โทษที..ทำไงได้กูรักมึงไปแล้ว (41-42)

tanya

  ขออภัยนะครับวันนี้มาต่อช้าไปหน่อย เน็ตช้ามาเลยครับ เรามาต่อกันดีกว่าครับคราวนี้ 2 ตอนเลยครับ
(คัดลอกมา ขออภัยเจ้าของเรื่องนะครับถ้าหากว่าซ้ำ)
ตอนที่ 41  ไม่เคยดีในสายตาเธอ
“ไอ้สัสสทะลึ่ง” ผมรู้จุดประสงค์มันผมกับมันเริ่มผ่อนคลาย และเริ่มเป็นเหมือนเดิมแล้วแต่ผมรู้ว่าภายในใจของมันไม่ได้เป็นอย่างที่ผมได้รับหรอก
“555 กูก็ล้อเล่นเหมือนกัน”  เราก็คุยกันไปเรื่อยแล้วมันก็มาส่งผมที่หอจบชีวิตโสดของผมไปอีกวัน  อีกไม่นานผมคงได้เพื่อนรักคนเดิมของผมกลับมา โป้งสักวันมึงคงต้องตัดใจจากกูได้แหละผมอาบน้ำชำระล้างกายแล้วปล่อยให้ความคิดของผมไหลไปกับสายน้ำ  
“ไอ้เชี่ยตุลย์  มึงจะมาเรียนมั้ยเนี้ยะ” ผมรับสายโทรศัพท์ปลายทางอย่างงัวเงีย
“เฮ้ย!!  เออๆๆ เดี๋ยวกูไป สายนิดนึงนะ”ผมเหลือบมองนาฬิกา ตายแล้วกู จะได้เวลาเรียนแล้วผมนอนเพลินไปหน่อยนะครับ รีบคว้าผ้าขนหนูเข้าห้องน้ำอย่างด่วนเลยครับ แต่งตัวเรียบร้อยแล้วรีบลงไปเลยครับ
ปิ๊นๆๆๆๆ
“ขึ้นรถมาดิ”  เสียงคนในรถลดกระจกแล้วตะโกนออกมา จะใครละครับไอ้โชว์ดิครับ มาทันเวลาเร่งด่วนกูพอดี
“เออๆ ขอบใจ” ผลเปิดประตูแล้วเข้าไปนั่ง
“ตื่นสายหรอ”  มันถามผม
“เออดิ  เร็วๆหน่อยได้ป่ะ กูรีบ”
“เออ ก็รีบอยู่นี่ไง เรียนตึกไหนเดี๋ยวไปส่งให้ก่อน”
“ตึกคณะ” ผมบอกจุดหมายปลายทางของผมไป
“คร้าบบคุณชาย”  อย่าเรียกงี้กับกูได้ป่ะ มันเหมือนเคยชินไงก็ไม่รู้
“เฮ้ยๆๆ  เบาๆๆ ดิว่ะ” มันขับรถเร็ว แล้วเลี้ยวแบบเร็วเลยครับ
“ก็รีบไม่ใช่หรือไง”
“ไอ้รีบอะรีบ แต่กูไม่อยากตายก่อนวัยอันควรเว้ย”  ผมก็กลัวเป็นนะครับ
“อืม ปลอดภัยๆๆ”  แล้วมันก็มาส่งผมลงหน้าคณะ
“ตุลย์”  มันเรียกผมก่อนปิดประตู
“อะไรกูรีบ”
“วันนี้น่ารักนะ” มันบอกผมยิ้มๆ
“เออๆๆ”  อะไรของมึงเนี้ยะ  ผมรีบปิดประตูแล้ว รีบวิ่งเข้าห้องเรียนเลยครับ เข้าไปอาจารย์ก็กำลังเช็คชื่ออยู่
“สาสส มาช้านะมึง ตื่นสายหรอมึง” ไอ้พจน์ถามก่อนเลย
“เออดิ”
“ดึกหรอมึง”
“อะไรดึก” ผมตอบแบบ งงๆ
“ก็มึงกับพี่โชว์ไง  ถ่านไฟเก่าเพิ่งจุดติดไม่ใช่หรอ”  เหอะๆๆๆ  คิดได้เนอะมึง
“ไอ้เชี่ย  กูกับมันไม่ได้เป็นอะกันเว้ย เมื่อวานมันไปส่งกูก็แยกย้าย” ผมตอบไปตามความเป็นจริง
“หรอ” ทุกคนพูดพร้อมกัน อย่างไม่เชื่อผม
อาจารย์เรียกชื่อผม
“มาครับ” แล้วก็เพื่อนๆคนอื่นๆๆ
“ไอ้ตุลย์เอามือถือมาดูรูปหน่อยดิ ที่มึงถ่ายเล่นๆอ่า” ไอ้ข้าวขอดูรูปในมือถือผม
