ปลาท่องโก๋ : ดรีมเวิลด์ ( 5 )-เพื่อน

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ยัยนุชนั้นเกิดอาการไม่พอใจขึ้นมาทันที ที่พวก2สาวนั่นมาเกาะติดรุติ ขวัญใจเธอนุชไปพยายามดึงรุติออกมาจนผมเกรงว่าอาจจะเกิดการตบกันได้ ในไม่ช้าส่วนยัยใหม่ผู้ที่เคร่งครัดที่จะฝักใฝ่หาความรู้พอเห็นไอ้แว่นก็รีบมาดึงให้พาไปถามข้อมูลกับพวกพี่ๆที่สาธิตการทดลองบรรยากาศค่อยคลี่คลายแต่ไอ้หมอกฉวยโอกาสที่พวกเราสนใจแต่ความมหัศจรรย์ของไนโตรเจนเหลวมันแอบไปดึงพวงบุปผาออกจากห้องให้ไปกับมัน
การทดลองจบลงตอนนี้ได้เวลาแล้วที่พวกเราจะต้องกลับไปขึ้นรถทานอาหารกลางวัน ผมพยายามทำตามกฎที่อาจารย์เกวลินบอกไว้อย่าง
เคร่งครัด เพื่อหลีกเลี่ยงการเผชิญหน้ากันอีก หลังจากการเผชิญหน้าครั้งที่ 2 ที่เอาสมุดไปขอลายเซ็นต์ โดนไอ้ไม้เรี่ยวนั่นไปคนละ 2 ที ก่อนที่
แกจะยอมเซนต์ให้ พวกเรามาถึงรถกันแล้ว ก่อนที่ผมจะเป็นฝ่ายห้าม3สาวตบแย่งชิงรุติกัน ผมรีบไปดึงรุติออกมาก่อน สายตารุติหยาดเยิ้มเหมือนจะจูบขอบคุณ ผมรีบเดินไปเอาข้าวมาแจกก่อนที่ทั้ง3สาวนั้นจะเปลี่ยนเป้าหมายมาตบผมแทน- -*
"ไม่เบานะเราอ่ะ รุติ แหมยังไม่ต้องกังวล ถ้าคาดไม่ผิด รุติคงต้องเจอเหตุการณ์แบบนี้อีกมากมายทีเดียว"
มันหล่อๆแบบนี้ อีกหน่อยเป็นที่รู้จักของคนในโรงเรียน ไม่นานหรอก รุ่นพี่รุ่นน้อง รุ่นเดียวกัน คงยกโขยงมาจีบรุติกันให้วุ่นแน่ๆไอ้ผมก็ไม่รู้เป็นไรสิน่า คิดแล้วก็อดหวงรุติอยู่ไม่น้อยทีเดียว
พวกเรากินข้าวกันได้สักพัก ปัญหาเกิดล่ะสิ อาจารย์เกวลินมาเชคชื่อปรากฏว่า พวงบุปผากับไอ้หมอกยังไม่มาเอาละสิ อาจารย์เกวลินอารมณ์ขึ้น ที่มีคนบังอาจไม่ทำตามกฎ ผมเดาเอาถึงไอ้หมอกจะเป็นหลานแก แกก็คงไม่ปล่อยไว้แน่ เพราะดูจากสีหน้าตอนแกลงไปโทรตามหลานแก เหมือนจะบอกเป็นนัยอย่างนั้น
ไม่นานนัก 2 คนนั้นก็มา แต่ก็โดนอาจารย์เกวลินสกัดจับก่อนขึ้นรถ 2คนนั้นโดนตำหนิอยู่นาน แต่ผมไม่ได้ยินหรอก เพราะมันอยู่ข้างล่าง
