โทษที..ทำไงได้กูรักมึงไปแล้ว (47-48 )

tanya

  ขออภัยนะครับวันนี้มาต่อช้าไปหน่อย เน็ตช้ามาเลยครับ เรามาต่อกันดีกว่าครับคราวนี้ 2 ตอนเลยครับ
(คัดลอกมา ขออภัยเจ้าของเรื่องนะครับถ้าหากว่าซ้ำ)         
   ตอนที่ 47  อ้อมกอดที่อบอุ่น
“ไปทำไรกันต่อดีอ่ะ”
“กลับเหอะ ง่วง” ผมบอกมัน
“ก็ดี จะได้ไปนอนกอดที่รักให้สบายไปเลย” เออจริงด้วยลืมไปว่ามันมานอนด้วย
“เพ้อเจ้ออีกแล้วนะมึงอ่ะ”  มันดูแลและตามใจผมตลอดเวลา
“ปะ กลับบ้านเรากัน” มันจับมือผมแล้วเดินไป
“บ้านไหน” ผมรั้งมันไว้
“ก็ห้องของมึงไง” อ่อแล้วไป ผมค่อยๆดึงมือของผมกลับแต่มันจับแน่นไม่ยอมปล่อย ผมก็เลยตามเลย สักพักผมสังเกตคนเริ่มมองผมก็เริ่มอายแล้วครับ
“โชว์  ปล่อยมือกูเหอะคนมองอ่ะ” ผมบอกมัน
“ทำไมอายหรอ เราเป็นแฟนกันหนิ”  มันตอบหน้าด้านๆหน้ามึงทำด้วยอะไรว่ะ ผู้ชายสองคนเดินจูงมือกันเป็นกูกูก็มองว่ะ
“เออกูอาย ปล่อยได้ยัง” มันก็ปล่อยมือผมแต่สักพักมันกลับเอาแขนมากอดคอผม
“โชว์มึงเล่นเชี่ยไรเนี้ยะ สนุกมากมั้ย” ผมเริ่มโมโห
“โกรธหรอ” มันหันมาถามผม แล้วเอาแขนออกจากคอผม
“ป่าว ไม่ได้โกรธ แค่ไม่ชอบ”  ผมไม่ได้โกรธอะไรมันจริงๆครับ
“อืม กูขอโทษนะ” มันขอโทษผม
“อืม” แล้วมันกับผมก็มาถึงห้องสักที
“ไปอาบน้ำก่อนเลยมึงอ่ะ” ผมบอกไอโชว์มันมีเสื้อผ้าของใช้ของมันในห้องผมอยู่บางส่วน เพราะมันเคยมานอนเฝ้าผมตอนผมไม่สบาย
“อาบพร้อมกันมั้ย” มันหันมาทำหน้าทะลึ่งกับผม
“ไม่เอา อาบเร็วๆเลย กูจะได้อาบมั้ง”“ก็ได้ เดี๋ยวค่อยมานอนกอดก็ได้” แล้วมันก็เข้าห้องน้ำไป  เฮอ จะให้มันนอนตรงไหนดี เตียงผมเตียงเดี่ยวเล็กจะตาย นอนสองคนก็เบียดกันตาย เอาไงดีว่ะ ให้มันนอนบนเตียงแล้วเรานอนข้างล่างเองละกัน  สักพักมันก็ออกมาจากห้องน้ำ ด้วยสภาพผ้าขนหนูจะหลุดแหล่ไม่หลุดแหล่ มึงทำไมหุ่นงี้ว่ะกูมองตัวเองแล้วอายเลยว่ะ ผอมก็ผอม แต่มึงนี้ซิกแพคสวยชะมัด โอ้ยอิจฉาโว้ย
“แอบมองหรอ”  เสียงมันปลุกผมจากสายตาที่จ้องมันอยู่
“ป่าว ใครอยากมอง รีบแต่งตัวเลยไป” สัสเอ้ย เสือกเห็นอีก
“นั้นแหน่ เค้าเห็นนะเธอ”
“เออ เรื่องของมึง” ผมรีบหยิบผ้าขนหนูจะเข้าห้องน้ำ แต่ตอนสวนกับมันมันเสือกดึงมือผมไว้
“อืมอยากดูก็ให้ดู ดูสิ ดูใกล้ๆเลย หรือไม่พอจะดูทั้งตัวเลยก็ได้นะ” มันทำท่าจะกระตุกผ้าขนหนู
“ไม่เอาพอเลยมึงกูจะอาบน้ำแล้ว ไม่เล่นแล้ว”
“ถูหลังให้เอามั้ย”  มันยังเล่นไม่เลิก
“วันนี้กูจะได้อาบมั้ยน้ำ” ผมทำหน้าจริงจัง มันเลยปล่อยมือผมก็เลยได้เข้าห้องน้ำ เลยอะไรนักหนาก็ไม่รู้ ไม่รู้ว่าสมองมึงพัฒนาเต็มที่รึยัง ผมอาบน้ำสักพักก็แต่งตัวออกมาเลย พอดีหยิบเข้าไปไม่อยากโชว์หุ่นก้างๆ อิอิ อายมัน
“มานอนเร็วที่รัก”  มันนอนอยู่บนเตียงแล้วตบเบาๆ
“ไม่เป็นไรมึงนอนไปเหอะ เดี๋ยวกูนอนข้างล่าง”  ผมหยิบผ้ามาปูข้างล่าง
“เฮ้ย ไม่เอาไม่ได้ มึงเจ้าของห้องจะนอนข้างล่างได้ไง มานอนบนเตียงด้วยกันเลย”  มันตบที่เตียงเบาๆ
“ไม่เป็นไรมึงนอนไปเถอะ”ผมปูผ้าข้างๆเตียง
“ถ้ามึงไม่อยากนอนกับกูกูนอนข้างล่างเองก็ได้”
“โชว์มึงเลิกเอาแต่ใจตัวเองได้ป่าวว่ะ” ผมชักโมโห
“เออกูมันเอาแต่ใจ”มันลุกขึ้นมาแล้วอุ้มผมลอยเลยครับ
“เฮ้ยย ปล่อย” มันวางผมลงบนเตียงแล้วนอนกอดผมไว้ไม่ให้ลุกไปไหน
“นอนด้วยกันนี้แหละ เรื่องมากจริงๆ กูไม่ปล้ำมึงหรอกน่า” มันกอดผมแน่น
“เออ อยากทำไรทำไปเลยมึงอ่ะ” ผมเลยนอนเฉยๆ ขี้เกียจเถียง นอนดีกว่า
