ปลาท่องโก๋ : ทำไงดีนะ

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ตอนที่ 3 ทำไงดีนะ

ตลอดการเรียนของวันนี้ ผมไม่ค่อยรื่นเริงเท่าไหร่นักใจมันหวลให้นึกถึงแต่เหตุการณ์เมื่อคืน...ผมทำไป เพราะอยากทำแบบนั้น ใจของผมมันบอกว่า พึงพอใจมากที่ได้ไปกอดไปลูบคลำ ซุกไซส์หรือแม้แต่กระทั่งไปช่วยชักว่าวให้ไอ้แว่น....
ผมพึงพอใจ แล้วมีความสุขหลักจากที่ได้ทำแบบนั้นลงไปผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าการที่ผมทำไปเพราะผมเป็นเกย์หรือปล่าวแต่ลึกๆในใจใต้จิตสำนึกของผมมันบอกว่า  
"กูไม่สน จะเกย์ ตุ๊ด แต๋ว หรืออะไร ก็ไม่สนทั้งนั้น"

ตอนนี้สนอย่างเดียว คือ อยากคืนดีกับไอ้แว่นเต็มทนแล้ว ไม่อยากกัดอะไรกับมันอีกแล้ว อยากให้มาเป็นเพื่อนสนิทกันเหมือนเดิมจะต้องลงทุนไปง้อมันก่อนแล้วกัน ถึงจะเป็นรอบที่ 2 ก็ตาม เพราะหลังจากประสบความล้มเหลวในรอบแรกเมื่อ 3 ปีก่อน
"เบนซ์ มาอยู่หมู่เดียวกับพวกเรานะ"
ไอ้กวางเพื่อนใหม่ที่ผมมารู้จักกันในชั้นม.1 มาดึงตัวผมไป ให้อยู่หมู่ลูกเสือเดียวกันกับเพื่อนๆม.1/3 ที่จริงผมกำลังมองหาไอ้แว่น เพื่อนรักของผม ว่ามันอยู่ไหนจะได้ไปอยู่กับมัน แต่หาไม่เจอไม่รู้ว่ามันไปอยู่ตรงไหน เพราะชั่วโมงการเรียนลูกเสือจะเรียนรวมกันหมดทั้งโรงเรียน มีตั้งแต่ม.1ถึงม.3 ลองนับดูสิครับว่าจำนวนนักเรียนจะมากมายขนาดไหน ถึงจะแบ่งโซนแบ่งเข้าแถว เป็นชั้นปีก็เถอะ แค่ชั้นม.1 ก็ปาเข้าไป 12 ห้องแล้ว
ครูผู้ควบคุมให้พวกเราจัดหมู่กันเอง ให้ได้หมู่ล่ะ10 คน ลูกเสืออยู่กับลูกเสือ เนตรนารีอยู่กับเนตรนารี หาสมาชิกครบเมื่อไหร่ก็ต้องมาเลือกหัวหน้าหมู่ กับรองหัวหน้า
"เฮ้ย....บ้ากันป่าวว่ะ มาเลือกกูเป็นหัวหน้า กูทำอะไรไม่เป็นเลยนะโว๊ย"
"เอ่อ ก็ทั้งกลุ่มก็เลือกเบนซ์ทุกคนเลย เป็นๆไปเถอะเบนซ์นะ เพื่อเพื่อนๆ"
"กูทำอะไรไม่เป็น มันต้องทำอะไรมั่งนักก็ไม่รู้ ให้คนทำเป็น เคยเป็นมาไม่ได้กว่าหรอ"
"ในนี้ก็ไม่มีใครทำอะไรเป็นหรอกนะ นะนะ เบนซ์"
พวกนั้นช่วยกันรุม ยุยง ไซโคล ให้ผมยอมเป็นหัวหน้าหมู่ ในที่สุดผมก็ต้องยอมเป็นจนได้ แต่ในใจไม่ชอบเลย กับการที่จะต้องมาเป็นผู้นำคนอื่นเนี๊ย  ระหว่างที่ผมกำลังจดรายชื่อสมาชิกในหมู่ใส่แผ่นกระดาษเพื่อไปส่งให้อาจารย์ ไอ้แว่นก็พึ่งโผล่หน้ามาให้ผมเห็น
"เบนซ์ๆ เร็วๆ มากับกู ไปอยู่หมู่เดียวกัน"
"แว่นมึงไปไหนมาว่ะ กูมองหาตั้งนาน ตอนนี้ไปไม่ได้แล้ว กูมีหมู่อยู่แล้ว"
"ไม่ได้ ! มึงต้องไปอยู่กับกู อุส่าขอพวกห้อง 1 ให้เหลือไว้อีก 1 คนพอดีเลย"
"ก็อยากไปว่ะแว่น แต่กูมีหมู่แล้ว แถมยังต้องเป็นหัวหน้าหมู่อีก"
"ไม่ได้ ก็ให้พวกนั้นหาคนอื่นก็ได้ ปะเบนซ์ไปกับกู เขารออยู่"
"กูว่ามึงนั่นแหละไอ้แว่น ไปหาคนอื่น ไอ้เบนซ์มันเป็นหัวหน้าหมู่พวกกูแล้ว มันไปกับมึงไม่ได้หรอก"
เพื่อนๆผมไล้ให้ไอ้แว่นไปหาคนอื่น แต่ไอ้แว่นมันก็ไม่สนใจ อาจจะเป็นเพราะผมกับมันสนิทสนมกันมาตั้งแต่เด็กแล้วอยู่ด้วยกันไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด มันคงมั่นใจมาก ว่าผมต้องไปกับมัน

