โทษที..ทำไงได้กูรักมึงไปแล้ว ( 75-76 )

tanya

(คัดลอกมา ขออภัยเจ้าของเรื่องนะครับถ้าหากว่าซ้ำ)
7 y  Z+ N8 J) Uตอนที่ 75  โทษทัณฑ์
- N$ ], T1 I  C$ H$ Z: c" C“โชว์ทำไมมึงพูดอย่างงี้อ่ะ มึงพูดแบบนี้มึงไม่รักกูแล้วใช่ไหม”ผมพูดผมเสียใจในสิ่งที่ได้ยินมาก
“กูบอกให้กลับไป”
“ไม่ จนกว่ามึงจะยอมคุยกับกูดีดี”
) U; F3 W1 g/ X( D2 x+ z) q9 |“กู บอก ให้ กลับ ไป” มันพูดเน้นคำน้ำเสียงดูโกรธ
“ไม่ กูบอกว่าไม่ไง”
“เอางั้นใช่ไหม มึงจะหาว่ากูใจร้ายไม่ได้นะ”   
“เอาเลยมึงจะทำอะไรก็เชิญ ถ้ามันทำให้กูรู้ว่ากูยังมีตัวตนสำหรับมึง”ผมพร้อมที่จะยอมรับในทุกๆ สิ่ง มันกระชากแขนผมเข้าไปในห้องผมเจ็บแต่ผมจะทน มันโยนผมลงบนเตียง ยอมรับว่ามันรุนแรงมาก
“เอาสิ ตามที่มึงต้องการ ยังไงกูก็ผิดอยู่แล้ว” ผมจ้องตามันไม่ลดละ มันกระชากเสื้อผม จนขาดทีเดียว ผมรับรู้อารมณ์โกรธของมันได้อย่างเต็มที่ มันกระชากกางเกงผมออกพร้อมกับชั้นใน ตอนนี้ผมไม่เหลืออะไรแล้วบนร่างกาย
“มึงต้องการแบบนี้เองนะตุลย์ กูจะบอกให้ว่าความเจ็บปวดมันเป็นยังไง” ความเจ็บปวดรวดร้าวพุ่งสู่ร่างกายผม เมื่อสิ่งนั้นของมันก้าวล้ำเข้ามาในร่างกายผมอย่างไม่ปราณี เจ็บปวดร่างกายจนแทบจะฉีก น้ำตาแห่งความเจ็บปวดไหลออกมาอย่างไม่ขาดสาย กูขอโทษโชว์กูขอโทษ ทำไงได้กูรักมึงไปแล้ว ต่อให้เจ็บปวดแค่ไหนก็ก็ต้องทน
+ N6 Q. \; G' H* l“ฮือ ฮุก” ความจุก ความปวด ปะปนกันจนไม่ได้รับรู้ถึงความสุขอย่างที่เคยเป็น
“เจ็บไหม ทรมานไหม” มันถาม ขณะที่ความเจ็บปวดถาโถมเข้ามาในร่างกายผมอย่างไม่หยุดหย่อน
“แค่ไหนกูก็จะทน โชว์ ขอแค่มึงกลับมา” ผมพูดพร้อมกับน้ำตา
“อือ กลับไปซะ” มันพูดพร้อมถอนกายออกจากผม เมื่อเสร็จกิจ แล้วเดินออกจากห้องไปอย่างไม่แยแสผมอีกเลยสภาพผมตอนนี้เมื่อพวกขายบริการ ที่พอเสร็จก็เดินจากกันคนละทาง ผมได้แต่นอนกอดหมอนกับน้ำตา แล้วมองย้อนถึงภาพวันวานที่แสนมีความสุขด้วยกัน สิ่งที่ผมทำกับมันสนองผมคืนแล้วใช่ไหม ภาพวันที่มันเรียกร้องขอความรักจากผม แต่ผมปฏิเสธอย่างไม่ใยดี ตอนนี้ผมรู้แล้วความเจ็บปวดของมันตอนนั้นเป็นอย่างไร ผมรับเอาไว้หมดแล้ว มันต้องจบอย่างนี้จริงๆ ใช่ไหม ผมค้นหาเสื้อเท่าที่พอจะมีในตู้มาใส่ ซึ่งพอมีเสื้อผ้าผมอยู่บ้าง เพราะมาพักที่นี้บ่อย แล้วลากร่างกายอันเจ็บปวดเพื่อออกไปหามัน
