โทษที..ทำไงได้กูรักมึงไปแล้ว (43-44)

tanya

  ขออภัยนะครับวันนี้มาต่อช้าไปหน่อย เน็ตช้ามาเลยครับ เรามาต่อกันดีกว่าครับคราวนี้ 2 ตอนเลยครับ
(คัดลอกมา ขออภัยเจ้าของเรื่องนะครับถ้าหากว่าซ้ำ)
ตอนที่ 43  กูขอโทษ
“เราขวัญเองนะ”  อ้าวอีขวัญจะโทรมาเยาะเย้ยอะไรกูอีล่ะ
“อืมขวัญเองหรอ มีอะไรรึป่าว” ผมถามต้องมีอะไรแน่ๆ ไม่งั้นไม่โทรหากูหรอก
“คือๆ เรื่องโป้งอ่ะ” มันพูดตะกุกตะกัก
“อืมมีอะไรละ โป้งทำไม” ผมถามไปเสียงเรียบๆๆ
“คือว่า ขวัญกับโป้งเราไม่ได้มีอะไรกัน ขวัญเลวเองขวัญรักโป้งขวัญอยากให้โป้งเป็นของขวัญ”  ผมพูดไม่ออกครับได้แต่ฟังขวัญพูด
“ตุลย์ๆๆ ยังฟังขวัญอยู่มั้ย” ขวัญเรียกสติผมกลับมา
“อืม”
“ขวัญขอโทษ แต่ขวัญรักโป้ง ตุลย์แต่โป้งไม่ได้รักขวัญเลยขวัญไม่น่าทำแบบนี้เลย” ขวัญพร่ำขอโทษผม
“ขอโอกาสขวัญนะ” ตกลงมึงจะเอาไงกันเนี้ยะต้องการอะไรจากกู
“เรากับโป้งไม่ได้เป็นอะไรกันแล้ว เราเป็นเพื่อนกัน” ผมพูดไปตามความจริง
“จริงนะตุลย์ ขวัญขอบใจตุลย์มากนะ”
“อืม” แล้วขวัญก็วางสายไป ผมนั่งคิด นั่งทบทวนอะไรสักพัก โป้งไม่เคยโกหกเราเลย โป้งรักเรามาก แต่จะให้กลับไปคงไม่ได้แล้วละ ขอโทษด้วยนะโป้ง เราจะเป็นเพื่อนกันตลอดไป เพราะกูไม่อยากเสียมึงไป กูรักมึงมากนะโป้ง  คำว่าเพื่อนจะทำให้กูกับมึงอยู่ด้วยกันจนตายจากกัน กูรักมึงโป้ง รักมาก และกูพร้อมที่จะตายแทนมึงได้ รักมึง โป้งเพื่อนรัก
ก๊อกๆๆๆ
ใครมาเคาะวะ โอ้ยคนยิ่งรีบอยู่  จะเคาะอะไรนักหนา
“มาทำไมว่ะ”  ไอ้เชี่ยโชว์นั้นเองครับ
“มารับไปมหา’ลัย”  เหอะรู้ได้ไงกูเรียนเช้า
“เออๆ รอแป็บ แต่งตัวยังไม่เสร็จ”  ไปก็ไป  ขี้เกียจนั่งรถเมล์ อิอิ สบายกว่านั่งรถเมล์ฟรีอีก (ไอ้งกเอ้ยย)
“ครับ อย่าให้รอนานนักล่ะ”
“เงียบๆ ไปเลยมึง รำคาญ”  ชอบเพ้อเจ้อ
“พรุ่งนี้ไปเที่ยวกันมั้ย” มันถามผมบนรถ พรุ่งนี้วันเสาร์ครับ
“ไปไหน ขี้เกียจ”
“ไปน้ำตกนครนายกกัน”
“ชวนเพื่อนได้ป่ะ”  ไม่อยากไปแค่สองคนไม่สนุกอ่ะ ต้องไปกันเยอะๆ
“ได้ดิ”
“อืม งั้นเดี๋ยวชวนเพื่อนก่อนละกันเดี๋ยวบอก”
“อืม ถ้าเพื่อนไม่ไปมึงก็ไม่ไปอะดิ”
“ก็เออดิ”
“คนไรว่ะใจร้ายชะมัด”