"แว่นกูไปไม่ได้จริงๆว่ะ โทดทีนะ จะให้ทิ้งพวกนี้ไปได้ไงล่ะ"
"เบนซ์ มึงพูดแบบนี้ได้ไง สนพวกนี้มากกว่ากูหรอ"
"ปล่าวนะมึงไอ้แว่น..........."
"ปล่าวแล้วก็ไปด้วยกันดิ ปะ.."
"กูคง......ไม่ไปนะแว่น โทษทีว่ะ"
หน้าตาของไอ้แว่นนิ่งสนิท สายตาคมๆของมัน จ้องมองผมอย่างแทบไม่กระพริบ
"โทษนะแว่น กูไปไม่ได้จริงๆ"
ไอ้แว่นไม่พูดอะไรสักคำ หน้าตามันยังนิ่งสนิทดังเดิม จากสายตาของมัน ผมรู้ได้ทันทีว่ามันโกรธมากสายตาแบบนั้นผมจำได้แม่นยำมาจนถึงป่านนี้ เพราะว่ามันเป็นจุดเริ่มต้น ของความบาดหมาง เมินเฉยเหินห่าง.......แล้วก็เป็นชนวนของสงครามย่อยๆของผมกับไอ้แว่น เพื่อนรักของผม
"เบนซ์ !!!...เสร็จหรือยัง"
ใหม่ สาวที่ไม่ค่อยจะสวยเท่าไหร่ แถมยังอวบอีกตะหาก แต่เธอเรียนเก่งมากเก่งที่สุดในชั้นปี แล้วก็มีตำแหน่งเป็นถึงหัวหน้าห้อง
ใหม่มาถามผมว่า ทำแบบฝึกหัดภาษาไทยเสร็จหรือยัง เพราะอาจารย์ให้ทำแล้วส่งในชั่วโมงเรียนเลยเสียงของใหม่ ดึงสติให้ผมหลุดออกมาจากความทรงจำเมื่อ 3 ปีก่อน
"ยังทำไม่เสร็จเลยใหม่ เดินไปเก็บของคนอื่นก่อนนะ เดี๋ยวเราเดินเอาไปให้เอง เหลืออีกหลายข้อเหมือนกัน"
"เบนซ์ เร็วๆนะมัวทำอะไรอยู่ตั้งนาน ใกล้หมดชั่วโมงแล้ว"
"อือ เราจะรีบทำให้ทัน"
จากนั้นผมก็ตั้งหน้าตั้งตาปั่นงานลงในสมุด เพราะเวลาเหลือไม่มาก จะหมดคาบเรียนต้องกลับบ้านแล้ว
ในที่สุดผมก็ทำไม่ทันจริงๆ เสียงอ็อด หมดเวลาเรียนดังผ่านไปได้สักพักแล้ว พวกเพื่อนๆก็แยกย้ายกันกลับบ้านหมด เหลือเพียงใหม่ กับนุช ที่รอให้ผมทำงานให้เสร็จ
"ขอโทษนะ พวกเธอ ที่ทำให้ต้องรอ..."
"ไม่เป็นไรจ้า แต่ช่วยพวกเราหอบสมุดพวกนี้ไปส่งก็แล้วกัน"
ผมช่วยเพื่อนสาวทั้ง 2 เอาสมุดไปส่งวางไว้ที่โต๊ะครู ที่ห้องพักครูหมวดวิชาภาษาไทยหลังจากนั้นก็เดินออกจากตึก มาที่ประตูโรงเรียนด้วยกัน
"บ้านเบนซ์อยู่ในตลาดใช่ไหม เห็นว่านบอกว่าอยู่ใกล้ๆกัน"
ใหม่ถามผมตอนเดินไปด้วยกัน
"ใช่แล้ว อยู่เกือบติดกันเลยนะ บ้านไอ้แว่นกับบ้านเรา แล้วบ้านใหม่อยู่ไหนเหรอ"
"บ้านเราอยู่ไกลนะ อีกอำเภอหนึ่ง เลยต้องนั่งรถประจำมาเรียน"
"อ๋อ เหนื่อยแย่เลยนะ บ้านเราอยู่ใกล้ๆนี่เอง เดินนิดเดียวก็ถึง"
ระหว่างเดินผมก็คุยกับเพื่อนสาว 2 คน ทำให้ความสนิทสนมของผมกับเพื่อนใหม่เพิ่มมากขึ้น ใหม่เป็นคนนิสัยดีมาก ไม่ใช่แค่เรียนเก่งอย่างเดียว ถึงว่ามีแต่พวกเพื่อนๆ แล้วก็อาจารย์รักมาก
ผมได้ยินชื่อเสียงของใหม่มาตั้งแต่เรียนอยู่ม.ต้นแล้วแหละ ส่วนนุชเรียนไม่เก่งเท่าใหม่ แต่ขยันมาก 2 คนนี้เป็นเพื่อนรักกันมาตั้งแต่อยู่ ม.1
ผมไปนั่งรอให้รถประจำของใหม่กับนุชมารับที่หน้าโรงเรียน จนพวกเธอขึ้นรถไปแล้ว ผมถึงได้เดินทางกลับบ้านบ้าง
ระหว่างทางผมก็เดินเล่นอย่างสบายอกสบายใจ กะว่าไปถึงบ้านแล้วจะแวะไปหาไอ้แว่นมันซะหน่อยมันคงหายป่วยแล้วมั้ง เพราะเป็นไข้ธรรมดาเอง
"สวัสดีครับแม่..."ผมสวัสดีแม่ที่กำลังนั่งเก้าอี้โยก ดูทีวีอยู่
"อืมม  สวัสดีจ๊ะ"
"พ่อกับบีเอ็มละครับไปไหน ไม่เห็น"น้องชายสุดหล่อ สุดที่รักของผมชื่อ บีเอ็มครับ กำลังเรียนอยู่ชั้นป.5 พ่อกับแม่ผมตั้งชื่อลูกชาย 2 คนเป็นยี่ห้อรถดังๆทั้งนั้น
"พ่อกับน้องไปเก็บเงินค่าเช่าห้องแถวๆท่าเรือ"
"ครับแม่ แต่ว่ามีอะไรกินบ้าง หิวอ่ะ"ที่บ้านผม ไม่ได้ขายปาท่องโก๋อย่างเดียว ยังไปสร้างห้องแถวไว้ให้พวกคนงานมาเช้าอาศัยอยู่ มีประมาณ20ห้อง
"ในครัวเลย ไปหาเอา แม่ทำขนมไว้นะ"
ระหว่างที่คุยกับแม่ผมก็นั่งถอดถุงเท้ารองเท้า เอาเสื้อนักเรียนออกนอกกางเกง แล้วก็เดินเข้าไปหาอะไรกินในครัวแม่ทำขนมไข่เต่าไว้หม้อหนึ่ง ผมตักมากินที่โต๊ะหน้าโทรทัศน์ กะว่ากินเสร็จจะไปหาไอ้แว่นที่บ้านมัน
"เบนซ์ ว่านเข้าโรงพยาบาลนะลูก...."
"หือออ...แม่ ไอ้แว่นเป็นอะไรถึงต้องเข้าโรงพยาบาล...???" ผมค่อนข้างตกใจ เพราะคิดว่ามันป่วย เป็นแค่ไข้ธรรมดา ต้องถึงขนาดเข้ารงพยาบาลเลยเหรอ
"มันเป็นไข้ธรรมดาไม่ใช่เหรอแม่ น้าหญิงบอกผมเมื่อเช้า"
"หญิงบอกว่า ว่านเป็นไข้ ตอนเช้า ก็เลยให้หยุดเรียน แต่พอสายๆว่านก็เกิดอาการท้องเสียรุนแรง จนถึงต้องส่งโรงพยาบาล"