% u& L% s9 W$ i/ c+ i1 Y6 r2 ^“โชว์ มึงอยู่ไหน” ผมร้องเรียกตะโกนทั่วบ้าน ก็ไม่มีวี่แววของเจ้าของชื่อตอบกลับ นี้ใช่ไหมคือสิ่งที่ผมควรจะได้รับ คือการโดนทิ้งจากคนรัก เหมือนที่ผมเคยทำกับโป้ง กับมัน ผมรู้ซึ้งแล้วแหละ ผมได้แต่เดินไปตามทางอย่างไม่รู้จุดหมาย สติหลุดขาดจากร่างกาย เดินไปตามทางเรื่อยๆ ข้างทางมีแต่ป่า แล้วหุบเขา สวนผึ้งที่เคยอบอวลไปด้วยความสุขผมกับมัน ตอนนี้เป็นแค่ทางเดินผ่านของซากศพอันไร้ค่า ที่เดินไปอย่างไม่มีจุดหมาย ผมไม่รู้ผมเดินมาไกลแค่ไหน ผมไม่รู้แม้กระทั้งว่าผมเดินอยู่ที่ไหนด้วยซ้ำ
8 T% ^; M# r) _' G' x  L: B: Uเอี๊ยดดด!!
“ขึ้นรถ” ผมเปิดประตูรถสีดำมันวาวของมันขึ้นไปนั่งข้างคนขับ น้ำตาผมไหลเป็นทาง อย่างน้อยมึงก็ไม่ทิ้งกูให้โดดเดี่ยว  
“ขอบคุณ ที่ไม่ทิ้งกัน” มันนิ่งมองไปข้างหน้าไม่แม้แต่จะหันมามองผม ตลอดทางกลับกรุงเทพ มันมาจอดส่งผมที่หน้าหอ
“ไม่ลงมาด้วยกันก่อนเหรอ” มันไม่พูดอะไรกับผมเลย ผมพยายามพูด พยายามถาม พยายามทำทุกสิ่งทุกอย่างแล้ว ผมอยากกลับมาเป็นเหมือนเดิม โชว์กูขอร้องแหละ อย่าเป็นอย่างนี้เลยนะ ผมเดินลงจากรถแล้วมันก็ขับรถออกไปเลย ผมก็ได้แต่รอให้ผ่านช่วงเวลาอันเลวร้ายนี้ไป ขอให้ให้มันผ่านๆ ไปอย่างเร็วด้วยเหอะ ผมข่มตาให้นอนหลับไม่ได้เลยสักนิด
# c5 `* R. V; Y5 m# M& _“ตุลย์ สีหน้าไม่ดีเลยนะ มึงไหวป่าววะ” ไอ้พจน์ถาม หลังจากเลิกเรียน
$ [( k: N9 y6 o2 a“ใช่ไหวป่าวตุลย์ ไปกินข้าวกันก่อนป่ะ” ไอ้ข้าวออกปากชวน
4 F% e6 B! l/ A  D9 i& D“กูไม่เป็นไร ขอบใจพวกมึงมาก”  ผมตอบเสียงเรียบ
0 `. {3 Z, {+ M“ไอ้เชี่ยตุลย์ มึงจะล่องลอยอยู่อย่างนี้เพื่อไร ทำไมมึงไม่ไปง้อเค้าว่ะ หรือมึงทำไม่เป็น” ไอ้คิวว่า
“เอ่อใช่” ไอ้พจน์คู่หูเห็นพ้องด้วย ผมก็คิดว่ามันก็ถูกของพวกมันในเมื่ออยู่เฉยๆ ก็ไม่มีอะไรดีขึ้นมา
# N5 ~* |( s6 C+ x" }8 a“ก็ถูกของมึง งั้นกูจะไปง้อเค้า” พวกมันก้อทำหน้างงๆ ที่ผมเปลี่ยนสีหน้าจากหน้ามือเป็นหลังมือ
0 }5 k( P2 I' M* y; V, ^“ดีเดี๋ยวพวกกูช่วยเอง ไม่ต้องห่วงๆ”
0 F8 L! X9 _0 F) P“แต่ตอนนี้หิวว่ะ เอ่อตุลย์พี่โชว์ก็อยู่ที่นั้นนะ กับพวกไอ้เจ๋ง เริ่มเลยดิ” ไอ้ข้าวว่า เริ่มเลยใช่ไหม ได้ แต่เอาไงดีว่ะ ไม่เคยได้ง้อใครด้วย แต่ทำไงได้นี่คือสิ่งที่ผมต้องทำ
1 }& F( z- D5 Q( D  K1 A“ข้าว มากันทุกคนเลย เอ่อตุลย์เฮียนั่งอยู่ตรงนู้นแหนะ เฝ้าโต๊ะอยู่” พวกผมเจอไอ้เจ๋งยืนซื้อข้าวอยู่
