โทษที..ทำไงได้กูรักมึงไปแล้ว (39-40 )

tanya

ขออภัยนะครับวันนี้มาต่อช้าไปหน่อย เน็ตช้ามาเลยครับ เรามาต่อกันดีกว่าครับคราวนี้ 2 ตอนเลยครับ
(คัดลอกมา ขออภัยเจ้าของเรื่องนะครับถ้าหากว่าซ้ำ)
ตอนที่ 39  มึงจะเป็นเพื่อนที่กูรักมากที่สุด
“เดี๋ยวก่อนได้ไหม อยู่กับกูก่อนได้ไหม กูขอร้อง” ผมไม่ได้ปฏิเสธอะไรได้แต่นั่งนิ่ง ไม่พูดอะไรอีก มันก็เดินเข้าไปในครัวทำอะไรก็ไม่รู้ หอมชะมัด
“ตุลย์กินข้าวกัน” มันมาเรียกผมที่ตอนนี้แอบงีบที่โซฟาผมก็ตื่นมาอย่าง งงๆ
“อืม” ผมก็ลุกไปกินข้าวกับมันเป็นกับบข้าวง่ายๆ ไข่เจียวหมูสับ ต้มจืดเต้าหูอ่อน ผัดคะน้าหมูกรอบ ก็อร่อยดีครับแต่รู้สึกแปลกๆครับ  แล้วสติผมก็ดับไปเลยครับไม่รู้สึกอะไรอีกเลย  มารู้สึกตัวอีกทีผมนอนอยู่บนเตียงในห้องๆหนึ่งมีคนกอดผมอยู่
“ไอ้โชว์ มึงทำไรกู  ไอ้สัสส ไอ้สารเลว”ผมโวยวาย แล้วรีบลุกขึ้น เสื้อผ้าผมก็ยังอยู่ครบครับ
“ไม่ได้ทำไรหนิ แค่อยากนอนกอดมึงเอง” มันพูดน่าตาเฉย
“ไอ้เชี่..” ทันพูดจบมันก็มาประกบปากผมผมทำอะไรไม่ถูกเลยครับ
“มึงทำแบบนี้กี่ครั้งแล้ว ทำไมมึงต้องทำตัวให้กูเกลียดมึงด้วยโชว์”
“ตุลย์มึงฟังกูนะ กูแค่อยากจะดูแลมึง อยากนอนกอดมึง อยากให้มึงอยู่ข้างกู กูไม่เคยคิดไม่ดีกับมึงเลย  เอาเป็นว่ากูขอโทษ ต่อไปกูจะไม่ยุ่งกับมึงอีก เดี๋ยวกูไปส่ง”  มันพูดแล้วลุกขึ้น  เดินนำผมออกไปเลย แล้วมันก็มาส่งผมที่หอครับ  ผมไม่ได้กลับมาหอสักพักแล้วครับ แต่ผมก็เอากุญแจติดตัวมาตลอด ผมเดินขึ้นบันไดมาอย่างหดหู่ ทำไมโป้งไม่โทรหาเราเลย ทำไมไม่ห่วงกันเลย ผมค่อยๆหยิบมือถือขึ้นมา ไม่มีมิสคอล ไม่มีข้อความ หมายความว่าไงโป้ง กูหายไปคืนนึงมึงไม่ห่วงกูเลยหรอ ผมเสียใจเหมือนทุกอย่างมันจุกอยู่ที่อก ผมค่อยๆ ไขกุญแจเข้าห้องตัวเองช้าๆ สภาพห้องของผมเป็นเหมือนเดิม แต่มีแผ่นกระดาษสอดเข้ามาในห้องผมเต็มไปหมด แผ่นกระดาษมีแต่คำว่าขอโทษ หลายสิบแผ่น แต่ลายมือเดียว คือลายมือของมันไอ้โชว์ ผมก็ก้มลงเก็บแล้ววางมันไว้ ผมมองไปที่ของขวัญของมันที่ยังวางอยู่ที่เดิม ผมเดินไปหยิบมันมา แล้วตัดสินใจแกะมันออก มันเป็นโฟโต้บุ๊คครับ ซึ้งในนั้นมีรูปผม ที่มันแอบถ่าย