มีสิทธิ์ไหม...ที่จะรักใครสักคน (17)

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับ และขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
“คือ บิวยังไม่พร้อมอะ” ตอนนี้ผมเอามือปิดปากมันอยู่ เมื่อผมพูดจบ กัสมันก็ทำหน้างงนิดหนึ่งพร้อมกับแลบลิ้นเลียบริเวณมือของผม ทำให้ผมต้องรีบชักมือกลับ
“บิวไม่พร้อมไม่เป็นไร  แต่กัสพร้อมแล้วนิให้กัสทำก่อนก็ได้” ก่อนที่จะก้มลงมาหาปากผมอีกครั้งแต่คราวนี้ผมรู้ทันเลยเบี่ยงหน้าหนี ทำให้ปากมันสัมผัสได้ที่แก้มผมเท่านั้น เสียงมันหลุดหัวเราะในลำคอดังขึ้นก่อนที่จะบดปากและจมูกมันลงไปที่แก้มผมและขยี้แรง ๆ ด้วยความหมันเขี้ยว
“ไม่เอาหน่า กัส” พูดไปมือก็พยายามจะดันหน้าอกมันออก จนมันต้องชักมือออกจากเสื้อผมและรวบมือทั้งสองข้างของผมไว้เนื้อหัว  กรูเสร็จแน่ๆ
ตอนนี้รอยยิ้มของมันบ่งบอกว่าผมคงไม่รอดแน่ ๆ ตอนนี้หน้ามันเคลื่อนเข้าใกล้หน้าผมเป็นครั้งที่สามในรอบคืนนี้ ปลายจมูกมันจรดปลายจมูกผม
“กัสจะทำให้บิวมั่นใจว่ากัสรักบิวจริง ๆ นะ ยังไงสัญญาก็คงต้องเป็นสัญญา แต่กัสขอรับรองด้วยเกียรติทั้งหมดที่กัสมีนะว่า กัสจะรักบิว จะรักแค่บิว แค่บิวคนเดียว  แต่บิวอย่ามีคนอื่นนะ”
พูดจบก็เริ่มบดขยี้ปากผมอีกครั้ง แต่คราวนี้นุ่มนวลขึ้น และหลังจากที่ผมเริ่มเคลิ้ม ผมก็เริ่มรู้สึกว่า การถูกคนที่เรารักจูบนั้นมันหวานมากแค่ไหน  
มือผมที่เคยดันหน้าอกมัน ก็เริ่มเปลี่ยนมาเป็นคล้องไปที่คอมัน หยอกเย้ากับผมมันเล่นเบา  ๆ เสียงที่เคยต้านทานกลายเป็นเสียงครางเบา ๆ
ริมฝีปากที่เคยปิดสนิทแน่น เริ่มเผยอออกรอรับรสจูบที่หวานแสนหวานและ..........ยิ้มให้ความผิดหวัง อย่างคนคุ้นเคยยิ้มให้ความมืดมน    อย่างคนรู้จักกันนี่คือเพื่อนเก่าที่เราต้องเจอ เจอกันเมื่อนานแสนนาน............
เสียงโทรศัพท์ผมดังขึ้นมา ทำเอาผมสะดุ้ง แต่ไอ้กัสยังไม่มีอากาสสะทกสะท้านแต่อย่างใดทั้งปากและมือยังคงทำหน้าที่ของมันได้อย่างดีเยี่ยม ผมตัดสินใจเอื้อมมือไปหยิบมาดู
“แป๋ม”
