โทษที..ทำไงได้กูรักมึงไปแล้ว (45-46)

tanya

ขออภัยนะครับวันนี้มาต่อช้าไปหน่อย เน็ตช้ามาเลยครับ เรามาต่อกันดีกว่าครับคราวนี้ 2 ตอนเลยครับ
(คัดลอกมา ขออภัยเจ้าของเรื่องนะครับถ้าหากว่าซ้ำ)            ตอนที่ 45  แฟนใครน่ารัก
“เสร็จยัง” มันตะโกนเข้ามา
“เออๆ เสร็จแล้ว” แล้วมันก็เปิดประตูเข้ามา
“รอแป็บนะ เดี๋ยวไปเอาข้าวก่อน ตกลงไปเรียนป่าวเนี้ยะ ไม่ต้องไปหรอกพักก่อนวันนึง” แล้วมันก็เดินออกไป อะไรของมึงเนี้ยะถามเองตอบเองสรุปเองตลอด ไม่เคยฟังอะไรก่อนเลยนะมึง
“มาแล้วๆ กำลังร้อนๆเลย มะกูป้อน” ไม่นานมันก็กลับมา
“ไม่เอากูกินเองได้” ทำไมต้องป้อนด้วย
“อย่าดื้อได้ป่ะ บอกว่าป้อนก็ป้อนดิ” มันทำท่าจริงจัง
“ก็ได้ว่ะ ทำไมต้องดุด้วย” ชอบทำท่าหน้ากลัวแล้วกูเป็นอะไรต้องกลัวมึงเนี้ยะ
“วันนั้นไม่ได้เปลี่ยนเสื้อผ้าใช่ไหม ปอดชื้นป่าวเนี้ยะไปหาหมอดีกว่า”
“โอ้ย ไม่ต้องขนาดนั้นหรอก” ชอบทำเป็นเรื่องใหญ่
“ตามใจ เดี๋ยวกูดูแลเองก็ได้ แฟนกูทั้งคน ไม่ต้องห่วงหรอก” มันพูดยิ้มๆ
“แล้วเมื่อไหร่จะป้อน”
“อ้าปาก” มันเป็นโจ๊กครับ ใส่ขิงด้วยไม่ชอบเลย
“อร่อยมั้ย”
“กูเกลียดขิง  อย่าตักมาดิ”
“ครับคุณแฟน” แล้วมันก็ป้อนผมจนหมด พร้อมทั้งยา
“จะนอนอีกป่ะ”  มันถาม
“โอ้ย นอนทั้งวันแล้ว ไม่นอนแล้ว”
“แล้วจะทำอะไรละ เล่นผีผ้าห่มกันมั้ย”  มันทำหน้าหื่นๆ
“ทะลึงแล้วมึง ไม่เอาไม่เล่น” เพราะตอนนี้มันกำลังใกล้ผมเข้ามาแล้ว
“ไม่เล่นก็ไม่เล่นว่ะ”
“โชว์ หยิบโน๊ตบุ๊คให้หน่อยดิ จะทำงาน”
“งานไรอ่า”
“พิมพ์งานนิดหน่อยอ่า”
“ให้ช่วยมั้ย”
“ได้เดี๋ยวกูบอกมึงพิมพ์นะ”
“ครับคุณแฟน”  อีกแระ
“โอ้ยไม่ต้องย้ำมากก็ได้”
“ก็แฟนกูมันน่ารักนี่หว่า”
“มันแน่อยู่แล้ว กูมันหล่อขั้นเทพ” ไม่เคยกระดากปากตัวเองเลยครับ 555
“จริงด้วย น่ารักที่สุด”
“เอะกูบอกว่าหล่อ ไม่ใช่น่ารัก”  ใช้คำว่าน่ารักมันดูแปลกๆ
“ครับ หล่อมากๆๆๆๆๆ เลย”
“ดีมาก”
“อะเปิดแล้วให้พิมพ์อะไร” แล้วผมก็บอกๆ ให้มันพิมพ์ พิมพ์เร็วกว่ากูอีก แป็บเดียวมันก็พิมพ์เสร็จ
“เสร็จแระ ไหนเอามาดูดิ” ผมก็เอามาตรวจดู พิมพ์ไม่ผิดซักคำ เป็นผมนะแก้แล้วแก้อีก ก็เลื่อนไปเรื่อยๆ จนหน้าสุดท้าย
“กูรักมึงนะตุลย์ รักกว่าชีวิตกูเองอีก” นี้คือข้อความหน้าสุดท้าย ผมก็ทำหน้าเฉยๆ แต่ข้างในเป็นไงไม่บอก อิอิ
“เฮ้ย มึงพิมพ์เกินอ่ะ ไม่ได้สั่งอันนี้เลย ลบนะ” ผมแกล้งมันแต่กดเซฟไปแล้วครับ มันก็ทำหน้าจ๋อย
“ช่างมันเหอะ กูพิมพ์เล่นๆ ไม่มีไรหรอก” ดูก็รู้ว่ามึงงอน แล้วกูง้อใครเป็นที่ไหนล่ะ
“หายงอนเหอะ กูเชื่อที่มึงพิมพ์” ผมก็เอามันตรงๆ นี่แหละครับ มันยังนิ่งครับ
“เฮ้ยกูง้อใครไม่เป็นนะเว้ย” ยังนิ่ง
“โชว์” ผมเรียกมันแล้วหอมแก้มมันไปทีนึง ไม่หายก็เรื่องของมึงแระ กูทุ่มสุดตัวแล้ว
“ตุลย์” มันเรียกผมยิ้ม แต่ผมก็ยังทำหน้าเฉย
“อือ” มันประกบปากผมเลยครับ  มันสอดลิ้นเข้ามาในปากผม ผมดันไหลมันเบาๆ สักพักมันก็ปล่อยผม

