โทษที..ทำไงได้กูรักมึงไปแล้ว ( 75-76 )

tanya

(คัดลอกมา ขออภัยเจ้าของเรื่องนะครับถ้าหากว่าซ้ำ)
: E, A; a: o1 h  V6 }6 ^2 ^ตอนที่ 75  โทษทัณฑ์
) C6 Q; w) h3 C2 x“โชว์ทำไมมึงพูดอย่างงี้อ่ะ มึงพูดแบบนี้มึงไม่รักกูแล้วใช่ไหม”ผมพูดผมเสียใจในสิ่งที่ได้ยินมาก
; K* Q2 H: g  @* S“กูบอกให้กลับไป”
7 ~( b1 l" }, b1 |. o“ไม่ จนกว่ามึงจะยอมคุยกับกูดีดี”
: Z- s; W& L* P' }+ Y“กู บอก ให้ กลับ ไป” มันพูดเน้นคำน้ำเสียงดูโกรธ
( @2 i: o: t" n0 p“ไม่ กูบอกว่าไม่ไง”
“เอางั้นใช่ไหม มึงจะหาว่ากูใจร้ายไม่ได้นะ”   
“เอาเลยมึงจะทำอะไรก็เชิญ ถ้ามันทำให้กูรู้ว่ากูยังมีตัวตนสำหรับมึง”ผมพร้อมที่จะยอมรับในทุกๆ สิ่ง มันกระชากแขนผมเข้าไปในห้องผมเจ็บแต่ผมจะทน มันโยนผมลงบนเตียง ยอมรับว่ามันรุนแรงมาก
“เอาสิ ตามที่มึงต้องการ ยังไงกูก็ผิดอยู่แล้ว” ผมจ้องตามันไม่ลดละ มันกระชากเสื้อผม จนขาดทีเดียว ผมรับรู้อารมณ์โกรธของมันได้อย่างเต็มที่ มันกระชากกางเกงผมออกพร้อมกับชั้นใน ตอนนี้ผมไม่เหลืออะไรแล้วบนร่างกาย
“มึงต้องการแบบนี้เองนะตุลย์ กูจะบอกให้ว่าความเจ็บปวดมันเป็นยังไง” ความเจ็บปวดรวดร้าวพุ่งสู่ร่างกายผม เมื่อสิ่งนั้นของมันก้าวล้ำเข้ามาในร่างกายผมอย่างไม่ปราณี เจ็บปวดร่างกายจนแทบจะฉีก น้ำตาแห่งความเจ็บปวดไหลออกมาอย่างไม่ขาดสาย กูขอโทษโชว์กูขอโทษ ทำไงได้กูรักมึงไปแล้ว ต่อให้เจ็บปวดแค่ไหนก็ก็ต้องทน
“ฮือ ฮุก” ความจุก ความปวด ปะปนกันจนไม่ได้รับรู้ถึงความสุขอย่างที่เคยเป็น
  I, [3 @# V/ l“เจ็บไหม ทรมานไหม” มันถาม ขณะที่ความเจ็บปวดถาโถมเข้ามาในร่างกายผมอย่างไม่หยุดหย่อน
“แค่ไหนกูก็จะทน โชว์ ขอแค่มึงกลับมา” ผมพูดพร้อมกับน้ำตา
  |& U; p2 Q& |' u“อือ กลับไปซะ” มันพูดพร้อมถอนกายออกจากผม เมื่อเสร็จกิจ แล้วเดินออกจากห้องไปอย่างไม่แยแสผมอีกเลยสภาพผมตอนนี้เมื่อพวกขายบริการ ที่พอเสร็จก็เดินจากกันคนละทาง ผมได้แต่นอนกอดหมอนกับน้ำตา แล้วมองย้อนถึงภาพวันวานที่แสนมีความสุขด้วยกัน สิ่งที่ผมทำกับมันสนองผมคืนแล้วใช่ไหม ภาพวันที่มันเรียกร้องขอความรักจากผม แต่ผมปฏิเสธอย่างไม่ใยดี ตอนนี้ผมรู้แล้วความเจ็บปวดของมันตอนนั้นเป็นอย่างไร ผมรับเอาไว้หมดแล้ว มันต้องจบอย่างนี้จริงๆ ใช่ไหม ผมค้นหาเสื้อเท่าที่พอจะมีในตู้มาใส่ ซึ่งพอมีเสื้อผ้าผมอยู่บ้าง เพราะมาพักที่นี้บ่อย แล้วลากร่างกายอันเจ็บปวดเพื่อออกไปหามัน