“ให้ทำจริงหรอ” มันเริ่มซุกมาที่ซอกคอผม
“โชว์ กวนตีนแล้วนะมึง” มันก็หยุด
“ตุลย์ขอได้ป่ะ” ผมรู้ความหมายของมันครับ เพราะตอนนี้ผมรู้สึกมีอะไรมาตำที่ก้นผม
“ไม่เอา สัสส แล้วเอาออกไปจากก้นกูสักที” มันเริ่มถูไปมา แล้วไซร้มาที่ซอกคอผม
“ไอ้โชะ” ผมโดนปิดปากก่อนที่จะด่ามัน มันสอดลิ้นเข้ามาในปากผม ผมดันมันออก โอ้ยคนอะไรจูบเก่งชะมัด ทำเอาผมเคลิ้มเลยครับ ผมเผลอแลกลิ้นไปกับมัน มันเอามือลูบไปทั่วตัวผม สักพักมันก็ปล่อยปากผมเป็นอิสระ แล้วไซร้ไปที่ซอกคอ ใบหูผม มันถลกเสื้อผมขึ้น แล้วใช้ปลายลิ้นเล่นกับยอดอกของผม
“ซีดดด” ผมรู้สึกเสียวมากครับ แล้วก็รู้สึกดีด้วย
“ชอบมั้ย” มันถามผม
“อืม” ผมตอบได้แค่นั้นมันก็ค่อยเลื่อนต่ำลงไป แล้วดึงขอบกางเกงผม
“เดี๋ยว” ผมจับมือมันไว้
“มีอะไร” มันถามอย่าง งงๆ
“กูยังไม่พร้อม พอเถอะ” มันทำหน้างงอย่างเห็นได้ชัด
“ทำไมละ”
“ให้กูแน่ใจตัวกูเองมากกว่านี้ดีกว่า” ผมไม่รู้ว่าความรู้สึกที่ผมมีต่อมันคืออะไร
“ต้องรออีกถึงเมื่อไหร่” มันถามผม แล้วกลับมานอนกอดผมเหมือนเดิม
“ไม่รู้สิ”
“นานมั้ย”
“ไม่รู้สิ”
“งั้นกูขอนอนกอดมึงนะ” โอ้โหพึงคิดได้เนอะ ว่าจะขอ
“โชว์มึงแน่ใจว่าชอบกูจริงหรอ”
“กูรู้แค่เพียงว่าคนที่กูจะนอนกอดด้วยทุกคืนก็คือมึง” ขนาดนั้นเชียว
“แล้วใครเค้าให้กอดล่ะ”
“ไม่รู้สิจะกอดอ่ะ” มันกระชับกอดผมแน่นขึ้น
“โอ้ยกูหายใจไม่ออก” มันกอดแน่นมากครับ แล้วมันก็ค่อยๆคลายออก
“ให้กูช่วยหายใจมั้ยละ” ไม่พูดพร่ำทำเพลงมันก็ประกบปากผมอีกครั้ง แค่แป็บเดียวแต่ผมรู้สึกดี
“พอเหอะ นอนได้แล้ว” ผมบอกให้มันเลิกเล่น แต่รสจูบเมื่อกี้ยังติดปากผมอยู่
“ฝันดีนะครับ”  มันบอกผม
“อืม” แล้วมันก็นอนกอดผมไปจนเช้า
“โชว์ๆๆ ตื่น กูเจ็บน้องมึงทิ่มกูแต่เช้าเลย” คือมันไม่ได้ใส่กางเกงในครับ
“เวลาของมันนี้หว่า ทำเหมือนมึงไม่แข็ง”  มือมันมาจากไหนไม่รู้ล่วงเข้ามาจับของผมในกางเกงเลย ผมตกใจตาโตเลยครับ
“เฮ้ย!! ไอ้เชี่ย” มันไม่ยอมปล่อย แต่กลับเล่นของผม มันรูดขึ้นรูดลง เล่นที่หัว จนผมเสียวไปหมด
“ชะ โช ปะ ปล่อย เหอะ” ผมพูดตะกุก ตะกัก มันไม่ปล่อยแต่กลับเร่งจังหวะเร็วขึ้น
“ซีดด” ผมสียวมากครับ เสียวจนต้องกระเด้งก้นขึ้น
“ชะ โช” ผมจะบอกให้มันหยุด แต่มันกลับเร่งๆ เร็ว จนผมไม่ไหมแล้วครับ
“อ่า” น้ำของผมถูกปลดปล่อยออกมา เลอะกางเกงไปหมด ออกเยอะมากครับ เพราะผมไม่ได้เอาออกนานมาก
“เล่นไรของมึงเนี้ยะ เลอะหมดเลย” ผมพูดกับมัน
“แล้วชอบมั้ยละ” ผมไม่ตอบ  แต่ลุกจะไปล้างในห้องน้ำ
“ตุลย์ จะไปไหน จะสบายตัวคนเดียวได้ไง” มันพูดพร้อมชี้ไปที่เป้าของมัน ที่ตอนนี้มันโด่แทบจะทะลุบ็อกเซอร์
“ใครใช้ให้มึงทำให้กูละ”
“มึงไม่สงสารกูบ้างหรอ”
“แล้วจะให้กูทำยังไง”
“ทำให้กูดิ” เอาก็เอาว่ะ ไม่อยากเอาเปรียบใคร
“เออ ก็ได้ว่ะ” มันรีบถอดบ็อกเซอร์ออก ทันใดนั้น ของมันก็ดีดผงาญออกมา ก็ใหญ่นะ แต่เล็กกว่ากูนิดนึง อิอิ แอบเข้าข้างตัวเอง ตัวใหญ่ซะเปล่า
“เอาดิ ไม่ไหวแล้ว” ผมค่อยๆ เอามือไปจับของมัน ผมก็เขินเป็นนะ ถึงจะเคยมีอะไรกับผู้ชายมาแล้ว แม้แต่กับมันก็เหอะ แต่ตอนนั้นมันไม่ได้มีสถานการณ์แบบนี้ ผมรูดขึ้นรูดลงเบาๆก่อน แล้วค่อยเร่งขึ้น
“ซีดด อู้วว” มันร้องออกมา
“ตุลย์ ใช้ปากให้หน่อยดิ” มันบอกผม มากไปมั้นมึง
“ได้คืบจะเอาศอกหรอมึง เดี๋ยวไม่ทำให้เลย” ผมหยุดชักไปแป็บนึง
