รด.พี่ขอโทษ 3

atm007

ต่อจาก http://www.g4guys.com/board/forum.php?mod=viewthread&tid=24007 และ http://www.g4guys.com/board/forum.php?mod=viewthread&tid=24828

“แกนะแก ให้มาช่วยงานยังจะมาเป็นภาระเพิ่มอีก โอ้ยยยปวดหัวกะแกจริงๆไอ้หมอบ้า”ยัยเดียร์บ่นทันทีที่ผมลืมตาขึ้น ผมหันซ้ายหันขวาบิดขี้เกียจยันตัวลุกขึ้นแล้วก็ไปสะดุดตากับเตียงข้างๆ น้องโอ้ตยังนอนหลับตานิ่งสนิทอยู่ หายใจช้าๆสม่ำเสมอ คงจะหลับสนิทจริงๆ น้องโอ้ตสูงขึ้น ตอนนี้น่าจะมากกว่าผมแล้ว โครงหน้าเปลี่ยนไปนิดหน่อย มีกล้ามพอสวย(กรี๊ดดดดดด//writerสาวแตกอีกแล้ว555) ซิกแพ็กที่เคยเห็นก็ดูนูนชัดขึ้นกว่าเก่า โอ้ตค่อนข้างเปลี่ยนไปมากจริงๆ “พี่หมอครับแฟนเพื่อนผมเป็นไงบ้าง”เด็กผู้ชายคนนึงหน้าตาหล่อแบบกวนๆถามเดียร์ แฟนอีกแล้ว นี่มันแค่ล้อเล่นกันหรือเรื่องจริงเนี่ยยย..  “น้องเค้าเป็นลมน่ะจ้ะคงจะพักผ่อนไม่พอ หรืออาจจะไม่ค่อยกินอะไร เดี๋ยวอีกซักพักน้องเค้าคงตื่นแล้วล่ะน้องมีอะไรหรือเปล่าจ๊ะ?”เดียร์ถาม “อ๋อเปล่าหรอกครับพี่หมอคนสวย^^!เป็นห่วงน้องเค้าน่ะครับ”ไอ้เด็กนี่กะล่อน เห็นชัดๆหลีเพื่อนกรู- -“ ยัยเดียร์สนทนากับน้องเค้าอยู่พักใหญ่ผมก้ทราบชื่อมาโดยบังเอิญว่ามันชื่อบีม ไม่นานนักน้องโอ้ตก็ฟื้น“ไอ้น้ำมนโว้ยย น้องโอ้ตฟื้นแล้ววว”โอ้ยยย ไอ้เด็กเวรหูกรูจะแตกละ เพื่อนมึงก็อยู่หน้าซุ้มแค่เนี้ยตะโกนซะอย่างกับญาติมึงเสีย ผมก็ก่นด่ามันในใจไปเรื่อย นายน้ำมนก็เดินเข้ามาหาโอ้ต “โอ้ตครับเป็นไรป่าว เมื่อกี๊พี่ตกใจแทบแย่โอ้ตยืนๆอยู่ก็ล้มไปดีนะที่พี่รับทันไม่งั้นโอ้ตหัวฟาดแน่ๆ บลาๆๆๆ”น้ำมนรีบสาถยายจนน้องโอ้ตรู้เรื่องที่เกิดขึ้นตั้งแต่ต้นจนจบ “ขอบคุณนะครับพี่น้ำมน ขอบคุณนะครับคุณหมอ”น้องโอ้ตหันไปยกมือไหว้เดียร์อย่างนอบน้อม “จ้ะไม่เป็นไร เป็นหน้าที่ของพี่ออยู่แล้ว พักผ่อนไม่พอ ทานข้าวน้อยล่ะซิ่เราดูแลตัวเองบ้างล่ะ.. เอ้อ..ว่าแต่เราสองคนเป็นแฟนกันจริงหรือเปล่าเนี่ย^^” อีเดียร์ มึงจาถามทามม้ายยยยยย กรี๊ดดดด.. “อ๋อ ก็...” น้องโอ้ตยังไม่ทันตอบนายน้ำมนก็แทรกขึ้นมา .. “ครับ^^ ใช่ เราเป็นแฟนกัน”ไอ้น้ำมนมึงตอบได้หน้าตายมากเลยอ่ะ สาสส “จ้า..  งั้นเราก็ดูแลกันดีๆล่ะ ไม่มีอะไรแล้วล่ะ” “ครับบ ขอบคุณนะครับ”ทั้งนายบีม นายน้ำมนและน้องโอ้ตก็ลุกพากันออกไปข้างนอก แต่.. สายตาน้องโอ้ตหันมาปะทะกับสายตาผมอย่างจัง “พี่โอ้ต!..”  ผมก็ไบ้แดกสิ่ครับT T โอ้ตมีสีหน้าตกใจอย่างแรงแต่ไม่นานก็กลับไปเรียบเฉยเหมือนเดิม “อ้าวรู้จักกันหรอ”เดียร์ถามโอ้ตด้วยความสงสัยแทนบุคคลที่เหลือ “อ๋อ.. เอ่อ...  คืออ.. เคยนะครับ  เมื่อนานมาแล้ว..” โอ้ตเดินออกไปจากซุ้มอย่างไม่สนใจใยดีอะไรอีก “แกไปรู้จักน้องเค้าที่ใหนวะโอ้ต” “ก็.. อย่างน้องเค้าว่าแหละ เมื่อนานมาแล้ว” ผมอมยิ้มทำหน้ากวนเท้ายัยเดียร์แล้วเดินออกมาจากซุ้ม เฮ้ออ น้องเค้ามีแฟนแล้วจริงๆหรอวะเนี่ย..