"อ๋อ มันท้องเสียด้วย แล้วอาการเป็นไงบ้าง แม่ไปเยี่ยมดูมันหรือยัง"
"ไปมาแล้ว ตอนนี้ก็อาการดีขึ้นแล้ว แต่หมอบอกว่า คนไข้เสียน้ำไปมาก ร่างกายขาดเกลือแร่ ต้องนอนให้น้ำเกลือที่โรงพยาบาลสักคืน แล้วก็เฝ้าดูอาการท้องเสียด้วยว่าจะรุนแรงมากกว่านี้หรือปล่าว"
หือออ.. ...ไอ้แว่นมันเสียน้ำจากอาการท้องร่วง...หรือเสียน้ำเยอะไปเพราะมือผมเมื่อคืนหรือปล่าวนะ .... : เตะ 1:....  ....กะคิดไปนั้น........ ......ความคิดขำๆของผมออกมา....จะไม่คิดได้ไง ก็ทำให้มันตั้ง3รอบแนะ  : เตะ 1 :
เห้ออออ...แว่นหนอแว่น ขวัญอ่อนเสียจริงเลย โดนมือผมเท่านั้นแหละ ถึงกับไข้ขึ้นยังไม่พอ ยังไปมีผลกระทบ กระเทือนระบบการขับถ่ายของมันด้วยหรอเนี๊ย นึกไปแล้วก็ขำมัน
"แม่ ผมจะไปเยี่ยมไอ้แว่นที่โรงพยาบาลนะ ไม่ต้องรอกินข้าว เดี๋ยวผมหากินแถวๆโรงพยาบาล"
ผมรีบๆกินขนมให้หมด แล้วก็ไปอาบน้ำแต่งตัว ปั่นจักรยานไปโรงพยาบาลที่อยู่ไม่ไกลนักผมแวะ  7-11 เพื่อแวะซื้อของฝากไปให้มันสักหน่อย ถึงเราจะทะเลาะกันมาตลอด 3 ปี ยังไงพวกเราก็เคยสนิทกันมาตั้งแต่อ้อนแต่ออก ผมไม่เคยลืมว่าไอ้แว่นมันชอบกินอะไร มันชอบขนมถั่ว ยี้ห้อ
โก๋แก่มาก ผมเลยซื้อไปให้มัน 2 กระป๋องใหญ่ รสดั้งเดิม พร้อมกับนมพร่องมันเนยรสจืดอีก 1 ขวด ที่มันชอบกินมากๆ
ผมสับเพร่าไปหน่อย ที่ไม่ได้ถามไปว่า ไอ้แว่นมันอยู่ตึกไหนห้องไหน แต่ก็มาสอบถามที่ประชาสัมพันธ์ได้ไม่ยากเท่าไหร่
เหมือนเดิมเลย.....ผมยืนอยู่หน้าห้องไอ้แว่นแล้ว แต่ยังไม่กล้าเข้าไป เพราะกลัวมันไล่ออกมาจากห้อง ผมมองผ่านกระจกบานเล็ก เข้าไปในห้อง เห็นไอ้แว่นกำลังนอนดูทีวีอยู่คนเดียว แล้วผมก็ตัดสินใจเข้าไป
แว๊บแรกที่ไอ้แว่นเห็นผม ผิดคาดครับ เพราะมันแค่ทำหน้ายียวนกวนส้นตีนผมเท่านั้น ไม่ได้อาละวาดไล่ออกมามันทำเป็นไม่สนใจ ไม่เห็น หรือไม่รับรู้ว่าผมเข้ามาหามันแล้ว ผมนะ เห็นแบบนั้นก็หมั้นไส้เข้าไปใหญ่เลยเดินเข้าไปนั่งเก้าอี้ข้างๆเตียง เอาถุงขนมวางไว้ข้างๆไอ้แว่น แล้วก็มองมัน
"เป็นไงบ้างแว่น ...ดีขึ้นหรือยัง"
"เสือกไรด้วยล่ะ .... มึงมาทำไม"
     ...... นั่น ดูคำพูดมันดิ.......
"เมียไม่สบายก็ต้องมาดูแลดิ..."   มึงกวนมากูกวนไป...ดูๆใครจะชนะ
"เมียพ่อมึงดิ....เชรี้ย..สัด...ฯลฯ ( ละเอาไว้ในฐานที่เข้าใจว่ามันด่าอะไรผมมั่ง ) "
"แว่น ถามจริงๆ ทำไมมึงอ่อนนึกว่ะ โดนมือกูไปแค่ 3 ครั้งเอง ขวัญอ่อนถึงขนาดต้องหามส่งโรงพยาบาลเลยหรอว่ะหึ...ห๊าๆๆ.."
มันด่าผมมาผมก็กวนตีนมันไปอีก คำพูดของผมดูจะลบเหลี่ยมไอ้แว่นมากๆ มันโกรธลมแทบออกหู แถมผมยังแกล้งเอามือไปลูบต้นขามันด้วย
"ไอ้...ไอ้....ฯลฯ ( สารพัดที่มันจะสรรหามาด่าผม ) "
ปล่อยมันไปครับ มันด่าได้แสดงว่ามันก็อาการดีขึ้นแล้ว จะด่าอะไรก็ปล่อยมัน ผมชินชามานานแล้ว หน้าด้านซะอย่าง 555  
"ด่าพอแล้วใช่ป่ะแว่น ถ้าพอแล้วก็กินนมกับขนม มา ๆ ซื้อมาฝาก"
ผมเจาะนมกับแกะฝากระป๋องถั่วโก๋แก่ออกยื่นไปให้มัน มันก็รับไปกิน แต่ไม่พูดอะไรกับผมอีกสักคำ ผมมองมันหยิบกินอย่างอร่อย ก็เกิดอยากกินบ้าง ยื่นมือไปหยิบจะกิน แต่มัน...หวงอีกนะ ....คว้ากระป๋องหลบผม
" หง่ะไรว่ะแว่น  ห่วงอีกนะมึง.....แกะอีกกระป๋องก็ได้ "
ผมยังไม่ทันหยิบอีกกระป๋องที่อยู่ในถุง ไอ้แว่นก็ชิงคว้าหนีผมไปก่อน
"ไม่ต้อง แกะกระป๋องเดียวก่อน แกะเยอะกินไม่หมดเสียดายของ"
หง่ะ แว่นของผมขี้เหนียวอีกนะ ....อิอิ....เมียตรูรจักกินรู้จักใชนะเนี๊ย..... ...พอไหวๆ
มันยื่นกระป๋องในมือมาให้ผมหยิบ ผมก็นั่งกินเป็นเพื่อนมัน กินไปดูโทรทัศน์ไป ไม่ได้พูดอะไรกันหรอกแต่ก็พอใจแล้ว ให้มันหยุดปาก สงบคำแบบนี้ไม่ต้องพูดอะไรก็ได้ ดีกว่าเถียงกันแว๊ดๆ
"แว่น แล้วทำไมอยู่คนเดียว แม่ไปไหนล่ะ" ผมก็รู้สึกแปลกใจว่าทำไมมันอยู่คนเดียว
"ไปบ้าน อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า เดี๋ยวมา" มันตอบห้วนๆ เสียงแข็งๆ แบบไม่เต็มใจนัก
"เหรอ.........???.....อืมมมมมมมม" ผมนึกอะไรได้ในใจแว๊บหนึ่ง ก่อนจะเดินออกมาจากห้องไอ้แว่น........ผมเดินกลับมาในห้องไอ้แว่น อย่างอารมณ์ดีอีกครั้ง ไปล้มตัวลงนอนตามยาว บนโซฟาข้างๆห้อง ส่วนไอ้แว่นตอนนี้ก็เหมือนจะหลับไปแล้ว.....