“กูรักมึงนะ” ทำตาซึ้งเลยนะมึง
“เออ กูรู้แล้ว” อายโว้ย ไปเข้าห้องน้ำดีกว่า ผมลุกไปข้าวของน้ำเลยครับ
“ตุลย์ มึงโกรธกูหรอ” มันเรียกผมอยู่หน้าห้องน้ำ
“ป่าว กูปวดขี้จบป่ะ” ผมไม่รู้จะตอบอะไร แต่ไม่ได้โกรธ ผมไม่รู้ว่ารู้สึกดีกับมันตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่ผมแสดงออกได้แค่นั้น ไม่รู้ทำไม
“อืม อย่านานนะคิดถึง”
“เออ กูไม่ตายในห้องน้ำหรอกหน่า”  ทำอย่างกะว่าจะๆไม่ออกไปงั้นแหละ สักพักผมก็ออกมามันก็นอนอยู่ที่เตียง หลับด้วย สงสัยเหนื่อย เมื่อคืนมันดูแลผมทั้งคืน ไม่รู้ได้นอนรึป่าว ไอโชว์เอ้ย นอนเหมือนเด็กน้อยเลย ผมเข้าไปนั่งข้างๆ แล้วเอามือลูบผมมัน กูเพิ่งสังเกตหน้ามึงใกล้ๆ หน้าใสสาสส
“เฮ้ยย!!” มันดึงผมลงไปอยู่ในอ้อมกอด
“แอบแต๊ะอั๋งกูหรอ ทำไมไม่ขอดีๆ” จะมากอดกูทำไมเนี้ยะ
“สำคัญตัวผิดไปรึป่าว แล้วมากอดไม่เนี้ยะ กูเป็นไข้เดี๋ยวมึงก็ติดไข้หรอก”
“เป็นห่วงกูหรอ” มันถามยิ้มๆ
“ป่าว ขี้เกียจดูแล”
“งั้นหรอ แสดงว่ากูไม่สบายมึงจะดูแลกูหรอ” โอ้ยมึงจะตอนกูไปถึงไหน กูหาทางออกไม่ได้แล้ว
“งั้นตามใจมึง จะทำไรก็เรื่องของมึง”
“จริงหรอ งั้นเรามา” สัสสไม่หน้าเปิดทางให้มึงเลย
“พอเลย นอนเฉยๆ ไปเลย” ให้กอดก็บุญแล้วมึง แล้วผมก็หลับไปอีกครั้ง ในอ้อมกอดมันนั้นแหละ
“ได้ข่าวรีเทิร์นหรอว่ะ” มาถึงมหาลัยก็โดนไอ้พวกเพื่อนแซวเลยครับ
“เออ”
“อีท่าไหนว่ะ”  ไอ้เชี่ยคิวกวนตีนตลอด
“มังจะเอาท่าไหนละ”
“โอ้โหหลายท่าหรอว่ะ”
“ป่าว กูถามว่าจะให้ถีบมึงท่าไหนดี” สัสส ทะลึ่งตลอด
“ตุลย์ มึงโทรหาโป้งยัง มันบอกโทรหามึงไม่ติดเลย” ไอ้เจ๋งครับ นั่งจู๋จี๋กับไอ้ข้าวตั้งนานเพิ่งบอกกู
“ยังอ่ะ มือถือไม่ได้ใช้เลย” มือถือผมปิดวางทิ้งไว้ เพิ่งหยิบมาใช้เนี้ยะ ไม่ได้ดูมิสคอลด้วย
“เออ โทรหามันด้วย มันบอกมีไรจะคุยด้วย” คุยไรว่ะ
“เออ เดี๋ยวโทร ว่าแต่มึงกับไอ้ข้าวเหอะ เมื่อไหร่จะมีหลานให้กูว่ะ” ขอกัดนิดนึงพอเป็นกระสัย
“ก็ไอ้ข้าวอะมันให้ใส่ถุงเลยไม่ท้อง” ไอ้เจ๋งไม่มีอายนะมึง รู้แต่ไอ้ข้าวแดงไปยันหูแล้ว แล้วกระตุกมือปรามไอ้เจ๋ง
“สาสส มึงเมียมึงอายจนจะซุกแผนดินแล้ว” สรุปมึงเป็นผัวเมียกันแล้วจริงๆ ชอบอาย ชอบปฏิเสธตลอด
“มึงๆ ไปเที่ยวกันป่ะ คืนนี้” ไอ้พจน์ครับสร้างสรรค์ตลอด
“ไปดิ” ไอ้นี้ลูกคู่
“ที่ไหนอ่ะ” ไอ้เจ๋งถาม
