มีสิทธิ์ไหม...ที่จะรักใครสักคน (25)

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับ และขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
“ไม่เป็นไรหรอก  อย่างนี้ดีแล้ว เจ็บแป๊บเดี๋ยวก็หาย” ผมไม่อยากให้คุณป้าไอ้กัสรู้สึกไม่ดีกับผมเดี๋ยวเขาจะหาว่าผมมาฟ้องไอ้สองคนนี่ และอีกอย่าง หากเขาไม่ยอมรับให้คบกันไปมันก็คงยิ่งแย่ลงไปเปล่า ๆ
“แล้วแกคิดว่าแกเจ็บคนเดียวเหรอ  แล้วไอ้กัสหละ” ไอ้แป๋มมันพูดขึ้นมา ทำเอาผมสะอึกนี่มันยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเกิดอะไรกับผม
“ฉันรู้นะเว้ยว่าแกสองคนนะรักกัน แล้วแกจะยอมแพ้ปัญหาแค่นี้เหรอวะ”
“แล้วแกจะให้ฉันทำยังไงวะ จะให้กรูเดินเข้าไปบอกป้ามันหรอว่า ไม่ ไม่มีวัน เรารักกัน เราจะไม่เลิกกัน อย่างนั้นนะเหรอ” ผมเริ่มพูดเสียงดังมากขึ้น
“ให้มันเป็นยังงี้นะ ดีแล้ว” มันคงต้องเป็นอย่างนั้นแหละ
หลังจากนั้นผมก็ออกจะบ้านไอ้แป๋มเพื่อจะกลับหอ พอถึงหน้าหอพักก็เจอกัสนั่งรออยู่ก่อนแล้ว   คิดอยู่แล้วว่าต้องเจอกัสที่นี่ เพราะตลอดทางกัสได้โทรหาผมตลอด  พอกัสเห็นผมก็รีบวิ่งเข้ามาหาทันที
“บิว ๆ หายไปไหนมา แล้วทำไมไม่รับสายกัส  แล้ว..แล้ว นี่ทำไมรีบออกจากบ้านมา...แล้วทำไมไม่บอกกัสก่อนหละ”  
กัสละล่ำละลักถามผมด้วยหน้าตาตื่น ผมเห็นแล้วเกือบจะใจอ่อน แต่ไม่ได้หรอก ผมตัดสินใจแล้ว จึงไม่ตอบคำถามกัสใด ๆ ทั้งสิ้น และเลี่ยงเดินขึ้นห้องไป  โดยมีกัสเดินตามมาติด ๆ พอขึ้นมาถึงห้อง กัสก็ยังตามเข้ามาถามผมด้วยความเป็นห่วง ผมเข้าใจความรู้สึกกัสดีว่าคงเป็นห่วงผมจริง ๆ  
“บิว ๆ บิวเป็นอะไรไป  แล้วนี้หายไปไหนมาหรอ  แล้วทำไมไม่รับสายกัส แล้ว...”
“เราเลิกกันเถอะ” ผมสวนแทรกกลับไป ก่อนที่กัสจะถามผมต่อ
“..........................................บะ...บิว” กัสครางออกมาอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง
“เรา  เลิก  กัน  เถอะ”  ผมเน้นทีละคำเพื่อตอกย้ำให้กัสได้ยินชัด ๆ อีกครั้ง
“ทะ...ทำไม...ไม่จะ...จริงใช่ไหม”เสียงสั่น ๆ พร้อมกับสีหน้าของกัสทำให้ผมต้องหันหลังให้เพราะเกรงว่าจะร้องไห้ออกมา รู้สึกเหมือนมีก้อนอะไรมาจุกอยู่ที่คออยู่ในขณะนี้
ตอนนี้กัสเงียบไปแล้ว ได้ยินแต่เสียงสะอื้นเบา ๆ ของกัสพร้อมกับเสียงครางเบา ๆ ว่าไม่จริง ๆ ซ้ำไปซ้ำมา ผมอยากจะหันกลับไปขอโทษใจจะขาด แต่ถ้าผมทำอย่างนั้น เรื่องก็คงไม่จบสักที ต้องใจแข็ง  ผมต้องใจแข็งให้ได้
“เพราะนายพัดนั่นใช่ไหมที่ทำให้บิวเปลี่ยนไป”  คำถามที่กัสถามผม ทำเอาผมตกใจ คิดไม่ถึงว่ากัสจะคิดว่าสาเหตุที่ผมเลิกกับเขาเพราะพัด  