กินข้าวเสร็จรถก็ออกจากพิพิธภัฑณ์ ไม่ไกลเลย ประมาณสัก 3 กิโลเมตรก็ถึงดรีมเวิล์ด พวกเราได้รับตั๋วเครื่องเล่นมาคนละใบก่อนลงจากรถ มีเวลาให้เราสนุกได้เต็มที่ถึง 4 โมงเย็น
"เบนซ์ๆช่วยเราหน่อย--"รุติกระซิบบอกผมเพราะว่าแม่นาง 3 คนนั้นมุ่งหน้าเดินแข่งกันมาใกล้ถึงตัวรุติแล้ว ผมยิ้มแหยๆใส่รุติ เพราะอับจนหนทางที่จะช่วยเหมือนกัน
ยัยใหม่ถ้าเป็นเรื่องเรียนเธอเก่งกาจเชียว แต่ถ้าเรื่องเที่ยวๆแบบนี้ เธอก็ไม่รู้จะเดินไปทางไหน ยัยใหม่กับเพื่อนๆก็เลยมาเดินกลุ่มเดียวกับเรา พวกผมก็ค่อนข้างตื่นเต้น เครื่องเล่นอย่างแรกที่ได้เล่นก็คือ เรือไวกิ้งผม หมอก แว่น กับรุติขึ้นไปนั่งหน้าสลอนกับที่ชั้นปริญญาเอก ปริญญาตรี ปริญญาโท โดยหารู้ไม่ว่าพวกผมกำลังจะซวย พอเรือไวกิ้งเริ่มเคลื่อน เอาละฮ่ะ เสียวคับ ทั้งเสียวทั้งสูง เวลาเรือลงนี่ ยิ่งทรมานสุดๆ
ทั้งกลัวทั้งเสียว จนไม่มีเสียงร้องละครับ ผมกำลังแย่ กูกำลังจะตาย หยุดๆ หยุดซะที แหกปากล่ะครับ กลัวตาย แล้ว มองคนรอบข้าง กรี๊ดกร๊าดสนุกสนาน แต่ผมสิแย่แล้ว- -*
พอลงมาได้เอาละครับ ท้องหมุนติ้วๆ อ้วกครับ วิ่งไปอ้วก ทั้งมึนทั้งตาลาย ไม่รู้ละครับตอนนี้ใครช่วยผม นั่งพิงใครไม่รู้ หายใจดมยาดม สักพักก็ดีขึ้น ตอนกำลังมึนเหมือนจะเห็นว่า ไม่ใช่ผมคนเดียวที่เป็นแบบนี้ตอนนี้ชัดเลยครับ ชัดแจ่มเลย นิรุติ ไอ้แว่น ไอ้หมอก คือกัน เป็นแบบผมเลย แต่ที่ไม่เหมือนสิ ไหงมันสลับคู่กับแบบนั้น ยังพวงบุปผากลับไปดูแลช่วยไอ้หมอกซะงั้น ส่วนยัยทีไปช่วยดูไอ้แว่นมัน
ยัยใหม่มาดูผม นิรุติหนักสุด แพร พู นุช กำลังตบกันแย่งดูแลเจ้ารุติอยู่ เห้อ เพื่อนตู--หายล่ะ อ้วกออกหมดก็หาย แต่ไอ้หมอกนี่สิ มันทำไมเป็นนานจัง ชักจะสงสัย รุติท่าจะแย่หนักกว่าเดิมมองพวกนั้นแล้วผมก็อดขำๆ ยัยทีสาวทอม ไม่รู้ว่ามันทำให้ไอ้แว่นหายมึนหายอ้วกได้เพราะ
เสียงขู่เสียงตวาดมันหรือป่าว - - พอฟื้นตัวได้ เหล่านักเรียนบ้านนอก ก็ไปหาของเล่นชิ้นใหม่
แต่ละคนแทบอยากไปแกะน็อต ถอดไอ้ไวกิ้งนรกนั้นออก จะได้ไม่ต้องเห็น เครื่องเล่นที่ 2 ที่พวกผมเลือกก็คือ แกรนแครนยอน ที่ไม่ได้มีความตื่นเต้นอะไรหรอก แต่ก็พยายามกรี๊ด- -**