“ก็ได้ ต่อเหอะ” ผมเร่งให้เร็วกว่าเดิม แล้วสักพักมันก็ถึงที่สุด เลอะเต็มมือผมไปหมด
“เชี่ย เยอะแยะอะไรนักหนาว่ะ” ผมบ่นเบาๆ
“มันอั้นมาตั้งแต่เมื่อคืนอ่ะ” สาสส เสือกได้ยินอีก
“เฮ้ยยย สายแล้ว ไปเรียน” ผมหันไปเห็นนาฬิกา  
“เฮ้ยย!!” ผมต้องตกใจอีกครั้ง เมื่อมันอุ้มผมตัวลอยเข้าห้องน้ำแล้วล็อก
“เล่นไรเนี้ยะ” ผมด่ามันเมื่อมันวางผมลง
“รีบอาบน้ำเหอะ สายแล้ว”  เออจริงด้วย ผมถอดเสื้อผ้า ไม่ได้ดูแล้วว่าไอ้โชว์ทำไร ลืมอายเลยครับ อาบน้ำอย่างว่องไวอะครับ มันก็เอาสบู่มาถูให้ผม
“ไม่เป็นไรเอามานี้ เดี๋ยวถูเอง”
“ไม่ต้องหันหลัง เร็วดิเดี๋ยวสาย”  ผมเลยปล่อยเลยตามเลย สักพักเราก็อาบน้ำกันเสร็จ ไม่รู้ว่าความอายของผมหายไปตอนไหน ผมรีบแต่งตัวอย่างเร็วครับ
“ตุลย์ เพิ่งแปดโมงเอง” คือผมมีเรียนเก้าโมงครึ่งครับ
“อะไรนะ” ผมถามเพื่อความแน่ใจ
“นาฬิกาตายอ่า” มันชี้ไปที่นาฬิกาที่หัวเตียง ผมถอนหายใจอย่างโมโห เชี่ยไรว่ะ อุตส่าห์รีบ แล้วกูก็ทำเชี่ยไรไปว่ะเมื่อกี้
“เชี่ยไรว่ะเนี้ยะ กูก็รีบ”
“เวลามึงรีบน่ารักดีนะ” ก็ใช้สิ มึงถูกูทั้งตัว เห็นกูทั้งตัว ผมพูดไม่ออกครับ เพราะผมอาย
“ไม่เป็นไรแต่งตัวเหอะ ไปกินข้าวกัน” มันบอกผม ผมก็เลยแต่งตัว ไม่ได้รีบเหมือนเมื่อกี้
“กินไรดี”
“เจ้อ้วน” อยากกินข้าวมันไก่ครับ
“อืมไปดิ” แล้วมันกับผมไปกัน
“โชว์ทำไมมึงถึงชอบผู้ชายอ่ะ มึงเป็นเกย์หรอ” ผมถามมัน ตอนนี้รถติดไปแดง
“คงงั้นมั้ง กูไม่อยากมีลูก เพราะถ้ามีลูกแล้วกูกลัวให้ความรักเค้าไม่ได้เต็มที่” ผมว่ามันคงถูกเลี้ยงมาด้วยเงิน ไม่ได้รับความอบอุ่นแน่เลย
“แล้วมึงเคยมีแฟนเป็นผู้ชายมาก่อนป่ะ”
“อืมก็เคยนะ ตอนม.ปลายอ่ะ”
“เป็นไงน่ารักป่าว”
“น่ารัก แต่น้อยกว่ามึง”
“แล้วทำไมถึงเลิกกันอ่ะ”
“ก็พอขึ้นมหาลัย เราติดกันคนละที่ ก็เลยห่างกัน”
ตอนที่ 48  ทำบุญร่วมกัน
“อืม” สักพัก ก็มาถึงร้าน ก็นั่งกินไปจนสมอยาก อิ่มมากเลยครับ
“เหลือเวลาตั้งเกือบชั่วโมง ไปทำไรดีอ่ะ” มันถามผม
“ไม่รู้ดิ อยากไปไหนก็เรื่องของมึง” ตามใจมันบ้างครับ
“ป่ะ งั้นไป” มันจับมือผมอีกแล้วครับ มันลุกขึ้น
“ไปไหนอ่า เดี๋ยวมาเรียนไม่ทัน” กลัวไม่ทันเข้าเรียนครับ
“ไปเถอะน่า ไหนบอกไปไหนก็เรื่องของกูไง มาเรียนทันเชื่อสิ”
“อืม ก็ได้” แล้วมันก็ขับรถไปเรื่อยๆ แล้วมันก็เลี้ยวเข้าวัด
“มาทำไรเนี้ยะ”
“ถามโง่ๆ มาวัดให้มาทำไรล่ะ” มันด่าผมว่าโง่ครับ
“มึงด่ากูหรอ”
“ป่าว คืออยากมาทำบุญร่วมกับมึงอ่า” เป็นเอามาก
“เหรอ บอกดีๆก็ได้ ทำเป็นปิดบัง”
“ไม่เอากลัวบอกแล้วมึงไม่มา มึงเข้าวัดไม่ได้นิ” เอ๊ะยังไง สัสส มึงด่ากูนิ
“เอาอีกแล้วนะ มึงด่ากูอีกแล้วนะ เป็นเชี่ยไรเนี้ยะ” โมโหครับไม่ชอบให้ใครมาด่า แต่ชอบด่าคนอื่น อิอิ
“ขอโทษ เห็นหน้าเครียด ป่ะไปทำบุญกันดีกว่า อย่าทำหน้ามุ่ยอยู่เลย” มันจอดรถ แล้วบอกผม ชิใครจะทำบุญกับมึง ยังเคืองไม่หายเลย
“ลงมาเถอะครับ” มันมาเปิดประตูฝังผม ผมเงียบไม่ลง
“ขอโทษนะ ไม่ว่าแล้ว มึงอะ แค่แกล้งเฉยๆ อย่างอนไปหน่อยเลย ทำตัวเป็นเด็กไปได้” นี่มึงว่ากูอีกแล้วนะ ผมลงจากรถ
“มึงว่ากูอีกแล้วนะ”
“ตุลย์ มึงฟังบ้างได้มั้ยว่ะ ว่าอะไรเรื่องจริง อะไรเรื่องเล่น มีเหตุผลบ้าง ไปทำบุญได้แล้ว” มันจูงมือผมไปเลย ไอ้โชว์มึงอารมณ์ไหนเนี้ยะ
“กูพามึงมาทำเรื่องดีๆ แต่มึงก็อะไรก็ไม่รู้” มันยังบ่นไม่เลิก สรุปนี่กูผิด
