คนโง่ที่รักเธอ ( 1 )

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที

เรื่องที่ผมจะเล่านี้เป็นเรื่องที่เกิดกับผมจริง ๆ ตอนอยู่ ม. 4 นะคับ
   ก็อย่างที่บอกแหละครับ ผมชื่อแบงก์เป็นผู้ชายที่ไม่ค่อยสูงเท่าไหร่ ซักประมาณ 168 ได้มั้ง(แต่ในตอนนี้สูงยังกะเสาไฟฟ้า)ขาว ๆ ตี๋ ๆ ผอม ๆ ใส่แว่นด้วย ขี้อายเป็นที่หนึ่ง  การเรียนก็ปานกลางไม่ได้เก่งอะไรมากมาย แต่ความเรียบร้อย และความอ่อนน้อมถ่อมตนเป็นเลิศ (555ขอยอตัวเองหน่อย)  จนทำให้ได้รับรางวัลนักเรียนดีเด่นประจำห้องไปครองหลายสมัยซ้อนส่วนฉายาของผมนะหรอ ก็ไอ้แบงก์เล็กไงเพราะเพื่อนสนิทผมมีอยู่คนหนึ่งชื่อแบงก์เหมือนกัน แต่มันตัวยังกะควายแถมชอบเดินด้วยกันอีก เวลาเพื่อน ๆ เรียก ชอบหันพร้อมกันทีเดียวสองคน  
เพื่อนๆ เลยต้องมีการตั้งฉายาให้ ว่า ไอ้แบงก์เล็ก กะไอ้แบงก์ใหญ่ (ขนาดตัวนะครับอย่าคิดลึก 555)