เล่นอะไรก็เล่นได้ แต่ที่ผมไม่พยายามเดินผ่านหรือพูดถึงก็คือ รถไฟเหาะ กับไอ้เฮอริเคนที่มันหมุนติ้วๆแต่ก็จนได้
"เราว่าไปเล่นรถไฟเหาะกันมั้ย" น่านนนนน ยัยใหม่ตัวแสบ ชวนอะไรไม่ชวน ผมนะ กลัวความสูงมากๆ
ไอ้แว่นพอเห็นยัยใหม่ชวน ก็เห็นดีเห็นงามด้วย มันหันมายิ้มเย้ยๆผม แต่ผมนะสิ หน้าซีด--มันเหมือนจะแกล้งผม เป็นตัวตั้งตัวตีชวนคนอื่นเลยหล่ะ มีแต่ผมกับไอ้หมอก ที่ตอนนี้เหงือกำลังแตกพลั๊กๆก็ผมกับมันกลัวความสูงเหมือนกันทั้งคู่ รุติก็ดันชอบเล่นอีก ไอ้แว่นมันดึงฉุดกระชากลากถูผมกับหมอกขึ้นบันไดไปเหล่าๆสาวๆก็มองมาด้วยความสงสัย จะบอกก็ไม่ได้ว่ากลัว หน้าดันบางอีก ทั้งผมทั้งไอ้หมอก ไอ้หมอกนี่สุดๆ ทำตัว~ตัวเงินตัวทอง~มๆโหดๆ แต่กลัวความสูง คนอื่นรู้มีหวังหมดศรัทธา
เอาล่ะฮ่ะ - -*แย่แน่ ผมกับไอ้หมอกโดนไอ้แว่นจับให้นังคู่กัน ผมหลับตาปี๋ตั้งแต่ขึ้นนั่งล่ะ กะว่าจะหลับตาตลอดไม่ลืมแน่นอน พอรถไฟเริ่มคลือน ใจผมเต้นตุ๊บๆ ไม่ไหวล่ะฮ่ะ แหกปากลั้นเลย ตอนนี้กำลังหลับตา ไม่กล้ามอง ความรู้สึกคือ กูต้องตกไปตายแน่ๆ แต่ก็ด้วยความอยากรู้ว่ามันสูงขนาดไหน ดันลืมตามา ตาโตเลยฮ่ะ
ตอนนั้นยิ่งกว่านรกอีก ตัวเองลอยคว้างไปหมด ไอ้หมอกกับผม แหกปากกันลั่น แต่คนอื่นคงไม่ได้ยินเพราะเสียงดังมาก พอเล่นจบ ลุกจากเครื่องเล่นได้ ผมกับไอ้หมอกรีบวิ่งลงมาเลยใจสั่นคลื่นๆ พยายายามเก็บความขยาดหวาดกลัวไว้ให้เนียนที่สุด แต่ก็ไม่พ้นโดนสาวๆพวกนั้นแซว
"อร๊ายยยย 2 คนนี้เป็นอะไร กลัวหรอจ๊ะ" นั่น เสียงแซวมาแล้ว จากยัยที สาวทอมจอมห้าว
"อะไร๊ ไม่กลัว ไหนกลัว ไม่มี๊..." ผมทำหน้าเก็กๆตอบไป
"งั้นเอาอีกรอบมั้ย" ป๊าดดดด อิเวง ขอด่าหน่อย
"เราว่ามันเสียเวลาเอาน๊า....เดี๋ยวอันอื่นไม่ได้เล่น แหะๆๆ นี่ไม่ได้กลัวนะ - --" พวกนั้นขำกันใหญ่ ไม่เว้นแม้แต่ไอ้แว่น ไอ้หมอก ห่านิ ไม่ยอมช่วยกันเลย เก็กหล่อ แมน โหด อยู่นั้น ทีมะกี้ แหกปากร้องล่ะไม่อาย