" |- T1 R- c! I- q, E“โชว์ มึงอยู่ไหน” ผมร้องเรียกตะโกนทั่วบ้าน ก็ไม่มีวี่แววของเจ้าของชื่อตอบกลับ นี้ใช่ไหมคือสิ่งที่ผมควรจะได้รับ คือการโดนทิ้งจากคนรัก เหมือนที่ผมเคยทำกับโป้ง กับมัน ผมรู้ซึ้งแล้วแหละ ผมได้แต่เดินไปตามทางอย่างไม่รู้จุดหมาย สติหลุดขาดจากร่างกาย เดินไปตามทางเรื่อยๆ ข้างทางมีแต่ป่า แล้วหุบเขา สวนผึ้งที่เคยอบอวลไปด้วยความสุขผมกับมัน ตอนนี้เป็นแค่ทางเดินผ่านของซากศพอันไร้ค่า ที่เดินไปอย่างไม่มีจุดหมาย ผมไม่รู้ผมเดินมาไกลแค่ไหน ผมไม่รู้แม้กระทั้งว่าผมเดินอยู่ที่ไหนด้วยซ้ำ
  s. X- b) L' w7 a. S6 Xเอี๊ยดดด!!
“ขึ้นรถ” ผมเปิดประตูรถสีดำมันวาวของมันขึ้นไปนั่งข้างคนขับ น้ำตาผมไหลเป็นทาง อย่างน้อยมึงก็ไม่ทิ้งกูให้โดดเดี่ยว  
. I- D8 m  \3 O% a& r“ขอบคุณ ที่ไม่ทิ้งกัน” มันนิ่งมองไปข้างหน้าไม่แม้แต่จะหันมามองผม ตลอดทางกลับกรุงเทพ มันมาจอดส่งผมที่หน้าหอ
“ไม่ลงมาด้วยกันก่อนเหรอ” มันไม่พูดอะไรกับผมเลย ผมพยายามพูด พยายามถาม พยายามทำทุกสิ่งทุกอย่างแล้ว ผมอยากกลับมาเป็นเหมือนเดิม โชว์กูขอร้องแหละ อย่าเป็นอย่างนี้เลยนะ ผมเดินลงจากรถแล้วมันก็ขับรถออกไปเลย ผมก็ได้แต่รอให้ผ่านช่วงเวลาอันเลวร้ายนี้ไป ขอให้ให้มันผ่านๆ ไปอย่างเร็วด้วยเหอะ ผมข่มตาให้นอนหลับไม่ได้เลยสักนิด
“ตุลย์ สีหน้าไม่ดีเลยนะ มึงไหวป่าววะ” ไอ้พจน์ถาม หลังจากเลิกเรียน
& T  a* [2 f6 c0 S6 a! j/ x$ O. b“ใช่ไหวป่าวตุลย์ ไปกินข้าวกันก่อนป่ะ” ไอ้ข้าวออกปากชวน
. X" l! Q% {' \+ w0 T" P3 Y: I“กูไม่เป็นไร ขอบใจพวกมึงมาก”  ผมตอบเสียงเรียบ
“ไอ้เชี่ยตุลย์ มึงจะล่องลอยอยู่อย่างนี้เพื่อไร ทำไมมึงไม่ไปง้อเค้าว่ะ หรือมึงทำไม่เป็น” ไอ้คิวว่า
“เอ่อใช่” ไอ้พจน์คู่หูเห็นพ้องด้วย ผมก็คิดว่ามันก็ถูกของพวกมันในเมื่ออยู่เฉยๆ ก็ไม่มีอะไรดีขึ้นมา
) m+ @* _) R* C) P“ก็ถูกของมึง งั้นกูจะไปง้อเค้า” พวกมันก้อทำหน้างงๆ ที่ผมเปลี่ยนสีหน้าจากหน้ามือเป็นหลังมือ
“ดีเดี๋ยวพวกกูช่วยเอง ไม่ต้องห่วงๆ”
+ }( Y' `& E5 F( H2 B5 y' o) U“แต่ตอนนี้หิวว่ะ เอ่อตุลย์พี่โชว์ก็อยู่ที่นั้นนะ กับพวกไอ้เจ๋ง เริ่มเลยดิ” ไอ้ข้าวว่า เริ่มเลยใช่ไหม ได้ แต่เอาไงดีว่ะ ไม่เคยได้ง้อใครด้วย แต่ทำไงได้นี่คือสิ่งที่ผมต้องทำ
“ข้าว มากันทุกคนเลย เอ่อตุลย์เฮียนั่งอยู่ตรงนู้นแหนะ เฝ้าโต๊ะอยู่” พวกผมเจอไอ้เจ๋งยืนซื้อข้าวอยู่
“อ่อ อืม” ผมก็เห็นมันนั่งอยู่คนเดียว ยังไม่ได้กินข้าวด้วย ซื้อไปให้ละกัน ง้อๆๆ ท่องเอาไว้ ผมเดินออกมาไปซื้อข้าวให้มัน แล้วเดินไปที่โต๊ะ ตอนนี้ก็ยังไม่มีมีใครมา
