ปลาท่องโก๋ : ดรีมเวิลด์ ( 3 )

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
รุติบอกผมขณะที่ผมปล่อยรุติออกจากอ้อมแขน
"อือ..."ผมบอกเบาๆก็ผมรู้สึกดีนี่หน่าที่รุติมาทำกับผมแบบนี้ผมอาจจะโหยหาการกระทำแบบนี้จากไอ้แว่นมัน พอมีคนอื่นมาทำให้ผมผมก็ย่อมรู้สึกดีเป็นธรรมดา แต่ในใจลึกๆมันยังมีอะไรคอยจี๊ดตลอดเวลามันยังไม่สนิทใจหรือ ยอมรับได้ทั้งหมด หลังจากนั้นผมกับรุติก็ฉี่ในห้องน้ำเดียวกันนั่นหล่ะ
แต่พอพวกเราเปิดประตูออกไป ก็เห็นไอ้แว่นกำลังล้างหน้าอยู่ที่อ่างล้างมือ มันมองพวกผม  ที่ออกมาจากห้องน้ำเดียวกัน หน้าตามันเหมือนตกใจ เหวอไปเลย ส่วนผมก็ตกใจไม่แพ้มันเหมือนกันต่างคนต่างมองหน้ากัน ผมมองหน้าไอ้แว่นอย่างสลดใจ ส่วนไอ้แว่นไม่ได้ไม่ได้ทำหน้ากวนตรีนผมอีกแล้ว เหมือนมันจะน้ำตาไหล มันรีบเอาน้ำกวักใส่หน้าเพื่อปกปิดร่องรอย น้ำอาจจะปกปิดน้ำตาได้ แต่รอยแดงในตานี่สิ
มันปกปิดไม่ได้ ผมก็อยู่ในสภาพที่ทำอะไรไม่ถูกเหมือนกัน จะทำไงดี จะเข้าไปอธิบายเหรอ มันจำเป็นเหรอ ในเมื่องไอ้แว่นมันไม่ได้รักผม มันมีแฟนแล้ว มันอาจจะไม่ได้น้ำตาไหลก็ได้ ผมอาจจะมองผิดเอง ผมไปล้างมือแล้วก็รีบเดินออกมาจากห้องน้ำโดยมีรุติเดินตามออกมาติดๆ
อากาศตอนนี้ดีมาก น้ำค้างยังคงติดอยู่บนใบไม้ต้นไม้ พวกเพื่อนๆนักเรียนตอนนี้กำลังชุลมุนวุ่นวายหาอาหารเช้ากิน บางคนก็เข้ามินิมาร์ท
บางคนก็กำลังนั่งกินข้าวกันที่ศูนย์อาหารของทางปั๊ม บางคนก็ยังเดดินไขว่อยู่ที่ลานจอดรถ บางคนก็ยังนั่งอยู่บนรถ ปั๊มนี้เป็นปั๊มครบวงจรเลยทีเดียว ไม่ใช่มีแต่คณะผมเท่านั้นที่แวะที่นี่
รถทัวร์ท่องเที่ยว หรือแม่แต่รถทัวร์โดยสารประจำทางก็มาแวะพักเหมือนกัน คนจึงค่อนข้างเยอะในศูนย์อาหาร ผมเลือกที่จะกินก๊วยเตี๋ยวเป็ด ส่วนรุติกินข้าวราดแกง ซื้อเสร็จพวกเราก็มานั่งกินกับพวกยัยใหม่
"สวัสดีจ๊ะเบนซ์ รุติ ได้หลับกันบ้างหรือปล่าว"
"หลับสิ เรานะหลับไปตอนไหนไม่รู้ แต่รุติหลับตั้งแต่รถออกแล้ว" ผมตอบใหม่ไป
"เราสิ ตื่นเต้นจนนอนไม่หลับเลย นั่งมองบรรยากาศข้างทางมาตลอด ถึงจะมืดๆบ้างก็เถอะ"
"เป็นเอามากนะใหม่"รุติยิ้มแซว
"บ้านนอกเข้ากรุงก็แบบนี้หล่ะ เดี๋ยวพอเข้ากรุงได้ก็เสร่อทำอะไรซุ่มซามตามระเบียบ" ยัยบีสาวห้าวออกทอมเริ่มแหย่เพื่อน แต่ก็โดนใหม่จี้เอวไปจนหยุดพูด