“เออๆ” ผมก็หยิบโทรศัพท์ในกระเป๋า เฮ้ย อยู่ไหนว่ะ เฮ้ยไม่มีว่ะ
“หาไรว่ะ” ไอ้คิวถาม
“โทรศัพท์กูอะดิไม่รู้หายไปไหน” ผมหาไงก็หาไม่เจอครับ
“เอานี้โทรศัพท์กู โทรเข้าดิ” ไอ้พจน์ยื่นโทรศัพท์มันมาให้เพื่อให้โทรเข้าเครื่องผมครับ ผมก็กดเบอร์ผมโทรออก
“ฮัลโหลครับ” เสียงปลายสายตอบกลับมา
“เออะ เอ่อครับ คือโทรศัพท์ผมอะครับ อยู่กับคุณใช่ไหมครับ” ผมถามผู้ชายปลายสายคนนั้นไป
“ครับ ผมเก็บได้นะครับ จะให้ผมเอาไปให้ที่ไหนครับ”  ปลายสายถามผม
“อ่อครับ ผมเรียนเสร็จบ่ายสองอ่ะครับ  ผมอยู่ที่มหาวิทลัย..ครับ จะสะดวกให้ผมไปรับที่ไหนครับ” ผมบอกรายละเอียดไป
“อ่อไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวบ่ายสองผมเอาไปให้ที่มหาวิทยาลัยเอง”
“เอางั้นหรอครับ” ผมถามเพื่อความแน่ใจ
“แล้วผมไปถึงผมจะโทรเข้าไปเบอร์นี้นะครับ” ปลายสายบอกผม แล้วตัดสายไป
“ว่าไงว่ะ” ไอ้พจน์ถามผม เมื่อผมเข้ามานั่งในห้องเรียนอีกครั้ง
“เดี๋ยวเขาเอามาให้”
“ใครว่ะ”
“ก็คนที่เจอโทรศัพท์กูไง”
“อ่อ กี่โมงว่ะ”
“เลิกเรียนแหละ” แล้วผมก็นั่งเรียบกันต่อไป ก็จวนเลิกเรียนแล้วครับ
“อ่ะไอ้เชี่ยตุลย์ ของมึงอ่ะ”
“ครับ คือผมมาถึงแล้วนะครับ รออยู่หน้าคณะนะครับ”
“แล้วคุณรู้ได้ไงว่าผมเรียนคณะอะไร” ผมถามอย่างสงสัย
“คือเมื่อกี้เพื่อนคุณบอกอะครับ เร็วๆนะครับผมจอดรออยู่” เขาเร่งผม
“ครับ จะลงไปเดี๋ยวนี้แหละครับ” ผมวางสาย
“ไปเป็นเพื่อนกูหน่อยดิ”
“มึงลงไปก่อนเดี๋ยวกูตามไป กูปวดขี้”
“ไอ้ข้าว”
“ กูก็ปวด”  เออ สาสส ปวดกันหมดกูลงไปก่อนก็ได้
“เออไปคนเดียวก็ได้ แล้วกูรอที่ซุ้มนะ”  ผมก็รีบลงมาเลย ก็เจอรถคันนึงจอดรออยู่หน้าคณะ ผมเดินไปเคาะกระจก เขาเลื่อนลงมานิดนึง
“ขึ้นมาก่อนดิ รถข้างหลังติดแล้ว” เขาเร่งผม ผมมองไปรถก็เริ่มติดแล้วจริงๆ ผมเลยเปิดประตูขึ้นไป
“จะกินไรfu” อ้าวไหวถามงี้อ่ะ เจ้าของรถใส่แว่นดำ สวมหมวกถามผมไม่ได้มองมา
“อ่อ ผมมาเอาโทรศัพท์อย่างเดียวอะครับ” ตอนนี้เขาขับรถเกือบออกนอกมอแล้วครับ
“ผมจะพาไปทานข้าวก่อนครับ” เขาบอกผม
“คุณครับ ผมไม่สะดวกขอโทรศัพท์ผมด้วยครับ แล้วจอดให้ผมลงด้วยครับเพื่อนผมรออยู่” ผมเริ่มโมโหแล้วครับ
“ไม่เป็นไรหรอกครับ” อ้าวไอ้เชี่ยนี้
“นี่คุณจะเอายังไงกับผม” โมโหครับ อารมณ์เสีย
“เลิกแกล้งแล้วก็ได้ ไปกินข้าวกันนะ” เจ้าของรถถอดแว่น ถอดหมวก ชัดเลยครับ ไอ้สัสสโชว์