) }( Q/ C0 l  j: N2 r7 l“ซื้อมาให้” ผมวางแล้วนั่งฝังตรงข้ามมัน มันก็มองหน้าผมงง ว่ามาได้ไง ไอ้พวกนั้นมันก็ยังไม่มาสักทีไหนบอกจะช่วยไงว่ะ
) y9 l9 k6 i. U& [$ ]“เฝ้าโต๊ะละกัน เดี๋ยวไปซื้อข้าวแป็บ” เจ็บแปล็บเลยครับ
8 |5 [9 R& D+ k0 Z3 |; `& [1 N4 Q“ก็ซื้อมาให้แล้วนี่ไง โชว์ขอร้องแหละ อย่างน้อยก็กินข้าวที่กูซื้อมาให้หน่อย กูไม่รู้ความสัมพันธ์มึงกับกูตอนนี้จะเป็นยัง แต่ขอนะ อย่าทิ้งความรู้สึกดีดีที่เคยมีให้กันไป” มันไม่หันมามองแล้วเดินลุกออกจากโต๊ะไปเลย นี้มันไม่ใจร้ายไปหน่อยใช่ไหม นี้ใช่ไหมที่กูเคยทำกับมึง กูต้องชดใช้แล้วสินะ ได้งั้นกูก็จะทำเหมือนที่มึงทำกับกู แล้วเราจะได้เห็นดีกันไอ้โชว์ (โชว์กร่างปะทะตุลย์ตื้อ ใครจะแน่กว่ากัน) สักพักไอ้พวกนั้นก็มา
: o! m' ?# M# Y% W) d- l“ไปไหนละ”
$ u5 v! x# y$ B- }“ไปซื้อข้าว แมร่งกวนตีนกูก็ซื้อมาให้แล้ว ไม่แลของกูเลยสักนิด”
7 _, ^" [0 E  F* G; S9 }! S& D“ไม่เป็นไรเดี๋ยวกูกินเอง เสียดายของ” ไอ้เจ๋งพูดพร้อมหยิบจานข้าวที่ผมซื้อให้ไอ้โชว์มันไป
+ D) H$ n' Z" j( g“ตามใจมึงเหอะ เหลือไว้ก็ต้องให้หมาแดกอยู่ดี”
“สัสส เจ๋งแมร่งแย่งข้าวหมาแดก” ไอ้พจน์พูด ก็หัวเรากันไปครับ
“เอ่อ เจ๋ง เดี๋ยวกูกลับคณะก่อนนะ” ไอ้โชว์เดินกลับมาพร้อมข้าวกล่อง
“อ้าวทำไมรีบละเฮีย”
! `' f$ p4 X4 r" ^% B“เออ มีเรียนชดเชยว่ะ เพื่อนโทรตามกูลืม” โกหกไม่เนียนเลย ได้เดี๋ยวเจอกู
3 ?% p2 P/ I+ D, z# {- L' b“งั้นไปด้วยจะไปหาเพื่อนที่คณะมึงพอดี” ผมลุกขิ้นยืน ตามมัน มันเดินนำออกไปก่อนแล้ว ผมเดินไปจับมือมัน มันก็สะบัดออก ผมก็จับใหม่แน่นกว่าเดิม มันก็แกะออก แถมทำหน้าโหดใส่ผมอีก ได้ไอ้กร่างเอางี้ใช่ไหม
) g2 j2 l4 m% w. I6 a/ D“โชว์คืนนี้มานอนห้องกูมั้ย” ผมถาม
) u6 B& ?- [# s! H“ไม่อ่ะ บ้านกูมี”
8 `- R. k' r1 K: k4 h$ n6 ~“อ่อ งั้นกูไปนอนบ้านมึงนะ โอเคตามนี้” ผมพูดตัดบท แล้ววิ่งหนีมันเลยกลับมาที่โต๊ะ เพื่อนๆ ก็ยังอยู่
8 l% i9 Q: n$ G0 f% R& a“ไหงกลับมาว่ะ” ผมไม่ตอบแต่ยิ้มๆ
" w! j( v7 H) W$ Q$ a* F* _1 D“สัสส ลับลมคมใน ระวังเหอะจะยิ้มไม่ออก” ไอ้เจ๋งว่า
“สัสเจ๋ง มึงก็อย่าปากหมาให้มากเลยมึง ดูแลของตัวเองให้ดีเหอะ” ไอ้พจน์ว่า
“เอ่องั้นเดี๋ยวกูกลับก่อนนะ” ผมบอกพวกมัน จะรีบไปเตรียมตัว
# w# Y& U- M2 h8 U+ Q3 {“อ้าวไหงรีบกลับนักว่ะ ตะวันยังตรงหัวอยู่เลย” ไอ้คิวว่า
! y* b, o* n! S. G+ n( J' a“กูมีธุระนิดหน่อยนะ”
