มีสิทธิ์ไหม...ที่จะรักใครสักคน (27)

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับ และขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
"มันบาดตรงนี้" แล้วมันก็เอามือมันวางที่หน้าอกด้านซ้ายพร้อมกับยักคิ้วให้ทีนึง
"เน่า"  ไม่รู้จะสรรหาคำพูดไหนมาบรรยายมุขมันได้ดีกว่าคำนี้อีกแล้ว
"ถึงจะเน่า แต่ก็เห็นเงาจันทร์นะคร้าบ"  น่าน  กรูว่าแล้ว  มันดูบางรักซอย9 มากไปป่าววะเนี่ย กว่าจะโกนหนวดเสร็จ  ผมก็แทบจะสำรักมุขมันที่แสนจะเน่า เสี่ยว  นี่แหละน้าผู้ชายปล่อยมุข
"จะอาบน้ำเลยป่าว" อยู่ดี ๆ ไอ้กัสก็ถามขึ้นมา
"ทำไม"  เริ่มระแวงหลังแล้วครับผม
"ป่าว  ก็จะได้อาบด้วย"
"น่านไง  น่านไง กรูว่าแล้ว"
"ไม่เอา จะอาบก็ไปอาบก่อน"
"จะมาอาบพร้อมกันได้ไง ตัวใครตัวมันดิ"
"เอ๊า  ได้ไงหละ"  แนะ ๆๆ เมิงยังเถียงไม่เลิก
"มาอง มาเอ๊า อะไร ไม่ต้องเลย ไปอาบเลย เร็ว ๆ เข้า"
"ทำไมจะเอ๊าไม่ได้  ก็เรามันคนนอกนิ"  =_=''  (เอ๊า=out= คนนอก) เห้ย  ผมละเหนื่อยใจ ขอไว้อาลัยให้มุขมันหนึ่งนาที
หลังจากอาบน้ำเสร็จเรียบร้อยแล้ว ผมกับกัสก็ออกมานั่งเล่นกันที่ระเบียงหน้าบ้านครับ  ท้องทะเลเงียบสงบดีทีเดียว ลมชายหาดพัดอ่อน ๆ ที่นี่เห็นดาวได้ชัดกว่ากรุงเทพมากเลยครับ มีความสุขจัง
"กัสๆ เรื่องป้า กัสจะทำไงหรอ" ผมลองถามกัสดูครับว่ามันจะจัดการเรื่องนี้ยังไง  แต่เจ้ากัสไม่ตอบผมครับ  ได้แต่เพียงหันหน้ามายิ้มให้ และละสายตาทอดออกไปยังทะเลอีกครั้ง
"เชื่อใจกัสไหม"
"อืม เชื่อสิ" ผมตอบพลางหันไปยิ้มให้กับกัส ซึ่งตอนนี้เอื้อมมือมากอดไหล่ผมไว้และดึงผมเข้าไปซบกับไหล่ที่แข็งแกร่งของกัส ทำไมผมถึงรู้สึกอบอุ่นมากมายก็ไม่รู้ ผมภาวนาว่าพรุ้งนี้อคงไม่มีอะไรมาเปลี่ยนแปลงความรู้สึกของเราสองคนได้
"จูบหน่อย"
"จูบหน่อยดิ"  แหมๆๆ เปลี่ยนโหมดไวเหลือเกินนะไอ้กัส
"ไอ้บ้า"  เขินครับเขิน ผมรีบดันหัวตัวเองออกจากไหล่ไอ้กัส แต่ไม่ทันแล้วครับ ตอนนี้กัสมันดึงตัวผมไว้ พร้อมกับใช้อีกมือยึดหน้าเอาไว้ไม่ให้หนี
"หน่านะ"  มันถามผม แต่ไม่ยอมรอคำตอบจากผม  
ปากของมันประกอบปากของผมแทบจะทันทีที่มันพูดจบ  ปากนุ่ม ๆ อุ่น ๆ ของมันทำให้ผมขนลุกซู่ขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว  จากความดุดัน เปลี่ยนเป็นอ่อนโยน จากที่ริมฝีปากประกบกันในตอนแรก ถูกเปลี่ยนเป็นค่อย ๆ กัด แทะ เล็มไปรอบ ๆ ริมฝีปากของผม
"หวานจัง"  เสียงนุ่มทุ้มของมันสั่นกระเส่าอยู่รอบ ๆ ริมฝีปาก