* z+ m/ S7 ?) \“อ่อ อืม” ผมก็เห็นมันนั่งอยู่คนเดียว ยังไม่ได้กินข้าวด้วย ซื้อไปให้ละกัน ง้อๆๆ ท่องเอาไว้ ผมเดินออกมาไปซื้อข้าวให้มัน แล้วเดินไปที่โต๊ะ ตอนนี้ก็ยังไม่มีมีใครมา
6 K( t5 ^8 O6 t2 R# ?$ Z“ซื้อมาให้” ผมวางแล้วนั่งฝังตรงข้ามมัน มันก็มองหน้าผมงง ว่ามาได้ไง ไอ้พวกนั้นมันก็ยังไม่มาสักทีไหนบอกจะช่วยไงว่ะ
" T# Z6 b* L. w! E# v“เฝ้าโต๊ะละกัน เดี๋ยวไปซื้อข้าวแป็บ” เจ็บแปล็บเลยครับ
“ก็ซื้อมาให้แล้วนี่ไง โชว์ขอร้องแหละ อย่างน้อยก็กินข้าวที่กูซื้อมาให้หน่อย กูไม่รู้ความสัมพันธ์มึงกับกูตอนนี้จะเป็นยัง แต่ขอนะ อย่าทิ้งความรู้สึกดีดีที่เคยมีให้กันไป” มันไม่หันมามองแล้วเดินลุกออกจากโต๊ะไปเลย นี้มันไม่ใจร้ายไปหน่อยใช่ไหม นี้ใช่ไหมที่กูเคยทำกับมึง กูต้องชดใช้แล้วสินะ ได้งั้นกูก็จะทำเหมือนที่มึงทำกับกู แล้วเราจะได้เห็นดีกันไอ้โชว์ (โชว์กร่างปะทะตุลย์ตื้อ ใครจะแน่กว่ากัน) สักพักไอ้พวกนั้นก็มา
“ไปไหนละ”
“ไปซื้อข้าว แมร่งกวนตีนกูก็ซื้อมาให้แล้ว ไม่แลของกูเลยสักนิด”
“ไม่เป็นไรเดี๋ยวกูกินเอง เสียดายของ” ไอ้เจ๋งพูดพร้อมหยิบจานข้าวที่ผมซื้อให้ไอ้โชว์มันไป
“ตามใจมึงเหอะ เหลือไว้ก็ต้องให้หมาแดกอยู่ดี”
“สัสส เจ๋งแมร่งแย่งข้าวหมาแดก” ไอ้พจน์พูด ก็หัวเรากันไปครับ
2 j% m  A! v  b“เอ่อ เจ๋ง เดี๋ยวกูกลับคณะก่อนนะ” ไอ้โชว์เดินกลับมาพร้อมข้าวกล่อง
“อ้าวทำไมรีบละเฮีย”
“เออ มีเรียนชดเชยว่ะ เพื่อนโทรตามกูลืม” โกหกไม่เนียนเลย ได้เดี๋ยวเจอกู
9 a; c7 P8 V. M: O“งั้นไปด้วยจะไปหาเพื่อนที่คณะมึงพอดี” ผมลุกขิ้นยืน ตามมัน มันเดินนำออกไปก่อนแล้ว ผมเดินไปจับมือมัน มันก็สะบัดออก ผมก็จับใหม่แน่นกว่าเดิม มันก็แกะออก แถมทำหน้าโหดใส่ผมอีก ได้ไอ้กร่างเอางี้ใช่ไหม
* F! w& h. c; }3 }1 `" c3 Q$ S“โชว์คืนนี้มานอนห้องกูมั้ย” ผมถาม
“ไม่อ่ะ บ้านกูมี”
& e& F, O8 O9 d8 }4 K“อ่อ งั้นกูไปนอนบ้านมึงนะ โอเคตามนี้” ผมพูดตัดบท แล้ววิ่งหนีมันเลยกลับมาที่โต๊ะ เพื่อนๆ ก็ยังอยู่
“ไหงกลับมาว่ะ” ผมไม่ตอบแต่ยิ้มๆ
- P: ]: V+ |- Q: ]5 v“สัสส ลับลมคมใน ระวังเหอะจะยิ้มไม่ออก” ไอ้เจ๋งว่า
* H  V# g3 L8 W$ R“สัสเจ๋ง มึงก็อย่าปากหมาให้มากเลยมึง ดูแลของตัวเองให้ดีเหอะ” ไอ้พจน์ว่า
“เอ่องั้นเดี๋ยวกูกลับก่อนนะ” ผมบอกพวกมัน จะรีบไปเตรียมตัว
: ?6 }% t, G4 O0 ~* Q' O2 G" M0 T“อ้าวไหงรีบกลับนักว่ะ ตะวันยังตรงหัวอยู่เลย” ไอ้คิวว่า
“กูมีธุระนิดหน่อยนะ”
“ไงก็สู้ๆ นะตุลย์” ไอ้ข้าวให้กำลังใจผม