เข้าเรื่องเลยแล้วกัน ผมไม่รู้หรอกว่าผมชอบผู้ชายมาตั้งแต่เมื่อไหร่ รู้เพียงแต่ว่า ผมไม่ได้ชอบผู้หญิง  แต่ก่อนหน้านั้นด้วยความเป็นเด็ก ก็ไม่เคยคิดจะชอบใคร และไม่มีใครมาชอบ  ผมเป็นคนค่อนข้างปิดตัวเองนะ ด้วยอะไรหลาย  ๆ อย่าง ที่บ้านเอย  ที่โรงเรียนเอย  ที่บ้านผมไม่มีใครรู้หรอกว่าผมเป็น แต่จะมองว่าผมเรียบร้อย เช้าแต่งตัวไปยังไง เย็นกลับบ้านมาก็ยังเนียบเหมือนเดิม เสื้อไม่มีกระดก  เพราะไม่ค่อยชอบเล่นกีฬาอะไรเลย กลับบ้านมาแทบไม่ต้องซักเสื้อ ใส่ต่อวันรุ่งขึ้นได้เลย (เวอร์ไปป่าววะ 555)  
   ที่บ้านผมจะค่อนข้างเข้มงวดมาก กลางคืนห้ามออกจากบ้าน กฎของบ้านเลยก็คือ ห้ามทุกคนนั่งมอเตอร์ไซด์  ห้ามหัด ห้ามซ้อนท้ายเพื่อน วันสงกรานต์แทนที่จะได้ออกไปเล่นน้ำ แต่เปล่า ต้องอยู่กับบ้าน ไปวัดเสร็จแล้วต้องกลับบ้าน บางปีต้องทำเป็นไปซื้อของในตลาด แกล้งเดินเฉียด ๆ ให้คนมาสาดน้ำ เหมือนโรคจิตยังไงก็ไม่รู้  แต่ก็เป็นข้อดีของบ้านผมที่เลี้ยงลูกหลานแบบเข้มงวด เพราะว่าไม่มีใครใจแตกเลยซักคน
   แต่ผมว่าก็คงมีเพื่อนหลายคนอะนะ ที่รู้ว่าผมเป็นยังงี้แต่พวกมันก็ไม่แซว ไม่ว่าอะไรนะ ก็เลยทำให้ค่อนข้างไม่เกร็งเท่าไหร่  
ปิ๊งรัก...เปิดเทอม...
ตอนที่ขึ้นชั้น ม. 4 ใหม่ ๆ  ผมก็ไม่ได้ย้ายโรงเรียนไปไหน ก็ยังคงอยู่ที่เดิม เนื่องจากว่าไม่ค่อยชอบความเปลี่ยนแปลงซักเท่าไหร่ ปรับตัวไม่ค่อยเก่ง ก็เนื่องจากว่าขี้อายนั่นแหละ  ที่เลือกเรียนสายศิลป์-คำนวณ ก็เพราะว่าเพื่อนหลายคนเรียนสายนี้ และไม่ค่อยอยากเรียน ชีวะ ฟิสิกส์ เคมีอะไรนั่นด้วย เครียดตายเลย  แถมยังไม่ชอบขี้หน้าคนสอนอีก เลยไม่เรียน วิทย์-คณิต ซึ่งแม่ก็ตามใจ ไม่ว่าอะไรอยู่แล้ว เพื่อนจาก ม. 3 ที่ตามมาด้วยก็หลายคนอยู่ ก็มี นี เหมียว ทิด  (ชื่อเฉยมากก) เอก โอ๋  ซึ่งนีกับเหมียวนี่จะเป็นคู่ซี้กัน นีก็จะเป็นผู้หญิงห้าว ๆ ตัวใหญ่ ๆ เหมียวก็จะเป็นสาว
อวบ ๆ  ขาว ๆ หวาน ๆ  ไอ้ทิด ก็จะเป็นผู้ชาย (แท้ ๆ ) ที่ชอบทำหน้างง ๆ เอ๋อ ๆ ไม่ค่อยทันคนเท่าไหร่ ส่วนไอ้เอกกับไอ้โอ่นี่แฟนกัน ไม่รู้เข้ากันได้ยังไง โอ๋นี่เรียบร้อยมากกกกกกกกก  สวยมากกกกก หน้าคล้าย กบ สุวนันท์   ส่วนไอ้เอกนี้ก็จะเป็นประเภทหัวโจก เกเรสุด ๆ แต่ก็รักเพื่อน
