มีสิทธิ์ไหม...ที่จะรักใครสักคน (13)

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับ และขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
“เออ...เออ ได้” ฟิล์มมันพูดตอบตะกุกตะกักไอ้ฟิล์มนั้นมันไม่ขยับเขยื่อนไปไหนเลยจากหน้าประตู ท่าทางจะช็อก
“บิวมีแป๋มนะ  มีกัสด้วย มีอาหนุ่มมีไอ้ฟิล์มด้วยนะ  บิวมีเพื่อนหลายคนนะ บิว ๆๆๆ บิว บิว”ตอนนี้เราตะโกนดังลั่นห้องเลย เพราะว่าบิวเหมือนไม่รับรู้อะไรแล้วสักพักมือที่ประคองเจ้าปลาทองก็ตกลง พร้อมกับความรู้สึกก็เหมือนดับวูบลงด้วย“พ่อค่ะ บิวเป็นไงบ้างค่ะพ่อ”  เราถามพ่อ หลังจากที่ท่านตรวจบิวเรียบร้อยแล้ว  ตอนนี้กัสมันอุ้มบิวมานอนบนเตียงแล้ว  หลังจากนั้นสักพักพ่อของเราก็มา มาถึงก็ทำแผลที่บิวเหยียบแก้วน้ำแตกก่อน แล้วถึงฉีดยานอนหลับให้
“ไม่ต้องห่วง ไม่เป็นไรมากหรอก  แค่จิตใจกระทบกระเทือนนิดหน่อย”
“โห พ่อ ไม่นิดหน่อยแล้วนะเนี่ย พ่อไม่มาเห็นเหมือนหนูนิ”  บิวน่ากลัวจะตายไปตอนนั้นอะ
“พ่อฉีดยานอนหลับให้แล้ว ปล่อยให้ลูกบิวนอนพักสักพัก  ตื่นมาก็น่าจะดีขึ้น”
“ฟิล์ม แกไปส่งพ่อฉันหน่อยสิ ฉันจะคุยกับกัส”  เราบอกไอ้ฟิล์มค่ะ ไอ้ฟิล์มก็หันไปหาไอ้กัส ประมาณว่าจะเอายังไง  ไอ้กัสมันพยักหน้าตอบ ไอ้ฟิล์มมันก็เลยต้องไปส่งพ่อเรา
“กัส  ถามอะไรตรง ๆ นะ”  เราเริ่มเปิดประเด็นทันทีหลังจากที่พ่อเดินออกจากห้องไป
“.....................................”  เมิงอย่าเอาแต่ก้มหน้าสิว๊า
“กัสรู้สึกยังไงกะบิว”กันมันหยุดคิด พร้อม ๆ กับค่อย เดินไปนั่งบนโซฟา
“กัสยอมรับนะว่าแต่ก่อนกัสไม่ได้ชอบบิว แต่ที่ขอเป็นแฟนเพราะว่ากัสพนันกับฟิล์มมันอะ”
“พนัน!!!!….นี่กัสเราเรื่องความรักมาพนันกันได้ไงเนี่ย”  ได้ยินกัสพูดแล้วอารมณ์เสียค่ะ  สงสารก็แต่คนที่นอนอยู่ในห้องเนี่ยแหละ
“ฟังก่อนสิ  แต่หลังจากที่กัสได้รู้จักกับบิวมากขึ้น  สนิทกันมากขึ้น และได้รู้เรื่องอะไรของบิวมากขึ้น มันก็ทำให้กัสเริ่มที่จะ....เออ.....”
“รัก”  ต้องพูดแทนค่ะ  แหม แค่นี้ทำเป็นพูดไม่ออก
“กัสก็ไม่รู้เหมือนกันอะว่าใช่รักหรือเปล่า  เพราะกัสเองก็ไม่เคยชอบผู้ชายมาก่อน  เพียงแค่ว่า กัสรู้สึกแปลก ๆ เวลาอยู่กับบิวอะ  อยากคอยปลอบใจเขา อยากอยู่ใกล้ ๆ  อยากนั่งใกล้ ๆ กัน อยากโทรหา และเออ.....ไม่อยากให้บิวไปกับคนอื่น โดยเฉพาะ กับคนชื่อพัดไรนั่นแหละ  ไว้ใจได้หรือเปล่าก็ไม่รู้”
“เฮ้ย  กรรรมของกรู เจอเพื่อนมีความรักแบบไม่รู้ตัว”
“ไอ้กัสเอ๊ย  นั่นแหละเขาเรียกว่ารัก เพียงแค่แกกำลังไม่แน่ใจใช่ไหมหละ”
“อืม..............เหรอ ไม่ใช่เพราะว่าอารมณ์ชั่ววูบ หรือว่ากัสแค่สงสารบิวหรอ”  ไอ้ปากไม่ตรงกับใจ
“แล้วไอ้ฟิล์มรู้เรื่องนี้ยัง”
“รู้แล้ว เคยปรึกษามันแล้ว ว่าจะบอกบิวดีไหมเรื่องพนันอะ แต่มันก็ไม่ให้บอก มันกลัวว่าบิวจะเสียใจอะ”
“ไอ้ฟิล์มเนี่ยนะกลัวบิวเสียใจ ไม่อยากจะเชื่อ”
“อืม จริงๆ”
“อยากพิสูจน์ไหมละ  ว่ากัสชอบบิวหรือเปล่า”  ตอนนี้ไอ้กัสเงยหน้าขึ้นมาจ้องเขม็งมาทางเรา ที่ทำหน้ากรุ้มกริ่มอยู่ อิอิ
“ทำไงหละ”