มากมายพร้อมคำบรรยายใต้ภาพ ว่าที่ไหน ยังไง มันเยอะและหนามาก ผมไม่เคยมีรูปตัวเองเยอะขนาดนี้ ผมเปิดดูไปเรื่อยๆ  อ่านคำบรรยายไป มันก็เขียนคำบรรยายน่ารัก แต่แฝงด้วยความหวังและความเศร้า ผมเปิดไปจนหน้าสุดท้าย ก็เป็นรูปของมัน แล้วมีข้อความเขียนว่า “กูขอโทษ ในเรื่องต่างๆที่ผ่านมา สิ่งที่กูทำกูรู้ว่ามันผิดมาก กูเสียใจ กูขอโทษ อภัยให้กูนะ กูรักมึง รักมาก แม้ว่ามึงจะไม่เคยรักกูเลย กูจะรอนะ”  ผมร้องไห้เลยครับ โชว์กูสงสารมึง แต่กูยังรักมึงไม่ได้ ขอเวลากูด้วยเหมือนกัน ถ้ามึงกับกูคู่กันจริงๆ มันคงเป็นแบบนั้น แต่ถ้าไม่ใช่ ก็คงไม่ใช่  
เสียงโทรศัพท์เข้ามาครับ
“ว่าไง” ผมรับสาย โป้งมันโทรมา
“นี่ขวัญนะ ช่วยมารับโป้งที่ห้องเราหน่อยสิ เมื่อคืนเมาเลยสนุกกันไปหน่อย”  ผมถึงกับค้างเลยครับ ที่มึงไม่โทรหากูมึงไปสนุกกับนังขวัญนี่ใช่ไหม
“เราไม่ว่างอะ ฝากมาส่งที่ห้องด้วยนะ” ผมทรุดลงนั่งร้องไห้กับพื้น นี้หรอคนที่ผมรัก แล้วบอกว่ารักผมคนเดียว ผมออกจากห้องพร้อมโบกแท็กซี่ไปที่หอมัน มันไม่ได้อยู่ที่ห้องจริงๆ ผมเก็บของทุกอย่างที่เป็นของผมใส่กระเป๋า โป้งกูรักมึงนะ ผมถอดแหวนที่นิ้ววางไว้ที่โต๊ะข้างเตียง ผมเปิดประตูเดินออกจากห้องไป ลงมาด้านล่างผมก็เห็นโป้งเดินมาพอดี มันก็เห็นผม มันรีบเดินตรงมาหาผม
“ตุลย์ มึงจะไปไหน” มันเอามือมาแย่งกระเป๋าที่ผมถืออยู่
“กลับห้อง” ผมยื้อกระเป๋าผมไว้
“ทำไม” ยังมีหน้ามาถามอีก
“ทำไมหรอ มึงถามตัวมึงเหอะว่ามึงทำอะไร” มันหน้าถอดสี ผมเดินผ่านมันไป
“เดี๋ยวตุลย์ กูขอโทษที่ไม่ได้โทรบอกว่าจะไม่ไปรับ และไม่กลับห้อง” แค่นี้หรอ มึงทำแค่นี้หรอ
“อืม ยกโทษให้” แต่ผมก็เดินออกไปเลย มันเดินตามมาดึงข้อมือผม
“ตุลย์เป็นไร อยู่นี่แหละ”
“ปล่อยมือกู กูจะกลับห้อง” ผมไม่ได้หันไปมองหน้ามัน
“กูไปส่ง”
“กูกลับเองได้” มันค่อยๆปล่อยมือผม ผมรู้ว่ามันก็รู้ว่ามันไปทำอะไรมา ผมเดินมาโบกรถแท็กซี่ พอขึ้นรถแท็กซี่มาได้ ผมถึงกับร้องไห้เลยครับ ทำไมผู้ชายอย่างผมต้องมาเจอเรื่องอะไรแบบนี้ด้วย ชีวิตผมเป็นผู้ชายมาตั้งแต่เกิดแต่ทำไมผมต้องมาร้องไห้ มาเสียน้ำตาให้กับผู้ชายด้วยกันเองด้วย ผมวางกระเป๋าลงบนเตียง แล้วนั่งลง สมองผมไม่อยากคิดอะไรแล้วครับ ผมค่อยๆนอนลง แล้วหลับตาลงด้วยเปลือกตาอันร้อนและเรื่อไปด้วยน้ำตา  ผมตื่นเช้าเพื่อไปมหาวิทยาลัย ผมพยายามไม่คิดอะไร ปล่อยทุกอย่างไม่ให้มารบกวนสมาธิในการเรียนของผม นี่ก็ใกล้จะสอบแล้ว กิจกรรมรับน้องก็ผ่านไปแล้ว