"ฮัลโหล น้าหญิงหรือครับ"
"จ้าใครเหรอ..."
"ครับ ผมเบนซ์เองครับน้าหญิง"
"อ๋อ เบนซ์ มีอะไรจ๊ะ"
"คือผมอยู่โรงพยาบาลครับ มาเยี่ยมว่าน"
"จ้า น้าก็กำลังจะไปโรงพยาบาลพอดีต้องรออาบน้ำอยู่"
"แล้วคืนนี้ใครจะมาเฝ้าว่านเหรอครับ"
"น้าเฝ้าเองจ้า"
"อ้าว แล้วน้าหญิงไม่ขายของเหรอครับพรุ่งนี้"
"ขายสิ คงให้น้าพงขายไปคนเดียวก่อนนะ เพราะน้าต้องไปเฝ้าว่าน"
"งั้นเดี๋ยวผมเฝ้าว่านมันเองก็ได้ครับน้าหญิง"
"อ้าวแล้วเราไม่ไปโรงเรียนเหรอพรุ่งนี้"
" ไปครับ ก็พอเช้าน้าหญิงก็มาเปลี่ยนผมก็ได้ เพราะตอนตี 2 น้าหญิงต้องไปขายของไม่ใช่เหรอ "
" มันจะดีเหรอ เบนซ์ต้องไปโรงเรียนนะ "
"ดีครับน้าหญิง ผมจะได้หาทางคืนดีกับไอ้ว่านมันด้วยไงครับน้า มันก็เป็นอะไรไม่มากแล้ว ให้ผมเฝ้าอยู่กับมันก็ได้คืนนี้"
"เหรอ.....อืมมม...ก็ได้ ดีๆ ว่านกับเบนซ์จะได้คืนดีกันซะที เห็นทะเลาะกันมานานแล้ว"
"ครับ...ขอบคุณครับ" ผมนอนยิ้มเพลิน คิดไปถึงเมื่อกี้ ที่โทรไปขอน้าหญิง มาเฝ้าไอ้แว่นเอง คืนนี้ก็ได้นอนกับมันอีก 1 คืนแล้วสินะ
"เมื่อไหร่จะกลับบ้าน เหม็นขี้หน้าแล้วโว๊ย....."
"แล้วถ้าไม่กลับล่ะ....."
"มึงจะอยู่เฝ้าพ่อมึงเหรอ ไม่กลับบ้าน ....."
"เฝ้าเมียตะหาก พ่อกูสบายดีอยู่ที่บ้าน"
"ไม่ต้องเสือก แม่กูจะมาเฝ้า มึงกลับบ้านไปได้แล้ว"
"เหรอ ไหนล่ะน้าหญิง นี่มัน 2 ทุ่มแล้วไม่เห็นมาเลย "
"เดี๋ยวแม่ก็มา มึงกลับไปเร็วๆเลย...."
"ไม่มาหรอก เพราะกูโทรไปขอน้าหญิงมาเฝ้ามึงเอง ...." ไอ้แว่น ตกใจ มองผมตาขวางแทบทะลุออกมาจากเบ้าตา
"ไอ้โรตจิต กูเกลียดขี้หน้ามึง มึงยังจะมายุ่งอะไรกับกูนักว่ะ"
"กูรักมึงนะ เห็นมั้ย มึงป่วยยังมาเฝ้าเลย"
"รักพ่อมึงนะสิ มึงกลับบ้านไปเลย ไล่ไม่รู้กี่รอบแล้ว"
"ไม่กลับ...จะอยู่กับเมีย...."
"ไอ้.......(สารพัดสิงห์สา ราสัตว์ ที่มันขนออกจากป่ามาด่าผม)"
ผมไม่ให้มันด่าฝ่ายเดียว ลุกออกจากโซฟา ไปกดไหล่2ข้างมันลงกับที่นอน มันเพิ่งฟื้นไข้ แถมเพิ่งฟื้นจากอาการท้องเสียไม่มีแรงขัดขื่นผมหรอก ผมหอมแก้มไอ้แว่นมัน สลับไปมา 2 ข้าง หลายฟอดอยู่
"ไอ้โรคจิต ทำเชรี้ยไรของมึงอีก"
"หอมแก้มเมียไง เมียกูน่าร๊ากกกกก พูดเพราะ...."
ไอ้แว่นหยุดปากดีแล้ว แต่มองค้อนผมปั๊ดๆๆ ถ้าสายตาของมันเป็นงูนะ คงฉกกัดผมจนแทบไม่มีชิ้นดีเลย
"แว่นจะให้กูทำไง มึงถึงจะหายโกรธซะที กูจะยอมหมดทุกอย่าง"
"ไม่ต้องเสือกทำไรว่ะ กูไม่มีทางไปดีกับมึงอีก"
"กูพูดจริงนะแว่น ขอโทษ นะนะ บอกมาเถอะว่าจะให้ทำอะไร ทำได้หมดทุกอย่าง"
"ไม่......."
ไอ้แว่นหันหน้าหนี ผมปล่อยมันให้นอนไป เพราะรู้อยู่แต่แรกแล้วว่า มันก็ต้องลงเอยแบบนี้ การที่จะง้อไอ้แว่น เป็นเรื่องอะไรที่ยากเย็นแสนเข็นที่สุด เพราะใจมันแข็งมาก ผมเดินออกจากห้องมา ว่าจะไปหาข้าวกินแถวๆหน้าโรงพยาบาลเพราะยังไม่ได้กินข้าวเย็นเลย เริ่มหิวแล้ว
เมื่อ 3 ปีก่อน.......
"แว่นรอกูด้วย"
หลังจากหมดคาบเรียนวิชาลูกเสือซึ่งเป็นคาบสุดท้ายในวันพฤหัสบดีแรก ของการเปิดเทอม ผมก็รีบแยกย้ายกับเพื่อนๆ เพื่อไปหาไอ้แว่นจะได้เดินกลับบ้านด้วยกัน
แต่ไอ้แว่นมันเดินโดยไม่รอผมนำลิ่วๆ ไปได้ไกลแล้ว ผมรีบวิ่งตามมาทันก็กอดคอมันให้มันหยุดเดิน มันไม่พูดจากับผม สลัดแขนผมออกจากคอมันแล้วก็ตั้งหน้าตั้งตาเดินต่อไป
"แว่นยังไม่หายโกรธกูอีกเหรอว่ะ" ผมไปกอดคอมันอีก แต่มันก็ไม่พูด ได้แต่สลัดแขนผมออก
"แว่น......หายโกรธเถอะนะ ......"
"....................."
"เดี๋ยวกูเลี้ยงขนม.....หายโกรธนะ"
"....................."
"แว่น...."
ตอนนี้เดินถึงบ้านมันแล้ว ไอ้แว่นมันก็เข้าบ้านไป ผมก็เดินตามมันเข้าบ้านมา พอมันถอดรองเท้าถุงเท้าเสร็จ มันก็รีบวิ่งขึ้นห้องชั้น 3 ล็อคประตูไม่ให้ผมเข้าไป ผมเรียกเคาะห้องไอ้แว่นอยู่นาน แต่มันก็ไม่ขานรับ หรือมีทีท่าสนใจผมสักนิด ผมใจเสียแล้วตอนนั้น เพราะไอ้แว่นไม่เคยโกรธอะไรรุนแรงแบบนี้สักที เคาะห้องจนเหนื่อย สุดท้ายผมต้องเป็นฝ่ายยอมแพ้ กลับบ้านไป.....ผมกะว่าพรุ่งนี้ค่อยง้อไอ้แว่นใหม่ ซื้อขนมมาให้มันด้วย...