แล้วหลังจากนั้น เราก็เล่าแผนการทั้งหมดที่จะพิสูจน์ว่าความรู้สึกที่ไอ้กัสมีต่อไอ้บิวนั้น มันเรียกว่าความรัก  ไม่ใช่ความสงสารอย่างที่มันเข้าใจ
“บิว.....ลูกบิว”
“แม่....นั่นแม่ใช่ไหมครับ...แม่มารับบิวแล้วใช่ไหมครับ....แม่” ผมพยายามตะเกียกตะกายดิ้นรนหาที่มาของเสียงนั่น เป็นเสียงที่ผมจะไม่มีวันลืม เสียงของแม่ผมครับ
“บิวต้องเข้มแข็งไว้นะลูก”
“ไม่นะแม่....แม่อย่าทิ้งบิวไปอีกนะแม่นะ.....บิวจะอยู่กับแม่....นะแม่” ระหว่างที่ผมพูด มือผมก็พยายามไขว่คว้าไปไปในอากาศที่มืดทืบ ปกคลุมไปด้วยมอง ทำให้มองอะไรไม่เห็นแม้กระทั่งเท้าของตัวเอง
“ยังไม่ได้จะ  บิวต้องอยู่ต่อไปนะ แม่จะอยู่ข้าง ๆ บิวเอง บิวต้องเข้มแข็งไว้นะลูก จงเชื่อในความรักของตนเองนะจ๊ะ แล้ววันหนึ่งเราจะได้เจอกัน”
“ฮือๆๆ.........แม่”
“แม่ต้องไปแล้วนะ  อย่าลืมนะ  จงเชื่อในความรักของตัวเอง”
“แม่....ฮือ ๆ อย่าทิ้งบิวไปเลยนะ แม่ๆ แม่ๆ”
“บิวๆ”  
เสียงคนเรียกชื่อผม ทำให้ผมต้องสะดุ้ง พยายามที่จะลืมตามองไปรอบ ๆ แต่ก็ต้องรีบหลับตาลงอีกครั้ง เป็นเพราะด้วยลำแสงจากพระอาทิตย์ที่ทอดผ่านหน้าต่างเข้ามา ทำให้เขาไม่สามารถมองเห็นได้ถนัดนัก
“บิว ๆ” เสียงเรียกของแป๋ม ทำให้ผมต้องพยายามเพ่งสายตาสู้แสงจ้าของแดดอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ ผมเริ่มปรับสายตาให้สามารถมองเห็นคนรอบ ๆ ตัวได้
แป๋ม อยู่ทางด้านซ้ายฟิล์มอยู่ทางด้านขวาแล้วกัสหละ  กัสไปไหน ผมใช่เวลาทบทวนซักครู่ เรื่องราวต่าง ๆ กลับคืนสู่สมองผมอย่างฉับพลัน
ใช่แล้ว  กัสหลอกผม  กัสไม่ได้รักผม  และเจ้าปลาทอง.....เจ้าปลาทองตายแล้ว
ไม่มีเสียงสะอื้น ไมมีการคร่ำครวญ ไม่มีแม้คำพูดใด ๆ มีเพียงหยดน้ำตาที่ล้นเอ่ยจากเบ้าตา จนยากที่จะกักเก็บไหว ค่อยหยาดรินลงผ่านแก้ม
ขาว ๆ โดยไม่มีทีท่าว่าจะหยุด
“บิว”  แป๋มครางชื่อเพื่อนรักเบา ๆ หลังจากได้เห็นภาพนั้น
“แป๋ม...บิวฝันไปใช่ไหม”  ผมพยาพยามถามแป๋มครับ ว่าเรื่องราวต่าง ๆ ที่ผ่านมาผมอยากให้มันเป็นแค่ฝันร้าย  แต่พอผมเห็นไอ้แป๋มมันเงียบ ผมก็รู้แล้วหละครับว่าเรื่องต่าง ๆ ที่ผ่านมา มันคือความจริง และเป็นความจริงที่ผมต้องยอมรับ  ใช่ครับ ผมต้องเข้มแข็ง ซึ่งก็ไม่รู้ว่าเพื่ออะไรเหมือนกัน
“แป๋ม....แป๋มไม่ต้องร้องไห้นะ  บิวไม่เป็นไรแล้ว” ผมพยายามยกมือที่อ่อนแรงขึ้นเช็ดน้ำตาไอ้แป๋มที่ไหลไม่หยุด มันรีบเอามือมาประคองมือผมที่ค่อย ๆ เช็ดน้ำตาให้มัน
“ไอ้ฟิล์ม เมิงนะร้องไห้ทำไมว๊า  กรูยังไม่ตายซักหน่อย”  หันไปเห็นไอ้ฟิล์มตาแดง ๆ
“ใครบอกเมิงว่ากรูร้องไห้ คนอย่างกรูเนี่ยนะจะร้อง”  ผมยิ้มให้กับความปากดีของมัน  ไม่เปลี่ยนจริง ๆ
“แป๋ม...แล้ว.....เออ..เออ...กัสหละ”  ผมถามอย่างที่ใจอยากรู้ว่าตอนนี้กัสมันไปไหน  หรือว่ามันไม่รักผมจริง ๆ
“บิวให้โอกาสกัสมันพิสูจน์ตัวเองหน่อยนะ”  ไอ้แป๋มพูดพร้อมกับเอามือลูบหัวผมไปมา  ชิส์  ไม่ใช่หมานะเฟ้ย
“พิสูจน์??” แป๋มไม่ตอบครับ แต่พยักหน้าน้อย ๆ ของมัน นี่ระหว่างผมกับไอ้กัสมันยังมีเกมอะไรทีต้องเล่นอีกใช่ไหมเนี่ย