แต่ในเมื่อกัสเขาเอ่ยมาอย่างนี้แล้ว ผมก็เลยตามน้ำไปเลย  อย่างน้อยมันก็ทำให้เขาคิดว่าผมเป็นคนที่แย่ ๆ ดีกว่าที่จะให้กัสเขาโทษตัวเองว่าเป็นความผิดขอบเขา
“ใช่แล้ว  บิวชอบพัด เราเลิกกันเถอะ อย่างน้อย ๆ จุดเริ่มต้นของเรามันก็ไม่ได้เกิดจากความรักไม่ใช่เหรอ  แค่นี้คงไม่ทำให้กัสตายหรอก  
จริงไหม”  ผมพูดได้แค่นั้น น้ำตาผมก็ไหลออกมาแบบสุดจะกลั้น ผมพยายามกลั้นเสียงสะอื้นไว้สุดฤทธิ์ และจะไม่ยอมให้กัสเห็นน้ำตาของผมเด็ดขาด
“บิวคิดอย่างนั้นเหรอ.............โธ่เว้ย!” กัสระเบิดอารมณ์ออกมาพร้อมกับหยิบของใกล้ตัวอะไรสักอย่างปาลงพื้นอย่างแรง คงจะเป็นแจกันแถว ๆ นั้น  ทำเอาผมต้องย่นคอเพราะความกลัว แต่ก็ยังไม่กล้าหันไปเผชิญหน้ากับกัสอยู่ดี
“บิวจำเอาไว้นะ  บิวเป็นของกัสแล้ว  กัสจะไม่ยอมให้ใครได้บิวไปหรอก บิวจำเอาไว้นะ”  แล้วกัสก็กระแทกกระทั้นออกจากห้องไป
จนผมมั่นใจกัสออกจากห้องผมไปแล้ว ผมจึงไม่กลั้นอะไรอีกแล้ว ปล่อยทั้งน้ำตา ปล่อยทั้งเสียงร้องไห้ออกมาแบบไม่กลัวว่าใครจะได้ยิน  
ผมอยากจะวิ่งตามกัสไปขอโทษพร้อมกับบอกรักเขาใจจะขาด  ตอนนี้สิ่งที่ผมกลัวก็คือคำพูดสุดท้ายที่กัสพูดทิ้งท้ายเอาไว้ ผมไม่รู้ว่ากัสจะทำอะไรแผลง ๆ หรือเปล่า
“กัส บิวขอโทษ ๆ”  ผมพูดซ้ำไปซ้ำมา แต่ถึงแม้ว่าพูดออกมาดังขนาดไหน  กัสก็คงไม่ได้ยินอีกแล้ว ตอนนี้ในสายตาของกัส ผมคงเป็นคนเลวไปแล้ว
หลังจากนั่งสงบสติอารมณ์สักพักใหญ่ ก็ลุกขึ้นมาเก็บเศษกระเบื้องที่กัสปาลงพื้นเมื่อกี้นี้ ระหว่างที่เก็บอยู่นั้น ความคิด ๆ หนึ่งก็แว๊บขึ้นมาในสมอง  ผมค่อย ๆ หยิบเศษแจกันขึ้นมาชิ้นหนึ่งและมองมันพร้อมตัดสินใจบางอย่าง
ผมค่อย ๆ กดเศษกระเบื้องแจกันลงบนข้อมือช้า ๆ ผมสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อรู้สึกเจ็บหลังจากเศษกระเบื้องสัมผัสลงผิวหนัง แต่หลังจากนั้นความเจ็บ
ก็เปลี่ยนมาเป็นความชา น้ำสีแดงค่อย ๆ ไหลซึมออกมาจากผิวหนัง พร้อมกับน้ำตาของผมที่ไหลออกมาด้วยความเสียใจเหมือนกัน
เสียใจที่ไม่มีใครรัก เสียใจที่รักใครไม่ได้ เสียใจทีเกิดมาเป็นแบบนี้ และเสียใจ...ที่ไม่มีสิทธิ์รักใคร
ผมนั่งร้องไห้ค่อย ๆ มองเลือดไหลออกมาจากรอยกรีดอย่างช้า ๆ เลือดสีแดงสดไหลนองเต็มพื้น แต่ผมยังรู้สึกว่ามันช้าไป เลยค่อย ๆ กรีดเพิ่มอีกหนึ่งรอยเหนือรอยเก่า  เลือดที่ไหลออกมาเยอะจนผมอดคิดไม่ได้ว่าถ้าออกมาหมดตัว มันคงท่วมห้องแน่ ๆ ทำให้ผมรู้สึกหน้ามืด อาจจะเป็นเพราะอาการเสียเลือดก็เป็นได้ ความรู้สึกและภาพตรงหน้า ค่อย ๆ พร่าเลือนและดับมืดลงในที่สุด ลาก่อนนะกัส ลาก่อนนะแป๋ม ลาก่อนนะ