5 e2 y; \; [5 |! ]3 L“ไงก็สู้ๆ นะตุลย์” ไอ้ข้าวให้กำลังใจผม
5 Z% m7 m, h2 M“อืม ขอบใจพวกมึงทุกคนด้วยนะ” แค่มีพวกมึงอยู่ข้างๆ กูกูก็มีกำลังใจมากขึ้นแล้วแหละ ผมรีบตรงไปซื้อของที่ซุปเปอร์มาเก็ตตรงข้ามมหาวิทยาลัย กะว่าจะซื้อของแล้วก็ทำอาหารอร่อยๆ ให้มันกินสักหน่อย ผมช็อปปิ้งได้สักพัก ได้ขนมที่มันชอบกิน  วันนี้จะทำสปาเก็ตตี้ครีมซอสเห็ดที่มันชอบ ผมรีบหอบข้าวของทั้งหมดไปที่บ้านมัน  ผมจัดการขอใช้ครัวทำกับข้าว ผมเข้าออกบ้านมันจนคนในบ้านชินแล้ว เพราะผมก็เคยมาทำกับข้าว เคยมาช่วยแม่มันทำกับข้าวด้วย
: q6 Z& W0 f* a5 r, s“อืมน้องตุลย์ไม่ต้องทำเผื่อคุณนายกับคุณท่านนะค่ะ วันนี้ท่านมีงานเลี้ยงข้างนอกบ้าน” ป้าจิตบอกผม
“ครับ งั้นผมทำไว้เผื่อให้ป้ากับคนอื่นๆ ในบ้านด้วยละกัน”
- T- Y/ `1 I+ u4 Z4 F- K“จ้า ไม่ต้องทำเยอะนะเพราะป้าก็กินไม่ค่อยเป็นหรอก”
3 A6 @- O! ~. ~7 r% A“ครับ ขอบคุณนะครับป้า อ่อ ป้าถ้าโชว์กลับมาไม่ต้องบอกนะว่าผมมาที่นี่ แล้วทำกับข้าวให้มัน”
0 H- t( X" A, \0 x+ {# o“ค่ะ ตามสบายนะค่ะ” แล้วป้าจิตก็ปล่อยให้ผมละเลงอาหารของผมไป อร่อยไม่อร่อยไม่รู้ แต่มึงติดใจแน่เพราะกูใส่ยาเสน่ห์ลงไป 555 ล้อเล่น เป็นเสน่ห์ปลายจวักจากคุณแม่ล้วนๆ  
“น้องตุลย์ น้องโชว์มาแล้วค่ะ”
6 A6 U" C+ O+ R) c) A% z“งั้นฝากป้าไปจัดโต๊ะเลย” ป้าจิต ยกอาหารฝีมือผมไปให้มัน ผมก็ได้แต่แอบมอง ไม่รู้ว่าคุยกันว่าไง แต่มันก็กิน ผมรู้ว่าตอนนี้มันรู้สึกโดดเดี่ยวแค่ไหน กับการที่ต้องมานั่งกินข้าวคนเดียว
“อร่อยดีนะป้าจิต ซื้อมาจากไหนหรอ” มันกินหมดมันก็ถามป้าจิต
“กูทำเองแหละ อร่อยใช่ไหมล่ะ กินซะเกลี้ยงเลย” มันทำหน้าเหมือนเสียฟอร์ม
% p+ H; X7 w1 Y1 @  c) L# m( Z“ก็งั้นๆ อ่ะ แค่กูหิวเท่านั้นเอง” ตามฟอร์มๆ ไอ้กร่างขี้แอ็กเอ้ย
“หรอ หิวก็กินอีกสิยังมีเหลืออีกเยอะนะ”
5 V0 @3 X" G  i' o+ [1 `“ไม่อ่ะ ป้าจิตงั้นเดี๋ยวผมไปอาบน้ำก่อนนะครับ” แล้วมันก็ลุกเดินขึ้นห้องไป มีหรอที่ผมจะไม่ตาม ตามจิตเลยครับ ตามติดชีวิตที่หายไป (ชื่อรายการใหม่ของผม 555)
“ตามมาทำไม กลับไปเลยไป” มันหันมาไล่ผม
4 E% g$ z, F) m! o/ @- J' G0 {“เรื่อง บอกแล้วไงว่าจะมานอนด้วย” จังหวะนี้หน้าด้านเท่านั้นที่ครองโลก อิอิ
/ z' h4 r% }( @“ใครอนุญาตไม่ทราบ ห้องใครห้องมันโว้ย” ก็เถียงไปตลอดทางเดิน จนเดินเข้ามาถึงห้องมัน โดยที่มันยังไม่ทันได้ไล่