“ปล่อย” ผมบอกให้มันปล่อยมือผม มันปล่อยแล้วเดินไปเลย อ้าว ไหงงั้นอ่ะ มึงเป็นไรเนี้ยะ มันเดินไม่หันมามองผมอีก
“โชว์ รอกูด้วยดิ” เออดูผิดก็ได้ว่ะ
“เป็นไร” ผมเดินทันมัน แล้วถาม
“กูแค่อยากมาทำบุญกับคนที่กูรัก แต่ทำไมมึงต้องทำตัวหงุดหงิดอะไรก็ไม่รู้ กูอยากให้มึงมีความสุข แต่มึงก็ทำเหมือนเป็นทุกข์ ทำไมกูทำไม่ดีตรงไหน” มันพูดออกมา โหกูเป็นขนาดนั้นเลยหรอว่ะ
“อะ กูขอโทษ ไปทำบุญกันเหอะ” ผมง้อมันครับ แล้วจูงมือมันไป มันก็เดินตาม
“คราวหลังอย่าทำหน้าแบบนั้นอีกนะ ไม่ชอบเลย”  หน้าแบบไหนว่ะ
“อืม แล้วมึงก็อย่าทำหน้าแบบนั้นด้วย น่ากลัวชะมัด” เวลามันโมโห หน้ามันหน้ากลัวมากครับ
“กลัวเหรอ จะได้ทำทุกวัน” สาสส
“ใครกลัว ไม่เคยกลัวมึงหรอก”
“เหรอ”
“เออ เลิกเถียงเหอะ รีบทำจะได้ไปเรียน” ผมเร่งมัน เราไปถวายสังฆทาน แล้วก็ปล่อยปลาครับ อิ่มบุญดี ตั้งแต่อยู่กรุงเทพไม่ค่อยได้ทำบุญเลย
“เป็นไง มีความสุขมั้ย” มันหันมาถามผมเมื่อขึ้นรถ
“อืม”
“กูอยากให้มึงมีความสุขทุกวัน กูจะพยายามให้มึงได้มีความสุขทุกวันนะ” มันบอกผมยิ้มๆ
“จริงหรอ ทำได้หรอมึงอ่ะ ทุกข์สิไม่ว่า” ใครที่ไหนจะมีความสุขได้ทุกวันว่ะ กูไม่ใช่นักบวชนะเว้ย
“ไม่รู้ แค่มึงอยู่กับกูทุกวันเดี๋ยวมึงก็รู้เองแหละ” โหกล้าพูด ใครจะไปอยู่กับมึงทุกวัน
“เพ้อเจ้อ”
“ดูเอาเอง เลิกเรียนมารับที่เดิมนะ” ทุกวันนี้เลิกเรียนมันจะมารับผมครับ มันคงเป็นชีวิตประจำวันของผมไปแล้ว หนีมันไม่พ้นแล้วครับ ผมก็ลงไปเรียนปกติ
“สัสสตุลย์เดี๋ยวนี้หน้าตาผ่องใสนะมึง ตั้งแต่คบเฮียโชว์เนี้ยะ” คำทักแรกจากไอ้คิวเมื่อผมเข้าห้องเรียน ยังเหลือเวลาอีกตั้ง 10 นาที ไอ้พวกนี้มาเร็วตลอดแหละครับ ผมนี่สายตลอด
“เชี่ย เบาๆดิ มึงกลัวเค้าไม่รู้หรอว่ากูคบใคร” ผมว่ามันไปเบาๆ ไม่อยากให้ใครรู้จริงๆครับ ว่าผมคบผู้ชาย ห็ผมเป็นผู้ชายนิครับ
“เออ แล้วนี่ทำไมมาเร็ว เฮียโชว์หมดแรงหรอ ถึงมาเร็ว” พวกมึงเมื่อไหร่จะเลิกแซวกูสักที
“จวย เลิกแซวกูสักที ไอ้อ้าวแล้วมึงเป็นไรนั่งเงียบ หน้าบูดเนี้ยะ” ผมหันไปถามไอ้ข้าวที่เงียบตั้งแต่ผมเข้ามาแล้ว
“ดราม่าอ่ะ” ไอ้พจน์บอก
“กับไอ้เจ๋งหรอ” ผมถามกลับ
“อืม” ไอ้พจน์กับไอ้คิวพยักหน้า ตอนนี้ไอ้ข้าวก็ยังซึมๆ ไม่ได้หันมาพูดกับผม
“ไอ้ข้าวมันทำอะไรมึง” ผมถามมัน มันยังนิ่งไม่ตอบ สักพักผมเริ่มเห็นดวงตามันระเรื่อด้วยน้ำตา
“เฮ้ย มึงเป็นไร มึงบอกกูดิ ไหนมึงบอกมีไรจะบอกกูไง” พูดไปแค่นั้นน้ำตามันก็ไหลออกมาเลย มันสวมเข้ากอดผม
“มันไม่รักกูแล้ว” มันพูดไปร้องไห้ไป
“มีอะไรทำไม บอกกูมาให้หมด” ไม่ได้แล้วครับ อาจารย์เข้ามาพอดี ผมเลยลากมันออกมาในห้องน้ำ ไอ้คิวกับไอ้พจน์จะตามมาแต่ผมส่งสายตาเป็นเชิงว่ากูจัดการเอง
“ไหนมีไรบอกกูมา มันทำอะไรมึง” ผมถามตอนนี้มีแค่มันกับผมในห้องน้ำ ห้องน้ำชั้นนี้ไม่ค่อยมีคน
“ก็ไอ้เจ๋งมัน ไม่โทรหากู มันบอกกูเอาแต่ใจ แล้วตอนนี้สามวันแล้วที่ไม่ได้ติดต่อกัน มันทิ้งกูแล้วใช่ไหม” อีท่าไหนล่ะเนี้ยะ
“ยังไง”
“กูผิดเองแหละ กูมันเอาแต่ใจ มันก็เลยทิ้งกู สมควรแล้วแหละ” มันพูดน้ำตายังไหลออกมาเรื่อยๆ
“มึงรักมันมากใช่ไหม” มันนิ่งไปสักพัก แล้วพยักหน้าตอบรับ
“ทำไมมึงถึงรักมัน” ผมถาม
“กูไม่รู้ แต่ตลอดเวลากูรู้ว่ามันจีบกู มันดูแลกูตลอด ถึงแม้ว่ามันจะกวนตีนก็เหอะ แต่มันก็ไม่เคยทิ้งกู แต่พอมันทำไม่ดีกับกู มันหายไปกูคิดถึงมันตุลย์ กูคิดถึงมัน  แต่นี้มันคงโกรธมากจริงๆ มีนคงทิ้งกูแล้วแหละ” มันร้องไห้ไม่หยุด
