โทษที..ทำไงได้กูรักมึงไปแล้ว ( 77-78 )

tanya

(คัดลอกมา ขออภัยเจ้าของเรื่องนะครับถ้าหากว่าซ้ำ)
ตอนที่ 77  ชีวิตจริงมักอิงนิยาย
“เออ ไปก็ไป ขอแบบชิวๆนะ ไม่จัดหนัก” ผมตอบพวกมัน
“เออ ให้ชวนเฮียด้วยป่าวว่ะ” มันถามผมว่าให้ชวนไอ้โชว์ป่าว
“ตามใจพวกมึงดิ กูไม่อะไรอยู่แล้ว  แต่ถ้ามันไปก็ดีอ่ะ” คงจะดีถ้ามีมันไปด้วย
“อืมๆ เคเค ร้านเดิมน่ะ”
“อ้าวหวัดดีเฮียทำไมมาช้าแท้” ตอนนี้ผมเริ่มมึนแล้วครับเพราะว่าดื่มหนักไปหน่อย 55
  [3 X6 H, l- g8 z2 P“เหมือนเดิมใช่ไหมเฮีย” ไอ้เจ๋งถาม
) W6 M- Y' k% f1 H7 d“อืม จัดมา”
5 I; x; J8 X( E+ E“พี่ฝากเอามันกลับด้วยนะขี้เกียจย้อนไปส่ง” ไอ้เจ๋งบอกแล้วหันมาทางผมที่นั่งเอนไปซ้ายทีขวาที
“เดี๋ยวผมไปส่งก็ได้ครับ” ไอ้น้องวินรีบว่าเลยโดนไอ้คิวตบหัวให้
  ^/ n2 c0 |4 e“โห เจ็บนะพี่” ไอ้น้องวินลูบหัวปรกๆ
& L! f& j( v7 s* D“เออๆ เดี๋ยวกูไปส่งเอง” ใจดีแฮะ ไปส่งด้วย แฟนใครว่ะน่ารักแท้
“เอ้า มาครบแล้วชนๆๆๆๆ” ก็ชนไปกับเค้าครับย้อมรับว่าเมาจริง เพราะรู้สึกว่าที่ผ่านมาผมเครียดมาก ผมเหนื่อย เฮออออ เมาโว้ยยยยยยยยย
“พี่ตุลย์ๆๆ ไหวป่าว” ผมรู้สึกว่ามีคนมาเขย่าตัวผม อ๋อ ไอ้น้องรามนี่เอง แล้วมาปลุกกูทำไมแล้วไอ้วินละ มองไปรอบๆ โถไอ้เด็กน้อยนึกว่าแน่ที่แท้ก็เมาหลับ ริจะชนกับรุ่นใหญ่
; P+ R; K9 h+ [2 N8 Z“อืม กลับแล้วหรอ”
2 q$ ?3 r# X5 `# P4 w“ครับเคลียร์บิลแล้ว” อ่อ
, }. Y; _" L: p. r2 X3 F" a: {“ไอ้ตุลย์มึงเดินไหวป่าวเนี้ยะ พี่โชว์ไงผมฝากด้วยนะ” ไอ้พจน์ว่า
0 h4 ?% j! c' k, x" S“เคเค พวกมึงกลับเหอะขับรถดีดี” พร้อมกับแรงที่เข้ามาพยุงตัวผม ไอ้โชว์นั้นเองครับ ผมฝันไปรึป่าว เอะ หรือผมเมา 55
# ~+ y! V, L, S* A% ?5 d“ไหว้ไหมเนี้ยะ พอเดินเองได้ไหม” มันถาม
2 F$ O% ]: W& N- B+ i# X“อืม” ผมพยุงตัวเองลุกขึ้นโดยมีมันประคองจนไปนั่งบนรถมันนั้นแหละ
5 ]8 I5 P3 t2 ^( Q( Q4 t# X- D“ขอบคุณนะครับพี่โชว์” ผมรู้แล้วว่าผมเมาร้อยเปอร์เซ็นต์ พูดไรเนี้ยะ มันก็เงียบไม่ได้พูดไร แต่ถ้าผมไม่ได้เมาเกินไปผมแอบเห็นมันยิ้ม
“จอด**ๆ” ผมรีบบอกให้มันจอดข้างทาง ไม่ไหวครับจะอ้วก ทำให้มันเบรกกระทันหันเลยครับ