“ว่าไง” ผมพูดกรอกสายลงไปในขณะที่กัสเริ่มลงไปไซร์ซอกคอผมพร้อมกับกัดเบา ๆ  ส่วนมือมันก็เริ่มปลดชุดนอนผมออก
“ทำไรอยู่วะ”  ไอ้แป๋มมันถามกลับมา เมิงจะให้กรูบอกไหมละว่ากรูทำอะไรอยู่
“อืม เปล่า กำลังจะ......อึ้ย..จะนอนแล้ว”  ไอ้กัสนะสิครับมันแกล้งผมอีกแล้ว มันเลียติ่งหู จุดยุทธศาสตร์ของผม
“แน่ใจนะว่าเมิงจะนอน”  
“อืม แน่ใจสิ”  หวังว่าเสียงผมคงไม่สั่นหรอกนะ
“อ๊า......จ๊วบ...” ไอ้กัสครับมันจงใจทำเสียงดัง ๆ
“ไอ้บิว.....ไอ้ลามก เมิงทำเสียงอะไร” เสียงไอ้แป๋มด่ามาตามสาย
“กร....กรูไม่ได้ทำนะเว้ย”  เสียงผมสั่นอย่างควบคุมไม่ได้ เมื่อตอนนี้ไอ้กัสเริ่มหยอกกับหัวนมผม จนผมต้องงอตัวด้วยความเสียว
ตอนนี้ไอ้กัสเงยหน้าขึ้นมายิ้มให้ผม ก่อนที่จูบที่มุมปากผมดังจ๊วบจ๊าบ ทั้ง ๆ ที่ผมก็ถือโทรศัพท์จ่อปากอยู่ ทำให้ไอ้แป๋มได้ยินเสียงชัดเจน
“ไอ้บิว นี่เมิงอย่าบอกนะว่าเมิงกำลังทำ......”
“ทำอะไร อึ้ย”  ผมร้องขึ้นอย่างควบคุมไม่ได้ เพราะไอ้กัสมันเริ่มเลื้อยมือของมันลงไปที่ก้นผมแร้ว  เสียวเว้ย
“ไอ้กัสใช่ไหม นี่เมิงอยู่กับไอ้กัสใช่ไหม  ไอ้กัสมันข่มขืนเมิงใช่ไหม  เมิงรอกรูแป็บหนึ่ง เดียวกรูไปหา กรูจะไปจัดการเอง”
“ไอ้แป๋ม...นี่ไอ้เมิงฟัง.....” พูดยังไม่ทันจบไอ้แป๋มก็วางสายไปทันที ปล่อยให้ผมเรียกมันดังลั่นไปตามสาย แต่ไม่เป็นผล งานเข้าแล้วสิวะกรู  ไอ้เชี่ยไม่ฟังกรูเลย   อีกไม่นานมันคงมาถึงนี้แล้ว คงได้เห็นภาพปะละแฮมกันแน่
“กัส....กัส”  ผมเรียกไอ้กัสที่ขณะนี้กำลังเมามันกับยอดอกผมอยู่
“หือ”  มันตอบแต่ยังคงไม่หยุด
“ไอ้แป๋มจะมาที่นี่แล้ว หยุดก่อน  พอก่อน” ผมดันมันขึ้น กลัวไอ้แป๋มจะมาแล้วมาเห็นภาพบัดสีบัดทะเหลิง
“บ้านมันอยู่ตลิ่งชัน กว่าจะมาถึงลาดพร้าวก็อีกนาน  ยังทัน”  พูดจบก็หันไปจัดการกับหน้าอกผมต่อ
“เออหวะ ไกลเหมือนกันคงทันแหละ” คิดได้ดังนั้น ผมก็เลยปล่อยให้ไอ้กัสมันทำต่อไป ในเมื่อใจผมมันก็เรียกร้องเหมือนกันนิเนอะ...อุอุ
หลังจากเสร็จสมอารมณ์หมาย  กัสก็ยังไม่ยอมคลายอ้อมกอดจากผม