“ตุลย์ๆๆๆๆ”
“เฮ้ย ไอ้ตุลย์”
“ห๊ะ อะไรว่ะ”  ผมสะดุ้ง ไอ้พจน์เรียกซะดัง
“เป็นเชี่ยไรมึงเนี้ยะ กูเรียกตั้งนาน”
“เปล่า คิดไรเพลินๆ”
“ไม่แดกข้าวหรอมึง กูซื้อข้าวแล้ว มึงไปซื้อดิ เดี๋ยวกูเฝ้าของเอง” ผมไม่รู้สึกหิวเลยครับ แต่ผมก็ลุกไป ไม่อยากให้พวกมันถามไร ขี้เกียจตอบ ผมก็เดินไปซื้อน้ำ และผลไม้ครับ
“ป้าครับ เอาสับปะรด ถุงหนึ่งครับ” ผมยังไม่ทันสั่งก็มีเสียงคนสั่งก่อนผม เสียงคุ้นๆ ใช่แล้วครับ ไอ้โชว์ แต่มันก็แค่ยิ้มให้ผม ไม่ได้พูดคุยอะไรกับผม ป้าก็ยื่นถุงสับปะรดมาให้มัน มันก็มายื่นให้ผม แล้วมันก็เดินไปเลย อะไรของมึงเนี้ยะ ผมยืนงง แล้วก็เดินกลับไปที่โต๊ะของผม
“อ้าวไม่กินข้าวหรอมึง” ไอ้เจ๋งถามผม ไอ้เชี่ยนี้ก็ไม่กลับคณะมันไปสักที ติดอยู่แต่กับไอ้ข้าวเนี้ยะ
“ไม่หิวว่ะ” ผมก็นั่งกินสับปะรดไป ไม่ได้คุยอะไร ได้แต่ขำขำพวกมัน มันถามก็ตอบ
“ตุลย์ มึงไม่สบสบายป่าววะ หน้ามึงไม่ดีเลย” ไอ้ข้าวถามผม
“กูสบายดีไม่เป็นไร”
“แล้ววันนี้ไอ้โป้งมารับป่าวว่ะ” ไอ้เจ๋งถาม สัสสพูดถึงมันทำไมเนี้ยะ ผมไม่รู้มันจะโทรหาผมบ้างรึป่าวเพราะผมปิดเครื่อง ไม่ได้พกโทรศัพท์เลย
“ไม่อ่ะ เดี๋ยวกูกลับเอง”
“มึงไม่เป็นไรแน่นะเว้ย มีไรบอกพวกกูได้พวกกูเป็นห่วง”
“ไม่เป็นไรจริงๆ เอองั้นเดี๋ยวกูกลับก่อนดีกว่า จะไปอ่านหนังสือ”
“เออ อ่านเยอะๆๆ แล้วมาติวให้พวกกูด้วยนะมึง” กูคงมีสมาธิอ่านหนังสือเนอะมึง
“เออ กูไปแระ” ผมก็กลับหอ นานแล้วที่ผมไม่ได้นั่งรถเมล์กลับหอเอง ผมมาถึงหอก็เจอไอ้โป้งนั่งรออยู่ใต้ตึก
“ตุลย์กูขอโทษ ฟังกูก่อน” มันลุกขึ้น แล้วรีบมาขวางผมก่อนผมจะเดินขึ้นตึก
“มึงมีไรแก่ตัวมึงพูดมา”
“กูไม่มีอะไรจะแก้ตัว กูพลาดเองกูขอโทษ กูเมา” มึงทำจริงๆด้วยไอ้โป้ง
“อืม มึงพลาด มึงพูดได้แค่นี้หรอ”
“กูขอโทษ มึงไม่รักกูแล้วหรอ”
“รักสิโป้ง มึงไปรับผิดชอบเค้าเหอะ กูอยู่ได้โป้ง”