“แล้วมึงไปทำอะไรให้มันโกรธ” ผมถามอยากรู้ว่าไอ้ข้าวทำอะไร
“กูคุยกับคนอื่น เค้าขอเบอร์กูแล้วโทรมาหากู แต่กูคุยกันแบบเพื่อนคนหนึ่ง แต่กูไม่ได้บอกมัน กูผิดใช่ไหม” คงผิดมั้ง
“มันคงโกรธที่มึงปิดบังมันนั้นแหละ แล้วนี่จะเอายังไง”
“กูไม่รู้ มันไม่รับโทรศัพท์กู ไปหาที่ห้องก็ไม่อยู่ มึงจะให้กูทำยังไงตุลย์ จะให้กูทำยังไง”
“เอางี้มึงเลิกร้องไห้ก่อนได้ป่ะ เดี๋ยวใครมาหาว่ากูรังแกมึง” ไอ้ข้าวมันดูอ่อนแอมากครับ ร้องไห้ตลอด
“เอางี้เดี๋ยวกูคุยให้”
“จริงเหรอ”
“เออดิ เพื่อนมีปัญหามึงจะให้ปล่อยได้ไง แล้วอีกอย่างเพื่อนกูทั้งคู่ด้วย”
“ขอบคุณนะตุลย์ กูรักมึงว่ะ”
“สาสส ไม่เอาเดี๋ยวไอ้เจ๋งมันหึง”  ผมแหย่มันเล่น มันขำออกมา เวลามึงหัวเราะ ดูดีกว่าเมื่อกี้เยอะเลยว่ะ
“หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ขณะนี้ กรุณาติดต่อใหม่อีกครั้งค่ะ......” ผมโทรหาไอ้เจ๋งครับ นี้กูโดดเรียนเพราะพวกมึงเลยนะเนี้ยะ เอาไงดีว่ะ อ่อโทรหาไอ้โชว์ละกัน มันอยู่วิศวะเหมือนกัน
“โชว์ เจอไอ้เจ๋งป่ะ” ผมถามเมื่อมันรับสาย
“นี่นั่งหน้าเป็นหมาไม่ได้กินข้าวอยู่เนี้ยะ” โชคดีของกูแท้ๆ อยู่กับไอ้โชว์พอดี
“ขอคุยกับมันหน่อยดิ” สักพักมันก็รับ ได้ยินแว่วๆว่ามันจะไม่รับ
“ไอ้เจ๋งเดี๋ยวนี้ไม่เจอหน้า หายไปไหน” ผมถามไปเล่นๆก่อนยังไม่เข้าเรื่อง เดี๋ยวจะเครียด ฟังดูมีหลักการ
“กูไม่ค่อยว่างอ่ะ”
“หรอ แล้วมึงปิดโทรศัพท์ทำไม”
“กูไม่ได้เอามา”
“มึงมาเจอกูหน่อยป่ะ”
“ตอนนี้เหรอ”
“เออ คนละครึ่งทาง ศร.1 นะ ไม่มาเลิกคบอ่ะ” ผมยื่นคำขาด ผมตัดสายไป ดูสิมันจะมามั้ย
“ป่ะข้าว ไปเจอมันกัน” ผมส่งข้อความไปบอกไอ้คิวว่า เดี๋ยวเรียบร้อยแล้วกลับมาเล่าให้ฟัง เดี๋ยวกูโทรหา ผมมารอมันที่นัดหมาย มันยื่นรออยู่แล้ว แล้วพอมันเห็นผมเดินมากับไอ้ข้าวมันก็หันหลังจะเดินหนี ไอ้นี้มันต้องคิดจะทำอะไรอยู่แน่เลย
“เดี๋ยวไอ้เจ๋ง จะไหน” ผมเรียกมันไว้ทัน
“เอ่อๆๆ มึงมีไรรีบว่ามาเลยดีกว่า” มันตะกุกตะกักไม่มองหน้าผมกับไอ้ข้าว ผมลากมันมาคุยกันที่ลับตาคน
“มึงมีปัญหาอะไรกันทำไมไม่คุยกัน มึงรู้มั้ยไอ้ข้าวมันเสียใจแค่ไหน”  มันหันมามองหน้าผม
“มึงรู้ได้ไงว่ากูไม่เสียใจ มันโกหกปิดบังกูคุยกับคนอื่น ทั้งที่กูทำดีกับมันมาก มึงรู้มั้ยมันไม่เคยแม้จะบอกรักกู ทั้งที่กูรักมันมาก” มันพรั่งพรูออกมา ไอ้ข้าวมันก็หน้าสลด
“ไอ้เจ๋งกูรักมึง” มันโผเข้ากอดไอ้เจ๋ง ตอนนี้ไอ้ข้าวร้องไห้ไปด้วย  ไอ้เจ๋งก็กอดกกลับ สัส แค่นี้ก็จบ มึงไม่ยอมพูดกันเอง หนีกันอยู่นั้นแหละ ไอ้แค่คำว่ารักไม่ยอมบอกกัน
“หมดธุระกูแล้วนะ กูไปนะ” ผมบอกมันสองคน
“เดี๋ยว ไอ้ข้าวกูขอบใจนะ ที่ทำให้มันบอกรักกูได้” ไอ้เจ๋งพูด
“กูยังไม่ได้ทำอะไรเลย ความรู้สึกที่แท้จริงของพวกมึงต่างหากที่ทำให้มันดีขึ้น ไอ้ข้าวมึงรู้สึกอะไรก็พูดไปนะ อย่าเก็บเอาไว้ แล้วมันจะเกิดปัญหาแบบนี้อีก”
“กูไปเรียนนะ”
“อ้าวกูก็เรียนเหมือนกัน ไปด้วย” ไอ้ข้าวบอก
“ก็ไปดิ”
“งั้นเดี๋ยวกูเดินไปส่ง” ไอ้เจ๋งบอก
“เชี่ยไร มึงก็ไปเรียนดิ จะตามทำไม เดี๋ยวเลิกเรียนก็เจอกันแล้ว ส่วนไอ้ข้าวเดินไปกับกูไม่เป็นไรหรอก” ผมด่ามัน แหม พอมันบอกรักนะ ก็ตามเลย แล้วไอ้สามวันที่ไม่ติดต่อมึงต้องการพิสูจน์รักแน่เลย กูเชื่อมึงเลย