“กัสรักบิวนะ” คำ ๆ นี้ไอ้กัสมันพูดซ้ำไปซ้ำมาอย่างไม่รู้จักเบื่อ ก่อนที่มันจะพลิกตัวลงลงนอนลงข้าง ทำเอาตอนนี้ผมโล่งไปหมด ร่างกายของเราทั้งสองคนเปียกชื้นไปด้วยเหงื่อ เสียงหอบเบา ๆ ของผมทำให้ไอ้กัสประคองหัวผมไปหนุนอยู่บนหน้าอกมัน
หัวของผมกระเพื่อมตามจังหวะการหายใจที่เร็วของมัน นอนคิดอะไรเพลิน ๆ ก็ต้องสะดุ้งยันตัวเองลุกขึ้นนั่ง ความเจ็บจี๊ดของร่างกายเบื่องล่างทำเอาผมหลุดครางซี๊ดออกมา แต่ก็ต้องฝืนไว้ หันกลับไปฉุดแขนไอ้กัสให้ลุกขึ้นหลังจากที่มันทำท่าว่าจะหลับไปทั้ง ๆ ที่ยังแก้ผ้าอยู่
“ไอ้กัส ลุกขึ้นก่อน เร็ว”
“อือ ขอนอนเลยไม่ได้เหรอ  เหนื่อยอะ” เมิงเหนื่อย แต่กรูเจ็บ
“ไม่ได้โว้ย เร็ว ๆ ไอ้แป๋มจะมาแล้วนะโว้ยย” ผมทั้งลากทั้งดึงไอ้กัสที่ขืนตัวเองไว้ และดึงผมลงไปทับบนหน้าอกมัน
“มาก็ไม่เห็นเป็นไรเลย มันจะได้รู้ว่ากัสรักบิวไง”  พูดจบก็จูบหน้าผากผมทีหนึ่ง แต่ผมไม่ตลกด้วย กลัวไอ้แป๋มมาเจอภาพนี้เข้าแล้วมันจกต๊ก
กะใจ
“จะเข้าไปอาบน้ำหรือเปล่า ถ้าไม่ไป ก็ไม่ต้องมาคุยกัน”
“โห ไรวะ มีขู่ด้วย ไปก็ได้”
พูดจบมันก็ยันตัวมันขึ้นแบบขี้เกียจ ก่อนจะเดินโทง ๆ เพื่อจะเข้าไปในห้อง ไม่อายผีบ้านผีเรือนบ้างเลยเมิง มันเดินไปสักพักก็หยุด และก็วิ่งกลับมาที่เตียงใหม่ ทำให้ผมเห็นอะไรต่อมิอะไรด้านหน้า โอ้ย กรูจะละลายคาเตียงแล้ว  ตอนมีอะไรกันก็ไม่ทันได้มอง ก็แหม มันอะนะ  อายอะ
“เออ กัสจะถามว่า เมื่อกี้เจ็บไหม”  ไอ้นี่ ความรู้สึกช้าจริง ๆ
“เจ็บดิ ถามได้ บอกให้เบา ๆ ก่อนก็ไม่ฟัง คนไม่เคยนะเว้ย”
“ก็แหม มันอดใจไม่ไหวนิ”  *คุณ*ด้าน เมิงพูดมาได้ยังไง
“ทีหลังไม่เอาแล้วด้วย เจ็บชิบ” พูดไปร้องไป  ระบบไปหมด จะขยับตัวแต่ละทีก็ลำบาก เมื้อกี้เอามือไปแตะ ๆ เลือดซืมออกมานิด ๆ
“ไป ได้แล้ว เร็ว ๆ ด้วย เดี๋ยวไอ้แป๋มมาแล้ว” คราวนี้ว่าง่ายครับ มันยอมลุกไปเข้าห้องน้ำแต่โดยดี แต่ไม่วายกระโดดหอมแก้มผมฟอดใหญ่ก่อนจะวิ่งหัวเราะเข้าไปในห้องน้ำ