“อาบน้ำด้วยสิ” ผมเอ่ยด้วยน้ำเสียงยั่วยวน
5 B. q: p& K& i1 S- r+ D5 [6 G“ไม่” มันพูดเสียงแข็งคำเดียว ผมก็ตกใจแต่ก็ต้องทน เพื่อวันของเรา สู้โว้ยๆ
“งั้นมึงอาบเถอะ กูอาบแล้วแหละ” ผมโกหกไปไม่เนียนเลยสักนิด เพราตอนนี้ยังใส่ชุดนิสิตอยู่เลย ทำไงได้เค้าไม่ให้อาบด้วยหนิ มันหยิบผ้าเช็ดตัวแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป
อีกนานไหม เมื่อไหร่นะ ที่ผมกับมันจะได้กลับมามีความสุขในห้องนี้ ห้องแห่งความทรงจำ ทั้งความเจ็บปวด ความทุกข์ ความสุข ยังคละคลุ้งวนเวียนอยู่ภายในห้องนี้ คิดแล้วน้ำน้ำก็ไหลอยู่ข้างใน โชว์กูขอโทษละกัน ที่ผ่านมามึงคงเจ็บปวดเพราะกูมามาก กูขอโทษจากใจจริง แล้วก็หวังว่าวันของเราจะย้อนกลับคืนมา
“มานี้สิ เดียวเช็ดผมให้” ผมนั่งบนเตียงรอมันมาหาอย่างที่เคยเป็น แต่ตอนนี้มันเห็นผมเป็นเพียงอากาศธาตุที่ไม่มีตัวตนสำหรับมัน ไม่มอง ไม่มีปฏิกิริยาตอบโต้ มีบ้างเล็กน้อยเท่านั้น นี้กูทำผิดมากขนาดนั้นเลยหรอว่ะ นี้คือโทษทัณฑ์ของกูใช่ไหม ผมได้แต่มองมันทำอะไรต่อมิอะไรของมัน เหมือนวิญญาณที่มันไม่เห็นผมแต่ผมเห็นมัน มันล้มตัวลงนอนบนเตียงไม่คิดแม้แต่จะมองผม โชว์มีกร่างแบบเดิม ด่ากู ทำร้ายกูยังดีเสียกว่า อย่างน้อยก็ทำให้รู้ว่ากูยังยืนอยู่บนพื้นที่ชีวิตของมึง กูไม่ชอบแบบนี้เลย กูพยายามเข้มแข็ง พยายามยิ้มให้มึง ทั้งๆที่ในใจกูเจ็บปวดแค่ไหน กูรู้ซึ้งถึงความรู้สึกมึงแล้ว กูรู้ซึ้งแล้ว กูขอโทษ
“นอนด้วยนะ” ผมล้มตัวนอนข้างๆ มัน มันหันหลังให้ผมไปอีกทาง นี้ใช่ไหม ต่อให้อยู่ใกล้แค่คืบก็เหมือนยิ่งไกลไปเสียทุกที เฮออ จะทำไงดีว่ะเนี้ยะ สู้ต่อไปตุลย์จอมตื้อ เราถือคตินี้แล้วหนิ เพื่อนำคืนไอ้กร่างของเราคืนมา กอดแมร่งเลย มันก็นอนนิ่งครับ มันหลับหรือมันชอบว่ะเนี้ยะ อิอิ
ตอนที่ 76  ขอบคุณที่ยังรักกัน
“พี่ตุลย์อยูไหนเนี้ยะ วินถึงแล้ว” วันนี้ผมนัดน้องวินออกมาบอกจะพามันมากินข้าว ก่อนหน้านี้มันพยายามให้ผมเล่าเรื่องราวให้ฟังว่าเป็นไง เลยตัดสินใจพามันมากินซะเลย นัดเจอที่เมเจอร์ครับกะว่าจะดูหนังด้วย ขอคลายเครียดสักวัน
* m, b" y; X3 I3 p% a" Z“ใกล้แล้ว อีกป้ายนึง” ผมตอบปลายสายบนรถเมล์ รถติดได้อีก
“อย่าช้านะ วินหิวมากๆ”
1 N$ l  q2 i* S“อืม อีกแป๊บนึงเดินเล่นไปก่อนนะ”
“หวัดดีครับพี่ตุลย์” ผมรับไหว้วิน อ้าวไอ้น้องรามก็มาด้วยแฮะ
“อืม รอนานไหม”
) M' D" ^/ ]2 v9 o“พี่ตุลย์ไม่ต้องเลี้ยงมันหรอกนะ มันตามมาเอง อีกอย่างมันรวยกว่าเราอีก” ไอ้น้องวินรีบบอก ผมยังไม่ทันได้ถามอะไรเลย
