มีสิทธิ์ไหม...ที่จะรักใครสักคน (12)

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับ และขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
“ถ้ามันสติดีมันคงไม่วิ่งลงทะเลไปหรอกนะ”  ดูหน้ามันสลดลงทันทีแต่ก็อดที่จะประชดมันไม่ได้ ตอนนี้ไอ้กัสมันก็กดโทรศัพท์ยิ๊กๆๆๆ  
“เป็นไงบ้าง” เรารีบถามกัสทันที
“บิวไม่รับสายเลยอะ”
“มา เดี่ยวเราลองโทรอีกที”
“ตื่อ  ตื่อ  ตื่อ ฮัลโหล  แป๋ม”  บิวรับสายแล้วค่ะ
“บิว แกอยู่ไหนวะ ฉันโทรหาแกมือจะหงิกอยู่แล้วเนี่ย” เราพูดกรอกสายลงไปทันทีเมื่อบิวรับสาย ตอนนี้ทั้งกัสและฟิล์มมาล้อมวงตรงเรากันทั้งหมด  เราก็เลยกดสปิกเกอร์ให้พวกมันได้ยินกัน
“......................กรูกำลังจะกลับกรุงเทพวะ เมิงช่วยเอากระเป๋ากลับให้กรูด้วยนะ”
“เดี๋ยวๆๆๆ แล้วเมิงกลับกับใคร กรูเป็นห่วงนะเว้ย” ตอนนั้นเป็นห่วงมันจริง ๆ ค่ะ
“เออ กรูจะกลับกับพัดอะ อย่าเพิ่งถามอะไรกรูตอนนี้ ถึงกรุงเทพแล้วกรูจะโทรหานะ”
“เออ ได้ แล้วเมิงรู้ไหมว่าไอ้กัสนะ มัน...................” คือจะบอกมันว่าไอ้กัสเป็นห่วงมาก แต่ก็ไม่ทันแล้ว มันชิงวางสายไปเสียก่อน แต่ก็เข้าใจมันดี  ว่าการถูกหักหลังมันเจ็บแค่ไหน  ไม่อยากเซ้าซี้อะไรมันมากนัก  และคิดว่าไม่น่าจะเป็นไร เพราะว่าพัดก็กำลังจะไปส่งมันที่หอแล้วด้วย
“เดี๋ยว แป๋ม บิวจะกลับกรุงเทพกับใครหรอ”  กัสถามขึ้นมาครับ
“ก็ไอ้พัด เพื่อนเราเองอะ พอดีเขามาเที่ยวกับพ่อแม่เขา และเจอกัน ทำไมหรอ”
“เปล่า ไม่มีไร  ไว้ใจได้หรือเปล่าก็ไม่รู้”  ดูท่ามันหงอยไปนิด ๆ
“อยากน้อยมันก็ไม่เคยหลอกไอ้บิว”  นี่ใส่ไปดอกนึง จะได้สำนึก
“แป๋มอย่าพูดอย่างนั้นดิ แค่นี้ไอ้กัสมันก็แย่พอแล้วนะ”  ไอ้ฟิล์มออกรับแทน
“นี่ แป๋มยังไม่ได้คิดบัญชีกับฟิล์มเลยนะที่สมรู้ร่วมคิด”  ไอ้ฟิล์มหัวหดในบัดดลค่ะท่านผู้ชม หุหุ
“ไปๆๆ มายืนหงอเป็นหมาเจ้าของหายอยู่ได้ ไปเก็บของดิ จะได้กลับกรุงเทพ ไม่มีอารมณ์เที่ยวแล้ว” เท่านั้นแหละ ไอ้สองคนรีบวิ่งปรู๊ดเข้าห้องไปทันทีเพื่อไปเก็บของ
“เก็บของไอ้บิวออกมาด้วยนะ”  เราตะโกนบอกไอ้สองตัวนั้นในห้องก่อนจะวิ่งเข้าห้องตัวเองเพื่อไปเก็บของบ้าง