ผมออกมาเดินเล่นสักพักก็เจอน้องโอ้ตนั่งอยู่หน้าบันไดทางขึ้นอาคารเรียน “ไงครับ..”ผมทักออกไป “พี่ต้องการอะไร?”โอ้ตกระชากเสียงถามห้วนๆ เอ่อ..คือจะมองหน้ากรูหน่อยได้มั้ยอ่ะ คุยกะกรูแต่มองไปทางอื่น ผมนั่งลงข้างๆ “พี่ไม่ต้องการอะไรหรอกครับ พี่แค่..  อยากคุยด้วยเท่านั้น” “แต่ผมไม่มีอะไรจะคุยกับพี่และไม่อยากคุย!”น้องโอ้ตตวาดเบาๆ “มีอะไรกันหรือเปล่าครับ?”ยอดชายนายน้ำมนมึงจะมาทำอะไรตอนนี้- -“ “เปล่าหรอกครับ ไม่มีอะไร พี่หมอเค้าแค่ทักผิดคนก็เท่านั้น เราไปกันเถอะครับพี่น้ำมน ขอตัวนะครับพี่หมอ ผมต้องไปเปลี่ยนชุดแต่งตัวใหม่”โอ้ตหันมามองหน้าผมแล้วดึงแขนน้ำมนเดินจากไป..
เวลาล่วงเลยมาจนถึงช่วงเที่ยงๆผมนั่งดูนักเรียนแข่งกีฬาสารพัดไปเรื่อยเปื่อย  ในที่สุดก็มาถึงการแสดงเรียกคะแนนจากประธาน แต่ละสีก็แสดงกันไปตามความสามารถสุดอลังการของตัวเอง แต่แล้วว.. “คุณหมอคะเพื่อนหนูหัวแตกค่ะ!”นักเรียนหญิงคนหนึ่งวิ่งกระหืดกระหอบมาตามพวกผมในเต็นท์ ผมและเดียร์จึงเดินไปดูเป็นบริเวณห้องน้ำชาย เห็นนักเรียนคนหนึ่งแต่งตัวด้วยผ้าไทยสีส้มสดนั่งพิงประตูห้องน้ำอยู่ “น้องเป็นไงบ้างคะ?”เดียร์ถาม “ผมไม่เป็นไรครับ ไหวๆ”เขาตอบแล้วพยายามจะลุกขึ้นแต่ก้ล้มลงไปอีก เดียร์รีบเข้าไปดูบาดแผลที่หัวและข้อเท้า “น้องไปทำยังไงมาล่ะครับถึงได้ล้ม”ผมถามออกไป “ผมลื่นตอนเปลี่ยนชุดออกมาจากห้องน้ำน่ะครับ” “ขาหักด้วยนะคะ ยังไงเดี๋ยวไปโรงพยาบาลดีกว่า”เดียร์ว่าไป “ขนาดนั้นเลยหรอคะ ตายๆๆๆๆ แล้วหนูจะทำยังไงล่ะเนี่ย เค้าเป็นตัวแสดงสำคัญด้วย อีก30นาทีก็ต้องลงไปในสนามแล้ว”นักเรียนหญิงคนที่ไปตามผมเธอหน้าถอดสี เหมือนจะเป็นลมเธอคงเป็นประธานเชียร์แน่ๆดูจากบัตรที่ห้อยคอเธออยู่ “สภาพเพื่อนน้องแบบนี้คงเดินไม่ได้แล้วล่ะค่ะ พี่เสียใจด้วยนะ”เดียร์พูดต่อ สักพักนักเรียนในสีส้มเริ่มจะมามุงกันมากขึ้นบางคนร้องไห้บางคนอารมณ์เสีย “สีเราขาดมันไม่ได้นะ ตัวสำคัญด้วยคอร์นเสปเราพังไม่ได้นะ” “แล้วจะเอาไงดีหาคนเล่นแทนได้มั้ย”การถกเถียงยังคงดำเนินต่อไปเรื่อยๆ “เอาล่ะๆ ใครร้องเพลงผู้ชนะสิบทิศได้บ้าง”ประธานเชียร์ถามขึ้น.. ทุกคนเงียบกริบ “ไม่มีเลยหรอ T T” “เอ่อ น้องคะ เพื่อนพี่ พี่หมอคนเนี้ยเค้าร้องได้อ่ะค่ะ พี่เคยได้ยินเค้าร้อง”อีเดียร์!กูจะฆ่ามึงงง “จริงหรือคะพี่หมอ พี่ร้องได้จริงๆหรอคะ” “เอ่อ..