หลังจากแทะเล็มริมฝีปากจนจุใจแล้ว ริมฝีปากผมก็ถูกแทรกเข้ามาด้วยลิ้นของกัสที่ตอนนี้พยายามจะเข้ามาในริมฝีปากที่เม้นแน่นของผม
มือที่ว่างอยู่ตอนนี้ก็ช่วยกันทำหน้าที่ตรงยอดอกได้อย่างดีเยี่ยมจนผมเผลอครางออกมา เปิดโอกาสให้อีกฝ่ายสามารถสอดลิ้นเข้าไปในปาก
ได้อย่างง่ายดาย
"นุ่มจัง"  เสียงกัสครางกระเส่าออกมาทั้ง ๆ ที่ลิ้นเราสองคนยังพันกันอยู่  ร่างของเราสองคนค่อย ๆ เอนกายลงบนระเบียงหน้าบ้าน เสื้อผ้าค่อย ๆ ถูกเปลื้องออกอย่าง
ช้า ๆ ด้วยฝีมือของเจ้ากัส  ทุกส่วนของร่างกายถูกโลมเลียด้วยรีมฝีปากของกัสแบบที่ไม่ให้มีที่ว่าง สองมือของกัสประสาน
เข้ากับสองมือของผม ส่วนที่แข็งขืนถูกสอดใส่เข้าไปในส่วนที่อ่อนนุ่ม ความโหยหาถูกเปลี่ยนมาเป็นแรงกระแทกกระทั้น ลมหายใจที่อุ่นก็กลับร้อนระอุมากขึ้น  แข่งกับเสียงแห่งความสุขที่ดังขึ้นเป็นจังหวะกระแทกกระทั้น
หลังจากพายุสงบลงพร้อมกับร่างที่เต็มไปด้วยเหงือชื้นของทั้งสองคน ผมกับกัสต่างก็นอนอาบแสงจันทร์กันอยู่ตรงระเบียง โดยไม่ลุกไปไหนเพราะกลัวว่าความสุข
ที่เพิ่งได้รับมันจะหล่นหายไปจากเราสองคน
"กัสรักบิวนะ" เสียงกระซิบเบา ๆ ตรงข้างหูผม ทำให้ผมจักกระจี้ขึ้นมาจนต้องเอี้ยวคอหลบลมร้อนจากริมฝีปากและปลายจมูก
"อืม บิวก็รักกัสนะ"
"แต่ตอนนี้กัสว่าเราเข้าไปอาบน้ำกันก่อนดีกว่านะ  กัสหนาวแล้วหละ"
พูดจบกัสก็อุ้มร่างผมลอยขึ้นจากพื้นทำเอาผมที่ยังไม่ทันได้ตั้งตัวร้องลั่น
"ปล่อย กัส เดี่ยวตก"
"ไม่ตกหรอกหน่า"
ผมรู้ว่ากัสคงไม่ปล่อยให้ผมตกหรอก แต่ผมก็ดิ้นไปยังงันแหละ ก็คนมันเขินนิหน่า
"บิว  เดี๋ยวบิวอาบน้ำก่อนนะ  กัสขอโทรกลับบ้านก่อน"
"อืม เอางั้นก็ได้"
ว่าแล้วกัสก็อุ้มผมเข้าไปส่งถึงในห้องน้ำ แหม เขินจัง ก่อนจะออกกลับมา ผมก็ต้องโดนลวนลามอีกตั้งหลายที  เนื้อตัวช้ำไปหมด  เฮ้ยๆๆ เซ้งคนเอาแต่ใจ
พอผมอาบน้ำเสร็จแล้วออกมาจากห้องน้ำก็ยังเห็นกัสยืนคุยโทรศัพท์หน้าเครียดเชียว แต่พอกัสหันมาเห็นผมก็รีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติและหันมายิ้มให้ทีนึง  ผมรู้สึกใจไม่ดียังไงไม่รู้
สักพักกัสก็วางสายพร้อมกับเดินเข้าห้องน้ำไป ส่วนผมก็มองตามจนกัสหายเข้าไปในห้องน้ำ  แต่ประตูห้องน้ำยังไม่ปิดสนิทดี  เสียงโทรศัพท์กัสก็ดังขึ้น ผมจะวิ่งไปรับแทน แต่กัสดันตะโกนออกมาว่า ไม่ต้อง พร้อมกับกับวิ่งออกมารับโทรศัพท์