เช้านี้เห็นพวกเพื่อนๆตื่นเต้นดีใจ แกล้งเหย้าแกล้งแหย่กันทำเอาผมก็ตื่นเต้นตามไปด้วย ทั้งๆที่เคยมากรุงเทพหลายครั้งแล้ว ก็อาจจะเป็นเพราะบรรยากาศของเพื่อนๆที่หลายคนเพิ่งจะได้มากันครั้งแรก
ผมก็อดที่จะมองหาไอ้แว่นมันไม่ได้ ไม่รู้ว่ามันไปนั่งกินข้าวจู๋จี๋กับแม่พวงบุปผา พวงบุผชาติอยู่โต๊ะไหน แล้วผมก็เจอจนได้ เห็นไกลๆ ไอ้แว่นกับพวงบุปผาแล้วก็เพื่อนๆเธอกำลังเดินเข้าไปใน 7-11
"มันไม่กินข้าวกันรึไง" ความคิดดังออกมาจากข้างในใจผม มองพวกมันแล้วผมก็เจ็บเอง แต่ผมก็ยังจะมองหามัน เป็นไงล่ะ ผมก้มหน้าก้มตากินก๊วยเตี๋ยวที่ทั้งเผ็ดทั้งร้อน ผมชอบกินรสจัดๆ
ตอนนี้ก็เผ็ดอะสิ น้ำยังไม่ได้ซื้อ เผ็ดจนออกหู ก็เลยรีบวิ่งไปซื้อโค๊กเย็นๆมา 1 แก้ว ถึงจะเป็นตอนเช้าก็เถอะ ผมไม่ค่อยคิดอะไรหรอก แค่อยากกินเป็นพอ รุติยิ้มหัวเราะผมบอกว่าผมน่ารักดี....
หลังจากกินข้าวทำธุระส่วนตัว ยืดเส้นยืดสายกันเสร็จ อาจารย์ก็มาต้อนพวกเราขึ้นรถ(เหมือนต้อนเจ้าทุย- -*) อีกประมาณ 3 ชั่วโมงก็ถึงกรุงเทพแล้ว รุตินะเหรอพอรถออกก็หลับตามอิหรอบเดิม หลับง่ายจริงๆ
ผมก็นั่งมองวิวข้างทางไปแต่จิตใจผมอ่ะ อยู่กับบทสนทนาของไอ้แว่นกับไอ้หมอก หูผมพยายามอย่าเต็มที่ ที่จะฟัง แต่พวกมัน 2 คนก็คุยกันเสียงเบามากไม่ได้ยินอะไรเลย จะทำเป็นสนใจก็กลัวไอ้แว่นหาว่าเสือก
หลังจากผ่านไปสักพัก ความพยายามผมก็สิ้นสุดลง เพราะฟังอะไรไม่รู้เรื่องเลย ที่พวกนั้นพูดกันเบาก็เหตุผลหนึ่ง แต่อีกเหตุผลหนึ่งก็คือพวกเพื่อนๆบนรถคุยกันเสียงดังเจี้ยวจ้าว ถึงเรื่องการเข้ากรุงเทพ ยัยใหม่ก็เป็นหนึ่งในนั้นด้วย นี่ก็ผ่านมาได้ชั่วโมงกว่าๆแล้ว ยังไม่หยุดคุย ผีเจาะปากให้มาคุยกันจริงๆไอ้พวกนี้
"แจ๊ด**ๆ แว๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ แจ๊ดๆแว๊ดๆๆๆๆๆ ฯลฯ..."
ประมาณ 8 โมงอาจารย์เกวลินก็มาปลุก บอกว่า อีกประมาณ 1 ชั่วโมงจะถึงที่หมายคือพิพิธภัฑณ์วิทยาศาสตร์ ท่านกรุณามาชี้แจงกฎระเบียบ
แล้วก็กำหนดการณ์ต่างๆ แถมยังย้ำแล้วย้ำอีกให้พวกเราปฏิบัติตาม และรักษาเวลาให้ดี พอจับใจความได้ว่า พอไปถึงให้พวกเราไปลงชื่อเข้า