“ที่เดิม ฉลองคู่รักรีเทิร์น ชวนแฟนมึงด้วยนะตุลย์” อะไรพวกมึงเนี้ยะ ไปก็ไปว่ะ เบื่อๆ พอดี
“เฮ้ย โทรชวยเลย” ไอ้คิวเร่ง กูรู้มึงคิดอะไร หาเจ้ามือดิสาส ผมก็เลยโทรหามัน
“ว่าไงที่รัก” เอาซะหวานเชียว
“เออ กูกับเพื่อนกูจะไปเที่ยวกันคืนนี้ เลยโทรมาชวนมึง จะไปไหม”
“ถ้าไม่ไปมึงจะไปไหม”
“ไปดิ ไปกับเพื่อนกู”
“งั้นกูไป ต้องไปเฝ้าแฟน ยิ่งน่ารักๆ อยู่” แค่นั้นแหละ
“อืแล้วเจอกัน”
“อืมเดี๋ยวไปรับนะ”
“อืมๆ” แล้วมันก็วางไป  เราก็นัดกันเสร็จสรรพ
ตอนนี้สามทุ่มแล้วครับ พวกไอ้คิวไปรอที่ร้านแล้ว
“มึงมาถึงยังว่ะ”
“เออ เพิ่งลงทางด่วนจะถึงแล้ว” ตอนนี้ผมนั่งรถมากับไอ้โชว์ พวกมันรออยู่ที่โน้นแล้ว
“เออ รีบมานะ เปิดรอแล้ว” งั้นให้ว่องเลยอิอิ
“เนื่องในโอกาสไรกันเนี้ยะ” ไอ้โชว์ถามผม
“ไม่รู้พวกมัน อยากเที่ยวมั้ง”
“อืม ขอบใจนะ ที่ยังชวน” อารมณ์ไหนเนี้ยะ
“ป่าว พวกนั้นให้ชวน” ก็อยากชวนด้วยแหละ
“อืม หรอ” เริ่มพูดน้อยอีกแระ เข้าขั้นโคม่าตลอด
“เออ อยากให้มาด้วยแหละ”  ขี้งอนว่ะ ผู้ชายบ้าไรว่ะ
“จริงหรอ ดีมาก อย่างนี้ต้องสมนาคุณ” อะไรว่ะ สมนาคุณของมึง สักพักก็มาถึง
“เฮ้ย อยู่ตรงไหนว่ะ กูถึงแล้ว”  ผมโทรหาไอ้คิว
“เออ เดี๋ยวกูมารอข้างหน้า เดินเข้ามาเลย”  ผมเดินเข้ามามันรอผมอยู่แล้ว สนุกแน่คืนนี้
“มาช้านะพี่ มัวทำไรกันอยู่ ถ่านไฟเก่าก็งี้แหละ” ไอ้เจ๋งปากหมา ผมก็เริ่มดริ้งไปเรื่อยแล้วครับ สักพักเริ่มมึนๆ แล้วครับ ผมนะหรอ ไม่เกินห้าแก้ว มึนแล้ว ปวดฉี่ไปเข้าห้องน้ำดีกว่า ผมก็เดินไปเข้าห้องน้ำไม่ได้ชวนใครครับ เห็นสนุกกันอยู่ ผมก็ทำธุระเสร็จเรียบร้อย จะกลับโต๊ะ
“โป้ง” ผมเจอกับโป้งหน้าห้องน้ำ
“ทำไมไม่รับโทรศัพท์กู”
“กูไม่ได้พกเลย”
“เหรอ ขอคุยไรด้วยหน่อยสิ”
“มีไรละ” ผมนั่งลงหน้าห้องน้ำ
“เพราะไอ้โชว์ใช่ไหมมึงถึง กลับมาคบกูไม่ได้ มึงรักมันใช่ไหม”
“ไม่ใช่อย่างงั้นโป้ง กูเคยบอกมึงไปแล้ว ว่าเป็นเพื่อนกันดีแล้ว”
“กูไม่เชื่อ กูรักมึงทำไมกูจะไม่รู้ ว่ามึงรักมัน”
“โป้งมึงเมาแล้วนะ อย่าเพิ่งคุยกันดีกว่า” ผมลุกขึ้นจะเดินไป มันดึงมือผมไว้
“ตุลย์กูรักมึง กลับมาหากูนะ” โป้งมึงอย่าทำให้กูลำบากใจได้ไหม
“โป้งไว้เราค่อยคุยกันได้ไหม”
“ไม่” มันดึงผมเข้าไปประกบปาก ไอ้สัส หน้าห้องน้ำ ดีนะคนไม่ค่อยมี ผมผลักมันออก
“โป้ง” ผมมอง มันตาเรื่อไปด้วยน้ำตา
“กูขอโทษ”