“แล้วไงว่ะ”
“ไม่แล้วไง” สาส เพ้อเจ้อตลอด
“เฮ้ย จอดนี้แหละ ไปเรียนและ บาย” มันจอดให้ผม
“รักนะ” มันพูดก่อนผมลง
“เหอะๆๆ ตามสบาย” ผมก็ลงไปเลย ไอ้เชี่ยกร่างคนเดิมไปไหนว่ะ หงอยเหมือนหมา ผมก็ลงไปเรียนแล้วก็ชวนเพื่อนๆๆ แต่ไม่มีใครไปได้สักคน ทำไมไม่ว่างกันเลยว่ะ กูอยากเที่ยวน้ำตก เพื่อนแมร่งใจร้าย เสียใจ
เสียงโทรศัพท์เข้า
“รออยู่หลังซุ้ม จอดรออยู่อ่ะ” โชว์ครับ
“ใครใช้ให้รอ” ผมตอลกลับแต่ก็เดินไปหามันด้วย ประหยัดค่ารถ อิอิ ราชรถมาเกย
“มันเป็นหน้าที่ผมครับ”
“ไม่ได้จ้างสักหน่อย” ผมจบผมก็วางสายแล้วเปิดประตูรถขึ้นไปนั่ง
“เพื่อนไปป่าวน้ำตกอ่ะ” มันถามผมคำถามแรก
“ไม่มีใครว่างเลยอ่ะ”
“มึงก็คงไม่ไป” มันพูดเสียงเศร้า
“อือ ไม่ไป” ผมตอบไป ไปสองคนไปทำไม แล้วไปกับมึงด้วย
“เฮออ งั้นไปกินข้าวก่อนกลับล่ะกัน” มันถอนหายใจ
“ตุลย์ ไปเที่ยวกับกูไปได้ป่ะ” มันถามนั่งกันข้าวกันอยู่  อยากไปนะแต่กลัวไม่สนุก
“ทำไมอ่ะ”
“กูอยากไปเที่ยวกับมึงสองคนบ้าง”
“เหรอ”
“ไปกับกูนะ”
“เออ ก็ได้” ไปก็ไปว่ะ ไม่ได้เสียหายไรหนิ
“จริงเหรอ”
“งั้นไม่ไปแระ”
“โหไปนั้นแหละดีแล้ว” มันยิ้มอย่างดีใจ
“เลิกคุยเหอะ กินๆเลยไป” กินข้าวดีกว่า  แล้วมันก็มาส่งผมที่ห้อง บอกให้ส่งแค่ข้างล่างก็เสือกเดินตามขึ้นมา
“มึงจะตามมาทำไมเนี้ยะ”
“ก็มาส่งไง”
“เออ ส่งแล้วก็กลับไปได้แล้ว”
“พรุ่งนี้ 9 โมงมารับน่ะ”
“เออน่า ไปได้แล้ว”
“ครับ ฝันดีครับ”
แล้วมันก็เดินกลับไป ผมเข้าห้อง แล้วทำอะไรเรียบร้อยก็นอนลงบนเตียง มีอะไรหลายอย่างให้ผมคิด โชว์ดีกับกูมาก ถามว่าผมหวั่นไหวมั้ย ก็มีบ้าง แต่ถามว่าผมรักหรือชอบมันมั้ยผมว่ายัง แค่รู้สึกดีที่มีคนมาทำดีด้วย  อีกอย่างผมยังรักโป้งอยู่ ผมไม่รู้ว่าผมไม่รู้ว่าผมเปิดใจให้โชว์จริงไปแล้วหรือยัง ผมเลยตัดสินใจที่จะไปเที่ยวกับมัน อีกใจผมก็ยังอยากเป็นผู้ชายอย่างที่ผู้ชายจริงๆควรจะเป็น ผมไม่ได้อยากมีชีวิตอย่างนี้อย่างที่เคยเป็น เวลาคงจะช่วยผมได้ เวลาจะเป็นตัวตัดสินอะไรหลายๆอย่าง  เฮออ ไม่คิดแหละหลับดีกว่า ฝันดีนะทุกคน อิอิ
“ทำไมพึ่งเปิดอ่ะ เคาะตั้งนาน” เสียงแรกเมื่อผมเปิดประตูห้อง