ส่วนผมนั้นก็ต้องหันมาจัดการกับเตียงที่เลอะเทอะไปหมด เยอะจริง ๆ นะเมิงของเมิงเนี่ย.....ยิ้มให้ความผิดหวัง อย่างคนคุ้นเคยยิ้มให้ความมืดมน    อย่างคนรู้จักกันนี่คือเพื่อนเก่าที่เราต้องเจอ เจอกันเมื่อนานแสนนาน............
ไอ้หยา  มาแล้ว ไอ้แป๋มมาถึงแล้วแน่ ๆ ไอ้กัสนะไอ้กัส เพราะเมิงคนเดียว บอกว่าไม่ต่อ ไม่ต่อก็ไม่เชื่อ แล้วจะทำไงดีวะเนี่ย เสียงโทรศัพท์ก็ยังคงดังไม่หยุด
“ฮัลโหล ว่าไงแป๋ม”
“ไอ้บิว กรูถึงละ อีก 5 นาทีกรูจะขึ้นไปนะเว้ย  นี่ไอ้กัสมันไม่ได้ทำอะไรเมิงใช่ไหม”
“เออ..เออ”
“เมิงไม่ต้องพูดอะไร รอกรูแป็บ กรูกำลังจะขึ้นไป”
“หา.....นี่เมิงกำลังจะขึ้นมาเหรอ  เมิงต้องเดินขึ้นมานะเว้ย ลิฟท์มันเสีย”  หวังว่ามันคงเชื่อนะ
“เออหน่า ห้องเมิงก็อยู่ไม่สูง  รอกรูแป็บ”
ชิบหายแล้วไง  ไอ้บิวนะไอ้บิว  ยอมเผลอไผลไปกับไอ้กัส แล้วเมิงจะทำไงดีวะเนี่ย ให้ไอ้กัสหลบใต้เตียงเหรอ  ไม่ดี ๆ หรือว่าจะให้มันอยู่ใน
ตู้เสื้อผ้า  ตัวมันก็ใหญ่ชิบ จะหลบหมดไหมเนี่ย แต่ก่อนที่จะคิดอะไรได้ ก็ต้องรีบไปคุ้ยเสื้อผามาใส่ก่อน เพราะว่าตอนนี้พันผ้าเช็ดตัวไว้ผืนเดียว เอาวะ ช่างมัน ทำลายหลักฐานก่อน
“ก๊อก ๆ”  ตายแล้วกรู ตายแน่ๆ
“ไอ้บิว เปิดประตู เป็นไรปล่าววะ เปิดประตู”
“เออ ๆ เดี๋ยว ๆ “
ก่อนเปิดประตู อดไม่ได้ที่จะหันไปสำรวจห้องว่าเรียบร้อยหรือไม่ เตียง...เรียบร้อยดี พื้น...เรียบร้อยดี คนในห้องน้ำ...ตายละหว่า ฮำเพลงสบายใจเลยนะเมิง  จะแก้ตัวว่าไงดีเนี่ย ช่างมัน เดี๋ยวค่อยว่ากัน เอาหละ พร้อมละ 1.2......3
“หวัดดีแป๋ม  มาได้ไงเนี่ย”  ผมเปิดประตูออกไปพร้อมกับพูดทักทายแป๋มด้วยสคริปที่ท่องมา  พอเห็นหน้ามันงง ๆ เอ๋อ ๆ ก็เพิ่งนึกออก  กรรมละ มันเพิ่งบอกนิหว่าว่ามันจะขึ้นมา แล้วทำไมไปทักมันยังงั้นวะ  ไม่ได้ละ มีพิรุธละกรู
“เมิงเป็นไรปะเนี่ย”  ไอ้แป๋มมันถามพร้อมกับชะโงกหน้าเข้ามาดูในห้อง ก่อนที่จะดันผมที่พยายามยืนขวางมันไว้ออกมา
“เออ ไม่เป็นไร”  หวังว่ามันคงจะจับน้ำเสียงที่พิรุธของผมไม่ได้นะ