“อืม งั้นกูไปเรียนก่อนนะ ฝากไอ้ข้าวด้วย อ่อ เฮียโชว์ฝากบอกว่า คิดถึง ตอนเย็นเจอกัน” สาสส
“เออ แล้วไงเจอกัน”
“ไปนะข้าว เย็นนี้เก็บแต้มย้อนหลังนะ” ไอ้เชี่ยนี้ทะลึ่งไม่เลิก ไอ้ข้าวก็เขินตามระเบียบ  แล้วก็แยกย้ายกันไปครับ จบเรื่องครับ แค่มีอะไรเจอกัน คุยกัน มันก็จบแระ แฮปปี้เอ็นดิ้ง กลับมาพวกไอ้คิว ไอ้พจน์มันก็ถาม ผมก็เล่าให้มันฟัง มัน พวกมันก็แซวไอ้ข้าวไปตามระเบียบ ตอนเย็นไอ้เจ๋งก็มารับไอ้ข้าวไปทำกันก็ไม่รู้ ไอ้พจน์ก็ไปกับไอ้คิวเหมือนเดิม ส่วนผมก็รอไอ้โชว์ครับ
“รอนานมั้ย ได้ข่าวไปเป็นกามเทพสื่อรักหรอ” มันแซวผมครับ  ไอ้เจ๋งเล่าชัวร์
“กูไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย”
“แล้วเมื่อไหร่กามเทพจะแผลงศรให้รักเราสุขสมบ้างล่ะ” เพ้อเจ้อตลอด
“โชว์ มึงมีความสุขมั้ยที่อยู่กับกู ทั้งที่กูไม่เคยบอกแม้กระทั้งชอบมึง” ผมถามมัน
“มีความสุขสิ แค่กูได้อยู่กับมึงทุกวัน ตราบใดที่มึงไม่ได้ไล่กู หรือบอกว่าเกลียดกูเหมือนเมื่อก่อน” มันพูดยิ้มๆ
“เหรอ แสดงว่าถ้ากูบอกว่าเกลียดมึงก็จะเลิกยุ่งกับกูงั้นสิ”  ผมแกล้งมันเล่น
“คงงั้น”
“อืม งั้นก็ยุ่งต่อไปเพราะตอนนี้กูยังไม่เกลียดมึง แต่เมื่อก่อนเกลียดมาก”  ผมพูดเล่น แต่ตอนนี้หน้ามันดูสลดๆ
“อืม ไม่เป็นไร แค่ตอนนี้มึงไม่เกลียดกูก็พอ” มันชะลอรถแล้วจอดข้างทาง
“จอดทำไม” มันค่อยๆ โน้มตัวมาแล้วจูบลงไปที่หน้าผากผม
“กูรักมึงนะ” มันบอกกับผม ผมรับรู้ถึงความรักที่มันมีให้ผม
“อือ รู้แล้ว ไปเหอะ” เล่นอะไรไม่รู้เรื่อง ตลอดอะมึงไอ้โชว์
“กลับห้องเลยป่ะ” มันถามผม
“หิวอ่ะ พาไปหาไรกินหน่อยดิ”  
“กินอะไรดีอ่ะ อยากกินไรเดี๋ยวพาไป”
“แล้วแต่มึงเลย คิดไม่ออก”  ผมไปกินข้าวที่ห้างๆหนึ่ง ก็นั่งกินกันไปเรื่อย สักพักผมเหลือบไปเห็นโป้งกับขวัญเดินเข้ามาในร้านที่ผมกำลังนั่งกินพอดี อะไรมันจะบังเอิญขนาดนี้  เมื่อมันเข้ามาสายตาผมกับมันประสานกัน ผมก็ยิ้มให้มัน
“มากินข้าวหรอ” ผมถามมัน ตอนนี้ขวัญทำหน้าเหมือนอารมณ์เสีย  ไม่ต่างจากไอ้ตัวใหญ่ที่นั่งตรงข้ามผม ที่ทำหน้ารู้เลยว่าไม่พอใจ
“เป็นไงขวัญ สมหวังแล้วสินะ” ผมพูดกัดเล็กๆกับขวัญ
“อ่อ เรากับขวัญเพื่อนกันอ่ะ ไม่ได้เป็นไรกัน” ไอ้โป้งบอก  ขวัญหน้าเสียอย่างเห็นได้ชัด
“ตุลย์ งั้นเดี๋ยวเราไปหาไรกินก่อนนะ หิวอ่ะ ไปเหอะโป้ง” ขวัญทำทาคล้องแขนโป้ง
“ไม่กินด้วยกันหรอ ชอบกินข้าวกับเราไม่ใช่หรอ เดี๋ยวนี้ไม่กินด้วยกันเลยนะ” มันคงรู้ความหมายที่ผมส่งไป
“ไม่อ่ะเรามากับโป้ง” เออ มึงจะเอาก็เอาไป กูให้มึงแล้ว แต่เค้าจะเอามึงป่าวไม่รู้ ไอ้โป้งก็ทำหน้าสลดๆอยู่ตลอดเวลา แล้วสองคนนั้น ก็เลือกนั่งฝั่งตรงข้ามกับผม  ขวัญจัดการเองเรียบร้อย
“โป้งขวัญอยากกินนี้อ่ะ ตักให้ขวัญหน่อยดิ” โอ้ย มืออ่อนตักอะไรเองไม่เป็น ผู้หญิงคคนนี้ใครได้ไปเป็นเมียนะ ผมว่าอายยันลูก
“อืม ตุลย์กินเยอะๆ” อ้าวไอ้เชี่ยโชว์ จะไปแข่งกับเค้าทำไม อยู่ดีๆ มันก็ตักกับข้าวใส่จานผม แล้วมันก็หันไปยักคิ้วให้ไอ้โป้ง ไอ้โป้งหน้าเสียเลยครับ มันลุกมาหาผม
“ตุลย์ขอคุยอะไรด้วยหน่อยได้ป่ะ”  ขวัญก็จะลุกตามมา แต่โป้งห้ามไว้
“อย่าเลยโป้งนี้แฟนกู” ไอ้โชว์รีบบอก
“ไม่เป็นไรหรอกโชว์ กูเพื่อนกัน” ผมบอกมัน คุยๆ ดีกว่า จะได้ไม่ต้องมานั่งลำบากใจ แต่กูว่ากูคุยกับมึงไปเยอะแล้วเหมือนกันนะโป้ง
“แต่กูไม่ให้  พี่ครับเก็บเงินด้วยครับ” มันวางเงินบนโต๊ะ แล้วลากผมออกมาเลย