“แล้วจะทำไม” คนขี้อยู่โว้ยยย
“ไปกันได้ยังครับ” พูดเพราะไรของมึงเนี้ยะ
“ก็ไปดิ แล้วไม่ต้องมาครับกับกู  กระดากหู”  เป็นคนเดิมดีกว่าไอ้สาสส
“เออ ไปดิ รอนานแล้ว” น่าน เอากูเลยนะ เดี๋ยวเถอะมึง แล้วผมกับมันก็มาเที่ยวน้ำตกกันที่นครนายก บรรยากาศดีมากครับ ผมไม่ได้มาเที่ยวน้ำตกนานมาก
“ชอบมั้ย” มันถามผมเมื่อปูเสื่อนั่งกันแล้ว
“อืม ก็ดีอ่ะ”
“ไปเล่นน้ำกันมั้ย” มันชวน
“ไปดิ อยากเล่นน้ำ”  น้ำอยู่ข้างหน้าอยากจะกระโดดลงไปแล้ว
“ยึยย น้ำเย็ยชนอ่า” ผมหันไปบอกมัน
“ค่อยๆ ลงไปดิ” ผมบอกพร้อมจับมือผม
“น้ำเย็นชะมัด” เราก็เล่นไปเรื่อยครับ
“ว่ายไปตรงโน่นกัน” ผมชวนมัน
“ไม่เอาอ่ะ เล่นตรงนี้แหละ”  มันปฏิเสธผม
“ก็กูอยากไป ไปเป็นเพื่อนหน่อย”
“มึงอย่าหัวเราะกูนะ กูว่ายน้ำไม่เป็น”
“อ้าวไอ้เชี่ย โตเป็นควาย บ้านก็มีให้ว่าย แต่ว่ายไม่เป็น” ผมอดขำไม่ได้
“ไม่ไปก้ได้ว่ะ” ผมหัวเสียนิดๆ แกล้งมันดีกว่า  ผมว่ายไปตรงที่ลึกๆ แต่พอยืนได้
“โชว์มานี้หน่อย” มันส่ายหน้า แบบกลัวๆๆ
“ไม่ลึก กูยังยืนได้เลย” ผมก็ค่อยๆเดินมา
“มีไรอ่ะ”
“มึงชอบกูจริงป่ะ” ผมถามมัน
“จริงดิ มากด้วย” ผมตอบจริงจัง
“ว่ายน้ำไปหากูที่โขดหินตรงนู้นดิ กูจะรอที่นั้น” แล้วผมก็ว่ายไปที่โขดหิน  ไม่ได้หันไปมองมันจนผมมาถึงโขดหินมันก็ไม่อยู่ที่เดิมแล้ว แล้วผมก็มองไม่เห็นมัน
“ช่วยด้วยคนจมน้ำ” ผมได้ยินเสียงแว่วๆ เพราะเสียงน้ำตกก็ดังมาก  ผมรีบหันไปตรงนั้น แล้วว่ายน้ำไปที่เดิม แต่ผมไม่เจอมัน ผมมองไปบนฝั่ง มีคนมุงอยู่เต็มผมรีบว่ายขึ้นไป ไอ้โชว์จริงๆด้วยครับ มันนอนนิ่งอยู่
“โชว์ๆๆ” ผมเข้าไปหามัน
“มึงยังไม่ตายใช่ไหม กูขอโทษ”
“คุณครับ เอาขึ้นรถพยาบาลก่อนครับ” มีคนดึงตัวผมไว้ ผมเริ่มร้องไห้แล้วครับ ผมขึ้นรถพยาบาลมากับมัน
“ไอ้โชว์ กูขอโทษ มึงฟื้นมาสิ” ผมเขย่าตัวมัน แล้วก็มาถึงโรงพยาบาลผมรออยู่หน้าห้องฉุกเฉิน อย่างกระวนกระวาย ผมไม่รู้จะโทรหาใคร โทรศัพท์ก็ไม่ได้ติดตัวมา นั่งก็แล้ว ยืนก็แล้ว  เดินวนไปวนมา สักพักพยาบาลก็ออกมา
“ญาติคุณโชติพรตค่ะ” ผมรีบเดินเข้าไปหา
“เป็นไงบ้างครับ”
