มีสิทธิ์ไหม...ที่จะรักใครสักคน (15)

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับ และขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
“อันที่จริงแล้ว กัสผิดเองแหละกัสยอมรับว่าตอนแรกกัสคิดเพียงแค่ว่ามันคงสนุกดีนะ ที่ทำให้ใครมารักเราได้กัสลืมนึกไปถึงความรู้สึกของบิว” กัสหยุดพูดพร้อมเงยหน้าขึ้นสังเกตอากัปกิริยาผมที่ต้องข่มอารมณ์โกรธและน้อยใจไว้แน่น
“แต่หลังจากนั้น กัสเริ่มไม่รู้แล้วว่าความรู้สึกที่กัสมีต่อบิวมันคืออะไรกันแน่แต่สิ่งที่กัสทำทุกอย่างนั้นไม่ใช่เพียงเพราะต้องการแกล้งให้สนุก แต่ทำเพราะอยากทำและกัสก็ไม่กล้าบอกบิว ก็เลยปล่อยให้เรื่องนี้เป็นความลับและคิดว่ามันคงจะเป็นอย่างนั้นไปตลอด”
“และแจงหละ”  ผมสวนขึ้นทันทีว่ากัสยังคงเป็นแฟนกับแจงอยู่
“ใช่ ตอนแรกกัสยังคบกับแจงอยู่ คบเพราะอะไรไม่รู้”
“เห็นแก่ตัว”  ผมสวนขึ้นมาเบาๆ  หน้ามันตอนนี้ดูจ๋อยไปถนัด แต่มันยังคงก้มหน้าพูดไปเรื่อย ๆ
“ใช่ กัสก็รู้สึกว่ากัสเห็นแก่ตัว แต่ก่อนนั้นกัสก็คิดว่ากัสรักแจง แต่เมื่อเจอบิว กัสกับรู้ว่าความรู้สึกที่กัสรู้สึกกับแจงและบิวแตกต่างกัน “
“ยังไง” กัสไม่ตอบ แต่ส่ายหน้าช้า ๆ และถ้าเมิงไม่รู้แล้วใครจะรู้วะเนี่ย
“แต่กัสก็ไปเคลียร์กับแจงมาแล้วนะ”
“หา!!! เคลียร์แล้วเหรอ?”
“อืม”
“อย่าบอกนะว่าไอ้แผลที่หน้าพวกนี้เป็นเพราะว่าไปเคลียร์กับแจง”
“อืม”  
“แล้วแจงว่าไร”
“แจงเขาเข้าใจดี  ว่าความรักมันบังคับกันไม่ได้”
“บิว.....บิวเกลียดกัสไหม???”
ตอนนี้ผมยังให้คำตอบมันไม่ได้หรอกครับ ว่าผมจะเกลียดมาดีหรือเปล่า เพราะว่าความรู้สึกของผมตอนนี้มันโหว่งๆๆ พิกล ผมไม่อยากใช้เหตุผลและสมองในการชั่งน้ำหนัก  ผมอยากใช้ความรู้สึกและหัวใจในการวัด  แต่ตอนนี้ ผมเหนื่อยเหลือเกิน เกินกว่าจะรับหรือวัดอะไรได้  
“ขอเวลาหน่อยได้ไหม…………………….”  
เรื่องนี้ ผมคงต้องปรึกษาไอ้แป๋มซะแล้ว แล้วจะได้ถามมันด้วยว่ามันคุยอะไรกับไอ้กัสบ้าง..............
“ขอเวลาหน่อยได้ไหม…………………….”  เรื่องนี้ ผมคงต้องปรึกษาไอ้แป๋มซะแล้ว แล้วจะได้ถามมันด้วยว่ามันคุยอะไรกับไอ้กัสบ้าง...............
“กัสเข้าใจ...กัสจะรอนะ”  รอยยิ้มบาง ๆ เริ่มปรากฎบนใบหน้ามัน
“แต่ช่วงนี้กัสอยู่ห่าง ๆ บิวสักพักได้ปะ”  รอยยิ้มบาง ๆ ของมันหายไปทันทีเมื่อผมพูดจบ
“ทำไมอะ” ท่าทางมันจะงงเหมือนกัน
“มันอาจจะทำให้กัสรู้ใจตัวเองมากขึ้นไง”  ผมจะได้มั่นใจด้วยอะครับว่าที่มันพูดแบบนี้ไม่ใช่เพราะว่ามันแค่สงสารผม
“ก็ได้....แต่นานไหมอะ”  โอ้ย เห็นหน้ามันตอนนี้แล้วอดสงสารไม่ได้ แต่ต้องใจแข็งไว้ก่อน
“บิวขอเวลาเดือนหนึ่งละกัน  แต่กัสจำไว้นะ ว่าที่บิวทำเนี่ย ไม่ใช่เพื่อตัวเอง แต่เพื่อกัสต่างหาก  บิวอยากให้กัสแน่ใจว่าสิ่งที่กัสทำทั้งหมด ไม่ใช่เพราะว่าสงสารบิว และอยากให้กัสรู้ใจตัวเองมากขึ้น กัสจะได้ไม่เสียใจทีหลัง...นะ” ผมพยายามอธิบายมันให้มันเข้าใจมากที่สุดถึงจุดมุ่งหมายจริง ๆ ของผม  มันคงไม่มีอะไรแย่ไปกว่านี้แล้วหละ
“ก็ได้...กัสสัญญา”