ไอ้ฟิล์ม ลาก่อน..................
“เป็นยังไงบ้างค่ะหมอ”
“คนไข้ไม่เป็นไรแล้วครับ  โชคดีที่มีดไม่เฉือนเส้นเลือดใหญ่ และคนไข้ถูกนำมาโรงพยาบาลได้ทันเวลา  ต่อจากนี้ก็คงต้องให้คนไข้พักผ่อน
เยอะ ๆ นะครับ แล้วหมอจะมาตรวจอาการอีกนะครับ”
“ขอบคุณมากนะครับหมอ”
นั่นเป็นเสียงแรกที่ผมได้ยิน แสงจ้าส่องเข้าตาผมทันทีหลังจากที่ผมพยายามจะมองหาต้นตอของเสียงนั้น  ซึ่งทำให้ผมต้องหลับตาลงอีกครั้ง ไม่ใช่ตาอย่างเดียวที่ไม่อาจขยับตามที่ใจต้องการได้ มือไม้ก็เช่นกัน มันมีความรู้สึกเหมือนมีอะไรพันธนาการไว้อยู่
ผมยังไม่ตาย ใช่แล้วหละ ผมยังไม่ตาย ทำไมหละ  แล้วใครกัน ใครที่มาช่วยผมไว้ แล้วทำไมเขาไม่ปล่อยให้ผมตาย ทำไม ทำไมกัน
“จะ...เจ็บ”   ผมรู้สึกเจ็บและปวดเมื่อยตามเนื้อตามตัวไปหมด โดยเฉพาะตรงข้อแขน
“บิว ๆ”
“เฮ้ย  ไอ้บิวฟื้นแล้ว”
“บิว เป็นไรมากไหม บิว”
“บลา บลา บลา บลา ๆ”
ตอนนี้แม้ว่าผมจะยังไม่สามารถปรับสายตาเพื่อสู้กับแสงที่ส่องเข้ามาได้ แต่ก็พอจะรู้ว่ารอบ ๆตัวผมมีคนเยอะแยะพอสมควร แต่มีเสียงเพียงเสียงเดียวที่ผมอยากจะได้ยินเหลือเกิน เสียงที่ผมเคยได้ยินมันมาตลอด เสียงที่แสดงถึงความห่วงใยมาโดยตลอด แต่ต่อไปนี้ผมคงจะไม่ได้ยินเสียงนั้นอีกแล้วหละ ก็เพราะว่าผมเป็นคนทำลายมันกับมือนินะ
ความพร่าเลือนของสายตาค่อย ๆ โฟกัสชัดขึ้น เมื่อสายตาชินกับแสงแดดภายในห้อง ที่น่าจะเป็นห้องพักในโรงพยาบาล
ตอนนี้คนที่ผมรู้จักทุกคนอยู่ล้อมรอบเตียงผม  ยกเว้นกัส แต่ก็ดีแล้วที่กัสไม่อยู่ตรงนี้ ผมไม่อยากให้เขาเห็นความอ่อนแอของผม แค่ผมเห็นสายตาของทุก ๆ คนที่มองผมอยู่ ผมก็รู้สึกผิดมากพอแล้ว  ผมไม่น่าคิดสั้น ๆ แบบนี้เลย
“เป็นไงบ้างแก”  เสียงเจ้าแป๋มเจือไปด้วยความเป็นห่วง
“ขอโทษนะ...”  ผมไม่มีอะไรจะบอกพวกมันนอกจากคำว่าขอโทษ ไอ้แป๋มได้ยินดังนั้นก็ค่อย ๆ ก้มลงมากอดผมไว้เบา ๆ
“ไม่เป็นไรแล้วนะ บิว  แกไม่เป็นไรแล้วนะ” เสียงของแป๋มสั่นเครือเหมือนจะร้องไห้ ทำให้ผมรู้สึกผิดมากขึ้นไปอีก
“ขอโทษนะ แป๋ม”
“เออ ไม่เป็นไร  เราเข้าใจ  เราเข้าใจ แต่อย่าทำอย่างนี้อีกนะเว้ย เมิงรู้ไหมว่ากรูใจไม่ดีเลย”  ไอ้แป๋มตอบพรางร้องไห้ ทำให้ผมอดที่จะร้องไห้ไปด้วยไม่ได้
หลังจากนั้นทั้งไอ้แป๋มกับไอ้ฟิล์มต่างก็ผัดเวียนกันมาเฝ้าผมตลอด ผมจะได้พักก็เฉพาะตอน ที่ไอ้แป๋มมาเฝ้าเท่านั้น แต่พอถึงเวรที่ไอ้ฟิล์มจะต้องมาเฝ้า ผมก็ต้องทะเลาะกับมันตลอด ก็แหม มันทำตัวเหมือนกับมาพักผ่อนต่างจังหวัดอย่างนั้นแหละ มาถึงก็นอนดูทีวี หรือไม่ก็อ่านการ์ตูน