ระหว่างทางนั่งรถก็ทั้งบ่นทั้งด่าไอ้สองตัวนั่นมาตลอดทาง  เลวมาก  เมิงสองคนเลวมาก ๆ มาเล่นกับความรู้สึกของคนได้ยังไง และที่สำคัญ คน ๆ นั้นก็เป็นเพื่อนเราด้วย
“นี่ฟิล์ม ถามจริง ๆ เหอะ เกลียดอะไรไอ้บิวมันนักหนาหรอ”  อดไม่ได้ครับที่จะถามมัน
“ก็ ปล่าว ไม่ได้เกียจ แค่แหย่เล่นขำๆ “  ไม่ต้องก้มหน้าเลย ขับรถไปเลยเมิง
เนี่ยนะขำ ๆ”  สะบัดหน้าใส่มันทีนึง  เห็นแล้วก็อดสงสารมันทั้งคู่ไม่ได้เหมือนกัน  คงจะรู้สึกผิดไม่น้อย แต่ก็สมควรแล้วมาทำเพื่อนเราต้องเอาให้หนัก
พอกลับถึงกรุงเทพก็ให้ฟิล์มขับรถไปยังหอบิว พอถึงก็รีบวิ่งขึ้นไปดูมัน เคาะเท่าไหร่ก็ไม่เปิด ท่าทางว่าจะไม่ได้อยู่ในห้อง หรือว่ามันไปทำงานหว่า คิดได้ดังนั้นก็เลยให้ไอ้ฟิล์มมันไปส่งที่ร้านอาหนุ่ม ที่บิวมันไปทำงานพิเศษด้วย
“สวัสดีค่ะ อาหนุ่ม”  พอเข้าไปในร้านก็เห็นอาหนุ่มสาระวนกับการเสริฟอาหารแขกอยู่
“มาหาบิวหรอ ยังไม่เห็นมาเลย ไม่รู้ไปไหน โทรไปก็ไม่รับ”  
“อ้าว!! วันนี้บิวไม่ได้มาทำงานหรอคะ ไปที่ห้องก็ไม่อยู่  หรือว่า....” เราสามคนมองหน้ากันไปมา ไอ้กัสตอนนี้ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้แล้ว เพี้ยง ขออย่าให้เป็นอย่างที่คิดเลยเถิด
“มีอะไรกันหรือเปล่าจ๊ะ”  อาหนุ่มถามเราสามคนเมื่อเห็นเราหน้าเสียไป
“กัส แกโทร................”กะจะบอกให้ไอ้กัสโทรหาบิวซะหน่อย แต่ไม่ทันแล้ว ไอ้กัสมันรีบวิ่งไปที่รถมันแล้ว
“เฮ้ย กัส แกจะไปไหนอะ”  เราตะโกนถามมันพลางก็วิ่งตามมันไปที่รถ
“หอบิว” มันตะโกนตอบกลับมา   และก่อนที่มันจะออกรถ เราก็ฟิล์มก็พาตัวมันเข้ามานั่งในรถได้ฉิวเฉียด ระหว่างทางที่อยู่บนรถ อยู่ดี ๆ ไอ้กัสมันก็ร้องไห้ขึ้นมา
“แก แกเป็นไรวะ”  ตอนนั้นตกใจมาก ๆ เพราะไม่คิดว่ามันจะร้องไห้
“อย่าเป็นอะไรเลยนะบิว  ฮือ ๆๆ อย่าเป็นอะไรเลยนะ  ฮึกๆ”  มันไม่ตอบค่ะ แต่พร่ำเพ้อตลอดเวลา ว่าอย่าให้ไอ้บิวเป็นอะไร เราเลยเอามือไปไปตบบ่ามันเบา ๆ
“บิวมันต้องไม่เป็นไร  เชื่อแป๋มนะ”  คำนี้ปลอบทั้งกัส ปลอบทั้งตัวเองด้วยค่ะ