“ตุลย์มึงสวมแหวนไว้เหมือนเดิมนะ”
“ของๆมึง มึงเก็บไว้เหอะ เป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมนะโป้ง”
“ไม่ตุลย์ กูรักมึง” มันกอดผมร้องไห้ ตอนนี้คนเริ่มมองแล้วครับ ผมค่อยดันตัวมันออก
“มันกลับไปก่อนเหอะ แล้วไว้ค่อยคุยกันนะ ยังไงกูไม่ลืมมึงหรอก มึงจะเป็นเพื่อนที่กูรักมากที่สุดนะ”
ผมรีบวิ่งขึ้นห้องมาเลยครับ ไม่ฟังแม้กระทั้งเสียงเรียกของมัน ถึงหน้าห้องผมก็เห็นถุงยาแขวนอยู่ผมก็หยิบแล้วเปิดห้องเข้าไป เข้าห้องผมก็ต้องร้องไห้ออกมา ผมเสียใจมากที่พูดแบบนั้นกับมันออกไป แต่ผมไม่อยากให้มันเกิดปัญหาตามมาทีหลัง ผมเลือกกลับมาเดินในเส้นทางของผมดีกว่า ผมเปิดถุงออกมา ข้างในมีโน้ตเขียนไว้
“ได้ข่าวไม่ค่อยสบาย กินยาด้วยละ” จะใครละครับ ถ้าไม่ใช่ไอ้โชว์
อยู่ห้องคนเดียวไม่อยากคิดมากหาหนังดูดีกว่า  ผมเลือกดูหนังตลกดีกว่าคลายเครียด ผมเปิดถาดดิสออก แผ่นซีดีแผ่นนั้น แผ่นที่มันเอามาให้กลับผม ผมปิดมันเข้าไปแล้วเปิดดูอีกครั้ง เสียงเพลงดังขึ้น ผมดูจบก็ต้องร้องไห้อีกรอบ โชว์อย่างน้อยมึงก็ไม่โกหกกูแหละว่ะ ถึงมึงจะเลวก็เหอะ ผมเช็ดน้ำตาแล้วเปิดหนักตลกดูคลายเครียด แล้วก็ผ่านวันอันเลวร้ายไปอีกหนึ่งวัน ชีวิตก็ผ่านไปเรื่อยๆครับ ไอ้โป้งก็พยายามมาง้อผม การสอบก็เป็นๆไปอย่างดี
“เฮ้ย ไอ้ตุลย์ทางนี้” วันนี้พวกผมนัดไปเดินช็อปที่สวนจตุจักรกัน แล้วไปถ่ายรูปที่สวนรถไปด้วย พวกผมจะทำหนังสั้นส่งประกวดกันครับ
“เออ สัสส แต่งตัวหล่อไปไหน” ไอ้คิวว่าผม
“หล่อไม่เท่ากูอย่ามาทำว่ากู” ผมดีขึ้นมากเลยครับ ไม่ต้องคิดไร มีเพื่อนๆๆ ที่ทำให้ผมดีขึ้น
“เออ รอก่อน แป็บนะ พี่กายกะพี่โชว์ไปด้วยอ่ะ” ไอ้เจ๋งบอก ใครชวนเนี้ยะ สักพักพี่กายกับไอ้โชว์ก็มา แล้วเราก็ไปเดินช็อปปิ้งกัน เหอะๆเหล่าชายหนุ่มห้าหกคนเดินช็อปปิ้ง ผมก็เลยแยกกันเดิน แน่อยู่แล้วไอ้ข้าก็เดินไปกับไอ้เจ๋งแล้ว ไอ้คิวมันก็ไปกับไอ้พจน์แล้ว ผมรู้สึกแปลกๆๆอ่ะ ทำไมเพื่อนๆถึงทิ้งผมเนี้ยะ
“เอองั้นเดี๋ยวตุลย์ไปกับไอ้โชว์นะ พี่นัดแฟนพี่ไว้” แล้วไอ้พี่กายก็เดินไปเลย เหลือผมกับไอ้โชว์สองคน