เล่นเครื่องเล่นตาละอย่าง เอาทำอกสั่นขวัญหายมาล่ะ ผมเลยชวนไปเล่นบ้านยัก แหะๆ ที่นี่ดูจะเหมาะสมกับผมที่สุด ไม่มีอันตราย แค่ข้าวของใหญ่กว่าปกติเป็นพิเศษเท่านั้นเอง พวกสาวๆก็บ่นกันอุบอิบ ว่าปัญญาอ่อน - *-
ออกจากบ้านยัก พวกเราก็ต้องแยกกัน พวกสาวๆกลุ่มยัยใหม่กับของเจ๊พวงอยากไปเมืองหิมะ แพร พู นุช รู้สึกเหมือนกำลังตัดสินใจเลือกอะไรสักอย่าง ระหว่างรุติ กับเมืองหิมะ และแล้ว 3 คนนั่นก็ยอมตัดใจห่างจากรุติชั่วคราว เพราะพวกผม4คน จะไปบ้านผีสิงกัน ไม่อยากไปเมืองหิมะ
เพราะต้องเสียค่าเข้าเพิ่มเอง 200 บาท งกอ่ะ - -*- ผมกับไอ้แว่นอ่ะ กลัวผีกันมาก ไอ้หมอกไม่เท่าไหร่
แต่รุติผมก็ไม่รู้ว่าเป็นยังไง ถึงจะรู้แต่แรกว่าผีปลอมก็เถอะ แต่ขัวญอ่อนเหลือเกิน พอเจอจริงๆก็ไม่ไหวเหมือนกันบ้านผีสิงทำเอาสะบักสะบอมพอสมควร รุติกับหมอก หัวเราะผม2คนกันยกใหญ่ แล้วเราก็ไปหาอะไรนั่งกินรอสาวๆ ที่ตอนนี้ ไม่รู้ติดใจอยากเป็นมนุษย์เอสกิโมไปแล้ว
หรือปล่าวนะ - -*
รอนานมาก ว่าพวกเธอจะออกมา พวกเราไปหาเครื่องเล่นกันอีก3-4อย่าง เสี่ยวมัง สนุกมั่ง แต่พวกเราก็มีความสุขกันดี พอใกล้หมดเวลา
ก็มีขบวนพาเหรตของเหล่าตุ๊กตา ถ่ายรูปกันเพลิดเพลิน รุติเอากล้องมา เลยกลายเป็นตากล้องจำเป็นไปซะ
"สนุกมั้ยเบนซ์" แว่นมันถามผม
"ก็โอเคนะ" ผมตอบมันกลับไป มันไม่ได้พูดอะไรต่อ แค่ยิ้มๆ แล้วก็ไปโพสท่าถ่ายรูปกับเพื่อนๆต่อ ตามซุ้มดอกไม้ต่างๆพอได้เวลาพวกเราก็มาขึ้นรถ ต่างคนต่างมีความสุข หน้าตายิ้มแย้มระรื่นมากันเชียว ผมก็ยังไม่อยากกลับหรอก แต่ทำไงได้ มันหมดเวลาสนุกแล้วสิ- -*
ในรอบนี้ ไม่มีใครเลทมาช้า กล้าท้าทายอำนาจของอาจารย์เกวลินสักคน แม้แต่ไอ้หมอกก็เถอะ เข้าห้องน้ำทำธุระอะไรกันเสร็จ ก็มาพร้อมหน้าพร้อมตารอเชคชื่อ สักพักรถก็เคลื่อนขบวนออก พวกเราต่างยกมือบ๊ายๆ เจ้าหน้าทีของสวนสนุก หรือแม้แต่คนอื่นๆที่ไม่รู้จัก ข้างล่าง
เขายกมือบ๊ายบาย ตอบกลับมาด้วย รอยยิ้มที่มีความสุขของพวกเราก็ปรากฎขึ้นบนใบหน้าของทุกคนเอาละครับ พอรถออก เจ้ารุติจอมนอน
ก็หลับไปตามระเบียบ ผมหันหน้าออกหน้าต่าง มองบรรยากาศของกรุงเทพยามเย็น ช่างแตกต่างอะไรกับบ้านผมสิ้นเชิง รถติดแน่นกว่าตอนเช้า