พอถึงหอบิว เราสามคนก็วิ่งขึ้นไปบนห้องมันทันที และเพิ่งสังเกตุเห็นว่า ห้องมันล็อคมาจากข้างใน แสดงว่าไอ้บิวมันยังคงอยู่ในห้อง  แล้วมันกำลังทำอะไรอยู่หละ ลองโทรศัพท์เข้ามือถือมัน ก็ได้ยินเสียงมือถือดังอยู่ในห้อง แต่ไม่มีคนรับ
“หรือว่า บิวมันจะ................”
“หยุดเลยนะไอ้ฟิล์ม  ปากเสีย”  ขอด่าหน่อยเหอะ ไอ้นี่ ฟิล์มมันหงอยไปถนัดตา ปากก็บ่นกระปอดกระแปด
“บิว ๆ อยู่ไหม  เปิดประตูให้หน่อย บิว”  เราสามคนช่วยกันเคาะห้อง ทั้งเคาะ ทั้งตะโกนเรียก ก็ไม่มีเสียงใด ๆ ส่งกลับมา
“กุญแจสำรอง  แป๋มมีเปล่า กุญแจสำรอง”  อยู่ ๆ ไอ้กัสก็นึกขึ้นมาได้ค่ะ
“เออ ไม่มีว่ะ แต่เดี๋ยว  ป้าเจ้าของหอน่าจะมีนะ  รอเดียวนะ เดี๋ยวมา”  นึกขึ้นได้ว่าป้าเจ้าของหอใต้ตึกน่าจะมีกุญแจสำรอง เลยใส่เกียร์หมาวิ่งลงไปทันที
“บิว แกอย่าเพิ่งเป็นไรนะ  รอกรูก่อนนะเว้ย”  ระหว่างที่ลงลิฟท์ไปก็ภาวนาในใจว่าอย่าให้ไอ้บิวเป็นอะไรเลย
พอลงไปถึง เลยไปคุยกับป้าเจ้าของหอ เล่าเรื่องคร่าว ๆ ให้ป้าฟัง โชคดีทีป้าเขาจำเราได้ ก็เลยให้กุญแจสำรองมา รอกรูเดี๋ยวนะบิว รอเดี๋ยวนะ
พอมาถึงหน้าห้องก็เห็นไอ้สองคนนั่นยืนเป็นหมาติดจั่นอยู่หน้าห้อง
“แป๋ม ได้ไหมกุญแจ ได้มาไหม” ไอ้กัสค่ะ พอเห็นเราเท่านั้นแหละ รีบวิ่งเข้ามาถาม
“เออ ได้ ใจเย็น ๆ รอแป็บ”  แล้วเราก็ไขกุญแจเข้าไปในห้อง พอเข้าไปในห้อง สำรวจดูทุกอย่างยังคงปกติ แต่ ๆ แต่ว่า..................
ภาพที่เห็นนั่นทำเอาไอ้กัสถึงกับน้ำตาไหล  ฟิล์มถึงกับอึ้งไป  ส่วนเรานะหรอ  ปล่อยโฮเลยค่ะ
ภาพนั้นเป็นภาพที่บิวนั่งอยู่บนพื้นหน้าระเบียง ที่เท้าเต็มไปด้วยเลือดที่แห้งกรัง ที่ดูเหมือนว่าจะโดนเศษแก้วบาด  และที่สลดใจที่สุดก็คือ ในมือสองมือของบิวนั้นกำลังประคองเจ้าปลาทองอยู่  ไม่ใช่สิ ต้องเรียกว่าซากเจ้าปลาทองต่างหาก เพราะว่าตอนนี้เจ้าปลาทองนอนนิ่งอยู่บนมือทั้งสองข้างของบิว โดยที่บิวจ้องไปที่มันอย่างไม่กระพริบตา ด้วยใบหน้าที่เราไม่เคยเห็นมาก่อน
ตอนนี้ทั้งไอ้กัสและฟิล์มกำลังอึ้งอยู่  ส่วนเราที่พอจะตั้งสติได้ จึงรีบเช็ดน้ำตา และค่อยเดินไปหาบิวช้า ๆ และทรุดตัวลงนั่งข้าง ๆ อยากจะดึงบิวเข้ามากอดก็ไม่กล้า ทำได้แค่เพียงเอามืออ้อมไปโอบกอดบิวเบา ๆ