“มึงไม่ผิดหรอกโป้ง กูผิดเอง กูทำร้ายมึง ขอโทษนะ” ผมจะเดินออกไป มันดึงผมเข้าไปกอด ผมกอดมันกลับ เพื่อนคนนี้จะอยู่ข้างๆมึง
“ไอ้โชว์” ผมค่อยๆ ดันโป้งออก
“โป้งไว้ค่อยคุยกันนะ” อืม แล้วผมก็เดินออกมา ไอ้โชว์ก็เดินตามมา ผมไม่รู้ว่าโป้งจะเป็นยังไง ผมกลับมาที่โต๊ะยกแก้งเหล้าใครไม่รู้กระดกจนหมด
“พี่จัดการแล้วนะ เดี๋ยวพี่กลับก่อน” ไอ้โชว์หันไปบอกไอ้คิว แล้วฉุดมือผมออกมาจากร้าน
“โอ้ย!! เจ็ยนะเว้ย” มันโยนผมเข้าไปในรถ
“ทำไม มึงรักมันมากหรอ ถึงต้องไปกอดกันถึงขนาดนั้น มึงหลอกอะไรกูอีกละ”
“มันไม่ใช่อย่างนั้น”
ตอนที่ 46 วันพิเศษ
“ไม่ใช่เชี่ยอะไร กอดกันแน่นขนาดนั้น มึงใจร้ายมากนะตุลย์” เสียงมันโมโห และน่ากลัวมาก ผมเลือกที่จะเงียบไม่พูดอะไรแล้ว
“เงียบ คงจริงใช่ไหม มึงนี้มันโกหกได้ตลอดเวลาเลยนะ กูเจ็บมึงเข้าใจไหม” เสียงมันดังมาก มันยังไม่ได้ขับรถออกมา สักพักมันถึงขับรถออกมา ขับเร็วชะมัด กูกลัวโว้ย  ผมและมันเงียบกันมาตลอดทาง
“ลง” มันจอดรถแล้วลงมาฉุดมือผม ผมยังไม่ลงมันก็อุ้มผมลอยเลยครับ
“ปล่อย” ผมบอกมันไปเสียงเรียบ มันยังคงอุ้มผมไปยังบันได้ สี่ชั้น แล้วมันก็วางผมลง
“เปิดประตู” จะทำเสียงโหดทำไมว่ะ กูไม่กลัวมึงหรอก สาส ผมก็เปิดประตู มันก็เดินตามเข้ามาแล้วปิดประตูเสียงดังมาก ผมไม่ได้หันไปมอง ตอนนี้แม้แต่สวิตไฟผมก็ไม่ยอมเอื้อมมือไปเปิด แล้วมันก็เดินเลยผมไปเปิดไป แล้วหันมาจ้องหน้าผม อย่างโหดอ่า ไอ้กร่างคนเดิมมันมาอีกแล้ว
“ทำไม มึงรักมันมากใช่ไหม มึงไม่เคยแคร์กูเลยใช่ไหม กูนี่มันโง่จริงๆ ให้มึงหลอกแล้วหลอกอีก” ผมยังเงียบ มันผลักผมลงไปบนเตียง
“เงียบ แสดงว่าใช่ละสิ นี่กูรักคนแบบมึงได้ไง กูโง่ไปกับคนโกหกแบบมึงได้ไงตุลย์”  อารมณ์เริ่มเดือดแล้วครับ ทำไมต้องดูถูกกูด้วย
“ไอ้เชี่ยโชว์ มึงเคยคิดจะฟังกูก่อนบ้างไหม มึงมันก็ไม่เคยฟังอะไรเหมือนกันแหละ” ผมโมโหแล้วเหมือนกัน
“มึงต้องจะให้กูฟังอะไร ภาพมันฟ้องขนาดนั้น มึงเห็นกูโง่ใช่ไหม” มึงไม่ฟังอะไรจริงๆเลยโชว์
“เออ มึงจะเลิกโง่ถ้ามึงยอมฟังกูบ้าง”
“ฮึๆๆ” มันขำในลำคอ หน้ามันตอนนี้โหดมากครับ
“โชว์มึงฟังกูนะ ใช่ก็จริงกูรักโป้ง  แต่กูกับมันเป็นแค่เพื่อนกัน ทำไมกูจะกอดกันไม่ได้ แล้วอีกอย่างตอนนี้กูเป็นแฟนกับมึง ทำไมมึงไม่เชื่อใจกูบ้าง มึงด่ากูมึงว่ากูอะไรกูไม่ว่า แต่กูไม่ได้โกหกมึง กูอยู่ในฐานะไหนกูรู้ตัวกูดี” มันนิ่งไปสักพัก