“สนุกมั้ย” ผมว่ามันเสียงแข็งโมโหมากอารมณ์นี้ครับ
“เอาโทรศัพท์กูมาแล้วจอดให้กูลงตรงนี้ด้วย”
“เฮ้ย กูขอโทษ”
“มึงสนุกมากใช่ไหมไอ้โชว์ กูไม่สนุกกับมึงนะ”
“กูขอโทษ กูทำอะไรมันไม่เคยดีในสายตามึงอยู่แล้วแหละ”  มันพูดน้ำเสียงเศร้าๆ แล้วมันก็ยื่นโทรศัพท์มาให้ผม
“จะให้ไปส่งที่ไหนล่ะ”  มันถามผม
“ส่งที่ห้องก็ได้กูปวดหัว” ผมโทรไปบอกเพื่อนว่าผมกลับห้องแล้ว
ตอนที่ 42  ทำให้กูเห็นสิ
“เป็นไร กินยายัง”  มันยังถามเสียงนิ่งๆ
“เออ เดี๋ยวหากินเองแหละ” แล้วมันก็มาส่งผมที่ห้อง  
“ขอบใจที่มาส่ง” แล้วผมก็ขึ้นมาบนห้อง ผมพูดกับมันแรงไปมั้ยว่ะ ผมมานั่งคิดๆ ไม่หรอกมั้งเสือกมาแกล้งกูเอง ช่วยไม่ได้  เฮออ เล่นไรไม่รู้เรื่อง  ผมก็อาบน้ำทำอะไรของผมไปเรื่อยแหละครับ จนประมาณหนึ่งทุ่ม รู้สึกหิวๆ ลงไปหาไรกินข้างล่างดีกว่า
ก๊อกๆๆๆๆ   ใครมาว่ะ ผมก็ไปเปิดประตูครับ
“ขอเข้าไปหน่อยดิ”  ไอ้โชว์ครับ  ผมก็เปิดให้มันเข้ามา
“ขอโทษนะ เรื่องเมื่อบ่าย”  ผมขอโทษผม  ผมก็นิ่งๆๆ
“เออๆๆ  ช่างมันเหอะ” ผมรับส่งๆๆ
“ไม่สบายกินยายัง”  มันถามผมอย่างเป็นห่วง
“ยังอ่ะ ข้าวยังไม่ได้กิน เดี๋ยวไปกินข้างล่าง”  ผมบอกมันไป
“งั้นไปกินข้าวกัน”  มันที่ได้ทีชวนผมเลยครับ
“เรื่องของมึง เดี๋ยวกูไปกินเอง” แล้วผมก็หยิบกระเป๋าตังส์แล้วเดินนำมา มันก็เดินตามมา
“เฮ้ย!!!  มึงล็อกห้องยัง” ผมถามมันอย่างตกใจ
“ล็อกให้แล้ว”  สาสเอ้ย
“เชี่ยแล้วไง  กูไม่ได้หยิบกุญแจออกมา”  แล้วกูจะเข้าห้องไงเนี้ยะ
“อ้าว แล้วทำไงละ” มันถามผม
“เอาไงดีว่ะ”  ผมก็ไม่รู้จะทำไงอะครับ
“เอางี้เดี๋ยวกูเรียกคนมาทำให้ ตอนนี้ไปกินข้าวก่อน”  มันก็โทรบอกให้คนมาทำให้ครับ แล้วดันผมให้เดินลงไป ผมก็เดินลงมาที่ร้านป้าพิศ
“กินไร”  มันถามผม
“สุกี้แห้ง”
“ป้าพิศครับ เอาสุกี้แห้งสองครับ” มันก็สั่งป้าพิศให้ผม
“ไม่มีปัญญาคิดเองหรอ”  ผมด่ามัน ทำไมต้องกินเหมือนกูด้วยว่ะ
“ก็ชอบกินอ่ะ ทำไม มีปัญหาหรอ”  มันว่าผมกลับ
“เรื่องของมึง” ขี้เกียจเถียงด้วยยิ่งหิวๆอยู่
“ชอบกินเหมือนกันหรอ” มันถามผม
“ป่าวกูก็กินไปงั้นๆแหละ” จะให้บอกว่าชอบเหมือนมึงรึไง
“ตุลย์  มึงกับโป้งเป็นไง”  กำลังกินน้ำอยู่แถบสำลัก ถามทำไมว่ะ
“ก็ดี” ผมตอบไป ไม่อยากบอกว่าเลิกแล้ว
“อ้าวยังคบกันอยู่หรอ นึกว่าเลิกกันแล้ว” อ้าวมึงรู้อะไรมาเนี้ยะ
“ใครบอกมึง”
“กูรู้ละกัน ไม่มีเรื่องอะไรของมึงที่กูไม่รู้หรอก”  สาส มึงตามกูตลอดหรอว่ะ เอ๊ะหรือว่ามีสายสืบ