สักพักบิวมันก็หันหน้ามาค่ะ หน้าบิวตอนนี้ยากที่จะเดาอารมณ์ได้ หน้านิ่งมาก ๆ
“แป๋ม” บิวมันพูดแค่นี้ เราก็ได้แต่พยักหน้าให้มัน ไม่รู้จะพูดอะไรค่ะ
“แป๋มจำวันแรกที่แป๋มให้เจ้าปลาทองเราได้ไหม”  เสียงบิวตอนนี้นิ่งมาก ๆ
“อืม จำได้ดิ เราจำได้ดีเลย”  เราตอบไอ้บิวไป พยายามข่มน้ำเสียงให้เป็นปกติ
“วันนั้นเราไปเลือกนกแก้วนี้ด้วยกันไง  บิวบอกว่าอยากได้ บิวอยากมีเพื่อน  แป๋มก็เลยซื้อให้บิว โดยบอกว่าเป็นของขวัญวันเกิด ทั้ง ๆ ที่วันเกิดของบิวนะอีกตั้ง 2 เดือนแนะกว่าจะถึง”  พูดไปก็แสร้งหัวเราะไป  แต่มันฝืน ๆ พิกลค่ะ
“................................”
“แป๋มยังจำได้เลยนะ วันที่บิวจะตั้งชื่อให้มันว่าปลาทอง  แป๋มอาระวาดซะใหญ่ เพราะอะไรบิวจำได้ไหม”
“……………เพราะแป๋มอยากให้มันชื่อแองเจิ้ล”  บิวพยักหน้าช้า ๆ พร้อมทั้งตอบคำถาม
“แต่ในที่สุด แป๋มก็ต้องยอมบิว  เพราะว่ามันเป็นของบิวนิ จริงมั๊ย”บิวพยักหน้าหงึก ๆๆ พร้อมกับรอยยิ้มน้อย ๆ ปรากฎบนใบหน้า
“แป๋ม......เจ้าปลาทองมันเคยร้องได้   มันเคยบินได้   แต่ทำไมตอนนี้มันไม่ขยับเลยหละ  บิวอยากให้มันเรียกชื่อบิวอีกอะ ทำไมมันไม่ตื่นเลยหละ...............หรือว่ามันจะนอนหลับไป  แล้วทำไมมันไม่ตื่นหละ บิวเรียกมันหลายครั้งแล้วนะ” ตอนนี้บิวพูดไปหัวเราะไป
ตอนนั้นเราทนไม่ไหวแล้วที่เห็นเพื่อนในสภาพนี้ น้ำตาที่กลั้นไว้ไหลออกมาอีกครั้ง ไอ้กัสตอนนี้มาจากไหนไม่รู้ ลงมานั่งข้าง ๆ บิว พร้อมกับดึงบิวไปกอดเสียแน่น
“บิว กัสขอโทษ ฮือๆ กัสขอโทษ    กัสรักบิวนะ ฮือๆ กัสขอโทษ” กัสพูดพลาง พร้อมกับดึงหัวบิวให้ไปซบที่อกของมัน และกอดรัดเสียแน่น เหมือนกับกลัวว่าบิวจะหนีหายไปไหนอีก
“กัส........ทำไมตอนนี้เจ้าปลาทองไม่พูดหละ………ทำไมมันไม่พูดว่า บิวน่ารัก เหมือนเดิมหละ” บิวยังคงถามต่อไปเรื่อย ๆ
“บิว......เจ้าปลาทองมัน...........มันไปสวรรค์แล้วนะ”  พอกัสพูดมาถึงตรงนี้ จากเมื่อกี้ที่ไม่มีน้ำตาซักหยด ปรากฎว่าไม่รู้ว่าตอนนี้น้ำตาของบิวมาจากไหน บิวปล่อยโฮออกมาใหญ่ เหมือนกับความจริงที่ตนเองปฏิเสธมาตลอดได้ถูกยืนยันขึ้นแล้ว