จังหวะนั้น ผมได้ยินเหมือนเสียงใครเคาะประตูหน้าห้อง เลยให้ไอ้แป๋มไปเปิด
“หวัดดี บิว  หายดีหรือยัง”  พัดนั่นเองครับที่มาเยี่ยมผม  มือถือผลไม้มาเยอะแยะเลย
“อืม ค่อยยังชั่วแล้ว ขอบใจนะ”  ผมพูดพลางยันตัวจะลุกขึ้นนั่ง
“อืม...บิว เราเสียใจด้วยนะเรื่อง...ปลาทอง”  
“อืม...”  เหมือนมีอะไรมาสกิดแผลที่ใกล้หายแล้วให้เลือดไหลออกมาอีก  ผมไม่อยากให้ใครพูดถึงเรื่องเจ้าปลาทองอีก แต่มันคงยากที่ผมจะทำใจได้ และอดที่จะรู้สึกผิดไม่ได้ว่า มันตายในขณะที่ผมไปเที่ยว
“แป๋ม...วันนี้อยู่เป็นเพื่อนบิวหน่อยนะ”
“อืม ได้สิ แป๋มก็ว่าจะอยู่เป็นเพื่อนอยู่แล้ว  ฟิล์มด้วยใช่ป่าว”  แป๋มพูดเสร็จก็หันไปหาฟิล์มเป็นเชิงแถมแกมบังคับ
“อืม  ก็..ก็ได้”  
“ขอบใจนะ...เออ แล้วมีอะไรกินบ้างหละ  เราหิวแล้ว”  
“แหม แกตื่นมาก็หิวเลยนะ 555” พูดจบเราทั้งหมดก็หัวเราะกันครับ  ถึงแม้ว่าผมจะไม่มีกัส แต่ผมก็ยังมีเพื่อน ๆ ที่น่ารักเหมือนเดิมครับ
“นี่ไง  พัดซื้อของมาเยอะแยะเลย”  พัดพูดพร้อมกับชูถุงในมือ
“งั้นเดี๋ยวแป๋มไปเอามาใส่จานให้นะ  แล้วเรากินพร้อมกัน ปะฟิล์มมาช่วยแป๋มหน่อย”
“แต่ว่า........”  
“ไม่มีแต่...”  พูดจบไอ้ฟิล์มก็กระเง้ากระงอดเดิมตามไอ้แป๋มไป
“แป๋มตลกดีนะครับ”  ตอนนี้เหลือผมกับพัดสองคนแล้วครับ  ผมไม่ได้ตอบอะไร ได้แต่ยิ้มรับครับ  พัดเหมือนจะรู้ใจผมดีครับ เขาไม่ได้เอ่ยถามถึงเรื่องกัสเลย เราคุยกันเรื่องต่าง ๆ อย่างสนุกสนาน  พัดเป็นคนคุยเก่งครับ  และเขาก็เป็นคนรักสัตว์มาก ทำให้เขาเลือกที่จะเรียนสัตวแพทย์ ดู ๆ ไปพัดก็เป็นผู้ชายที่อบอุ่นเหมือนกันเนอะ
“เอ๊า เฮ้ย กินข้าว”  นั่นเสียงไอ้ฟิล์ม เมิงไม่เคาะกะมังแล้วค่อยเรียกกรูหละ ไอ้นี่
“ปะ พัด ไปกินข้าวกันดีกว่า”  ผมชวนพัดพร้อมกับพยุงตัวเองขึ้นจากเตียง  รู้สึกเจ็บแปล๊บที่แผลที่โดนแก้วน้ำบาดตอนเห็นว่าเจ้าปลาทองตาย
“กึก!!”  เพิ่งนึกขึ้นมาได้ ตอนนี้ซากเจ้าปลาทองอยู่ไหนหว่า
“แป๋ม เจ้าปลาทองอยู่ไหนวะ”  ผมที่เริ่มทำใจได้แล้ว หันไปถามแป๋มขณะที่เรา 4 คนนั่งกินข้าวกันอยู่  
“เออ ฟิล์ม แกเอาเจ้าปลาทองไปไหนอะ”  แป๋มหันไปหาฟิล์มที่ตอนนี้ทำหน้าอึกอึก
“เออ..........”
“นี่แกอย่าบอกนะว่าเอาไปทิ้งถังขยะ”  พอแป๋มผู้อย่างนี้ ผมเริ่มเบ้หน้าจะร้องไห้ขึ้นอีกแล้ว  น่าสงสารเจ้าปลาทอง ไหน ๆ ตายทั้งทียังถูกทิ้งเป็นขยะแห้งอีก
“เปล่าๆ”  ฟิล์มมันรีบปฏิเสธ
“เออ...ฟิล์มไม่รู้จะเอามันไปไว้ที่ไหนก็เลย...เอาไปไว้ที่..”มันพูดจบแล้วก็ชี้ไปที่มุมห้อง พวกผม 3 คนมองตามกันไปยังเป้าหมายที่มันชี้
“ไอ้ฟิล์ม” เสียงยังแป๋มแว๊ดขึ้นมาทันที ส่วนผมรีบเขย่งเท้าไปยัง...ตู้เย็น  ใช่แล้วครับไอ้ฟิล์มมันเอาเจ้าปลาทองแช่ตู้เย็นไว้  
“ยังน้อยก็ยังเก็บซากมันไว้ให้ไอ้บิวมาจัดการเองได้นิหว่า” ไอ้ฟิล์มแก้ตัวเสียงอ่อย ๆแต่ผมต้องขอบใจมันมากกว่าที่ยังเก็บซากเจ้าปลาทองให้ผมดู ดีกว่าที่จะทิ้งลงถังขยะไป แหมในหอใจกลางเมืองขนาดนี้ จะหามุมที่ไหนไปฝังมันหละผมเลยตัดสินใจว่าจะเอามันไปฝังที่วัดใกล้ ๆ หอผม

