ้าอะไรของมึง  หมั้นเหมิ้นอะไร”  ผมด่ามันเบาๆ
“ก็กูหมั้นมึงแล้วไง จองไว้ก่อน เดี๋ยวคนอื่นแย่งไปอ่ะ” เออ ระวังโดนแย่งนะมึง อย่าหมั้นแค่แหวน กรุณาทำด้วย
“เออ เรื่องของมึง” โชว์กูรักมึงไม่ได้ ในเมื่อตอนนี้หัวใจกูอยู่กับโป้งแล้ว กูขอโทษนะ ผมพูดกับความคิดของผม
“มึงก็ห้ามไปมีใครด้วย ไม่งั้น” มันทำท่าเอานิ้วปาดคอ
“กลัวตายแหละ กูจะไปจีบสาวๆ เว้ย” มันทำตาขมึงใส่ผม
“งั้นมึงย้ายไปอยู่กับกูเลย กูไปรับไปส่งเอง”  มึงจะให้กูไปอยู่กับมึงให้ได้ใช่ไหม
“เอางี้ กูขนของไปอยู่กับกูส่วนหนึ่ง แต่ไม่ย้ายนะ เดี๋ยวห้องกูว่าง”
“อืม เอางั้นก็ได้ แค่มึงนอนกับกูก็พอ เราจะได้.....กันทั้งคืน” มันทำท่าเอานิ้วชี้จิ้มกัน
“เหอะๆๆ ฝันไปเหอะ” ผมขำเย็นๆ  กูไม่ยอมมึงหรอก  เราก็กินกันไป คุยกันไป ดูบรรยากาศไป จนอิ่ม แล้วมืดแล้ว
“กลับเลยป่ะ” ผมถามมัน
“ไม่ค้างสักคืนหรอ ขี้เกียจขับรถอะ” อะไรของมึงเนี้ยะ แล้วมึงจะพากูมาไกลๆทำไม
“พรุ่งนี้กูมีเรียน” ผมมีเรียนครับขาดไปแล้ววันนึง เด็กเรียนครับอิอิ ขาดบ่อยไม่ได้
“เรียนกี่โมงอ่า”
“สิบเอ็ด” มีเรียนสิบเอ็ดโมงครับ
“งั้นกลับพรุ่งนี้ก็ทัน ค้างกันดีกว่า”
“ไม่เอาอ่ะ”
“นะๆๆ เปิดห้องไว้แล้ว”  สาสส อะไรของมึงเนี้ยะ มึงเตรียมไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่วะ
“เออตามใจเว้ย  แต่ถ้ากูไปเรียนไม่ทัน มึงตายแน่” ผมบอกมัน
           
“ก็แค่นั้น ปะ"เราก็ลุกออกจากร้านไป
“ไปเดินเล่นชายหาดกันมะ” บรรยากาศมืดๆเดินเล่นกันสองคน โรแมนติก
“ไปดิ” แล้วเราก็จูงมือกันไปเดินเล่นริมชายหาด เสียงคลื่นกระทบฝั่ง ลมแรง กับสองเรา
“อนาคตมึงไม่อยากมีลูกหรอวะ” ผมเดินคุยกันไป
“ไม่อะ กูอยากอยู่กับมึง แต่ถ้ามึงอยากมีเราไปรับเด็กมาเลี้ยงก็ได้”แต่กูอยากมีลูกอ่ะ
“แล้วมึงอะ” มันถามผมกลับ
“กูอยากมีครอบครัว อยากมีลูกอ่ะ” ก็ผมอยากมีจริงๆอ่ะมันเงียบไปแป็บนึง
“ตุลย์ ถ้าถึงวันนั้นเรายังรักกัน มึงยังคิดที่จะมีลูกอีกป่ะ”
“ก็รับเด็กมาเลี้ยง อย่างที่มึงบอกไง” ผมก็เห็นมันยิ้ม
“ลมเย็นเนอะ” มันบอกผม ทำลายความเงียบ
“อืม อยากหยุดเวลาไว้แค่นี้จัง” ขณะที่ผมมีความสุขผมไม่รู้ว่าอีกคนนึงเป็นยังไง
“อย่าเพิ่งหยุดได้ป่ะ” สาสมึงจะเบรกกูทำไมกำลังโรแมนติก
“ทำไมอ่ะ”
“ก็ไปหยุดเวลาบนเตียงไง” แล้วมันก็ช้อนตัวผม อุ้มลอยเลย

jun2010

ขอบคุณครับ

kenji2511

ขอบคุณครับ

Ifoot-ballZ

คัยก็ได้เอาโป้งไปเก็บที  พี่โชว์นี่น่ารักขึ้นทุกตอน ทุกตอนเลยนะ สู้ต่อไปพี่โชว์ เกือบแระ...

Ifoot-ballZ

เม้นอีกรอบนึง น้ำตาไหลเลยอ่ะ ละพี่โชว์กะตุลจะได้สมหวังกันซะทีอ่ะ คนเขียนใจร้าย

asdfg

ขอบคุณคับผม

piyanate

ขอบคุณครับ จาจบยังงัยล่ะเนี่ย

mario401

ขอบคุณครับที่แบ่งปัน

mario401

ขอบคุณครับที่แบ่งปัน

kikkapkao

ขอบคุนคราฟ

LekKab

น้ำตาจะไหล ซึ่งกินใจมากเลยนิยายเรื่องนี้ ชอบอ่ะ

conan555

ขอบคุนครับ

nott3230

ทำไมโป้แปลกๆนะช่วงนี้

snowy69

สนุกมากแต่จบตอนนี้ต้องไปนอนล่ะ

tamia

ขอบคุณครับ สนุกมาก

loessakkk

ขอบใจคร้าบ

gigusa

ขอบคุนมากครับ

freemom

ชอบมากเลยคัฟ อ่านแล้วน้ำตาจะไหล

กายเด

ชอบมากคับ สนุก สงสารโชว์ และตุลน์มาก ที่แรกก็สงสานโป้งนะ แต่ไม่เอาอะ สงสารโชว์มากกว่าััคับ

overmoon

ขอบคุณนะครับผม