9 P. D0 q9 `+ p) G# q8 o. b“อ้วก” ผมรีบเปิดประตูลงมาอ้วกเลยครับ ไม่ไหวๆ สักพักก็มีมือมาลูบหลังให้ผม สัมผัสที่อยากให้กลับมาเป็นเหมือนเดิม
9 G8 v2 a; _' k/ @; X' M“เอาน้ำล้างปากก่อน ไหวมั๊ยเนี้ยะ “ ผมรับน้ำมาบ้วนปาก แล้วลุกขึ้น จังหวะนั้นทำให้ผมเซจะล้มแต่ก็มีวงแขนอันอบอุ่นมารับผมเอาไว้ เจ้าชายใช่ไหม....
2 E7 i: F) z7 |1 @( Q' A“โอเคนะ” มันพยุงผมกลับไปนั่งที่เดิม พออ้วกออกไปทำให้สติผมฟื้นขึ้นมานิดหน่อย แล้วทำให้รู้ว่าตอนนี้ผมนั่งอยู่บนรถมัน นี่เมาขนาดนี่เลยหรอเนี้ยะ
) p. o2 T6 f( ~; |% n7 H“โชว์” ผมเรียกชื่อมัน
“ฮึ” มันขานรับในลำคอ
- e" j3 C3 @9 V$ I8 t. t( \“เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ไหม” ถามเอาตรงๆ เลย ไม่อยากอ้อมค้อม ถ้าไม่ได้จะได้เลิกตื้อสักที
“ไม่อ่ะ” คำตอบนี้ทำให้ผมหายเมาในพริบตา ความรักเราคงจบแล้วจริงๆ  ขอบคุณ น้ำตาผมเริ่มไหล ผมพยายามสั่งให้มันหยุดไหลแล้ว แต่มันดันดื้อด้านไหลออกมาซะงั้น ทำไมๆๆๆ
“โอเค ขอบใจ งั้นช่วยชิดซ้ายจอดข้างหน้าให้ด้วย” ผมบอกมัน ผมไม่อาจทนนั่งต่อไปอีกแล้ว แต่มันก็ไม่ยอมจอด
“เดี๋ยวไปส่ง” มันตอบเสียงเรียบ จนผมไม่รู้ว่ามันคิดอะไรอยู่
( {5 L% y6 L( w“กูบอกให้จอด ไม่ได้ยินรึไง” ผมขึ้นเสียงดัง มันยังคงขับต่อไปไม่ฟังผม
$ s5 k8 E; j' s' I% i“ไอ้เชี่ยโชว์ ไอ้สัตว์ ทำไม กูทำผิดเชี่ยอะไรนักหนา กูฆ่าพ่อมึงเหรอมึงถึงให้อภัยกูไม่ได้ มึงรู้มั๊ยกูเหนื่อยกูเจ็บแค่ไหน กูทรมานมากแค่ไหนมึงรู้บ้างไหม ไหนมึงบอกกูรักกูมากไงทำไมมึงทำกับกูอย่างนี้” น้ำตาผมไหลออกมาเป็นสายไม่หยุด มันจบแล้วจริงๆ ไม่เหลืออะไรแล้ว ทุกอย่างพังหมดแล้ว
2 Y5 W! g; G/ ]. c' h# D“พอใจรึยัง มึงพอใจแล้วใช่ไหมที่กูเป็นแบบนี้ มึงพอใจแล้วใช่ไหมที่เห็นกูทรมานแบบนี้ กูรู้แล้วๆ ว่ามันเป็นยังไง กับความรักที่พยามยามเข้าหา แต่มันยิ่งหนี กูรู้แล้วกูเข้าใจแล้ว กูเจียนตายแล้ว จอดกูบอกให้จอดไอ้สัส กูบอกให้จอดไง” ผมพยายามแย่งพวกมาลัย รถเซไปมาเสียการทรงตัว