อ่านจบก็นอนกินของเยี่ยมพออิ่มก็นอน เวรจริง ๆ เพื่อนกรู
แต่ระหว่างที่ผมนอนอยู่โรงพยาบาล ผมก็ได้ข่าวคราวของไอ้กัสจากไอ้แป๋มเนี่ยแหละครับ ผมไม่ยอมให้ไอ้แป๋มบอกกัสว่าผมอยู่โรงพยาบาล
มันคงคิดว่าผมหนีหน้ามัน  แต่ไอ้แป๋มก็เล่าตลอดเลยนะครับว่าตอนนี้ไอ้กัสสภาพดูไม่ได้เลย วัน ๆ ไม่ยอมไปเรียน เมากลับบ้านมาทุกวัน จนป้ามันเองก็แปลกใจว่าทำไมหลานชายถึงได้เป็นแบบนี้  
“เออ บิว เมื่อวานไอ้กัสมันไปมีเรื่องที่ผับนะ  โดนซ้อมซะน่วมเลยนะ”  ไอ้แป๋มพูดขึ้นมาขณะที่ปอกมะม่วงให้ผมกินอยู่
“...................................”
“สงสารมันเนอะ”  มันพูดไปก็เหลือบตาขึ้นมามองผมนิดนึง
“เวรกรรมอะไรของพวกแกเนี่ย”  ยัง ยังไม่หยุด
“เมื่อวานฟิล์มต้องไปลากมันกลับมาจากผับนะ”
“จากเจ้าชายผู้เนี๊ยบตั้งแต่หัวจรดเท้า  กลับกลายสภาพเป็นยาจกภายในพริบตา  เฮ้ย”  ถอนหายใจซะเสียงดังไม่รู้ว่าไอ้แป๋มมันจะ Build อารมณ์ผมไปถึงไหน
“อีกนานมะ”  ผมแทรกขึ้นมา
“อะไรเหรอ  อ้อ จะออกจากโรงพยาบาลนะเหรอ”
“เปล่า  หมายถึงอีกนานไหมที่แกจะหยุดพูด”   แหม แค่นี้กรูก็รู้สึกผิดมากพออยู่แล้ว
“แหม กรูก็อยากให้เมิงรู้ว่าตอนนี้สภาพมันแย่ขนาดไหน แล้วเมิงไม่รู้สึกอะไรบ้างเหรอวะ
“เออ กรูรู้ว่ากรูผิด แล้วเมิงจะให้กรูทำยังไงอะ”
“เมิงก็เปิดอกพูดกับป้าไอ้กัสดิวะ  เดี๋ยวกรูช่วยเองนะเว้ย”
“................................”  
“อีกนานไหมวะ”  ผมถามไอ้แป๋มหลังจากที่เงียบไปนาน
“เออๆ กรูหยุดพูดก็ได้วะ” ไอ้แป๋มเริ่มงอน
“เปล่า กรูหมายถึงอีกนานไหมที่กรูจะได้ออกจากโรงพยาบาลนะ”
“อ้าวอีนี่กวนกรู เดี๋ยวก็จิ้มด้วยมีดเลยเมิง”  หลังจากได้ปล่อยมุขไปผมกับไอ้แป๋มก็ได้หัวเราะกันเป็นครั้งแรกหลังจากที่ผมฟื้นขึ้นมา ทำเอาไอ้ฟิล์มที่เพิ่งตื่นทำหน้างงกว่าพวกผมเป็นอะไรกัน

jun2010

ขอขอบคุณครับ

Ifoot-ballZ

ไปรักพัดสิ พัดรออยู่นะ

pongsakron01

ขอบคุณครับ

abcdefghij

อย่าเด็ดขาด ถ้าไม่แน่จัย

whywhy

โคร ต อ่ะ Smile :')

soigiro

ขอบคุณครับ ^_^

manza555

ก็จริงอย่างที่คุณป้าพูด  เศร้าจังเลย สู้ๆนะบิว

pkclub2146

ขอขอบคุณครับ

x_man19

ขอบคุณมากๆนะครับ

mind19mindPSU

ทำไมมันต้องเป็นแแบบนี้ทุกทีเลย เศร้า!!!!

aRmkung

ขอบคูณครับ

gigusa

ขอบคุนมากคับ

imanaji

ขอบคุณครับ

Klong

สนุกๆมากๆเลยครับ

dung

ขอบคุณครับ

KillTi

ขอดูหน่อยน่ะ

doltae

ขอบคุณครับ

ton521

ขอบคุนครับ

kiwwy

ขอบคุณมากๆค่ะ น่าสงสารที่สุด{:sm-44:}