ผู้คนพลุกพร่านกว่ารถทัวร์ใช้เวลาประมาณชั่วโมงกว่าๆ ถึงจะหลุดออกมาถึงชาญเมืองได้ เสียงบนรถเริ่มทะยอยเงียบลง ต่างคนต่างหลับพักผ่อน หมอกก็หลับไปแล้ว แต่ผมยังเห็นไอ้แว่นยังนั่งมองออกไปทางหน้าต่าง มันคิดอะไรของมันอยู่นะ แต่ก็ช่างมัน อย่างน้อยวันนี้ มันก็ไม่ได้ชวนผมทะเลาะ แถมเรายังได้เล่นด้วยกันอีก ผมนึกขอบใจไอ้หมอก ถ้าไม่มีมัน วันนี้ผมคงต่างเดินต่างเที่ยว ไม่ได้ไปกับไอ้แว่นมันแน่.....
ตอนที่ 10 เพื่อน
เหนื่อยมาก ผมเหนื่อย แต่ผมไม่ได้หลับนะ ตอนนี้ไม่มีอารมณ์นอนหรอก คนข้างๆผม รุติ เพื่อนใหม่คนนี้ ถึงจะเพิ่งรู้จักกัน แต่ผมยอมรับเลยว่าผมชอบนิสัย ชอบอัธยาศัยแบบนี้มาก ผมขยับรุติให้นอนสบายขึ้น แล้วเอาผ้าห่มให้ มองถัดจากรุติไป คือไอ้หมอก ถึงมันจะเกเรไปบ้าง แต่มันไม่ใช่คนที่เลวร้ายอะไร มันรักเพื่อน มีน้ำใจ พูดจริงทำจริง มันเป็นคนจริง แล้วมันก็เป็นคนที่มีคุณธรรมมากๆคนหนึ่ง บางคนไม่กล้าคบมัน เพื่อนบางคนถึงขนาดเกลียดมันเข้าไส้เลย เพราะอะไรนะหรอ เพราะมันชอบแกล้งคนอื่น มันโกรธง่าย แต่ก็เท่านั้น ถ้าใครรู้จักมันจริงๆ มันไม่ใช่คนที่จะไปทำอะไรคนอื่นง่ายๆหรอก ไอ้แว่น มันคิดอะไรของมันอยู่นะ ทำไมมันไม่นอน มันยังนั่งชันเข่ามองออกไปทางหน้าต่าง มองมันแล้วผมก็ถอนหายใจ ไม่เข้าใจมัน ถึงมันจะมีแฟนไปแล้ว แต่สถานะเพื่อน มันจะมีให้ผมบ้างไม่ได้เชียวหรือ คำพูดดีๆ การกระทำดีๆ
มันให้ผมไม่ได้เลยหรือ ทำไมมัน เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย บางทีผมก็รู้สึกว่ามันรักผม ...เหนื่อยนะแว่น ไม่ใช่แฟนแต่เปนเพื่อนที่ดีต่อกันเหมือนเดิมก็ได้....
ผมมองรุติ รุติขอผมเป็นแฟน ตัวผมเองก็รู้สึกรักใคร่คนนี้ไม่น้อยทีเดียว หล่อ น่ารัก นิสัยดี แล้ว...ก็ยังดีกับผมอีกสมองผมนะ ตอบตกลงรับรักจากรุติไปนานแล้วหล่ะ แต่ทำไมใจผมมันขัดขืน ผมถามตัวเอง ดีขนาดนี้แล้วจะขัดขืนทำไมอาจจะเป็นเพราะไอ้แว่นก็ได้ รุติดีกว่ามัน หล่อกว่ามัน ดีกับผมมากกว่ามัน แต่ทำไม ใจผมรักไอ้แว่นมากกว่ารุติล่ะ
