ปลาท่องโก๋ : เพื่อน ( 3 )

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
"เป็นเชรี่ยไรของมึงไอ้เบนซ์"- -* อ้าว ไอ้หมอก มันนั่งทับผม อ้าวไอ้เวร ทำไรของมึง???? ผมเปิดผ้าห่มออกมันนั่งคร่อมทับผมไว้ สองมือจับหูผมดึง
"ทำไรของมึงเจ็บ"
"แล้วมึงเป็นเชรี่ยไร? บอกกูมา"
"ก็ มึง...กลัวมึงรังเกียจ"
"พ่อมึงอ่ะ...กูจะเกียจไรมึง?"
"อ้าว..."
"กูแกล้งมึงเฉยๆไอ้ฟาย กูเครียด ก็เลยหาเรื่องสนุกๆทำ"
"อ้าวไอ้ชิปหาย มึงแกล้งกูแก้เครียด แต่กูนี่สิ ยิ่งเครียดหนัก ไอ้เวรเอ้ย" ผมกระหน่ำเอาหมัดต่อยมัน แต่มันรับได้ทุกหมัด
เห้อออ โล่งออก แมร่งงงงงงงง......ไม่รู้จะอุทานยังไงดี
"ไปนอนได้แล้วมึง กูหนัก" มันก็ยอมลง ขำคิ๊กคั๊กไม่หยุด ผมทั้งโล่ง ทั้งสบายใจ ไม่โกรธมันหรอก แต่ดีใจมากกว่า
"เห้อออออออ....แกล้งมึงก็สนุกได้นิดเดียว กูก็กลับมาคิดเรื่องผาอีกแล้ว" มันถอดหายใจ แต่....ทำไมมึงจะต้องมากอดกูเนี๊ย???
มากอดออเซาะใหญ่เลย ผมก็ดิ้น ยิ่งดิ้นมันก็ยิ่งกอดแน่น
"แล้วจะมากอดกูทำพ่อมึงเหรอว่ะ"
"เอาน่า กอดหน่อย กูคิดถึงผา สมมติว่ามึงเป็นผาแล้วกัน" เอาเข้าไป เออ ช่างเมร่ง อยากกอดก็กอด แต่อย่าสมมติเกินจริงว่ากูเป็นผา แล้วปล้ำกูนะเมิงงงง
"มึงไม่รู้หรอกเบนซ์ ตอนนี้กูน่าสงสารขนาดไหน" - -เออ  น่าสงสาร กูก็ไม่ต่างกับมึง อ้ายเพื่อนรัก อ้าว .... ชักเอาใหญ่ กอดอย่างเดียวไม่พอ ละมีอ้อนอีก เอ่อ......ไม่ว่าชายว่าหญิง เวลาที่อ่อนแอท้อแท้ไม่ต่างกันเท่าไหร่หรอก ย่อมต้องการที่พักพิง
"ผา รู้สึกมั้ย ยิ่งทำพวกเราก็ยิ่งเจ็บ เรารู้นะผาไม่มีความสุขหรอก ที่ทำแบบนี้"
"ก็ใช่นะว่าน ผาสงสารหมอก ถึงเขาจะเป็นคนที่ไม่ค่อยสนใจผา แต่ผาเองเห็นหมอกเศร้าไปแบบนั้น ผาเองก็ทำใจไม่ได้เหมือนกัน"
"ผาให้อภัยหมอกได้แล้วนะ น่าจะถึงเวลาแล้ว ที่ผ่านมา หมอกคงได้เรียนรู้ และคิดเองได้แล้วหล่ะ "
""จ้าว่าน ผากะว่าหลังสอบกลางภาคแล้ว งานวุ่นๆผ่านไป ผาจะไปคุยกับหมอกให้รู้เรื่องซะที"
"ครับ ดีแล้ว ......." หมอกกับผาก็คงจะดีกันซะที ถึงเวลานั้นผมก็คงต้องห่างๆกับผาแล้วหล่ะ เพราะตัวจริงเขาจะมาทำหน้าทีแล้ว