( w4 I" `; Z. |- B* E/ Nโครมม!!!!!  มันจบแล้วจริงๆ ความรักของผม โทษที..ทำไงได้กูรักมึงไปแล้ว กูถอนตัวไม่ได้แล้วโชว์
“ตุลย์ๆๆๆๆๆ มึงอย่าเป็นไรนะกูขอโทษๆๆๆ กูรักมึงๆๆ กลับมาเป็นเหมือนเดิมนะ ตุลย์ๆๆๆ” จริงเหรอ กลับมาเป็นเหมือนเดิมจริงๆ นะ ผมยิ้มดีใจในขณะที่ภาพนั้นเลือนรางหายไป มันคงเป็นความฝันสินะ กูก็รักมึงโชว์
' v, ]' h$ L7 X, R8 p) |............................................(โชว์)...............................................................
$ Z* B' m+ _' B: n, M“ตุลย์ๆๆๆๆๆ มึงอย่าเป็นไรนะกูขอโทษๆๆๆ กูรักมึงๆๆ กลับมาเป็นเหมือนเดิมนะ ตุลย์ๆๆๆ” ผมร่ำไห้กอดคนที่ผมรักเอาไว้ เป็นเพราะผมที่มีทิฐิมากเกินไปเอง ตุลย์อย่าเป็นอะไรนะยังไงมึงต้องตื่นมาอยู่กับกูนะ กูรักมึง ผมเห็นรอยยิ้มของคนที่ผมรัก รอยยิ้มที่ดูมีความสุข ทำไมคนที่เป็นอะไรถึงไม่เป็นผมทำไมถึงต้องเป็นมึงห๊ะตุลย์ ทำไมๆ  กูขอโทษ
7 N+ Z  n& ]* |4 Y“พี่โชว์ พี่ตุลย์เป็นไงบ้าง”  ไอ้น้องวิน และเพื่อนๆ ไอ้ตุลย์รีบมา ผมยังไม่กล้าโทรบอกแม่มันกลัวว่าแม่มันอยู่คนเดียวรู้แล้วจะเป็นอะไร
“อยู่ข้างในอ่ะ เข้าไปตั้งนานแล้วมีรู้เป็นไรมากป่าว”
“แล้วพี่เป็นอะไร พี่ขับรถยังไง ทำไมพี่ตุลย์เป็นแบบนี้ พี่ทำพี่ตุลย์เจ็บใจยังไม่พอ ยังทำพี่ตุลย์เจ็บกายอีกเหรอ” ไอ้น้องวินร้องไห้แล้วมาทุบผม
. c, [0 I5 p+ J$ W$ d“วิน อย่าไปโทษพี่เค้าสิ มันเป็นอุบัติเหตุ ไม่มีใครรู้ว่ามันจะเกิด” ไอ้น้องรามว่า  เพื่อนมันแต่ละคนก็ดูเป็นห่วงมันมาก ขอโทษทุกคนด้วยที่ทำให้เป็นแบบนี้ ผมได้แต่นิ่งผมเสียใจจริงๆ
! g& L8 O0 ~2 V8 e7 w' Y) D/ |“เป็นยังไงบ้างครับหมอ” ผมถามคุณหมอหลังคุณหมออกมาจากห้อง (ให้จินตนาการเหมือนในละครไทย ที่คนรอจะกระวนกระวาย พอคุณหมออกมาจะกระวีกระวาดเข้าไปหาแล้วถามว่าคนไข้เป็นยังไงบ้าง”
$ o) V+ z' T" ~+ F$ K“อ๋อ ปลอดภัยแล้วครับ ไม่เป็นอะไรมาก แต่ต้องรอดูอาการอีกสักระยะ” คำตอบของคุณหมอทำให้ผมใจชื้นขึ้นมา อย่างน้อยมึงก็ไม่ได้ทิ้งกูไปจริงๆ ตุลย์
3 ^! y% n$ n; M* b“ครับ ขอบคุณมากนะครับคุณหมอ” คืนนั้นผมก็นอนเฝ้ามันจนถึงเช้าแหละครับ
“ตุลย์ๆๆ” ผมตื่นขึ้นจากแรงขยับของมือที่ผมจับไว้ ผมดีใจมาก