สุด ๆ เหมือนกัน ผมต้องพึ่งมันในหลาย ๆ เรื่อง ปิดท้ายด้วยนังเชด ผู้ที่ประกาศตัวว่าเป็นกระเทย แต่หน้าเชี่ยมากกกก ดำด้วย  พอขึ้นม. 4 ผมก็เลยรวมกลุ่มกันได้ 6 คน รวมผมด้วย ครบแก็งค์พอดี
ม. 4/3 ห้องผมตอนนี้ มีทั้งหมด 43 คนครับ ที่เคยเรียนม. 3 จากที่นี่ก็มี ที่ย้ายมาจากโรงเรียนอื่นก็เยอะ แต่มีอยู่คนหนึ่งครับ ที่ผมชอบตั้งแต่แรกเจอ หรือว่าจะเรียกว่ารักแรกพบก็ได้ครับ ผมก็เลยลองสืบ ๆ ดู ก็เลยรู้ว่ามันเรียน ม. 3 ที่โรงเรียนนี้
“ทำไมตรูไม่เคยเห็นหน้ามันวะ มันก็ออกจะหล่อ”  ผมคิดในใจครับ แต่ตอนนั้นก็ไม่ได้ถามชื่อ หรือไปทำความรู้จักนะครับ ก็ได้แต่แอบมองไปเรื่อย ๆ ตอนนั้นในห้องก็คุยกันดังลั่นไปหมด เหมือนป่าช้าแตก  
ระหว่างที่นั่งเหม่ออยู่นั้น ก็มีเสียงคนทักขึ้น
“หวัดดี ไอ้ทิด” ไอ้เชี่ย เสียงหล่อซะด้วย พอดีผมกับไอ้ทิดนั่งโต๊ะติดกันอะครับ ก็เลยได้ยินด้วย พอหันกลับไปมองมัน เพื่อจะดูว่าใครมาทักมัน คนที่อยู่ตรงหน้าผมทำเอาผมแทบจะละลายหายไปกับเก้าอี้ ก็จะมีใครซะอีกหละ ถ้าไม่ใช่เทพบุตรสุดหล่อของผม 555 แต่ว่า เอ๊ะ ให้สองคนนี่มันรู้จักกันด้วยหรอวะ  พอมันทักไอ้ทิดเสร็จ มันก็ยิ้มให้ผมทีหนึ่ง  ด้วยความที่อึ่งอยู่ก็เลยไม่ได้ยิ้มตอบมัน แม่งเสียดายวะ แล้วมันก็เดินกลับโต๊ะไป  กะว่ะจะถามไอ้ทิดซักหน่อยว่ามันเป็นใคร รู้จักกันได้ยังไง แต่ก็ไม่กล้า กลัวไอ้ทิดจับสังเกตได้ ก็เลยนั่งนิ่ง ๆ แต่ตอนนั้นใจเต้นแรงมากกกก หน้าร้อนผ่าว ๆๆ นี่กูจะตายไหมเนี่ย (พอดีเป็นโรคลิ้นหัวใจรั่วด้วยอะ กลัวตาย) ซักพักครูประจำชั้นก็เดินเข้ามา เสียงก็เลยเงียบลง  สรุปว่าวันนี้ก็ไม่มีการเรียนการสอนฮะ มีแต่แจงรายละเอียดของแต่ละวิชา แต่ทั้งวันนั้นผมไม่เป็นอันทำอะไร นอกจากแอบมองมันตลอด พอตกเย็นก็ได้เวลากลับบ้าน นังเชด ฮะ ตัวดี พอกริ่งดังปุ๊ป นังนี่ต้องรีบวิ่งออกจากโรงเรียน ไม่รู้นัดผัวไว้หรือไง หรือกลัวบ้านหายก็ไม่รู้ ต้องรีบกลับ  ผมก็เลยโดนมันลากกลับด้วยฮะ  ส่วนเพื่อนคนอื่น ๆ ก็นั่นเล่นที่ซุ้มหรือโต๊ะกลุ่มกัน
ตกเย็นก็เก็บเอาไปคิดละฮะ ว่าจะทำยังไงถึงจะรู้จักคน ๆ นั้นได้ เฮ้ย แม้แต่ชื่อก็ยังไม่รู้เลย ไม่กล้าจริง ๆ ฮะ และในที่สุด ก็คิดออกแล้วฮะ...
รู้จักชื่อจนได้...