“เอาไง ถ้าไม่อยากเดินกับกูก็ไม่เป็นไร” ไอ้โชว์บอก แล้วมันก็เดินไป ผมไม่อยากเดินคนเดียวอ่า เด็กชายบ้านนอกให้เดินช็อปปิ้ง กูไม่เคยมาเว้ยเดี๋ยวหลง
ตอนที่ 40  ชีวิตโสด
“รอด้วยดิ” ผมเดินตามมันไป มันก็เดินซื้อไปเรื่อย สัสส มึงรวยหนิ กูมันจน
“หิวน้ำป่าว” มันถามผม
“รอแป็บ” ผมยังไม่ทันได้ตอบเลย มันก็เดินไปซื้อน้ำมาให้ผม ผมก็รับมางง ๆ
“หิวข้าวยัง”  มันหันมาถามผม
“ยังไม่หิวอ่ะ รอไปกินพร้อมเพื่อนๆดีกว่า” ผมยังไม่ค่อยหิวเท่าไหร่ครับ
“อยากได้อะไรละจะพาไปซื้อ”  มึงจะพากูไปว่างั้น นี้ผมก็ยังไม่ได้อะไรเลย
“อยากได้กางเกงยีนกับรองเท้าผ้าใบสักคู่อ่ะ” ผมก็บอกไปว่าผมอยากได้อะไร มันจะได้พาไปโซนนั้น
“งั้นตามมา” มันก็เดินนำหน้าผมไป ผมก็เดินตามต้อยๆ ใครอยากเดินกับมึงว่ะ ถ้ากูไม่กลัวหลงกูไม่เดินกับมึงหรอก สาสส หน้านิ่งทั้งวัน ไอ้กร่างเอ้ย
“น้องครับๆ เสื้อคู่รักไหมครับ” เสียงพ่อค้าเรียกไอ้โชว์เพื่อขายของ
“แฟนน่ารักนะครับ” พ่อค้าบอกไอ้โชว์ พร้อมหันมามองผม มันก็หันมองตามมา ผมก็งง สิครับ
“อ่อ ไม่ใช่แฟนครับ น้องชายนะครับ” มันก็ตอบไป  มึงคงเลิกชอบกูแล้วจริงๆ โชว์ ถ้ามึงตัดใจได้กูก็ยินดีด้วย
“เสื้อคู่พี่น้องก็มีนะครับ ลองเข้ามาดูก่อนได้ครับ”  พ่อค้ายังตื้อไม่เลิก
“เอามั้ย” มันหันมาถามผม
“ไม่เอาอ่ะ” ผมก็ตอบไป ใครจะไปอยากใส่เหมือน ชิ
“ไม่เป็นไรครับ” มันก็ปฏิเสธพ่อค้าไป แล้วก็เดินนำผมไป ผมก็ต้องเดินตามเหมือนเดิม
ผมก็ได้กางเกงยีน รองเท้าผ้าใบ และอะไรติดไม้ติดมือมาอีกนิดหน่อย  แล้วก็นัดรวมพลครับ แต่ละคนก็หิ้วของมาคนละถุงสองถุง
“นี่อิ้ง แฟนพี่” พี่กายแนะนำสาวสวยที่ยืนข้างๆ ให้พวกเรารู้จัก  พี่กายนี่ตาถึงจริงๆ สวยชิบ
“สวัสดีครับ” พวกผมก็ยกมือไหว้กันไป
“เฮ้ย!! ไม่ต้องอิ้งเค้าก็รุ่นเดียวกับพวกมึงแหละ” นั้นหน้าแตกเป็นแถวๆ ก็แนะนำตัวกันไป แล้วตกลงไปหาอะไรกินก่อน ไปสวนรถไป ไปถ่ายรูปกันครับ  ก็อีหรอบเดิมแหละครับ ผมก็จำต้องปั่นจักรยานกับไอ้โชว์มัน ผมรู้สึกว่าพวกเพื่อนๆ ผมมันพยายามให้ผมคู่กับไอ้โชว์ตลอดเวลา
“ขึ้นมาดิ หรือจะเดิน”  มันให้ผมขึ้นซ้อนจักรยานมัน สัสส ถ้ากูปั่นจักรยานเป็น กูไม่ซ้อนมึงหรอก กูปั่นของกูเองคนเดียวแล้ว ผมก็ขึ้นซ้อนท้ายมันไป  แล้วไอ้พวกนั้นมันไปไหนกันแล้วเนี้ยะ