4 M# X2 E. O* L& e( r1 B“ไม่เป็นไร นานๆที น้องพี่นะเว้ย เพื่อนวินก็น้องพี่แหละ” ผมบอกไป ไม่ได้สำเนียกเลยว่าตัวเองจนกว่ามันเยอะ 55 แต่เอาหน่ามันเป็นธรรมเนียมที่พี้ต้องเลี้ยงน้อง
1 C+ T, ^; D0 s( U“กินไรอ่ะ” ผมถามมัน
“แล้วแต่พี่ตุลย์เลย มีงบเท่าไหร่เลี้ยงเท่านั้นเลย”
$ R0 c" @7 `8 o“เอางั้นหรอ งั้นออกไปกินส้มตำข้างทางกัน” ผมแหย่มันเล่น
, a/ F5 w6 Z4 _( k# w7 k- \“งั้นหรอ ก็ได้ครับ” อ้าวไอ้นี้เชื่อไรง่ายจริงวุ้ย เด็กน้อยของพี่
+ ^% k" t* F5 z( @! ~7 ]“พี่ล้อเล่น กินซิสเลอร์ นี้แหละ วินเชื่อคนง่ายไปนะ”  ผมเดินนำมันเข้าไป
“ป่าว วินไม่ได้เป็นคนเชื่อคนง่ายซะหน่อย วินแค่เชื่อพี่” ซาบซึ้งน้ำตาแทบไหล ผมร่ำไห้ด้วยความสุขที่เปี่ยมล้น เวอร์ไปๆๆๆ 55
“อืม รามดูมันได้ อย่าให้มันไปเชื่อใครง่ายๆ เดี๋ยวโดนหลอกเอา” ผมหันไปคุยกับไอ้ราม
# K) ^4 ^0 o4 `9 Q  w$ V- R2 a“โอ้ยยพี่ตุลย์ ไอ้เชี่ยเนี้ยะตัวหลอกวินเลย วินตามมันไม่เคยทัน” ไอ้น้องวินรีบโวยวาย
“เยอะไปๆ” ไอ้น้องรามหันมาพูด น้องคนนี้ตั้งแต่รู้จักมันมา ไม่เคยเห็นมันพูดไรแบบจริงจริงจังเลย ไม่ใช่ไร้สาระนะ  หมายความว่ามันพูดน้อยจนเข้าถึงยากมาก น้อยที่จะเห็นมันพูด
“น้อยไปต่างหาก” ผมก็สั่งอาหารกินกันไปแหละครับ ก็พูดคุยกันตามประสาพี่น้อง
% |* x3 `% w& H1 [+ o“แล้วกับพี่โชว์เป็นไง” ไอ้น้องวินเริ่มถาม
' @/ |3 t* \6 }2 m- ~“ก็ยังไม่ดีขึ้นอ่ะ แต่ก้พยายามอยู่”
; O  @" L) l# S4 g/ E6 L1 J1 E“พี่ตุลย์มีอะไรรีบบอกวินนะ เผื่อวินช่วยได้”
' d. W, e2 P6 M7 ^“ช่วยตัวเองให้ได้ก่อนเหอะ” ไอ้น้องรามนี้ก็มีมุมกวนตีนเหมือนกันนะเนี้ยะ
( p! N1 V" R6 L/ ?% |% K0 J“ไม่เอาขี้เกียจ ให้มึงช่วยดีกว่า” เอ๊ะยังไงสองคนนี้ ผมก็พึ่งเห็นรอยยิ้มบางๆ ของไอ้น้องรามก็วันนี้แหละ
/ y8 n' w& N4 D, W“อืม พี่ยังไหว ยังไงแกตั้งใจเรียนเหอะเทอมแรกทำเกรดดีดี”
“ครับ วินเก่งอยู่แล้ว” ไอ้นี้ไม่ได้มีความถ่อมตัวเลย
1 D! \- t. M3 z- w5 f: q“ใช่มันเก่งพี่ตุลย์ มันยังสอนรามเลย” วันนี้ทำให้ผมได้คุยกับรามแล้วรามก็เริ่มคุยกับผมมากขึ้น
6 t% [/ u$ Q' y' c# K- _“คนเก่ง ถ้าไม่ขยัน ก็ตายได้เหมือนกัน อย่าทะนงตัวไป”
0 m- m) k' w- q/ m! J& E“ครับๆๆ พี่ชายวินจะขยันๆๆ นะ”
“อืม เกรดดีมีรางวัล”
/ Y7 \/ B/ U# j! C0 h% ~“จริงอ่ะ แค่ดีหรอ แล้วถ้าได้เอล่ะ” มันกวนตีนครับ
