ปลาท่องโก๋ : ดรีมเวิลด์ ( 2 )

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความชื้นใต้ต้นไม้และความมืดยามค่ำคืน
"เบนซ์ นายยังเด็กนะในเรื่องความรัก จะเก็บเอามาคิดมากทำไมถอนหายใจสักเหือกใหญ่ๆ แล้วก็ลืมทุกอย่างซะ ใช้ชีวิตตามประสาเด็กต่อไปอย่าไปแตะต้องข้องแวะกับเรื่องความรักอีกเลยใช้ชีวิตเฮฮาตามประสาวัยรุ่นดีกว่าจะดีมั้ย?"
ผมพูดออกมาให้ตัวเองได้ยิน จากนั้นก็ถอดหายใจเฮือกใหญ่ ยืนบิดไปมายืดเส้นยืดสาย กระโดดให่สูงที่สุดจนสุดแรง วิ่งเหยาะๆๆหมุนไปมาออกกำลังกายทุกอย่างจนสุดแรงสุดท้ายผมก็เอามือมายีหัวตัวเองแรงๆ แล้วสะบัดออกไป
เหมือนหมาสะบัดเอาความไม่สบายใจออกไปด้วย ตอนนี้ผมรู้สึกดีขึ้นมากๆ การทำอย่างนี้ คล้ายการ RESTART คอมพิวเตอร์ ผมจำมันมาทำกับตัวเองบ้าง เวลาที่สมอง ERROR ไม่สามารถประมวลผลได้ ต้องมาทำการรีสตาร์ทตัวเองสักหน่อย ผมอยู่จนสนามศาลากลางเริ่มหมดคน คนทะยอยกลับกันไปเกือบหมดแล้ว ตอนนี้ก็คงจะดึกแล้วหล่ะ ถึงเวลาที่ผมจะต้องกลับบ้านซะที....
"เบนซ์!!!!! รุติ!!!!!!!" เสียงยัยใหม่เรียกตะโกนมาจากใต้ถุนอาคารเรียนซึ่งตอนนี้ ก็คราครั่งไปด้วยนักเรียนที่มานั่งรอรถออกกันจำนวนมากแล้ว
รถบัส 2 ชั้นจำนวน 3 คันจอดเรียงรายอยู่บนถนน หลังจากผมลงรถก็กล่าวขอบคุณและยกมือไหว้ ท่านสารวัตร พ่อของรุติ ที่ใจดีแวะรับผมที่บ้านมาด้วย พวกเราก็พากันเดินมาหาเพื่อนๆ
"นี่ยัยใหม่ บ้านอยู่ตั้งไกล ทำไมเห่อมาก่อนเราอีก เพิ่งตี 2 กว่าๆ รถออกตั้งตี 3 ครึ่ง"
"ขืนให้เรามาช้ากว่านี้สิ ถ้ามาไม่ทัน อาจารย์ไม่รอ เราก็แย่สิย่ะ"
"แล้วพวกเพื่อนๆเรามากันครบหรือยัง"
"ขาด 2 คน ว่านกับทีเดี๋ยวคงมา"
"อะไรนะ ไอ้แว่นมาด้วยเหรอใหม่? ทำไมไม่บอก"
"ว่านส่งใบขออนุญาตก่อนพวกเธอ 2 คนอีกย่ะ ไปเชคชื่อก่อนอย่าเพิ่งคุย"
ผมแปลกใจว่าไอ้แว่นไม่มีท่าทีอยากจะมาแต่กลับตัดสินใจมาก่อนผม โดยที่ไม่บอกผม มันคิดอะไรของมันอยู่ ทำจะแกล้งผมหรือไง
ผมกับรุติเดินมาตรงที่คนมุงกันเยอะๆที่คอยเชคชื่อ เดินเข้ามาใกล้ๆก็เห็นอาจารย์ 3 คนนั่งอยู่
โดยที่มีนังเรียนยืนบังจนแทบมองไม่เห็น และสิงที่ทำให้ผมกับรุติต้องชะงักตกจัยกันชั่วขณะหนึ่ง เหมือนกับเจอปีศาจหรือสัตว์ที่ดุร้าย ไม่ใช่อะไรก็อาจารย์เกวลินนะสิ ผมมองหน้ากันเพื่อยืนยันว่านั่นเป็นตัวจริงหรือปล่าว อาจารย์ใส่ชุดภาคสนามกางเกงวอร์ม
แว่นตายังคงหนา และหน้าตาที่เหมือนโกรธใครมา 10 ปีและยังไม่แก้แค้นก็ยังคงเป็นเอกลักกษณ์แล้วเหมือนคราวซวยของผมกับรุติจะมาถึงพร้อมกันอาจารย์เกวลินแกเงยหน้าขึ้นมองมาที่ผม 2 คน