เรื่องผาก็กำลังจะได้คลี่คลาย แต่ใจผมมันยังอัดแน่น ไม่ได้ผ่อนคลายเลยสักนิด เดี๋ยวนี้ไอ้เบนซ์มันก็ไม่ได้สนใจจะมาขอคืนดีจะมาง้อผมแล้ว
อยู่โรงเรียนมันก็ไปไหนมาไหนแต่กะไอ้รุติ ทั้งๆที่อยู่คนละห้อง ยิ่งใกล้ยิ่งห่าง กินข้าวพวกมันก็พามากินกับพวกยัยใหม่
ไอ้รุตินี่เพื่อนที่ห้องมันไม่มีบ้างหรือไงนะ
.....วันนี้วันเสาร์เปิดเทอมมาได้เกือบๆ 2 เดือนแล้วสัปดาห์หน้าก็จะสอบกลางภาควันนี้ผมเลยพาผามาขับรถเล่น แวะพักนั่งคุยกันที่ริมเขือนข้างๆทาง ตอนนี้ก็ใกล้ค่ำแล้วหล่ะ แต่ยังไม่อยากกลับกลับไปก็เอาแต่มองไปทางบ้านไอ้เบนซ์ บางทีอาจะเห็นมันเดินมาบ้านผมก็ได้ แต่เดี๋ยวนี้มันก็ไม่ค่อยได้มา เห็นมันซ้อนมอเตอร์ไซค์กับรุติเป็นประจำ กลับบ้านเดี๋ยวนี้ก็ไม่เคยเดินกลับ เมื่อก่อนถึงผมจะบางทีเดินหนีมัน บางทีเดินกลับมาก่อน
แต่ผมก็จะมาคอยชะเง้อมองมัน จากข้างบนบ้านทุกวัน แต่เดี๋ยวนี้ไม่มีไอ้เบนซ์ ให้คอยชะเง้อมองมันเวลาเดินกลับมาแล้ว
มันกลับบ้านเย็นมาก บางทีกลับมาแล้ว มัน2คนก็ยังออกไปไหนด้วยกันอีก กลับบ้านค่ำมืดดึกดื่น ไอ้รุติบ้านช่องมีก็ไม่รู้จักไปนอน ขยันมานอนบ้านไอ้เบนซ์จัง หมั้นไส้จ ริง แล้วเราจะทำไรได้ล่ะ ทำอะไรไม่ได้เลย ก็ได้แต่คิด คิดแล้วกลุ้ม แต่ก็คิดอยู่นั่น เห้อออออออออออออออออออออ
ตอนไปส่งพวกบุปผา ผมเริ่มสังเกตุเห็นบางสิ่งแปลกๆ และจนตอนนี้ผมแน่ใจแล้วว่ามันคืออะไร
หลังจากมอเตอร์ไซค์ผมออกจากบ้านของผามาไกลพอสมควร พวกมันก็เริ่มปรากฏตัวให้เห็นจาก 2 เป็น 4 จาก 4 เป็น 8 ซึ่งนับๆดูแล้ว ราวๆ 10กว่าคัน ผมมั่นใจ 70% ว่าพวกมันเป็นใครอาจจะเป็นพวกหนุ่มๆ ที่พวงบุปผาบอกปัดตัดความสัมพันธ์ไป แน่นอน
ผมรู้ สักวันผมอาจจะต้องเผชิญหน้ากับพวกมัน มันมาช้ากว่าที่ผมคาดไว้ ตอนนี้ความปลอดภัยของผม ผมคนเดียว คงโดนรุมยำไม่เหลือซากแน่ ผมต้องหาตำรวจ ผมต้องขับรถไปให้ถึงป้อมตำรวจ หรือสี่แยกไฟแดงที่มีตำรวจคุมอยู่ให้เร็ว
แต่ผมช้าไปเสียแล้ว พวกมันขับมาประกบหน้าหลัง ไม่รีรออะไร มันถีบรถผม พวกมันพยายามถีบให้รถล้ม ผมพยายามประคองสุดชีวิต