/ r" Z0 z+ m7 r5 ?! U“อืม” เจ้าของชื่อค่อยลืมตาขึ้น ตุลย์มึงไม่เป็นไร กูจะอยู่ข้างๆ มึงเอง
, N* i! O( C2 s8 ]5 I. t( W; ~“ตุลย์ เป็นไงบ้าง ตุลย์ได้ยินไหม กูอยู่นี้” ผมเรียกให้เจ้าของชื่อ ผมดีใจมาก
“ใครเหรอ” ใครเหรอ หมายความว่าไง
& L. ]3 _9 s- `“โชว์ไง โชว์ที่ตุลย์ แล้วโชว์ก็รักตุลย์ด้วย” ผมกระวีกระวาด อธิบาย
7 r" Y0 i5 }; j* ~$ H! M“ไม่เห็นรู้เรื่องเลย เรารักกันเหรอ แต่ว่าผมเป็นผู้ชายนะ” เฮ้ย!! เป็นไปไม่ได้ ตุลย์ต้องจำได้
“หมอครับๆ คนไข้ฟื้นแล้วครับ” ผมรีบกดสวิตซ์เรียกหมอ สักพักหมอก็มา (นี่มันนิยายชัดๆ ที่หลังประสบอุบัติเหตุ ต้องความจำเสื่อม 55 )
“คนไข้มีอาการกระทบกระเทือนทางสมอง อาจศูนย์เสียความทรงจำบางส่วน คงต้องรอดูอาการสักระยะนะครับ” ไม่จริงๆ ใช่ไหม ต้องไม่เป็นแบบนี้ ต้องไม่ใช่แบบนี้ ของแบบนี้มีในชีวิตจริงด้วยหรอ
“ไม่จริงใช่ไหมตุลย์ มึงจำกูได้ใช่ไหม” เจ้าของชื่อทำสีหน้างุนงง แล้วส่ายหน้า ทำไมๆ มึงลืมกูแล้วใช่ไหม
1 X& F9 B+ O) I" q“ผมจำอะไรไม่ได้เลยครับ” สักพักไอ้น้องวินกับเพื่อนๆ มันก็มา
# P/ x" y5 x! h* X- X9 x“พี่โชว์ ตำรวจให้พี่ไปสอบปากคำที่โรงพัก”
# z/ Z/ V1 l0 Q/ s" i6 ~+ w“อืม” ผมยอมรับว่าผมเสียใจมาก ผมไม่อยากทำอะไรเลย อยากให้ตุลย์กลับมาเหมือนเดิม
“พี่ตุลย์ เป็นไงบ้าง” พอพวกเพื่อนๆ มันทักมันก็ทำหน้างุนงงอีกครั้ง
“พี่โชว์ พี่ตุลย์เป็นไร” ไอ้น้องวินถาม
% ~  Q! g' Q" d/ \& M1 a“ความจำเสื่อม”
0 F  s0 G# T  W4 C“เฮ้ยย! พี่ไม่ใช่ละครนะ จริงอ่ะ”  ไอ้น้องวินถามผม
“อืม” ผมพยักหน้าตอบ
; J- W: ]( i7 F; x  S8 I“พี่ตุลย์   ๆ จำผมได้ไหม”
! }) S( E4 ]9 [2 I“ไอ้ตุลย์พวกกูเพื่อนมึงไง” แต่ละคนพยายามถาม ไอ้ตุลย์ได้แต่ส่ายหน้า มันจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่ามันเป็นใคร นี่ผมทำอะไรลงไปเนี้ยะ
“พี่โชว์ กลับไปอาบน้ำแล้วจัดการเรื่องคดีความให้เรียบร้อยก่อนเถอะครับ” ไอ้น้องวินว่า
. r% L0 Z. q" e( e“ใช่เฮีย เดี๋ยวพวกผมอยู่กับมันเอง” ไอ้คิวเสริม
“โอเคๆ ตุลย์ ยังไงกูก็จะอยู่ข้างมึง แล้วจะทำให้มึงจำกูให้ได้” ผมพูดกับไอ้ตุลย์