“กูเชื่อใจมึง แต่มึงอย่าทำร้ายหัวใจกูอีกเลยนะ” มันกอดผมแล้วพูดกับผมในอ้อมกอด ผมเลยตบหลังมันเบาๆ แท้จริงแล้วคนอย่างมึงมันก็ไม่ต่างอะไรจากเด็ก เอาแล้วไง มันเริ่มขบที่หูผมแล้วไล้ลงมาที่คอ ผมดันมันออก แต่มันรัดแน่นมาก
“ไอ้โชว์ปล่อยกู” มันยังไม่เลิกครับ มันไซร้ที่ซอกคอผม
“ไอ้เชี่ยโชว์” ผมผลักมันแรงจนมันกระเด็นออกไป
“ทำไม” มันทำหน้าสงสัย
“แล้วทำไมละ” ผมถามมันกลับ
“มึงไม่รักกูเหรอ”
“แล้วกูเคยบอกเหรอ” หน้ามันสลดลงอย่างเห็นไดชัด มันก้มหน้าลงต่ำ ผมรับรู้ว่ามันกำลังร้องไห้
“โชว์ กูไม่อยากมีแฟนขี้แงว่ะ”ผมพูดแล้วนั่งมองมัน มันค่อยๆ เช็ดน้ำตาแล้วเงยหน้าขึ้นมา มันไม่พูดแต่กลับนอนลงบนเตียง แล้วหันหน้าเข้ากำแพง  เฮอ กูต้องทำยังไงกับมึงว่ะเนี้ยะ
“โชว์ถ้ามึงเป็นยังงี้กูว่ามึงกลับไปก่อนดีกว่าว่ะ” ผมเบื่อแล้วเหมือนกันทำตัวไร้เหตุผล
“เออ กูมันงี้เง่า กูมันไม่เคยดีในสายตามึงเลยไอ้ตุลย์ มึงฟังนะกูรักมึง” แล้วมันก็ลุกจากเตียงแล้วออกไปจากห้องผมเลย อารมณ์ของมึงว่ะเนี้ยะ กูไม่เคยเดาอารมณ์มึงถูกจริงๆ โชว์มึงเป็นคงยังไงกันแน่ว่ะ เฮอ นอนดีกว่า
เสียงโทรศัพท์เข้ามา ใครโทรเข้ามาตอนนี้ว่ะ เซ็งอารมณ์ว่ะ
“อืม โป้ง” โป้งโทรมาครับ
“ตุลย์คบกับโชว์เหรอ” อะไรจะเกิดก็ต้องเกิดว่ะ
“อืม”
“กูว่าไม่มีผิด นี้คงเป็นเหตุผลที่มึงไม่ยอมกลับมาคบกับกู” ป่าวสักหน่อย
“ไม่ใช่อย่างนั้น”
“อย่างไง มันเป็นเกมเหมือนที่ตุลย์เคยเล่นเหรอ” สาสส กูไม่ไม่ทางกลับไปเล่นเกมบ้าๆนั้นอีกแล้ว
“ไม่ใช่อย่างนั้น เอาเป็นว่ากูคบกับมัน ไม่ได้เพราะเกมอะไร แล้วการที่กูไม่กลับไปคบกับมึงไม่ได้มีเหตุผลมาจากมัน แล้วมึงกับกูเป็นเพื่อนกันอะดีแล้ว มึงเป็นเพื่อนที่กูรักมากที่สุดเลยนะเว้ย” ไม่ใช่กูไม่รักมึงสักหน่อย
“ตุลย์ถึงยังไงกูก็ยังจะรอมึงนะเว้ย กูรักมึงรักแบบมากกว่าเพื่อน รักแบบที่เราเคยรักกัน” มันพูดด้วยเสียงเจือความหวัง แล้วสายมันก็ตัดไป โอ้ยชีวิตกูอะไรเนี้ยะ กูมีเชี่ยอะไรกับเพศเดียวกันนักหนาว่ะเนี้ยะ  สรุปกูต้องเป็นเกย์ใช่ไหม วันนี้ผมเหนื่อยมาก เที่ยวก็ไม่สนุกมีแต่เรื่อง ผมหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้ ตื่นมาอีกทีด้วยเสียงนาฬิกาปลุก ผมก็ทำกิจวัตรของตนเองตามปกติ แต่ต่างตรงที่วันนี้ไม่มีคนมาเคาะประตูเรียก ไม่มีคนมาเร่งให้แต่งตัวเร็ว ไม่มีคนพาไปกินข้าว ไม่มีคนขับรถไปส่งที่คณะ มันรู้สึกขาดอะไรไป เฮอ กูต้องง้อมึงใช่ไหมเนี้ยะ ไอ้โชว์ เลิกเรียนผมก็โทรหามัน มันก็ไม่รับสาย โทรอยู่หลายสาย ผมจึงตัดสินใจโทรหาพี่กาย พี่กายก็บอกว่ามันไม่ได้มาเรียน แล้วมันอยู่ไหนเนี้ยะ ทำไมไม่รับโทรศัพท์ ผมก็เลยนั่งรถเมล์กลับห้อง จะไปหามันที่บ้านดีไหมว่ะ เอาก็เอาว่ะ ไปหามันที่บ้านละกัน ผมก็เดินอ้อมไปทางหน้าบ้าน ก็ไกลอยู่ครับ แต่ไม่อยากปีนเข้าบ้านใคร เลยอ้อมเอาดีกว่า
“อ้าว น้องตุลย์มาหาน้องโชว์หรอค่ะ” พี่แม่บ้านทักผม
“ครับ” ตอนนี้ผมไม่เห็นพ่อแม่มัน สงสัยไม่อยู่บ้าน แต่ผมเห็นรถมันจอดอยู่แสดงว่ามันต้องอยู่บ้าน
“อยู่บนห้องอะค่ะ จะให้ไปตามไหมค่ะ”
“ไม่เป็นไรครับ ช่วยพาผมไปหน่อยครับ” ผมเลยให้พี่แม่บ้านนำไป ผมรู้นะครับว่าห้องไหนแต่ไม่อยากทำตัวเกินไป ให้พี่แม่บ้านพาไปดีกว่า ผมเคาะประตูห้องมัน ก็ไม่มีเสียงตอบรับ ไม่มีใครมาเปิด ผมเลยบิดลูกบิดก็ไม่ได้ล็อกเลยเปิดเข้าไป ภายในห้องมืดสนิท ผ้าม่านถูกปิดสนิท ผมค่อยๆ คลำหาสวิตซ์ไฟ แล้วเปิดไฟขึ้น ผมค่อยเดินไปหามันที่นอนอยู่บนเตียง มันยังคงหลับอยู่เปลือกตาของมันช้ำๆ รู้ถึงการผ่านร้องไห้มาพอสมควร ไอ้โชว์ภายนอกมึงเป็นคนที่ดูเข้มแข็ง แต่ทำไมกูมักเห็นมุมที่มึงอ่อนแอด้วย
“โชว์ๆ” ผมเรียกแล้วเขย่าตัวมันเบาๆ
“อืม” มันค่อยๆ ลืมตาแล้วปรับกับแสงสักพัก
“โชว์กูเอง”
“ตุลย์ มึงมาหากูเหรอ” มันโผเข้ากอดผม ไอ้โชว์สำหรับผมมันเหมือนเด็กที่ขาดความอบอุ่นคนหนึ่งเลยครับ ผมก็กอดมันกลับ กูไม่รู้ว่ากูคิดกับมึงยังไง แต่วันนี้ที่กูไม่เจอมึง ไม่เห็นมึง กูรู้สึกคิดถึง กูชอบมึงใช่ไหมโชว์
“แล้วทำไมมึงไม่ไปเรียน” ผมถามมัน
“ขี้เกียจอ่ะ” มันตอบหน้าด้านๆ
“นี้เหตุผลของมึงเหรอ มึงรู้ไหมว่ากูเป็นห่วงมึงแค่ไหน โทรหาก็ไม่รับ ทำไมถึงไม่ยอมรับโทรศัพท์” ผมบ่นออกมาอย่างเสียไม่ได้ มันค่อยๆยิ้มขึ้น
“มึงเป็นห่วงกูเหรอ” มันถามอย่างยิ้มหน้าบานเลยครับ
“ใครบอก” ผมพูดหรอ อิอิ
“มึงพูด” มันพูดยิ้มๆ
“ป่าวสักหน่อย”
“คร้าบ เอาเป็นว่ารู้แล้วกัน คือโทรศัพท์เปิดสั่นไว้ ไม่รู้สึกอะไรเลย หลับอ่ะ”
“นี้มึงนอนหรอ จะบ่ายสามอยู่แล้ว ไม่หิวรึไง”