3 l" f7 L0 {% _  M( s“อืม ขอบใจพวกมึงทุกคนด้วยนะ” แค่มีพวกมึงอยู่ข้างๆ กูกูก็มีกำลังใจมากขึ้นแล้วแหละ ผมรีบตรงไปซื้อของที่ซุปเปอร์มาเก็ตตรงข้ามมหาวิทยาลัย กะว่าจะซื้อของแล้วก็ทำอาหารอร่อยๆ ให้มันกินสักหน่อย ผมช็อปปิ้งได้สักพัก ได้ขนมที่มันชอบกิน  วันนี้จะทำสปาเก็ตตี้ครีมซอสเห็ดที่มันชอบ ผมรีบหอบข้าวของทั้งหมดไปที่บ้านมัน  ผมจัดการขอใช้ครัวทำกับข้าว ผมเข้าออกบ้านมันจนคนในบ้านชินแล้ว เพราะผมก็เคยมาทำกับข้าว เคยมาช่วยแม่มันทำกับข้าวด้วย
“อืมน้องตุลย์ไม่ต้องทำเผื่อคุณนายกับคุณท่านนะค่ะ วันนี้ท่านมีงานเลี้ยงข้างนอกบ้าน” ป้าจิตบอกผม
“ครับ งั้นผมทำไว้เผื่อให้ป้ากับคนอื่นๆ ในบ้านด้วยละกัน”
8 M3 B! M' ^' n% i7 Z“จ้า ไม่ต้องทำเยอะนะเพราะป้าก็กินไม่ค่อยเป็นหรอก”
“ครับ ขอบคุณนะครับป้า อ่อ ป้าถ้าโชว์กลับมาไม่ต้องบอกนะว่าผมมาที่นี่ แล้วทำกับข้าวให้มัน”
“ค่ะ ตามสบายนะค่ะ” แล้วป้าจิตก็ปล่อยให้ผมละเลงอาหารของผมไป อร่อยไม่อร่อยไม่รู้ แต่มึงติดใจแน่เพราะกูใส่ยาเสน่ห์ลงไป 555 ล้อเล่น เป็นเสน่ห์ปลายจวักจากคุณแม่ล้วนๆ  
“น้องตุลย์ น้องโชว์มาแล้วค่ะ”
5 _: f, T  t1 u5 |, V4 ]& T4 l“งั้นฝากป้าไปจัดโต๊ะเลย” ป้าจิต ยกอาหารฝีมือผมไปให้มัน ผมก็ได้แต่แอบมอง ไม่รู้ว่าคุยกันว่าไง แต่มันก็กิน ผมรู้ว่าตอนนี้มันรู้สึกโดดเดี่ยวแค่ไหน กับการที่ต้องมานั่งกินข้าวคนเดียว
+ ~1 m8 c$ |5 @9 R& J5 j! E“อร่อยดีนะป้าจิต ซื้อมาจากไหนหรอ” มันกินหมดมันก็ถามป้าจิต
“กูทำเองแหละ อร่อยใช่ไหมล่ะ กินซะเกลี้ยงเลย” มันทำหน้าเหมือนเสียฟอร์ม
0 j1 |9 @  x' t0 x$ F“ก็งั้นๆ อ่ะ แค่กูหิวเท่านั้นเอง” ตามฟอร์มๆ ไอ้กร่างขี้แอ็กเอ้ย
“หรอ หิวก็กินอีกสิยังมีเหลืออีกเยอะนะ”
“ไม่อ่ะ ป้าจิตงั้นเดี๋ยวผมไปอาบน้ำก่อนนะครับ” แล้วมันก็ลุกเดินขึ้นห้องไป มีหรอที่ผมจะไม่ตาม ตามจิตเลยครับ ตามติดชีวิตที่หายไป (ชื่อรายการใหม่ของผม 555)
1 r; I* u6 V/ n3 w! Y4 [2 r# h“ตามมาทำไม กลับไปเลยไป” มันหันมาไล่ผม
“เรื่อง บอกแล้วไงว่าจะมานอนด้วย” จังหวะนี้หน้าด้านเท่านั้นที่ครองโลก อิอิ
“ใครอนุญาตไม่ทราบ ห้องใครห้องมันโว้ย” ก็เถียงไปตลอดทางเดิน จนเดินเข้ามาถึงห้องมัน โดยที่มันยังไม่ทันได้ไล่
“อาบน้ำด้วยสิ” ผมเอ่ยด้วยน้ำเสียงยั่วยวน
( j: G: t6 b3 F* C# o“ไม่” มันพูดเสียงแข็งคำเดียว ผมก็ตกใจแต่ก็ต้องทน เพื่อวันของเรา สู้โว้ยๆ