/ n/ q. F& {* j( T4 p“ฝากด้วยนะ จะรีบกลับมา” แล้วผมก็ออกมาจัดการเรื่องคดีความ แล้วจะไปรับแม่ไอ้ตุลย์มาด้วย อย่างน้อยมันต้องจำแม่มันได้ และคงเป็นกำลังใจที่ดีที่สุดของมัน
ตอนที่ 78 ความรัก มิตรภาพ ความทรงจำ
“เฮ้ย มึงจำพวกกูไม่ได้จริงๆ หรอ มึงแกล้วป่าวเนี้ยะ” ใครสักคนนึงพูดกับผม
4 ~$ Z: w1 I/ ^- j“เราจำไม่ได้จริง ไม่ได้แกล้งจริงๆนะ” ผมส่ายหน้าแล้วปฏิเสธ
+ l+ `% v1 l0 b" B3 T+ o/ n“มึงมองหน้าพวกกูแล้วพยายามนึกสิ” ผมจ้องหน้าพวกมันพยายามนึก พยายามคิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออก
“เอางี้เรางงไปหมดแล้ว เราจำอะไรไม่ได้ ช่วยแนะนำตัวทีละคนละกัน จะพยายามจำ” ใช่ผมต้องพยายามจดจำเรื่องราวต่างๆให้ได้
8 ?4 H1 a1 q& [% j/ c2 C$ p: Y: B- V“ได้พวกกูจะช่วยให้มึงจำได้เอง ยังไงมึงก็ลืมพวกกูไม่ได้หรอก” อืมผมจะพยายามจำพวกคุณ และความทรงจำที่ขาดหายไปให้ได้
; j6 }2 \+ v: s7 S: [1 S“กูเจ๋ง เราข้าว กูพจน์ กูคิว ผมวินครับ รามครับ” ผมพยายามนึกคิดและจดจำทุกคนให้ได้ แต่ผมคุ้น คนชื่อเจ๋งมาก ถามไปถามจำได้แล้ว เป็นเพื่อนคนละกลุ่มตอนมอปลายนั้นเอง ไม่คิดเลยว่าตอนนี้จะสนิทกันเหมือนที่พวกมันเล่ากันมา ทุกคนพยายามเล่าเรื่องราวต่างๆ ทุกสิ่งทุกอย่างที่พอจะเล่าได้ รวมทั้งเอารูปต่างๆ ในมือถือมาให้ดู ทำให้ผมเชื่อว่ามันคือเพื่อนผมจริง คงสนิทมากด้วย อย่างน้อยเรื่องทุกอย่างที่มันเล่าก็คือความทรงจำที่หายไปผมจดจำทุกอย่างที่ พวกเพื่อนๆ เล่าให้ฟังแล้วพยายามทบทวนทุกสิ่งอย่าง แต่วันนี้มันคงมากไปทำให้ผมเริ่มที่จะรับไม่ไหว
) C; ?7 z' Y# G- i* j“เราว่าพอก่อนนะ เริ่มเยอะแล้วจำไม่ได้” เหมือนผมเริ่มทำความรู้จักกับทุกคนอีกครั้ง ในขณะที่ทุกคนรู้จักผมดีกว่าผมเสียอีก เฮออ เหนื่อย จะพยายามละกัน
“โอเค จะพยายามมาเล่าทุกวัน กูเชื่อเดี๋ยวแป๊บเดียวก็จำได้ มึงใช่คนโง่เสียเมื่อไหร่” คิวว่า ทุกคนก็เฝ้าผมอยู่จนบ่ายๆ แหละครับ พี่โชว์ก็กลับมา พวกนั้นบอกว่าพี่โชว์เป็นรุ่นพี่ที่มหาวิทยาลัยแต่อยู่กันคนละคณะ แล้วก็เป็นคนรักของผมด้วย ผมจะพยายามจำให้ได้ ตอนนี้ทำได้แค่เชื่อในทุกสิ่งที่พวกนั้นเล่าก็พอ