“อ่อ ส่วนมึงถ้าข้องใจตรงไหนเจอกูตัวต่อตัวที่ลานจอดรถ” ไอ้กร่างมาแล้วครับผมพยายามดึงมือมันไว้ แต่มันก็ลากผมมา แต่ที่ไม่อยากให้เกิดขึ้นคือตอนนี้ไอ้โป้งเดินตามมา ผมหันไปบอกมันว่าไม่ต้องตามมาพอมาถึงลานจอดรถมันก็ดันผมเข้ารถ แล้วหันไปประจันหน้ากับไอ้โป้ง ได้ไงละครับผมรีบลงรถไปห้ามมัน
“ไอ้สัส มึงจะยุ่งอะไรกับแฟนกู” ไอ้โชว์มันด่าไอ้โป้งครับ
“ผลั๊ก” ไอ้โป้งชกเต็มๆที่หน้าไอ้โชว์
“สัสสมึงพูดหมาๆ ยังงี้ได้ไง” ไอ้โป้งด่ามีหรอคนอย่างไอ้โชว์จะยอม ตอนนี้ฟัดกันแล้วครับ เอาไงดีว่ะ
“กูบอกให้หยุด” ผมห้ามมันก็ไม่หยุดครับ
“มึงสองคนจะทำอะไรก็ทำไปเลย  กูกลับเองแล้ว”ผมบอกแล้วเดินไปเลย ไม่ได้หันกลับไปอีกผมกลับมาที่ห้องด้วยความเหนื่อย ทำไมทุกคนต้องมาเดือดร้อนด้วยตัวกูด้วยว่ะทำไมต้องมีแต่ปัญหา