เยี่ยมชม แล้วก็แยกย้ายกันเดินชมได้ตามอัธยาศัย มีเวลาให้พวกเรา4ชั่วโมงเต็มๆ ส่วนอาหารกลางวันให้กลับมากินกันบนรถ ตอนบ่ายโมงตรง
หลังจากนั้น ก็จะได้ไปเที่ยวสวนสนุกดรีมเวิล์ดกัน แล้วสุดท้ายแกก็ได้ย้ำว่าถ้าใครไม่รักษาเวลามาสาย หรือออกไปนอกอาณาเขตพิพิธภัฑณ์ จะต้องระวางโทษตัดสินประหาร 7 ชั่วโคตรทีเดียว ผมส่งสายตาไปหาไอ้หมอก เป็นเครื่องหมายคำถามว่า ป้ามึงทำไมจะโหด เจ้าระเบียบได้โล่
จนน่าจะเอาไปเก็บรักษาไว้ในพิพิธภัฑณ์ ให้ชนรุ่นหลังไว้ดู เพราะท่างทางจะหาดูได้ยากไอ้หมอกมันทำหน้างงๆว่าผมมองมันทำไม ส่วนไอ้
เจ้ารุตินี่ก็หลับได้หลับดี พออาจารย์เกวลินไปมันก็ตั้งหน้าตั้งตาหลับต่อ แถมยังสอดมือมาจับมือผมไว้ใต้ผ้าห่มอีก
"นี่รุติ กะจะไปตื่นที่พิพิธภัฑณ์เลยหรือไง หลับเอาๆ" ผมพูดกับรุติทั้งที่กำลังหลับอยู่ แต่ก็ไม่มีเสียงตอบกลับมา ท่างทางจะง่วงจริงๆ
ทั้งๆที่พยามแล้ว ทำทุกอย่างเพื่อออกห่าง แต่พอเจอแบบนี้ ใจมันร้อนผ่าว ไม่ได้เจ็บอะไรมากมาย แต่หึงแต่หวงมากกว่า ผมนั่งด่ามันในใจ
ไอ้เชรี่ยเบนซ์ ไอ้เวรเบนซ์....ไอ้...ไม่เคยรู้เชรี่ยไรสักอย่าง...ฯลฯ ด่าระบายอารมณ์แค้น อารมณ์หึงหวง
ผมรู้ว่าผมรักเบนซ์มากกว่าเพื่อนมานานแล้ว ผมรู้อาการผมเองมานานแล้ว ราวๆ ป.4 มั้ง แอบรักแอบดีด้วย ทำอะไรๆก็ทำให้มันหมด มันเอาแต่เล่นซน
ไม่ค่อยสนตัวเองหรอก แต่ผมก็มีความสุขที่ได้ทำแบบนั้น หลังๆเข้าผมเริ่มรู้จักคิดสังคมแถวบ้าน แถวจังหวัด ถิ่นที่อยู่อาศัยของผม บ้านไหนมีลูกเป็นตุ๊ดเป็นกระเทย
พ่อแม่ พี่น้องเหล่าเครือญาติ จะรู้สึกอับอายชาวประชาชียิ่งกว่าได้ลูกพิกลพิการซะอีก บางบ้านถึงขนาดจับลูกชายตัวเองมาตีเช้าตีเย็น ตีให้หายเป็นตุ๊ด ใครเป็นตุ๊ดมักจะไม่ค่อยแสดงออก เพราะกลัวสังคมรังเกียจ กลัวเพื่อนไม่คบ กลัวพ่อแม่ตีกลัวสารพัด ผมก็เป็นหนึ่งในนั้นเช่นกัน กลัวว่าคนอื่นจะรู้ว่าผมชอบผู้ชาย
ผมรักเบนซ์ แรกๆที่รักมันเพราะว่ามันหล่อ น่ารัก ใครๆก็ชอบมันทั้งนั้นเด็กหน้าตาดี ผมรู้สึกภูมิใจมากที่มีเพื่อนหน้าตาดีแบบมัน ใครๆก็อยากคบอยากเข้าใกล้มันผมรู้สึกจะมีอภิสิทธิ์ในตัวเบนซ์มากกว่าคนอื่นหลายเท่านัก เพราะไม่ว่าจะทำอะไรไปไหน กินข้าว แทบทุกอย่าง เบนซ์กับผมจะร่วมทำกิจกรรมเหล่านั้นด้วยกันทั้งสิ้นมันขาดผมไม่ได้ พอๆกับที่ผมขาดมันไม่ได้ แต่ตอนนั้น ความรู้สึกของผม ที่มีต่อเบนซ์กับความรู้สึกที่มันมีผม มันต่างความหมายกัน