6 J8 Y9 Y8 L+ N8 F" c$ ?“เอ๊ะไอ้นี่หนิ กวนเหรอไม่ต้องเอาแล้วรางวัล” ผมแกล้งมันเล่น
“โหพี่ตุลย์อ่ะ แค่แกล้งเล่นเอง เทอมนี้จะทำเกรดสูงๆ รอรับรางวัลเลยครับ”
; K' u# b7 ^& {8 b“ทำให้ได้อย่างที่พูดเหอะ”
“คร้าบบ พูดงี้ไปซื้อของขวัญมาเลยดีกว่า” จะน่ารักไปไหนน้องคนนี้
“ไปดูหนังกันป่ะ”
“เอาดิพี่เลี้ยงนะ”
# b; s# T4 b4 x& ~5 D“เคเค เลี้ยงอยู่แล้ว” วันนี้หมดตูดชัวร์ 555 คิดในใจพอ
“รามดูด้วยกันนะ” ผมหันไปชวนน้องราม
3 K7 l, U" G7 P2 @: e; C+ _0 p“อ่อ ได้ครับ กะว่าจะดูกับไอ้วินมันอยู่แล้ว วันนี้หนังใหม่เข้า” หนังใหม่ด้วยไง ราคาเต็ม จนๆๆๆ 555
“อืม งั้นไปซื้อตั๋วกันเหอะ” ซื้อตั๋วแล้วก็ต้องรออีกประมาณครึ่งชั่วโมงถึงจะถึงรอบ
2 F/ [8 o% T" R“ตุลย์” ผมหันหลังไปตามเสียงเรียก
“อ้าวโป้ง”
“หวัดดีครับพี่ตุลย์” ไอ้น้องซันสวัสดีผม น้องมันโตขึ้นเยอะแล้วครับ ดูจากสภาพการคือคงรักกันดี เพราะแววตาไอ้โป้งเห็นผมมันก็ไม่ได้หม่นหมองอะไรแล้ว ดีแล้วมึงมีความสุขกูก็ดีใจแล้วโป้ง
“ดีซัน โตขึ้นเยอะเลยนะเนี้ยะไม่เจอเสียนาน” ผมก็แนะนำให้สองฝ่ายรู้จักกันไป
“เป็นไงสบายดีสิมึง เดี๋ยวนี้หวานนะ แล้วนี่มาทำไร” ผมแซวโป้ง
“คงหวานสู้มึงไม่ได้หรอก” ผน้าผมเจื่นอเลยครับ แต่มันก็คงไม่ทันได้มอง
“มาดูหนังเหรอ” ผมถามมัน
“อืม อีกครึ่งชั่วโมงนะ” สรุปมาดูหนังเรื่องเดียวกัน ผมบอกแล้วโลกเรามันกลมและเล็กนิดเดียว จากนั้นก็เข้าโรงกันตามระเบียบ  โรงหนังนะ 55 หนังสนุกมากครับ
0 \) t" z% r& k$ f“สนุกมากเลยเนอะ พี่ตุลย์ไปไหนต่ออ่ะ” น้องวินถามหลังออกมาจากโรงหนัง
“ไม่รู้สิ กลับแหละ”
! `- ?' o2 K+ w# [( d“ตุลย์ไปกินข้าวกันก่อนป่ะ ไปด้วยกันหมดนี่แหละ” ไอ้โป้งหันมาชวนทุกคน
' q) ?6 V1 m; h. Y7 i“เอางั้นหรอ วินว่าไง”
“แล้วแต่พี่ตุลย์ วินยังไงก็ได้ ส่วนไอ้รามก็คงตามผม”
“ถามกูแล้วหรอ” ไอ้รามแย้ง
“แล้วมึงจะไปไหม”
( U# t4 D: @- z7 P2 U6 I" j  K( J“มึงไปไหนกูก็ไปนั้นแหละ” ไอ้รามว่า
“แล้วมึงจะแย้งทำหอกไรว่ะ” ไอ้น้องวินว่าไอ้ราม คู่นี้ก็กัดกันตลอด สุดท้ายพวกเราก็ไปกินข้าวเย็นด้วยกัน ก็คุยกันไปเรื่อยเปื่อย ไอ้โป้งกับน้องซันดูมีความสุขดี ผมก็สบายใจ ตอนนี้ก็คงเหลือแต่เรื่องของผม ที่ต้องลุ้นกันต่อไป
) j: B7 I$ d! _2 f* H2 {- w“อ่ะ ซื้อขนมมาฝาก” ผมไปหามันที่บ้านเอาขนมไปให้
0 y' ]( t$ I" C5 v“ซื้อมาทำไม เอากลับไปเถอะ”  มึงไม่มีทางใจแข็งตลอดไปหรอกโชว์
“งั้นอยากกินเมื่อไหร่ก็เอามากินนะ ฝากป้าจิตไว้นะ” ผมบอก