“มันไปไหนกันแล้วอ่ะ” ผมถามคนปั่น
“ไม่รู้สิ” อ้าวแล้วกูจะเจอเพื่อนกูมั้ยเนี้ยะ ผมก็ไม่ได้พูดอะไรต่อมันก็ปั่นไปเรื่อยๆ อะครับ
เสียงโทรศัพท์เข้ามาครับ  เบอร์ใครไม่รู้ครับ
“สวัสดีครับ”
“ตุลย์อย่าเพิ่งวางนะ โป้งเอง” ช่วงหลังผมไม่รับโทรศัพท์โป้งเลย เพราะผมอยากให้โป้งตัดใจจากผม
“อืม ว่าไงโป้ง”
“เย็นนี้เดี๋ยวกูไปรับมึงนะ ไปกินข้าวกัน”  มันชวนผมไปกินข้าวเย็น ผมก็ลังเลสักนิด
“อืม” ผมตอบตกลงไป
“จริงหรอ งั้นเดี๋ยวหกโมงกูไปรับนะ ขอบใจนะ” เสียงไอ้โป้งดีใจมาก
“อืม” ผมไม่รู้จะพูดอะไร แล้วมันก็วางสายไป ไปกินข้าวกับเพื่อน ก็ไม่แปลกนิ
“เฮ้ย โน้นไง พวกไอ้ข้าว” ผมชี้ไปที่พวกนั้น แล้วบอกไอ้โชว์
“เออ เห็นแล้วก็กำลังไปนี้ไง”  มันตอบเสียงแข็ง อารมณ์เสียไรของมึงเนี้ยะ  ผมก็ไม่ได้พูดอะไร
“ถ่านไฟเก่าครุกลุ่นเลยนะ” ไอ้คิวจองปากหมาตลอด
“สัสส ไรมึง” มึงก็ด่ามันไป
“เออ มึงว่ามุมนี้สวยป่าว มาถ่ายดิ”  ไอ้ข้าวถาม เราก็ถ่ายกันไปหลายรูปอยู่  ภาพออกมาสวยเชียวเพราะแสงสวย แดดร่ม ลมตก
“เฮ้ย ตุลย์ถ่ายรูปคู่กับเพื่อนพี่หน่อยดิ” พี่กายเรียกผมครับ
“เอ่อๆ..” ผมกระอึกกระอัก
“มาเร็วๆๆ” ไอ้เชี่ยโชว์ก็ยืนเฉย ผมก็เดินไปยืนข้างๆมัน
“เฮ้ย ยืนชิดๆกันหน่อยดิว่ะ” นี้แทบจะเป็นภาพแรกที่ผมถ่ายคู่กับมัน
“1 2 3  แชะๆๆ” ถ่ายไปประมาณ สามสี่ภาพครับ ยืนหน้านิ่งตลอด ญาติเสียรึไงว่ะ  แล้วเราก็กลับกัน ก็เช่นเดิมแหละครับ ผมก็โดนยัดเยียดให้กลับกับไอ้โชว์ เหตุเพราะบ้านไกลกัน
“สนุกมั้ย” มันถามผม ตอนนี้อยู่ในรถมันสองคน
“ก็ดี”  ผมก็ตอบไปแค่นั้น
“ส่งกูปากซอยก็ได้”  ผมบอกมันเมื่อใกล้จะถึงแล้ว มันจะได้เลยเข้าบ้านมันเลย มันไม่พูดอะไรแต่เลี้ยวเข้าซอยไปเลย
“ขอบใจนะ” ผมไม่ลืมขอบคุณมันที่มาส่ง ผมเปิดประตูลง
“เดี๋ยวตุลย์นี่ของมึง” มันยื่นถุงมาให้ผมถุงหนึ่ง ผมก็รับมาอย่างงๆ ผมมองถุงในมือ กูซื้อมาหรอวะแล้วมันก็ขับรถไปเลย  ผมก็ขึ้นห้องมาก็เปิดดู
“เฮ้ย เสื้อกูไม่ได้ซื้อนี่หว่า” เป็นเสื้อยืดสีเขียวอ่อนคับ มีข้อความเขียนว่ะ “น้องรักพี่”  ผมเหวอเลยครับ ผมยัดมันลงถุงไปเหมือนเดิม