วันนี้วันศุกร์แล้ว ตอนเที่ยงนี้ผมต้องไปง้อไอ้แว่นมันก่อน เพราะเมื่อเช้ามันก็ชิ่งเดินมาโรงเรียนก่อนผมพอมาถึงโรงเรียนมันก็อยู่แต่กะเพื่อนๆห้อง 1 ไม่มีโอกาศได้เข้าใกล้มันได้เลยถึงตอนเที่ยง ผมก็ซื้อน้ำปั่นกับขนมโก๋แก่ ห่อล่ะ 10 บาทไปฝากมัน2ห่อ
"แว่น อ่ะ ....ซื้อมาให้"
ผมถือจานข้าวไปนั่งที่ข้างๆไอ้แว่น ที่ตอนนี้กำลังกินข้าวอยู่กับเพื่อนๆห้องของมันแล้วก็ยื่นขนมกับน้ำปั่นให้มัน มันก็รับ แต่.......มันถือของพวกนั้นไปที่ถังขยะ เอาน้ำปั่นเททิ้ง แล้วก็ฉีกห่อขนมทิ้งลงในถังขยะหมดเลย
ผมยอมรับว่าช็อคแล้วก็ฉุนมากๆ ที่ไอ้แว่นทำแบบนั้น มันหักหน้าผมเกินไปหรือป่าว ผมมองหน้าไอ้แว่นที่นิ่งสนิท....แทบไม่กระพริบตา จากนั้นก็ยกจานข้าวออกไปจากโต๊ะมันทันที.........
หลังจากนั้น.....หวามเหินห่าง.....หมางเมิน.....เย็นชา ไม่สนใจกันและกันของพวกเรา ก็ทวีมากขึ้นเรื่อยๆเวลาเดินกลับบ้าน ถึงจะเป็นทางเดียวกัน เดินห่างกันไม่มาก แต่ผมกับมันก็ทำเป็นไม่สนใจ ไม่เคยรู้จักกันซะอย่างนั้น
เราหมางเมินกัน ไม่เคยพูดจากันเลย ไม่ไปเที่ยวเล่นกันเหมือนเมื่อก่อน จนพ่อกับแม่ของผม กับพ่อกับแม่ไอ้แว่น ก็รับรู้ว่าพวกเราโกรธกัน แม่ผมอยากให้ผมคืนดีกับไอ้แว่น แต่ผมก็ไม่ทำ.....
จนผ่านมาเกือบจะสอบเลื่อนชั้นม.1 แล้ว จากแค่ความหมางเมินกันเฉยๆ ก็กลับกลาย มาเริ่มที่จะทะเลาะฟาดฟันกัน เอาเป็นเอาตาย
"โอ๊ยยยย....ไอ้เชรี้ย....พ่อมึงตายเหรอ มาแกล้งกูทำไม"
ที่จริงผมไม่ได้แกล้งมันนะ ไม่ได้ตั้งใจด้วยซ้ำ ก็กำลังรูดซิบขึ้น หลังจากไปฉี่ ที่โถฉี่ข้างหลังห้องน้ำ บังเอินผมเดินไปชนไอ้แว่น ตรงมุมพอดี เพราะมัวแต่มองเป้าตัวเอง ไม่ได้มองทางไอ้แว่นล้มลง แล้วนั่นก็เป็นคำพูดแรกที่มันยอมพูดกับผม แถมเป็นคำด่าอีกด้วย
"เอ่อแล้วจะทำไมล่ะ กูหมั้นใส้ มึงหน้าตาอ้อนตีนว่ะ แถมใส่แว่นอีก"
"ใส่แว่นแล้วหนักหัวพ่อมึงเหรอ"
ไอ้แว่นลุกขึ้นมาผลักผมบ้าง ผมโดนมันผลักก็ไม่ยอมมันหรอกทีนี้ ผลักตอบกลับไป แต่ไอ้แว่น มันส่วนหมัดมาต่อยผมแบบไม่ยั้ง จมูกกับปากผมเลือดออก เลอะเต็มเสื้อผ้าไปหมด ถึงผมจะใจเย็นแบบไหน แต่โดนคนรังแกขนาดนั้นก็ไม่ยอมเอาง่ายๆเหมือนกัน จากนั้นมวยคู่เอกก็เริ่มชกต่อยกัน กว่าจะมีคนมาเห็น แล้วแยกพวกเราออกจากกัน ผมกับไอ้แว่นก็สะบักสะบอม สภาพดูไม่ได้พอๆกัน
หลังจากนั้น สงครามวาจา กับสงครามการต่อยตีย่อมๆ ก็เกิดขึ้นกับพวกเราบ่อยครั้ง จนต้องถูกเรียกขึ้นห้องปกครอง......ผมนั่งกินข้าวไปก็คิดถึงหวลถึงอดีต ตอนนี้ข้าวจานที่ 2 หมดแล้ว ต้องกลับเข้าโรงพยาบาลไปเฝ้าไอ้แว่นต่อ
"อ้าวไอ้นี่หน้าด้าน กูนึกว่ามึงกลับบ้านไปตายแล้ว จะมาทำไมอีก"
ไอ้แว่นคงเข้าใจว่าผมกลับบ้านไปแล้ว เพราะผมเดินออกไปโดยที่ไม่ได้บอกมันว่าไปกินข้าว
"ก็บอกว่าจะอยู่เฝ้าเป็นเพื่อนก็ต้องอยู่ดิว่ะ"
ไอ้แว่นไม่พูดอะไร แค่หันหน้านอนตะแคงหนีไปทางอื่น ผมอยากให้มันนอนพักผ่อนมากๆ ก็เลยสงบปากสงบคำ
ไม่ไปสู้รบกับมันมาก  แล้วก็มานั่งที่โซฟา ดูรายการทีวีซึ่งเป็นละครรอบดึก สักประมาณ 4 ทุ่ม ผมก็ปิดทีวี ปิดไฟบางดวงแล้วก็มานอนที่เตียงของคนเฝ้าไข้  นอนพลิกไปพลิกมา ผมตาสว่างมาก ไม่ง่วงเลยนอนยังไงก็ไม่หลับ......
ผมลุกออกจากเตียง มานั่งดูไอ้แว่นของผมนอนหลับ มันหล่อมาก ยิ่งมองเท่าไหร่ไอ้แว่นทำไมมันหล่อแบบนี้ว่ะ
มันจะมีสาวๆมาชอบบ้างหรือยังนะ แต่ผมนะมีสาวๆมาชอบเยอะแล้ว ตั้งแต่เรียนม.2 ก็เริ่มมีแฟนมีสาวๆมาติดพันผมเยอะพอสมควร ทั้งเพื่อนในห้องเอง หรือเพื่อนห้องอื่น รุ่นพี่ที่มาชอบผมก็ยังมีแต่ผมก็เจ้าชู้นะ ไม่เคยจริงจังกับใครสักคน ค่อนข้างเล่นตัว ประมาณว่าหล่อเลือกได้.... :เตะ1:
เวลาไอ้แว่นมันหลับ เหมือนมันจะไร้ซึ่งวิญญาณ ใครจะทำอะไรกับมันมันก็ไม่ค่อยจะตื่น ผมจับมือไอ้แว่นเอาไว้ แล้วก็ระดมแอบหอมแก้มมันไปหลายฟอด ทำตอนที่มันหลับนี่แหละที่จริงอยากจะขึ้นไปนอนบนเตียง กอดไอ้แว่นมันด้วยซ้ำ แต่กลัวพยาบาลมาเห็นแล้วจะว่าเอาได้