   เช้าวันรุ่งขึ้น ผมก็แต่งตัวไปเรียนตามปกติ   และรอที่บ้านไปส่ง ขับรถไปประมาณ 5 นาทีก็ถึงฮะ บ้านผมอยู่ริมคลองฮะ ติดกับตลาดน้ำ ไม่ได้ติดถนนใหญ่ ดังนั้นเวลาจะไปขึ้นรถก็ต้องเดินไปฮะ ประมาณ 10 นาทีก็ถึง แล้วค่อยนั่งรถต่อไปได้ ซึ่งคนที่ไม่เคยเดินก็จะบ่นว่าไกล แต่ผมว่ามันใกล้นิดเดียวเอง หรือว่าผมเดินจนชินแล้วไม่รู้นะ
   พอถึงหน้าโรงเรียนก็รีบลงจากรถ เพื่อจะเดินเข้าโรงเรียน ซึ่งตรงหน้าประตูก็จะมีอาจารย์มาคอยตรวจละฮะ ว่าใครแต่งตัวไม่เรียบร้อย ผมยาวหรือไม่ หรือใส่เจลมาบ้าง ซึ่งใครใส่มา ก็จะโดนให้สระผมตรงนั้นเลยฮะ  แต่สำหรับผมแล้ว เหมือนถือวีซ่า  ผ่านตลอดฮะ แหม ออกจะเรียบร้อยซะขนาดนั้น พอผมมาถึงก็ตรงดิ่งไปตรงโต๊ะประจำ กลุ่มผมจะมีโต๊ะประจำฮะ โดยจะนั่งรวมกับเพื่อนสนิทที่ไปเรียนสายวิทย์-คณิต ซึ่งเวลานั่งก็จะมานั่งด้วยกัน มาลอกการบ้านกันตรงนี้แหละครับ ซึ่งโต๊ะตรงนี้มันอยู่หน้าห้องฝ่ายปกครอง ดังนั้นจึงไม่ค่อยมีใครกล้าแหยมมานั่งเท่าไหร่ ดังนั้น กลุ่มของผมนั้น คนอื่น ๆ ก็จะเรียกว่า กลุ่มฝ่ายปกครอง ระหว่างนั่งก็มองไปยังโต๊ะกลุ่มของมันฮะ ซึ่งอยู่ไม่ไกลเท่าไหร่ มีสระน้ำคั่น โดยโต๊ะของมันจะอาศัยร่มเงาของต้นไผ่คอยบังแดดฮะ กลุ่มของมันก็เลยมีชื่อกลุ่มว่า กลุ่มไผ่ และจะมีอีกกลุ่มหนึ่งฮะ  ซึ่งกลุ่มนี้เขาจะเงียบ ๆ ไม่ค่อยมีบทบาทในห้องเท่าไหร่ โต๊ะกลุ่มของเขาอยู่ไกลมาก ๆๆๆ กลางสวนสาธารณะของโรงเรียน ซึ่งมีสระน้ำล้อมรอบ  โดยกลุ่มนั้นจะเรียกว่ากลุ่มเกาะกลาง สรุปแล้ว ห้องผมมี 3 กลุ่มครับ  เวลาเรียนในห้องเรียนก็จะนั่งแยกตามกลุ่มโดยอัตโนมัติเลยครับ ในห้องมี 3 แถว ก็ 3 กลุ่มพอดี 3 กลุ่มนี้ไม่ค่อยกินเส้นกันเท่าไหร่ฮะ แต่ไม่แสดงออก  555
   ระหว่างที่ผมนั่งเล่นรอเพื่อน ๆ อยู่นั้น ผมก็เห็นเทพบุตรของผมเดินถือกระเป๋ามานั่นที่โต๊ะกลุ่มไผ่ของมงันแล้วครับ ซึ่งมันมาเป็นคนแรกเหมือนผม  
   แหมๆๆๆ อะไรจะพอดีเช่นนี้วะ  
   ผมยิ้มให้มัน   มันก็ยิ้มให้ผม ก็ได้แค่นั้นแหละครับ ไม่มีอะไรเกิดขึ้น ไม่กล้าทักมันก่อนด้วย แม่ง รักข้ามคลองจริง ๆๆ  แต่ผมไม่กลัวหรอกครับ ก็ผมมีแผนที่จะรู้จักชื่อมันแล้วนิ 5555
   ระหว่างนั้นเพื่อน ๆ ของผมกับมันก็ทยอยกันมา เสียงก็เริ่มดังขึ้นครับ โดยเฉพาะนังเชต นังนี้มันมาก็เริ่มบ่นครับ ว่าเงินมันหาย  เห็นมันบ่นมาตั้งแต่ม. ต้นแล้วฮะ ทุกคนก็เลยเฉย ๆ
   แม่งคนเชี่ยไร เงินหายได้ทุกวัน แต่ก้ไมได้ถามมันหรอกนะครับ กลัวมันงอน 555