"แจ๊ดๆๆๆๆ...แว๊ดๆๆๆๆๆๆ...เธอ 2 คนจะมายืนทำเซ่ออะไรอยู่ล่ะ รีบไปดูรายชื่อที่บอร์ดว่านั่งรถคันไหน แล้วมาเชคชื่อกับอาจารย์ประจำรถ
มาก่อนก็รีบๆทำให้มันเสร็จๆ แจ๊ดๆๆๆๆ...แว๊ดๆๆๆๆๆ"
ผมกับรุติเหมือนจะโดนคาถางงงันจากนางมาร กว่าจะขยับขาเดินไปที่บอร์ดได้ ก็ทำเอาเหลือแตกพลั๊ก ทั้งๆที่เวลานี้อากาศเย็นแล้วก็ชื้นมาก
ผมกับรุติไปดูรายชื่อก็ดีใจที่ได้นั่งรถคันเดียวกับพวกยัยใหม่ แต่ที่ทำเอาแทบช็อครอบ 2 นี่สิ ก็อาจารย์เกวลินเป็นคนคุมรมรถคันที่พวกผมนั่ง!!!!!!!!
"แว๊ดดดดๆๆๆๆๆ...แจ๊ดดดดๆๆๆๆๆๆ....แว๊ดดๆๆๆๆๆๆ...แจ๊ดดดๆๆๆๆๆ"
อากาศช่างร้อนอบอ้าวซะเหลือเกินในเวลานี้ ผมกับรุติไปเชคชื่อเสดก็มารายงานตัวกับอาจารย์เกวลิน ซึ่งท่านก็เมตตาร่ายกฏระเบียบที่ทุกคนต้องปฏิบัติตาม ถ้าฝ่าฝืน สงสัยต้องโดนประหารชีวิตแน่ กว่าจะหลุดออกมาได้ ผมกับรุติก็เสียเหงือไปคนละเป็นแกลลอน
พวกยัยใหม่เหมือนจะรู้ว่าพวกผมไปเจออะไรมา พวกนั้นทำหน้าแหยงๆขยาดหวาดกลัวกันเป็นแถว
"ยัยใหม่ เธอรู้ใช่มั้ยว่าพวกเราต้องนั่งรถไปกับอาจารย์เกวลิน แล้วทำไมไม่บอก ไม่ทันตั้งตัว นี่แค่เชคชื่อ แทบตาย" ผมแทบจะฆ่าเพื่อนด้วยกันซะแล้ว
"เอาน่าเบนซ์ ก็ไม่ตายกลับมานี่ มาๆๆกินขนมรอเวลากันดีกว่า" นุชยื่นถุงขนม 7-11 ที่มีให้เลือกหลายอย่าง ยื่นมาให้ผมกับรุติ ผมเห็นขนมข้างในก็เจ็บจี๊ดหัวใจขึ้นมาอีก ก็มันมีขนมโก๋แก่ที่ไอ้แว่นของผมมันชอบกินอยู่ด้วยนะสิ
เจ็บจี๊ดอยู่ได้ไม่นาน ไอ้แว่นกับพวงบุปผาก็เดินมาโน้น เดินมาด้วยกันท่ามกลางความมืด ผมอุตส่าห์ทำใจได้แล้วนะ แต่พอเห็นมันก็เจ็บไม่หาย
ซะทีมันเดินเข้ามาทักทายเพื่อนๆ เหมือนคงไม่เห็นผมนั่งอยู่เลย จากนั้นก็พากันไปเชคชื่อแล้วพวกมัน 2 คนก็กลับมาในสภาพไม่ต่างกันกับผมเท่าไหร่ แถมยังบ่นนินทาว่าอาจารย์อะไร จะดุจะตะคอกกันไปถึงไหนฯ
พอใกล้เวลารถออกอาจารย์ก็ให้ขึ้นรถไปหาที่นั่ง ชายนั่งกับชาย หญิงนั่งกับหญิง รุติกับผมก็นั่งด้วยกันไปโดยปริยาย แต่ดูเหมือนไอ้แว่นมันจะผิดหวังอย่างหนักที่ไม่ได้นั่งไปกับพวงบุปผา มันทำหน้ามุ่ยคิ้วขมวด จนผมอดหมันใส้ได้
แค่ไม่ได้นั่งด้วยกันมันจะอะไรนักหนา ไอ้นี่ก็เว่อไป พวกเราจับจองที่นั่งกันได้เรียบร้อย ไอ้แว่นมันมัวแต่ล่ำลาอะไรกับพวงบุปผา จนเพื่อนๆชายจับคู่หาที่นั่งด้วยกันหมด มันเลยได้นั่งคนเดียว แถมที่นั่งของมันก็อยู่ฝั่งตรงข้ามกับผมซะด้วย โดยที่มีรุตินั่งบังเอาไว้ เพราะผมนั่งริมหน้าต่าง