“เออ เลิกกันแล้ว มีปัญหาอะไรมั้ย”  ผมไม่ได้อยากเป็นอะไรหรอกครับ
“ไม่มีอะไร”  มันพูดยิ้มๆ มีเลศนัย
“มาแล้วจ้า สุกี้แห้งสอง”  ป้าพิศเอามาเสิร์ฟพอดี  ก็ต่างคนต่างกินกันไป  ไม่อยากพูดอะไร
“อะกินเยอะผอมตายห่า” มันตักเนื้อหมูของมันมาให้ผม  ผมก็ตักคืนให้มันไป
“เรื่องของกู ผอมแล้วไงว่ะ”
“ไม่มีไรน่ารักดี”  เพ้อเจ้อว่ะมึง
“จวย” ผมทำปากด่าแต่ไม่ได้ออกเสียง
“ตุลย์ กูจีบมึงนะ”  อ้าวไอ้เชี่ยนี้ตรงไปมั้ย  ผมชะงักเลยครับ กูจะตอบไงดีเนี้ยะ
“ไหนบอกว่ามึงจะเลิกยุ่งกับกูแล้วไง”  ผมจำได้ว่ามันเคยพูด
“กูทำไม่ได้อ่ะ กูลองแล้ว  จะให้กูทำเฉยๆตอนเจอมึง กูทำไม่ได้ มึงก็รู้ว่ากูคิดยังไงกับมึง”  แฮะๆๆ  ทำไมกูจะไม่รู้
“เออ กูรู้ มึงแน่ใจหรอ”
“ยิ่งกว่าแน่ใจอีก”
“แต่กูไม่พร้อมว่ะ  ทำให้กูเห็นดิ กูเบื่อพวกดีแต่พูด”  ผมยังเข็ดกับรักรูปแบบนี้อยู่ครับ ยังทำใจไม่ได้
“อืม กูจะทำ”  มันพูดยิ้มกว้างเลย
“กินไปเลยมึง ไม่ต้องชวนคุยนะ กูหิว”  ผมว่ามันชอบพูดตอนคนกิน
“มีคนมาทำประตูให้กูยังอ่ะ”  ผมถามเมื่อกินกันเสร็จ
“โทรบอกให้แล้ว เดี๋ยวเขามาและทำเสร็จจะโทรมาบอก”
“อือๆๆ”
“อะนี้ยา” มันยืนยามาให้ผม
“ทำไม กูไม่ได้เป็นไร”
“กินๆ ไปเหอะน่า” แล้วมันก็ยัดยาใส่มือผม ผมก็กินไป
“ไปนั่งรอที่บ้านกูมั้ย”  มันชวนผม
“ไม่เอาอะ เดี๋ยวกูรอม้าหินอ่อนหน้าตึกก็ได้ เร่งช่างให้กูด้วยนะ กูง่วง”  สัสสได้โอกาสเลยนะมึง ชวนเข้าบ้าน
“เดี๋ยวกูนั่งรอเป็นเพื่อน”  ก็ดี  กูไม่ชอบนั่งคนเดียว อิอิ
“ไม่ได้บอกให้นั่งเป็นเพื่อนสักหน่อย”  เหอะๆๆ
“เออน่า  อย่าพูดมาก”  ไอ้สัสสนี่ ชอบว่ากู
“ป้าครับ  นี่ครับ” มันก็จ่ายเงินให้ป้าพิศ รวมทั้งจ่ายให้ผม
“อ่ะ” ผมยื่นเงินให้มัน
“ไม่เป็นไรเก็บไปเหอะ ผมเลี้ยงเองครับ”  ก็ดีกินฟรี กินอิ่ม ผมก็นั่งรอไปเรื่อย เริ่มนานแล้วครับ  ยุ่งก็กัด
“เสร็จยังว่ะ อีแค่เปิดประตู” ผมชักโมโห
“เออเสร็จแล้ว” อ้าวมึงรู้ได้ไง ยังไม่มีใครโทรมาเลย
“ป่ะขึ้นไปส่ง” มันก็เดินตามผมมา มาถึงประตูห้องก็เปิดได้ครับ
“เข้าไปนั่งเล่นแป็บนึงได้ป่ะ”
“ไม่เอา กูง่วงนอนแล้ว”  ผมไม่ให้มันเข้า แต่มันเข้ามาเรียบร้อยแล้วครับ แล้วจัดการปิดปะตูเรียบร้อย  
“เฮ้ยย กูจะนอน กูง่วง” ผมไล่มันครับ
“ก็นอนไปดิ”  กวนส้นตีนสัสส
“จะเอาไงกับกูเนี้ยะ”
“ชอบมั้ย”  มันเดินไปหยิบโฟโต้บุ๊คที่วางอยู่บนโต๊ะของผม
“ก็ดี” แต่ผมชอบนะ ทำไงได้มีแต่รูปคนหล่อ  555