   พอ 8.15 ปุ๊บ อ๊อดก็ดังขึ้น ส่งสัญญาณว่าพวกเราต้องไปยืนตากแดดหัวดำเคารพธงชาติแล้ว  และที่ไปกว่านั้นก็คือ ใครไม่รู้เป็นคนปักเสาธงชาติ เพราะว่าเวลาเราหันไปเคารพธงชาติทีไหร่ ต้องหันหน้าสู้แสงอาทิตย์ทุกที แสบตามั่กๆๆๆ   ดังนั้นพอถึงเวลาร้องเพลงชาติ ก็จะเห็นพวกเราแทบทุกคน ทำมุม 45 องศา กับธงชาติกันทุกคน ตลกไหมละฮะ
   และโอกาสของผมก็มาถึงครับ เพื่อน ๆ คงจะรู้นะครับว่าเวลาที่เข้าแถวเคารพธงชาตินั้น จะต้องยืนเรียงลำดับความสูง ใครตัวสูงจะอยู่ข้างหลัง ใครตัวเตี้ยก็จะอยู่ข้างหน้า ซึ่งแน่นอนว่าผมจะต้องยืนเป็นคนแรก ๆ  แต่ด้วยวิชามารของผม ทำให้ผมได้ไปยืนอยู่หน้าไอ้เทพบุตรของผมครับ แม้ว่ามันกับผมจะสูงต่างกันมาก   แต่ก็คิดว่าคงไม่เป็นไหร่ เพราะอาจารย์เขาไม่ค่อยสนใจเท่าไหร่ พอเคารพธงชาติ และสวดมนต์เสร็จแล้ว อาจารย์ก็จะมาพูดอะไรหน้าเสาธงอีก  ช่วงนี้ก็จะเป็นอีกช่วงหนึ่งที่เด็ก ๆ จะยืนหันหลังให้อาจาย์ ไม่ใช่ว่าไม่อยากฟัง แต่มันสู้แสงแดดไม่ไหว  ผมก็เหมือนกัน ยืนหันหลังให้อาจารย์ และผมก็ภาวนาว่าอย่าให้เทพบุตรของผมยืนหันหลังให้ ซึ่งก็สำเร็จครับ มันไม่ได้หันหลังให้อาจารย์เพราะว่ามันถือสมุดมาเตรียมบังแดดไว้แล้วครับ  (รอบคอบดีมั่กกๆๆ)  ทำให้หน้าผม กับหน้าอกมันพอดีกันเป๊ะ จังหวะนั้น ผมก็เลยแอบดูชื่อและนามสกุลที่หน้าอกมันครับ สุรวิทย์ สุวรรณโณ  ใช่แล้วครับ ชื่อมัน มันชื่อสุรวิทย์ สุวรรณโณ  ผมก็รีบท่องเก็บไว้ใหญ่ กลัวลืมครับ ผมยิ่งเป็นปลาทองอยู่ด้วยบวกกับความตื่นเต้น ทำให้ไม่กล้าสู้หน้ามัน
   “ร้อนเหรอ”  เอะ เสียงมันนิ  ถามใครวะ ผมก็เลยเงยหน้าขึ้นไปหามัน
   “ร้อนไหม”  ครับ มันถามซ้ำ ซึ่งตอนนี้ผมรู้แล้วครับว่ามันถามผม มันไม่ทันรอผมตอบ มันก็เอาสมุดที่มันถือมาด้วย อ้อมตัวผมมาบังหัวผมไว้ด้วย นึกภาพออกไหมครับ ในตอนนี้เหมือนกับว่ามันกำลังโอบผมอยู่ ตอนนี้ผมแทบจะละลายไปบนพื้น  กลิ่นตัวมัน กลิ่นเหงื่อมัน ลมหายใจมัน รู้สึกได้เลย  แต่ด้วยความเขิน ก็เลยรีบขยับตัวออกห่าง แต่ก็เขยิบไปไม่ได้มากเท่าไหร่ เพราะติดมือมันที่โอบ ไม่ใช่สิ ที่มาบังแดดให้เราอยู่   
   “ขอบใจ” ครับ ผมตอบไปแค่นั้น ไม่รู้จะพูดอะไรอีก คิดคำพูดไม่ออก ได้แต่ยืนก้มหน้าตลอดมองขาเรามั่ง มองขามันมั่ง แม่งคนอะไรวะ ขนหน้าแข้งเยอะฉิบผาย แต่ก็ดี เซ็กซี่ดี 555 หื่นเลยเรา