Ifoot-ballZ

โอ้ยน้ำตาไหล ปลาทองไม่น่าเลยอ่ะ

jun2010

ขอบคุณครับ

Ifoot-ballZ

ต้นฉบับโพสต์โดย ballove เมื่อ 2012-1-19 04:51
โอ้ยน้ำตาไหล ปลาทองไม่น่าเลยอ่ะ

แขกที่เดินผ่านหน้าฟร้อนเห็นหมดแล้วแหละพี่1

abcdefghij

สงสารบิวจัง ไอ่พวกบ้าเอ้ย

pongsakron01

ขอบคุณครับ

rebornarm

โคร ต ๆ อ่ะ Smile :')

soigiro

ขอบคุณครับ ^_^

manza555

เศร้าจังเลย สู้ๆนะบิว

pkclub2146

ชอบชอบชอบชอบ

x_man19

ขอบคุณมากๆนะครับ

mind19mindPSU

ขอบคุนนะครับ

aRmkung

ขอบุคูณครับ

gigusa

ขอบคุนมากคับ

Klong

บิวจะเป็นอะไรไหมอ่า

imanaji

ขอบคุนมากครับ

pun_pun

ขอบคุณครับ

dung

ขอบคุณครับ

KillTi

สุดยอดเลยอ่ะคร๊าฟ

doltae

ขอบคุณครับสนุกดีครับ