ตอนที่ 44   เป็นแฟนกับกูดิ กูพิสูจน์ให้มึงเห็นแล้วนะ
“ปลอดภัยแล้วค่ะ แต่คงต้องพักฟื้นที่โรงพยาบาลรอดูอาการก่อน เพราะคนไข้ขาดอากาศหายใจไปชั่วขณะ” ผมโล่งอก จัดการอะไรเรียบร้อยก็ไปหามันที่ห้องพัก มันยังนอนอยู่ยังไม่ฟื้น
“โชว์ กูขอโทษ กูไม่น่าเล่นกับมึงแบบนั้นเลย กูเชื่อแล้วว่ามึงชอบกูจริงๆ มึงฟื้นมาเลยนะ” ผมว่ามันอยู่ข้างเตียง แล้วผมก็เพลียหลับไป
“ตุลย์ๆๆ มานอนไรตรงนี้” ผมคอยๆลืมตา เพราะมีคนปลุกผม
“โชว์ๆ กูขอโทษมึงไม่เป็นไรแล้วใช่ไหม” ผมรีบพูดไปหมดเมื่อมันฟื้นขึ้นมา มันไม่เป็นอะไรแล้ว
“ไม่เป็นไร คนอย่างกูไม่เป็นไรง่ายไหรอก ในเมื่อกูยังไม่ได้ใจของมึง” ไม่ดูสถานการณ์เลยนะมึง
“หิวมั้ย กูยังไม่ได้บอกที่บ้านมึงนะจะให้โทรบอกมั้ย”
“ไม่ต้องโทรบอกหรอก เอาน้ำให้กินหน่อยดิ” มันพูดยิ้มๆ ผมก็รินน้ำให้มันกิน
“เดี๋ยวกูตามพยาบาลก่อนนะ” ผมเดินไปเรียกพยาบาลเพื่อบอกว่าคนไข้ฟื้นแล้ว พยาบาลก็มาตรวจแล้วบอกรอคุณหมอมาตรวจพรุ่งนี้เช้า ผมก็ต้องนอนเฝ้ามันคืนนี้ เสื้อผ้าอะไรก็ไม่มี ชุดเปียกก็ไม่ได้เปลี่ยน เพราะทุกอย่างอยู่ที่น้ำตกหมด แต่ตอนนี้ผมก็ตัวแห้งไปเรียบร้อยแล้วแหละครับ
“ตุลย์ถ้ากูตายไปจริงๆล่ะ” อยู่มันก็ถามขึ้น
“มึงอย่าพูดอย่างนั้นสิ กูคงรู้สึกผิดจนไม่อาจให้อภัยตัวเองได้” ผมตอบไปจากใจจริง ผมคงไม่ให้อภัยตัวเองจริง
“อืม”
“กูขอโทษจริงๆนะ กูเชื่อแล้ว ว่ามึงชอบกู”
“อืม มึงเห็นแล้วใช่ไหมว่ากูชอบมึงแค่ไหน เมื่อไหร่มึงจะชอบกู” มันถามผม ผมก็ได้แต่พยักหน้า
“มึงหิวยังเดี๋ยวกูไปหาอะไรให้กิน” ผมเลี่ยงที่จะไม่ตอบคำถาม
“ไม่ต้องหรอกกูยังไม่หิว”
“แล้วรถ แล้วก็ของที่น้ำตกอะ” ผมถามมัน
“เดี๋ยวพรุ่งนี้ไอ้กายมาจัดการให้”
“อ่อ อืมๆ แต่เอะมึงโทรบอกพี่กายตั้งแต่เมื่อไหร่” ผมก็อยู่กับมันตลอดเวลา มันชักสีหน้าเล็กน้อย
“เอาะๆออ ก็คนขี้เซานอนไม่ยอมตื่นไงเล่า” มันรีบตอบกลับมา อ่อมันโทรตอนนั้นนี้เอง
“ก็คนมันง่วงนี่หว่า” ผมตอบไปเขิลๆ อิอิ หลับไปตอนไหนว่ะกูตัวก็ชื้นๆ
“หิวว่ะ” ผมก็บ่นของผมไปเรื่อย
“ไปหาไรกินดิ จะให้คนป่วยบริการรึไงครับ” ผมพูดกัดผมนิด
“แฮะๆๆ ไม่มีตังส์” ผมยิ้มแห้งๆ ก็ไม่มีไรติดตัวมาเลยนี่หว่า