เสียงโทรศัพท์ก็ดังเข้ามา
“อืม”
“กูจะไปถึงแล้วนะ เสร็จรึยัง” เออว่ะลืมไปว่าต้องไปกินข้าวกับไอ้โป้ง
“อืม เดี๋ยวลงไป” ผมคงต้องลงไปแล้วแหละ ไม่ต้องอาบน้ำใหม่หรอก อิอิ ล้างหน้านิดนึง ฉีดน้ำหอมอีกนิดแล้วลงไปเลย มันจอดรออยู่แล้ว
“ผอมลงรึป่าว เรียนเป็นไง” ผมขึ้นรถมามันก็ถามผม
“ก็ดีอ่ะ แล้วมึงกับขวัญละ” ผมถามมันไป ที่จริงไม่ได้อยากถามหรอกครับ แต่อยากรู้ อิอิ
“ถามทำไม กูกับขวัญไม่ได้เป็นไรกัน” มันทำเสียงหงุดหงิด
“นั้นมันเรื่องของมึง แล้วมึงจะพากูไปกินไรล่ะ มึงชวนมึงเลี้ยงนะเว้ย” ผมพยายามพูดให้ดูเหมือนเดิม เหมือนตอนเราเป็นเพื่อนกัน ไม่อยากให้มันคิดมาก
“มึงอยากกินไรอ่า”
“ไม่รู้ดิ มึงชวนกูทำไมมึงไม่วางแผนมาว่ะ”
“อืม เดี๋ยวพาไป” มันก็สรุปแล้วขับรถพาผมไป เป็นร้านอาหารริมแม่น้ำเจ้าพระยา ร้านสวยดีครับ ซึ่งมันจองไว้เพราะเข้าไปมันก็บอกชื่อ พนักงานก็พาเรามานั่งที่นั่งติดริมแม่น้ำเลย แล้วอาหารก็ถูกจัดไว้แล้ว แหมไม่ได้เตรียมเลยนะมึง
“เฮ้ย มันไปแพงไปหรอว่ะ” ผมบอกมัน เพราะคิดว่ามันต้องแพงแน่ๆ
“สำหรับมึงไม่มีคำว่าแพงหรอก กูทำเพื่อมึงนะ” มันมองหน้าผม จะจ้องไปถึงไหนเนี้ยะ
“เออ เรื่องของมึง” ผมรีบๆๆ จบประโยคมัน
“ตุลย์ กูยังรักมึงนะ” อยู่ๆมันก็พูดขึ้นมา
“กูก็รักมึง แต่แบบเพื่อนนะ” ผมก็พูดกับมันไปตรงๆ
“ทำไม เรากลับมาคบกันไม่ได้หรอ” มันพูดเสียงเศร้า
“เราเป็นเพื่อนที่รักกันเหมือนเดิมนะดีแล้ว เราจะได้คบกันไปนานๆไง”
“มึงชอบไอ้โชว์หรอ” จู่ๆมันก็พูดขึ้น
“ป่าว กูไม่ได้ชอบใครทั้งนั้น โป้งกูยังรักมึงนะ คำว่าเพื่อนสำหรับเรามันจะยังยืนตลอดไป มึงไม่ต้องห่วงนะ”
“กูยังทำใจไม่ได้ว่ะตุลย์ กูยังรักมึงแบบเดิม กูอย่างให้มึงมาอยู่ข้างกูเหมือนเดิม”
“กูก็อยู่ข้างๆ มึงนี่ไง มึงมีไรมึงก็บอกกูได้”
“กูขอโอกาสไม่ได้หรอ”
“โป้งถ้ามึงยังไม่เลิกตื้อกูนะ กูจะกลับเดี๋ยวนี้แหละ”
“ก็ได้ๆ เพื่อนก็เพื่อน แต่มึงอย่าทิ้งกูนะ และไม่ว่ายังไงกูก็ยังรักมึงแบบเดิม จำไว้นะตุลย์” สาสสส อะไรของมึงเนี้ยะ ไม่ใช่ว่ากูไม่รักมึงนะ แต่กูว่าระหว่างกูกับมึงมันเกิดเพื่อเป็นเพื่อนกันว่ะ
“เออ ขอกูกินก่อนเหอะหิว”