“อ้าวมาแล้วเหรอพี่ เป็นไงบ้าง อ้าวสวัสดีครับ” เพื่อนๆ ทักพี่โชว์แล้ว หันไปไหว้ผู้หญิงแก่ๆ ที่เดินมาด้วย เอ๊ะ! ใครนะคุ้นๆ
4 Z1 E$ L  }& H“แม่ มาได้ไงเนี้ยะ” ผมทักทายแม่อย่างดีใจ แม่เดินเข้ามาหาแล้วกอดผม
2 e( O4 _% b& |* c3 K“ตุลย์เป็นไงบ้าง เจ็บตรงไหนรึป่าว”
$ D/ D4 s' w7 i“นิดหน่อยแม่ ยังหล่ออยู่ๆ สาวๆ ยังมองอยู่แน่แม่” ผมกอดแม่แน่น
$ z9 u6 R/ s8 F' S“เหรอ ดีแล้วแม่ทำกับข้าวมาให้กิน เดี๋ยวพวกเพื่อนๆ ก็กินด้วยกันเลยนะ แม่ทำมาเผื่อทุกคนเลย” แม่ยังเป็นผู้หญิงที่ใจดีเหมือนเดิม
“ขอบคุณครับๆๆๆๆๆ”  ทุกคนกล่าวขอบคุณ
“แล้วแม่มาไงเนี้ยะ” ผมถามแม่
“ก็โชว์เขา ไปรับแม่มานะ” เป็นงี้นี่เอง หายไปทั้งวันไปรับแม่หรือเนี้ยะ ใจดีแฮะ
+ R' C! C/ D: L7 t“ขอบคุณนะครับ พี่โชว์” แล้วผมก็เห็นบางคนยิ้ม บางคนแอบขำ แต่คงไม่มีอะไรมั้ง แล้วเราทุกคนก็กินข้าวฝีมือแม่ผมกันพร้อมหน้าเลยครับ แม่ทำมาเยอะมาก สงสัยรู้ว่าคนอยู่เยอะ
“กินเยอะๆ ผอมไปแล้ว” พี่โชว์ตักกับข้าวให้ผม
% x4 n6 ?. |& v“ขอบคุณครับ”
* b* g& _7 \6 C5 l2 t; w' q“อร่อยมากเลยครับ” ทุกคนต่างชมอาหารฝีมือแม่ ก็แหงอยู่แล้วแม่ครัวอันดับหนึ่งของหมู่บ้าน ไม่ได้คุยนะ 55 วันนี้ทำให้ผมรู้ว่ามีหลายคนที่เป็นห่วงผม หลายคนที่รักผม ทั้งที่ผมจำอะไรไม่ได้ แต่ผมรู้สึกมีความสึก ในห้วงของความทรงจำบางๆ ที่เพื่อนๆ พวกนี้เติมลงไปให้ ความจำจ๋ากลับมาเถอะนะ คืนนั้นแม่ก็นอนเฝ้าผม รวมถึงพี่โชว์ส่วนคนอื่นกลับไปก่อน เพราะมันจะเต็มห้องเกินไป ร่างกายผมไม่ค่อยมีแผลหรือเจ็บอะไรมากหรอก ก็มีแต่แผลที่หัวนี้แหละ ที่ปวดตึบๆ ตลอดเวลา พรุ่งนี้ค่อยพยายามนึกใหม่นะ วันนี้สมองล้าแล้วขอพักผ่อนก่อน ผมรู้สึกง่วงสงสัยเพราะฤทธิ์ยา รุ่งเช้าพวกนั้นก็มาครับครบทีมเหมือนเดิม แต่แต่งชุดนิสิตมากัน คงมีเรียน
“เออ ตุลย์กูลาเรียนให้มึงหมดแล้วนะ หายแล้วค่อยไปเรียน รู้ไหมเนี้ยะมึงเรียนอะไร” พจน์ว่า
$ f9 b# B; P  \+ |) h( D% z4 J6 }/ l“ขอบใจๆๆ แล้วนี่ไม่มีเรียนกันเหรอ” เพราะเห็นพวกมันแต่งชุดนิสิต
4 W( \# t$ ^% O" ^( D0 C  v“มีดิ เรียนบ่ายว่ะ”