“งั้นมึงอาบเถอะ กูอาบแล้วแหละ” ผมโกหกไปไม่เนียนเลยสักนิด เพราตอนนี้ยังใส่ชุดนิสิตอยู่เลย ทำไงได้เค้าไม่ให้อาบด้วยหนิ มันหยิบผ้าเช็ดตัวแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป
อีกนานไหม เมื่อไหร่นะ ที่ผมกับมันจะได้กลับมามีความสุขในห้องนี้ ห้องแห่งความทรงจำ ทั้งความเจ็บปวด ความทุกข์ ความสุข ยังคละคลุ้งวนเวียนอยู่ภายในห้องนี้ คิดแล้วน้ำน้ำก็ไหลอยู่ข้างใน โชว์กูขอโทษละกัน ที่ผ่านมามึงคงเจ็บปวดเพราะกูมามาก กูขอโทษจากใจจริง แล้วก็หวังว่าวันของเราจะย้อนกลับคืนมา
“มานี้สิ เดียวเช็ดผมให้” ผมนั่งบนเตียงรอมันมาหาอย่างที่เคยเป็น แต่ตอนนี้มันเห็นผมเป็นเพียงอากาศธาตุที่ไม่มีตัวตนสำหรับมัน ไม่มอง ไม่มีปฏิกิริยาตอบโต้ มีบ้างเล็กน้อยเท่านั้น นี้กูทำผิดมากขนาดนั้นเลยหรอว่ะ นี้คือโทษทัณฑ์ของกูใช่ไหม ผมได้แต่มองมันทำอะไรต่อมิอะไรของมัน เหมือนวิญญาณที่มันไม่เห็นผมแต่ผมเห็นมัน มันล้มตัวลงนอนบนเตียงไม่คิดแม้แต่จะมองผม โชว์มีกร่างแบบเดิม ด่ากู ทำร้ายกูยังดีเสียกว่า อย่างน้อยก็ทำให้รู้ว่ากูยังยืนอยู่บนพื้นที่ชีวิตของมึง กูไม่ชอบแบบนี้เลย กูพยายามเข้มแข็ง พยายามยิ้มให้มึง ทั้งๆที่ในใจกูเจ็บปวดแค่ไหน กูรู้ซึ้งถึงความรู้สึกมึงแล้ว กูรู้ซึ้งแล้ว กูขอโทษ
9 A2 v6 [  p/ A: @“นอนด้วยนะ” ผมล้มตัวนอนข้างๆ มัน มันหันหลังให้ผมไปอีกทาง นี้ใช่ไหม ต่อให้อยู่ใกล้แค่คืบก็เหมือนยิ่งไกลไปเสียทุกที เฮออ จะทำไงดีว่ะเนี้ยะ สู้ต่อไปตุลย์จอมตื้อ เราถือคตินี้แล้วหนิ เพื่อนำคืนไอ้กร่างของเราคืนมา กอดแมร่งเลย มันก็นอนนิ่งครับ มันหลับหรือมันชอบว่ะเนี้ยะ อิอิ
ตอนที่ 76  ขอบคุณที่ยังรักกัน
- g' w2 b! {, z0 j% n9 e- e0 J“พี่ตุลย์อยูไหนเนี้ยะ วินถึงแล้ว” วันนี้ผมนัดน้องวินออกมาบอกจะพามันมากินข้าว ก่อนหน้านี้มันพยายามให้ผมเล่าเรื่องราวให้ฟังว่าเป็นไง เลยตัดสินใจพามันมากินซะเลย นัดเจอที่เมเจอร์ครับกะว่าจะดูหนังด้วย ขอคลายเครียดสักวัน
, p# g* F# b# i“ใกล้แล้ว อีกป้ายนึง” ผมตอบปลายสายบนรถเมล์ รถติดได้อีก
“อย่าช้านะ วินหิวมากๆ”
8 I$ Y. J% S, i  p) ?) W“อืม อีกแป๊บนึงเดินเล่นไปก่อนนะ”
“หวัดดีครับพี่ตุลย์” ผมรับไหว้วิน อ้าวไอ้น้องรามก็มาด้วยแฮะ
“อืม รอนานไหม”
“พี่ตุลย์ไม่ต้องเลี้ยงมันหรอกนะ มันตามมาเอง อีกอย่างมันรวยกว่าเราอีก” ไอ้น้องวินรีบบอก ผมยังไม่ทันได้ถามอะไรเลย
“ไม่เป็นไร นานๆที น้องพี่นะเว้ย เพื่อนวินก็น้องพี่แหละ” ผมบอกไป ไม่ได้สำเนียกเลยว่าตัวเองจนกว่ามันเยอะ 55 แต่เอาหน่ามันเป็นธรรมเนียมที่พี้ต้องเลี้ยงน้อง