พนักงานเอาผ้าห่มมาแจกให้พวกเราคนละ 1 ผื่นแจกน้ำแจกขนม รอให้คนครบถึงเคลื่อนขบวน ก่อนรถออกไม่นาน ผมก็ตกใจเพราะคนที่เดินมาหาที่นั่นกลับกลายเป็นหมอก เพื่อนของผมเอง มันมานั่งข้างๆไอ้แว่น
"เฮ้ยหมอก มาได้ไงว่ะ" ผมที่กำลังจะปิดตาหลับก็ตาสว่างกุลีกุจอไปหาเพื่อน
"ป้าชวนมาด้วยอ่ะ ป้าให้มาช่วยงาน" มันตอบ
"ป้ามึง ใครว่ะ"
"อาจารย์เกวลินไง"
"..............." แทบสะอึก หยุดหายใจ หัวใจวายตรงนั้น อาจารย์เกวลินเป็นป้าไอ้หมอก ผมมมองหน้ารุติ พอดีรถเคลื่อนขบวนออกพอดี เลยกลับมานั่งที่
ไอ้แว่นพอเห็นผมกลับมานั่งก็ถึงจะคุยกับไอ้หมอก ไม่รู้มันจะรังเกียจอะไรผมนักไม่ยอมร่วมวงสนทนา ผม ไอ้แว่น ไอ้หมอก เพื่อนซี่กันทั้งนั้น ตั้งแต่ประถม มันคุยอะไรกันสักพักผมไม่ได้ยินหรอก
แต่เห็นสีหน้าไอ้หมอก หมองลงอย่างมาก ไม่มีรอยยิ้ม เหมือนกำลังกลุ้มอะไรอย่างหนักสักอย่าง แล้วบทสนทนาของ 2 คนนั้นก็จบลง ไอ้หมอกยิ่งเศร้าลงไปอีก
ตอนนี้รถได้ปิดไฟเรียบร้อยแล้ว ผมห่มผ้าเตรียมตัวหลับรุติก็เอาหัวมาซบไหล่ผม ผมหันเหลือบๆไปทางไอ้แว่น ที่ตอนนี้นั่งเก็กไม่มีทีท่าจะมองมาทางผมเลยสักนิด ส่วนไอ้หมอกก็ห่มผ้าคลุมโปงปิดหน้าปิดตาหลับไปแล้ว
จู่ๆรุติก็สอดมือเข้ามาจับมือผมไว้ใต้ผ้าห่มแล้วปากก็กระซิบบอกให้ผมจูบแก้มราตรีสวัสมันหน่อย ผมเห็นมันมืดหมดแล้วจึงจูบหน้าผากมันไป
1 ทีพร้อมกับหอมแก้มด้วย รุติกระชับจับมือผมแน่นขึ้น
หัวยังซบไหล่ผมแล้วก็คงหลับไป ผมตายังสว่างคิดทบทวนเรื่องไอ้แว่น หมอก รุติ และก็พวงบุปผา ยิ่งคิดยิ่งมึน ความรู้สึกผมสับสนกับรุติมาก พยายามบอกตัวเองว่า ผมแค่หลงรุติ ผมไม่ได้รักมัน
แต่ถึงผมจะรักผมก็ไม่ผิดนิหน่า ก็คนที่ผมรัก มันไม่รักผม มันไปรักคนอื่น มันไม่สนใจความรักของผม ผมก็ยังโง่ที่จะรักษาความรักที่ผมมีให้ไอ้แว่นมันอยู่ ไม่อยากให้มันหายไปจากใจผม...
ความรู้สึกผมเริ่มกลับมาอีกครั้ง ผมตื่นขึ้นมาเพราะรถทัวร์หยุดจอดที่ปั๊มขนาดใหญ่ ผมอดงงกับตัวเองไม่ได้ตอนขึ้นรถมารุติเป็นฝ่ายซบผม
แต่ตอนนี้กลายเป็นผมที่เอาหัวไปซุกไหล่รุติ
แถมมือยังไปกอดรุติไว้ด้วย ตอนนี้บรรยากาศข้างนอกเริ่มสว่างแล้ว ผมมองดูนาฬิกาชี้บอกว่า 6 โมงครึ่ง พวกเพื่อนๆต่างทะยอยลุกลงจากรถ
ผมมองไปทางไอ้แว่น ที่ตอนนี้หน้าตามัน บึ้งตึงเคร่งเครียดอย่างมาก แค่มันไม่ได้นั่งกับแฟนมัน มันเป็นอะไรขนาดนี้เลยรึไงว่ะ ผมคิดในใจ