“เดี๋ยวกูเรียน 11 โมง” เจ๋งว่า
& P* \- `) _9 M$ m“วินกับรามก็เรียน 11 โมงเหมือนพี่เจ๋งอ่ะ” ทุกคนบอกเวลาเรียนของตัวเอง ส่วนพี่โชว์ตื่นมาเช็ดตัวให้ผม บอกว่าเช็ดเองได้ก็ไม่ยอม แล้วข้าวอีกบอกว่ากินเองได้จะป้อน สรุปก็ทำให้หมด สรุปผมปัญญาอ่อนหรือความจำเสื่อมเนี้ยะ
3 p0 j3 v/ R( R% b+ g$ \4 k: _“โอเค งั้นพี่ฝากตุลย์สักพักนะ เดี๋ยวพี่ไปส่งแม่แล้วไปจัดการธุระนิดหน่อย แล้วจะรีบกลับมาให้ทันก่อนพวกแกไปเรียนนะ” พี่โชว์หันมาบอกพวกนี้
5 {! o0 j6 J  K( T: a9 A5 r0 N5 H" Y“ตุลย์หายไวไวนะลูก เดี๋ยวแม่มาเยี่ยมใหม่นะ แม่ไปดูบ้านก่อนเมื่อวานรีบออกมาลืมล็อคบ้านป่าวไม่รู้ เออ โชว์ก็ส่งแม่แค่ท่ารถพอแม่กลับเองได้นะ”
“ครับ ตุลย์สบายดีแล้วแม่ พรุ่งนี้ตุลย์อาจจะไปหาแม่แทนก็ได้นะ”
4 @8 B. W$ N8 n' k4 `$ Y% ]( k“จ้า ให้จริงเถอะ ไงฝากตุลย์ด้วยนะเด็กๆ”
% d  z3 J7 z+ O! I1 e& U) Z1 [“ครับ สวัสดีครับแม่ แล้วไว้ไปเที่ยวหาไปชิมฝีมือแม่อีกนะครับ”
“กลับดีดีนะแม่ พีโชว์ผมฝากแม่ด้วยนะ” ผมหันไปบอกแม่แล้วบอกพี่โชว์ เฮอ พี่โชว์นี่ใจดีจังแฮะ
“สบายดีขึ้นรึงยังพี่ตุลย์” น้องวินถาม
# d9 R! L0 P, m$ d5 _3 Y7 o1 ^; ]“ก็ดีขึ้นแล้วแหละ”
( U3 c( E; m- P4 z3 T2 S3 F“จำอะไรได้บ้างยัง”
  w  A# }. b7 k- a“ก็จำได้เท่าที่เล่าเมื่อวานแหละ พยายามนึกแล้ว
2 E% ~5 _5 C" G% x& \" V0 c“เอางี้กูมีวิธี เพื่อนกูสอนมา” คิวเสนอขึ้นมา
“ยังไงว่ะ” พจน์ถาม
+ I! L0 Z) V7 M2 F. ~& t+ B3 ^% n& o# A“สะกดจิต คืนความจำ”
“ใช้ได้เหรอมึง ใครบอกมึง มึงดูละครมากไปป่าวเนี้ยะ” ในเมื่อเพื่อนๆ พยายามหาทางช่วยผม ผมก็ต้องพยายามจำให้ได้ วันนี้พวกมันมีอะไรเอามาหมดแหละครับ ทั้งสิ่งของ รูปภาพ เป็นคลิปวีดีโอบ้างก็มี เพื่อมาช่วยกระตุ้นความจำผม ไอ้วิธีสะกดจิตผมนึกว่ามันพูดเล่นมันทำจริงครับ แต่ก็ไม่ได้ผล ผมรู้สึกสัมผัสได้แค่บางความรู้สึก นั้นคือมิตรภาพ ความรัก ที่พวกเรามีให้กัน ผมรักพวกมันแม้จะจำอะไรไม่ได้ ขอบใจพวกมึงทุกคนมากนะเว้ย ตอนบ่ายพี่โชว์ก็กลับมา แล้วพวกนั้นก็ไปเรียนกันหมด  ห้องเลยเงียบมีแค่ผมกับพี่โชว์