      

jun2010

ชอบจังเรื่องนี้อิอิ

Ifoot-ballZ

น่ารักอ่ะจบได้แระ อย่าให้มีเรื่องเศร้านะไม่งั้นไม่รักคนโพสจิงด้วย อิอิ(ล้อเล่นนะ)

piyanate

ขอบคุณคราฟ

mario401

ขอบคุณครับที่แบ่งปัน

asdfg

ขอบคุณมากมากคับ

kikkapkao

ขอบคุนคราฟ

LekKab

คิดไปคิดมาคู่นี้กว่าจะเข้ากันได้นี้ต้องผ่านอะไรมาเยอะมากเนอะ

1712

ขอบคุณครับ

conan555

ขอบคุณครับ

nott3230

ตุลย์รักโชว์เข้าแล้วอ่ะซิ 5555555

snowy69

มาต่อล่ะสนุกมากเลย

mmrotic

ชอบมากครับ

boommy

ขอบคุณนะครับ น่าหนุกๆ

Banklovebank

ขอบคุณครับ

ริว

ตุลย์รักโชว์เข้าแล้ว

takuza121

ขอบคุณครับผม

whywhy

โคร ต ๆ อ่ะ Smile :')

MarTomtam

ขอบคุณจ้าา *-*

imanaji

ขอบคุณครับ