ใครว่าใหญ่แล้วดี ( 3 )

tanya

ขอโทษที่คัดลอกมานะครับ
(3)  ปมด้อย
ผมสะอึกไม่นึกว่าสุดาจะรุกผมเร็วขนาดนี้ เรื่องเจ้าน้องชายประจำตัวเป็นปมด้อยของผมตลอดมาเพราะมันใหญ่โตผิดมนุษย์ ผมไม่อยากให้เธอดูเลย สุดาเห็นผมอึกๆอักจึงอ้อนวอนในที่สุด ด้วยความที่ผมหลงใหลเธอ ไม่อยากขัดใจเธอ ผมจึงยอม
- `9 g$ `/ t% Bผมปลดตะขอ รูดซิปกางเกงยีน รูดกางเกงยีนลงจากนั้นค่อยๆรูดกางเกงในลง สุดาจ้องเขม็งที่เป้ากางเกงผมคอยดูเจ้าน้องชายตัวยักษ์ของผม
สิ่งที่เธอเห็นก็คือข้าวหลามลำอ้วนขนาด 8 นิ้วตรงปลายเปิดนิดหน่อย เห็นหัวสีชมพูอยู่ภายใน มีน้ำเหนียวๆเยิ้มเต็มหัว!มันกระดกไปมาราวกับผงกหัวทักทายเธอ ตอนนั้นผมรู้สึกอายมากเลยครับเพราะขนาดเพื่อนผู้ชายผมยังไม่ยอมให้ดู แต่นี่ต้องเปิดให้แฟนสาวดู
สุดาร้องกรี๊ด กระถดตัวไปด้านหลัง ดูเธอจะตกใจมากกับขนาดอันมโหฬารของผม เธอลุกขึ้นยืนเอามือปิดปาก ผมก็ตกใจเช่นกันที่เห็นเธอเสียขวัญและลุกขึ้นยืนบ้าง พยายามจะเก็บเจ้าโลกกลับคืนเข้าไปในกางเกงยีน แต่ก็ไม่สำเร็จ เพราะมันใหญ่มาก พอออกมาแล้วไม่สามารถใส่กลับเข้าไปได้ ต้องรอให้มันสงบลงเสียก่อน แต่ตอนนี้ยังไงๆมันก็ไม่ยอมสงบ จะเอามือปิดหรือบังก็ไม่มิด ผมจึงอยู่ในภาวะที่ทุลักทุเลมาก เพราะต้องยืนปล่อยให้เจ้าโลกชี้โด่อยู่นอกกางเกงอย่างนั้น มันเป็นสถานการณ์ที่เลวร้ายที่สุดในชีวิตเด็กหนุ่มวัย 16 อย่างผม
“ดาไม่ต้องตกใจนะ หนึ่งไม่ทำอะไรดาหรอก” ผมพูด ขณะเดียวกันก็รู้สึกว่าความตกใจทำให้เจ้าน้องชายของผมค่อยๆอ่อนตัวลง เมื่ออ่อนลงได้ที่ผมจึงรีบเก็บมันใส่กางเกง
* M7 k" r; @9 {" E. w( Q, ]ผมเดินไปหาสุดาที่ยืนดูอยู่ เอามือไปจับแขนเธอ สุดาสะบัดมือผมออก
“ดากลัว... ดา... ดา กลัวหนึ่ง”
สุดายังไม่หายช็อคกับขนาดเจ้าโลกของผม เธอคงไม่เคยเห็นของชายใดมาก่อน หรือถึงจะเห็นก็คงไม่เคยเห็นของใครใหญ่ขนาดนี้ เมื่อเห็นเธอขวัญเสียจึงรีบพาเธอออกจากสวนสาธารณะและไปส่งเธอที่บ้าน
+ k; U" ]2 V% p4 ?) L9 T* Wวันรุ่งขึ้น ผมกับสุดาไปทำงานที่ร้านอาหารตามปกติ แต่ท่าทางของสุดากลับไม่ปกติ ดูเธอกลัวผมมาก ผมรู้สึกว่าอะไรๆมันไม่เหมือนเดิม วันนั้นสุดาไม่ค่อยคุยกับผม ตอนเย็นผมชวนเธอไปที่สวนสาธารณะอีกเพื่อปรับความเข้าใจ แต่เธอไม่ยอมไป ผมเองก็แปลกใจมากที่เหตุใดสุดาจึงเปลี่ยนไปมากขนาดนี้
เหลืออีกเพียง 3 วันเราก็ต้องแยกย้ายกันไปเรียนหนังสือแล้ว ตลอดเวลา 3 วันที่เหลือ สุดาพยายามทำตัวห่างเหินกับผม จนเย็นวันสุดท้ายของการทำงาน ผมจึงตัดสินใจถามเธอว่าอะไรที่ทำให้เธอเปลี่ยนไปขนาดนั้น
“ดากลัวหนึ่ง กลัวจริงๆ” สุดาบอก
% l- u9 B3 ^1 K8 J, e* t“กลัวไอ้นั่นของเราเหรอ ทำไมต้องกลัวด้วย หนึ่งไม่ได้ทำอะไรดานี่นา” ผมตัดสินใจหักห้ามความอาย ถามตรงๆเลย
“ก็นั่นแหละ...” สุดาอึกอัก “ถ้าเราเป็นแฟนกัน อีกหน่อยก็ต้องมีอะไรกัน ดากลัว ขอให้เราเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันก็แล้วกันนะ ดากลัวจริงๆ”