% M+ p, Q5 T1 W3 g) C# ~. P# j6 q“กินไรอ่ะ” ผมถามมัน
/ x; W8 U' w$ g* J6 A“แล้วแต่พี่ตุลย์เลย มีงบเท่าไหร่เลี้ยงเท่านั้นเลย”
6 k  a9 I' E! n' M$ \* B- G“เอางั้นหรอ งั้นออกไปกินส้มตำข้างทางกัน” ผมแหย่มันเล่น
“งั้นหรอ ก็ได้ครับ” อ้าวไอ้นี้เชื่อไรง่ายจริงวุ้ย เด็กน้อยของพี่
- @* ^. m2 ]5 A, ~7 Q9 Y& T* F“พี่ล้อเล่น กินซิสเลอร์ นี้แหละ วินเชื่อคนง่ายไปนะ”  ผมเดินนำมันเข้าไป
+ B& K8 W+ l! ^% V% J7 S7 r“ป่าว วินไม่ได้เป็นคนเชื่อคนง่ายซะหน่อย วินแค่เชื่อพี่” ซาบซึ้งน้ำตาแทบไหล ผมร่ำไห้ด้วยความสุขที่เปี่ยมล้น เวอร์ไปๆๆๆ 55
7 L9 z: u2 _7 b9 x  A, Q% E“อืม รามดูมันได้ อย่าให้มันไปเชื่อใครง่ายๆ เดี๋ยวโดนหลอกเอา” ผมหันไปคุยกับไอ้ราม
: n/ u4 n1 s5 a; `+ F“โอ้ยยพี่ตุลย์ ไอ้เชี่ยเนี้ยะตัวหลอกวินเลย วินตามมันไม่เคยทัน” ไอ้น้องวินรีบโวยวาย
6 I4 d, C& k& `$ {; r9 u  J8 }“เยอะไปๆ” ไอ้น้องรามหันมาพูด น้องคนนี้ตั้งแต่รู้จักมันมา ไม่เคยเห็นมันพูดไรแบบจริงจริงจังเลย ไม่ใช่ไร้สาระนะ  หมายความว่ามันพูดน้อยจนเข้าถึงยากมาก น้อยที่จะเห็นมันพูด
3 W2 F% W4 u6 e5 H8 a& e“น้อยไปต่างหาก” ผมก็สั่งอาหารกินกันไปแหละครับ ก็พูดคุยกันตามประสาพี่น้อง
“แล้วกับพี่โชว์เป็นไง” ไอ้น้องวินเริ่มถาม
“ก็ยังไม่ดีขึ้นอ่ะ แต่ก้พยายามอยู่”
# C8 I' i2 G7 V“พี่ตุลย์มีอะไรรีบบอกวินนะ เผื่อวินช่วยได้”
“ช่วยตัวเองให้ได้ก่อนเหอะ” ไอ้น้องรามนี้ก็มีมุมกวนตีนเหมือนกันนะเนี้ยะ
“ไม่เอาขี้เกียจ ให้มึงช่วยดีกว่า” เอ๊ะยังไงสองคนนี้ ผมก็พึ่งเห็นรอยยิ้มบางๆ ของไอ้น้องรามก็วันนี้แหละ
* O9 H! l& R) c1 L7 \“อืม พี่ยังไหว ยังไงแกตั้งใจเรียนเหอะเทอมแรกทำเกรดดีดี”
# T( o3 ~  Q, ~( y! X1 X“ครับ วินเก่งอยู่แล้ว” ไอ้นี้ไม่ได้มีความถ่อมตัวเลย
“ใช่มันเก่งพี่ตุลย์ มันยังสอนรามเลย” วันนี้ทำให้ผมได้คุยกับรามแล้วรามก็เริ่มคุยกับผมมากขึ้น
“คนเก่ง ถ้าไม่ขยัน ก็ตายได้เหมือนกัน อย่าทะนงตัวไป”
' ]1 x' c- n% O; W) Y3 h7 ~. }“ครับๆๆ พี่ชายวินจะขยันๆๆ นะ”
“อืม เกรดดีมีรางวัล”
“จริงอ่ะ แค่ดีหรอ แล้วถ้าได้เอล่ะ” มันกวนตีนครับ
“เอ๊ะไอ้นี่หนิ กวนเหรอไม่ต้องเอาแล้วรางวัล” ผมแกล้งมันเล่น
3 @# V& ^8 g  \9 ?“โหพี่ตุลย์อ่ะ แค่แกล้งเล่นเอง เทอมนี้จะทำเกรดสูงๆ รอรับรางวัลเลยครับ”