“วันนี้นะไปดูหนังมาด้วยแหละ หนังสนุกมาก...” ผมเล่าว่าวันนี้ผมไปทำอะไรมาบ้าง  ถึงแม้ว่ามันจะไม่สนใจก็เหอะ แต่ยังไงก็เข้าหูมันอยู่ดี
  ?2 R& @3 B. g2 o7 c9 q" G6 V“โชว์พรุ่งนี้เราไปเที่ยวกันไหม”
) [3 I9 X6 |* I“อย่าทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นได้ไหม” มันย้อนตอบกลับมา
“ใช่สิ ทำไมถึงเหมือนเดิมไม่ได้ล่ะ” ผมย้อนถาม อยากรู้ว่ามันจะตอบยังไง
1 r& [) r1 y0 Y0 r5 V  Z“คนเรา บางครั้งเจ็บก็ต้องทน เจ็บแล้วต้องจำ แต่บางครั้งถ้ามันสาหัสเกินไป ก็ทนไม่ไหวนะ ตายเสียยังดีกว่า” นี่คือเหตุผลใช่ไหม
! O% P5 ^5 s$ F6 B“แล้วถ้ากูรักษาให้มันจะเจ็บน้อยลงไหม โชว์กูรักมึงมากนะ มึงไม่รักกูแล้วใช่ไหม”  ผมถามจ้องหน้ามันรอคำตอบ
  p0 T/ F' P8 M% e- Q- @% T9 e1 u“รัก” มันตอบแต่ไม่ได้มองหน้าผม
. b/ k# n( g$ b: m* ]: i
“อืม ขอบคุณที่ยังรักกัน” ผมพูดแค่นี้ก็เดินออกมา ขอแค่ได้รู้ว่ามันยังรักผมก็พอผมขอแค่นี้อย่างน้อยก็ทำให้ผมมีกำลังใจที่จะทำให้วันของเรากลับมาเหมือนเดิม  
“ไอ้ตุลย์ เป็นไงบ้างว่ะ” ไอ้พจน์ถาม
“ก็สู้ต่อไป” พวกมันถามและเป็นกำลังใจให้ผมตลอดเวลา จนตอนนี้ผมไม่ค่อยเครียดแล้ว ผมไปหามันที่บ้านทุกวัน ไปทำกับข้าวซื้อขนมไปฝาก ไปนอนด้วยบ้าง มันก็ไม่ว่าอะไร เริ่มพูดกับผมมากขึ้นสักวันมันก็ใจอ่อนเองแหละ ผมตื้อเก่ง 555
“ดีแล้วๆ วันนี้ไปฉลองกันมั้ย คลายเครียด” ไอ้คิวชวน
“ไปไหนกันอ่ะ ไปด้วยดิ” ไอ้น้องวินตัวแสบครับ
- F4 g9 ^( ~; u& s( p8 n# g8 [“ย้ำราตรี ไปด้วยกันดิ สนุกๆ สังสรรค์เบาๆ” ไอ้คิวได้โอกาสเลยชวนน้องวินเลยเพราะมันคิดว่าถ้าวินไปผมก็ต้องไป
“ไปครับๆๆ เดี๋ยวชวนไอ้รามก่อน” มันรีบกดโทรศัพท์โดยไม่ได้รอถามผมเลย ไปก็ไปว่ะ

4 b/ [+ g2 s0 w3 f1 O4 G

kin

ชอบมากเลยอะคับ

beer_som

ขอบคุณคับ ....

fza1993

ขอบคุณครับ

if_chaitawat

ขอบคุนนะครับ

Ifoot-ballZ

ชอบพี่โชว์โหมดนี้อ่ะ ดูรุนแรงดี
ปล.นึกว่าจะจบแบบแฮปปี้แล้วนะเนี่ย ยังมีทะเลาะกันอีก

masushi

{:6_177:} เข้าใจกันนะ

no2000

กำลังอิน ชอบมากเลย

callton

ขอบคุนคราบบบ

locky2one

ชอบจัง ครับ

snowy69

จิงๆเลยสองคนนี้

boommy

สนุกครับ ชอบมาก

cherry-p

ขอบใจมากๆๆๆๆคับ

2539

สนุกครับ ชอบมาก

Banklovebank

ขอบคุณครัาบ

whywhy

โคร ต ๆ อ่ะ Smile :')

imanaji

ขอบคุณมากๆครับ

tamia

ขอบคุณครับ

mind19mindPSU

ขออ่านต่ออีกหน่อยนะครับ