"เบนซ์อาจารย์ให้พักทานข้าว เข้าห้องน้ำ 40 นาที ป่ะลงรถกัน" รุติดึงผ้าห่มผมออกจากตัว แล้วก็ลุกดึงผมยืนขึ้น เหมือนไอ้แว่นจะมองผมแว๊ปนึงแต่ผมก็ไม่แน่ใจ ส่วนไอ้หมอกคงลงรถไปแล้ว แต่ไอ้แว่นยังนั่งทำหน้าตาอ้อนตรีนอยู่เลย มันไม่ลงไปกินข้าวกับแฟนมันหรือไงนะ
"ไอ้แว่นไม่ลงไปกินข้าวเหรอ นั่งทำหน้าอ้อนตรีนอยู่ได้" ผมอดแขวะมันไม่ได้
"กูทำไรเรื่องของกูอ้อนไม่อ้อน ก็เรื่องของกู แต่มึงอ่ะรีบไปไกลๆก่อนที่จะได้กินตรีนกูแต่เช้า"
ก่อนที่ผมจะต่อปากต่อคำกับไอ้แว่นมัน  รุติรีบดันไหล่ผมให้เดินลงรถไป
"เดี๋ยวรุติ เราจะกลับไปเอาตรีนยัดปากมัน"
"เบนซ์ใจเย็นๆ เบนซ์ไปหาเรื่องเขาก่อนนะ" รุติห้ามผม
"รุติ รุติยังไม่รู้เรื่องอะไร..."
"เถอะน่า ไปหาข้าวกินกันดีกว่า อย่ามีเรื่องตอนเช้าเลย อีกไม่นานก็ถึงกรุงเทพแล้ว"
ผมยอมถอย มองไปที่ประตูรถ เห็นไอ้แว่นตัวปัญหาเดินลงมาแล้ว ผมรีบหันหน้าหนี แล้วจั้มอ้าวเดินไปห้องน้ำ ไม่ได้มองว่ารุติเดินตามมาด้วย
หรือปล่าว
ที่ห้องน้ำ โถฉี่โดนพวกนักเรียนยืนจับจองไว้หมดแล้ว ผมจึงต้องไปฉี่ในห้องน้ำ แต่พอเดินไปเปิดประตูห้องน้ำก็โดนคนผลักเข้าไป ล็อคประตูแล้วดันผมไปติดข้างฝา ยืนค่อมผมไว้
"รุติ....!!!!!"
รุติไม่พูดอะไร แต่กดจูบอย่างนุ่มนวลมาที่ริมฝีปากผม ผมไม้ได้ขัดขืน ทั้งยังหลับตา มือ 2 ข้างโอบกอดรุติไว้ ลืมไปเลยว่ากำลังปวดฉี่ เราจูบกันได้สักครู่ รุติก็ถอนปากออก มาจุฟที่หน้าผากผม หอมมแก้มผมแทน
"จูบอรุณสวัสตอนเช้านะเบนซ์ ไม่มีอะไรหรอก ทำบนรถไม่ได้เลยมาทำในนี้แทน"
รุติอมยิ้มมองผม ที่ตอนนี้ทำท่าเขิลๆ
"เป็นเอามากนะเราอ่ะ...รุติ"
"ใครกันแน่ที่เป็นเอามาก...เบนซ์หรือเรา เราไม่รู้หรอกนะว่าเบนซ์เป็นอะไรทั้งในเรื่องวันนั้น แล้วก็อีกหลายๆวัน รวมถึงเช้านี้ด้วย รุติไม่รู้หรอกนะ เพราะเบนซ์ไม่ได้บอกเราว่าเบนซ์เป็นอะไรแต่เราจะทำให้เบนซ์รู้สึกดีขึ้นโอเคมั้ย"

".........." ผมไม่ได้พูดอะไรแต่กระชับรุติมากอดไว้แน่นเลย
"เบนซ์เคยบอกว่าเวลาโดนรุติจูบแล้วรู้สึกดี...แล้วรุติก็อยากจูบเบนซ์ด้วย...."

pongsakron01

ขอบคุณครับ

Ifoot-ballZ

ดาวโหลดไฟล์โดนหักพลังน้ำใจด้วยหรอนิ คิดหนักเลยอ่ะ

ว่าแล้วก็น้องพวงไปได้กับน้องหมอกเหอะนะ เบนก็คู่กะแว่นไป ส่วนรุติมาคู่กะพี่นี่ หุหุ

jun2010

ขอบคุณมากครับ

piyanate

ขอบคุณครับ

MaximusRavi

ขอบคุนนะครับ

arzugima

ขอบคุณครับผม

GunGuy

ขอบคุณครับ

phzaa

ขอบคุณครับ

cokebundit

ขอบคุณสำหรับการแบ่งปันนะคับ

4_NAY

เบ็นซ์เปลี่ยนใจมะ

princo78

ขอบคุณครับ