แต่ก็คงเป็นคราวซวยของผมจริงๆ รถผมล้มไถลไปกับพื้นถนน กระเด็นออกไปข้างทาง  ผมเจ็บ เจ็บไปหมด ขยับไม่ได้ เลือดผมนองเต็มพื้น ผมไม่รู้ตัวเลย ว่าตัวเองบาดเจ็บระดับไหน ไม่ต้องหวังจะหาใครมาช่วยผมแบบในหนังเลย คงไม่มีหรอก ผมทำใจยอมรับว่าผมโดนรุมแน่ ความเจ็บจากรถล้มยังไม่หาย พวกอันธพาลนักเลงโตนั่นมันไม่คำนึงถึง สิทธิมนุษยชนอะไรทั้งนั้น กระหน่ำรุมเอาตืนมากระทืบผม ตอนนั้นไม่รู้สึกถึงความเจ็บหรอก รู้แต่ว่าตัวเองโดนกระทืบ
มันเหยียบหน้า เตะหัวผม แว่นตาผมแตกกระจาย ผมไม่มีแรงแม้แต่จะยกมือป้องกันตัวเอง กลิ่นเลือดกระจายคล่ะคลุ้ง น้ำตาผมไหล คิดถึงเบนซ์กับหมอก ยิ่งคิดถึงมันน้ำตายิ่งไหล ถ้ามัน 2 อยู่ มันไม่มีทางปล่อยให้ผมต้องเผชิญชะตากรรมแบบนี้
จะตายมั้ย ผมต้องตายหรือปล่าว คงไม่หรอกนะ ผมลืมตาได้อีกครั้ง เพราะทุกอย่างหยุดลง ผมมองตามหลังพวกมันไป แรงจะร้องขอความช่วยเหลือยังไม่มี ตอนนี้ก็เริ่มมืดแล้ว ผมได้แต่มองแสงไฟที่ผ่านไปผ่านมา ลอดมาตามต้นหญ้าคาที่ขึ้นปกคลุมร่างผมไว้ ทำไมไม่มีคนเห็นผม
รถผมก็ตกไปข้างทาง ผมก็ตกอยู่ข้างทาง ถ้าไม่สังเกตุ ก็ไม่มีทางเห็นแน่
ยิ่งค่ำมืดแบบนี้ด้วยแล้ว ผมไม่มีแรงจริงหรือปล่าว ผมพยายามออกแรงแล้วเหรอ ถึงรู้ว่าไม่มีแรง เราต้องออกไปที่ถนน ไม่งั้นคงนอนตายอยู่ตรงนี้แน่ๆ เลือดไหลออกจากหัวก็ยังไม่หยุด ผมพยายามยืน แล้วผมก็ยืนไม่ได้ ขาผมอาจจะหัก แขนผมก็หัก ผมใช้ได้แค่ 1 มือ  คลานก็คลานไม่ได้
ไม่มีแรงจริงๆ ทำไงล่ะทีนี้ ผมยังมีสติ สมองมีก็คิดสิว่าน
สภาพแบบนี้เอาตัวเองให้รอดก่อน น้ำตาอย่าเพิ่งไหล ไอ้เบนซ์ก็อย่าเพิ่งคิดถึงมัน ผมเข้าใจเลยทีเดียวทำไมเวลาเราลำบากได้รับความทรมาร ถึงคิดถึงคนที่เรารัก คนที่ปกป้องเรา คนที่ห่วงเรา ถ้าใครไม่เคยตกอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ คงจะเดาไม่ออกหรอกว่าผมจะทำยังไง ได้แต่
เสียงของเรายังใช้ได้นี่หว่า ใช่ ส่งเสียงร้องขอความช่วยเหลือ ถึงรถยนต์ที่ผ่านไปผ่านมาจะไม่ค่อยพลุกพล่าน แต่ก็มีโอกาที่ใครสักคนจะได้ยิน