"ฮัลโหล  ว่าไงฟิล์ม"  ผมทำเป็นไม่สนใจ แต่หูก็คอยแอบฟังอยู่  ตอนแรกนึกว่าป้ากัสจะโทรมา แต่กลับเป็นไอ้ฟิล์ม
"ผมเห็นกัสอ้าปากค้าง ตาโตคาหูโทรศัพท์  ทำเอาผมใจคอไม่ดี
"กัส ๆ มีอะไรหรือเปล่า  ใครเป็นอะไร"
"บิว  ไอ้แป๋ม  ไอ้แป๋มมัน"
"แป๋ม  ไอ้แป๋มเป็นไร"
"แป๋มมันรถคว่ำ  ตอนนี้อยู่ห้องไอซียู"
พอผมฟังดังนั้น มือไม้อ่อนขึ้นมา ทำอะไรไม่ถูก
"แป๋ม รถคว่ำเหรอ"  ผมครางออกมาอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง  อยากให้เรื่องนี้เป็นเพียงฝันร้ายแป๋ม แกอย่าเป็นอะไรนะเว้ย"ผมกับกัสรีบขับรถกลับในคืนนั้นทันที โดยไม่รอให้ถึงเช้า ใช้เวลาไม่นานก็ถึงกรุงเทพ
พอมาถึงโรงพยาบาล ก็เห็นทุกคนออกันอยู่ที่หน้าห้องไอซียูครบทุกคนแล้ว ทั้งฟิล์ม พ่อแป๋ม  ป้ากัส ซึ่งคนหลังนั้นได้มองผมนิดหน่อย คงจะแปลกใจที่เห็นผมมากับกัส แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร
ทุกคนมีสีหน้าอิดโรย โดยเฉพาะไอ้ฟิล์มที่ผมเพิ่งเคยเห็นมันร้องไห้หนักขนาดนี้  ส่วนป้าไอ้กัสนั้นก็ได้แต่ถือผ้าเช็ดหน้าแอบเช็ดน้ำอยู่คนเดียว
คนที่นิ่งที่สุดก็คงจะเป็นพ่อไอ้แป๋มละมั้ง แต่ก็ยังแอบเห็นสายตาที่ทุกข์ใจอยู่มาก
"เรื่องเป็นไงครับ และตอนนี้แป๋มเป็นไงบ้างครับพ่อ"  ไอ้กัสเข้าไปหาพ่อแป๋มทันที ส่วนผมก็เข้าไปปลอบไอ้ฟิล์ม
"พ่อก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่คนที่เห็นเหตุการณ์เล่าว่าคู่กรณีขับรถมาด้วยความเร็วสูงมาก และส่ายเป็นงูเลื้อยเชียว  สงสัยจะเมา  และสงสัยคงจะบังคับรถไม่อยู่ จึงพุ่งมาชนรถแป๋มที่ขับสวนมาพอดี ส่วนอาการก็...พ่อยังไม่รู้เลย...ฮืก..ก...ฮืออ"
หลังจากคุณพ่อของแป๋มเล่าจบก็เบือนหน้าหนีไปทางอื่นเพื่อซ่อนน้ำตาของผู้เป็นพ่อไว้ สักครู่ใหญ่ หมอก็ออกมาจากห้องไอซียู ทุกคนต่างกรูกันเข้าไปเพื่อถามอาการของแป๋ม
"ไม่ทราบว่าใครเป็นญาติของผู้ป่วยครับ"
"ผมเองครับ ผมเป็นพ่อของแก"  พ่อของแป๋มรีบละล่ำละลักตอบ
"ตอนนี้คนไข้ฟื้นแล้วครับ"
"จริงหรือครับหมอ  ขอบคุณมาก ๆ ครับ ขอบคุณมาก"  ไอ้ฟิล์มมันคงจะดีใจเป็นที่สุด รีบเข้าไปจับมือหมอพร้อมกับขอบคุณด้วยอาการดีใจ
"แต่ว่า หมอมีเรื่องจะปรึกษาญาติผู้ป่วยครับ งั้นขอเชิญคุณพ่อทางนี้ก่อนค่ะ หมอมีเรื่องจะปรึกษา"  ว่าแล้วก็เดินนำพ่อของแป๋มไปอีกทาง
"พ่อครับ ผมไปด้วย"  สักพักไอ้ฟิล์มคงทนไม่ไหว ก็เลยวิ่งตามพ่อแป๋มไปด้วยคน  ตอนนี้ก็เหลืออยู่เพียงผม กัส และป้ากัสครับ  