เหมือนอะไรจงใจที่ทำให้ผมกับเบนซ์ต้องห่างกัน ที่จริงไอ้แค่เรื่องหมู่ลูกเสือไม่ได้ร้ายแรงขนาดที่ทำให้ผมโกรธอะไรเบนซ์ขนาดนั้น กะว่าจะ
แค่งอลเบนซ์มันจะได้ง้อ อยากให้มันหอมแก้ม อยากให้มันหอบผ้าหอบผ่อน มานอนด้วยไอ้พวกเราก็โตๆกันแล้ว ขึ้น ม.1ล่ะ ไอ้ที่ผู้ชายจะมาอยากกอดๆหอมๆกัน มันก็ยังไงอยู่
อีกอย่างไอ้เบนซ์ไม่เคยคิดจะทำอะไรแบบนี้กับผมหรอกนะ ถ้าผมไม่งอลมัน
เหมือนจะดีจใจ แอบรักเพื่อน ต้องการสัมผัสจากเพื่อน โดยที่ไม่กล้าขอก็แบบนี้หล่ะ แต่ไอ้เบนซ์นะสิ กลับไม่ทำแบบที่ผมอยากจะให้มันทำ บอกว่าจะพาไปเลี้ยงขนม ซื้อนั่นซื้อนี่ให้ ไม่ได้ต้องการเลย ไอ้ที่จะไปบอกว่าเราต้องการอะไร อยากได้อะไรจะไปบอกมันก็ไม่ได้ อาการงอลมันจะไม่ขลัง^_^
แต่ที่ไหนได้กลับซื้อของกินซื้อขนมมาให้ซะงั้น ยิ่งโกรธมันใหญ่ เอาของๆมันไปแกะทิ้ง เททิ้งขยะ เห็นสีหน้ามันตอนนั้นก็รู้สึกตกใจเหมือนกัน เราทำแรงเกินไปหรือปล่าวแต่ด้วยฟอร์มจัดผมก็ยังเฉย ไม่สนแม้แต่จะมอง ตอนมันหันหลังเดินหนีนิสัยแย่ๆแบบนี้ไม่เคยเปลี่ยนซะทีผม เรื่องเล็กๆเอามาคิดมาทำจนมมันกลายเป็นเรื่องใหญ่
จากนั้นมันก็ไม่มาคุยไม่มาง้ออีกนานเลย แต่พอมันมาง้ออีก รู้สึกเหมือนมันจะขาดผมไม่ได้นั่นหล่ะคงรับไม่ได้ที่ผมต้องเหินห่างกับมันไป ผมอยากจะบอกมันเหลือเกิน ว่าผมก็รู้สึกแบบมันมากกว่ามันด้วยซ้ำไป แต่ไม่รู้อะไรสิน่า ผมไม่ยอมดีกับมันสักที จนมันเริ่มเก็บกดไว้ไม่อยู่
ทำรุนแรงกับผม แกล้งบ้าง กวนบ้าง ชกต่อยกันบ้าง ทุกครั้งที่เราต่อยกัน ผมไม่ได้ตั้งใจจะอยากให้มันเจ็บ แค่อยากระบายว่า กูแค้นเจ็บใจ
อยากระบาย เหมือนมันก็คิดเช่นเดียวกับผม มันไม่ตั้งใจอยากให้ผมเจ็บหรอก ผมรู้ ผมรู้ว่ามันรักผม รักแบบ"เพื่อนรัก" มันก็อยากระบายใส่ผมเหมือนที่ผมทำนั่นหล่ะ
ผมทำจนเรื่องบานปลาย จนคนอื่นคิดว่าเรา 2 คนไม่ชอบหน้ากัน ไม่กินเส้นไม่ลงรอยกัน ตอนนั้นผมมีความคิดอัปมงคลแว๊ปขึ้นมาในสมอง
1 อย่าง มันเกิดเรื่องแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน
ผมจะถือเอาเหตุการณ์นี้ ปลดล็อคผมออกจากวงจรอุบาท ปลดล๊อคความรัก ความรู้สึกที่ผมมีให้กับไอ้เบนซ์มันออกซะ ผมจะได้เป็นเหมือนผู้ชายทั่วไปที่ชอบผู้หญิงเหมือนคนปกติ เพราะตั้งแต่ผมเกิดมา ผมยังไม่เคยมีจิตพิศวาสกับใครสักคน
แม้หญิงหรือชายก็เถอะ มีคนเดียวก็ไอ้เบนซ์ของผมนี่หล่ะ ถ้าไม่มีมัน ผมจะได้หายจากการเป็นเกย์ หายจากการเป็นตุ๊ดซะที คิดอะไรไม่รู้ตอนนั้น เหมือนกับว่า มันเป็นตัวที่ทำให้ผมติดโรคเกย์ ความคิดตัดช่องน้อยแต่พอตัว ผมเห็นแก่ตัว ไม่คิดถึงจิตใจไอ้เบนซ์มันเลย
ถึงตอนนั้นมันจะรักผมแบบเพื่อน แต่แค่รักแบบเพื่อน มันก็รักผมมาก มากกว่าเพื่อนคนไหนมาก รองจากพ่อแม่ น้องชายมันด้วยซ้ำ คิดไปคิดมาผมก็รู้สึกผิด เวลาก็ผ่านมาเนิ่นนาน 3 ปี ผมทำเรื่องราวยุ่งวุ่นวายเกิดขึ้นจนนับไม่ถ้วน จนมาถึงบัดนี้ผมถามตัวเองว่า ผมหายรักไอ้เบนซ์มันหรือยัง คำตอบก็คือ "ยัง"  สรุปหลายปีมานี่ ผมทำเรื่องวุ่นวายไปเปล่าๆฟรีไม่เกิดประโยชน์อะไรเลย ผมยังรักผูชายด้วยกันเหมือนเดิม ผมยังรักมัน.....
จากการที่ผมล้มเหลวไม่เป็นท่า ผมก็ยังไม่หยุดสินะ ตอนแรกผมแปลกใจมากแปลกใจที่พวงบุปผาสาวสวย มาทำสนิท มาเหมือนจะบอกผมว่า เธอสนใจในตัวผมมากผมพยายามปฏิเสธ เพราะผมกลัว เรื่องราวของเธอ ทำไมผมจะไม่รู้ ผมไม่อยากยุ่งกับเสือ
จนมาวันนั้น วันที่ไอ้เบนซ์หลอกผมไปบ้าน ผมทำให้ผมได้พบกับความประหลาดใจที่สุด เบนซ์บอกว่ารักผม มันสนองความสุขให้ผม มันกอด มันจูบ มันถ่ายทอดไออุ่นที่ผมไม่ได้สัมผัสมา 3 ปีเต็ม ร่างกายกับใจผมมันไม่ขัดขืน มันไม่ทำตามที่สมองผมสั่ง แต่กลับสนองตอบอารมณ์ของ
ไอ้เบนซ์เป็นอย่างดี ผมไม่ปฏิเสธว่าไม่ชอบสิ่งที่มันทำกับผม ผมชอบด้วยซ้ำ แต่ผมกลัว กลัวเพื่อนล้อ กลัวสังคม กลัวสารพัด ถ้าผมใจอ่อนยอมทำความต้องการของตัวเอง...
3 ปีที่ผ่านมาล้มเหลวแต่ผมก็ยังดื้อรั้นที่จะทำแบบเดิมอีก ผมยอมรับรักจากพวกบุปผา บางทีการได้มีแฟนสาวสวยจะทำให้ผมหายเป็นเกย์ก็ได้ เพราะผมไม่เคยมีแฟนเลย

pongsakron01

ขอบคุณครับ

Ifoot-ballZ

55+ แว่นจะรักไม่รักก็รีบๆล่ะ เล่นตัวอยู่ได้ เหอๆ

jun2010

ขอบคุณครับ

GunGuy

ขอบคุณครับ

phzaa

ขอบคุณครับ

cokebundit

ขอบคุณสำหรับการแบ่งปันนะคับ

4_NAY

สงสารแว่นจัง

princo78

ขอบคุณครับ