“อ้าว ทำไงดีอ่ะ เอางี้เดี๋ยวเค้าก็เอาข้าวเย็นมาให้แล้วแหละเดี๋ยวกินด้วยกัน”
“จะให้กูแย่งคนป่วยกินหรอ”
“ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวเราก็ต้องอยู่กินด้วยกันอยู่แล้ว” ผมถึงกับกระอักระอวน พูดได้ไงว่ะนั้น
“เพ้อเจ้อตลอดอะมึง เอางั้นก็ได้ว่ะ ดีกว่าอดตาย” ก็คนมันหิวจริงๆนี่หว่า จะให้ทำไงอ่ะ ไม่ช้านานโรงพยาบาลก็เอาข้าวมาเสิร์ฟ
“อะมึงกินก่อนละกัน จะได้กินยา” ผมยกถาดไปให้มัน
“เฮ้ยมากินด้วยกันเลย ป้อนกูด้วยกูป่วย” น่านมีงี้ด้วย เพราะมึงป่วยได้กูยอม
“อ้าปาก” ผมป้อนข้าวมัน
“อร่อยจัง มึงกินบ้างดิ” ผมก็ตักกินของผมเอง ไม่เห็นอร่อยเลยจืดจะตาย แต่ก็กินกันไปจนหมดแหละครับ กินไปกินมาก็อร่อยดี คงเป็นเพราะหิวด้วยละมั้ง
“ตุลย์ หมดสนุกเลยเนอะ อุตส่าห์มาเที่ยวด้วยกัน” มันพูดขึ้น ตอนนี้ผมนอนอยู่ที่โซฟา
“กูผิดเองแหละ กูไม่หน้าเล่นไรบ้าๆเลย กูขอโทษ” ยังไงผมก็ยังรู้สึกผิด
“กูยังไม่ได้ว่าอะไรมึงเลย แล้วกูก็ไม่ได้โกรธมึงด้วย แต่อย่าเล่นแบบนั้นอีกนะ กูยังอยากมีชีวิตอยู่กับมึงอีกนานๆ” ขนาดนั้นเลยหรอ
“อืม ไม่เล่นแล้ว กูขอโทษอีกทีละกัน มึงอยากให้กูไถ่โทษยังไงบอกกูมาเลย” นี่กูลงทุนเลยนะเนี้ยะ
“เป็นแฟนกับกูดิ กูพิสูจน์ให้มึงเห็นแล้วนะ” ผมอึ้งกับข้อเสนอของมัน ไม่คิดว่ามันจะให้ผมไถ่โทษแบบนี้
“มึงจะบ้าหรอ ไม่มากไปหน่อยหรอ”
“ไม่มากไปหรอกสำหรับชีวิตกูหรอก ถ้ากูตายไปจะทำไง” เอาแล้วไง มึงจะต้อนกูให้จนมุมใช่ไหม
“เออะๆ กูขอโทษ แต่ไม่มีข้อเสนออื่นหรอ”  ผมกระอึกกระอัก
“สำหรับชีวิตกู สิ่งที่ตอบแทนได้คือมึงเท่านั้น” จริงจังไปแล้ว กูรู้สึกผิดนะเนี้ยะ เป็นไงเป็นกันว่ะ
“เออ กูเป็นแฟนมึง” เอางี้ไปก่อนละกัน
“เฮ้ย!!  จริงดิ มึงเป็นแฟนกูแล้วนะ ห้ามกลับคำนะ” เสียงมันดีใจมาก
“เออๆๆ ยังไงกูก็เคยเป็นแฟนมึงไปครั้งหนึ่งแล้วแหละ” ผมก็ตอบไปส่งๆ
“ไม่ ตอนนี้กับตอนนั้นมันไม่เหมือนกัน กูรู้ทุกอย่างว่ามึงหลอกกู แต่กูก็ทนเพราะกูอยากอยู่ข้างๆมึง แต่วันนี้กูอยากให้มึงอยู่ข้างกูอย่างเต็มใจ”  มึงรู้ กูไม่อยากหลอกมึงเลย แต่กูจำเป็น