ตอนนี้ผมเริ่มไม่มั่นใจอาการของแป๋มสักเท่าไหร่  เพิ่งดีใจได้ไม่ถึงนาที  ทำไม ฟื้นแล้วแล้วทำไมต้องปรึกษาอะไรกันอีก แต่ตอนนี้เราสามคนนั่งกันเงียบ ๆโดยไม่มีใครพูดอะไรออกมา มีแต่เสียงสะอื้นเบา ๆของป้ากัส  ไอ้กัสมันเห็นดังนั้นก็เลยเอามือไปบีบมือป้ามันไว้เพื่อให้กำลังใจ
ส่วนป้ากัสก็ได้แต่พยักหน้าเบา ๆ แทนคำขอบใจ
"คนเรา  มันก็เท่านี้"  ผมกับไอ้กัสมองหน้ากัน เพราะตอนนี้ป้ากัสเหมือนจะเพ้ออะไรออกมาเบา ๆ
"ชีวิตคนเรา...มันก็เท่านี้เอง"  ป้าไอ้กัสกลั้นน้ำตาไว้ไม่ไหว จึงปล่อยโฮออกมาอย่างไม่อายใคร ทำให้ไอ้กัสต้องเข้าไปกอดเพื่อปลอบใจ
"คุณป้าครับ ใจเย็น ๆ ครับ แป๋มจะต้องไม่เป็นไรครับ"
"ใช่ครับ แป๋ม จะต้องไม่เป็นอะไรครับ"  ผมไม่รู้ว่าจะพูดว่าอะไรดี เลยปลอบใจป้ากัสไปแบบนั้น และค่อย ๆ เอามือไปวางบนมือของป้ากัสอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ เพื่อจะปลอบใจ  
สิ่งที่ผมกลัวก็คือกลัวว่าป้ากัสจะไม่ยอมรับความหวังดีจากผม   แต่กลับไม่ได้เป็นเช่นนั้น ป้ากัสค่อย ๆบีบมือผมตอบ พร้อมกับหันมายิ้มให้ผมและพยักหน้าช้า ๆ
เหมือนจะบอกว่ารับรู้ในสิ่งที่ผมบอกไป  แค่นี้มันก็ทำให้ผมดีใจมากแล้วครับ   อย่างน้อย ๆ มันก็ยังมีเรื่องดี ๆ ในความเลวร้ายครับ ผ่านไปนานพอสมควรครับ พ่อแป๋ม
กับไอ้ฟิล์มจึงเดินกลับมา ทั้งสองคนไม่แสดงสีหน้าใด ๆทั้งสิ้น ออกจะเลื่อนลอยด้วยซ้ำไป
ไม่ทันที่ผมจะอ้าปากถาม พ่อแป๋มก็พูดขึ้นมาก่อน
"เราเข้าไปเยี่ยมแป๋มกันดีกว่าลูก" พูดจบก็เดินนำหายเข้าไปในห้องไอซียูเราทั้งหมดจึงเดินตามกันเข้าไปสภาพที่ผมเห็นตอนนี้ ผมแทบจะจำแป๋มเด็กผู้หญิงแสนสวนแต่แก่นแก้วคนเดิมแทบไม่ได้
เพราะใบหน้าที่บวมปูดคราบเลือดที่ถูกเช็ดออกไปยังคงหลงเหลืออยู่บ้าง ผ้าก้อต สายระโยงระยางเต็มไปหมด แต่สิ่งหนึ่งที่ไม่เปลี่ยนเลยก็คือ
แววตาที่มุ่งมั่นของแป๋มที่ยังคงมีอยู่ตลอด

jun2010

หุหุเราอ่านคนเเรกเลย

Ifoot-ballZ

แปมเป็นอะไรอ่ะ? ??

pongsakron01

ขอบคุณครับ

abcdefghij

อย่ายุ่งกับกูไอ้ควาย

whywhy

โคร ต อ่ะ Smile :')

soigiro

ขอบคุณครับ ^_^

manza555

กลับมาดีกันแล้ว ดีใจด้วยนะ

pkclub2146

ขอขอบคุณครับ

x_man19

ขอบคุณมากๆนะครับ

mind19mindPSU

อ่านต่อนะครับ

aRmkung

ขอบคุณ๕รับ

gigusa

ขอบคุนมากคับ

imanaji

ขอบคุณครับ

Klong

ขออ่านนะครับผม

dung

ขอบคุณครับ

KillTi

ขอดูหน่อยน่ะ

doltae

ขอบคุณครับ

ton521

ขอบคุนครับ

ton521

ขอบคุนครับ