ผมก็แค่กุมมือมันไว้ข้างหนึ่ง ส่วนมืออีกข้าง ก็ซุกเข้าไปในผ้าห่มกอดไอ้แว่นไว้ ซบหัวนอนไว้บนที่นอนนั่นแหละ.......
ผมหลับไปแล้ว......นานเท่าไหร่ก็ไม่รู้ แต่ก็ประมาณว่าครึ่งหลับครึ่งตื่น เพราะผมนอนไม่ถนัด ก็มานั่งหลับข้างเตียงไอ้แว่นมันนี่หน่า
ที่จริงอยากจะไปนอนราบลงกับเตียงแล้วตอนนี้ แต่อยากสัมผัสไอ้แว่นมันด้วย ก็เลยทนนั่งหลับช่วงที่สลึมสลืออยู่ ก็รู้สึกว่ามีมืออุ่นๆมาวางไว้ที่ตรงแก้มผม แต่ก็ไม่ได้ลืมตามาดูว่าเป็นมือใคร เพราะง่วงมากๆ
"เพี๊ยะ............!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! "
"โอ๊ยยยย.......โอ๊ะ....โอ๊ยยยย..........."
อื้อหืออออออ..... มึงนะมึง.....ไอ้แว่น !!! ก็นึกว่าจะพิศวาสกูบ้าง เอามือมาลูบแก้ม...
มันมาลูบแก้มก่อนที่ตบหน้าผมมาฉาดใหญ่ ทั้งเจ็บ ทั้งแสบ ชาไปหมดเลย ตาสว่างหายง่วงแล้ว...
"ไอ้แว่น...!!! หน้าคนนะมึง ไม่ใช่กระสอบปูน เจ็บนะมึง.."
"อ้าวแล้วไงล่ะ ก็นึกว่าตัวห่าอะไร รำคานมาจับไม้จับมือกู ก็เลยไล่ให้ไปไกลๆ รำคาน...."
"ไอ้...........หืมมมมมม...."      
หืมมม....แว่นนะแว่น.....เสียอารมณ์จริงๆ ผมลุกมานอนที่เตียงคนเฝ้าไข้ ไม่ไปนั่งหวานจับมือมันแล้ว ตอนนี้เวลาตี 2 อีกนานกว่าจะเช้า ดีเหมือนกันจะได้ไม่ต้องไปนั่งเมื่อยหลังขดหลังแข็ง....แต่ไงก็นะ มันน่า...ไหมล่ะไอ้แว่นผมนะ ..
ผมเอาผ้าห่มคลุมตัวหมดโผล่แต่หัว กับหน้าตาที่กำลัง ขบเคี้ยวเคี้ยวฟัน หมั้นไส้ไอ้แว่นออกมา แก้มข้างขวาผมยังมีอาการชา วิ้งๆ..เพราะฝีมือไอ้แว่นอยู่เลย
"แว่น....."
ผมเรียกไอ้แว่น
".............."
มันไม่ตอบ แต่ผมรู้ว่ามันได้ยินมันไม่ได้หลับหลอก เพราะเสียงที่ผมเรียกก็ดัง
"แว่นกูอยากทำบุญ มาปล่อยปลากันมั้ย"
มันยังเงียบ
"เอามั้ยแว่น....ทำบุญจะได้หายไวๆ.."
"ปลาส้นตีนไร ปล่อยตอนนี้"...... ..น่านนนน   ดูปากมันดิครับ...ช่างอ่อนหวาน ฉอเลาะจริงๆ...
"ปลาอสุจิจังไง......เอามั้ยกูอยากทำบุญ มาปล่อยปลากัน"
"พ่อมึงดิ ไอ้โรตจิต...ไอ้..(สารพัดสัตว์อีกแล้ว).....อย่ามายุ่งกับกูนะมึง ไอ้ทุเรศ "
"แว่นอ่อนว่ะ แค่นี้ก็กลัว กูอยู่ที่บ้านปล่อยปลาทุกวันเลยว่ะ มานอนเฝ้ามึงยังไม่ได้ปล่อยเลย ....."
"ไอ้เชรี้ยย...จะทำก็ไปทำที่ห้องน้ำเลยนะมึง อย่ามาทำอะไรเลอะเทอะที่นี่"
ผมลุกจากเตียงนอน ไปหาไอ้แว่นมันแล้วตอนนี้ มันหันหลังให้ผม ไฟก็ไม่ค่อยสว่าง มันเลยไม่รู้ว่าผมอยู่ข้างเตียงมันแล้ว
"ไม่เอา จะทำกับมึงบนเตียง"
ผมพูดเบาๆกระเส่าๆ ใส่ข้างหูไอ้แว่น แล้วก็กดไหล่กับแขนมันไว้ แล้วก็จะโจนขึ้นเตียงมันไปนั่งทับไอ้แว่น ตอนนี้มันโดนผมล็อคดิ้นไม่ได้อีกแล้ว
"ไอ้เบนซ์ สัดนี่จะทำส้นตีนอะไรอีก อย่านะมึง.....กูเรียกพยาบาลนะ"
ผมรึจะปล่อยถ้ามันกล้าเรียกก็ให้มันเรียก ถ้ามันไม่อาย ผมก้มลงเอาปากไปดูดไซส์ ซอกคอไอ้แว่น ไม่รอให้มันตั้งตัวหรอก
"ไอ้เบนซ์ ไอ้โรคจิต อย่า...."
ห๊าๆ แค่โดนดูดแค่นี้ไอ้แว่นถึงกับเสียงกระเส่า แหบแห้งเลยเหรอ อ่อนจริงๆแว่นของผม
ไม่ใช่ว่าไอ้แว่นมันจะไม่ขัดขืนหรอกนะ แต่เพราะมันคงไม่ค่อยมีแรง ผมก็เลยทำตามอารมณ์พึงพอใจของผมได้เต็มที่ไซส์คอไอ้แว่น จนมันหยุดด่าผม จากนั้นก็ค่อยๆถอดเสื้อไอ้แว่น ที่เป็นเสื้อโรงพยาบาลออกอย่างง่ายดาย แล้วก็ใช้จมูกหอมหน้าอก หน้าใจ ท้องไส้ไอ้แว่น ก็โดนผมหอมไปหมดทุกส่วน จากนั้นก็มาขบกัดหัวนมน้อยๆของมัน
"เบนซ์อย่า.....เดี๋ยวพยาบาลมาเห็น "
ผมยังไม่หยุด มือข้างหนึ่งล้วงไปจับน้องชายไอ้แว่น ที่แข็งปั๋ง มานานแล้ว ส่วนปากผมก็ยังดูดหัวนมน้อยๆของมันน้องชายไอ้แว่นมันกระตุกมาก เมื่อมือผมสัมผัสมัน ไอ้แว่นอารมณ์คงกำลังเคลิ้ม เตลิดเตลิงไปไหนแล้วก็ไม่รู้ตอนนี้ ผมเลื่อนปากไปไซส์คอไอ้แว่น ส่วนมืออีกข้างก็ลูบไล้อยู่ที่น้องชายไอ้แว่นบ้าง ป่ารก ดกดำของมันบ้าง ผมกัดติ่งหูไอ้แว่น มันถึงกับครางออกมา ....ที่จริงอารมณ์ผมก็เตลิดไปไหนต่อไหนแล้ว อยากมากๆ
"แว่น ขอจูบปากหน่อยนะ"
ผมกระซิบมันเบาๆข้างหู ไอ้แว่นมันไม่ตอบ แต่ผมก็ไม่รอให้มันตอบเหมือนกัน เลื่อนปากไปประกบกับมันเรียนร้อยแล้ว ทันทีที่ริมฝีปากสัมผัสกัน มันเกิดอาการเสียวซ่านไปทั่วทั้งตัว ผมจูบเล่นอยู่กับปากของไอ้แว่นอยู่นาน ผมชอบมาก แล้วนี่ก็เป็นการจูบกับคนอื่นครั้งแรกของผมด้วย