“อืมๆ กินเลยๆๆ กินนี้ด้วยของโปรดมึงเลย” มันตักอาหารมาใส่จานให้ผมผมก็กินกันไปจนอิ่มอ่ะครับ แล้วมันก็พาผมขับรถเล่นครับ มันบอกอยากอยู่กับผมนานๆ
“ไปนอนห้องกูมั้ย” มันถามผมสายตาก็ยังมองไปข้าวหน้า
“ไปดิ” ผมแกล้วตอบเล่นๆ
“จริงดิ” เสียงดีใจสุดๆอ่ะ ฝันไปเหอะ
“กูล้อเล่น แหมดีใจจังนะมึง”
“ป่าว แค่ว่าจะแวะซื้อของเซเว่นสักหน่อย”

jun2010

อยากมีอย่างนี้บ้างจัง

kenji2511

ขอบคุณครับ

jun2010

ต้นฉบับโพสต์โดย jun2010 เมื่อ 2011-12-24 23:31
อยากมีอย่างนี้บ้างจัง

ถ้ามีก็ดีดิครับอิอิ

Ifoot-ballZ

พี่โชว์(ของเรา) ขอแค่โอกาสอ่ะให้ได้มั้ยน้องตุล?  อย่าใจร้ายนักเด๋วไม่รักนะ

piyanate

ขอบคุณคราฟ

asdfg

ขอบคุณมากมากคับ

mario401

ขอบคุณครับที่แบ่งปัน

kikkapkao

ขอบคุนคราฟ

LekKab

ใอ้พี่ตุลในสายตาจะเห็นพี่โชว์เป็นคนดีบ้างแม่ะ อย่างนี้ต้องให้พี่โชว์จับทำซ่ะให้เข็ด ปากดีด้วยให้พี่โชว์ดูดให้เปลื่อย หมันไส้

1712

ขอบคุณคราฟ

conan555

ขอบคุนครับ

nott3230

ดีกะกูบ้าง.........งือๆน่าสงสาร

snowy69

มาต่อแร้วคราฟ

mmrotic

สนุกมากครับ

boommy

ขอบคุณนะครับ น่าหนุกๆ

Banklovebank

ขอบคุณครับ

ริว

สงสารพี่โชว์ นะ

takuza121

ขอบคุณครับ

whywhy

โคร ต ๆ อ่ะ Smile :')