   “เฮ้ย แบงก์ เขาเดินไปกันหมดแล้ว”  ผมสะดุ้งเลยครับ ก็เลยหันกลับไปมองเพื่อน ๆ อ้าวเขาปล่อยแถวเข้าห้องแล้วหรอวะเนี่ย แม่ง ทำไมวันนี้อาจารย์พูดเร็วนักวะ  ยังยืนกินลมหายใจมันไม่อิ่มเลย แต่ไม่เป็นไร ตุนไปเยอะเลย 555555555555
   “ไปดิ ไปได้แล้ว” น่าน มันผลักครับ ดูมันทำครับพี่น้อง แต่เอ๊ะ เมื่อกี่มันเรียกชื่อเรานี่หว่า มันรู้ได้ไงวะ ยังไม่ทันหายงง มันก็ลากผมเดินตามเพื่อน ๆ ไป ก่อนจะแยกกันเพื่อไปที่นั่งของแต่ละคน  คนอะไรวะ มือสากฉิบ มือหรืออะไรวะเนี่ย แต่แอบดีใจนะ  เร็วกว่าที่คิดแฮะ ได้จับมือด้วย 2 วันเองนะเนี่ยกรู
   หลังจากนั้นมา ผมก็ได้รู้ชื่อเล่นมันจากเพื่อนร้ากกกกกกกกก จะมีใครไปไม่ได้ นอกจาก ไอ้ทิด เพื่อนเก่ามัน  มันชื่อกั๊ก แต่เพื่อน ๆ ส่วนมากชอบเรียก มันว่าไอ้เอี่ยว ซึ่งเป็นแซ่เก่ามัน ก่อนที่มันจะมาใช้นาม  กั๊กมันก็ชอบมาคุยกับไอ้ทิด คุยเรื่องนู้นเรื่องนี้ ไอ้เราก็เลยพลอยฟ้าพลอยฝน ได้อานิสงส์ คุยกับเขาด้วย ในที่สุดก็สนิทกันในระดับหนึ่ง ถึงแม้ว่ากลุ่มเรากับกลุ่มมันจะไม่ถูกกัน แต่สำหรับกั๊กแล้ว ยกเว้นไว้ 1 คน อิอิ
ลีลาศ พาเพลิน
ในปีนี้ วิชาพละของเราก็คือ วิชาลีลาศ ครับ และวันนี้ก็จะเป็นวันที่เราจะเต้นคู่เป็นวันแรกหลังจากที่เต้นกับลมมานาน ซึ่งอาจารย์แจ้งว่า เพื่อไม่ให้พวกผู้หญิงเขินเวลาเต้น ก็เลยจะให้จับคู่กันตามหมายเลขประจำตัวบิงโก!!!!!!!!!!!!!!!!!! ผมแทบจะกรี๊ดอกมาดัง ๆ เพราอะไรนะหรอ ก็เพราะว่า ผมเลขที่5 ส่วนมันเลขที่ 6 ดังนั้นคนที่จะคู่กับผมจะเป็นใครไปไม่ได้ นอกจากมัน

jun2010

-ขอบคุณมากครับ

conan555

ขอบคุนครับ

nott3230

สนุกดีนะครับ ขอติดตาม ๆ 5555+

piyanate

ขอบคุณมากครับ มีเรื่องใหม่ๆมาตลอดเลย ดีจังคับ

Ifoot-ballZ

แค่ชื่อก็เศร้าละ จะอ่านดีมั้ยนิ

henggary

ขอบคุนครับบ

pongsakron01

ขอบคุณครับ

abcdefghij

เรื่องใหม่หรอคับ น่าอ่านไหมอ่ะ !!!!!!

imanaji

ขอบคุณมากๆครับ

pkclub2146

ชอบชอบชอบชอบ

manza555

ขอบคุณครับ

x_man19

ขอบคุณคับผม

aRmkung

ขอบคุณครับ

davil008za

ขอบคุณมากๆๆเลยครับ

babyblue

ขอบคุณครับ

Metamon

ขอบคุณครับ

kangaza

ขอบคุณครับ

dung

ขอบคุณมากๆครับผม