ใครว่าใหญ่แล้วดี ( 3 )

tanya

ขอโทษที่คัดลอกมานะครับ
(3)  ปมด้อย
ผมสะอึกไม่นึกว่าสุดาจะรุกผมเร็วขนาดนี้ เรื่องเจ้าน้องชายประจำตัวเป็นปมด้อยของผมตลอดมาเพราะมันใหญ่โตผิดมนุษย์ ผมไม่อยากให้เธอดูเลย สุดาเห็นผมอึกๆอักจึงอ้อนวอนในที่สุด ด้วยความที่ผมหลงใหลเธอ ไม่อยากขัดใจเธอ ผมจึงยอม
9 R* E( j! Z* m; [7 Z7 I7 jผมปลดตะขอ รูดซิปกางเกงยีน รูดกางเกงยีนลงจากนั้นค่อยๆรูดกางเกงในลง สุดาจ้องเขม็งที่เป้ากางเกงผมคอยดูเจ้าน้องชายตัวยักษ์ของผม
0 `; J% }2 N+ T3 c. Sสิ่งที่เธอเห็นก็คือข้าวหลามลำอ้วนขนาด 8 นิ้วตรงปลายเปิดนิดหน่อย เห็นหัวสีชมพูอยู่ภายใน มีน้ำเหนียวๆเยิ้มเต็มหัว!มันกระดกไปมาราวกับผงกหัวทักทายเธอ ตอนนั้นผมรู้สึกอายมากเลยครับเพราะขนาดเพื่อนผู้ชายผมยังไม่ยอมให้ดู แต่นี่ต้องเปิดให้แฟนสาวดู
( g* a6 H/ m, p5 l. m% Uสุดาร้องกรี๊ด กระถดตัวไปด้านหลัง ดูเธอจะตกใจมากกับขนาดอันมโหฬารของผม เธอลุกขึ้นยืนเอามือปิดปาก ผมก็ตกใจเช่นกันที่เห็นเธอเสียขวัญและลุกขึ้นยืนบ้าง พยายามจะเก็บเจ้าโลกกลับคืนเข้าไปในกางเกงยีน แต่ก็ไม่สำเร็จ เพราะมันใหญ่มาก พอออกมาแล้วไม่สามารถใส่กลับเข้าไปได้ ต้องรอให้มันสงบลงเสียก่อน แต่ตอนนี้ยังไงๆมันก็ไม่ยอมสงบ จะเอามือปิดหรือบังก็ไม่มิด ผมจึงอยู่ในภาวะที่ทุลักทุเลมาก เพราะต้องยืนปล่อยให้เจ้าโลกชี้โด่อยู่นอกกางเกงอย่างนั้น มันเป็นสถานการณ์ที่เลวร้ายที่สุดในชีวิตเด็กหนุ่มวัย 16 อย่างผม
  M  K( ~) }8 S0 k, ]2 E“ดาไม่ต้องตกใจนะ หนึ่งไม่ทำอะไรดาหรอก” ผมพูด ขณะเดียวกันก็รู้สึกว่าความตกใจทำให้เจ้าน้องชายของผมค่อยๆอ่อนตัวลง เมื่ออ่อนลงได้ที่ผมจึงรีบเก็บมันใส่กางเกง
6 a7 ]. @( p4 B) U# Gผมเดินไปหาสุดาที่ยืนดูอยู่ เอามือไปจับแขนเธอ สุดาสะบัดมือผมออก
“ดากลัว... ดา... ดา กลัวหนึ่ง”
0 ?+ q: B" {7 X8 s1 v' Oสุดายังไม่หายช็อคกับขนาดเจ้าโลกของผม เธอคงไม่เคยเห็นของชายใดมาก่อน หรือถึงจะเห็นก็คงไม่เคยเห็นของใครใหญ่ขนาดนี้ เมื่อเห็นเธอขวัญเสียจึงรีบพาเธอออกจากสวนสาธารณะและไปส่งเธอที่บ้าน
0 A; y( X, E4 e" n# k1 s! Kวันรุ่งขึ้น ผมกับสุดาไปทำงานที่ร้านอาหารตามปกติ แต่ท่าทางของสุดากลับไม่ปกติ ดูเธอกลัวผมมาก ผมรู้สึกว่าอะไรๆมันไม่เหมือนเดิม วันนั้นสุดาไม่ค่อยคุยกับผม ตอนเย็นผมชวนเธอไปที่สวนสาธารณะอีกเพื่อปรับความเข้าใจ แต่เธอไม่ยอมไป ผมเองก็แปลกใจมากที่เหตุใดสุดาจึงเปลี่ยนไปมากขนาดนี้
เหลืออีกเพียง 3 วันเราก็ต้องแยกย้ายกันไปเรียนหนังสือแล้ว ตลอดเวลา 3 วันที่เหลือ สุดาพยายามทำตัวห่างเหินกับผม จนเย็นวันสุดท้ายของการทำงาน ผมจึงตัดสินใจถามเธอว่าอะไรที่ทำให้เธอเปลี่ยนไปขนาดนั้น
“ดากลัวหนึ่ง กลัวจริงๆ” สุดาบอก
/ p2 e% c$ J+ B# Y, p+ j, m$ k“กลัวไอ้นั่นของเราเหรอ ทำไมต้องกลัวด้วย หนึ่งไม่ได้ทำอะไรดานี่นา” ผมตัดสินใจหักห้ามความอาย ถามตรงๆเลย
" R' u$ J  M8 i6 g' B4 X+ C“ก็นั่นแหละ...” สุดาอึกอัก “ถ้าเราเป็นแฟนกัน อีกหน่อยก็ต้องมีอะไรกัน ดากลัว ขอให้เราเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันก็แล้วกันนะ ดากลัวจริงๆ”