“กรูขอเข้าไปหน่อย” พูดจบมันก็ผลักประตูผัวะเข้ามาในห้อง ก่อนที่จะมองไปรอบ ๆ ห้องเพื่อหาอะไรบางอย่าง
“เมิงมองหาอะไรวะ”  ผมถามมันเมื่อมันเดินไปเปิดนู่น หยิบนี่ขึ้นมาดู  หุหุ เมิงไม่ทันกรูหรอก กรูเก็บหมดแล้วทั้งเสื้อผ้าไอ้กัส ข้าวของไอ้กัส รองเท้าด้วยแต่...”บิวอาบน้ำเสร็จแล้ว”
“ไอ้กัส”  แหม เสียงผมกับไอ้แป๋มผสานกันได้ลงตัวดีจริง ๆ ส่วนไอ้เจ้าของเสียงนั่นยังทำเป็นทองไม่รู้ร้อน ตีหน้าตายใสซื่อ บริสุทธ์ มันมอง
หน้าผม และหันไปยิ้มพร้อมกับยกมือขึ้นทักทายแป๋ม
“บิว ฉันว่าแกกับฉันคงต้องคุยกันยาว ๆ แล้วหละ แต่ว่าตอนนี้ฉันว่าแก...เออ...แกรีบไปจัดการตัวแกให้เรียบร้อยก่อนเถอะเมิง...โอ้ย! อะไรกันเนี่ย ฉันจะเป็นลม แล้วนี่กรูมาทำด๋อยอะไรวะเนี่ย”  พูดจบไอ้แป๋มก็เปิดประตูกลับออกไปทันที พร้อมกับบ่นเป็นหมีกินผึ้ง  ทิ้งให้ผมยืนอายแทบแทรกแผ่นดินหนีอยู่ตรงนั้น  แต่ว่าเอ๊ะ  ทำไมกรูต้องจัดการอะไรกรูด้วยวะ  คิดว่าเคลียร์ทุกอย่างแล้วนิหว่า
“บิว บิว”อยู่ ๆ ไอ้กัสมันก็เรียกผม ทำเอาสติสตังผมกลับคืนมา
“อะไรเหรอกัส”
“บิวใส่เสื้อกลับด้านอะ”
“ชิบผายแล้วไงหละ มิน่าละเมื่อกี้ไอ้แป๋มถึงได้พูดแปลก ๆแล้วเนี่ยกรูจะอธิบายกับมันยังไงดีวะเนี่ย“บิว บิว”อยู่ ๆ ไอ้กัสมันก็เรียกผมทำเอาสติสตังผมกลับคืนมา
“อะไรเหรอกัส”
“บิวใส่เสื้อกลับด้านอะ”

jun2010

ขอบคุณครับ

Ifoot-ballZ

น่ารักดีนะ แต่อยากให้เป็นฟิล์มมากกว่าอยู่ดี

abcdefghij

ชอบบิวอ่ะ น่าสงสารมากๆๆๆเลย

pongsakron01

ขอบคุณครับ

whywhy

โคร ต ๆ อ่ะ Smile :')

soigiro

ขอบคุณครับ ^_^

manza555

บิวจะเส็ดกัสมั้ยน้าาา อิอิ

pkclub2146

ขอบคุณครับ

x_man19

ขอบคุณมากๆนะครับ

mind19mindPSU

บิว....ไม่รอดแน่ๆ อ่านต่อนะครับ

aRmkung

ขอบคุณครับ

gigusa

ขอบคุนมากคับ

Klong

เอาแล้วบิวเส็ดกัสแน่

imanaji

ขอบคุนมากครับ

dung

ขอบคุณครับ

KillTi

สุดยอดเลยอ่ะคร๊าฟ

doltae

ขอบคุณครับสนุกดีครับ

kiwwy

ขอบคุณมากๆค่ะ อิอิ น่ากลัวที่สุด {:sm-32:}

kamaji

ขอบคุนคราบ