“ทำให้ได้อย่างที่พูดเหอะ”
“คร้าบบ พูดงี้ไปซื้อของขวัญมาเลยดีกว่า” จะน่ารักไปไหนน้องคนนี้
8 n# p: u; k( ~- d  ?, ]“ไปดูหนังกันป่ะ”
“เอาดิพี่เลี้ยงนะ”
9 ]7 {' H6 L5 |6 d; ^“เคเค เลี้ยงอยู่แล้ว” วันนี้หมดตูดชัวร์ 555 คิดในใจพอ
/ u5 O( R; g: n& y. D“รามดูด้วยกันนะ” ผมหันไปชวนน้องราม
“อ่อ ได้ครับ กะว่าจะดูกับไอ้วินมันอยู่แล้ว วันนี้หนังใหม่เข้า” หนังใหม่ด้วยไง ราคาเต็ม จนๆๆๆ 555
# y' `- s8 J2 n/ ]: k“อืม งั้นไปซื้อตั๋วกันเหอะ” ซื้อตั๋วแล้วก็ต้องรออีกประมาณครึ่งชั่วโมงถึงจะถึงรอบ
. @# c' }% N0 B“ตุลย์” ผมหันหลังไปตามเสียงเรียก
“อ้าวโป้ง”
“หวัดดีครับพี่ตุลย์” ไอ้น้องซันสวัสดีผม น้องมันโตขึ้นเยอะแล้วครับ ดูจากสภาพการคือคงรักกันดี เพราะแววตาไอ้โป้งเห็นผมมันก็ไม่ได้หม่นหมองอะไรแล้ว ดีแล้วมึงมีความสุขกูก็ดีใจแล้วโป้ง
“ดีซัน โตขึ้นเยอะเลยนะเนี้ยะไม่เจอเสียนาน” ผมก็แนะนำให้สองฝ่ายรู้จักกันไป
6 p& L1 o' e1 I0 u2 P“เป็นไงสบายดีสิมึง เดี๋ยวนี้หวานนะ แล้วนี่มาทำไร” ผมแซวโป้ง
“คงหวานสู้มึงไม่ได้หรอก” ผน้าผมเจื่นอเลยครับ แต่มันก็คงไม่ทันได้มอง
, v/ s2 P5 T( L5 u. i0 A“มาดูหนังเหรอ” ผมถามมัน
, \# g- V9 {: `9 W. E- L6 q* H“อืม อีกครึ่งชั่วโมงนะ” สรุปมาดูหนังเรื่องเดียวกัน ผมบอกแล้วโลกเรามันกลมและเล็กนิดเดียว จากนั้นก็เข้าโรงกันตามระเบียบ  โรงหนังนะ 55 หนังสนุกมากครับ
“สนุกมากเลยเนอะ พี่ตุลย์ไปไหนต่ออ่ะ” น้องวินถามหลังออกมาจากโรงหนัง
7 X' a6 t+ r7 f% p$ {/ S% b& G. b“ไม่รู้สิ กลับแหละ”
# ?" z% z2 A7 m' _0 C; s" @5 @“ตุลย์ไปกินข้าวกันก่อนป่ะ ไปด้วยกันหมดนี่แหละ” ไอ้โป้งหันมาชวนทุกคน
3 h2 T. U9 b' ?4 b9 C* V( S“เอางั้นหรอ วินว่าไง”
“แล้วแต่พี่ตุลย์ วินยังไงก็ได้ ส่วนไอ้รามก็คงตามผม”
“ถามกูแล้วหรอ” ไอ้รามแย้ง
# Y1 Q1 w7 g# H8 E/ t. {; E“แล้วมึงจะไปไหม”
4 L3 K1 l. v- Y8 h5 {“มึงไปไหนกูก็ไปนั้นแหละ” ไอ้รามว่า
: Q. ~+ |$ o2 Z. C: X& F“แล้วมึงจะแย้งทำหอกไรว่ะ” ไอ้น้องวินว่าไอ้ราม คู่นี้ก็กัดกันตลอด สุดท้ายพวกเราก็ไปกินข้าวเย็นด้วยกัน ก็คุยกันไปเรื่อยเปื่อย ไอ้โป้งกับน้องซันดูมีความสุขดี ผมก็สบายใจ ตอนนี้ก็คงเหลือแต่เรื่องของผม ที่ต้องลุ้นกันต่อไป
" ?# {$ `/ T. I“อ่ะ ซื้อขนมมาฝาก” ผมไปหามันที่บ้านเอาขนมไปให้
“ซื้อมาทำไม เอากลับไปเถอะ”  มึงไม่มีทางใจแข็งตลอดไปหรอกโชว์