“เห็นมั้ยเป็นห่วงกูจริงๆด้วย” กูแสดงออกขนาดนั้นเลยหรอว่ะ
“เพ้อเจ้อ ลุกได้แล้ว แล้วไปหาไรกินด้วย กูกลับแระ”
“เฮ้ย อย่าเพิ่งไปดิ ยังไม่หายคิดถึงเลย”
“จะกลับแล้ว แค่จะมาดูว่าตายรึยัง”
“โหดว่ะ นี้กูมีแฟนหรือมีแม่ว่ะเนี้ยะ” กล้าพูด
“กูเป็นไงก็เรื่องของกู รับได้ก็รับ รับไม่ได้ก็เลิก”
“โอ๋ๆๆ อย่างอนเลยนะ รอนี้แหละแป็บนึง แล้วเดี๋ยวไปกินข้าวกัน”
“อืม โชว์ไม่มีใครอยู่บ้านหรอว่ะ” มันลุกขึ้น คงจะไปอาบน้ำ
“ไม่รู้สิ เข้ามาไม่เจอใครหรอ” บ้านนี้เค้ารู้อะไรกันบ้างป่าวว่ะ
“ไม่อ่ะ”
“คงไม่อยู่มั้ง คืนนี้มึงก็นอนค้างที่นี้เป็นเพื่อนกูนะ” ได้ทีเลยนะมึง
“ไม่เอา มึงไปนอนห้องกูดีกว่า” อ้าวกูพูดอะไรของกูเนี้ยะ
“จริงดิ เอางั้นก็ได้ แต่ว่าต้องเตรียมถุงยางไปกี่อันอ่ะ” เชี่ยเอ้ยมึงคิดอะไรเนี้ยะ
“ไอ้สัส ทะลึ่ง ไม่ต้องเลยไม่ต้องไปแระ”
“กูล้อเล่น เดียวคืนนี้ไปนอนด้วยนะ” แล้วมันก็วิ่งเข้าห้องน้ำไป ผมก็เลยว่างๆ เลยเดินสำรวจห้องมัน ภาพในอดีตมันสะท้อนเข้า ที่นี่ที่ที่มันเคยทำเลวๆ ไว้กับเรา ผมไม่เคยคิดจะกลับมาเหยียบที่นี้อีก แต่วันนี้ผมกลับมายืนอยู่ที่นี่ มานั่งบนเตียงนี้อีกครั้ง ผมเดินไปดูที่โต๊ะทำงานของมัน ก็รื้อเล่นไปทั่ว ดูไปดูมาก็ไปเจอกับแฟ้มภาพ เช่นเคยมันมีแต่ภาพผม ที่ผ่านมาไม่นานนี้ก็มี มีแอบถ่ายผมตลอดเวลา ทำไมผมไม่รู้ตัว เปิดไปเรื่อยๆ มันก็เป็นไดอารี่สั้นๆ
“วันนี้ตุลย์ใจร้ายมาก ตุลย์ไม่เคยเห็นค่าและความสำคัญของเราเลย เค้าคงเกลียดเรามากความรักที่เราให้เค้าต่อให้มีมากขนาดไหน ก็คงไม่อาจลดทอนความเกลียดชังของเขาได้ ทำไมเราต้องทำแค่ไหน เราต้องทำมากขนาดไหน เขาถึงจะเห็นค่าของเรา กูจะรักมึงให้มากนะตุลย์”  เป็นข้อความบางส่วน สักพักมันก็ออกมาจากห้องน้ำ ผมก็เก็บมันไว้ที่เดิม แล้วกลับไปนั่งบนเตียง
“ทำไรเหรอ”
“ป่าวไม่ได้ทำไร” มันก็ไม่ได้สนใจ มันก็เดินมาหาผม
“เช็ดหัวให้หน่อยสิ” มันยื่นผ้าขนหนูผืนเล็กมาให้ผม
“เช็ดเองไม่ได้หรอ” แต่มันนั่งลงที่พื้นระหว่างขาผมแล้ว ผมก็เช็ดให้มันไปครับ
“เบาๆดิ เดี๋ยวคอหักตายพอดีหรอก” นี่กูก็เบาแล้วนะ
“หักก็หักไปดิ ตายห่าไปเลย” เช็ดพอหมาดๆ มันก็บอกให้พอแล้วมันก็ไปแต่งตัวของมันต่อ โอ้ยมึงจะทาอะไรนักหนาว่ะ เยอะแยะไปหมด มันแต่งตัวนานพอสมควร
        