คือ พี่..” “นะคะๆ พี่หมอ ช่วยหนูหน่อยนะ หนูไหว้ล่ะค่ะหนูไม่อยากให้คอนเสปงานเสีย คุยกับอาจารย์ไว้แล้วไม่อยากให้อาจารย์ด่า อยากให้มันเป็นความทรงจำของเพื่อนๆม.6ด้วยน่ะค่ะ นะคะๆ”ทั้งหว่านล้อม ทั้งอ้อน เฮ้ออ..ชีวิต “ได้ค่ะ ช่วงบ่ายงานไม่ยุ่ง พี่หมอเค้าช่วยได้”ผมหันไปจะอ้าปากด่ายัยเดียร์ตัวแสบ เธอก้ชิ่งพาคนเจ็บไปขึ้นรถซะนิ่ “เอ่ออ..พี่ต้องทำไรบ้างอ่ะคับ” “ไม่มีอะไรมากค่ะเดี๋ยวพี่เปลี่ยนชุดนะ แล้วก็เดี๋ยวออกมาหาหนู”หล่อนว่าพลางยัดชุดไทยใส่มือผมมา  10 นาทีผ่านไปผมเปลี่ยนจากชุดเสื้อเชิตแขนยาวกางเกงสแล็คเป็นโจงกระเบนสีม่วงแดง แต่..เฮ้ย!ชุดนี้มันไม่มีเสื้อ! อีเดียร์กุฝากไว้ก่อนจบงานแกโดนชั้นเล่นไม่เหลือดีแน่T T กว่าจะทำใจออกไปได้ก้สักพักใหญ่ น้องประธานเชียร์สีส้มรีบลากผมไปบอกว่าต้องทำอะไรต่อพร้อมๆกับทำผมให้ใหม่ ใส่เครื่องประดับทั้งรัดเกล้า กำไรแขน กำไรข้อเท้า และบลาๆ เยอะซะ แค่ไม่เท่าไรนี่ก้หนักแล้ว “พี่หมอคะพี่แค่นั่งเสลี่ยงออกไปร้องเพลงแล้วก็แอ้คติ้งหน่อยนะ ที่เหลือเป็นหน้าที่ของหนูเอง” เธอบอกก่อนจะจัดผ้านุ่งและอะไรต่อมิอะไรของผมต่อไป สักพักนึงน้องโอ้ตก็เดินมา คราวนี้น้องโอ้ตนุ่งโจงกระเบนสีแดงสดลายไทยสวยงาม ท่อนบนไม่สวมเสื้อเช่นเดิม เครื่องประดับต่างๆก็ถูกเปลี่ยนยกเซต สวมกำไรแขนเป็นนาคราชเส้นโต ทั้ง2ข้าง คาดเข็มขัดสีทองอร่าม กล่าวง่ายๆก็คือทั้งตัวของน้องโอ้ตแทบจะมีแต่สีทองจากเครื่องประดับนาๆชนิด น้องโอ้ตเห็นผมก้ทำหน้างงสุดขีด “พี่แป้งเอาพี่หมอเค้ามาทำไมอ่ะ”โอ้ตถามประธานเชียร์ “พระเอกของพี่อ่าสิ่ ขาหัก หัวแตกไปโรงบาลและ ดีนะที่พี่หมอเค้าร้องเพลงได้ เกือบซวยกันทั้งสีแล้วมั้ยล่ะ” “จริงหรอพี่! พี่เก่งเค้าขาหักเลยเนี่ยนะ แล้วๆๆ ผมต้องไปรบกับพี่หมอแทนเนี่ยนะ” “ถูกต้องที่สุดคะคุณน้องโอ้ต พี่แป้งว่าพี่หมอเค้าใส่ชุดนี้แล้วดูดีกว่านายเก่งอีก ถ้าไม่ได้พี่หมอเค้าช่วยป่านนี้ไม่รู้จะเป็นไงบ้าง”ยัยแป้งประธานเชียร์ยังคงบ่นอะไรร่ายยาวไปเรื่อยๆ น้องโอ้ตมองหน้าผมสลับกับแป้งอย่างไม่เชื่อสายตาและสิ่งที่ได้ยิน จะได้เวลาที่ต้องไปลงสนามแล้วแต่ละสีก็แสดงกันไปเกือบจะหมด สีส้มของน้องโอ้ตแสดงเกือบสุดท้าย ผมนั่งบนเสลี่ยงที่บรรจงทำขึ้นอย่างสง่างาม น้องโอ้ตก็เช่นกันนั่งอยู่บนเสลี่ยงที่ทำขึ้นอย่างวิจิตรบรรจง “และแล้วก็มาถึงสีส้มนะครับ ผมได้ข่าวแว่วๆมาว่ามีการเปลี่ยนตัวแสดงกัน เค้าจะทำออกมาได้ดีเช่นไร โชว์ของพวกเขายังคงอยู่หรือไม่ เชิญพบกับสีส้มครับ..”พิธีกรกล่าวจบ เพลงผู้ชนะสิบทิศเริ่มขึ้น  นักเรียนต่างก็แสดงตามบทของตนไป ตอนแรกผมก้ร้องเพลงอยู่หลังสแตนเชียร์สักพักก้นั่งเสลี่ยงออกไปด้านหน้า ผมก็แอ้คติ้งไปตามบทบาทที่ซักซ้อมกับน้องแป้งไว้ เสลี่ยงค่อยๆวางลงอย่างเบามือ ผมลุกขึ้นแล้วเดินมายืนอยู่กลางสนามหญ้าแล้วร้องไปด้วย มีทั้งเสียงกรี๊ดเสียงปรบมือ แสงแฟรชมากมาย  