: }! ]$ N7 v% L2 {7 L" Nในที่สุดผมก็เข้าใจ สุดาคิดไปอีกไกล จึงกลัวกับขนาดเจ้าน้องชายของผม ในขณะที่ผมไม่ประสีประสาเอาเลย หลายวันที่ผ่านมาจึงไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงได้กลัวนักหนา ในที่สุดเธอก็เอ่ยปากตัดรักผม ในความคิดของผมตอนนั้นมันเป็นเหตุผลของการเลิกเป็นแฟนกันที่แปลกและน่าอับอายที่สุด
, x  Y- A( m# I& C1 wผมผิดหวัง เสียใจแทบเป็นบ้า เพราะเป็นรักครั้งแรก (อย่างน้อยตอนนั้นผมก็คิดว่ามันเป็นความรัก) ของผม รวมทั้งยังอับอายด้วย มันยิ่งตอกย้ำปมด้อยของผมเข้าไปอีก ผมอ่อนไหวถึงขนาดคิดอยากตายให้หมดอาย ผมนอนร้องไห้อยู่หลายชั่วโมงจนหลับไป
พอเปิดเทอมวันแรก ผมเข้าชั้นเรียนด้วยความซึมเซา เหมือนหุ่นยนต์เดินได้ จนใครๆก็พากันแปลกใจ ปีนั้น (ม.6) พวกนักเรียนก็ถูกคละชั้นใหม่เช่นเคย แต่โชคดีที่ผมกับก้อยได้อยู่ห้องเดียวกันอีก ก้อยดูคล้ำลง ปิดเทอม 3 เดือนผมไม่ได้พบกับก้อยเลย เพราะผมเข้าไปทำงานในเมือง ส่วนก้อยก็ถูกพ่อแม่ส่งไปพักกับญาติที่กรุงเทพฯ เพื่อไปเรียนกวดวิชา
/ \0 {0 W7 f7 h0 Q; M“เฮ้ย หนึ่ง เป็นไงบ้าง” ก้อยทัก ก้อยยังคงรื่นเริงเหมือนเดิม
“อือ ก้อย” ผมทักก้อยสั้นๆ ไม่ได้ตอบคำถามก้อยด้วยซ้ำ
  ?# c- C- T5 B6 }“เฮ้ย เป็นบ้าอะไรวะ เปิดเทอมวันแรกทำหน้ายังกับ ...” ก้อยหยุดพูด แต่ผมเดาออกว่าคงต้องการจะบอกว่า “ทำหน้ายังกับญาติเสีย” แต่ก็อย่างที่บอก ก้อยสุภาพกับผมเสมอ เลยยั้งปากไว้แค่นั้น
* K6 Z0 I' P% {7 L8 p, \“ไม่มีอะไรหรอกวะก้อย เราไม่ค่อยสบายนิดหน่อยเท่านั้นเอง”
' T+ {3 q# |; Lเย็นวันนั้นก้อยชวนผมไปฟังเพลงที่บ้านก้อยอีก ใจจริงผมไม่อยากไปเลย ไม่อยากเจอหน้าใคร ไม่อยากทำอะไรทั้งสิ้น เพราะกำลังอกหักและคับแค้นใจในชีวิตอยู่ แต่ก็ไม่อยากขัดใจก้อย ก็เลยไปในที่สุด
วันนั้นพ่อและแม่ของก้อยยังไม่กลับบ้านที่บ้านก้อยมีเพียงเราสองคน ก้อยเป็นน้องคนสุดท้อง (ถึงได้ชื่อก้อย)พี่ๆของก้อยนั้นมีทั้งเรียนอยู่ใน
กรุงเทพ ฯ และทำงานอยู่จังหวัดอื่นที่บ้านจึงมีเพียงก้อยอยู่กับพ่อและแม่
6 \3 Y& n' k# o) eขณะฟังเพลงอยู่ก้อยก็ถามขึ้นมาว่า “เป็นไงหนึ่งสบายใจขึ้นบ้างไหม”
“ดีขึ้นนิดหน่อย” ผมตอบไปให้พ้นตัวที่จริงวันนี้ผมเรียนไม่รู้เรื่องเลย คิดแต่เรื่องสุดาคิดถึงเรื่องปมด้อยของผมทั้งวัน ก้อยคงไม่รู้หรอกว่าขณะที่ก้อยกำลังพูดกับผมนั้นผมกำลังคิดหาวิธีตายอยู่

t-bone

ขอชมหน่อยคับ

xxboyzaa

ขอบคุณครับ

BothloveTim

ขอบคุณครับ

kawin1999

ขอบคุณคราฟ

nathzzzz

ขอบคุนมากนะครับ

mintt

ขอบคุณครับ

man__Poon

ขอบคุงมากๆค๊าฟฟ

3571138

ขอบคุณครับ

asoda123

ขอบคุณมากครับ

sodva

ขอบคุงมากๆค๊าฟฟ

news

ขอบคุณมากครับ

NikiHiME

ขอบคุณมากๆ นะจ้ะ

jun_mustu

ขอบคุณค๊าฟฟ

bes456456

{:4_112:} ขอบคุณมากๆคัฟ
( m! T2 a" z; o3 T3 z1 P! f

lnwsakspu

ขอบคุนนะคับปมๆๆ

aumpolala

ขอออ่านหน่อยนะครับ

mootod27

ขอบคุณครับ

bike00789

ขอบคุณคราฟ

Zonic_HK

ขอบคุณมากๆเลยนะครับ