“กินข้าวเที่ยง แล้วกินยาแล้วใช่ไหม”พี่โชว์ถามแล้วนั่งลงข้างเตียง
“อืม เรียบร้อยแล้วครับ เอ่อ ผมกับพี่เป็นแฟนกันจริงๆ เหรอครับ”ผมตัดสินใจถามออกไป
) t) J3 U" w* O8 O+ F“อืม ใช่เรารักกันมากด้วย” พี่โชว์ตอบแล้วกุมมือผมไว้เราเหรอ แสดงว่าผมก็ต้องรักพี่เขามาก แต่ทำไมผมจำอะไรไม่ได้เลย
“ผมเป็นเกย์เหรอครับ” ผมถามไปอีก
# e5 K9 T3 @& H8 B! j4 q# ~“อันนี้พี่ไม่รู้ พี่รู้แค่เราเป็นแฟนกัน แล้วรักกันมาก” ก็ตอบมาสิว่าใช่ไม่งั้นผมจะชอบผู้ชายได้ไง
: E  C; X# d; h+ w$ Q6 `8 {


) |# m2 k  v9 F+ J2 X

suti

ชอบมากเรยคับ

kin

ชอบมากมากมากมาก

Ifoot-ballZ

ตุลสู้ๆ เอาพี่โชว์กลับมาให้ได้นะ

masushi

สุดยอดคับขอบคุณคับ

masushi

สนุกดีชอบมากเลยจะติดตามเรื่อยๆนะ

snowy69

ทำดีแล้วล่ะตุล

boommy

สนุกครับ ชอบมาก

cherry-p

ขอบใจมากๆๆๆๆคับ

boommy

ขอบใจมากๆๆๆๆคับ

2539

สุดยอดคับขอบคุณคับ

Banklovebank

ขอบคุณครัาบ

whywhy

โคร ต ๆ อ่ะ Smile :')

imanaji

ขอบคุณมากๆครับ

grantnun

ขอคุณมากครับ

tamia

ขอบคุณครับ

mind19mindPSU

วันนี้มาขออ่านต่ออีกนะครับ

pkclub2146

ชอบมากมากมาก

topzala

ชอบมาฟกๆๆๆๆๆๆๆๆ