“งั้นอยากกินเมื่อไหร่ก็เอามากินนะ ฝากป้าจิตไว้นะ” ผมบอก
' [& X) N9 M) a- y3 @4 _1 a“วันนี้นะไปดูหนังมาด้วยแหละ หนังสนุกมาก...” ผมเล่าว่าวันนี้ผมไปทำอะไรมาบ้าง  ถึงแม้ว่ามันจะไม่สนใจก็เหอะ แต่ยังไงก็เข้าหูมันอยู่ดี
“โชว์พรุ่งนี้เราไปเที่ยวกันไหม”
- s* W( ]2 g8 z/ Z* o- U4 P3 g“อย่าทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นได้ไหม” มันย้อนตอบกลับมา
“ใช่สิ ทำไมถึงเหมือนเดิมไม่ได้ล่ะ” ผมย้อนถาม อยากรู้ว่ามันจะตอบยังไง
“คนเรา บางครั้งเจ็บก็ต้องทน เจ็บแล้วต้องจำ แต่บางครั้งถ้ามันสาหัสเกินไป ก็ทนไม่ไหวนะ ตายเสียยังดีกว่า” นี่คือเหตุผลใช่ไหม
“แล้วถ้ากูรักษาให้มันจะเจ็บน้อยลงไหม โชว์กูรักมึงมากนะ มึงไม่รักกูแล้วใช่ไหม”  ผมถามจ้องหน้ามันรอคำตอบ
: l( `5 s' H! p% {4 p“รัก” มันตอบแต่ไม่ได้มองหน้าผม
: h, [  i8 J1 p& e' n3 j- U
“อืม ขอบคุณที่ยังรักกัน” ผมพูดแค่นี้ก็เดินออกมา ขอแค่ได้รู้ว่ามันยังรักผมก็พอผมขอแค่นี้อย่างน้อยก็ทำให้ผมมีกำลังใจที่จะทำให้วันของเรากลับมาเหมือนเดิม  
5 d& r% [8 Z2 l& [; u“ไอ้ตุลย์ เป็นไงบ้างว่ะ” ไอ้พจน์ถาม
“ก็สู้ต่อไป” พวกมันถามและเป็นกำลังใจให้ผมตลอดเวลา จนตอนนี้ผมไม่ค่อยเครียดแล้ว ผมไปหามันที่บ้านทุกวัน ไปทำกับข้าวซื้อขนมไปฝาก ไปนอนด้วยบ้าง มันก็ไม่ว่าอะไร เริ่มพูดกับผมมากขึ้นสักวันมันก็ใจอ่อนเองแหละ ผมตื้อเก่ง 555
“ดีแล้วๆ วันนี้ไปฉลองกันมั้ย คลายเครียด” ไอ้คิวชวน
“ไปไหนกันอ่ะ ไปด้วยดิ” ไอ้น้องวินตัวแสบครับ
9 H1 n6 T$ Z) Q1 H“ย้ำราตรี ไปด้วยกันดิ สนุกๆ สังสรรค์เบาๆ” ไอ้คิวได้โอกาสเลยชวนน้องวินเลยเพราะมันคิดว่าถ้าวินไปผมก็ต้องไป
8 I* e7 A4 X: ?, W0 y“ไปครับๆๆ เดี๋ยวชวนไอ้รามก่อน” มันรีบกดโทรศัพท์โดยไม่ได้รอถามผมเลย ไปก็ไปว่ะ

kin

ชอบมากเลยอะคับ

beer_som

ขอบคุณคับ ....

fza1993

ขอบคุณครับ

if_chaitawat

ขอบคุนนะครับ

Ifoot-ballZ

ชอบพี่โชว์โหมดนี้อ่ะ ดูรุนแรงดี
ปล.นึกว่าจะจบแบบแฮปปี้แล้วนะเนี่ย ยังมีทะเลาะกันอีก

masushi

{:6_177:} เข้าใจกันนะ

no2000

กำลังอิน ชอบมากเลย

callton

ขอบคุนคราบบบ

locky2one

ชอบจัง ครับ

snowy69

จิงๆเลยสองคนนี้

boommy

สนุกครับ ชอบมาก

cherry-p

ขอบใจมากๆๆๆๆคับ

2539

สนุกครับ ชอบมาก

Banklovebank

ขอบคุณครัาบ

whywhy

โคร ต ๆ อ่ะ Smile :')

imanaji

ขอบคุณมากๆครับ

tamia

ขอบคุณครับ

mind19mindPSU

ขออ่านต่ออีกหน่อยนะครับ