“จะกินไรอ่ะ” มันหันมาถามผม
“กินอะไรก็ได้”
“กินชาบูชิป่ะ” มันถามผม
“ตามใจมึงดิ” มึงอยากกินไรก็เรื่องของมึงเลย
“งั้นตามนี้ละกัน”  แล้วมันกับผมก็มากินชาบูชิกันกินกันจนแทบจะอ้วก เอาให้คุ้มครับ บุพเฟ่ทั้งที อิอิ
“ตุลย์ดูหนังกัน”
“ตามใจมึงดิ” แล้วมันกับผมก็ไปดูหนังกันหนังเชี่ยไรก็ไม่รู้ยิงกันบรรลัย แต่มันก็นั่งจับมือผมตลอด
“เป็นไงสนุกป่ะ” มันถามผม หลังออกจากโรง
“ไม่รู้เรื่องอ่ะ กูหลับ” ผมตอบตามจริงแอบหลับไปงีบนึง อิอิ
“โหไรว่ะ ไม่หนุกเลยดิ มันจะตาย” เออมึงมันอยู่คนเดียว
“โชว์ ทำไมมึงชอบแอบถ่ายรูปกู” ผมถามเพราะสงสัยมานาน
“กูชอบเวลามึงเป็นธรรมชาติ มึงดูน่ารัก ดูไม่มีพิษไม่มีภัยและที่สำคัญกูชอบมึงจบป่ะ” อืมเหตุนี้เองหรอ
“โรคจิต” ผมด่ามันไป

jun2010

อยากโดนป้อนข้าวจังเลย..หุหุ

Ifoot-ballZ

จะหวานกันไปแระ อิจฉาตาร้อนวุ้ย...

piyanate

ขอบคุณคราฟ   อยากมีแบบนี้บ้างอ่ะ

asdfg

ขอบคุณมากมากคับ

mario401

ขอบคุณครับที่แบ่งปัน

kikkapkao

ขอบคุนคราฟ

LekKab

อิจฉาจิงๆโธ่นึกว่าพี่ตุลเราจะใจแข็งซ่ะอีก

1712

ขอบคุณครับ

conan555

ขอบคุนครับ

nott3230

สวีนหวานกันน่าดู แต่สงสารโป้งแล้วอ่ะ

snowy69

มาต่อแร้วคราฟ

mmrotic

หวานมากครับ

boommy

ขอบคุณนะครับ น่าหนุกๆ

Banklovebank

ขอบคุณครับ

Banklovebank

ขอบคุณครับ

ริว

ขอบคุณค่ะ อิจฉาจิงๆ

takuza121

ขอบคุณครับ

whywhy

โคร ต ๆ อ่ะ Smile :')

imanaji

ขอบคุณครับ