ในที่สุดผมก็เข้าใจ สุดาคิดไปอีกไกล จึงกลัวกับขนาดเจ้าน้องชายของผม ในขณะที่ผมไม่ประสีประสาเอาเลย หลายวันที่ผ่านมาจึงไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงได้กลัวนักหนา ในที่สุดเธอก็เอ่ยปากตัดรักผม ในความคิดของผมตอนนั้นมันเป็นเหตุผลของการเลิกเป็นแฟนกันที่แปลกและน่าอับอายที่สุด
- l  Z; W4 e% tผมผิดหวัง เสียใจแทบเป็นบ้า เพราะเป็นรักครั้งแรก (อย่างน้อยตอนนั้นผมก็คิดว่ามันเป็นความรัก) ของผม รวมทั้งยังอับอายด้วย มันยิ่งตอกย้ำปมด้อยของผมเข้าไปอีก ผมอ่อนไหวถึงขนาดคิดอยากตายให้หมดอาย ผมนอนร้องไห้อยู่หลายชั่วโมงจนหลับไป
พอเปิดเทอมวันแรก ผมเข้าชั้นเรียนด้วยความซึมเซา เหมือนหุ่นยนต์เดินได้ จนใครๆก็พากันแปลกใจ ปีนั้น (ม.6) พวกนักเรียนก็ถูกคละชั้นใหม่เช่นเคย แต่โชคดีที่ผมกับก้อยได้อยู่ห้องเดียวกันอีก ก้อยดูคล้ำลง ปิดเทอม 3 เดือนผมไม่ได้พบกับก้อยเลย เพราะผมเข้าไปทำงานในเมือง ส่วนก้อยก็ถูกพ่อแม่ส่งไปพักกับญาติที่กรุงเทพฯ เพื่อไปเรียนกวดวิชา
“เฮ้ย หนึ่ง เป็นไงบ้าง” ก้อยทัก ก้อยยังคงรื่นเริงเหมือนเดิม
8 ]8 O2 c5 ?) G; Q# X/ M“อือ ก้อย” ผมทักก้อยสั้นๆ ไม่ได้ตอบคำถามก้อยด้วยซ้ำ
( V$ r' b. ]* V+ Q“เฮ้ย เป็นบ้าอะไรวะ เปิดเทอมวันแรกทำหน้ายังกับ ...” ก้อยหยุดพูด แต่ผมเดาออกว่าคงต้องการจะบอกว่า “ทำหน้ายังกับญาติเสีย” แต่ก็อย่างที่บอก ก้อยสุภาพกับผมเสมอ เลยยั้งปากไว้แค่นั้น
9 \2 Y* B- S5 O. L$ Q0 f" c“ไม่มีอะไรหรอกวะก้อย เราไม่ค่อยสบายนิดหน่อยเท่านั้นเอง”
! K( }- T; [/ ?, _% p; i3 u  Jเย็นวันนั้นก้อยชวนผมไปฟังเพลงที่บ้านก้อยอีก ใจจริงผมไม่อยากไปเลย ไม่อยากเจอหน้าใคร ไม่อยากทำอะไรทั้งสิ้น เพราะกำลังอกหักและคับแค้นใจในชีวิตอยู่ แต่ก็ไม่อยากขัดใจก้อย ก็เลยไปในที่สุด
วันนั้นพ่อและแม่ของก้อยยังไม่กลับบ้านที่บ้านก้อยมีเพียงเราสองคน ก้อยเป็นน้องคนสุดท้อง (ถึงได้ชื่อก้อย)พี่ๆของก้อยนั้นมีทั้งเรียนอยู่ใน
กรุงเทพ ฯ และทำงานอยู่จังหวัดอื่นที่บ้านจึงมีเพียงก้อยอยู่กับพ่อและแม่
4 Q7 I9 X% ^0 g  Xขณะฟังเพลงอยู่ก้อยก็ถามขึ้นมาว่า “เป็นไงหนึ่งสบายใจขึ้นบ้างไหม”
“ดีขึ้นนิดหน่อย” ผมตอบไปให้พ้นตัวที่จริงวันนี้ผมเรียนไม่รู้เรื่องเลย คิดแต่เรื่องสุดาคิดถึงเรื่องปมด้อยของผมทั้งวัน ก้อยคงไม่รู้หรอกว่าขณะที่ก้อยกำลังพูดกับผมนั้นผมกำลังคิดหาวิธีตายอยู่
7 Z. x: ^: [3 s. t% A

t-bone

ขอชมหน่อยคับ

xxboyzaa

ขอบคุณครับ

BothloveTim

ขอบคุณครับ

kawin1999

ขอบคุณคราฟ

nathzzzz

ขอบคุนมากนะครับ

mintt

ขอบคุณครับ

man__Poon

ขอบคุงมากๆค๊าฟฟ

3571138

ขอบคุณครับ

asoda123

ขอบคุณมากครับ

sodva

ขอบคุงมากๆค๊าฟฟ

news

ขอบคุณมากครับ

NikiHiME

ขอบคุณมากๆ นะจ้ะ

jun_mustu

ขอบคุณค๊าฟฟ

bes456456

{:4_112:} ขอบคุณมากๆคัฟ

lnwsakspu

ขอบคุนนะคับปมๆๆ
% I/ C. m, Q9 e3 c2 P

aumpolala

ขอออ่านหน่อยนะครับ

mootod27

ขอบคุณครับ

bike00789

ขอบคุณคราฟ

Zonic_HK

ขอบคุณมากๆเลยนะครับ