“กูจะพยายามชอบมึงให้ได้ เพราะมึงก็ดีกับกูมาก สักวันกูคงจะทำได้” ผมคิดว่ามันก็ชอบผมมาก ไม่เสียหายถ้าผมจะชอบมัน  ถ้ามันไม่ใช่จริงๆสักวัน มันก็ไปเองแหละ
“ขอบใจนะ ขอกอดทีดิ” มันอ้อนผมยิ้มๆ
“เอาใหญ่เลยนะ แต่อะทำบุญทำทานละกัน” ผมก็เดินไปให้มันกอด แต่ไม่ได้กอดมันกลับ
“อืมยังเหมือนเดิมเลย กูคิดถึงคนในอ้อมกอดนี้มากมึงรู้ไหม กูอยากกอด อยากจูบ อยากอยู่ข้างมึงมึงรู้มั้ย” มันค่อยๆคลายกอดออก แล้วจ้องตาผม
“มึงคงทรมานมากเลยนะ” ผมชักเห็นใจมัน มันเหมือนอยู่ใกล้ๆ แต่ทำอะไรไม่ได้ ผมไม่รู้ว่าผมทำอะไรกับมันไปบ้าง แต่ผมรู้แค่ว่าผมทำอะไรกับมัน มันมาจากความเกลียดล้วนๆ กูขอโทษ วันนี้กูให้โอกาสมึงละกัน
“มากๆๆ มันเจ็บ มันปวด แล้วยิ่งเวลามึงไปอยู่กับคนอื่น โดยที่ไม่เคยหันมามองกู กูทรมานมาก” น่าสงสารเนอะ อิอิ ได้ทีเรียกร้องใหญ่เลยนะมึง
“อืม มึงเลิกพูดได้แล้ว กูจะอ้วก ไม่ต้องรื้อฟื้นด้วย” ผมตัดบทเลย เดี๋ยวมันจะพล่ามไปใหญ่
“กูง่วงนอน ขอนอนก่อนนะ” ผมบอกมัน
“อืม ฝันดีนะตุลย์” มันบอกผม ผมนอนหันหลังให้มัน  คิดอะไรนิดหน่อยแล้วก็ผล็อยหลับไป รู้สึกตัวอีกทีก็ได้ยินคนคุยกัน
“เป็นไงบ้างมึง ไปทำอีท่าไหนล่ะ” เสียงพี่กายครับ
“ก็ไม่ไงหรอก พิสูจน์รักแท้”
“สัสส ตายไปคุ้มมั้ยมึง” ผมยังไม่กล้าตื่นครับ
“กูไม่ตายหรอกหน่า น้ำมันไม่ได้ลึกซะหน่อย” อ้าวไอ้เชี่ยนี่ หลอกกูหรอว่ะ
“แล้วทำไมมึงจม”
“กูก็จะว่ายไปหามัน แต่กูว่ายน้ำไม่เป็นไง” อ่อเป็นงั้นนั้นเอง ตกลงมึงหลอกกูรึป่าวเนี้ยะ
“เออๆๆ ช่างมึงเหอะ เรื่องเงินกูจัดการแล้วนะ แล้วรถมึงอ่ะกูให้คนเอาไปไว้บ้านมึงแล้ว แล้วมึงกลับกับกู”
“เออๆ ขอบใจ”
“แล้วนี้น้องเค้ายังไม่ตื่นอีกหรอ”
“ยังอ่ะ นอนอยู่นั้นอ่ะ ไม่ต้องปลุกหรอก”  ผมได้ยินยังงั้น เลยค่อยๆขยับแล้วลุกขึ้น
“อ้าวตื่นแล้วหรอ” พี่กายทัก
“หวัดดีครับพี่กาย”
“อืม กินข้าวสิพี่ซื้อมาให้อ่ะ แล้วเดี๋ยวตอนบ่ายๆ ค่อยกลับ”
“ครับ” ผมลุกไปเข้าห้องน้ำล้างหน้ารู้สึกตัวอุ่นๆ เหมือนมีไข้ ออกมาก็มีคนเทกับข้าวไว้แล้ว
“มากินสิตุลย์ กินพร้อมไอ้โชว์มันเลย”
“เดี๋ยวกินทีหลังก็ได้ครับพี่”