“ไม่จริงอะ.......ฮึกๆๆๆ ไม่จริงอะ......เจ้าปลาทองมันยังอยู่กับบิวใช่ไหม  เป็นเพราะบิวทิ้งมันไปใช่ไหม...บิวทิ้งมันไปใช่ไหม...บิวผิดเอง...ฮึกๆ  บิวผิดเอง ที่ดูแลมันไม่ดี....”  บิวสะอื้นจนตัวโยน ร้องถามขึ้นมาเสียงดังลั่น ตอนนี้ทั้งไอ้กัสและเราต่างเข้ามากอดบิวซะแน่น  น่าสงสารเป็นที่สุด
“แล้วบิวจะอยู่ยังไง .....ฮึกๆ  บิวจะอยู่กับใคร........ฮือๆ ทุกคนทิ้งบิวไปหมดแล้ว ฮือ….ทิ้งไปหมดแล้ว”  
เราก็ไม่รู้จะพูดปลอบใจบิวยังไงดี ทำได้ก็แค่กอดมันให้แน่น ๆ เท่านั้น ความอ่อนแอที่เคยถูกกักเก็บเอาไว้ ตอนนี้มันได้ทะลักทลายออกมาหมดแล้ว ทำให้เราเห็นอีกด้านหนึ่งของบิวว่า จริง ๆ แล้ว บิวไม่ใช่คนเข้มแข็งเลย เพียงแค่บิวไม่เคยแสดงความอ่อนแอออกมาให้เพื่อน ๆ เห็น
“บิว.....บิวยังมีกัสอยู่นะ บิวยังมี...........”
“..............ไม่จริง  บิวไม่เหลือใครแล้ว  บิวไม่เหลือใครแล้ว”  บิวพร่ำพูดอยู่แบบนั้นตลอด มือก็ยังคงถือเจ้าปลาทองเอาไว้ เหมือนกับหวังว่ามันจะฟื้นขึ้นมา จนเราชักกลัวว่าบิวจะเป็นอะไร
“บิว ๆ” เรารีบเข้าไปเขย่าตัวบิวเอาไว้
“บิว ฟังเราดี ๆ นะ  บิวยังมีแป๋มนะเห็นไหม  บิวยังมีแป๋มนะ” ตอนนี้ต้องประคองหน้าของไอ้บิวให้หันมามองหน้าเราเอาไว้สายตาของมันเลื่อนลอยจนน่าตกใจ
“ฟิล์ม โทรตามพ่อแป๋มให้ที”  ลืมบอกไปค่ะว่าพ่อของแป๋มเป็นหมอค่ะ

Ifoot-ballZ

น้องปลาทองเป็นอะไร...? ไม่น้าาาาา...

jun2010

ขอบคุณมากครับ

abcdefghij

อยากอ่านๆๆๆ เร็วๆๆๆๆดิ เร่งมากๆๆๆๆๆๆ

pongsakron01

ขอบคุณครับ

rebornarm

โคร ต ๆ อ่ะ Smile :')

soigiro

ขอบคุณครับ ^_^

manza555

ว่าแล้วไง ความรักนี่น่ากลัวจิงๆเลย

pkclub2146

ชอบชอบชอบชอบ

x_man19

ขอบคุณมากๆนะครับ

mind19mindPSU

ขอบคุนนะครับ

aRmkung

ขอบคุณ๕รับ

gigusa

ขอบคุนมากคับ

Klong

สงสารบิวอ่า

imanaji

ขอบคุนมากครับ

pun_pun

ขอบคุณครับ

dung

ขอบคุณครับ

KillTi

ขอดูหน่อยน่ะ

doltae

ขอบคุณครับสนุกดีครับ

kiwwy

ขอบคุณมากๆค่ะ อิอิ น่าสงสารที่สุดว่าแล้วต้องเป็นประมาณนี้{:sm-17:}