ฟ้า... ลุ่ม อิรวดี คืนนี้ มีแต่ดาว
แจ่มแสง แวววาว หื่อฮือฮื้อ ฮือ ฮือหื่อ
เด่นอะคร้าว สว่างไสว
เสียง คลื่น เร้าฤดี คืนนี้ข้าเปลี่ยวใจ
เหน็บหนาว ทรวงใน หื่อฮือ ฮื้อ ฮือฮือหื่อ
แต่ไฉนข้าเศร้า วิญญา
ข้ามา.. ทำศึก ลำเค็ญ
เหนื่อยแสนยากเย็น ไม่เว้นว่างเปล่า
เพื่อศักดิ์ชาว ตองอูถึงจะตาย จะอยู่
ขอเชิดชู มังตรา
ดวงใจ ข้ามอบ จอมขวัญ
มั่นรักต่อกัน มิ่งขวัญจันทรา
กุ สุ มา ยอด ชู้ รักเจ้าเพียงเอ็นดู
ไว้เชิดชู ดวงแด...
ไป รบอยู่ แห่งไหน ใจ คนึงถึง เจ้า
เคยเล้าโลมโฉมแม่ ข้ากลับ มาเมืองแปร
มองเหลียวแล แสนเปลี่ยว เปล่า
ไม่มี.. แต่เงาข้าเศร้า อาลัย
หัวใจแทบขาด อนาถ ใจ ไม่คลาย
เจ็บใจ คนรัก โดนรังแก
ข้าจะเผา เมืองแปร ให้มัน วอดวาย
จะตาย ให้เขาลือชาย
จะให้เขาลือชาย ว่านามชื่อกู
ผู้ชนะ สิบทิศ ผู้ชนะ สิบทิศ
ผู้ชนะ สิบทิศ ผู้ชนะ สิบทิศ
ผู้ ช... นะ... สิบ... ทิศ...
ฮื้อ... ฮือ.... หื่อ.... ฮือ... ฮื้อ....  
ผมร้องจบก็เดินกลับไปนั่งเสลี่ยงตามเดิม เสลี่ยงถูกยกขึ้น พาผมกลับมาหลังสแตนเชียร์เช่นเดิม ระหว่างทางก็สวนกับเสลี่ยงของโอ้ต โอ้ตมองหน้าผมแค่หางตาแล้วก็ออกไปร้องเพลงแบบเดียวกับผม “พี่หมอคะสุดยอดมากๆ ทุกคนชอบพี่มากๆเลย”ยัยแป้งละล่ำละลักพูดกับผมจนแทบฟังไม่รู้เรื่อง โอ้ตร้องเพลงบุเรงนองลั่นกลองรบ โอ้ตคงได้บทตะเบ็งชเวตี้ซิ่นะ
เป่าปี่ตีฆ้องลั่นกลองศึกรบ
จะพบคนงามด้วยความแค้นใจ
จะหมายชิงชัยกุสุมา
สร้างเวรกรรมไว้เจ็บใจยิ่งหนอ
เจ้าสอพิณยาข้าทนโศกา
ข้าหมายมั่นมาบุกตะเลง
กลองศึกรัวพลันไม่หวั่นเกรง
ฟังคล้ายเพลงชะชะช่า
สะท้านพสุธาแดนฟ้าเมืองแปร
กลองศึกรัวพลันไม่หวั่นเกรง
ฟังคล้ายเพลงชะชะช่า
สะท้านพสุธาแดนฟ้าเมืองแปร
บุเรงนองร้อนรุ่มในดวงแด
ถ้ารักข้าแพ้เป็นตายสู้กัน
เกณฑ์โยธายกมาในเร็ววัน
รับมิ่งขวัญทรามวัยกุสุมา(ซ้ำ)
เสลี่ยงของผมถูกยกออกไปอีกครั้ง ออกไปด้านหน้าสแตนเชียร์คราวนี้ถึงคราวผมต้องรบกับน้องโอ้ตล่ะ ....  ดีนะที่ตอนอยู่ม.ต้นเคยเรียนฟันดาบ ไม่งั้นต้องขายหน้าเค้าแย่ ผมก้ทำไปตามบทบาทและหน้าที เช่นเดียวกับน้องโอ้ต พอโชว์จบผมและน้องโอ้ตก็กลับ “พี่หมออออ  ขอบคุณมากๆเลยนะครับ นะคะ บลาๆๆๆ”คำชมคำขอบคุณสามวันก็เก็บไม่หมดครับ555 ยัยเดียร็รีบโผล่มาถ่ายรูปผมท่านั้นท่านี้ถ่ายคู่บ้างอะไรบ้าง เห้อ เหนื่อยกะมันจริงๆ

panrawat

ขอบคุนมากคราบ

panrawat

ต้นฉบับโพสต์โดย panrawat เมื่อ 2011-12-26 19:44
ขอบคุนมากคราบ

ชอบมากคราบ มาต่อไวๆนะคราบ

Champion

ขอบคุนนะค้าบบบบ

Aquarius

ขอบคุณครับ

wapachrsha

ขอใจหลายๆเลยเด้อครับ

abc55

ขอบคุณมากๆๆๆครับ

pondkong

ขอบคุณครับ

x_bigbig2

ขอบคุณนะคับ

x_bigbig2

ขออ่านหน่อยนะคับ   ขอบคุณมากๆ

11742670

มาอ่านต่อคร้าบ สนุกมาก

nettokung

ขอบคุณครับ

mpmp

ขอบคุนมากคราบ

tyn

ขอบคุณมากคับ

ya1

ขอบคุณครับ

stocky

ขอบคุณมากนะครับ

Eldest

ขอบคุณคร้าบ

tanboy

ขอบคุณมากครับ ตามมาอ่านต่อครับ หวังว่าจะมีตอนต่อไปนะครับ อยากรู้ว่ามันจะเป็นยังไงต่อไปอีกอ่าครับ ลุ้น ๆ พี่น้องสองโอ๊ต อิอิ

Badboys

ขอบคุณมากครับ

Ice-Cold

ขอบคุณนะคับ