“แหมๆ มากินเหอะไม่ต้องอาย ได้ข่าวดีกันแล้ว กลับมาเป็นแฟนกันแล้วหนิ” ผมมองหน้าไอ้ตุลยื มันก็ยิ้มๆ
“ก็ได้ครับ” ผมก็ต้องไปกินข้าวพร้อมมัน
“อร่อยป่ะ ได้ข่าวเมื่อวานอดกัน ไอ้โชว์มึงเลี้ยงน้องไงให้อดวะ”
“อร่อยดีครับ”
“ไอ้เชี่ยกูก็ไม่ตังส์ติดตัวกันมาเลย เลิกบ่นเหอะมึง กูจะแดกข้าว” เออถูก แซวอยู่นั้นแหละ
“เออๆ กูมันคนนอก ทำไรก็ผิดไปหมดแหละ” พี่กายพูดงอนๆ แต่ดูก็รู้ว่าแกล้ง
“คนนอกอะไรละพี่ พี่เพื่อนมันนะครับ” ผมทำปากไปทางไอ้โชว์ แล้วพวกเราก็จัดการอะไรกันไป แล้วตอนบ่ายก็กลับกรุงเทพ
“ส่งผมที่หอนะครับ” ผมบอกพี่กาย
“ทำไมไม่ไปบ้านไอ้โชว์ละ”
“ไม่เป็นไรครับ ผมอยากกลับห้องมากกว่า”
“เออน่าไอ้กาย เค้าบอกให้ส่งหอก็หอดิว่ะ จะถามไรหนักหนา” ถูกชอบถามไรมากมาย แล้วก็มาถึงหอผม ผมก็ลงแต่เอะ ไอ้โชว์จะลงตามมาทำไมเนี้ยะ
“ลงมาไมเนี้ยะ”
“อ้าวก็มาอยู่กับแฟนดิ”
“อืม เรื่องของมึง” ผมไม่ได้ต่อว่าอะไร มันก็เดินตามเข้ามาที่ห้อง
“ขออาบน้ำก่อนนะ” ผมบอกมัน แล้วหยิบผ้าเช็ดตัวเข้าห้องน้ำ รู้สึกมึนหัวนิดๆ เป็นไข้แน่เลย  สักพักผมก็ออกมาจากห้องน้ำ มันก็เข้าไปอาบ ผมหายากิน เปลือกตาหนักๆ เลยหลับไป
“ตุลย์ๆ ทำไมตัวร้อนอย่างงี้ละ” เรียกไอ้โชว์เรียกผมครับ สักพักผมก็รู้สึกเย็นที่หน้า แล้วก็หน้าผาก
“ตุลย์ลุกขึ้นมากินข้าวก่อนเร็วจะได้กินยา” ไม่นาน มันก็มาเรียกผมอีกรอบ ผมค่อยๆลืมเปลือกตาอันหนักอึ้งขึ้นมา
“อ่ะ กินซะ ให้ป้าจิตรทำมาให้”  มันป้อนข้าวต้มใส่ปากผม ผมกลืนมันลงคออย่างลำบาก เพราะเจ็บคอมาก กินไปสองสามคำ
“พอแล้ว อิ่มแล้ว” ผมบอกมัน
“กินไปนิดเดียงเองนะ” มันพยายามป้อนผมอีก แต่ผมไม่อยากกินแล้วมันก็ไม่ได้บังคับผม
“อะนี้ยากินก่อนนะ” มันก็เอายาใส่ปากผม แล้วป้อนน้ำตาม
“พรุ่งนี้ไปเรียนรึป่าว” มันถามผม
“ไม่รู้สิ ถ้าค่อยยังชั่วคงไป”
“งั้นนอนไปก่อนนะ แล้วเดี๋ยวจะปลุกมากินยาอีก”
“อืมๆ” ผมก็หลับไปอีกครั้ง ดีจังมีคนมาดูแล ผมรู้สึกตัวอีกครั้ง รู้สึกสบายตัวแล้วครับ เฮ้ย ทำไมเบาๆตัวว่ะ ผมค่อยลืมตาขึ้นมา
“ไอ้โชว์ มึงทำอะไรของมึงเนี้ยะ มึงแก้ผ้ากูทำไม” ผมรีบเอาผ้ามาคลุมตัว อายมากครับ