คิดไปคิดมาผมก็คงต้อง REESTART ความคิดตัวเองใหม่อีกแล้ว มันประมวลผล ERROR อีกแล้ว ผมยืนหลังตรงหลับตา สูดลมหายใจเข้าลึกที่สุด กลั้นเอาไว้นานที่สุด แล้วปล่อยออกมา ทำแบบนี้ 3 ที เพื่อไล่ความคิดฟุ้งซ่านในใจออกไป
รถออกมาได้ 3 ชั่วโมง ตอนนี้เวลา2ทุ่มตรง รถบัสจอดให้เราลงไปทานข้าวเย็น เข้าห้องน้ำ แล้วก็ยืดเส้นยืดสายก็เป็นปั๊มเดิมที่เราแวะเมื่อเช้านั่น
หล่ะ พอมาแวะอีก รับรู้ถึงความรู้สึกที่เปลี่ยนแปลงได้เลย ตอนเช้าก่อนเข้ากรุงเทพความรู้สึกตื่นเต้น กระชุ่มกระชวย แต่ตอนนี้กลับรับรู้ได้ถึงความรู้สึกเหนื่อยล้า กับความอาลัยอาวรในความสนุกสนานเพลินเพลิน ที่พวกเราได้รับมา
"เบนซ์ แว่น คืนนี้กูไปค้างคืนด้วย ไปนอนบ้านเบนซ์กัน" ไอ้หมอกบอกพวกเราตอนนั่งกินข้าว
"เอาดิ...แต่...แว่นมึงจะมาด้วยป่าว" ผมตอบตกลงแล้วหันไปถามไอ้แว่น พร้อมกับสบตากับมัน
"...อ....อืม ..ไปก็ได้" มันก้มหน้าตอบ ผมละดีใจมากๆ
"งั้นเราไปด้วย!!!" ...อ้าว รุติขอไปด้วยซะงั้น - - เรา 3 คนหันหน้าไปมองรุติ
"แฮะๆ ไปด้วยคนดิ นะ เราอยากไปกับพวกนายด้วย" ผมมองหน้าไอ้แว่น มันก็หลบตา ไอ้หมอกเป็นคนตอบแทนผม
"เอาดิรุติ ดีๆ จะได้มีเพื่อนใหม่สนุกดี" รุติกับหมอก ตบมือซ้ายแปะประสานกัน รุติท่าทางดีใจมากไอ้แว่นยังนั่งกินข้าว ไม่เงยมามอง
กินข้าวเสร็จ พวงบุปผาก็มาเอาตัวไอ้แว่นไปให้ช่วยเลือกซื้อของฝากไอ้หมอกก็อารมณ์บูดขึ้นมาทันที เดินกลับรถไปเลยทั้งๆที่ตอนแรกจะไปหาซื้อของด้วยกันแท้ๆ ไอ้เจ้ารุติอ่ะหรอไปหาซื้ออะไรของมันให้วุ่นวายไปหมด

pongsakron01

ขอบคุณครับ

Ifoot-ballZ

วุ่นวายมากมาย คัยจะได้กะคัย ไม่ๆ คัยจะคู่กะคัยนิ

ปล.รุติต้องคู่กะเราชัวร์

jun2010

ขอบคุณครับผม

Ifoot-ballZ

ต้นฉบับโพสต์โดย ballove เมื่อ 2012-1-13 03:47
วุ่นวายมากมาย คัยจะได้กะคัย ไม่ๆ คัยจะคู่กะคัยนิ

ปล ...

ที่ของพี่1มีที่เดียวเท่านั้นคือ ในใจอ่ะ อิอิ..

GunGuy

ขอบคุณครับ

cokebundit

ขอบคุณสำหรับการแบ่งปันนะคับ

phzaa

ขอบคุณครับผม  ขออ่านต่อนะครับ

princo78

ขอบคุณครับ