รถยนตร์อย่าไปหวัง เพราะพวกนั้นอยู่ในกระจก ต้องหวังจากคนขับมอเตอร์ไซค์
เสียงอย่างเดียวคงไม่พอ ผมใช้แขนใช้ขาไม่ได้ เพราะมันหัก แต่ผมกลิ้งได้ แค่ใช้แรงเหวี่ยง ไม่ต้องใช้แรงแขนขาในที่สุดผมก็ทำได้ ผมกลิ้งตัวเองมาจนถึงขอบถนนจนได้ ไม่สนใจว่าจะถูกหญ้าคาบาดจนแสบจนคันขนาดไหน ตอนนี้เอาชีวิตไว้ก่อน เลือดผมออกมามากแล้ว ต้องให้คนอื่นเห็นผมก่อนหมดสติ แล้วก็มีคนใจดีจอดรถช่วยผมทั้งๆที่ก่อนหน้านี้มีรถแล่นผ่านไป 3-4 คัน ที่ผมแน่ใจว่า เขาเห็นผม แต่เขาคงไม่ใคร่อยากจะช่วยเหลือคนไม่รู้จักเท่าไหร่นัก คนที่ออกจากรถมาเป็นผู้หญิงแก่ๆ ค่อนข้างมีอายุ แต่งตัวภูมิฐาน
"อาจารย์ครับ...."
ชัดแจ่มแจ้งเลย อาจารย์เกวลินนั่นเอง ดูแก่ตกใจมาก ที่เห็นลูกศิษย์ของแกตกอยู่ในสภาพแบบนี้ แต่ด้วยความเป็นอาจารย์ แกไม่ได้ตกใจจนทำอะไรไม่ถูก แกรีบวิ่งไปเอาโทรศัพท์มือถือจากในรถ มากดโทรหาใครผมก็ไม่รู้
แต่อีกอึดใจเดียว รถตำรวจก็มาถึง พวกเขานำผมส่งโรงพบาบาล ตอนนี้ผมง่วงมาก อยากหลับ เราคงไม่ตายแล้ว แต่หิวน้ำทำไมหิวน้ำจัง
ขอตำรวจ ตำรวจก็ไม่ให้ จะหลับก็ไม่ให้ผมหลับ จนมาถึงโรงพยาบาลนี่หล่ะ อาจารย์เกวลินตามมาด้วย ผมลืมภาพ อาจารย์สุดโหด ที่ตรึงตราตรึงใจผมมาออกจนหมดสิ้น อาจารย์ดูทุกข์ร้อน โทรศัทพ์หาใครนักไม่รู้
คงโทรหาเบอร์พ่อแม่ผมแน่นอน ผมโดนให้น้ำเกลือ แล้วผมก็หลับไป ตื่นมาอีกทีก็เช้าแล้ว กี่โมงผมไม่ได้ดูนาฬิกา พยาบาลกำลังเช็ดตัว เปลี่ยนเสื้อผ้าให้ผมแขนขาโดนใส่เฝือก ที่หัวผมก็มีผ้าก๊อตรัดไว้ ที่คอก็มีฟองน้ำดันไว้อีกเมื่อยครับ อึดอัดด้วย ในห้องไม่มีใครอยู่สักคน แล้วพ่อแม่ผมหายไปไหน
"พ่อแม่ผมไม่ได้มาเหรอครับ พี่พยาบาล"
"มาจ้า คุณแม่มาเฝ้าน้อง ตอนนี้กำลังล้างหน้าแปรงฟันอยู่ที่ห้องน้ำค่ะ"
เห้อดีใจ นึกว่าไม่มีใครมาดูมาแลผม ตั้งแต่เกิดมาก็ไม่เคยโดนรุมยำแบบนี้สักที ไม่รู้จะโดนแม่ด่ายังไง เตรียมทำใจยอมรับไว้แล้วพี่พยาบาลทำไม่นานนักก็เสร็จ แม่ผมก็มา แต่แม่ไม่ได้พูดอะไร ท่าทางจะโกรธ
"แม่ ...หิวน้ำ "
".........................." แม่ไม่ได้พูดอะไร แต่ก็รินน้ำมาให้ผมดูด
"แม่...."