“เริ่มเมื่อไหร่อะ”  เออนั่นอะดิ  ยังไม่ได้คิดเลยว่าจะเริ่มเมื่อไหร่ดี
“อาทิตย์หน้าได้ไหม”  กัสมันเสนอขึ้นมาครับ  มันคงเห็นผมเงียบไปเพราะกำลังใช้ความคิด มันเลยอ้อนต่อ โดยอ้างว่าให้มันได้ตั้งตัวบ้าง ไอ้ผมมันก็คนใจอ่อนซะด้วย ก็เลยตอบตกลงมันครับว่าจะให้มันเริ่มอาทิตย์หน้า และอีกอย่างมันก็เป็นช่วงเปิดเทอมพอดีด้วย
“ได้ งั้นเริ่มอาทิตย์หน้า” ผมตอบตกลงมัน มันก็ยิ้มหน้าบานเลยครับ มันคงคิดว่ามีเวลาอาทิตย์หนึ่งที่จะเปลี่ยนใจผมมั้ง แต่ไม่มีทางหรอกครับ หุหุ
“งั้นคืนนี้  กัสค้างที่นี่นะ  เมื่อยแล้ว ขี้เกียจขับรถกลับบ้าน  เจ็บแผลด้วย”  มันบ่นเสร็จก็กระโดดขึ้นไปยึดพื้นที่บนเตียงทันที
“เฮ้ย ไม่ได้นะ  มีบ้านก็กลับไปนอนบ้านดิ มานอนอะไรที่นี่หละ”  ผมทั้งดึงทั้งลากมันให้ลุกออกจากเตียง แต่มันก็ทำตัวอ่อน พร้อมทั้งยึดเตียงเป็นตุ๊กแกไว้แน่น จะดึงจะลากยังไงก็ไม่หลุด จนผมเหนื่อย หมดแรงข้าวต้ม ยอมแพ้มันไปในที่สุด ทำไมเมิงเปลี่ยนโหมดไงจังวะ
พอมันเห็นผมหยุดดึงแล้ว มันก็หรี่ตาขึ้นมามองนิดหนึ่ง พร้อมกับยิ้มที่มุมปาก ก่อนจะหลับตาลงไปเหมือนเดิม
“นี่ ถ้าจะนอนนะ ไปอาบน้ำก่อน ไม่งั้นถีบตกเตียงจริง ๆ ด้วย”  ผมขู่มันครับ
“โห ใจร้ายอะ  เจ็บแผลอยู่เลย ไม่อาบไม่ได้หรอ เสื้อผ้าก็ไม่ได้เอามา”  มันยังมีหน้ามาต่ออีก
“ไม่ได้ ถ้าไม่อาบก็กลับบ้านไป”
“แล้วจะเอาเสื้อผ้าที่ไหนเปลี่ยนหละ”  
“อืม...ของบิวนี่แหละ” พูดจบผมก็ไปคุ้ย ๆ เสื้อกับกางเกงตัวที่ใหญ่ที่สุดในตู้เสื้อผ้า ในที่สุดก็เจอครับ เป็นเสื้อแถมมาจากน้ำชาเขียว
“อะ เอาไป” พูดจบผมก็โยนเสื้อใส่หน้ามัน แต่มันหลบทันครับ  เพราะว่าตอนนี้มันลุกขึ้นมานั่งบนเตียงแล้ว
“บิวอะ ใจร้าย อย่าลืมสิ กัสมีเวลาแค่อาทิตย์เดียวนะ ก็จะไม่ได้เจอบิวตั้งเดือนหนึ่งแหนะ” มันบ่นอะไรไม่รู้อู้อี้ พร้อมกับเดินเข้าห้องน้ำไป
สักพักผมได้ยินเสียงน้ำจากฝักบัวดังขึ้น แสดงว่ากำลังอาบอยู่ ส่วนผมก็เดินไปตรงระเบียง หมุนกรงเจ้าปลาทองที่ตอนนี้ว่างเปล่าเล่น ไม่น่าเชื่อเหมือนกันนะว่าการสูญเสียสิ่งที่อยู่ใกล้ตัวจนเราเคยชินเนี่ยะ จะเจ็บได้มากมายขนาดนี้ และผมคงจะไม่เลี้ยงอะไรอีกแล้ว ไม่อยากต้องเจ็บตอนมันจากไปเหมือนเจ้าปลาทองอีก
“บิว ๆ ลืมผ้าเช็ดตัวอะ  หยิบให้หน่อยดิ” เสียงจากไอ้บ้ากัสตะโกนออกมาจากในห้องน้ำครับ ทำให้ผมต้องตื่นจากภวังค์ แหมมันน่านัก กำลังคิดอะไรเพลิน ๆ
“เออ แป็บๆ” พร้อมกับเข้าไปคุ้ยหาผ้าเช็ดตัวให้มัน
“อะ ได้แล้ว ยื่นมือออกมาดิ”  สักพักไอ้กัสมันก็เปิดประตูจากข้างในพร้อมกับยื่นหน้ากับมือขาว ๆ ออกมาโดยใช้ประตูบังส่วนล่างเอาไว้
ผิวขาว ๆ ที่มีหยดน้ำเกาะเต็มตัว ทำเอาผมกำเดาแทบไหล แต่ต้องเก็กหน้าเอาไว้ แต่ไอ้เลือดไม่รักดีดันวิ่งพล่านไปทั่วหน้า ทำให้ไอ้กัสมันเห็น
จนได้
“อะๆๆ  อย่านะ รู้นะว่าคิดอะไร”
“ไอ้บร้า”  อายมากครับ  เลยโดยผ้าขนหนูใส่หน้ามันพร้อมกับเดินปึง ๆ ออกมาตรงระเบียงเพื่อมาสงบจิตสงบใจ พูดมากเดี๋ยวก็จับปล้ำเลยนิ ตอนนี้ได้ยินเสียงมันหัวเราะแว่ว ๆ ดังออกมาจากในห้องน้ำครับ  