ผมไม่เคยจูบปากกับใครเลย ถึงแม้แต่กะสาวๆก็เถอะ เพราะผมไม่กล้า จูบเล่นกับไอ้แว่นได้สักพัก ผมก็เอาปากออก มานอนหอบเอาหน้าซุกอยู่ที่คอไอ้แว่น เพื่อระงับอารมณ์เพื่อไม่ให้เลยเถิดไปกว่านี้
"แว่น จะให้กูทำไงมึงถึงจะยอมคืนดีกับกูว่ะ "
ผมกระซิบเบาๆ อยู่ที่ซอกคอไอ้แว่น แต่มันก็ไม่ยอมตอบ ผมกระหน่ำหอมซอกคอมันอีก แล้วก็ยกตัวไปหอมแก้มมันหลายฟอดอยู่เหมือนกัน
"นะแว่น คืนดีกันนะ จะให้กูทำอะไรก็ยอม ยอมหมดทุกอย่าง"
หอมแก้มมันไป ก็พูดกับมันไป ไอ้แว่นได้แต่หลับตาอยู่นิ่งเฉยๆ ไม่ยอมตอบผม ผมเอามือมาลูบหัวไอ้แว่น แล้วก็กะหน่ำหอมมันอีก หอมหมดเลย ทั้งปาก จมูก หน้าผาก แก้ม....เหมือนผมจะหยุดตัวเองไม่ได้แล้ว ผมหลงไอ้แว่นมันมากๆ หลงมันไปทั้งตัว
ยิ่งหอมมัน ผมก็ยิ่งอารมณ์เตลิด ตอนแรกก็แค่ว่าจะมาแกล้งมันเท่านั้น แต่ตอนนี้ผมหยุดตัวเองไม่ได้แล้ว.....ผมค่อยๆเลื่อนมาหอมร่างกายมันลงมาเรื่อยๆ จนถึงขอบกางเกง ผมก็ดึงกางเกงของไอ้แว่นลงมา
มันแปลกมากๆ แม้แต่ส่วนนั้นของไอ้แว่น ผมก็อยากที่จะเอาจมูกไปสัมผัส ขนรกดกดำที่เนินหัวหนาวของไอ้แว่นก็ถูกผมดอมดม
มันไม่ได้หอมอะไรหรอก กลิ่นหื่นๆด้วยซ้ำ ยิ่งดมยิ่งได้ใจ จากนั้นก็เลือนเอาลิ้นมาเลียทั้งแท่ง ทั้งไข่จนไอ้แว่นต้องร้องครางออกมาอีกแล้ว
"เบนซ์..........."
ครางไม่ครางเปล่า เอวไอ้แว่นก็ยังส่ายอีก ไอ้ผมก็ทำไม่เป็นหรอกนะ แต่เคยดูหนังโป้มาเยอะ เคยเห็นผู้หญิงเขาดูดให้ผู้ชายในหนังโป๊ ก็นึกภาพ จินตนาการแล้วก็ทำตาม ทั้งดูดทั้งเลียไข่ ขบกัดที่โคนแท่ง ยังไม่ไปยุ่งกับส่วนปลายยอด ต้องปลุกอารมณ์เสียวให้ไอ้แว่นก่อน (ปล.ผมทำไม่เป็น...รึป่าว...555+ ) หลังจากนั้นก็รีบไปครอบปากเอาลิ้นดุนส่วนปลายยอดแท่งสวรรค์ของไอ้แว่นโดยที่ให้มันไม่ทันตั้งตัว (ปล.ยังย้ำว่าทำไม่เป็น  ) ได้เป็นผล ครับไอ้แว่นครางออกมาเอ๋อเลย......
"อ๋อยยย....เบนซ์....โอ๊ะ...โอว้ววว...เบนซ์..."
ไอ้แว่นเอามือมาจับหัวผมด้วย กำเส้นผมผมไว้ มันคงเสียวมากๆ จากนั้นผมก็เอาสิ่งที่ได้ศึกษาเรียนรู้มาจากหนังโป๊ เอามาใช้ในชีวิตจริง...
ผมทำกับไอ้แว่นเหมือนในหนังทำเป๊ะๆ         
ยิ่งทำไอ้แว่นก็ยิ้งคราง (ปล.เพราะไอ้ผมทำไม่เป็นรึปล่าว..... ) จากนั้นทุกอย่างก็ลงเอยอย่างที่มันควรจะเป็น  (ปล.คนเขียนก็ทำไม่เป็น เลยอธิบายไม่เป็น ....รึปล่าว       ....เด่วเขาหาว่าติดเรท) ฉากนั้นให้คนอ่านจินตาการกันไปเอง ว่าไอ้แว่นมันจะครางออกมาแบบไหน.....   
ได้สักพัก ไอ้แท่งสวรรค์ของมันก็กระตุกเหมือนเครื่องยนต์กำลังจะติดเครื่อง และแล้วน้ำคาวขาวขุ่น ก็ฉีดพ่นใส่ปากผมจนแทบทะลักออกมา
ผมไม่มีความรู้สึกรังเกลียดเลยแม้แต่น้อย กลืนกินดูดเข้าไปจนหมด ผมใช้ลิ้นกับปาก ดูดส่วนหัวของไอ้แว่นจนสะอาดสะอ้าน
จากนั้นก็รูดกางเกงไอ้แว่นขึ้นมาใส่ให้มัน ติดกระดุมเสื้อให้ไอ้แว่น จนเรียบร้อย ไม่มีทางที่พยาบาลจะรู้ได้เลยว่าเมื่อกี้เราทำอะไรกัน
ใบหน้าของผมมาสัมผัสใบหน้าของไอ้แว่นแล้ว มันหายใจแรงมากมันกำลังหอบเพราะเมื่อกี้มันคง ทั้งเสียวทั้งเกรงจนเหนื่อย
ผมเอาจมูกไปสูดลมหายใจร้อนๆของไอ้แว่น ปลายจมูกของผมชนกับมัน ลมร้อนๆพ่นออกมาเข้าจมูกผมมันช่างอบอุ่นแล้วก็รู้สึกดีมากๆ
ผมกระหน่ำหอมไอ้แว่นทั่วทั้งหน้า จนนับครั้งไม่ได้ว่าทำไปกี่ครั้งแล้ว ผมอาลัยอาวรณ์กับใบหน้าไอ้แว่นมาก แต่ก็ต้องตัดใจ....
เพราะตอนนี้อารมณ์ผมมันก็ขึ้นมาเต็มทีแล้ว....ผมรู้สึกได้ว่าไอ้น้อยชายผมมันน้ำเยิมจนแฉะแล้วตอนนี้....จากนั้นก็เดินเข้าห้องน้ำไป
คงไม่ต้องบอกว่าเกิดอะไรขึ้นในห้องน้ำ.......       (สังสัยเบนซ์ไปฉี่....มั้ง   )
หลังจากน้ำที่ 2 ของผม พุ่งออกมาจนแทบจะหมดตัว ...ผมก็ค่อยๆออกมาจากห้องน้ำอย่างเหนื่อยล้า....   
.......เห้ออออ....มีความสุขจัง.....โล่ง.....ปลอดโปร่ง.....สบายตัว ...... สุขใจ........  
ผมเดินไปยืนมอง แล้วก็จัดผ้าห่มให้ไอ้แว่น ก่อนที่จะไปทิ้งตัวลงนอนบ้างที่เตียงคนเฝ้าไข้ นอนไปก็คิดถึงเสียงครางของไอ้แว่นเมื่อสักครู่ก็ยิ้มไป