“เดี๋ยวทำให้อีกนะ”
“เรื่องของมึง”
“ตุลย์  อีกนานมั้ยที่มึงจะรักกูได้บ้าง”  ถามอีกแระ
“กูไม่รู้ มันก็แล้วแต่มึงอ่ะ กูขอเวลาหน่อยละกัน” ผมก็ไม่ได้อยากปิดกั้นตัวเองอะไรมาก มึงก็เป็นคนดีคนหนึ่ง แต่เวลามันจะเป็นตัวบอกเองว่าใช่หรือไม่ใช่
“อย่านานนะ  คนรอมันท้อ”  แหวะ
“ท้อก็ไม่ต้องรอ”
“รอครับ รอได้เสมอ รอมานานแระ”  น้ำเน่า
“เออๆๆ ตามสบายเลยมึง แต่ตอนนี้มึงกลับไปได้แระ กูง่วงนอนมาก”
“นอนด้วยได้ป่ะ”
“เอาดิ”  ล้อเล่นๆๆครับ
“ปะงั้นนอนกัน”
“ลามปาม กลับบ้านมึงไปเลย”
“เออๆๆ ไปก็ได้ว่ะ  ฝันดีนะ แล้วเจอกันในฝันนะ”
“เออไปได้แล้วเว้ยยจะนอน” เริ่มหงุดหงิดแล้วครับแล้วมันก็ไปได้สักที
“เฮอออออออ”  ผมถอนหายใจ แล้วล้มตัวลงนอน
เสียงโทรศัพท์มือดังขึ้นมา  
“โอ้ยย  อะไรว่ะคนจะนอน”  ผมลุกขึ้นมารับโทรศัพท์ใครว่ะเบอร์แปลกๆ
“ฮัลโหลสวัสดีครับ” ผมกดรับสาย
ดีค่ะ” ผู้หญิงใครว่ะ

jun2010

ขอบคุรครับ

kenji2511

ขอบคุณครับ

Ifoot-ballZ

น้องตุลรักพี่โชว์ไปเหอะ แล้วจะไม่เสียใจ เชื่อพี่บอลนี่ (พี่โชว์FC) พี่โชว์น่าก็น่ารักจิงไรจิง เหอๆ

piyanate

ขอบคุณคราฟ

asdfg

ขอบคุณมากมากคับ

mario401

ขอบคุณครับที่แบ่งปัน

kikkapkao

ขอบคุนคราฟ

LekKab

555ในที่สุดไอ้พี่ตุลก็เริ่มสนใจพี่โชว์เราแล้วเย้ๆๆๆๆ

1712

ขอบคุณมากมากคับ

nott3230

เวลาของโชว์มาถึงละ

snowy69

เหนื่อยจัยแทนง่ะ

mmrotic

ขอบคุณครับ

Banklovebank

ขอบคุณครับ

ริว

ขอบคุณมากนะ

takuza121

ขอบคุณครับ

whywhy

โคร ต ๆ อ่ะ Smile :')

imanaji

ขอบคุณครับ

Nattasakko

ติดตามทุกตอนเลยนะครับ

54321call123

ขอบคุณครับ