สักพักนึงไอ้กัสมันก็พันผ้าเช็ดตัวเตินเปลือยท่อนบน ประหนึ่งจะโฆษณาแป้งเย็นออกมาจากห้องน้ำ โอ้ยพอผมหันไปเห็นเท่านั้นแหละ แทบกระอักเลือด คนบ้าอะไรขาวชะมัด แต่ว่าตรงแถว ๆ เอวมันมีรอยฟกช้ำนิด ๆ ไหล่เป็นไหล่ อกเป็นอก โอ้ยจะบร้าตาย  ไอ้กัสคงสังเกตเห็นว่าผมแอบมองมันอยู่มันแกล้งเดินเข้ามาหา
“ทำอะไร”  ผมถามมันปากคอสั่น
“เปล่า”
“เปล่าแล้วเดินมาทำไม”  ตอนนี้ผมถอยหลังไปชิดกับประตูตรงระเบียงแล้วครับ
“ก็แค่.............” ผมตั้งท่าจะร้องแต่ไม่ทันมันแล้วครับ เพราะว่ามันเอามือทั้งสองข้างของมันขึ้นมาโอบผมไว้ทั้งตัว ตอนแรกก็ดิ้นพอเป็นพิธี แต่พอเวลาผ่านไปสักพัก ชักรู้สึกดี เลยยืนให้มันกอดนิ่ง ๆ
“ขอกอดนิดเดียว....ได้ไหม”  นี่เมิงไม่ถามกรูพรุ่งนี้เลยหละ  ก็เมิงกอดกรูมาแล้วนิ  ผมไม่ได้ตอบครับ แต่ยืนนิ่ง ๆ ให้มันกอดอยู่อย่างนั้น ช่างมัน ตามใจมันซะหน่อย มันมีเวลาแค่อาทิตย์เดียว ก่อนที่มันจะต้องหายไปจากผมตามสัญญาที่ได้ให้ไว้เพื่อเป็นการพิสูจน์ว่ามันรักผมจริง ๆ
ตัวมันอุ่นดีเนอะ หน้าอกมันก็แน้นแน่นเนอะ ตัวก็หน๊าหนา ท้องมันก็แข๊งแข็ง แต่ก่อนที่มันจะทำอะไรมากกว่ากอด ผมต้องรีบสลัดความคิดบ้า ๆ ออกจากหัว อิอิ
“กัส ไม่หนาวเหรอ ไปใส่เสื้อดิ”
“อีกนิดนะ”
“1............2..............”  ยังไม่ทันนับถึงสาม ไอ้กัสก็เผ่นแนบออกจากตัวผม ไปใส่เสื้อทันที เป็นอันรู้กันว่าถ้าผมนับแบบนี้เมื่อไหร่ แสดงว่าผมเอาจริง
หลังจากที่มันแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยแล้ว ปะแป้งเด็กซะขาววอก มันก็มานั่งที่ปลายเตียงดูผมทำนั่นทำนี่ไปเรื่อยเปื่อย ไอ้ผมก็ไม่ชินกับการมีคนมานั่งจ้องเวลาทำอะไร
“นี่จะมองอีกนานไหม”
“ก็บิวน่ามองนิ” แหม ไม่ต้องมาทำหน้าเจ้าเล่ห์ใส่กรูเลย
“พูดแบบนี้มากี่คนแล้วหละ”  1 ดอก จัดไป หน้ามันหงิกเป็นกระด้งทันที
“พูดแบบนี้ใช่ไหม  ได้” พูดจบมันก็สาวเท้าก้าวเข้ามาประชิดตัวผมทันที
“ว๊าก ไอ้เชี่ย ไอ้กัส ปล่อยกรู”
“ว๊าก ไอ้เชี่ย ไอ้กัส ปล่อยกรู”
“ไอ้กัส เมิงจะทำอะไรกรู”  แต่ให้ร้องให้ตายก็ไม่มีผลครับ ตอนนี้ตัวผมลอยไปอยู่บนบ่ามันเรียบร้อยแล้วครับ
“เมื่อกี้พูดว่าอะไรนะ”  มันถามผมไปด้วยมือมันก็ตีก้นผมไปด้วย  
“ไอ้เชี่ย ปล่อย กรูกลัว”  ผมยังคงแหกปากลั่นห้องให้มันปล่อยผม แต่มันก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะยอมปล่อยลง ผมเลยต้องใช้ไม่นวม พูดดี ๆกับมัน
“กัสครับ  ปล่อยบิวนะครับ บิวกลัวนะครับ”
“อ๊ะ พูดดี ๆ อย่างนี้น่าฟังหน่อย”
.....ยิ้มให้ความผิดหวัง อย่างคนคุ้นเคยยิ้มให้ความมืดมน    อย่างคนรู้จักกันนี่คือเพื่อนเก่าที่เราต้องเจอ เจอกันเมื่อนานแสนนาน............
น่านเสียงสวรรค์มาช่วยผมแล้วครับ โทรศัพท์มา ใครโทรมาไม่รู้ สงสัยคงต้องกราบงาม ๆ1 ที
“กัส ปล่อยก่อนโทรศัพท์มา” แต่นอกจากมันจะไม่ปล่อยผมลงแล้วมันยังแบกผมเดินไปหยิบโทรศัพท์ตรงหัวที่นอนพร้อมกับดูที่หน้าจอ
“ใครโทรมาอะ”  ผมถามไอ้กัสหลังจากที่เห็นมันนิ่งไปไม่ยอมกดรับสักที จนผมต้องแย่งโทรศัพท์มันขึ้นมาดู
“พัด”