"เบนซ์ กูเสียว...อ๋อยยย.."
"ไอ้เชรี้ยเบนซ์.....ทำไมมันเสียวจังว่ะ ....โอ๊ย....กูเสียววว"
"เบนซ์......เบนซ์......โอ๊ยเสียวววว....."
นึกไปก็ขำไป ทั้งมือทั้งขาไอ้แว่น อยู่ไม่สุขเลย มันยกขายกแข้ง ส่ายเอวไปหมด มือ 2 ข้างมันก็ขยำเส้นผมของผมไป ยิ่งตอนใกล้จะถึงจุดสุดยอดปรารถนา มันร้องออกมาไม่เป็นภาษาเลย.....
"....อะ...อือออออ....อ่ะ......โอ๊ยยย.....ฮืออออ....โอ๊ยยย.......เบนซ์...."
เสียงกระเส่ามากๆ จนน้ำพุงออกมา ไอ้แว่นของผมเหมือนวิญญาณมันจะออกจากร่าง ทุกอย่างหยุดนิ่งไปหมด ทั้งเสียง ทั้งการขยับตัว เหลือแต่เพียงลมหายใจที่เข้าออก อย่างเร็วๆ..........
ในใจก็นึกขำๆไปว่า แค่โดนมือไอ้แว่นถึงกับไข้ขึ้น ....แต่ตอนนี้เจอปากผมเข้าให้....พรุ่งนี้ ตับ ไต ใส้ พุง อวัยวะส่วนไหนของไอ้แว่น
จะทำงานผิดปกติอีกมั้ยเนี๊ย  :เตะ1: :เตะ1: :เตะ1: :เตะ1:   
(ปล.คนเขียนก็ยังย้ำว่าเขียนไม่เป็นจริงๆนะ ฉากอย่างว่า ???....ทำได้แค่นี้เอง....น้ำก็เยิมแล้ว ...กลัวติดเรทอีกตะหาก  )   
......ผมหลับลงไปแล้ว...........หลับฝันไปถึงชีวิตในวัยเด็กของผม............ที่สุดแสนจะรื่นเริง.............กับเพื่อนสนิทกันอย่างไอ้แว่น
"ไม่เอาแว่น กูไม่เล่นอันนี้ ไม่เอากลัว"
"กูอยากเล่น เล่นเป็นเพื่อนกันหน่อย"
ไอ้แว่นชวนผมเล่นชิงช้าสวรรค์ ที่งานปิดทองฝังลูกนิมิตในวัดใหญ่วัดหนึ่งในตัวจังหวัด ครอบครับของผมกับครอบครัวไอ้แว่นมาเที่ยว ไปไหนมาไหนด้วยกันตลอดแหละ ตอนนี้ผมกับไอ้แว่นอยู่ป.4 เอง บีเอ็มน้องชายผม กับวุ้นเส้น น้องสาวไอ้แว่น ยังเล็กๆเพิ่งจะเดินได้ไม่นานเอง
พวกพ่อๆแม่ๆของพวกเรา กำลังนั่งอยู่คุยเล่นกันที่ร้านอาหารใกล้ๆกับร้านชิงช้าสวรรค์ ไอ้แว่นลากผมออกมาเพราะมันอยากเล่นชิงช้าสวรรค์ ผมไม่อยากเล่นเลย เพราะผมกลัวความสูงมากๆสรุปไอ้แว่นก็พาผมเข้าไปนั่งในกระเช้าจนได้
"แว่น ถ้ามันตกลงมาตายทำไงล่ะ"
"มันไม่ตกลงมาง่ายๆหรอกคิดมากนะมึง"
ชิงช้างสวรรค์ค่อยๆหมุนขึ้นไปเรื่อยๆ ยิ่งสูงขั้นผมก็ยิ่งกลัวร้องออกมาเสียงหลงจนไอ้แว่นหัวเราะ
"แว่นกูกลัว.......มันกำลังจะตกแล้ว...โอ๊ยยยย....กูกำลังจะตายแล้ว..!!!!!!!!!!!"
"เฮ้ย ตายอะไร ไหนมันไม่ได้ตกซะหน่อย"
ก็คนมันกลัวน่ะ มันก็คิดไปเรื่อย ว่าชิงช้ากำลังจะพังถล่มลงมาบ้าง กระเช้ากำลังจะหล่นบ้าง ผมหลับตาปี๋เอามือ2ข้างปิดตาเอาไว้
"แว่นช่วยกูด้วย....มันกำลังจะตกแล้ว กูต้องตายแน่ๆ"
ผมก็เกิดอาการประสาทหลอนคิดว่ามันจะตกอย่างเดียว ไอ้แว่นก็ได้แต่ขำผม
"เบนซ์ลืมตาสิ สนุกดีออก จะหลับตาทำไม มาดูวิวสูงๆดิ"
ผมแอบลืมตามองนิดนึง แต่มันสูงมากๆ ก็รีบปิดตาลงอีก จนชิงช้ามันหมุนไปกีรอบผมก็ไม่รู้เรื่อง เพราะมัวแต่ปิดตา
"เบนซ์ ลืมตาได้แล้ว ถึงแล้ว ต้องลงแล้ว "
ผมลงมากจากชิงช้าสวรรค์ เหมือนชีวิตผมเพิ่งผ่านรอดพ้นความตายมาหมาดๆ มันช่างโล่งอกอะไรแบบนี้
"แว่นนะแว่น มึง ทำเอากูเกือบตกลงมาตายแล้วนะมึง"
"มันจะตกได้ไง คนอื่นยังไม่ตกเลย "
"ไม่รู้ว่ะ กูกลัวตกมากๆนะมึง"
หลังจากที่ไอ้แว่นชวนผมนั่งชิงช้าสวรรค์พ่อกับแม่พวกเราก็พามาเล่นรถบัมพ์ อันนี้ผมชอบมากๆเล่นกันอยู่หลายรอบเลยขับรถชนกันสนุกสนาน ผมขับไล่ชนไอ้แว่น ร้องกรี๊ดหวีด อย่างสนุกมากๆ
จากนั้นพ่อกับแม่ก็พาเราไปดูรถมอเตอไซค์ไต่ถังไอ้ผมก็ไม่อยากดูอีกนั่นแหละ แต่ไอ้แว่นก็ลากไปดูอีกมันหวาดเสียวมากๆผมร้องกรี๊ดวิ่งลงมาเลยทีเดียว ตอนไปเห็นรถวิ่งไต่อยู่สูงจนหน้าหวาดเสียว

vera

ขอบคุณมากๆคับ

jun2010

ขอบคุณครับ

Ifoot-ballZ

เสียดายตอนที่แล้วเป็นไงไม่รุ เดะต้องไปโหลดมาอ่านหน่อยละ

pongsakron01

ขอบคุณครับ

dew225

ขอบคุณครับ

cokebundit

ขอบคุณสำหรับการแบ่งปันนะคับ

kikimails

ขอบคุณมากๆคับ

news

ขอบคุณจ้าว

tttest

ขอบคุณครับ

4_NAY

น่ารักดีนะ

Tedap

ขอบคุณครับ

GQ1983

สนุกมากครับ

GQ1983

สนุกมากครับ

dew225

ขอบคุณครับ

Tedap

ขอบคุณครับ

jua

ขอบคุณมากๆครับ

LoveJLove

ขอบคุณครับ

Tedap

ขอบคุณครับ

Tedap

ขอบคุณครับ