“ก็เช็ดตัวไง  อะไรนักหนาเห็นมาหมดแล้ว ก็อีแค่นั้นอ่ะ” ไอ้สัสสเอ้ย กูก็อายเป็นนะ แล้วอีกอย่างตอนนั้นกูไม่ได้แก้ผ้าให้มึงดูสักหน่อย
“มึงเอาเสื้อผ้ากูมาก่อน เร็วดิ” ผมรีบให้มันเอาเสื้อผ้ามาให้
“เช็ดให้เสร็จก่อนดิ” ไอ้บ้าเอ้ย
“โอ้ยไม่เอาแล้ว เอามาเร็วๆ”
“อายหรอ”
“เออ”
“ก็แค่นั้น” แล้วมันก็ยื่นเสื้อผ้าให้ผม
“ออกไปก่อนดิ”
“เอางั้นหรอ”
“เออ” ไปสักทีเหอะ กูจะบ้าตาย

jun2010

ตุลย์จะเลือกใครน้อ

kenji2511

ขอบคุณครับ

Ifoot-ballZ

น้องขวัญธเฏ็เอาไปเหอะโป้งอ่ะ พี่โชว์จะได้สมหวังซะที
ปล. ช่วงหลังๆนี่พี่โชว์ทำตัวน่าเลี่ยนอ่ะ แต่น่ารักไปอีกแบบ อิอิ แต่แบบแบดบอยหน่อยๆน่ารักกว่า อิอิ

piyanate

ขอบคุณคราฟ

asdfg

ขอบคุณมากมากคับ

mario401

ขอบคุณครับที่แบ่งปัน

kikkapkao

ขอบคุนคราฟ

LekKab

อะไรของมึงอีปลวกขวัญพี่ตุลกับพี่โชว์กำลังไปได้ดีมึงน่ะมึง แล้วไอ้พี่ตุลจะกับไปหาไอ้พี่โป้งไหมเนี้ย แล้วไอ้พี่โชว์ชาตินี้จะได้มีแฟนกับเค้าไหมเนี้ย โอ้ยยยเซ็ง

1712

ขอบคุณครับ

conan555

ขอบคุนครับ

nott3230

หวานกานจังนะ

snowy69

โชว์กะขวัญร่วมมีกันหรอป่าวง่ะ

mmrotic

สนุกมากมากครับ

boommy

ขอบคุณนะครับ น่าหนุกๆ

Banklovebank

ขอบคุณครับ

ริว

ขอบคุณค่ะ  พี่โชว์ของฉัน

ริว

พี่โชว์จะได้สมหวังซะที

takuza121

ขอบคุณครับ

whywhy

โคร ต ๆ อ่ะ Smile :')