Ifoot-ballZ

อ่านไม่รึ้เรื่องละน้ำตามันจะไหล เรื่องนี้เศร้าแต่ไม่สะเทือนใจแบบเรื่องที่แล้ว เรื่องนั้นไม่กล้าอ่านเลย

Ifoot-ballZ

ต้นฉบับโพสต์โดย ballove เมื่อ 2012-1-19 05:08
อ่านไม่รึ้เรื่องละน้ำตามันจะไหล เรื่องนี้เศร้าแต่ไ ...

ไม่มีคนมารักก็แบบนี้แหละพี่1อินกะนิยาย อิอิ

abcdefghij

อ่านแล้วมันๆๆๆมากๆๆๆ สงสารบิวอ่ะ

pongsakron01

ขอบคุณครับ

whywhy

โคร ต ๆ อ่ะ Smile :')

soigiro

ขอบคุณครับ ^_^

manza555

สนุกมากๆเลย

pkclub2146

ขอบคุณครับ

ขอบคุณครับ

x_man19

ขอบคุณมากๆนะครับ

mind19mindPSU

ยิ่งอ่านยิ่งสนุกคร๊าบบ ขออ่านต่อนะคับ

aRmkung

ขอบคุณครับ

gigusa

ขอบคุนมากคับ

Klong

เริ่มสนุกแล้วสิ

imanaji

ขอบคุนมากครับ

pun_pun

ขอบคุณครับ

dung

ขอบคุณครับ

KillTi

สุดยอดเลยอ่ะคร๊าฟ

doltae

ขอบคุณครับสนุกดีครับ

kiwwy

ขอบคุณมากๆค่ะ ปรับให้เร็วก่อนจะเสียไป{:sm-52:}