"นอนพักผ่อนไปก่อนเถอะลูก รอพ่อมาแล้วค่อยอธิบายทีเดียว"
"ครับ"
ผมไม่ได้กังวลหรือกลัวอะไรมากหรอก ครอบครัวผมไม่ได้มีลักษณะติดใจเอาความกับเรื่องที่ผ่านมาแล้ว ผมทำผิด พ่อกับแม่มักให้ผมเป็นฝ่ายคิดเอาเองเสมอ ว่าถูกหรือผิด จะไม่ด่าย้ำ เช้าเย็นเหมือนบ้านอื่น ดุว่า ครั้งเดียวพอ ผมต้องคิดเองให้ได้ ว่าเรื่องที่ทำมันสมควรหรือไม่  กินน้ำเสร็จผมก็หลับต่อ เพราะยังง่วง ยังเช้าอยู่มาก
ตื่นมาอีกที เพราะเสียงเจี๊ยวจ้าวไปหมด ลืมตามองก็เห็นคนเต็มห้องเลย ทั้งวุ้นเส้นน้องสาวผม เจ้าบีเอ็มน้องชายไอ้เบนซ์ พ่อแม่ผม พ่อแม่
ไอ้เบนซ์ พวงบุปผา เพื่อนๆ อาจารย์ที่โรงเรียนก็มา ไอ้หมอก เบนซ์ กับรุติก็มา ต่างคนต่างมุงดูผม
ราวกับว่าเป็นสิ่งไม่ที่เคยพบเห็นมาก่อน เห้อ เห็นคนเป็นห่วงเราเยอะแยะขนาดนี้ ปลื้มใจสุดๆ ต่างคนต่างถามอาการ จนตอบแทบไม่ทัน วุ้นเส้นกับบีเอ็มไม่รู้ว่ามาเยี่ยมผมหรือมาเที่ยวกันแน่ เล่นอะไรกันก็ไม่รู้ 2 คนนี้ ครื้นแครงเชียว
คำถามของพ่อกับแม่ผม ที่ผมไม่อยากจะตอบเลยจริงๆ เขาถามว่ามันเป็นอุบัติเหตุ หรือผมโดนทำร้ายกันแน่ เพราะจากสภาพผมถ้าจะคิดว่าเป็นอุบัติเหตุอย่างเดียว มันก็ไม่แปลกใจอะไร แต่ที่เขาแปลกใจกันคือถ้าเป็นอุบัติเหตุ ทำไมคู่กรณีถึงไม่ยอมช่วย แล้วอีกอย่าง สภาพรถก็ไม่เสียหายอะไรมาก แต่ทำไมผมเจ็บหนักมากมายขนาดนี้ถ้าเป็นการโดนชนที่ทำให้เจ็บขนาดนี้ รถก็คงต้องพังไม่มีเหลือหรอก
"ไม่ใช่อุบัติเหตุหรอกครับ ผมโดนรุมทำร้าย"
"แล้วลูกจำหน้าได้มั้ยรู้จักมั้ยพวกมันเป็นใคร" .........ผมนิ่งคิดอยู่นาน......
"เดี๋ยวว่านค่อบบอกได้มั้ย รอให้หายดีกว่านี้สักหน่อย".................................................. ผมตอบแม่ไป—ตอนนี้ทุกคนก็กลับกันไปหมดแล้วเหลือแต่แม่ผมกับน้องสาว และก็เจ้าบีเอ็มน้องชายไอ้เบนซ์ ผมคิดผิดจริงๆที่ไปนึกว่าเจ้าเด็กน้อย 2 คนนี้

Ifoot-ballZ

นึกว่ารุติจะมาจู่โจมวะแล้ว หุหุ อุตส่าแอบหวัง

jun2010

ขอบคุณครับ

GunGuy

ขอบคุณครับ

cokebundit

ขอบคุณสำหรับการแบ่งปันนะคับ

phzaa

ขอบคุณครับผม

princo78

ขอบคุณครับ